Your cart is currently empty!
Tag: 8 maart 2020
-
Strijd tegen verkrachtingscultuur opvoeren!
In België denkt 81% van de slachtoffers dat justitie haar rol niet gespeeld heeft na gewelddaden. Dat is een enorm hoog cijfer, temeer daar de Belgische wetgeving vrij uitgebreid is in het veroordelen van geweld op vrouwen. Sinds 2014 zijn zelfs pesterijen op straat strafbaar. Verkrachting is een misdrijf, ook binnen een koppel, en dat al sinds 1989. In tegenstelling tot veel andere landen moet instemming in België expliciet gemaakt worden. Maar de realiteit geeft ons een veel minder rooskleurig beeld…door Nora (Luik)
Verkrachting aan Luikse academie: beschuldigde vrijgesproken
Een 50-jarige onderwijzer werd door de Luikse strafrechtbank vrijgesproken van verkrachting en aanranding van de eerbaarheid, ook al was hij eerder bij verstek veroordeeld. De verdachte werd vrijgesproken ondanks overweldigend bewijs zoals foto’s, sms’jes, getuigenissen van twee slachtoffers en van personeelsleden die bevestigden dat het niet de eerste poging was. Deze man gebruikte zijn status als docent aan de Academie om een aantal van zijn studentes onder het mom van ‘zich laten gaan in artistieke vrijheid’ expliciete seksuele handelingen te laten doen.
De rechtbank heeft hem vrijgesproken op basis van twijfel over de instemming van de slachtoffers. Eén van de slachtoffers stelde dat het gerecht verbazing blijkbaar verwart met instemming. Nochtans is de hele context erg duidelijk. Wat zijn we dan met wetten die vrouwen als slachtoffer van geweld proberen te beschermen? Neen, wetten op zich zijn klaarblijkelijk niet voldoende!
Geweld op vrouwen is niet banaal
Verkrachtingscultuur is alomtegenwoordig: van reclame tot televisie en in het dagelijkse leven. Er is geen veelheid aan geïsoleerde gevallen, het gaat om een diepgaand maatschappelijk probleem. Vrouwen worden beschouwd als tweederangsburgers. Naast de objectivering van hun lichaam bevinden zij zich vaak in een inferieure sociale positie – en nog meer in de verhouding tussen studenten en docenten die een aanzienlijke impact hebben op de professionele toekomst van hun studenten. Ook vrouwelijke werknemers, die vaak onzekerder zijn dan hun mannelijke tegenhangers, vinden het moeilijk om een situatie van geweld op het werk te verlaten in de wetenschap dat het moeilijk is om een nieuwe baan te vinden en dat de voorwaarden voor het verkrijgen van een werkloosheidsuitkering steeds restrictiever worden. Seksisme, zoals racisme, homofobie, transfobie en alle andere vormen van discriminatie, verdeelt ons in de strijd voor een samenleving die beter zou kunnen inspelen op de behoeften van de hele bevolking in haar verscheidenheid.
Deze vaststelling heeft de afgelopen jaren wereldwijd tot strijdbewegingen geleid. Dergelijke bewegingen veranderen de manier waarop de bredere lagen van de bevolking tegen seksisme en ongelijkheid in het algemeen aankijken.
We moeten het seksisme en alle fenomenen die daaruit voortvloeien aan de kaak stellen en bestrijden. Het bestrijden van de specifieke onderdrukking van vrouwen betekent het bestrijden van de materiële basis van die onderdrukking. Naar onze mening komen de eisen tegen de onderdrukking van vrouwen overeen met die van de arbeidersbeweging als geheel: strijden voor een samenleving waarin we met de meerderheid van de bevolking beslissingen nemen en de basis leggen voor een democratisch beheerde planning van de economie die vertrekt van de behoeften van iedereen.
Geen kapitalisme zonder seksisme
De strijd om een einde te maken aan deze wereld van geweld, onderdrukking, armoede en besparingen moet socialisme op de agenda zetten.
- Voor publieke investeringen in de zorg voor slachtoffers, voor publieke herfinanciering van de sociale sector, voor publieke investeringen in het creëren van opvangcentra voor degenen die deze nodig hebben, voor de opleiding van veldwerkers;
- Voor een echt preventiebeleid;
- Tegen de objectivering van vrouwen;
- Voor economische onafhankelijkheid van vrouwen, voor stabiele en goed betaalde jobs en voor een minimumloon van 14 €/uur.
-
Internationale vrouwendag: grote betoging in Brussel tegen seksisme
Het slechte weer of het coronavirus hielden duizenden betogers niet tegen om in Brussel de straat op te trekken naar aanleiding van internationale vrouwendag. Voor het vierde jaar op rij zijn er in ons land strijdbare acties op 8 maart. Campagne ROSA, die in 2017 de eerste mars tegen seksisme organiseerde, speelde ook dit jaar een actieve en belangrijke rol. Op de betoging in Brussel vormde campagne ROSA een delegatie met een duizendtal deelnemers op een actie waaraan in totaal ruim 10.000 mensen deelnamen.Nu 8 maart op een zondag viel was het nuttig om te gaan voor een grote nationale betoging. Met 10.000 aanwezigen werd het potentieel bevestigd. Ongetwijfeld was een grotere opkomst mogelijk geweest indien alle omstandigheden hadden meegezeten: de afgelopen dagen werden we via alle media plat gewaarschuwd voor het coronavirus en werden zelfs enkele evenementen afgeblazen. Bovendien zat het weer tegen.
