Your cart is currently empty!
Tag: openbare diensten
-
Drama ’t Sloeberhuisje in Mariakerke: vreselijk gevolg van een ziek systeem
Een baby van zes maanden overleed enkele dagen nadat ze hevig door elkaar was geschud in kinderopvang ’t Sloeberhuisje in Mariakerke bij Gent. Het drama maakt duidelijk dat de controle- en inspectiediensten niet snel genoeg handelen. Er waren meldingen over de crèche, zowel langer geleden als recent.
door Thomas (Gent) uit maandblad De Linkse Socialist
“Kind en Gezin” beweerde dat het juridisch niets meer kon doen. Minister Wouter Beke (CD&V) blonk eens te meer uit door een gebrek aan menselijkheid en inlevingsvermogen. Belangrijker dan de vraag of de minister ontslag moet nemen, is de vraag welke kinderopvang nodig is en hoe we dat kunnen afdwingen?
In Mariakerke, en bij uitbreiding in Gent en eigenlijk zo goed als overal in het land, is er een tekort aan plaatsen in de kinderopvang. Gent trekt graag tweeverdieners aan naar de stad omdat dit financieel interessant is, maar het investeert slechts het strikt noodzakelijke in openbare diensten als kinderopvang, wat helemaal onvoldoende is. Zelfs indien je een aanvraag doet op het moment dat je weet dat je zwanger bent, is er geen garantie op een plaats in de buurt en al helemaal niet op een plaats in een publieke crèche.
Een werkende ouder kan wel meegaan naar een wenmoment met je kind van enkele weken of maanden oud en een praatje doen met het personeel van de crèche. Maar een baby kan uiteraard nog niet duidelijk maken wat er allemaal gebeurt in de crèche. De voorbije hectische periode tijdens de pandemie maakt het contact nog moeilijker. Quarantaines, ziektes en te weinig personeel voerden de druk op het overgebleven personeel verder op. Zeker in de private crèches bots je meteen op de grenzen van het personeelstekort. In de publieke crèches wordt gemakkelijker beroep gedaan op een pool van invallers bij ziekte of vakantie. Invallers zorgen ook voor een grotere sociale controle als ze in een voor hen nieuwe werkomgeving komen.
Het grote tekort aan publieke crèches laat het initiatief over aan de private sector, waarbij het doel is om winst te maken op basis van kinderopvang. Wie de kinderen zo goed mogelijk wil opvangen, botst daarbij op de zoektocht naar winst. Tot wat commerciële zorg leidt, zagen we tijdens de pandemie in de woonzorgcentra en eigenlijk in de volledige zorgsector. Degelijke zorg staat haaks op commercie. De volledige sector moet in publieke handen komen met de nodige middelen voor opvang op basis van de noden en voldoende goedbetaald personeel daarvoor. Degelijke, gratis en publieke zorg, dat is wat ouders en hun kinderen nodig hebben!
-
Uit de archieven van de klassenstrijd: algemene staking in de openbare diensten in 1983
Staking openbare diensten, ACOD Gent, 1983. (Foto: Amsab.be) Van maandag 12 tot vrijdag 23 september 1983 beleefde België de grootste staking van de openbare diensten (1) sinds de algemene staking van 60-61 jaar. Op 31 juli besliste de regering van Martens V (Christelijk-Liberaal) tot een reeks nieuwe besparingsmaatregelen voor het overheidspersoneel: loonstop in 1984 en 1985, personeel dat slechts voor vier vijfden aangeworven werd in ministeries en parastatalen, belasting op het vakantiegeld van 12% (in plaats van 7%), afschaffing van de eindejaarspremie, verhoging van de sociale zekerheidsbijdragen …
Artikel door Guy Van Sinoy uit maandblad ‘De Linkse Socialist’
Spoor: locomotief van de strijd
In de ochtend van vrijdag 9 september begon de staking spontaan onder de treinbestuurders van Charleroi-Sud. Binnen een half uur volgde een groot deel van het spoorpersoneel dit voorbeeld. De werkonderbreking verspreidde zich als een lopend vuurtje: Hoei, Luik, Quévy, Brussel, Namen, Sint-Ghislain, Ottignies, Verviers, Welkenraedt, Aarlen, Oostende, Kortrijk. Bij het spoorpersoneel was er een bijzonder groot ongenoegen: in 1982 en 1983 alleen gingen 6000 spoorjobs verloren. Bovendien dreigde minister Herman De Croo de productiviteitspremies van het spoorpersoneel af te pakken.
Andere sectoren vervoegen de strijd
Geconfronteerd met de vastberadenheid van de basis besloten de leidingen van ACOD Spoor en ACV Spoor op maandag 12 september om alle acties te dekken tot vrijdag 16 september om 22 uur. Het Nationaal Bureau van ACOD riep haar leden van alle sectoren op om actie te voeren op donderdag 15 september. Op 13 september moest de directie van de NMBS aankondigen dat er amper spoorverkeer was. Op dezelfde dag ging het postpersoneel spontaan in staking in Luik, Namen, Gent, Ath, Charleroi, Brussel en riep het gemeenschappelijk vakbondsfront bij de post op tot een staking van donderdag 15 tot zaterdag 17 september. Vanaf donderdag 15 september breidde de staking zich uit naar alle sectoren in het land.
Van waar deze dynamiek in de strijd?
Het spoorpersoneel kwam eerst en vooral in opstand door de brutale aanvallen van de regering die niet eens overwoog om te onderhandelen. Daarnaast had het spoorpersoneel een lange traditie van strijd in gemeenschappelijk front. Aangezien de staking vanaf maandag 12 september het werk van 1,7 miljoen pendelaars verstoorde, was er hoop op een echte interprofessionele staking van alle sectoren samen. De nationale vakbondsleiders Jef Houthuys (ACV) en André Vandenbroucke (ABVV) verklaarden dat ze de “matigingsinspanning” aanvaardden (2), maar konden zich niet frontaal tegen de spoorstaking verzetten.
