Vandaag werd anti-oorlogsactivist Karl Debbaut vrijgesproken voor een rechtbank in Londen. Karl was vroeger woordvoerder van Internationaal Verzet in België en woont momenteel in Londen waar hij coördinator is van International Socialist Resistance. Hij werd vervolgd wegens een vermeende aanval op een politie-agent in dienst tijdens een scholierenstaking tegen de oorlog op dag X, de dag dat de oorlog begon (20 maart 2003).

De rechter was van oordeel dat de politie onrechtmatig opgetreden had toen ze met brute kracht probeerden te verhinderen dat scholieren in Lewisham, Londen, zouden betogen. Ze probeerden de scholieren terug in de scholen te krijgen nadat deze op een bus stapten in de richting van het parlement waar ze met duizenden andere jonge betogers zouden samenkomen.

International Socialist Resistance en Karl Debbaut zijn opgezet met de beslissing van de rechtbank. Het bevestigt dat de pogingen van de politie om de scholieren te verhinderen om aan te sluiten bij een collectieve actie ongehoord was en zelfs onwettelijk. We denken dat dit belangrijk is als overwinning voor het recht om te protesteren en tegen de criminalisering van anti-oorlogsactivisten en politieke activisten in het algemeen.

In de lente van 1984 ging de gemeenteraad van Liverpool in de aanval tegen de conservatieve regering van Margaret Thatcher en werd een belangrijke overwinning geboekt. De strijd in Liverpool was een massale beweging in de vijfde grootste stad van het land gericht tegen besparingen en privatiseringen. De strijd werd geleid door de Trotskisten rond het weekblad ‘Militant’ die toen de leidinggevende kracht vormden binnen de Labour Party in Liverpool. Laurence Coates, nationaal secretaris van Rättvisepartiet Socialisterna in Zweden (onze Zweedse zusterpartij), was in die periode een full-time organisator van Militant in Liverpool (1984-1987) en was voorheen de jongerenvertegenwoordiger in de nationale leiding van de Labour Party (1981-1983). We spraken met hem over de strijd in Liverpool.

Waarom is de strijd van Liverpool vandaag nog relevant?

LC: Het toont aan wat mogelijk is als er een partij en een leiding is, die bereid is om een echt gevecht aan te gaan voor de belangen van de arbeiders. In die periode, en zoals nog steeds het geval is, werden door de lokale besturen zware besparingen doorgevoerd met o.a. privatiseringen, verhogingen van de lokale belastingen,… om een antwoord te bieden op de beperktere middelen die de steden en gemeenten krijgen van de nationale overheid. Dit was neo-liberalisme voor die term uitgevonden werd.

Maar Liverpool was anders. Er was een stadsbestuur waar het beleid, het programma en vooral de tactieken in de loop van de strijd bepaald werden door de sterke Militant organisatie in Liverpool die weigerde om de besparingen die door de regering geëist werden door te voeren. In tegenstelling tot de mythe die door tegenstanders wordt verspreid (dat marxisten altijd alles willen domineren), bestond de Labour groep in de gemeenteraad van Liverpool ook uit andere linkse Labour-leden en zelfs delen van de rechterzijde van de partij. In feite waren onze kameraden numeriek in een minderheid, maar in de meeste gevallen werden onze voorstellen voor acties en onze ideeën aanvaard.

Vandaag zijn de zogenaamd “linkse” partijen in Brazilië of hier in Zweden begrotingsfundamentalisten: ze leggen sterk de nadruk op een begroting in evenwicht en zelfs overschotten. Marxisten zijn uiteraard niet voor begrotingstekorten, ons alternatief is arbeiderscontrole en democratische planning van de grote bedrijven en banken. Maar in de context van het lokale bestuur, verdedigden we in Liverpool de noodzaak van een begroting gebaseerd op een tekort, waarbij het inkomen niet voldoende zou zijn voor de geplande uitgaven en waarbij er een massale campagne gepland werd om de regering te dwingen om te voorzien in extra middelen.

Labour won de gemeenteraadsverkiezingen in Liverpool in mei 1983 tegen de nationale trend in, en dat omwille van het compleet andere programma dan dat van Labour in de rest van het land.

