Category: Lokaal – Antwerpen

Afgelopen weekend zorgde een interview met de Antwerpse burgemeester De Wever voor enige ophef. De Wever herhaalde het verbod op enige vorm van meningsuiting aan de stadsloketten. Het vorige bestuur voerde reeds een hoofddoekenverbod in, maar ook politieke standpunten of ‘homo t-shirts’ zijn uit den boze. Tegelijk werd het verbod op hoofddoeken in het Gemeenschapsonderwijs bevestigd. Al wie een beetje uit de band springt, moet zich aan de conservatieve waarden en normen aanpassen of moet opkrassen.

De media sprongen massaal op het interview met De Wever dat door De Standaard werd gepubliceerd. Vooral de passage over de zogenaamde neutraliteit van loketbeambten zorgde voor ophef. De Wever verklaarde in het interview: “Elke vorm van expressie is begrensd. Dat is bij uitstek zo als je namens de stad Antwerpen aan een loket zit. Mag een vrouw een hoofddoek dragen? Uiteraard. Maar niet achter een loket. Wie het gezicht is van de stad Antwerpen, wordt neutraliteit opgelegd. Een loketbeambte mag ook geen T-shirt dragen met het opschrift Eigen volk eerst . Ik wil ook niet dat iemand met een regenboog-T-shirt achter het loket zit. Omdat een homoseksueel via een dergelijke symboliek duidelijk maakt dat hij of zij die obediëntie is toegedaan. En andere mensen herkennen dat.”

Wij waren wellicht niet de enigen die bij het woord ‘obediëntie’ een woordenboek moesten raadplegen. Een obediëntie zou een “organisatievorm in de vrijmetselarij” zijn, een aanduiding van “de onderwerping van een ridderorde aan het gezag van een bepaalde grootmeester” of de “gehoorzaamheid die een kloosterling verplicht is aan zijn overste”. Tot zover Wikipedia. Homoseksualiteit zou dus een vorm van loge, organisatiewijze of onderwerping inhouden. Dat is een vreemde wijze om seksuele geaardheid te benaderen. Is De Wever nadat hij op de Antwerpse nieuwjaarsreceptie toetrad tot de ‘obediëntie’ van de strikdragers in dit land wat in de war geraakt? Of raakte hij gewoon verstrikt in een poging om met een woord uit de vorige eeuw uit te pakken?

Weinig verrassend was dat er heel wat kritiek kwam op de uitspraken van De Wever. Dat wordt door de burgemeester zelf meteen aangegrepen om zich – met een bijna zichtbaar genoegen – in een slachtofferrol te wentelen. In een obligaat nieuw interview, nu in Gazet van Antwerpen, stelde hij hierover: “Sinds ik in Antwerpen de macht heb, is niets nog normaal. Als ik mijn mond open, is het ambras, ook als ik die absoluut niet zoek. Het is schandalig. Ik vrees dat ik nog anderhalf jaar door de hel zal moeten." Ondertussen werd de stelling dat homoseksualiteit een vorm van loge zou zijn niet ingetrokken.

Het nieuwe Antwerpse bestuur onder De Wever bevestigt het beleid van het vorige bestuur inzake ‘neutraliteit’. Ook in het Gemeenschapsonderwijs werd het verbod op hoofddoeken in naam van de neutraliteit bevestigd. Alsof het verbieden van een hoofddoek zou bijdragen aan een neutrale overheid die wordt geleid door politici die zelf uiteraard een ideologische agenda hebben. Wij hebben ons steeds verzet tegen het hoofddoekenverbod. Een neutrale opstelling kan ofwel door een inclusieve benadering waarbij elkeen het recht behoudt om religieuze of culturele symbolen of uitingen te tonen, ofwel door een exclusieve benadering waarbij niets mag. Elke uiting van identiteit moet dan in de kast verdwijnen. Van hoofddoek over piercing tot te strakke T-shirt zijn de eerste zaken die aangepakt worden, maar wat volgt nog? Moeten we straks allemaal in uniformen werken?

Overigens deed De Wever nog wel enkele opmerkelijke uitspraken in het interview. Zijn filosofische uitgangspunt is dat de mens niet van nature goed is. En nog: “Er bestaat geen moraliteit buiten de gemeenschap”. Het cynisme tot absolute norm uitroepen, is blijkbaar het ideologische fundament van het conservatisme. Ons doet het qua praktische uitwerking vooral denken aan wat Orwell in 1984 beschreef.