Voorzichtige uitbreiding naar de privésector
Op woensdag 14 september gingen twee afdelingen van Cockerill-Sambre in Luik en de ACEC-arbeiders in Herstal uit solidariteit met het personeel van de openbare dienst in staking. Na de oproep van het gemeenschappelijk vakbondsfront was de staking in de openbare diensten algemeen op donderdag 15 september, met uitzondering van de CCOD (2) en de christelijke vakbond in het vrij onderwijs. PS-voorzitter Guy Spitaels vroeg een hoogdringende bijeenkomst van het parlement en eiste het vertrek van de regering Martels-Gol.
Op vrijdag de 16e groeide de staking nog steeds aan, vooral in Vlaanderen. Alle openbare kredietinstellingen (3) waren in staking, in gemeenschappelijk vakbondsfront. Het spoorpersoneel van de regio Centrum stemde voor een staking ‘tot de finish’, waarbij er om de drie dagen een algemene vergadering over de voortzetting van de staking zou beslissen.
De regering manoeuvreert, de vakbondsleiding treuzelt, de staking zet door
De onderhandelingen tussen de regering en de vakbonden, die op 16 september begonnen, gingen het hele weekend door. Het plan van de regering was om beperkte toegevingen te doen in de hoop de staking te verzwakken en onschadelijk te maken. Op maandag 19 september verwierpen zowel ACOD als CCOD de tekst van de regering en werd opgeroepen om de staking voort te zetten, “ten minste tot dinsdag 20 september.” Hoe hoger in het vakbondsapparaat, hoe lauwer de houding ten opzichte van de staking was.
Op dinsdag 20 september sloot de Antwerpse CCOD bij de staking aan, wat meteen gevolgen had in de haven. De staking breidde uit in andere openbare diensten: het gemeentepersoneel in Luik, de luchthaven van Zaventem, de maritieme loodsen van de haven van Antwerpen, het douanepersoneel aan de Belgisch-Duitse grens, het onderwijs in Vlaanderen, het vrij onderwijs in enkele plaatsen in Wallonië. Het bureau van het ABVV besliste om een uitgebreid nationaal comité bijeen te roepen voor… vrijdag 23 september. Dat was twee weken na het begin van de staking!
Het begin van het einde
Terwijl nieuwe lagen zich aansloten bij de stakingsbeweging (onder meer het gemeentepersoneel in Hasselt) en er solidariteitsacties uitbraken in de privésector (ACEC en Glaverbel in Charleroi, olie en petrochemie in Antwerpen), stemde de Christelijke Centrale voor Openbare Diensten met 66 stemmen voor en 14 tegen in met het voorakkoord met de regering. De CCOD kondigde aan dat de staking zou stoppen vanaf de avond van 22 september. De liberale vakbond deed hetzelfde. ACOD verwierp het voorakkoord in Luik, Charleroi, Antwerpen, de regio Centrum. ACOD-Post verwierp het voorakkoord unaniem.
Op vrijdag 23 september titelde het dagblad Het Volk (5): “Een redelijk compromis.” De rijkswacht brak piketten op, vooral in Vlaanderen. Het uitgebreide Nationaal Comité van het ABVV vond geen tweederdemeerderheid om te beslissen tot een algemene 48-urenstaking. Spoorarbeiders vielen de zaal binnen terwijl ze de Internationale zongen. Tenslotte besliste het nationaal comité van de ACOD om het akkoord te aanvaarden en de staking op te schorten.
Het personeel van de openbare diensten zat gekneld tussen een ACV-leiding die openlijk samenwerkte met de regering en een ABVV-leiding die verlamd was en geen leiding aan de strijd gaf. Het leidde tot een nederlaag die de volgende jaren zou doorwegen tijdens de privatiseringen die sector na sector raakten in belangrijke onderdelen van de openbare diensten.
Noten
- Destijds omvatten de openbare diensten vele sectoren die sindsdien zijn ontmanteld: Regie van Telegraaf en Telefoon (RTT), Regie der Posterijen, Regie van Maritiem Transport (overzet Oostende-Dover), Regie der Luchtwegen, Sabena, Nationale Maatschappij van Buurtspoorwegen, Onderlinge Maatschappij der Openbare Besturen, Gemeentekrediet, ASLK, Nationale Maatschappij voor Krediet aan de Nijverheid, Landbouwkrediet.
- Le Soir, 8 september 1983.
- CCOD : Christelijke Centrale van Openbare Diensten
- Nationale Bank, ASLK, Gemeente-krediet, Nationale investeringsmaatschappij, Commissie voor het Bank-, Financie- en Assurantiewezen
- Het Volk was verbonden met de christelijke arbeidersbeweging
-
ACOD betoogt in Namen: openbare diensten verdedigen, staking 10 oktober voorbereiden
Gisteren kwamen enkele duizenden betogers bijeen in Namen voor een betoging van ACOD. De actie was gericht tegen het beleid van afbraak van de openbare diensten: minimale dienstverlening, afbouw statutaire tewerkstelling, opdrijving flexibiliteit, inzetten van interim in de publieke sector, vermindering van de dotaties aan de provincies, … Er waren delegaties vanuit heel Wallonië met grote delegaties van de FOREM (tegenhanger van VDAB) en de TEC (tegenhanger van De Lijn).
De oproep om op 10 oktober te staken, werd er sterk naar voor gebracht door de vakbondsleiding. Deze oproep werd eerst vanuit het spoor gelanceerd en is gericht tegen de hervormingen die de arbeidsvoorwaarden, pensioenen en het stakingsrecht treffen. Er was een strijdbare sfeer en een goede opkomst: ruim meer dan 2.000 terwijl er op voorhand 1.000 tot 1.500 betogers verwacht werden. Het gaf uitdrukking aan de wil om het verzet tegen de rechtse regering opnieuw op te starten, ondanks een begrijpbare scepsis onder heel wat aanwezigen over het vervolg dat er na 10 oktober al dan niet zal komen.