In welke zin was het anders?

Om te beginnen, hielden we ons aan onze verkiezingsbeloftes. We beloofden om 2.000 ontslagen ongedaan te maken die door het vorige Liberale bestuur werden aangekondigd, en we deden dit ook. De Liberalen hadden de stad gedurende tien jaar bestuurd en hadden alle projecten van de bouw van sociale woningen bevroren. We begonnen met een ambitieus plan om 5.000 nieuwe huizen te bouwen op 4 jaar tijd waardoor er in Liverpool in die periode meer nieuwe woningen zouden gebouwd worden dan in alle andere gemeenten in het land samen. Hierdoor werden bovendien 12.000 jobs gecreëerd in de bouwsector. En dat op een ogenblik dat de werkloosheid onder mannen in Liverpool op 25% stond, onder jongeren waren er delen van de stad met een werkloosheidsgraad van 90%! Inzake de condities van de sociale woningen moest zelfs minister Jenkin van de regering-Thatcher toegeven dat hij nog nooit zoiets gezien had, zelfs hij was geshockeerd.

We begonnen met het minimumloon van de gemeentewerkers op te trekken tot 100 pond per week (wat voor de 4.000 laagst betaalden een loonsverhoging betekende) en een arbeidsduurvermindering van 39 uur tot 35 uur zonder loonsverlies. Het gemeentebestuur had 30.000 werknemers en was daarmee de grootste werkgever van de regio. De vakbonden van het gemeentepersoneel speelden een cruciale rol in de strijd en hadden een enorme controle over het beleid, zo hadden ze het recht om de helft van de kandidaten voor nieuwe jobs te nomineren.

We konden al lachen stellen dat wij als revolutionairen eigenlijk nog de enigen waren die “hervormingen” doorvoerden. Daarbij konden we aangeven hoe op basis van strijd zaken konden doorgevoerd worden en dit plaatsen tegenover de resultaten van de reformisten in de Labour Party die niet omkeken naar de belangen van de arbeidersklasse.

De sociaal-democraten stelden dat de Trotskisten Liverpool op de rand van het faillissement brachten.

Dat is een leugen! Je mag niet vergeten dat de sociaal-democratische leiders van de Britse Labour Party aan de andere kant van de barricaden stonden in Liverpool. Het was het beleid van Thatcher die ervoor zorgde dat Liverpool bijna bankroet was. De besparingen van Thatcher betekenden dat de stad sinds 1979 zo’n 34 miljoen pond had verloren. De regering hoopte om de lokale besturen de harde besparingen te laten doorvoeren. Moesten we ons daar in Liverpool bij neergelegd hebben dan zouden de begrotingsmiddelen in 1984 11% lager geweest zijn dan in 1980-81. We zouden 6.000 arbeiders moeten ontslaan om de begroting in evenwicht te houden.

De nationale Labour-leiding voerde in woorden oppositie tegen Thatcher, maar deed niets in de praktijk. Ze stelden tegenover Labour-gemeentebesturen: “doe wat je wil, maar binnen de wettelijke grenzen”. De lokale besturen kunnen beboet worden en ontslagen worden als ze een begroting opmaken waarbij er meer uitgaven dan inkomsten zijn. De gemeenteraadsleden in Liverpool stelden echter dat zij niet diegenen waren die de wet overtraden, aangezien het beter is een slechte wet niet na te komen dan de armste lagen kapot te maken.

Waar kwam het geld dan vandaan? Militant was ook tegen een belastingsverhoging?

In die periode waren er veel Labour-besturen die de belastingen verhoogden, soms zelfs heel sterk, om besparingen te vermijden. Wij stelden dat dit geen alternatief was omdat het ook de arbeiders treft. Ook vandaag is dat ons standpunt. In Stockholm bijvoorbeeld is er een bestuur van de sociaal-democraten en de Linkse Partij (ex-communisten) die besparingen doorvoeren en de belastingen verhogen. Het blad ‘Internationalen’ van het Verenigd Secretariaat van de Vierde Internationale roept het bestuur op om de belastingen te verhogen om besparingen te vermijden. Wij zijn daar tegen en zeggen dat belastingsverhogingen geen antwoord vormen op besparingen doorgevoerd door de regering. Het alternatief is om te strijden voor meer middelen.