Om zijn standpunt te onderbouwen, haalt De Wever zijn traditionele werkwijze boven: eerst van het standpunt van de tegenstrever een karikatuur maken en vervolgens die karikatuur bestrijden. Links zou volgens de conservatieveling geloven dat “goede instituties leiden tot goede mensen”. Hij voegde er aan toe: “Tijdens de verlichting zei men “ouvrir une école, c’est fermer une prison” . Wel, er zijn nog nooit zoveel scholen geweest en de gevangenissen zitten overvol. Goede instituties zonder empowerment leiden tot apathische mensen. Die dan op de instellingen gaan leunen en nog ondankbaar zijn ook.”

Wij vertrekken van een fundamenteel ander uitgangspunt. De mens wordt niet hebzuchtig geboren en is niet van nature egoïstisch. Dat is een onderdeel van hoe deze samenleving functioneert. Instellingen als scholen zijn belangrijk maar volstaan op zich niet om tot verandering te komen. En instellingen worden steeds bepaald door de maatschappelijke basis van de samenleving waar ze onderdeel van zijn. Consequent links stelt heel de samenleving in vraag en niet slechts enkele uitingsvormen ervan.

Dat De Wever heel goed weet dat links er zo over denkt, blijkt verder in het interview. “Een marxist zegt dat het de materiële onderbouw is die de culturele bovenbouw bepaalt, een conservatief zegt dat het net andersom is: het is wat je dénkt dat belangrijk is, het zijn ideeën die doorsijpelen. Als wij knuffeljunks kennen, zoals Amy Winehouse, en niemand noemt haar gedrag schandelijk, dan moet je niet schrikken als je ziet dat het druggebruik toeneemt.” Marxisten gaan er inderdaad niet van uit dat het druggebruik toeneemt omdat een figuur die bezwijkt onder de druk van een hebzuchtige business waarin de waan van de dag omwille van commerciële belangen wordt uitvergroot de toevlucht tot drugs zoekt. Laat staan dat het druggebruik toeneemt omdat er daar niet op gereageerd wordt.

Als conservatieve nationalist heeft De Wever een maatschappij voor ogen waarin wantrouwen alomtegenwoordig is en waarin een hard neoliberaal beleid wordt gevoerd. Meer Vlaamse bevoegdheden moeten dienen om ‘krachtige veranderingen’ door te voeren, zoals een fundamentele verhoging van de pensioenleeftijd. “Langer werken betekent niet dat we de pensioenleeftijd moeten verhogen van 60 naar 61. Langer werken betekent véél langer werken. En brugpensioen is écht een slecht idee.”

Met een dergelijk beleid wordt onze levensstandaard de afgrond ingereden. Alle conservatieve opvattingen over gemeenschapszin komen hierdoor steeds meer in contrast te staan met de realiteit: de huidige samenleving creëert een steeds grotere kloof tussen een superrijke top en een steeds armere meerderheid van de bevolking waar allerhande sociale problemen een sterke opmars kennen. Tegen die achtergrond beginnen steeds meer mensen zich vragen te stellen en zich af te zetten tegen de gevestigde gang van zaken. Met een handige media-aanpak – mee versterkt door de commerciële druk die in de media de norm is (of dacht De Wever echt dat hij enkel omwille van wat hij denkt zo’n belangstelling kreeg?) – weet de N-VA-voorman momenteel een deel van dat ongenoegen naar zich toe te trekken. Met zijn standpunten en voorstellen maakt hij evenwel meteen duidelijk dat hij er geen antwoorden op heeft.

Sommige zaken veranderen niet in Antwerpen. De woorden Turnhoutsebaan, SMS en moslim staan nog steeds gelijk aan een massale samenscholing van ordehandhavers en journalisten. Ook nieuwbakken burgemeester De Wever was er het afgelopen weekend snel bij om zich krachtig op te stellen: iedereen die zou deelnemen aan een niet-toegelaten betoging op de Turnhoutsebaan zou onverbiddelijk vervolgd worden. Opmerkelijk detail: niemand lijkt weet te hebben van enige oproep tot een manifestatie.

Overgenomen vanop Rood!-Antwerpen

Al goed dat het samenscholingsverbod niet van toepassing was op het massaal neergedaalde leger van journalisten die allemaal uitgebreid bericht uitbrachten van wat letterlijk een non-event was. Met livebeelden in het televisienieuws en uitgebreide analyses werd het doortastende optreden van keizer De Wever op de kijkers en lezers losgelaten. De N-VA-burgemeester maakte meteen van de gelegenheid gebruik om bekend te maken dat de stadsslogan “’t stad is van iedereen” zal verdwijnen. Of “divide et impera” (verdeel en heers) ook officieel in de plaats komt, is niet geweten.