Een ploeg militanten van LSP kwam tussen met de sticker ‘Staking 10-10: ik ben solidair’ van Libre Parcours, een netwerk van strijdbaar personeel van het openbaar vervoer. Daarmee willen we solidariteit voor de staking versterken en de strijd tegen het asociale offensief van de regeringen en de gevestigde media opvoeren. De betogers namen tientallen stickers mee om te verspreiden onder medebetogers of collega’s die er niet geraakten, maar het protest wel steunen.
-
22 april – openbare diensten. Waarom de stakers gelijk hebben
LSP-pamflet. Pdf van dit pamflet
Wie op 22 april staakt, heeft gelijk! De diverse regeringen willen niets minder dan de openbare diensten in de soep laten draaien. Slechte werking als gevolg van onderfinanciering? Ze zullen het wijten aan het “rigide” personeelsstatuut en de “buitensporige” pensioenen. Hun betrachting? De verkoop voorbereiden van de sappigste stukken aan bevriende ondernemers. De staking van 22 april zal dat niet tegen houden. Na hun eerste successen zullen de regeringen echter meer willen. Steeds nieuwe aanvallen zullen collega’s die nog afwachten of zelfs wegkijken, in actie duwen. Als ze zich dan bij een bestaande haard van verzet kunnen aansluiten en niet alles opnieuw moet beginnen, is het mogelijk dat we heel het besparingsbeleid terug kunnen draaien.De sterkte van de arbeidersbeweging
Het klopt dat we de voorbije maanden meer tegen de stroom in moesten dan vorig jaar. Toen werd ruim vooraf een actieplan met een concentratie, een massabetoging, drie provinciale en een nationale 24-urenstaking aangekondigd. Inhoudelijk sterke pamfletten en personeelsvergaderingen deden de rest. In een paar weken tijd werd de hardnekkige mythe dat klassenstrijd niet meer zou bestaan, ontkracht. De arbeidersbeweging herbevestigde haar rol als motor van maatschappelijke verandering. Studenten, artiesten en zelfs kleine ondernemers werden meegesleept. In de peilingen donderden de regeringspartijen achteruit. Eind vorig jaar had de federale regering maar een duwtje meer nodig om te vallen.
We hadden het moeten doen. Dan was de indexsprong, het optrekken van de pensioenleeftijd, de feitelijke afschaffing van het brugpensioen en het schrappen van de wachtuitlkering er niet gekomen. Dan moesten we nu niet meer staken tegen de uitholling van het ambtenarenpensioen, tegen de niet vervanging van 4 op de 5 uittredende ambtenaren, tegen de afbouw met 28% van de werkingsmiddelen van de federale openbare diensten en de vermindering van de investeringen met 33%. Het actieplan van vorig najaar heeft aangetoond hoe sterk de arbeidersbeweging wel is, mits een duidelijk plan en welomschreven doelstellingen. Plots was het patronaat wel bereid om te onderhandelen.
… en haar zwakte
Het voorjaar legde de beperkingen bloot. Wie onderhandelingen afwijst, isoleert zich. Maar wie onderhandelt zonder dead-line, zonder druk op de ketel, is bij voorbaat verloren. Toch lieten de vakbondsleidingen zich strikken: eerst met een onschuldig akkoord over de welvaartsenveloppe en daarna met een schandalig loonakkoord dat de ACV-top door de strot van de helft van haar apparaat en de meerderheid van de ACV-basis ramde. Het ABVV verliet de onderhandelingen. Het had onmiddelijk moeten oproepen tot een militantenconcentratie gevolgd door provinciale betogingen of een nationale. Het had de ACV-top nog kunnen dwingen tot een bocht, een beetje zoals ACV-Transcom verplicht werd haar achterban bij het spoor een vrijgeleide te geven om vandaag mee te staken.
Het ABVV bleef echter maar warm en koud blazen, dreigen en uitstellen. Dat ondermijnt de argumentatie van de militanten en ontneemt hen de goesting om er echt voor te gaan. Dat 20.000 hoofdzakelijk vakbondsmilitanten in de gietende regen deelnamen aan de urenlange Grote Parade, bewijst dat niet de actiebereidheid van de basis, maar het getalm aan de top het probleem is. Het moment ging hoe dan ook verloren en verklaart de matige opkomst tijdens de week van provinciale betogingen. Dat dit ook vandaag op de staking haar sporen zou nalaten was onvermijdelijk.
Geen woorden, maar daden
De vakbonden blijven gekant tegen de indexsprong, het optrekken van de pensioenleeftijd, het schrappen van de wachtuitkeringen etc. De bonden van de openbare diensten eisen investeringen en willen niet dat geraakt wordt aan het ambtenarenpensioen. Maar wat baten woorden als tegelijk de sociale afbraak doorgaat. Velen zijn bereid zich te informeren, te betogen en te staken, maar enkel als onze woorden gepaard gaan met overeenstemmende daden.
We weten intussen allemaal wat nodig is. Niet een halsoverkop uitgeroepen algemene staking die maar half opgevolgd wordt en eerder de zwaktes dan de sterktes benadrukt. Maar integendeel een actieplan zoals dat van het najaar, dat opbouwt naar een nog breder gedragen en nog hardere algemene staking om de regering ten val te brengen. Dat vereist dat we intern orde op zaken stellen. Teveel secretarissen, van beide bonden, steken meer tijd in het afremmen van initiatieven aan de basis dan in het samenbrengen en maximaliseren van het volledige potentieel. De beste manier om daarin verandering te brengen is ons beter organiseren aan de basis en zonodig onze delegees en secretarissen ter verantwoording roepen.