In 1984 voerde Thatcher een wet in die gemeentebesturen die een te hoge belastingsverhoging doorvoerden bestrafte. Daarmee werd iedere uitweg geblokkeerd. In Liverpool stelden we dat een beperkte verhoging aanvaardbaar was, een verhoging overeenkomstig de inflatie en om de diensten van de stad te kunnen uitbreiden.

Het gemeentebestuur en vooral de aanhangers van Militant zoals Derek Hatton en Tony Mulhearn, de voornaamste leiders van de strijd, legden uit dat de regering miljoenen had gestolen van de bevolking van Liverpool en andere steden. “Geef ons onze 30 miljoen pond terug” werd gesteld in de beweging, waarmee dit ook in het bewustzijn van bredere lagen doordrong. Volgens een opiniepeiling in de Daily Post (24 september 1985) was 60% van de bevolking – in een stad van 500.000 inwoners – het eens met de eis voor meer geld van de nationale regering. Slechts 24% was niet akkoord met die eis. 74% stelde dat ze in het geval van een staking van de gemeente-arbeiders zich zouden neerleggen bij de verstoring van diensten als scholen, afvalophaling,… om zo het gemeentebestuur te steunen.

En dat terwijl de regering een hysterische campagne voerde tegen ons, een campagne die opgenomen werd door de media en later ook door de nationale Labour-leiding. Meer dan eens dreigde Thatcher om de lokale verkozenen af te zetten en het leger te sturen! Maar wij slaagden erin de steun te winnen van de arbeiders in de stad.

Hoe werd die steun opgebouwd?

De rechterzijde in Labour heeft altijd gesteld dat de opvattingen van Militant en van het Trotskisme nooit massale steun zouden kunnen krijgen. Ons ‘extremisme’ zou de mensen afschrikken, werd gezegd. In Liverpool toonden we aan wie de echte extremisten waren: Thatcher en diegenen die de besparingen doorvoerden. Natuurlijk noemden zij ons extremisten. Maar de bevolking aanvaardde die versie niet zomaar. Dat werd bijvoorbeeld duidelijk in een brief aan een lokale krant: “Ik weet niet wie die Leon Trotski was, maar te oordelen naar het aantal huizen die gebouwd zijn in Liverpool moet dit een bouwvakker geweest zijn”!

Wij hebben altijd begrepen dat de strijd niet beperkt mag blijven tot het parlementaire toneel of tot de zalen van het gemeentebestuur, moet naar de straten, werkplaatsen en wijken moet gebracht worden. Enkel door de arbeiders te mobiliseren konden we Thatcher tot toegevingen dwingen. Zo organiseerden we op 29 maart 1984 een 24-uren algemene staking op de dag dat de begroting moest gestemd worden. Dit was één van de grootste algemene stakingen op stadsniveau ooit, zo werd die actie omschreven in het boek “Liverpool a City that Dared to Fight” van Peter Taaffe en Tony Mulhearn. 50.000 mensen betoogden naar het stadhuis om hun steun te laten blijken voor de positie van het gemeentebestuur. Sindsdien genoot de strategie van het bestuur (het weigeren van besparingen) massale steun. Het dagblad “Liverpool Echo” had een voorpagina met de titel: “Betoging van de massa’s”.

Hoe was zo’n grote mobilisatie mogelijk?

De staking en betoging waren het resultaat van maandenlang campagne voeren met massa-meetings in heel de stad, aan de bedrijven, het verspreiden van pamfletten, deur-aan-deur campagnes,… We konden niet vertrouwen op de burgerlijke media om ons standpunt correct naar voor te brengen. In de aanloop naar de stemming over de begroting verspreidde de Labour Party van Liverpool 180.000 exemplaren van haar eigen krant. Intussen beperkte de nationale Labour-leiding zich tot de vraag om de gemeentebelastingen in Liverpool met 60% te verhogen in plaats van de strijd aan te gaan!

