Category: Lokaal – Antwerpen

Ainur Kurmanov en Esenbek Ukteshbayev, twee socialistische oppositieleiders uit Kazachstan, zijn in ons land voor een hoorzitting in het Europees Parlement (een verslag daarvan publiceren we morgen). Ainur en Esenbek genieten nationale bekendheid in Kazachstan omdat ze vooraan staan in het organiseren van het verzet van de arbeiders en armen tegen het dictatoriale bewind van Nazarbajev. Hierdoor raakten de twee meermaals in de gevangenis verzeild. Morgen komen ze op een publieke bijeenkomst in Antwerpen spreken.

[box type=”shadow” align=”alignright” width=”100″]

Lees ook:

• Kazachstan. Internationale solidariteit noodzakelijk! (15 september)
• Kazachstan. Dochter van een syndicale militant vermoord (31 augustus)
• Kazachstan. “Wij smeken niet, maar eisen onze rechten op” (11 augustus)
• Kazachstan. Solidariteit nodig met stakende olie-arbeiders (21 juli)
• Kazachstan. Sting zegt concert af om stakende olie-arbeiders te steunen (9 juli)
• Kazachstan. Leven van arbeidersleider en linkse socialist bedreigd

(22 juni)

• VOKA en PS eensgezind in steun aan Kazachse dictatuur (2 juni)

[/box]

De afgelopen weken en maanden voerden we meermaals campagne rond nieuwe gevallen van repressie tegen Ainur, Esenbek en andere arbeidersleiders. Het zag er lange tijd naar uit dat de twee niet op de hoorzitting van vandaag in het Europees Parlement zouden geraken, ze mochten het land eerst niet verlaten omwille van een lopende rechtszaak waarmee ze een jarenlange gevangenisstraf kunnen oplopen. De repressie is er op gericht om het verzet van onder meer de stakende olie-arbeiders in het westen van het land de kop in te drukken. Tevens wilde het regime vermijden dat Ainur en Esenbek naar onder meer de OVSE (Organisatie voor Veiligheid en Samenwerking in Europa) zouden trekken. Op een OVSE-top in Warschau klaagden de twee vorige week de dictatuur in Kazachstan aan. Zie een Engelstalig artikel van ‘The Moscow News’ hieromtrent.

Kazachstan is potentieel een heel welvarend land met een overvloed aan natuurlijke rijkdommen. De opbrengst van de ontginning wordt verdeeld tussen enerzijds de familie van president Nazerbayev, die zowel de economie, gerecht als politiek domineert en anderzijds verschillende multinationals.

Volgens British Petroleum is Kazachstan goed voor 3% van de aangetoonde oliereserve ter wereld en voor 1% van de gasreserves. Hierdoor is het land een belangrijke speler in de internationale handelsrelaties. Het land scoort echter bijzonder slecht op het vlak van rechten voor de arbeiders, mensenrechten of sociale rechten.

Kazachstan heeft een parlement waarin slechts één partij is vertegenwoordigd. Dat is voor de Westerse machten geen probleem als ze lucratieve oliecontracten kunnen sluiten. De belangrijkste internationale spelers die de natuurlijke rijkdommen van het land uitbaten zijn Chevron, Exxon Mobil, het Russische Lukoil, Total en het Italiaanse Eni.

Ainur en Esenbek komen morgen in Antwerpen spreken. Dat is een unieke gelegenheid om vanuit de eerste hand kennis te maken met de strijd tegen de dictatuur in Kazachstan en een voorbeeldige arbeidersstrijd waarin linkse socialisten een vooraanstaande rol spelen en dit ondanks alle bijzonder brutale repressie.

Afspraak: Afspraak: dinsdag 4/10 in café de Multatuli om 19u30 (Lange Vlierstraat 9, zijstraat Nationalestraat, Antwerpen).

De discussie over de verdeling van de postjes van N-VA in een volgende Antwerpse stadsbestuur lijkt al volop bezig te zijn. De voormalige liberale schepen Van Campenhout zal in september aankondigen op welke wijze hij schepen denkt te kunnen blijven. Algemeen wordt aangenomen dat dit als N-VA’er zal zijn. Maar zeker is dat niet. De keuzemogelijkheden van Van Campenhout zijn een uitdrukking van de politieke eenheidsworst die de gevestigde partijen aanbieden.

Het is bijna een jaar geleden dat Van Campenhout uit de Open VLD stapte uit onvrede met het standpunt van zijn partij in de discussie over de Oosterweelverbinding. Van Campenhout was in tegenstelling tot zijn partij tegenstander van de Lange Wapper brug. Toen een halfslachtig compromis werd gesloten waarin de brug van de baan was, stapte Open VLD onder aanvoeren van de immer ambitieuze Annick De Ridder even uit de meerderheid. Voor Van Campenhout was dat een brug te ver.

Meteen na zijn aankondiging dat hij als onafhankelijk zou zetelen, werd gefluisterd dat een overstap naar N-VA werd voorbereid. Maar Van Campenhout hield zelf de boot af. Hij stelde dat er verschillende opties waren. Een overstap naar de Stadspartij Antwerpen (SP.a of is het in Antwerpen sp.A?) behoorde evenzeer tot de mogelijkheden gezien de vlotte samenwerking met burgemeester Janssens. De afgelopen weken werd zelfs rekening gehouden met een terugkeer naar Open VLD dat voor de gemeenteraadsverkiezingen van 2012 nog steeds geen kopstuk heeft. Annick De Ridder is vertrokken naar de privé en de mogelijke verhuis van minister Turtelboom is nog niet rond.