Politiek alternatief
Hoe komt het toch dat de vakbondsleidingen de krachtsverhoudingen die vorig jaar werden opgebouwd zo gemakkelijk weer uit handen gaven? Gebrek aan alternatief, denken we. Ze blijven immers rekenen op de christen- en sociaaldemocratie. Maar die zijn zelf van oordeel zijn dat we langer moeten werken, dat onze lonen te hoog zijn en investeerders best aangetrokken worden met fiscale geschenken. We verdenken hen ervan heimelijk te hopen dat de N-VA de klus klaart in afwachting van hun terugkeer aan de macht.
Als ze denken dat daarmee de sociale rust zal terugkeren, vergissen ze zich echter. De neoliberale besparingstrein leidt niet tot investeringen, maar slechts tot meer besparingen. Wat de vakbondsleidingen ook mogen wensen, de sociale rust ligt achter ons. We gaan naar een periode van veel hardere klassenconfrontaties. In die confrontatie heeft de arbeidersbeweging nood aan een echt alternatief. LSP alleen kan dat niet aan, maar als alle oprechte linkse activisten, organisaties en partijen hun krachten bundelen tot een nieuwe brede en democratische strijdpartij, dan kunnen we het politieke landschap flink dooreen schudden.
-
Staking publieke sector op 22 april: Trekken ambtenaren algemene beweging op gang?
Foto door Jan (Leuven) Artikel door Maud (Brussel) uit maandblad ‘De Linkse Socialist’
We weten dat het doel en de tactiek van de regering-Michel I dezelfde zijn als die van de vorige regering: ons laten betalen voor de crisis van de kapitalisten. Het ritme en de omvang van de aanvallen ligt nu een pak hoger, maar hetzelfde refrein blijft weerklinken: “er is geen alternatief.” De TINA – There is no alternative – van Thatcher blijft opduiken en wordt als excuus gebruikt om onze levensvoorwaarden aan te pakken en de ongelijkheid op te drijven.
Zwaksten eerst aanvallen
Bij het harde besparingsbeleid liggen de openbare diensten in de vuurlinie. Dat is immers een sector die een zekere herverdeling van rijkdom garandeert en een vorm van solidariteit organiseert door toegang tot fundamentele rechten als onderwijs, gezondheidszorg, vervoer, water, …
Het personeel van de openbare diensten wordt hard aangepakt. Naast de indexsprong zijn er ook specifieke besparingen voor elk onderdeel van de publieke sector (administraties, gerecht, onderwijs, …) en dit op alle niveaus, van het federale over het regionale tot het lokale. De federale regering bespaart 2,3 miljard euro op de openbare diensten. Vier op de vijf uittredende ambtenaren zal niet vervangen worden. Werkingsmiddelen worden met 28% afgebouwd, investeringen met 33%. Wat de regering juist bekokstooft met onze pensioenen moet nog blijken, maar hoe dan ook zullen we net als onze collega’s in de privé langer moeten werken voor een lager pensioen. Harmonisering betekent in dit geval nivellering naar beneden.
Openbare diensten die velen een minimum aan levensstandaard bieden, worden steeds meer voorgesteld als een onhoudbare kost. Daartegenover plaatsen de neoliberalen een steeds grotere individualisering gekoppeld aan privatiseringen. Dit versterkt ongelijkheid en zorgt ervoor dat we nog sneller naar een samenleving met twee snelheden gaan.
De aanvallen op de openbare diensten treffen ons allemaal. Niet alleen het personeel wordt geraakt, ook de gebruikers voelen de gevolgen. Openbare diensten zijn van ons allemaal, we betalen er immers voor met ons uitgesteld loon (onder meer via belastingen). Personeel uit de sector wordt dubbel geraakt, als personeelslid en als gebruiker. Vrouwelijke personeelsleden riskeren dan nog het eerst getroffen te worden aangezien zij vaak taken uitvoeren die de regeringen aan de publieke sector willen onttrekken.
Aanvallen langs alle kanten
De arbeidsvoorwaarden gaan er overal in de publieke sector op achteruit. Het ontbreekt niet aan voorbeelden. Zo was er eind maart opnieuw een actie van treinbegeleiders na het zoveelste geval van agressie bij een controle van de vervoersbewijzen. Meer treinbegeleiders zodat niemand alleen controles moet uitvoeren, zou het risico op agressie al sterk beperken. Maar daar zijn geen middelen voor.
De spoorwegen worden overigens hard geraakt door het besparingsbeleid. We zien het onder meer met de vele afschaffingen van treinen in de ochtend- en avondspits, maar ook met de sluiting van kleine stations, de staat van de treinstellen of de vele vertragingen. De dienstverlening gaat erop achteruit en heel wat aspecten zijn al aan onderaannemers doorgegeven. Bij De Lijn waren er forse prijsverhogingen en wordt de dienstverlening afgebouwd: belbussen verdwijnen en op zondag zou er buiten de steden amper nog gereden worden. Wie zich wil of moet verplaatsen, wordt steeds meer tot individueel vervoer gedwongen.
Om het protest tegen de besparingen bij het openbaar vervoer te stoppen, wil de regering collectieve acties verbieden door minimumdienstverlening op de agenda te zetten. Dat het openbaar vervoer nu al op minimale dienstverlening draait, lijkt de regering te ontgaan. Er is een probleem met personeelsleden die amper hun verlofdagen kunnen opnemen en overuren opstapelen. Een verplichte minimumdienstverlening zal collectieve acties zo goed als onmogelijk maken. We hebben in het openbaar vervoer overigens geen minimale diensten nodig, maar een maximale dienstverlening. Dat is waar de acties van het personeel net op gericht zijn.