Een centraal thema op 8 maart was de verdediging van de sociale zekerheid. Die bestaat dit jaar 75 jaar en is essentieel als collectief sociaal vangnet. Het collectief karakter van sociale bescherming staat regelrecht tegenover de neoliberale besparingspolitiek die steeds meer sociale risico’s op de kap van individuen afschuift, met een grotere rol voor directe familie en vaak voor vrouwen.
Internationale vrouwendag ontstond in 1910 vanuit de socialistische beweging, op een ogenblik dat deze groeide en nog een sterke marxistische invloed kende. Het paste in de ontwikkeling van internationale strijddagen rond offensieve eisen, zoals 20 jaar voordien de strijd voor de achturendag op 1 mei. Vandaag staat een nieuwe generatie op om de strijd verder te zetten. Het asociale beleid van de afgelopen jaren ondermijnt de sociale zekerheid en dwingt steeds meer werkenden in laagbetaalde en deeltijdse jobs. De eis van een hogere lonen en minimum 14 euro per uur is dan ook essentieel om stappen vooruit te zetten. Gecombineerd met het individualiseren van sociale uitkeringen en een forse extra publieke investering in openbare diensten en sociale zekerheid, zou dit een groot verschil maken in het leven van werkende vrouwen én mannen.
Hieraan gekoppeld is er een opmars van protest tegen seksisme in alle domeinen van de samenleving. “My body, my choice,” riepen duizenden betogers op internationale vrouwendag. Er is een impact van de wereldwijde golf van feministisch protest, met verwijzingen naar acties in andere landen en “solidariteit met vrouwen in de hele wereld”. Op het podium van de Wereldvrouwenmars werd na afloop van de betoging aandachtig geluisterd naar de toespraak van Ginger Jentzen van Socialist Alternative, onze Amerikaanse zusterorganisatie. De strijd tegen seksisme is internationaal!
Seksisme en verdeeldheid zitten ingebakken in het DNA van het kapitalisme, een systeem gericht op een grote concentratie van rijkdom bij een handvol superrijken aan de top gecombineerd met een verdeling van sociale tekorten en spanningen onder de rest van de bevolking. Dit werkt seksisme, racisme, LGBTQI+fobie in de hand. De strijd tegen seksisme en voor gelijke rechten is dan ook een gevecht tegen het kapitalisme zelf.
Campagne ROSA komt, net als de eerste initiatiefnemers van de internationale vrouwendag meer dan 100 jaar geleden, op voor socialistisch feminisme: voor een samenleving zonder onderdrukking en uitbuiting waarin de werkenden en hun gezinnen democratische controle hebben over de productiemiddelen zodat sociaal nuttige doelstellingen centraal staan in plaats van de winsthonger van een kleine elite. De maatschappelijke kracht die zo’n verandering kan bekomen, is de arbeidersbeweging.
Campagne ROSA maakte op 8 maart kennis met heel veel nieuwe mensen. Nog veel anderen kijken naar campagne ROSA om verder in actie te gaan nadat ze zagen hoe we ingingen tegen het seksisme van KVHV en Jeff Hoeyberghs aan de UGent of nadat ze ons in actie zagen op 8 maart. Dat komt goed uit: we hebben namelijk enkele voorstellen.
- Morgen, 9 maart, is er aan de UGent een staking rond verschillende eisen, waaronder die van een minimumloon van 14 euro per uur. Aan de UGent en bij onderaannemers zijn er enkele honderden personeelsleden die minder verdienen. Dat wordt niet aanvaard en er wordt gestaakt door vrouwen én mannen. Op de middag, van 12 tot 14u, is er een actiemoment aan het rectoraat. Iedereen welkom! https://www.facebook.com/events/527330224606760/
- Volgende week, op 14 maart, is er in Gent de vierde mars tegen seksisme. Dit jaar wordt deze mars gericht op de eis van €14 euro per uur minimumloon, zeker op ‘Equal Pay Day’ (de dag tot wanneer vrouwen moesten werken om aan het gemiddelde jaarloon van mannen in 2019 te komen). De afspraak voor deze mars is om 15u aan de stadshal in Gent. https://www.facebook.com/events/1158042081041511/
- Op 28 maart tenslotte is er de conferentie van campagne ROSA waarop we de tijd willen nemen om enkele discussies te voeren om sterker onderbouwd de strijd te voeren. Er zijn tal van sprekers rond thema’s als strijd tegen seksisme, voor abortusrechten, vrouwen en voetbal, strijd voor vrouwenrechten in Rusland, LGBTQI+-rechten, … Van 10u tot 19u in Brussel. Facebook evenement: https://www.facebook.com/events/949620828768439/
Sluit aan bij campagne ROSA zodat we sterker staan om te reageren tegen onderdrukking, seksisme en asociaal beleid!
Enkele fotoreportages:
Foto’s door Liesbeth:
[embed-google-photos-album https://photos.app.goo.gl/tUwGvNq5CYpHvJta8]Foto’s door Smilla:
[embed-google-photos-album https://photos.app.goo.gl/48WuYQaM5c7rWvag9]Foto’s door Nico:
[embed-google-photos-album https://photos.app.goo.gl/E2SBNdtvKVpwUEyS7]Foto’s door Arvid:
[embed-google-photos-album https://photos.app.goo.gl/AgvHUJBjfYNvP63D7] -
9 maart: tot 36 miljoen stakers verwacht in Mexico
Het afgelopen jaar zijn miljoenen vrouwen de straat op gegaan om het onrecht en het geweld dat het systeem tegen hen uitoefent aan de kaak te stellen. Van #MeToo tot de inspirerende groene golf die door Latijns-Amerika trekt, geïnitieerd in Argentinië door de decriminalisering van abortus. Mexico is geen uitzonder: duizenden vrouwen kwamen in actie tegen het geweld van het systeem.