De aankondiging van de coalitie die na de vorige gemeenteraadsverkiezingen tot stand kwam, gebeurde in een erg vriendschappelijke sfeer

Dat Van Campenhout blijkbaar twijfelt tussen N-VA, VLD en SP.a zegt veel over de onderlinge inwisselbaarheid van deze partijen. De keuze van de onafhankelijke schepen lijkt niet door inhoudelijke, laat staan ideologische, opties bepaald te worden. Een overstap naar N-VA zou het aantal gemeenteraadsleden van deze partij meteen verdubbelen: van een naar twee. De Wever zou niet langer alleen de eer van de N-VA hoog moeten houden in de gemeenteraad en zelfs een schepen hebben. Dat betekent echter ook dat snel een beslissing moet worden genomen over de plaats die Van Campenhout zal krijgen bij de verkiezingen van 2012.

Uiteraard wordt in alle toonaarden ontkend dat nu al wordt gediscussieerd over de lijstvorming, maar daar kan geen geloof aan worden gehecht. Van Campenhout verklaarde dat hij zijn beslissing in september zal bekendmaken. De lokale voorzitter van N-VA Antwerpen, Fons Duchateau, daarentegen verklaarde dat er pas in het najaar een beslissing wordt genomen door het lokale bestuur van de N-VA. Ondertussen merkt N-VA op dat wordt nagegaan of de standpunten van de schepen en de N-VA gelijklopend zijn.

Aangezien N-VA een loyale partner van de Antwerpse meerderheid is, zal dat wellicht geen probleem vormen. Het wordt ook moeilijk voor De Wever om een rechtse oppositie te voeren tegen Janssens. Die verklaarde recent nog dat het gemeentebestuur op het vlak van veiligheid “alles wat Filip Dewinter van Vlaams Belang voorstelde in de debatten van de vorige verkiezingen (…) [heeft] uitgevoerd, tenzij het alleen op federaal of Europees niveau beslist kon worden." Inhoudelijke verschillen zijn ver te zoeken. Over het knelpunt van brug versus tunnel – De Wever was voor een brug en Van Campenhout voor een tunnel – wordt al lang niet meer gesproken.

Gazet van Antwerpen schreef gisteren: “Het is natuurlijk niet zo eenvoudig om het verschil te maken met het beleid van een meerderheid waarvan je als partij vijf jaar zelf deel hebt uitgemaakt. Maar het is duidelijk dat de N-VA onder meer wil inzetten op betaalbaar wonen, de opwaardering van achtergestelde buurten en de rehabilitatie van de auto in de binnenstad. Daarnaast zal de N-VA ongetwijfeld het contrast tussen haar eigen boegbeelden en Patrick Janssens uitspelen. Het beeld van Janssens als een afstandelijke, wat hautaine individualist zal worden uitvergroot. In tegenstelling daarmee wil de N-VA zich profileren zich als een ploeg, die dicht bij de mensen staat.” Daarmee wordt meteen de inzet van de campagne scherp gesteld: het gaat om een strijd tussen het imago van Janssens en dat van De Wever.

Links antwoord nodig

Dit laat een ruimte op de linkerzijde om een fundamentele kritiek te bieden op het gevoerde beleid. In een reclameslag waarbij imago’s centraal staan, zal dat niet eenvoudig zijn. Maar er zijn wel essentiële punten die aan bod kunnen komen in een linkse verkiezingscampagne. Op zich hebben wij uiteraard niets tegen de verfraaiing van de binnenstad en evenementen waarbij de bevolking wordt betrokken. Maar dat volstaat niet ter vervanging van een sociaal beleid. Wat is er de afgelopen jaren gebeurd op het vlak van sociale woningbouw? Wat zijn de realisaties om werk te creëren (de sluiting van Opel heeft de hoge werkloosheidscijfers verder geconsolideerd)?

De afgelopen jaren is er een repressief beleid gevoerd in Antwerpen-Noord, er werd bespaard op de dienstverlening van de bibliotheken (met de sluiting van kleine bibliotheken), het stedelijk onderwijs werd klaar gemaakt voor een privatisering, de tekorten in kinderopvang en onderwijs namen toe, in de zorgsector (ZNA, intussen goed voor een omzet van 576 miljoen euro en vorig jaar goed voor 5 miljoen euro winst) werd een nieuwe structuur (Synartes) ingevoerd om een deel van het personeel lagere lonen te betalen. Zo kunnen we nog tal van voorbeelden geven van belangrijke thema’s in Antwerpen waarbij alle gevestigde partijen hetzelfde zeggen (of waarover ze even stil zwijgen).

Er is dringend nood aan een beleid met een sociaal programma dat de nodige investeringen doet in openbare dienstverlening: onderwijs, huisvesting, zorg,… Dat kan meteen ook werk opleveren voor de duizenden werklozen in de stad. Inzake mobiliteit mogen we ons niet beperken tot de niet onbelangrijke vraag van welk tracé de nieuwe verbinding tussen de oevers van de Schelde zal krijgen, maar moeten we de discussie ook open trekken naar de vraag hoe we het openbaar vervoer fundamenteel kunnen verbeteren.

Dit alles zal gepaard gaan met de vraag naar de financiering van dergelijke investeringen. Met een bankencrisis die via de Gemeenteholding de financiële middelen van de stad verder beperkt, zal er volgens de traditionele partijen geen enkele ruimte zijn voor investeringen. Wij pleiten voor een beleid dat vertrekt van wat nodig is en dat vervolgens de nodige middelen daartoe opeist, ook indien dit ingaat tegen de regels van het neoliberale spel. Op basis van een mobilisatie onder de bevolking is het mogelijk om een dergelijk budget af te dwingen, ook al zou het noodzakelijk zijn om een dergelijke strijd te verbinden met deze in andere gemeenten, op de werkvloer,…

maandag 18 juli. 17u Groenplaats (Antwerpen)

Op 18 juli wordt in Antwerpen actie gevoerd door de Tamil-gemeenschap. In de stad zijn er zowat 2.000 mensen van Tamil-afkomst die zijn gevlucht voor de oorlog en de discriminatie van hun bevolkingsgroep in Sri Lanka. Op maandag 18 juli voeren ze actie op de Groenplaats om te protesteren tegen de oorlog, het chauvinisme en de vervolging van de Tamils. Wij doen mee.