Op lokaal vlak, in de steden en gemeenten, wordt gestart met het schrappen van jobs. Er is ook een toename van precarisering in de vorm van tijdelijke en onzekere contracten in plaats van statutaire benoemingen. Dit alles zorgt voor een onhoudbare werkdruk voor het overblijvende personeel en uiteraard een vermindering van de kwaliteit van de dienstverlening aan de bevolking. Met een groeiend aantal werklozen dat uitgesloten wordt (zie ook pagina 6) en beroep moet doen op het OCMW, zullen de lokale middelen nog meer onder druk komen te staan.
Besparen op de publieke sector betekent ook minder middelen voor onderwijs en cultuur. De kwaliteit van ons onderwijs loopt achteruit. De job van leraar biedt de meeste kansen op een burn-out. Ouders kamperen opnieuw voor scholen om hun kind in te schrijven. Er gaapt een ongelooflijke achterstand aan investeringen waardoor onze kinderen les krijgen in aftandse gebouwen of school lopen in containers. In het hoger onderwijs houdt het personeelsbestand de stijging van het aantal studenten niet bij. Het enige antwoord van de regering hierop is een verhoging van het inschrijvingsgeld voor het hoger onderwijs.
Zelfs het gerecht klaagt over een gebrek aan middelen en dat het aan de rand van de afgrond staat. Het zorgde voor een primeur in België: een actiedag van de rechterlijke macht op 20 maart, aan de vooravond van het begrotingsconclaaf.
Met de onderfinanciering van de openbare diensten willen de rechtse regeringen en lokale besturen de publieke opinie voorbereiden op het uitbesteden van taken aan de private sector naar het voorbeeld van Belgacom en bpost. Dat zijn performante bedrijven geworden, niet inzake dienstverlening en al helemaal niet inzake tewerkstelling, maar wel voor aandeelhouders die dividenden opstrijken.
Maak een succes van de staking van 22 april
De militantenconcentratie van 19 maart was een goede start voor een tweede actieplan. Hopelijk zullen de acties niet in verspreide slagorde gebeuren met aparte acties van publieke en private sector of van de verschillende vakbonden.
Er is een oproep van ACOD voor een staking in de publieke sector op 22 april. Om de andere vakbonden ertoe te brengen ondubbelzinnig bij deze oproep aan te sluiten, kan het beste gebouwd worden aan een brede eenheid van het personeel van onderuit en dit over alle delen van de publieke sector heen. Het zou de basis kunnen vormen om de regering in het defensief te duwen en zelfs om de rechtse regering te doen vallen en met haar heel het besparingsbeleid. Het is enkel door strijd dat werkenden en werklozen hun eisen naar voor kunnen brengen en afdwingen. Het is enkel door strijd dat we kunnen aantonen dat er alternatieven bestaan op het besparingsbeleid.
Na het eerste actieplan eind 2014 was er onduidelijkheid over het verdere verloop van het sociaal verzet. De afkeer tegenover de vele asociale maatregelen van de regering blijft groot. Het potentieel van eengemaakte strijd is er. Vormt de staking van 22 april het begin van een tweede actieplan dat harder en groter is om op te bouwen naar een algemene 48-urenstaking die desnoods kan hernieuwd worden om de regering-Michel en heel het besparingsbeleid weg te krijgen?
[divider]
LSP staat voor:
- Volledig herstel van de index, vrije loononderhandelingen en een minimumloon van 15euro bruto/uur!
- Geen ondermijning van de arbeidscontracten door onderaanneming, interim of andere precaire banen!
- Handen af van het statuut van de ambtenaren, geen afbouw van de openbare diensten, geen privatisering en liberalisering, insourcing in plaats van outsourcing!
- Handen af van ons pensioen. Herstel brugpensioen, vervroegd pensioen en eindeloopbaansystemen met ADV!
- Optrekken van de pensioenen tot minimum 75% van het laatst verdiende loon met een minimum van 1500 euro per maand!
- Stop jacht op werklozen, geen degressiviteit van de uitkeringen, geen gemeenschapsdienst, maar volledige tewerkstelling door een veralgemeende arbeidsduurverkorting tot 32u/week zonder loonverlies!
- 85% van de Vlamingen is voor een belasting op vermogens boven een miljoen euro. Wij steunen dat en wensen er de nationalisatie onder democratische controle van de financiële sector aan te koppelen om kapitaalvlucht uit te sluiten.
- Nationalisatie van de sleutelsectoren van de economie onder democratische controle door de gemeenschap!
- De chaotische markteconomie en het private winstbejag bieden geen enkele garantie op een job. Voor een democratisch opgestelde en door de gemeenschap gecontroleerde planeconomie in een democratisch socialisme!
[divider]
Brochure
De Brusselse afdeling van ACOD LRB (Lokale en Regionale Besturen) publiceerde een interessante brochure die ingaat op de besparingsmaatregelen in de publieke sector. Deze brochure kan dienst doen om de discussie te voeren over de rampzalige gevolgen van het huidige beleid voor personeel en gebruikers, maar ook over ons antwoord daarop. Het is een goed instrument om iedereen te betrekken in de verdediging van onze openbare diensten.De brochure van ACOD LRB Brussel is via onze redactie verkrijgbaar tegen verzendingskosten. Een pdf van de brochure is beschikbaar via : http://www.socialisme.be/nl/21732
-
Oproep ALS om aan betoging openbare diensten deel te nemen. Personeel en studenten: samen sterk!
Komende dinsdag is er in Antwerpen een betoging van het personeel uit de openbare diensten. Het initiatief gaat uit van ACOD, het ABVV in de publieke sector. De volledige publieke sector wordt getroffen door het besparingsbeleid, van het openbaar vervoer over de stadsdiensten tot het onderwijs. Het is belangrijk dat de strijd niet beperkt blijft tot het personeel, ook de gebruikers van openbare diensten zijn slachtoffer van het besparingsbeleid en hebben dezelfde belangen als het personeel. Om de eenheid van personeel en studenten te versterken, verspreiden de Actief Linkse Studenten in Antwerpen onderstaand pamflet dat oproept naar de betoging van komende dinsdag.[divider]
Personeel en Studenten: Samen Sterk!