Artikel door Alternative Socialista, onze zusterorganisatie in Mexico
Dit protest komt er onder meer omdat dagelijks negen vrouwen in Mexico vermoord worden, aldus cijfers van de VN. Alleen al van januari tot september vorig jaar zijn er in het land 2.034 femicides geregistreerd. Dat is op zich al verontrustend, maar het probleem is nog breder verspreid: meer dan 60% van de Mexicaanse vrouwen kreeg ooit te maken met een vorm van seksistisch geweld en 40% werd ooit slachtoffer van seksuele aanranding.
Om zicht te hebben op de omvang van het probleem, volstaat het om erop te wijzen dat er in de openbare ministeries 22.749 onderzoekdossiers zijn rond seksueel geweld op vrouwen. Vorig jaar zijn er 10.522 gevallen gemeld, een toename met 30% tegenover het jaar ervoor. Daar komt nog het geweld bij dat niet wordt gemeld uit angst voor represailles. Verder is er nog vrouwenhandel met het oog op seksuele uitbuiting, dit is de derde meest winstgevende misdaad ter wereld en het zorgt voor een groot deel van het inkomen in gemeenten als Tenancingo, Tlaxcala in het centrum van het land. Vrouwen worden dus geconfronteerd met een offensief op hun fysieke en psychologische integriteit en op het leven zelf.
Al deze cijfers verklaren grotendeels het radicalisme van de vrouwenbeweging in Mexico. Zo waren er midden augustus vorig jaar mobilisaties na een geval van een 17-jarig meisje dat aangifte deed van verkrachting door vier politie-agenten. Recenter waren er marsen na de femicide op Fatima, een meisje dat zeven jaar vermist was en verkracht en gemarteld werd. De mobilisaties zijn een gevolg van de woede van duizenden vrouwen die aan de levende lijve het fysieke geweld ondervinden en steevast botsen op onverschilligheid van de overheidsinstanties. Claudia Sheinbaum, het hoofd van de regering van Mexico-stad, stelde aanvankelijk dat deze mobilisaties een provocatie van rechts waren. Dat maakte de woede enkel groter tegenover de onverschilligheid van het gerechtssysteem en het onbegrip van politieke verantwoordelijken. De betogers riepen de slogan: “Ze zorgen niet voor mij, ze randen me aan.”
Machismo is, net als racisme, slechts een radertje in een gewelddadig en onrechtvaardig systeem dat probeert te verdelen, te verpletteren en de situatie erger maakt voor wie elke dag worstelt om de levensomstandigheden te verbeteren. Strijd tegen seksisme is voor marxisten onderdeel van onze dagelijkse strijd tegen het kapitalisme. Dit betekent niet dat we de ene strijd voor de andere moeten plaatsen, maar dat we moeten erkennen dat deze deel uitmaken van dezelfde strijd tegen het systeem dat ons uithongert, ons rechten ontzegt, ons aanrandt en vermoordt. Tegelijkertijd stelt het ons in staat om een bredere horizon te trekken, door erop te wijzen dat er geen einde komt aan het geweld als we niet opkomen voor een rechtvaardigere samenleving op alle gebieden, een socialistische samenleving.
Daarom stellen wij vanuit Alternativa Socialista Mexico socialistisch feminisme voor tegen seksistisch geweld voor. Dit is niets anders dan het erkennen dat de strijd van vrouwen tegen geweld best gebeurt via een collectieve organisatie tegen seksisme op scholen, op het werk, op straat en in de maatschappij in het algemeen. Onze eisen afdwingen, is onderdeel van de strijd van jongeren en werkenden. Tegelijk erkennen we op deze manier onze partners, onze bondgenoten om eisen af te dwingen.
In tegenstelling tot het burgerlijk feminisme ziet het socialistisch feminisme de man niet als een vijand, ook al reproduceren sommige mannen het machogeweld waar we tegen vechten. Het is het systeem dat onze grootste vijand is. Het is niet verwonderlijk dat figuren als Trump of Bolsonaro, die de belangen van het kapitalisme behartigen, degenen zijn die de openlijke oorlog tegen vrouwen hebben verklaard. De strijd tegen seksistisch geweld is een strijd voor een rechtvaardiger samenleving waarin vrouwen niet worden onderworpen aan enige vorm van geweld alleen omdat ze vrouw zijn. Het maakt dus deel uit van de strijd van de arbeiders, in Mexico en de wereld, tegen het kapitalisme.
Voor een socialistisch alternatief voor de feministische beweging tegen seksistisch geweld en kapitalisme!
-
Lancering van een internationaal socialistisch feministisch netwerk ROSA
Jane Barros, lid van het Internationaal Vrouwenbureau van International Socialist Alternative (ISA) en van de Braziliaanse afdeling van ISA, spreekt over de lancering van dit netwerk.
“Overal ter wereld strijden vrouwen tegen geweld, discriminatie en onderdrukking. Overal verzetten we ons tegen de seksistische en kapitalistische samenleving die ons aanvalt en ons een ondergeschikte positie opdringt. Afgelopen jaren werden de aanvallen maar ook de strijd intensiever als gevolg van de economische crisis die in 2008 begon en die leidde tot enorme besparingen en een inperking van onze rechten. Dit beleid maakt het leven van de arbeidsklasse moeilijker en dat raakt vrouwen des te harder.