Tussen 1983 en 2009 was er een burgeroorlog in Sri Lanka waarbij tienduizenden doden vielen. Het land kent een Singalese meerderheid en een Tamil-minderheid die al jarenlang onder vuur ligt. In de laatste fase van de oorlog vielen minstens 40.000 doden volgens een VN-rapport en het regime van president Rajapakse maakte zich schuldig aan oorlogsmisdaden. Recent bracht een documentaire op Channel 4 beelden van die oorlogsmisdaden.

Ook twee jaar na het officiële einde van de oorlog blijft de situatie van de Tamil-bevolking in Sri Lanka bijzonder onzeker en moeilijk. Er zijn vluchtelingenkampen, over veel vermisten is er geen informatie en van heropbouw is geen sprake. Het Sri Lankaanse regime wil van de gelegenheid gebruik maken om speciale economische zones op te zetten waarbij jonge Tamils als slavenarbeiders worden overgeleverd aan investeerders uit onder meer China. Na 30 jaar burgeroorlog blijft de uitbuiting en de discriminatie gewoon bestaan.

Het begin van deze burgeroorlog was in juli 1983. Dat was de start van een gewelddadige anti-Tamil campagne waarbij het regime toeliet dat bendes huizen plat brandden, mensen vermoordden, winkels met de grond gelijk maakten,… Het opzwepen van de communautaire verdeeldheid was een poging om eengemaakt verzet van de gewone bevolking van werkenden, kleine boeren en armen tegen te gaan. De staking in de openbare sector in 1980 had het potentieel van dergelijk eengemaakt verzet aangetoond.

Vandaag zijn er meer Sri Lankaanse Tamils buiten hun land van afkomst dan in Sri Lanka zelf. In ons land bevindt de grootste gemeenschap zich in Antwerpen. Met de actie van 18 juli willen de Tamils naar buiten treden en de discussie met de Antwerpse bevolking aangaan. Er zal een pamflet worden verspreid alsook met een petitie worden gewerkt waarin een onafhankelijk onderzoek naar de oorlogsmisdaden in Sri Lanka wordt geëist. Wij denken dat het belangrijk is dat de Tamil-gemeenschap in ons land zich richt naar de arbeidersbeweging om samen te strijden tegen iedere vorm van uitbuiting, ook bij ons.

> Tamil Solidariteit

Verslag door Geert, Foto’s door Jente

Antwerpen-Noord staat bekend als een buurt met heel wat problemen. De regio met postcode 2060 komt regelmatig in het nieuws met geweld en overlast: van de schietpartij in een dubieus café tot rellen waarbij een bus van De Lijn werd aangevallen. Het antwoord van de stad Antwerpen is wel heel eenzijdig: het opvoeren van de repressie tegen de volledige bevolking van dit stadsdeel. Daar werd gisteren op het De Coninckplein tegen geprotesteerd.

Het stadsbestuur pakte onder meer uit met een algemeen sluitingsuur voor alle cafés en restaurants in de zone 2060. Dat is volgens het stadsbestuur de “enige passende maatregel” aangezien een beperking van het sluitingsuur de overlast enkel zou verplaatsen. Zaken kunnen wel een uitzonderingsmaatregel aanvragen, maar in het algemeen moet alles in 2060 om 1u dicht. Nergens anders in Antwerpen of elders in het land is er een dergelijk sluitingsuur. Voor 7u ’s ochtends mogen er evenmin cafés open.

Daarnaast is een verbod opgelegd voor “overlast veroorzakende handelingen”. Daarmee wordt officieel verwezen naar handelingen die “gepaard gaan met het zoeken naar drughandelaars”, maar het gaat om feiten die veel breder kunnen worden geïnterpreteerd. Zo is er een officieel verbod op het “rondhangen in straten of op pleinen of in parken of in ruimtes aanpalend aan de openbare ruimte, zoals portalen van kleinhandelaars en privé personen met het oogmerk om illegale drugs aan te kopen of met het oogmerk om het aankopen van de illegale drugs te vergemakkelijken”alsook op “lawaaioverlast door luidruchtige discussie” of het “nadrukkelijk aandacht trekken van voetgangers al dan niet drughandelaars of tussenpersonendoor het maken van tekens, gebaren, geluiden.”

Tot welk willekeurig beleid dit kan leiden, werd eerder al duidelijk rond het De Coninckplein. Een hulpverleenster uit de sociale sector kreeg een overlastboete omdat ze gasten opzocht die werden begeleid. Een oudere vrouw die na het winkelen even ging zitten op een bankje, kreeg een overlastboete wegens samenscholing. Nochtans had ze naar eigen zeggen niet nadrukkelijk de aandacht getrokken van de sanctionerende agent.

Er zijn heel wat problemen in Antwerpen-Noord. De schietpartij in café Tornado, vlakbij het De Coninckplein, wijst er op dat er effectief een aantal wel erg dubieuze cafés zijn. Maar die zullen niet verdwijnen door een algemeen sluitingsuur op te leggen en een volledige wijk te criminaliseren.