Het feit dat niemand weet lijkt te hebben van een oproep tot actie in Borgerhout afgelopen weekend, doet vragen rijzen over het machtsvertoon van De Wever. In de buurt wordt het gezien als een poging van De Wever om zichzelf te manifesteren, hij wil laten zien dat ’t stad van hem is. Inzake belangstelling kon De Wever eens te meer niet klagen. Bij gebrek aan een betoging was het enige nieuws van de dag dat De Wever alle acties had verboden en hard zou optreden met combitaksen en GAS-boetes.

Het doet een aantal vragen opwerpen:

• Heeft De Standaard de informatie gecontroleerd vooraleer het verhaal van de SMS werd gebracht? Zoja, op welke sociale media werd door wie opgeroepen tot een betoging? Wie heeft eigenlijk zo’n SMS gekregen?
• Hebben politie en stadsbestuur die informatie gecontroleerd en bijvoorbeeld de initiatiefnemers gecontacteerd? Of hebben ze zich louter laten leiden door wat ze in De Standaard lazen?
• Hoeveel heeft het machtsvertoon rond het samenscholingsverbod gekost? Werden andere opties buiten een samenscholingsverbod overwogen?
• Zal het stadsbestuur voortaan iedere niet-aangekondigde manifestatie met combitaksen en GAS-boetes de kop indrukken? Hoe ziet het stadsbestuur het recht op vrije meningsuiting?
• Even terzijde: was de overwinningsmars van Bart De Wever en zijn N-VA naar het stadhuis op 14 oktober eigenlijk een aangevraagde manifestatie?

Met het ‘harde optreden’ tegen de niet-bestaande betoging krijgen we een voorsmaakje van wat De Wever ons de komende zes jaar zal brengen. Dat beleid wordt ondersteund door het gerecht, procureur Dams verklaarde dat de tijd van ‘horen, zien en zwijgen’ voorbij is. Krijgen we na de camera’s, de irritante politiehelikopter en de GAS-boetes nu een nieuwe tendens van “iedereen informant”? Het 1984 van Big Brother komt op die manier wel akelig dichtbij.

Wij zeggen neen aan de ondermijning van democratische rechten, een algemeen verbod op actievoeren, willekeurige maatregelen zoals samenscholingsverboden en GAS-boetes naargelang het de burgemeester uitkomt. Er waren al elementen van dat beleid bij het vorige bestuur aanwezig, maar nu wordt een versnelling hoger geschakeld. Ook het verzet tegen het asociale beleid van de nieuw-vlaamse liberalen moet een versnelling hoger schakelen!

Eerder stelde N-VA in haar programma dat er in Antwerpen al voldoende sociale woningen zijn en dat er geen moeten bijkomen. De partij van De Wever beperkte haar programma tot eisen als het opleggen van taalkennis door wie een sociale woning huurt en sterkere controle op sociale fraude. Hoe anders is het programma van de Stadspartij (het kartel van SP.a en CD&V) op dit vlak?

Artikel dat eerder verscheen op de site van LSP-Antwerpen

De retoriek is uiteraard anders, bij de Stadspartij kunnen we lezen dat sociale woningen wel belangrijk zijn en dat een degelijk aanbod zelfs cruciaal is. De partij schept ook op dat er de afgelopen jaren 1500 sociale woningen werden gerenoveerd of bijgebouwd. Ter vergelijking: in de legislatuur daarvoor ging het om 2.935 woningen of de helft meer. De afgelopen zes jaar zijn de wachtlijsten aangegroeid van ongeveer 15.000 naar ruim 20.000. Er zijn momenteel iets meer dan 20.000 sociale woningen, vooral in de districten Antwerpen en Hoboken.

De Stadspartij wil wel extra sociale woningen, maar liefst niet in Antwerpen. “Het kan niet zijn dat Antwerpen blijft investeren in sociale woningbouw, terwijl andere – rijkere – gemeenten in gebreke blijven.” Blijkbaar gaat de Stadspartij slechts uit van een status-quo waarbij ongeveer 10% van de woningen sociale huurwoningen zijn. Wie geen plaats vindt, moet maar naar andere gemeenten trekken. “We eisen dan ook dat de andere Vlaamse gemeenten hun verantwoordelijkheid opnemen inzake sociale huisvesting”.

Het gemiddelde cijfer van ruim 10% sociale woningen verbergt grote tegenstellingen: van 72,2% sociale woningen op Luchtbal over 47,3% op Linkeroever en 36,8% op het Kiel tot 2,1% in Antwerpen 2018, 2,8% in Merksem en 0,6% in Ekeren (cijfers uit 2010).