“In Polen gingen vrouwen de straat op tegen het terugdraaien van de wet die legale abortus toestaat. In de Spaanse staat was er op 8 maart vorig jaar een stakingsdag rond sociale en economische eisen. In India betoogden miljoenen vrouwen tegen geweld en honderdduizenden vormden een menselijke ketting tegen de discriminatie die hen verbood een tempel te betreden. In Ierland werd het recht op abortus afgedwongen. In Soedan stonden vrouwen, met gevaar voor verkrachting, in de voorhoede van de massabeweging tegen de dictatuur. In Argentinië gingen tienduizenden vrouwen de straat op ter verdediging van het leven van vrouwen en voor de legalisering van abortus. In Brazilië demonstreerden in 2018 meer dan een miljoen vrouwen tegen de extreemrechtse president Bolsonaro. In Chili kreeg het aanvankelijke protest tegen de prijsstijging van de metrotickets al snel een opstandig karakter, met opnieuw meisjes en vrouwen in de frontlinie.“Het offensief tegen vrouwen is wereldwijd. Het kapitalisme werkt machogedrag en vrouwenhaat in de hand. Het is essentieel om samen te breken met het kapitalistisch systeem. Onze specifieke kenmerken, onze culturele verschillen en onze eisen zijn één in de strijd tegen het kapitalisme. Zelfs beperkte sociale verworvenheden uit het verleden worden bedreigd, terwijl het systeem over gaat tot besparingen op openbare diensten, onderwijs en gezondheidszorg, abortuscentra sluit en de middelen, van steunpunten voor vrouwen die het slachtoffer zijn van geweld, afbouwt. In Brazilië is dit budget tot nul teruggebracht.
“Wij willen de feministische socialistische vleugel van de bewegingen tegen onderdrukking internationaal opbouwen. Daarom hebben we in januari op het wereldcongres van International Socialist Alternative (ISA), waarvan de LSP de Belgische afdeling is, besloten om een internationaal ROSA-netwerk te lanceren. De ROSA-campagne in België bestaat nu 3 jaar, naar het voorbeeld van de baanbrekende Ierse ROSA. Andere gelijkaardige initiatieven werden inmiddels door verschillende afdelingen van ISA gelanceerd, in navolging van de socialistische pionier Rosa Luxemburg en de heldin van het antiracistisch verzet Rosa Parks. Het is nu tijd om ons te organiseren en op basis van onze lokale strijd elkaar te versterken om dit kapitalistische systeem beter te kunnen verslaan.”
Website: https://www.rosainternational.org/
-
Brazilië. Tegenover populistisch rechts en extreemrechts is er haast geboden!
Van Trump over Bolsonaro tot Viktor Orban: de opmars van rechts populisme, traditioneel rechts en extreemrechts is het meest verontrustende bewijs van de dreiging die het kapitalisme vormt voor onze sociale verworvenheden en de rechten die decennia geleden zijn afgedwongen, in eerdere golven van feministische en arbeidersstrijd.Uittreksel uit een artikel van LSR, onze zusterorganisatie in Brazilië
De Braziliaanse president Bolsonaro – die ooit tegen een parlementslid zei: “Ik zal je nooit verkrachten omdat je te lelijk bent” – verbergt zijn schaamteloze vrouwenhaat en racisme niet, noch zijn banden met het fascisme en paramilitaire milities. Het is niet verrassend dat zijn aantreden als president een sfeer heeft gecreëerd die geweld tegen zwarten, LGBTQI+ en vrouwen – vooral arme en werkende vrouwen – verergert. In 2018, het jaar van de verkiezingscampagne, is het aantal vrouwenmoorden in Brazilië met meer dan 4% gestegen. Het aantal gevallen van verkrachting die in datzelfde jaar werden gemeld, steeg met 4,1% en meer dan de helft van de slachtoffers waren meisjes jonger dan 13 jaar. De cijfers geven ook aan dat elke twee minuten een vrouw het slachtoffer is van huiselijk geweld.
In deze context van groeiende sociale crisis is het niet verwonderlijk dat vrouwen, vooral onder de jongeren, gepensioneerden, werkenden, zwarten en armen, voorop lopen in de strijd tegen Bolsonaro. De openlijke steun van Bolsonaro voor de hebzucht van bedrijven, wat de kosten ook mogen zijn, wordt geïllustreerd door de privatiseringen en de vernieling van het Amazonegebied.
De enige manier om extreemrechts te bestrijden en te verslaan is het opbouwen van een linkse massabeweging die de confrontatie aangaat met het kapitalisme, het systeem dat de voorwaarden schept voor sociale problemen en vervreemding. Er dreigt een nieuwe recessie, die de kapitalistische politieke en economische elite zeker niet zal nalaten te gebruiken om de onzekerheid die werkenden en jongeren treft en de extreme klassenongelijkheid, die het huidige kapitalisme kenmerkt, te verdiepen.
We strijden voor een feministische socialistische vleugel in de bewegingen tegen seksisme. Daarmee bedoelen we een duidelijke breuk met feministische stromingen die de belangen van het kapitalistische establishment en de economische elites behartigen. In onze collectieve strijd willen we solidariteit ontwikkelen en een front vormen met de arbeidersklasse, de armen en de onderdrukten van alle geslachten en nationaliteiten in de hele wereld, voor een gezamenlijke strijd tegen het kapitalisme en voor de opbouw van een massabeweging van de arbeidersklasse en de onderdrukten voor een socialistische transformatie van de samenleving.