Minder middelen, hoger inschrijvingsgeld, capaciteitsproblemen, steeds grotere klassen in het middelbaar onderwijs, personeel dat meer moet werken voor hetzelfde loon, duurdere voeding en koten…. Dit zijn de gevolgen zijn van de recente besparingsronde in het Vlaams onderwijs. Zowel studenten als personeel worden hard geraakt.
Het Vlaamse onderwijs zakt steeds verder weg in de internationale rakings. Opvallend is het grote verschil tussen de hoogste en de laagste punten in de gemiddelde klas. Het is duidelijk dat een groeiende groep studenten uit de boot valt. Dit heeft veel te maken met de enorme werkdruk die het onderwijspersoneel ervaart in het beoefenen van hun job. Alle passie in de wereld is niet voldoende om je in je eentje te kunnen ontfermen over klassen van meer dan twintig leerlingen in het lager en secundair onderwijs tot letterlijk honderden in het hoger onderwijs. In plaats van de hoge werkdruk aan te pakken en zo ook de kwaliteit te verbeteren, kiest de Vlaamse regering echter resoluut voor een nog slechtere situatie: nog meer besparingen en een nog hogere werkdruk.
Crevits is met haar maatregelen echter weinig origineel. De besparingen van de regering Bourgeois liggen immers perfect in lijn met de ideeën van vermarkting van het onderwijs. De markt en het kapitalisme hebben in ons onderwijs geen rol te spelen. De opleiding van een nieuwe generatie kunnen we niet overlaten aan wat multinationals en hun neoliberale ideologen.
De regeringen zijn vastberaden om de gevolgen van de crisis af te wendelen op de kap van de meerderheid van de bevolking. Nog voor ze hun eerste besparingsplannen hebben afgerond kondigen ze al nieuwe maatregelen aan. Denken dat het bij een eenmalige verhoging van het inschrijvingsgeld zou blijven, is een naïef idee.
Als we een toegankelijk en democratisch onderwijs willen, zullen we ervoor moeten strijden. Gelukkig moeten we dat niet alleen doen. Ook andere lagen van de bevolking gaan in strijd tegen de besparingen. Het vorige actieplan van de vakbonden bracht de regering aan het wankelen. Wanneer studenten en werkenden de krachten verenigen, moeten het mogelijk zijn om de regering en haar besparingsbeleid definitief aan de kant te zetten.
Daarom roepen we op om mee te betogen op 24 maart met ABVV openbare diensten (afspraak 9u30, Astridplein). Studenten en personeel tegen besparingen in onderwijs!
-
Protest openbare diensten. Nieuw actieplan tot heel het besparingsbeleid weg is!
22 april: 24-urenstaking openbare diensten: alle bonden samen!
Voor de regering Michel is het ongehoord dat de publieke uitgaven in ons land 55% van het BBP bedragen. Geen klasjes voor onze kinderen? Geen griffiers op onze rechtbanken? Geen belastingsinspecteurs om bedrijven te controleren? Overbevolkte gevangenissen? Geen bushalte in de buurt?… Brute pech. Zolang de openbare uitgaven boven het Europees gemiddelde liggen, zal deze regering geen duimbreed toegeven, ook al betekent dit geen opvang, geen school, geen verzorging, geen vervoer of geen rechtspraak.LSP-pamflet op de militantenconcentratie van 19 maart. PDF
Michel I bespaart 2,3 miljard € op de openbare diensten. Vier op de vijf uittredende ambtenaren zullen niet vervangen worden. Werkingsmiddelen worden met 28% afgebouwd, investeringen met 33%. Wat de regering juist bekokstooft met onze pensioenen moet nog blijken, maar hoe dan ook zullen we net als onze collega’s in de privé langer moeten werken voor een lager pensioen. Harmonisering betekent in dit geval nivellering naar beneden.
Deze regering wil de openbare diensten droog leggen. Als de werking vierkant draait, wil ze de frustraties daarover opdrijven. Zo wil ze de publieke opinie voorbereiden op het uitbesteden van taken aan de private sector, in de arbeidsbegeleiding bijvoorbeeld of in de gevangenissen. Belgacom en De Post zijn performante bedrijven geworden, niet inzake dienstverlening en al helemaal niet inzake tewerkstelling, maar wel voor aandeelhouders die dividenden opstrijken. In andere openbare diensten wil Michel via een minimumdienst de krachtsverhoudingen keren, het ambtenarenstatuut uitdoven of uithollen en zo de weg vrijmaken voor private investeerders.
De kwaliteit van ons onderwijs loopt achteruit. De job van leraar biedt de meeste kansen op een burn out. Ouders kamperen opnieuw voor scholen om hun kind in te schrijven. Er gaapt een ongelooflijke achterstand aan investeringen waardoor onze kinderen les krijgen in aftandse gebouwen of school lopen in containers. In het hoger onderwijs houdt het personeelsbestand de stijging van het aantal studenten niet bij. Een of meer diploma’s is vandaag immers een absolute vereiste op de arbeidsmarkt. Maar de regering denkt het probleem op te lossen door de financiële drempel naar hoger onderwijs op te trekken.