Het behoud van het status quo is een standpunt dat wordt gedeeld door de huidige (en toekomstige?) coalitiepartners van Stadspartij en N-VA. Die partijen zullen elkaar dus wel kunnen vinden na de verkiezingen. En er is nog meer: ook de Stadspartij wil dat wie een sociale woning huurt voldoende kennis van het Nederlands heeft. Waar N-VA het wil verplichten, gaat de Stadspartij net niet zo ver. Mogelijk vanuit het besef dat er dan ook meer middelen moeten komen voor taalonderwijs?

En net als de N-VA wil de Stadspartij dat sociale huisvestingsmaatschappijen meer controle- en sanctioneringsbevoegdheden krijgen (de GAS-kraan wordt volledig open gezet) en dat er harder wordt opgetreden tegen sociale fraude. De Stadspartij doet een poging om deze boodschap iets socialer in te vullen, maar in essentie komt het bijzonder goed overeen met wat N-VA wil. Of denkt de Stadspartij echt dat er met een wachtlijst van ruim 20.000 mensen op basis van een databank van huisvestingsmaatschappijen, OCMW, VDAB en andere sociale diensten naast de bestrijding van sociale fraude effectief zal overgegaan worden tot het “proactief contacteren van mensen die zonder het te weten recht hebben op een sociale woning of een andere vorm van ondersteuning”? Proactief contacteren om de wachtlijst nog langer te maken?

In het programma van de Stadspartij wordt geen enkele belofte gedaan om een bepaald aantal nieuwe sociale woningen te bouwen. De partij komt niet verder dan het behoud van het percentage sociale woningen dat er vandaag is en een oproep aan andere gemeenten om meer te doen. Het behoud van de bestaande tekorten wordt als ‘realisatie’ verkocht. Gelukkig dat ze over veel ervaring in de reclamewereld beschikken!

Rood! is anders, wij zijn namelijk socialisten en vertrekken van de bestaande noden. In ons programma staat volgende eis: “Een massaal en georganiseerd investeringsplan om 20.000 woningen aan te bieden aan diegenen die er recht op hebben. De Stad heeft de plicht hen zo snel mogelijk aan een woning te helpen, hetzij door het bouwen ervan, hetzij door bestaande woningen en appartementen te renoveren. Het ombouwen van verkrotte en leegstaande huizen tot sociale woningen op basis van onteigening, gefinancierd door o.a. boetes voor de huisjesmelkers. Een dergelijk investeringsbeleid in sociale huisvesting zou trouwens ook een drukkend effect hebben op de torenhoge woonprijzen op de private markt.”

Als het stadsbestuur het kon, ze zouden de verkiezingen gewoon overslaan. Of hoogstens herleiden tot een televoting na een spetterende show waarin de mediakwaliteiten van de twee protagonisten centraal staan. Zo Amerikaans is ons kiessysteem nog niet, dus trekken we op 14 oktober naar de stembus. Vanop het Schoon Verdiep wordt dan maar alles in het werk gesteld om het zo weinig mogelijk over politiek te hebben.

Artikel en foto’s overgenomen van Rood!-Antwerpen (bron foto’s: vtz.be)

Het is in dat kader dat de beslissing om geen plakborden te plaatsen moet worden gezien. Op weg naar de verkiezingen merkten de gevestigde partijen nog een vervelend obstakel op in de vorm van plakborden. Waarom zouden alle partijen zich tot de bevolking mogen richten in de vorm van vervuilende affiches, luidde de redenering. En dus werd het afgeschaft, alleen vergat het stadsbestuur haar eigen regels daarover aan te passen. De klacht van Rood! die hierop wees, zette het stadsbestuur “in haar hemd” aldus Gazet van Antwerpen.

Hierop werd door zowel Rood! als PVDA klacht ingediend voor de rechtbank. Bij de zitting van gisteren werd door beide formaties samen actie gevoerd. Een uitspraak komt er pas volgende week. Rood! eist van het stadsbestuur dat het effectief plakborden plaatst op straffe van een dwangsom. Het stadsbestuur kondigde eerder aan dat het op een zitting van eind september de politiecodex zal aanpassen, maar dat is te laat.

Het optreden van het stadsbestuur maakt duidelijk in welke mate het iedere politieke discussie in de aanloop naar 14 oktober wil vermijden. Het is perfect mogelijk om met het stadsbestuur beschermde borden te plaatsen waarop affiches van alle partijen zijn aangebracht, in tal van gemeenten gebeurt dat al. Het stadsbestuur zou ook de eigen mediakanalen kunnen gebruiken om een gelijk platform aan alle deelnemende partijen te bezorgen. Of zal ‘De Nieuwe Antwerpenaar’, het huis-aan-huis magazine van de stad, zich ook in verkiezingstijd beperken tot een goednieuwsshow van de door de stad georganiseerde evenementen? Als het ecologische argument van papierverspilling ernstig wordt genomen, zouden beschermde borden en het openstellen van ‘De Nieuwe Antwerpenaar’ een verschil maken.