-
UGent maakt zich op voor grootste staking in decennia
Actie op 14 oktober Voor minimum €14 per uur en betere arbeidsvoorwaarden
Op 9 maart 2020 gaat de intussen vierde editie van de UGent Women’s Strike door. De drie eisen van de campagne dit jaar zijn de invoering van een minimumloon van 14€/uur, het statutariseren van het personeel in de studentenresto’s en de kinderdagverblijven en de insourcing van de schoonmaak. De staking zou wel eens de grootste staking aan de UGent van de afgelopen decennia kunnen worden.
door Tim Joosen, afgevaardigde ACOD-Ugent
ACOD UGent voert al sinds mei vorig jaar campagne rond deze eisen. Sinds september 2019 liep ook een petitie, die intussen door meer dan 3.500 personeelsleden en studenten werd ondertekend. Er werden enkele succesvolle actiedagen georganiseerd: op de startdag op 14 oktober voerden zo’n 70 studenten, personeelsleden en sympathisanten samen campagne. De maanden daarop werd er campagne gevoerd in de lessen, de studentenresto’s en op de werkplaatsen.
Hierdoor werd een breed draagvlak opgebouwd voor de eisen maar het universiteitsbestuur leek toch niet bereid om er op in te gaan. Daarom werd besloten om begin dit jaar een versnelling hoger te schakelen in de campagne: het organiseren van een staking om de druk op het bestuur op te voeren.
Als stakingsdag werd gekozen voor 9 maart 2020. De voorbije drie jaar werd aan de UGent op 8 maart een Women’s Strike georganiseerd, tegen seksisme en voor gelijke kansen voor vrouwen en mannen. De voorbije jaren focuste die campagne vooral op eisen van onderzoekers: de ongelijke carrièrekansen van vrouwen, de carrière van onderzoekers beter combineerbaar maken met een gezinsleven etc. Voor de actie op 9 maart 2020 – 8 maart is immers een zondag – besloten de organisatoren van de Women’s Strike om de eisen van de ACOD-campagne op te nemen als centrale eisen: een minimumloon van €14/uur, het uitbreiden van de statutaire benoeming naar de personeelsleden die werken in de sociale sector (studentenhuisvesting, studentenresto’s, kinderdagverblijven etc) en het opnieuw insourcen van de schoonmaak die door onderaannemer ISS wordt georganiseerd.
De voorbije weken gingen delegaties van ACOD UGent, Algemene Centrale ISS (de vakbond bij ISS) en de organisatoren van de vrouwenstaking rond op alle werkplekken van de resto’s, de schoonmaak en de kinderdagverblijven. De campagne en haar eisen werden besproken en er werd gepeild naar de actiebereidheid. Die was bijzonder groot: vele personeelsleden waren blij om in actie te gaan rond deze eisen. Daarop werd er een stakingsaanzegging ingediend.
De beweging die we de voorbije maanden gezien hebben aan de UGent is uniek in vele facetten. De vakbond voert strijd om offensieve eisen: niet als verdediging tegen aanvallen op arbeidsomstandigheden en rechten, maar een offensieve strijd voor een serieuze verbetering van de werkomstandigheden. Het invoeren van een minimumloon van €14/uur zou voor de laagste lonen neerkomen op een netto loonstijging van bijna 300 euro per maand. Statutariseren zou voor het personeel in de resto’s en de kinderdagverblijven een serieuze versterking betekenen van hun rechten bij langdurige ziekte of pensioen en voor hun werkzekerheid. De insourcing van de schoonmaak zal het makkelijker maken om correcte werkomstandigheden af te dwingen en maakt dat de belangen van de personeelsleden, die instaan voor de schoonmaak, makkelijker kunnen verdedigd worden. Het eisenpakket dat de vakbond naar voren bracht, is gebaseerd op wat leeft bij het personeel.
Uniek is ook de nauwe samenwerking tussen ACOD UGent, de vakbond van het “moederbedrijf”, en de Algemene Centrale, de vakbond van de onderaannemer in de schoonmaak. Delegees van beide centrales voeren zij aan zij campagne en organiseerden zo in de praktijk solidariteit tussen werkenden over de grenzen van hun bedrijf heen. Samen komen ze op voor de belangen van iedereen die in de gebouwen van de UGent werkt, ongeacht of ze rechtstreeks voor de UGent werken of voor een onderaannemer.
Tenslotte is er ook samenwerking tussen de vakbond en bredere lagen van militante onderzoekers en studenten: studenten van ALS, Campagne Rosa, Jongsocialisten en Comac voerden mee actie met het personeel, en bij de organisatoren van de vrouwenstaking vinden we ook activisten terug die geen vakbondsmilitant zijn.
De actie van 9 maart is een belangrijke volgende test voor deze campagne: een succesvolle staking kan zorgen voor een nieuw momentum om de campagne op een hoger niveau te tillen: het omzetten van de passieve steun in actieve mobilisatie. Als de staking inderdaad zo succesvol wordt als voorzien, zal het bovendien de grootste staking aan de UGent zijn in de laatste decennia. Dit zal de krachtsverhoudingen aan deze instelling fundamenteel veranderen.
-
Internationale Vrouwendag: voor socialistisch feminisme
De Internationale Vrouwendag (IVD) heeft een lange geschiedenis achter de rug. Ontstaan in de eerste golf van het feminisme – de eerste IVD vond plaats in 1911, na een beslissing van de tweede Internationale Conferentie van Werkende Vrouwen, op voorstel van Clara Zetkin – werd ze opnieuw opgevist in de tweede golf vanaf eind jaren 1960. De laatste jaren is de dag opnieuw resoluut op de agenda gezet als een dag van strijd. In België heeft campagne ROSA daar een voortrekkersrol in gespeeld met onder meer de Gentse mars tegen seksisme op 8 maart 2017.
door Anja Deschoemacker
Vrouwenstrijd is ook vechten voor een sterke sociale zekerheid
Dit jaar wil campagne ROSA gebruik maken van het feit dat 8 maart op een zondag valt voor de organisatie van een nationale betoging in Brussel. Zo willen we de dag vastspijkeren als een dag van actie en strijd voor de komende jaren. We werken daarvoor samen met de Wereldvrouwenmars, die verschillende vrouwenverenigingen en vakbonden samenbrengt.