Om daartegen te protesteren, was er maandag een protestactie op het De Coninckplein georganiseerd door de actiegroep Basta. Er waren een 60-tal aanwezigen, waaronder ook een aantal mensen van Afrikaanse herkomst. Bij het toekennen van uitzonderingen op het sluitingsuur maken de Afrikaanse cafés blijkbaar geen kans. Ook binnen de discriminerende maatregel wordt nog eens een extra vorm van discriminatie ingevoerd. LSP nam deel aan de actie met een kleine delegatie. Wij denken dat verzet tegen de repressieve aanpak van het Antwerpse stadsbestuur noodzakelijk is.

De repressieve maatregelen die het Antwerpse stadsbestuur in de zone 2060 oplegt, leiden tot protest van wijkbewoners. Om de ‘leefbaarheid’ te verbeteren, wordt in de praktijk een avondklok opgelegd: alle cafés moeten om 1u dicht. Deze maatregel geldt enkel voor Antwerpen-Noord. Ook wordt het drinken van alcohol op de openbare ruimte verboden. De actiegroep Basta verspreidt een oproep tot protest hiertegen. Door de bevolking van 2060 verder te criminaliseren, zal geen antwoord worden geboden op de sociale problemen in deze buurt. Het zal enkel leiden tot nog meer frustratie. De rellen van de afgelopen dagen rond de Turnhoutsebaan maken duidelijk tot wat dit kan leiden.

Oproep van Basta

Democratie is niet gediend met de tochtigheid van partijtucht

Appèl aan de Antwerpenaar

Beste,

December, eind 2010, bijna exact 6 jaar na de goedkeuring van het ‘stadsplan veilig’ in november 2004, keurde de Antwerpse gemeenteraad 5 besluiten goed. De geschiedenis herhaalt zich: maar ook nu; als steeds; niet op dezelfde manier.

De besluiten betreffen o.m. wijzigingen in de politiecodex met als doel ‘de leefbaarheid te verbeteren’; met als doel de overlast die – nachtelijke – openbare dronkeschap en drinkgedrag in de openbare ruimte tout court veroorzaken, te bestrijden. In één adem keurde men de maatregel om bepaalde cafés en theehuizen in zone 2060 een sluitingsuur op te leggen mee goed. Deze maatregelen zijn in hun uitgangspunt alvast contradictorisch: nachtelijke, openbare dronkenschap bestrijden door de cafés waar – al dan niet dronken – nachtbrakers kunnen toeven te sluiten, lijkt ons – nuchter denkende mensen – niet bijster efficient. Ook binnen een aantal politiekringen wordt er zo over gedacht: laat café’s en vzw’s de rol van ‘nachtopvang’ van – al dan niet dronken – mensen op zich nemen: probleem van de straat én de kleine nachtelijke neringdoender verdient er nog iets aan.

Dit soort maatregelen opleggen voor een bepaalde wijk ruikt naar discriminatie. Sowieso versterkt het een ongewenste en overigens foute beeldvorming over een wijk, over 2060 en bij uitbreiding daarvan de wijkbewoners: deze zijn daar trouwens minder en minder van ‘gediend’. Die beeldvorming contrasteert overigens met wat – weerom – uit politiebronnen vernomen wordt: nachtelijke overlast, drugsdelicten, geweldsdelicten …. meldingen én aantallen van politionele interventies liggen intussen even hoog in andere wijken, m.n. het Zuid en delen van het centrum, als in 2060 of bij uitbreiding Antwerpen Noord. Waarom verschillende manieren van aanpak voor identieke problemen in vershillende wijken vragen burgers zich steeds luider af?

De maatregelen hebben een zeer ongewenst neveneffect op armoedebestrijding. Niet weinig van de 400 zaken zijn kleine ondernemingen met beperkte omzet waarmee de uitbater vaak maar net in zijn/haar levensonderhoud kan voorzien. De zaken zijn vaak de enige bron van inkomsten van deze mensen en hun gezin. Bij het wegvallen van deze inkomsten hebben zij als kleine zelfstandige ondernemer, vaak geen vangnet.

Het is o.m. hierom dat vertegenwoordigers van een groep van 20 uitbaters op en rond het De Coninckplein een brief schreef naar het college met de vraag naar een onderhoud. Een delegagtie van 4 mensen werd ontvangen. Zij deden daar o.m. de suggestie om het sluitingsuur in te voeren tijdens de weekdagen maar zonder restrictie te kunnen openhouden tijdens de weekendnachten. Op die manier zouden zij het omzetverlies kunnen beperken, hun inkomen veilig stellen en toch deels tegemoet komen aan de verzuchtingen van de stedelijke overheid. De suggestie ging verloren in dovemansoren.

Waar de bereidheid van een aantal uitbaters om met de stedelijke overheid en andere actoren een aantal dingen aan te pakken al langer aanwezig is, is er nooit een initiatief van die overheid geweest om systematisch met deze handelaren rond de tafel te gaan zitten en hen partner te maken in de – commerciele en sociale – ontwikkeling van het plein en zijn omgeving. De éénmalige toelichting van de maatregelen naar de betrokkenen, eind december 2010, waarop slechts een kwart van de betrokken handelaars aanwezig was heeft het merendeel van de betrokkenen niet bereikt. De expliciete boodschap die aan de aanwezigen werd gegeven ‘dat zij niet het probleem vormden, maar wel de afwezigen’ schetst treffend het gebrek aan draagvlak en competentie van de stedelijke overheid om met de grote groep van de kleine handelaars van en rond het plein en bij uitbreiding 2060/Antwerpen Noord aan de slag te gaan. Naast het deficit op het vlak van armoedebestrijding slaat de stedelijke overheid hier ook op het vlak van het bevorderen van partipatie en sociale cohesie de bal pal mis.