Maar daar gaat het voor het stadsbestuur dus niet om. De huidige en de volgende coalitieleiders zijn het eens over een beleid waarin citymarketing centraal staat. Citymarketing rijmt niet op betrokkenheid van onderuit. Kritische stemmen die een echte oppositie vormen, worden best meteen het zwijgen opgelegd. En als ze lastig blijven doen, kan er misschien nog een overlastboete worden opgelegd. Het liefst wil het neoliberale bestuur de oppositie beperken tot formaties van even neoliberale inslag.

Het neoliberale beleid wordt door de verantwoordelijken voor dat beleid voorgesteld als iets technocratisch waarbij managers de plak zwaaien. Wie wacht op een sociale woning, geen plaats op school vindt of de ziekenhuisfactuur niet kan betalen, heeft geen nood aan managers en hun citymarketing maar aan een dringend programma van sociale woningbouw en publieke investeringen in degelijk en betaalbaar onderwijs en gezondheidszorg. Dat zullen de managers van ’t Schoon Verdiep ons niet bieden, daarvoor zullen we echte socialisten nodig hebben.

De Antwerpse gemeenteraad besliste in juni om het gebruik van plakborden bij de verkiezingen af te schaffen. Dat was zogenaamd uit milieuoverwegingen. De echte reden is dat de gevestigde partijen steeds minder traditionele campagnes voeren, maar alles inzetten op de bevriende media waar de dagelijkse portie propaganda meer effect heeft dan affiches in het straatbeeld. Bovendien willen de grote partijen geen stoorzenders in de door hun reclamebureau’s uitgedachte en duur betaalde campagnes.

Artikel vanop de site van LSP-Antwerpen

De arrogantie van het stadsbestuur kende geen grenzen. De maatregel werd al goedgekeurd, maar er werd niets veranderd aan het politiereglement dat het plaatsen van de plakborden oplegt. Gevolg: de stad neemt een maatregel die ingaat tegen het eigen politiereglement. Voor gewone inwoners zou dat ongetwijfeld leiden tot een GAS-boete, voor het stadsbestuur zelf uiteraard niet. Er werd meteen aangekondigd dat het politiereglement zal aangepast worden. Dat zou echter pas eind september gebeuren, vlak voor de lokale verkiezingen van 14 oktober.

Rood! protesteerde tegen de beslissing om geen plakborden te plaatsen. Deze beslissing beperkt verder de mogelijkheden om een linkse oppositie te voeren tegenover zowel de stadspartij als de N-VA, de rechtse uitdager die de bestaande verhoudingen binnen de coalitie drastisch wil omgooien. Wat volgt nog? Mogen we straks geen pamfletten meer uitdelen? Binnenkort mogen we enkel nog strak in het gelid lopen en wordt de minste afwijking als overlast bestempeld.

Het protest van Rood! ging gepaard met een klacht bij de gouverneur. De waarnemend gouverneur bevestigde nu dat het stadsbestuur ingaat tegen het eigen politiereglement. Gazet van Antwerpen moest in een standpunt erkennen: “Rood! zet Antwerpse meerderheid in haar hemd.” De krant voegde er aan toe dat Rood! “de meerderheid het schaamrood op de wangen laat krijgen.”

Bij het protest tegen de beslissing om geen plakborden te plaatsen, stelde Rood! voor om beschermde borden te plaatsen waarop de affiches door de gemeentediensten worden aangebracht, een regeling die in tal van gemeenten bestaat. Er werd aan toegevoegd: “De argumentatie dat de gemeentediensten hiervoor onderbemand zijn en tijdelijke aanwervingen niet overwogen worden zegt veel over het personeelsbeleid van de stad. Voor de organisatie van evenementen, in de eerste plaats bedoeld voor toeristen, wordt op geen euro gekeken, voor de organisatie van een verkiezing kan geen euro meer besteed worden.”

Met het protest tegen deze maatregel speelt Rood! de rol van een linkse oppositie die geen kans onbenut laat om de ondemocratische gang van zaken aan te klagen. Een gelijke toegang van alle lijsten tot plakborden en de media van de stad of die waaraan de stad meewerkt (zoals ‘De Nieuwe Antwerpenaar’ of lokale zender ATV) zou een stap vooruit betekenen.