De centrale boodschap is – naar aanleiding van het 75-jarige bestaan van de sociale zekerheid – dat vrouwenstrijd ook de verdediging van een sterke sociale zekerheid betekent. Immers, door het bestaan van dat sociale vangnet, gebaseerd op een collectieve solidariteit, hebben generaties vrouwen zich kunnen vrijmaken en hun eigen keuzes kunnen maken en hun gezinnen alleen grootbrengen.
We stellen vast dat vrouwen de grootste slachtoffers zijn van de afbouw ervan door alle regeringen in de laatste 30 jaar. Zo zijn vrouwen sinds de invoering van het statuut van samenwonende in 1980 de belangrijkste prooi geweest in de jacht op werklozen. Dit verlies van rechten heeft vrouwen in nieuwe deeltijdse en laagbetaalde jobs gedwongen. De combinatie van de strijd voor de individualisering van de sociale uitkeringen en voor een 14 euro bruto minimumloon kan een flink deel van de achteruitgang van die jaren inhalen.
Campagne ROSA staat voor socialistisch feminisme
Vandaag is het bon ton om jezelf “feminist” te noemen. Zo ook Alexander De Croo, vicepremier voor Open VLD in de vorige regering. Zijn “feminisme” heeft hem er echter niet van weerhouden met de regering de pensioenleeftijd te verhogen, de degressiviteit in de werkloosheidsuitkeringen te versterken, honderden miljoenen te besparen in de gezondheidszorg, …
De lijst maatregelen van de vorige Thatcheriaanse regering die vrouwen hard raken is bijzonder lang. Het gaat om maatregelen die vrouwen zowel in hun inkomen als in hun werklast op de werkplaats en thuis raken. Maar De Croo is feminist zoals alle partijen die het kapitalisme verdedigen: alleen als het hen en hun vriendjes in de besturen van de grote bedrijven niets kost!
En zelfs als het hen niets kost, zoals de discussie die zich twee jaar geleden en vandaag opnieuw afspeelt in het parlement over de verlenging van de periode waarin abortus legaal kan van 12 naar 18 weken, zijn hun “vrouweneisen” nooit een breekpunt. Ze zijn integendeel steeds iets waarover ze een koehandel kunnen opzetten. Twee jaar geleden trokken de liberale partijen MR en Open VLD zich terug uit de alternatieve meerderheid die in het parlement werd gevormd rond zo’n voorstel. Ze steunden integendeel een voorstel dat werd uitgewerkt met hun regeringspartners N-VA en CD&V en dat neerkwam op een status quo. Vandaag heeft de PS al laten verstaan dat, als CD&V bereid is tot een Vivaldi-coalitie, de PS dat voorstel uit de parlementaire besprekingen haalt om het in de regeringsonderhandelingen te bespreken (lees: te laten vallen of ernstig in te perken).
We zijn ervan overtuigd dat de volledige emancipatie van vrouwen onder het kapitalisme niet mogelijk is. Het kapitalisme heeft baat bij zowel de laagbetaalde arbeid van vrouwen in allerhande sectoren als bij de onbetaalde arbeid van vrouwen in het gezin. Verschillende studies wijzen uit dat het omzetten van die onbetaalde arbeid in betaalde jobs wereldwijd triljoenen euro’s zou kosten.
Steeds meer vrouwen werken buitenshuis. Nog nooit zijn er zo weinig huisvrouwen geweest als vandaag, maar de enorme aangroei van vrouwelijke werkenden in de laatste decennia ging ook gepaard met de creatie van jobs die onvoldoende loon bieden om van te leven. Het kostwinnersmodel is weg – de lonen van mannen zijn overigens ook niet meer voldoende om met een heel gezin comfortabel van te leven – en is vaak vervangen met een model van niet twee maar één en een halve kostwinner. Voor alleenstaande moeders betekent dit dat ze veel vaker dan andere groepen in de samenleving tot de armoede veroordeeld zijn. Voor samenwonende vrouwen betekent het in veel gevallen dat ze afhankelijk blijven van een mannelijke kostwinner.
Ze blijven ook mét een job de belangrijkste voorzieners van zorg en diensten in het gezin, wat maakt dat vrouwen gemiddeld minder vrije tijd hebben dan mannen, zelfs als ze gemiddeld minder uren buitenshuis werken. De afbouw van gezondheidszorg en de privatisering van een hoop diensten als kinderopvang en ouderenzorg maken dat het aantal taken van vrouwen in de gezinnen de laatste jaren eerder stijgt dan daalt. Zieken vroeger naar huis sturen om daar te herstellen, ouderen langer thuis laten wonen, … het betekent in beide gevallen dat zorgtaken terug naar het gezin worden gestuurd en daar meestal op de schouders van vrouwen belanden.
In realiteit moeten voor gelijkheid van vrouwen aan mannen op de arbeidsmarkt, die zorgtaken en diensten die nu het onbetaald werk van vrouwen uitmaken, uitvoerig worden gesocialiseerd: warme maaltijden op het werk en op school, wasserijen en strijkateliers, poetsdiensten, publieke kinderopvang voor elk kind, betaalbare zorgvoorzieningen en zorg aan huis voor zieken, ouderen, mensen met een beperking, …
Als regeringen vandaag op openbare diensten en zorg besparen, dan doen ze dat om bedrijven en rijken vrij te kunnen stellen van belastingen, waardoor ze in nog grotere mate de opbrengst van de arbeid van de werkenden in eigen zak kunnen stoppen. In een kapitalisme in crisis is verder stelen van de gemeenschap en van de werkenden immers de enige manier om de winsten te laten groeien.