Dacht je dat het mogelijk was dat één stad op zichzelf de strijd zou winnen?

Neen, we ondernamen concrete stappen om nationale en internationale steun te krijgen. Kameraden uit heel de wereld kwamen naar Liverpool en hielpen ons in de campagne. Na de tragedie in het Heyzel-stadium in Brussel (waarbij 38 supporters van Juventus gedood werden toen een deel van het stadium instortte tijdens een match tussen Juventus en Liverpool FC), contacteerde het gemeentebestuur een aantal arbeidersorganisaties in Turijn waarna er een uitwisseling was om de problemen van de arbeiders in beide steden te bespreken. Dat gebeurde tegenover een media-campagne die o.a. beweerde dat de inwoners van Liverpool allemaal agressieve hooligans waren en dat omwille van Militant!

We hadden heel wat succes toen we banden probeerden aan te halen met vakbondsorganisaties in andere steden, vooral in Londen. Vertegenwoordigers van het gemeentebestuur spraken op meetings in heel het land. Militant organiseerde een aantal heel grote meetings. De overwinning op 9 juni 1984, toen de regering een reeks toegevingen deed voor een totale waarde van 16 miljoen pond, was enkel mogelijk omdat drie maanden voordien ook de mijnwerkers in staking gegaan waren. Thatcher wist dat ze geen gevecht op twee fronten aankon en besliste om zich te concentreren op de mijnwerkers. Een aantal linkse groepen bekritiseerden ons omdat we de toegevingen aanvaardden. Bij de mijnwerkers kregen we echter andere reacties, zij zagen dat onze overwinning een belangrijke stap vooruit was omdat aangetoond werd dat Thatcher kon verslagen worden door de arbeidersklasse op basis van een besliste leiding en de juiste tactieken. Nadat belangrijke toegevingen werden gedaan, was het voor ons bijna onmogelijk om dat zomaar te weigeren en de strijd verder te voeren. De arbeiders in Liverpool zouden immers beginnen geloven dat de Tory-propaganda correct was, dat wij een verborgen agenda hadden om ten alle prijze de confrontatie aan te gaan.

Waren er spanningen met andere groepen die mee in de campagne betrokken waren? Hoe kon de eenheid bewaard worden in Liverpool?

Toen de nationale Labour-leiding stalinistische methoden toepaste om de lokale partij-afdeling te sluiten, begonnen er splitsingen te ontstaan. Maar in de eerste fase van de strijd, tussen 1983 en 1985, was de druk van de bevolking op onze eisen en onze campagne-strategie zodanig sterk dat de critici een laag profiel aanhielden.

Wij toonden aan dat het mogelijk was om een massabeweging, een erg brede beweging, te organiseren op basis van strijdbare slogans en de methoden van het marxisme. Dat is vandaag ook belangrijk als sommigen beweren dat we potentiële steun afschrikken, dat we te politiek zouden zijn in bvb de anti-oorlogsbeweging. Als we dan zien hoe onze organisatie in tal van landen massale jongerenbetogingen tegen de oorlog organiseerde, moeten we ook nadenken wat de bedoeling is van de critici die stellen dat we mensen zouden afschrikken waardoor de beweging niet “breed” genoeg zou zijn. Wellicht bedoelen die critici dat een “brede” beweging betekent dat we de sociaal-democraten en andere traditionele partijen aan onze kant zouden moeten krijgen. Voor hen was het feit dat er grote scholieren- en studentenstakingen waren niet relevant.

Je kunt dat vergelijken met wat de Communistische Partij deed in Liverpool. Vanop de zijlijnen gaven ze kritiek dat wij de beweging niet breed genoeg maakten. Zij wilden een brede beweging met de Labour-leiding, de kerk en – ongelofelijk maar waar – zelfs delen van de conservatieve Tory-partij! Ze kregen uiteindelijk hun alliantie met de Tory partij en de Labour-leiding, maar dan wel tegen het gemeentebestuur en tegen de verworvenheden die door de massale strijd in 1983-87 werden afgedwongen.

Hoe reageerde de heersende klasse op de successen in Liverpool?