LSP werkt mee aan Rood! omdat er een linkse oppositie nodig is die opkomt voor een fundamenteel ander beleid dat vertrekt vanuit de belangen van de meerderheid van de bevolking en bijgevolg actief opkomt voor degelijke huisvesting, werk, toegankelijke dienstverlening (zoals onderwijs, gezondheidszorg, kinderopvang, ontspanning,…) met een maximale democratische betrokkenheid. Rood! verzet zich tegen het besparingsbeleid en wil de middelen zoeken waar ze zitten, niet in onze zakken. Het feit dat Rood! mensen uit verschillende tradities en met erg diverse achtergronden bijeenbrengt, maakt het een aantrekkelijk initiatief waar wij ons ten volle voor willen inzetten.

Aïsha Paulis is 29 jaar oud. Ze woont in Antwerpen-Noord. Ze werkt reeds 5 jaar als maatschappelijk werkster met jongeren in Brussel. Als opvoedster wordt ze vaak geconfronteerd met de problemen die deze jongeren hebben in een samenleving doordrongen van racisme en geweld, om mee te kunnen op school, een job te vinden, … Dagelijks ondervindt ze aan de lijve het gebrek aan financiële middelen om een antwoord te bieden op al deze problemen.

Aïsha is sinds 2001 politiek actief. Bij het begin van dit millennium nam ze deel aan de antiglobaliseringsbeweging en ging ze betogen tegen de oorlogen in Afghanistan en Irak. In 2003 werd ze lid van Linkse Socialistische Partij (LSP). Sindsdien heeft Aïsha meegedaan aan verschillende campagnes tegen het neoliberalisme, racisme en seksisme. Zo was ze mede-organisator van de Jongerenmars voor Werk in 2005 en van talrijke betogingen tegen extreemrechts en voor vrouwenrechten.

In maart van dit jaar coördineerde ze voor de vrouwencommissie van LSP de mobilisatie naar een betoging ter verdediging voor het recht op abortus waar meer dan 2.000 vrouwen én mannen aan deelnamen. Aïsha verdedigt als lid van LSP en Rood! het recht op een vrije keuze voor vrouwen om een abortus te laten uitvoeren of niet. Vandaag is in België abortus niet meer illegaal. Op het eerste gezicht hebben vrouwen een vrije keuze, maar in de praktijk is dat vaak niet het geval. De sociale afbraakpolitiek van de afgelopen jaren laat de ‘vrije keuze’ geen kans. Financiële moeilijkheden, gebrek aan zorgvoorzieningen, tekort aan kindercrèches, hoge woonprijzen… maken dat vrouwen vaak geen alternatief hebben en dus niet beschikken over een vrije keuze.

Voor Aïsha moet het verdedigen van het recht op abortus hand in hand gaan met de strijd tegen de besparingen! Ze komt op voor het recht op abortus en het recht om kinderen te krijgen zonder dat dit je arm maakt of al je tijd en energie opeist. We hebben geen besparingen nodig in de openbare diensten, maar juist een uitbreiding van allerlei vormen van zorg en diensten die het vrouwen mogelijk maken gezin, werk en hobby’s te combineren.

Als jonge moeder heeft Aïsha al kennisgemaakt met het gebrek aan plaatsen in crèches en de vele kosten die gepaard gaan met het krijgen van een kind. Dat er vandaag te weinig opvangplaatsen voor baby’s en kleuters zijn, is een probleem dat de politici zelf hebben gecreëerd. Sinds 2007 bestaat er in Antwerpen voor het aanvragen van een plaats in de publieke crèches en kleuterscholen een gecentraliseerde wachtlijst. Maar in 2012 heeft Antwerpen nog altijd 4.000 plaatsen te kort in de kinderopvang. Door zich kandidaat te stellen op de lijst van Rood! voor de gemeenteraadsverkiezingen in Antwerpen wil Aïsha de noodzaak aan gratis en kwaliteitsvolle opvang voor iedere peuter en kleuter onder de aandacht brengen.

In Antwerpen hebben de politiekers miljoenen euros gevonden om prestigeprojecten als de Oosterweelverbinding te financieren. Maar voor de sociale noden zoals kinderopvang is er geen geld. Aïsha verdedigt een echt socialistische programma dat voorziet in de behoeften van de mensen en niet in de prestigieuze projecten van een elite.

Wouter Gysen werd in 1981 geboren in een openbaar ziekenhuis in Borgerhout. Vandaag is dat ziekenhuis ‘verzelfstandigd’, een mooi woord voor ‘geprivatiseerd’. Als kind woonde hij in Deurne, op een steenworp van de ring, en ging er naar de stedelijke basisschool. Vandaag verzet deze buurt zich tegen het BAM-tracé. Een rotonde van wel negentien baanvakken ter hoogte van het Sportpaleis bedreigt de levenskwaliteit van de omwonenden. Wouter’s eerste school is na decennia van besparingen ook ‘verzelfstandigd’.