Onze bondgenoot: de arbeidersbeweging
Voor een sociaal programma dat het grootste deel van de onbetaalde arbeid van vrouwen omzet in betaalde jobs – en we willen goed betaalde jobs en degelijke werkcondities! – moet de samenleving die middelen zelf in handen krijgen en dus uit de handen van de rijke elite halen. De enige groep die daartoe in staat is, is de arbeidersklasse. Campagne ROSA staat voor socialistisch feminisme in twee opzichten: in het socialistisch programma dat nodig is om vrouwen te bevrijden van hun tweederangspositie in de samenleving en in de band met de arbeidersbeweging in de strijd voor dat programma.
Natuurlijk is de arbeidersklasse niet vrij van seksisme. Hoe zou dat ook kunnen? In een situatie van tekorten zal er steeds een strijd zijn voor wie toegang heeft tot wat beschikbaar is en wie niet. Seksisme, racisme, LGBTQI-fobie, onderdrukkend nationalisme, … worden bovendien dagelijks door alle media de wereld in gepompt. De arbeidersklasse is zelf slachtoffer van die vooroordelen: verdeeld staat ze immers een pak zwakker. Dat is een besef dat niet altijd en overal aanwezig is, maar in periodes van opgaande strijd kan het bewustzijn daarover pijlsnel groeien.
Het is wat vandaag onder onze ogen gebeurt in die landen waar de massastrijd al langer woedt en er lessen uit worden getrokken. In landen als Chili, Libanon, Soedan, … om er maar een paar te noemen, staan vrouwen vooraan in de massastrijd tegen de bestaande regimes en ze worden daar niet enkel aanvaard, maar luid verwelkomd. Het is de ervaring van samen te vechten tegen een gezamenlijke vijand – de heersende klasse – die de vooroordelen doorbreekt. Het is de levende ervaring van strijd, dat we verdeeld op onze donder krijgen maar dat we samen een vuist kunnen maken, die de weg kan vrijmaken voor een socialistische samenleving die alle vormen van onderdrukking en discriminatie de wereld uit kan helpen.
-
Internationale vrouwendag. Samen strijden voor overwinningen
“Elke dag 8 maart,” was de slogan van de vrouwencommissie van ACOD in Brussel op de betoging voor een sterke sociale zekerheid op 28 januari. Inderdaad: de strijd voor vrouwenrechten beperkt zich niet tot één dag, maar moet het hele jaar door gevoerd worden.door Celia (Brussel)
De afgelopen maanden was er strijd in heel wat sectoren. Zo kwamen de huishoudhulpen die met dienstencheques werken in actie tegen hun slechte arbeidsomstandigheden, lage lonen en seksuele intimidatie. Is dat een feministische strijd? Ja, want bijvoorbeeld in Brussel zijn 96% van de werknemers in die sector vrouwen, hoofdzakelijk allochtonen (98%), een kwart is ouder dan 50 jaar terwijl een groot aantal (6%) alleenstaande moeder is. (1)
Na enkele betogingen, een staking in januari en heel wat obstakels om goed te kunnen mobiliseren, werd een loonsverhoging van 0,8% bekomen. Dat is minder dan de marge die voorzien is in het Interprofessioneel Akkoord (IPA) en minder dan wat nodig is om waardig te leven, maar het is wel een eerste overwinning behaald tegen bazen die aanvankelijk helemaal niets wilden geven. Het is nochtans niet zo dat zij geen winst maken. Sodexo was in 2018 goed voor een omzet van 20 miljard euro. Groep Daenens, een belangrijke speler in de sector, maakte in 2018 3 miljoen euro winst. Ondertussen behoren de 145.000 huishoudhulpen met 11,5 euro bruto per uur tot de laagstbetaalden van het land!
Op hetzelfde ogenblik gaat ook de strijd in de zorgsector door. De beweging ‘La Santé en Lutte’ (Zorg in strijd) houdt vol en voert acties in onder meer Brussel, Luik en Charleroi. De acties begonnen op 8 maart vorig jaar, toen ziekenhuispersoneel zich niet langer wou neerleggen bij lage lonen, gebrek aan materiaal, lange werkdagen en dagelijks seksisme, om maar enkele van de strijdpunten te vermelden. Ook dit is een feministische strijd: ongeveer 85% van de verpleegkundigen in ons land zijn vrouwen (2). Er komt een grote betoging van ‘La Santé en Lutte’ op 29 maart. Campagne ROSA en LSP zullen er uiteraard bij zijn!
Tenslotte nog een laatste voorbeeld. Aan de UGent wordt op 9 maart gestaakt voor een verhoging van het minimumloon tot 14 euro per uur. Aan de UGent zijn er 101 personeelsleden die minder verdienen, vooral in de restaurants en de onderhoudsploegen, plus een 200-tal in de uitbestede poetsdiensten. Twee derde van deze personeelsleden zijn vrouwen. Dat is geen toeval: meer dan 70% van de 10% laagstbetaalden in ons land, zijn vrouwen. In de restaurants is er 12 jaar anciënniteit nodig om aan 14 euro per uur te geraken! Als de strijd aan de UGent tot overwinningen leidt, zal dit elders navolging krijgen. Er wordt door vrouwen én mannen gestaakt voor sociale verbeteringen. Gezamenlijke actie en strijd is de weg vooruit.