De staatshervorming is zo opgevat dat het besparingsbeleid op alle niveau’s tegelijk plaatsvindt: federaal, regionaal en lokaal. Het leidt tot misbruik van onzekere contracten, te hoge werkdruk, afdankingen of niet-vervanging van gepensioneerden, gebrek aan middelen, verhoging van de tarieven voor de bevolking, sluiting of afbouw van diensten, etc.Onderhandelingen leveren enkel verdeeldheid op
Tijdens het najaar hebben we met ons actieplan de regering aan het wankelen gebracht. Helaas hebben we toen het werk niet afgemaakt. Op vraag van het patronaat en de CD&V zijn de vakbonden immers aangeschoven aan de onderhandelingstafel. Ons moment ging verloren. Wat heeft dat opgeleverd? Voor de regering cruciale tijdswinst, voor ons een minuscule compensatie voor de indexsprong ten belope van 0,8% bruto in 2016 in de privé-sectoren. Voorts nog maar eens de welvaartsenveloppe voor de laagste uitkeringen, die eigenlijk al sinds 2005 verworven is. Het ABVV heeft dit terecht afgewezen, net als 46% van de nationale raad van het ACV. Met zijn verklaring dat een taxshift niets anders kan zijn dan een BTW-verhoging, heeft financieminister Van Overtveldt (N-VA) daaraan bijgedragen. Sindsdien gaat er geen dag voorbij of regeringspartijen provoceren.
Vorig jaar hadden de vakbondsleidingen opgeroepen om de ordewoorden nauwgezet te volgen. Nu lijkt het alsof ze zelf de chaos organiseren. Het ACV heeft de deur open gezet voor een wirwar aan deelakkoorden. Jorissen (ABVV-metaal) en Dedeyn (BBTK) verklaren zonder overleg met de achterban van hun centrale of de ABVV-top dat een indexsprong geen staking waard is. Toegegeven, sommige van onze secretarissen in de openbare diensten liepen evenmin over van ijver toen alle sectoren samen moesten mobiliseren. Als we aan dat ritme doorgaan, is er straks voor iedereen een rot akkoord en blijft er tegen dat de openbare diensten aan de beurt zijn, niemand meer over om samen te strijden.
Vakbonden openbare diensten kunnen samen het voortouw nemen
De sterkte van het vorige actieplan was dat we telkens de volgende afspraak kenden, ruim vooraf en met goed uitgewerkt informatie- en mobilisatiemateriaal. Interprofessionele vergaderingen hielpen ons voorbereiden. Op personeelsvergaderingen wisten delegees wat ze konden voorleggen. Nu moeten we helaas gissen. Wat wordt er van ons verwacht tijdens de provinciale acties op 31 maart en 1 april? Worden dat betogingen of wat anders? Met of zonder staking? Minder dan twee weken vooraf tasten we nog altijd in het duister, dat is toch niet ernstig meer?
De leiders van ABVV en ACV hebben gemakkelijk spreken: terwijl de ene deelakkoorden sluit die de ander afwijst, blijft het gemeenschappelijk vakbondsfront behouden. Maar mogen we nu ook weten wat dat front voorstelt en liefst langer dan een week vooraf zodat we de nodige informatie en argumentatie kunnen verschaffen? Onder andere voor de openbare diensten dreigt dat getalm catastrofaal te worden. We hoeven maar eens rond ons te kijken, naar de collega’s om te beseffen dat het zo niet verder kan. We zijn met meer dan genoeg om het verzet op een ernstige manier op gang te trekken.
Door op 22 april een 24-urenstaking van de openbare diensten aan te kondigen, heeft de ACOD eindelijk het getalm doorbroken. Waarop wachten de andere bonden van de openbare diensten om zich hier ondubbelzinnig bij aan te sluiten? Tot de regering vanzelf plooit? Waarom zouden de vakbonden van de openbare diensten op 22 april de centrales van de privé sectoren niet oproepen om een nieuwe nationale betoging in gemeenschappelijk front te organiseren als aanloop naar een 48-urenstaking? Eens zien of de regering dat zou overleven.
Een politiek alternatief nodig
Afschaffing van de indexsprong en vrije loonsonderhandelingen, een sterke sociale zekerheid en een goede sociale bescherming, behoud en versterking van de openbare diensten zonder te raken aan het ambtenarenstatuut en een rechtvaardige fiscaliteit, zonder dit minimum zou er volgens de vakbondsleidingen geen akkoord komen. Later werd daar ook het terugtrekken van de maatregelen voor schoolverlaters aan gekoppeld. Hoewel de regering meteen liet verstaan dat dit onbespreekbaar was, namen de vakbondsleidingen plaats aan de onderhandelingstafel. Waarom? Omdat ze zelf niet geloven dat er een alternatief bestaat. Met een regering met christen- en sociaaldemocraten hopen ze op meer inspraak, maar ook die vinden dat we langer moeten werken, onze lonen te hoog zijn en investeerders gelokt moeten worden met fiscale geschenken. Moeten we echt weer de richting Di Rupo uit, zodat N-VA of nog ergere populisten de ontgoocheling over diens beleid kunnen uitbaten?
De Griekse bevolking heeft getoond dat het anders kan door massaal voor Syriza te stemmen sinds die de communisten en andere radicaal linkse groepen aanbood om samen te vechten voor een meerderheid die de hele besparingspolitiek zou verwerpen. Vandaag behaalt Syriza in de peilingen zelf 47%! Dat zou Syriza toch voldoende vertrouwen moeten geven om te weerstaan aan de druk van het Europees establishment, de besparingen te stoppen en een echte socialistische politiek te voeren. Het ABVV-Charleroi Zuid Henegouwen roept al enkele jaren op voor een breuk met de christendemocratie, de sociaaldemocratie en de groenen en wil alles wat zich links daarvan bevindt verenigen in een brede, democratische, inclusieve strijdpartij met respect voor alle deelnemers. PVDA-GO had een eerste stap in die richting kunnen zijn, maar is alweer opgedoekt. LSP blijft beschikbaar om die discussie aan te gaan met ieder die dat wil.
LSP staat voor:
- Volledig herstel van de index, vrije loononderhandelingen en een minimumloon van 15€ bruto/uur!
- Geen ondermijning van de arbeidscontracten door onderaanneming, interim of andere precaire banen!
- Handen af van het statuut van de ambtenaren, geen afbouw van de openbare diensten, geen privatisering en liberalisering, insourcing in plaats van outsourcing!