Het is dom beleid. Suggereert met niet zoveel woorden ook een studie van de managementsschool van de universiteit Antwerpen. Daarin werd onderzocht wat de opportuniteit zou kunnen zijn om de buurt om en rond het begin van de Dambruggestraat tot halverwege de Offerandestraat om te toveren in een straat met enkel mega ‘outlookstores’. Dat idee wordt in die studie met de grond gelijk gemaakt. De voorgestelde alternatieven luiden grosso modo als volgt: ga met huidige handelaars aan de slag en zet het kosmopolitisch karakter in de verf. Erken die diversiteit, ook als commerciele meerwaarde. Verder, nog steeds volgens de studie, heeft de wijk vooral nood aan scholen en enkele grote low budget retailers.

Intussen sloten als gevolg van de maatregel, reeds 4 zaken hun deuren. Meerdere zaken, vooral van allochtone uitbaters, kregen het sluitingsuur opgelegd. We kregen intussen de dossiers onder ogen met de ‘argumenten’ die gebruikt werden om deze of gene zaak een sluitingsuur op te leggen. Een bloemlezing:

– spugen op straat

– aanwezigheid van ‘illegalen (een horecauitbater mag volgens nog steeds geldende wetten in dit land, de identiteit van zijn klanten NIET controleren)

– klachten van buren over straatlawaai

– lawaaihinder uit cafés waar de decibelbegrenzer door de politie zelf werd ingesteld

– teveel meldingen van inbraken door de uitbater bij de politie

– meldingen van incidenten buiten op straat

– binnen gelopen meldingen bij de politie die over …. niets gingen

– …

Het lijstje is bijlange na niet volledig. Sommige klachten gaan meerdere jaren, tot 5 jaar, terug en betreffen vorige uitbaters van het etablissement. Een aantal van de dossiers zijn nagenoeg volledig samengesteld op basis van telefonische klachten bij plantons van de politie zonder dat er verder een PV werd opgemaakt. Onze conclusie: de dossiers om sluitingsuren op te leggen zijn flinterdun en gebaseerd op willekeur. Het is elke burgerlijke rechtsstaat onwaardig. De betrokken uitbaters willen zich hier niet langer bij neerleggen en vragen de gemeenteraadsleden van de meerderheidspartijen om de goedkeuring van de betreffende maatregelen en wijziging van de politiecode van 26 november te herroepen. Omwille van hun eiegen zaak en inkomen. Maar ook, en wij met het, omwille van het deficit op vlak van armoedebestijding, partipatie, sociale cohesie en sociaaleconomische ontwikkeling van de wijk. Maar evengoed omwille van het democratisch deficit op politiek vlak: immers over de partijgrenzen van de Antwerpse meederheid heen waren er gemeenteraadsleden die zich niet konden en kunnen vinden in dit beleid. Eén nam moedig ontslag. De anderen bogen onder de partijtucht en zwegen. Ook daarom de vraag aan U om de petitie te ondertekenen. Immers de stedelijke Antwerpse democratie is niet gediend met de tochtigheid van de partijtucht.

Tevens nodigen we U uit op de protestactie tegen de maatregelen bij het begin van de volgende gemeenteraad. Maandag 2 mei, 18 u. Grote Markt.

BastA!

De recente ramp in de Golf van Mexico bracht heel wanpraktijken van BP en de ondemocratische overheid van de VS, aan het licht. De olie blijft uitdeinen naar de Wetlands van Louisiana waar het dit natuurgebied dreigt te vernietigen. Momenteel is er al sprake over de bedreiging van 600 diersoorten door enkel deze ramp, en gevolgen die hun impact zullen hebben voor het komende decennia. Deze wetlands zijn niet alleen een habitat voor unieke diersoorten, maar eveneens een belangrijke barriere tegen orkanen. Louisiana heeft veelvuldig te maken met orkanen, en de Wetlands remmen deze af zodat ze met gematigde kracht het binnenland raken.

Artikel en foto’s door Jente (Antwerpen)

De redenen waarom orkaan Katrina de kracht had om zoveel schade toe te brengen is één van meerdere factoren. Zoals de buitensporige besparingsmaatregelen van de Bush administratie, die doorgevoerd waren vlak voor Katrina, op vrijwel alle veiligheidsmechanismen die New Orleans nodig heeft. Het rapport van FEMA (Federal Emergency Management Agency) voorspelde Katrina als de nummer 1 op een lijst van meest waarschijnlijke rampen in de nabije toekomst. Het materiaal de ingenieurs nodig hadden na deze ramp en normaal ter beschikking staat, was meegenomen naar Irak, en troepen die snel te plaatse konden zijn om de bevolking te helpen hebben zwaar getwijfeld om te helpen omdat ze aan het trainen waren om naar Afghanistan te gaan.

Oliebedrijven zoals Exxon en BP zijn actief in de Wetlands en de Golf van Mexico en verantwoordelijk voor het verdwijnen van een groot deel van dit gebied. Deze laatste kaakslag voor milieu en mens was eveneens zeer voorspelbaar. “BP is een in Londen gevestigd oliemaatschappij met de slechtste lei in veiligheid van alle oliemaatschappijen die werken in Amerika,” aldus Tyson Slocum van de organisatie Public Citizen. “Alleen al de laatste jaren heeft BP $485 miljoen in boetes en schikkingen moeten betalen aan de overheid van de VS voor milieudelicten, opzettelijke verwaarlozing van veiligheidsreglementen voor arbeiders, en sancties voor het manipuleren van energiemarkten.” Uit recent vrijgegeven overheidsdocumenten van de VS, blijkt BP systematisch te zijn vrijgesteld van een omvattende milieu-evaluatie bij het project dat resulteerde in de huidige ramp.