- http://inegalites.be/Titres-services-la-precarite?fbc lid=IwAR1cV5_H1RHi0u_ZTybgSFYGV4LMcizC_Spp9Bm8WS7rXnf7HC7gNwdLvd4#nh1
- https://lasanteenlutte.org/blog/
-
Video: doe mee met de marsen tegen seksisme op 8 maart (Brussel) en 14 maart (Gent)
Doe mee met de marsen tegen seksisme op 8 maart in Brussel en op 14 maart in Gent.
Samen op straat voor Equal Pay – Samen voor Minimum €14.
Help je mee deze oproepvideo te verspreiden?
Wil je ook meehelpen flyeren, of wil je affiches of flyers om uit te delen? Aarzel niet om contact met ons op te nemen! -
Sociale afbraak stoppen door strijd
Volgende afspraak: 8 maart, internationale vrouwendag
De sociale zekerheid is door harde strijd van de arbeidersbeweging afgedwongen. Zonder sociale zekerheid zouden er in België drie keer zoveel armen zijn (1). De sociale zekerheid dekt de risico’s van het leven en de lasten van het ouderschap en het gezin. Het solidariteitsbeginsel maakt dat dit alles niet alleen op de schouders van het individu en zijn of haar gezin terechtkomt (2). Het heeft onder andere de basis gelegd voor een toenemende onafhankelijkheid voor vrouwen.
door Emily, nationaal organisator campagne ROSA
Dit systeem staat echter al tientallen jaren onder druk. Sinds het begin van de crisis van 2008 raakt het zelfs volledig verstikt. Rechten zoals werkloosheidsuitkeringen werden sterk beknot en het statuut van “samenwonenden”, dat op zich al asociaal was, ging nog verder achteruit. Dit statuut werd in 1980 ingevoerd om de uitkeringen te beperken toen meer vrouwen op de arbeidsmarkt kwamen. Zo kon er bespaard worden. De verdere verslechtering van dat statuut onder de regeringen Di Rupo en Michel hebben ervoor gezorgd dat steeds meer mensen (vooral vrouwen en jongeren) nog meer afhankelijk zijn van hun partners of familieleden. Iedere keuze met een prijskaartje, is voor hen dan ook onmogelijk.
- VOOR DE INDIVIDUALISERING VAN SOCIALE UITKERINGEN AAN EEN BEDRAG BOVEN DE ARMOEDEGRENS
Bij ongewijzigd beleid zal het tekort van de sociale zekerheid tegen 2024 6,4 miljard euro bedragen. Dat is geen toeval. Het is een bewuste keuze om de sociale zekerheid verder te verzwakken. Het idee dat de regionalisering het zou versterken is een mythe. De kinderbijslag, die nu een regionale verantwoordelijkheid is, is in alle regio’s verlaagd!
- VOOR KINDERBIJSLAG DIE DE WERKELIJKE KOSTEN VAN DE OPVOEDING VAN EEN KIND DEKT
De patronale bijdragen zijn gedaald van 33% naar 25%, terwijl de arbeidsmarkt steeds meer onzekere en precaire jobs biedt (tijdelijk, parttime, lage lonen). Hierdoor komen steeds meer werknemers – en dan vooral vrouwen en jongeren – in armoede terecht. Bovendien beperkt die precaire arbeidsmarkt de mogelijkheden van veel werknemers om actie te ondernemen tegen het asociale beleid. Dat ondermijnt op zijn beurt dan weer de slagkracht van de vakbonden om te strijden voor degelijke arbeidsomstandigheden en een echte sociale zekerheid. Het is een vicieuze cirkel waar we moeten uitbreken. Het minimumloon in België is ontoereikend om een waardig leven te leiden (€9,65 bruto per uur). De 10% laagstbetaalde jobs worden voor 70% door vrouwen bezet.
- VOOR EEN UURLOON VAN MINIMAAL €14/UUR
Kom naar aanleiding van Equal Pay Day op zaterdag 14 maart mee betogen in Gent op de jaarlijkse mars tegen het seksisme, georganiseerd door Campagne ROSA (15.00 uur, Stadshal).
Met recht en rede organiseert het ABVV op 28 januari een betoging ter verdediging van de sociale zekerheid. Ook de sociale verkiezingen in mei bieden een kans om het belang van deze strijd op personeelsvergaderingen in de verf te zetten. Om ons te verdedigen tegen de asociale aanvallen van de volgende regering, ongeacht de samenstelling ervan, zal een actieplan nodig zijn dat minstens even krachtig is als dat van 2014 en dat het protest koppelt aan een offensief programma van sociale vooruitgang.
De sociale zekerheid is verworven door strijd, maar onder het kapitalisme blijft alles wat verworven is kwetsbaar en tijdelijk. Strijd is nodig om sociale bescherming te behouden en uit te breiden, maar om dit te consolideren is er nood aan een ander systeem: een socialistische samenleving waarin de behoeften van de meerderheid van de bevolking centraal staan.
Mobiliseer mee naar 8 maart
De Wereldvrouwenmars, waar vakbonden en feministische organisaties (zoals Campagne ROSA) deel van uitmaken, roept op voor een grote nationale betoging op zondag 8 maart ter gelegenheid van Internationale Vrouwendag (14.00 uur, Muntplein, Brussel). Die actiedag is de meest logische voortzetting van de mobilisatie op 28 januari. In de strijd tegen de onderdrukking van vrouwen is hun financiële onafhankelijkheid fundamenteel. Vechten voor een goede sociale zekerheid is dus ook een feministische eis!
Voor collectieve arbeidsduurvermindering zonder loonverlies, met compenserende aanwerving en voor massale overheidsinvesteringen in openbare diensten om onbetaald huishoudelijk werk over te nemen en ouders in staat te stellen gezins- en beroepsleven met elkaar te verzoenen.