Hoewel hij er zich toen niet van bewust was, kwam Wouter al vroeg in aanraking met de sociaaldemocratische zuil: de Rode Valken. Vandaag is het verenigingsleven van de socialistische arbeidersbeweging in vele dorpen en steden op sterven na dood. Hoeveel plaatsen moeten het thans niet stellen zonder volkshuis, socialistische fanfare of turnkring?

In oktober 1996 nam Wouter voor het eerst deel aan een scholierenstaking. Vier dagen op rij ging hij in Mechelen de straat op. Dagelijks zwol de beweging aan, met als hoogtepunt de Witte Mars in Brussel. Tienduizenden jongeren schaarden zich achter de slogan ‘het systeem is rot tot op het bot’. Die bewuste week zag Wouter de kracht van het aantal, de spontaniteit waarmee een massabeweging uit het niets kan uitbreken.

In de jaren erna werd hij actief in de milieubeweging, ging hij betogen in Bonn en Den Haag, nam hij deel aan antifascistische acties en bezette hij met honderden anderen het het rectoraat van de Vrije Universiteit Brussel (VUB) tegen de Bologna hervorming. In volle anti-globaliseringsbeweging zag hij in dat onder het kapitalisme alles moet wijken voor de niet te stillen winsthonger, inclusief mens en natuur. Het is toen dat hij voor zichzelf de beslissing maakte om zich politiek te engageren bij de Linkse Socialistische Partij (LSP). Meteen startte hij met enkele anderen een werking van de Actief Linkse Studenten (ALS) aan de VUB. Deze ALS-werking organiseerde succesvol het verzet tegen de sluiting van de studentenkantine, voerde actie aan het proces tegen de 13 van Clabecq, trok ten strijde tegen de commercialisering van het hoger onderwijs, het tekort aan koten, de oorlog in Irak,…

Na zijn studies bouwde hij een afdeling van LSP uit in Mechelen. In 2007 nam de LSP deel aan de verkiezingscampagne van het Comité voor een Andere Politiek (CAP). In Mechelen waren er toen zo’n 50 mensen actief betrokken in de campagne. Na vele omzwervingen keerde Wouter in 2008 terug naar zijn geboortestad. Een jaar later werd hij vader. Zoals vele andere jonge ouders werd hij geconfronteerd met het enorme plaatsgebrek in de kinderopvang en het onderwijs; het gevolg van decennialange besparingen. Er moet dringend massaal geïnvesteerd worden, in infrastructuur en personeel. Het is een kwestie van keuzes maken: als je bedrijven de wettelijk voorziene belastingen en sociale bijdragen laat betalen, heb je jaarlijks €58 miljard extra inkomsten.

Sinds zeven jaar is Wouter treinbegeleider en afgevaardigde voor ACOD-Spoor. Hij stond vooraan in de strijd tegen de pensioenhervorming en neemt momenteel mee het voortouw in het verzet tegen de privatisering van het goederenvervoer per spoor. Met de nakende herstructurering van de spoorweggroep zal dat niet anders zijn. Hij is een voorvechter van het openbaar vervoer en verweert zich dan ook tegen de besparingen bij De Lijn. Voor Antwerpen en omgeving betekenen deze besparingen 1000 busritten per dag minder. Volgens Wouter kan het mobiliteitsprobleem in onze stad enkel opgelost worden door een investeringsplan voor het openbaar vervoer. Zo kan het aanbod uitgebreid worden, gecombineerd met het aanwerven van extra personeel om o.a. de veiligheid te garanderen. Bovendien moet het gebruik van het openbaar vervoer gratis worden.

Wouter doet er alles aan om de tradities van strijdsyndicalisme en solidariteit te herstellen. Piketten zoals dat bij Crown Cork Deurne bezoekt hij steevast met een spoordelegatie.

Naast zijn lidmaatschap van LSP engageert Wouter zich vandaag bij Rood! Deze beweging heeft het potentieel iedereen samen te brengen die zich wil verzetten tegen de gevolgen van neoliberale beleid: besparingen, privatiseringen, bedrijfssluitingen, werkloosheid,… Er is nood aan een brede arbeiderspartij die de belangen van de werkenden en hun gezinnen verdedigt. De vakbonden moeten breken met de SP.a en CD&V en hun schouders zetten onder zo’n initiatief.

Micha Teller is 32 jaar oud en woont in Borgerhout. Hij werkt als leerkracht in het Stedelijk Onderwijs in Deurne, waar hij reeds 9 jaar schoolafgevaardigde is. Daarnaast is Micha actief in de ACOD/Antwerpen/Onderwijs; hij is verkozen in het ‘provinciaal afdelingsbestuur Antwerpen/Kempen’ en in het ‘groepsbestuur van het Stedelijk Onderwijs’.

