Arbeiders, werklozen en armen hebben eigen partij nodig!

Reeds van in 1995 benadrukt LSP/MAS de noodzaak van een nieuwe arbeiderspartij. Toen lag het Globaal Pact nog vers in het geheugen, waren de vakbondsleiders er in geslaagd de toenmalige rooms-rode regering als “de meest linkse mogelijk” te verkopen en hield de SP.a (toen nog gewoon Socialistische Partij, niet Sociaal Progressief Alternatief) haar laatste verkiezingscampagne met een verwijzing naar haar verleden als arbeiderspartij (met Tobback senior als de “verdediger van ons pensioen”).

Anja Deschoemacker, derde plaats op de CAP-senaatslijst

Vandaag zijn de zaken verder geëvolueerd. Jarenlang reeds is de SP.a een partij die gezien wordt als de architect van sociale afbraak. Bij het verzet tegen die sociale afbraak, met onder meer honderdduizenden stakers en betogers tegen het Generatiepact, werd duidelijk dat de “kloof tussen burger en politiek” er vooral uit bestaat dat de grote meerderheid van de bevolking niet vertegenwoordigd is.

Nuttige stem?

Veel werkenden, werklozen, gepensioneerden en jongeren zullen opnieuw een zogenaamde “nuttige” stem uitbrengen op één van de zogenaamd linkse partijen. Het is dit fenomeen dat Ségolène Royal nog aan een behoorlijke score in de eerste ronde van de Franse presidentsverkiezingen heeft gehopen. Het is hetgeen Blair zo lang aan de macht heeft gehouden, ondanks de tanende populariteit van het verburgerlijkte New Labour. Het is hetgeen de sociaaldemocratie al zo’n 20 jaar in de Belgische regering houdt, ondanks hun betrokkenheid in alle privatiseringen en afbouw van rechten en verworvenheden.

We begrijpen de bedoeling van die “nuttige kiezers”, maar we denken dat de ervaring van de laatste decennia ons toont dat die “nuttige” stem ons nergens brengt, behalve naar een politiek van begeleide sociale afbraak.

In termen van voltijdse equivalenten is er in de laatste kwarteeuw geen enkele job bijgekomen. Het aandeel van de lonen in de nationale rijkdom is gestaag gedaald. De koopkracht van de loontrekkenden is afgenomen, ook deels door de steeds toenemende prijs van huisvesting. De openbare diensten zijn geprivatiseerd of klaargestoomd voor privatisering en de arbeidsomstandigheden zijn er vaak schrijnend terwijl de dienst aan de gebruikers ingekrompen is ondanks de hogere prijzen.

Daar tegenover volstaat een “nuttige stem” niet. De volgende regering – hoogst waarschijnlijk met de sociaal-democraten – zal verder gaan met de afbouw van de pensioenen, de jacht op de werklozen, de cadeaus aan de bazen, de lastenverlagingen die onze sociale zekerheid ondermijnen,…

Verzet is nodig

De strijd tegen sociale afbraak zal voor een groot deel een syndicale strijd zijn. Om die strijd op een goede manier te kunnen voeren, is het samenbrengen van die strijdbare vakbondsmilitanten in een partij die hen kan wapenen met een programma en een strategie onontbeerlijk.

Er is geen enkele garantie dat CAP effectief zal ontwikkelen tot een nieuwe en brede arbeiderspartij die consequent de belangen van alle werkenden en armen verdedigt. Maar CAP biedt een kans die volgens ons met beide handen gegrepen moet worden. Als CAP immers niet ontwikkelt, zullen we komende strijd opnieuw zonder enig politiek antwoord van de arbeidersbeweging moeten aangaan.

Wij denken dat CAP heel wat potentieel heeft en kan ontwikkelen. De verkiezingsresultaten zullen het potentieel slechts heel gedeeltelijk aantonen, maar de verkiezingscampagne biedt een basis om verder te bouwen aan een intiatief dat kan leiden tot een nieuwe arbeiderspartij. LSP/MAS zal haar inspanningen in de uitbouw van CAP dus ook na de verkiezingen met evenveel enthousiasme en inzet verder zetten!