De gevolgen van deze ramp blijven uitdeinen, maar daarbij ook het wereldwijd verzet van arbeiders tegen deze misdaden. Op 25 mei vond in Antwerpen een actie plaats voor de kantoren van BP om dit misnoegen uit te drukken. ‘Boycott BP’, de organisatoren achter dit initiatief hebben op zeer korte termijn toch aardig wat mensen weten te mobiliseren en deze demonstratie gekoppeld aan een concreet eisenplatform waarvoor ze zoveel mogelijk handtekeningen pogen in te zamelen. Ook werknemers van BP hebben dit platform ondertekend. Op de Antwerpse actie spraken we met Yana Depré, één van de mensen achter “Boycott BP.”

Wie zijn jullie en waarvoor strijden jullie?

“Wij zijn niemand en iedereen, wij zijn gewoon het volk. Wij zijn niet een bepaalde groepering. Wij zijn een hoopje vrienden die Het Laatste Nieuws hebben gelezen, en er een artikel in hebben gelezen over Corexit, en er verder research hebben gedaan. Nu, wat is Corexit? Dit is een detergent dat BP momenteel gebruikt om de olieramp op te ruimen. Een product van het bedrijf Nalco een zusterbedrijf van BP. Bij Nalco werken toplui van BP, het is eigenlijk een fin-de-carrière bedrijfje. Het wordt heel hard in het oog gehouden door de grote olieconcerns. Daarom dat waarschijnlijk Corexit als eerste keuze gebruikt is. Ze hebben ondertussen al 40 miljoen winst gemaakt, enkel en alleen door Corexit in zee te gooien. Wij zijn ook kwaad, heel kwaad, omdat het ministerie van de VS de ogen hier heeft dichtgeknepen. Als de vraag komt: “waarom hebben jullie Corexit in de oceaan gegoten en weten jullie nu pas dat het zo giftig is?” vertellen ze ons dat er te weinig wetenschappelijke onderzoeken zijn geweest naar Corexit, en dat er ook geen data bestaat over hoe lang en hoeveel Corexit men mag gebruiken. Met andere woorden, ze hebben het zelfs niet in hun eigen pompbak getest.”

Wat zijn jullie plannen naar de toekomst toe?

“Wij willen niet snel op de zaken vooruit lopen. Maar wat zijn wij van plan? Wij hopen zo veel mogelijk media te kunnen contacteren, en te kunnen alarmeren, en zoveel mogelijk burgers hierbij te betrekken. En hopelijk dat andere steden in de wereld ook wakker worden en een gelijkaardige vreedzame betoging gaan doen om eens te laten zien: Wij zijn het volk, dit is onze aarde, en wij willen die niet kapot. “

Wat is het juist dat BP moet doen volgens jullie op hun verantwoordelijkheid op te nemen?

“Daarom hebben wij een eisenlijst opgesteld. Al onze voorwaarden die wij stellen aan BP kan u op onze eisenlijst terug vinden. Wij hopen dat iedereen dit mee ondertekent op http://www.ipetitions.com/petition/eisenlijstbp/.”

Krijgen jullie ook enige politieke steun, of wat verwachten jullie van het politieke landschap?

“Wij krijgen nog geen politieke steun. Maar zoals ik al heb verteld, wij zijn geen groepering, geen bende, of iets dergelijks. Wij zijn allemaal individuen die komen demonstreren.”

Jullie hebben ook veel protest materiaal meegenomen, opmerkelijk zijn de kartonnen grafstenen, waarvoor staan deze juist?

“Dat zijn alle arbeiders die zijn gestorven met de ontploffing op 21 april, op het booreiland. Er is heel weinig over verteld omdat het zo’n grote ramp was, en inderdaad, dat is nu misschien maar een heel kleine zaak voor vele mensen, dat er 11 arbeiders zijn gestorven. Maar er is totaal niets over gezegd en dat is zeer triest voor hun families, die hebben niets meer. We wilden dit zo toch in de aandacht brengen. We gaan ook foto’s nemen van al het materiaal hier en dit doorsturen naar de families om zo onze steun te betuigen.

“Dit groot bord hier achter ons, is voor alle dieren die met uitsterven worden bedreigd door deze ramp. Al reeds 600 soorten worden bedreigd met uitsterven door deze ramp. De Kemp’s Ridley turtle, deze ochtend nog op in het nieuws op CNN, is daar bijvoorbeeld één van.’

Hoe waren de reacties tot nu toe?

“De reacties waren kei goed. We hebben veel mensen benaderd vandaag met onze petitie, waarvan er hooguit vijftien niet hebben getekend. Er zijn mensen van BP zelf die hebben getekend, echt iedereen tekent, jong, oud, iedereen, veel chique mensen waarvan je het echt niet zou verwachten die zelfs in hun gat gebeten zijn dat we het hen haast niet durven vragen, zelfs de politie toonde interesse.”

Wachtlijsten om onze kinderen naar school te sturen, erbarmelijk onderhouden auto-en spoorwegen, 1,3 miljoen mensen die leven van één of andere RVA-uitkering (en de teller gaat elke dag hoger),… Steeds meer en meer mensen slagen er niet in hun (elektriciteits- en andere) rekeningen te betalen en zijn voor het eerst genoodzaakt aan te kloppen bij de OCMW’s. 17 000 mensen zijn naar schatting dakloos in België…

Rode Wapper, pamflet LSP-Antwerpen. >> PDF

De traditionele politici hebben één antwoord: meer besparen. Het enige meningsverschil gaat over ‘waar besparen we het best?’. Voor de sociale problemen hebben deze polici geen oog, voor hen volstaat in het beste geval een pleister op de wonde.