Het politiek engagement van Micha dateert al van 1997, wanneer hij aansluit bij Militant Links (nu LSP). Micha ligt mee aan de basis van het uitbouwen van de allereerste afdelingen van de LSP in de provincie (Antwerpen, Mechelen en Turnhout). Hij speelde een belangrijke rol in het organiseren van jongerenprotesten tegen extreemrechts (het 8-mei collectief en Blokbuster). Later volgt de periode van de antiglobaliseringsbeweging en de anti-oorlogsbeweging waar hij actief betrokken was bij de grotere mobilisaties in Antwerpen.

In 2003 studeert Micha af als leerkracht en stapt in het onderwijs. Het Stedelijk Onderwijs was een bewuste keuze omdat het in haar missie de nadruk legt op kwalitatief onderwijs aangepast aan de zwakkere lagen in de samenleving. Deze kwetsbare groepen zijn de afgelopen jaren immers toegenomen in omvang. Zo is quasi de helft van de jongeren in Antwerpen anderstalig. 4 op de 10 jongeren die school lopen in het secundair onderwijs zijn kansarm en komen de facto in onderwijsvormen terecht die hen geen uitweg bieden…

In 2010 speelde Micha een centrale rol in het organiseren van een protestactie door ACOD/Onderwijs tegen de verzelfstandiging van het Stedelijk Onderwijs aan het Antwerpse stadhuis. Door de omvorming naar een Autonoom Gemeentebedrijf wordt het stedelijk onderwijs doordrongen van het ‘managementdenken’ waarmee men besparingen maskeert door ze voor te stellen als ‘efficiëntiewinsten’. Bovendien is dit een voorbode van een verdere privatisering.

Micha is van mening dat het stedelijk onderwijs een rechtstreekse verantwoordelijkheid van het stadsbestuur en de gemeenteraad moet blijven. De besparingen van de afgelopen jaren op het stedelijk onderwijs moeten worden teruggedraaid. Bovendien pleit deze Rood!-kandidaat voor een investeringsplan voor het onderwijs opdat het budget van de gemeentelijke en Vlaamse overheden tezamen wordt opgetrokken naar 7% van het Bruto Regionaal Product van Vlaanderen.

In maart 2011 organiseerde Micha met een handvol collega’s uit het groepsbestuur een heuse staking tegen het aanpassen van het personeelsstatuut in het Stedelijk Onderwijs. Men wil de leerkrachten maximaal laten overwerken om verder te kunnen besparen, terwijl de werkdruk in het onderwijs reeds zeer hoog is. Zo wil het onderwijskabinet o.l.v. schepen Robert Voorhamme (sp.a) de vrijwillige inzet voor de school verplicht maken, de vakantiedagen inperken en leerkrachten verplichten om 36 klokuren per week aanwezig te zijn op de school (zonder dat de infrastructuur voorhanden is). Van de 5.400 personeelsleden, kwamen er een 1.300 mee protesteren voor de kantoren van de ‘Lerende Stad’ in de Lange Gasthuisstraat. De maatregelen werden onder druk van het protest – voorlopig? – op de lange baan geschoven.

Het is duidelijk dat de Vlaamse Overheid en het Antwerps stadsbestuur de leerlingen en leerkrachten in onze stad in de kou laten staan. De klassen zitten eivol en de schoolgebouwen brokkelen af. De containerklassen van schepen Voorhamme volstaan zelfs niet om de meest dringende noden op te vangen. Micha wil dat alle middelen die nodig zijn om de onderwijsinfrastructuur af te stemmen op de demografische en technologische ontwikkelingen onmiddellijk worden vrijgemaakt.

Als kandidaat op de lijst van Rood wil Micha een stem geven aan diegenen die het asociaal onderwijsbeleid willen keren. Een spreekbuis voor alle leerkrachten, onderwijsmedewerkers en leerlingen die het beu zijn dat ze steeds opnieuw moeten opdraaien voor het saneren – en binnenkort beëindigen? – van de stadsdotatie aan het Stedelijk Onderwijs. In tegenstelling tot de traditionele partijen vertrekt de beweging Rood! in haar programma wél van de noden van de betrokkenen in het onderwijs. Syndicalisten en andere activisten die zich verzetten tegen het neoliberale besparingsbeleid merken elke dag dat het hen ontbreekt aan een politiek verlengstuk van hun strijd. Micha wil met zijn engagement voor Rood! zijn steentje bijdragen aan het tot stand komen van zo’n nieuwe partij voor de werkenden en hun gezinnen.