- Handen af van ons pensioen. Herstel brugpensioen, vervroegd pensioen en eindeloopbaansystemen met ADV!
- Optrekken van de pensioenen tot minimum 75% van het laatst verdiende loon met een minimum van 1500€ per maand!
- Stop jacht op werklozen, geen degressiviteit van de uitkeringen, geen gemeenschapsdienst, maar volledige tewerkstelling door een veralgemeende arbeidsduurverkorting tot 32u/week zonder loonverlies!
- 85% van de Vlamingen is voor een belasting op vermogens boven een miljoen euro. Wij steunen dat en wensen er de nationalisatie onder democratische controle van de financiële sector aan te koppelen om kapitaalvlucht uit te sluiten.
- Nationalisatie van de sleutelsectoren van de economie onder democratische controle door de gemeenschap!
- De chaotische markteconomie en het private winstbejag bieden geen enkele garantie op een job. Voor een democratisch opgestelde en door de gemeenschap gecontroleerde planeconomie in een democratisch socialisme!
-
Belgische Thatchers in actie… Ontmanteling en uitverkoop van openbare sector
Artikel door Tim (Brussel) uit maandblad ‘de Linkse Socialist’
Het regeerakkoord van de regering Michel is een totale oorlogsverklaring aan de hele openbare sector. De regering gaat voor de volledige ontmanteling van openbare diensten en collectieve voorzieningen, en zet een frontale aanval in op het statuut en de rechten van ambtenaren. Ze trekt de kaart van een harde, individualistische maatschappij, waarin de meerderheid van de bevolking in de toekomst meer zal moeten betalen voor minder openbare dienstverlening.De bedragen die de regering wil besparen op de openbare uitgaven zijn hallucinant: 8 miljard euro per jaar, waarvan 2,3 miljard euro op overheidsinstellingen en ambtenaren, en 5,1 miljard euro op de sociale zekerheid. Een dergelijke besparing is onmogelijk zonder fundamenteel te raken aan de openbare dienstverlening.
Op een verkeerd spoor
De NMBS alleen al zal een flink deel van deze besparing moeten ophoesten: over de hele legislatuur gaat het om zo’n 2,1 miljard euro besparingen. Op kruissnelheid zal jaarlijks 663 miljoen euro moeten bespaard worden, ongeveer een derde van de hele overheidsdotatie aan de maatschappij.
De verwarring die de regering oorspronkelijk zaaide door de onduidelijkheid over de precieze omvang van de besparingen maakte dat spoorarbeiders reeds spontane acties voerden, en uiteindelijk een speciale trein met mobiliteitsminister Galant tegenhielden om haar een rekenmachine aan te bieden. Helaas werd het worstcasescenario realiteit: een besparing van een derde van de overheidsdotatie is niets anders dan de volledige ontmanteling van de NMBS als openbare dienstverlening.
Als vandaag de stiptheid van ons spoorverkeer al zo zwaar lijdt onder verouderd en slecht onderhouden materieel en personeelsleden die nauwelijks vakantiedagen kunnen opnemen om te rusten tussen twee stresserende shifts: hoe zal ons spoornet er over enkele jaren uitzien door deze besparing? De intentie is duidelijk: het voorbereiden van de NMBS op de totale privatisering: het is geen toeval dat het deel van de regeerakkoord over de spoorwegen ook expliciet eindigt met net dat voorstel.
Instortingsgevaar voor de kathedraal van de sociale zekerheid
Ook de ruim 5 miljard die bespaard wordt op de sociale zekerheid bereidt eenzelfde scenario voor: door de werkgeversbijdrage aan de sociale zekerheid te verlagen tot 25% zorgt de regering ervoor dat onze pensioenen en uitkeringen in de toekomst onbetaalbaar zullen worden.
Het Belgisch sociale zekerheidssysteem is een kathedraal die internationaal hoog aangeschreven staat: de regering beseft dat het rechtstreeks afbreken van zo’n systeem voor velen onaanvaardbaar is. Haar tactiek bestaat er dus in om de steunberen weg te nemen, in de hoop dat de kathedraal op termijn vanzelf zal instorten.
Alleen al in de gezondheidszorg wordt zo’n 2,6 miljard euro bespaard, ondanks de steeds stijgende kosten voor medische uitgaven wordt de groeinorm in de gezondheidszorg beperkt tot 1,5%, bij de vorige regering was dit nog 4,7%. Tegelijk maakt de regering duidelijk wie de klappen mag opvangen: patiënten zullen meer moeten betalen voor de zorg, zorgverleners zullen nog slechtere arbeidscondities krijgen: zo wordt een extra flexibilisering van de werkuren voor verplegend personeel ingevoerd door de verplichting van de wachtdiensten.
Maar ook tegen het statuut van andere ambtenaren wordt de aanval ingezet: pensioenen en werkcondities worden afgebroken, en interimarbeid bij de overheid wordt sterk uitgebreid. Als we de regering vrij spel laten, zullen onze openbare diensten over 5 jaar herleid zijn tot enkel rokende ruïnes.
Verdedig de openbare diensten!
Verzet is een absolute noodzaak. In een maatschappij die steeds harder wordt, zijn openbare voorzieningen noodzakelijk om iedereen, ook de zwaksten in de maatschappij, een degelijke levensstandaard te bieden. We leven in een wereld van nooit geziene tegenstellingen: nooit eerder werden zoveel rijkdomen geproduceerd als vandaag, maar nooit eerder waren deze rijkdommen zo ongelijk verdeeld. Terwijl de meerderheid van de bevolking lijdt onder gigantische besparingen en asociale aanvallen, blijven de allerrijksten buiten schot.
Laat ons de strijd voeren tegen deze regering van de rijken: laat ons vechten tegen de besparingen, en opkomen voor een socialistische maatschappij waarin de rijkdommen collectief worden beheerd, en kunnen ingezet worden om de noden in te lossen van de hele wereldbevolking!