Nochtans zijn het net de jarenlange besparingen in het onderwijs, openbaar vervoer en sociale zekerheid die hebben geleid tot de toestand waarin we ons vandaag bevinden. Na meer dan dertig jaar neoliberalisme, waar de banken en grote bedrijven op hun wenken bediend werden, is de infrastructuur in ons land stilaan een puinhoop aan het worden en de zogenaamde ‘welvaartsstaat’ een sociale woestijn. Tegelijkertijd wordt België in één adem genoemd met exotische belastingparadijzen (voor de grote bedrijven welteverstaan). Daarenboven worden de werkenden en hun gezinnnen geconfronteerd met de ergste economische crisis sinds de jaren ’30, een crisis die net veroorzaakt wordt door dit neoliberalisme. Wordt België binnenkort een tweede Griekenland?

1 mei: internationale dag van strijd, solidariteit en socialisme

LSP meent dat het hoog tijd is om strijd terug op de agenda te zetten. Als we onze levensstandaard, onze jobs en onze sociale zekerheid willen behouden, zal het nodig zijn dat we deze zaken niet overlaten aan zij die verantwoordelijk zijn voor het gevoerde rechtse beleid (CD&V, VLD, SP.a, Groen!) of pleiten voor een nog rechtser beleid (VB, LDD). Voor een toekomst zullen we moeten vechten!

Binnenkort vieren we 1 mei. Muzikale stoeten zullen door onze straten trekken. Voor sommigen de gelegenheid om mee te stappen, voor velen een betaalde feestdag. Maar 1 mei is meer dan dat. Het is een dag van strijd, solidariteit en socialisme. Onder meer door de massale strijd, betogingen en stakingen uit het verleden ter gelegenheid van 1 mei zijn de 8-urendag en het algemeen stemrecht verworven in België, maar ook in vele andere landen in Europa en Amerika. 1 mei is een internationale dag van strijd.

Vandaag is het hoog tijd om terug aan te knopen met deze traditie, want vele verworvenheden staan onder druk. LSP zal op de stoeten aanwezig zijn met strijdbare delegaties voor een “jongerenmars voor werk”. Bovendien organiseren we in Antwerpen op donderdag 6 mei een meeting waar we de geschiedenis en de betekenis van 1 mei willen herontdekken. Om strijd, solidariteit en socialisme terug op de agenda te zetten!

Geschiedenis en betekenis van 1 mei

Open bijeenkomst in Antwerpen op 6 mei om 19u30 in café Multatuli, Lange Vlierstraat 9 (zijstraat Nationalestraat). Sprekers: Eric Byl, lid uitvoerend bestuur LSP, en Ronny Le Blon, secretaris ABVV Algemene Centrale.

De herstructureringsrondes in de bedrijven, faillissementen, collectieve ontslagen, fabriekssluitingen… vliegen ons om de oren. De werkloosheidscijfers exploderen (zie tabel), met 30% meer werklozen in de provincie Antwerpen op 2 jaar tijd. Jongeren worden nog harder getroffen. De Linkse Socialistische Partij (LSP) pleit voor een actieplan voor werk, waarbij de vakbonden gebruik maken van hun mobilisatiekracht om hun eisen kracht bij te zetten. LSP neemt zelf een aantal initiatieven, vaak i.s.m. met syndicale en andere jongerenorganisaties, om in zoveel mogelijk steden jongerenmarsen voor werk te organiseren.

De Rode Wapper, pamflet LSP-Antwerpen. PDF

[box type=”shadow” align=”alignright” width=”100″]

Procentuele stijging werkloosheid

Februari 2008 – Februari 2010

• Vlaanderen +29%
• Prov. Antwerpen +30%
• Regio Antwerpen +32%
• Regio Mechelen +32%
• Regio Kempen +26%
• < 25j Vlaanderen +49%
• < 25j Prov. A’pen +50%

[/box]

Duizenden werkenden dreigen hun job te verliezen door de sluiting of de graduele afbouw van Opel Antwerpen. 1672 jobs zijn in gevaar bij Carrefour, en voor 21 winkels lijkt er een sluiting aan te komen. Dit ondanks het feit dat zowel Opel Antwerpen, als Carrefour Belgium winstgevende bedrijven zijn. De crisis wordt gebruikt door het patronaat om hun winsten veilig te stellen en op te drijven. Het succesvol verzet bij o.a. Agfa-Gevaert, Bayer en INBEV toont echter aan dat strijd de agenda van het patronaat kan doorkruisen.

De regering heeft geen oplossingen. De vrijwillige legerdienst van De Crem dient enkel om op goedkope wijze jongeren in te zetten om de gaten te vullen die er zijn als gevolg van de opeenvolgende herstructureringen van het leger. Het nieuwe jongerenbanenplan van minister van werk Milquet, waarbij de patroons enorme cadeaus krijgen wanneer ze jongeren aanwerven, zal evenmin het probleem van de werkloosheid oplossen. Goedkope jongeren zullen duurdere oudere werkenden vervangen, tot wanneer de “soldenperiode” voorbij is. Dan dreigt weer de werkloosheid. En tegelijkertijd wordt een neerwaartse druk gezet op lonen en arbeidsomstandigheden.

Bouw mee aan een jongerenmars voor werk in Antwerpen!

Het is duidelijk dat we niet moeten rekenen op de patroons en hun politici om iets te doen aan de groeiende werkloosheid. We moeten beroep doen op onze eigen krachten en in actie gaan. Herverdeling van het werk, gecombineerd met een 32-uren werkweek zonder loonverlies kan dienen als een centrale eis.

In Antwerpen willen we op zaterdag 25 september 2010, gelijktijdig met de Millionaire Fair – de luxebeurs voor de superrijken – die dit jaar doorgaat in Antwerp Expo, een jongerenmars voor werk organiseren.En in aanloop van deze betoging willen we op de 1 mei optochten in Antwerpen, Mol en Mechelen een levendige jongerendelegatie voor werk vormen.

Om van deze initiatieven een succes te maken, denken we dat het nuttig is om mobilisatie- en actiecomités op te zetten in de wijken, op de werkvloer en in de scholen. Als je daaraan wil meewerken, neem dan contact met ons op!

1 mei in de provincie Antwerpen

• Antwerpen: 10u, Nieuw Justitiepaleis, Bolivarplaats
• Mechelen: 13u45, Ijzerenleen
• Mol: 10u30, Rozenberg 64

Terwijl in Gent burgemeester Termont besloot om de combitaks voor actievoerders af te schaffen, is dit in Mechelen niet het geval. Daar wil het gemeentebestuur (VLD-SP.a) een combitaks van in totaal 300 euro opleggen aan drie Blokbusters die het aandurfden om “zonder toelating” pamfletten te verspreiden in de stad. De argumentatie van de Blokbusters inzake vrije meningsuiting, scheiding der machten of mensenrechten werd van tafel geveegd door het gemeentebestuur dat zowel de boete had opgelegd als geoordeeld over de tegenargumenten.

Wat volgens Europese regels vrije meningsuiting is, is voor het Mechelse bestuur overlast. De grote principes worden door burgemeester Somers en zijn ploeg enkel naar voor gebracht als het ver genoeg van hun bed is. In eigen stad geldt geen vrije meningsuiting en worden activisten die het aandurven om geen toelating te vragen alvorens hun mening te uiten zonder pardon opgepakt.

Dat is wat deze zomer gebeurde in de marge van Maanrock. Drie Blokbusters werden opgepakt, andere werden ongemoeid gelaten en voerden verder campagne. Het stadsbestuur legde een combitaks van 100 euro per persoon op, samen goed voor een ritje van 300 euro. Uiteraard werd protest aangetekend. Dat moest bij dezelfde instantie die de “belasting” had opgelegd: het Mechelse stadsbestuur. In de hoedanigheid van rechter oordeelde het schepencollege dat het in haar hoedanigheid van bestraffer geen fout had gemaakt. Resultaat: wie voortaan een mening wil uiten, kan maar beter over een goed gevulde portemonnee beschikken.

De argumentatie werd van tafel geveegd zonder enige ernstige motivatie. Het ontwerpbesluit voor het college van burgemeester en schepenen van 26 maart stelt onder de tussentitel “argumentatie”: “Belanghebbenden waren flyers aan het uitdelen zonder hiervoor een toelating te bezitten. Vermits belanghebbenden werden vervoerd met een politievoertuig (…) werd de belasting terecht gevestigd.” De boete is voor het schepencollege dus gerechtigd omdat deze nu eenmaal gerechtigd is. Eerder protesteerde Blokbuster reeds aan de gemeenteraad van 1 september (zie verslag).

Er is een hoorzitting gepland op 16 maart tussen 10-12u. Om van die mogelijkheid te kunnen genieten moeten we per aangetekend schrijven bevestigen voor 11 maart. De brief – mede ondertekend door schepen van financiën Kristl Strubbe en in naam van het College van burgemeester en schepenen – deelt tevens mee dat “elk dossier ongeveer tien minuten in beslag neemt”. In Mechelen zal op 16 maart tussen 10u en 12u op ongeveer tien minuten tijd worden beslist of de vrije meningsuiting drastisch aan banden blijft gelegd worden of niet. Wij aanvaarden de inbreuken op ons democratisch recht om campagne te voeren niet.

Afgelopen week was er een protestactie naar aanleiding van een combitaks voor iemand die mee campagne voerde tegen de herstructureringen bij Carrefour eind 2008. Op die protestactie kondigde Vlaams parlementslid De Loor (sp.a) aan dat hij alle lokale besturen met een combitaks zou aanschrijven om net als in Gent protestacties en betogingen uit de regeling te halen. Benieuwd of de Mechelse eerste schepen Caroline Gennez moeite zal doen om haar collegegenoten te overtuigen van het standpunt van haar partijgenoot.

Op 16 maart zullen we aanwezig zijn op de hoorzitting en indien een nieuw negatief besluit volgt, zullen we naar de rechtbank trekken. Een kopie van deze verklaring gaat naar de burgemeester en schepenen te Mechelen alsook de lokale media.

Een aantal jaren geleden lieten Bart Somers en het Mechelse stadbestuur het OCMW-ziekenhuis sluiten. De gevolgen van deze besparingsmaatregel werden weggewuifd met de liberale mantra dat het privé-initiatief deze zou opvangen.

Maar in Mechelen en Duffel zijn de privéziekenhuizen in handen van de katholieke zuil en zij weigeren om abortus of euthanasie uit te voeren. Privatiseringen leiden tot situaties waar niet meer voldaan wordt aan de noden van de bevolking. Integendeel, veel Mechelse vrouwen voelen aan hun lijf dat alles aan de privé overlaten niet kan. Degelijke sociale en openbare diensten zijn nodig en moeten openbaar blijven.

Zelfs Bart Somers beseft dit, en moet een koerswijziging doorvoeren door een Mechels abortuscentrum te openen. Dat is goed, maar lang niet genoeg. Terwijl Bart Somers op de OCMW-ziekenhuizen bespaart, heeft hij wel geld voor de meest megalomane projecten, zoals de Lamotsite of de heraanleg van de Melaan.