Thatcher kon ons niet verslaan op democratische basis. We wonnen iedere verkiezing in die periode. Bij de algemene verkiezingen in 1983 stemde 47% van de stad (128.467 stemmen) voor Labour. Dit steeg tot 57% (155.083 stemmen) bij de volgende verkiezingen in 1987. De 47 van Liverpool (de 47 gemeenteraadsleden van Labour die de strijd tot op het einde gevoerd hebben) moesten afgezet worden door een gerechtelijke actie in de House of Lords, een overblijfsel van het feodalisme! Op zo’n ogenblikken zien we dat de kapitalisten nog beroep doen op instellingen als de monarchie of in Groot-Brittannië of de Lords.

Dat was echter enkel mogelijk op basis van een alliantie tussen Thatcher en de Labour-leiding. Er werd een boete van meer dan een half miljoen pond en juridische kosten opgelegd aan de 47, geld dat opgehaald werd in de arbeidersbeweging.

Terwijl wij de strijd voerden tegen de Tories, organiseerde de Labour-leider Neil Kinnock een tweede front tegen ons. De partij werd ontbonden in Liverpool en onder zware nationale controle heropgericht. Onze leden werden uitgesloten en konden niet meer opkomen onder de naam ‘Labour’. Dit ging samen met een zware lastercampagne. Kinnock beschuldigde ons van ondemocratische methoden en corruptie, maar trad zelf later in dienst als Europees Commissaris in de Commissie van Jacques Santer die collectief ontslag moest nemen in 1999 na een massaal corruptie-schandaal. Kinnock kreeg opnieuw een vetbetaalde job bij de commissie en ligt vandaag opnieuw onder vuur omwille van een corruptie-schandaal in Eurostat, een agentschap dat onder zijn controle valt. Het waren dat soort figuren die de gemeenteraadsleden van Liverpool aanvielen, terwijl hun enige ‘misdaad’ was dat ze opkwamen voor jobs en diensten.

Wat was de impact van de aanvallen in de vakbonden?

De acties tegen de Militant in Liverpool waren het begin van een soort politieke contra-revolutie in de Labour Party die onder Blair tot haar logische conclusies zou komen in de vorm van een door en door burgerlijke partij. Van bij het begin van onze strijd waren er tegenkantingen van carrièristen en stalinisten, maar die elementen stonden geïsoleerd. Toen Kinnock en heel het establishment zich tegen ons keerden, konden die elementen een grotere rol spelen.

Zo kwam de oppositie in de zogenaamde Zwarte Groep (een kleinburgerlijke groep die zichzelf opwierp als spreekbuis van de zwarte gemeenschap in de stad. Ze werden steeds opgevoerd door de nationale media en de rechterzijde binnen Labour. Niemand van hen was uiteraard geïnteresseerd in de mening van de zwarte vakbondsmilitanten en personeelsleden van de stad die een belangrijke rol speelden in de beweging tegen de besparingen.

De aanvallen van die groep werden door Kinnock gebruikt om te proberen de beweging te splitsen of verwarring te zaaien. Hij wilde de indruk wekken dat wij racisten waren of ‘kleurenblind’ en niet geïnteresseerd in specifieke noden van migrante arbeiders. Die leugen werd tegengesproken door de verwezenlijkingen van het gemeentebestuur op vlak van tewerkstelling, huisvesting en anti-discriminatie maatregelen die een belangrijke stap vooruit betekenden.

De stalinisten die toen weinig leden hadden in Liverpool, hadden wel een aantal belangrijke posities binnen de vakbond. In plaats van deze organisaties te mobiliseren tegen de besparingen, gebruikten ze hun positie om het gemeentebestuur aan te vallen. Ze speelden een erg destructieve rol in de leiding van de lerarenvakbond en slaagden erin om een kleine meerderheid van de leraars, waarvan er velen niet in de stad woonden, tegen een stakingsplan te laten stemmen toen gestaakt werd om het gemeentebestuur te ondersteunen in 1985.

Waarom eindigde de strijd in Liverpool met een nederlaag?

De achtergrond van de strijd in 1985 was anders dan in 1984. De mijnwerkers hadden een nederlaag opgelopen door de schandalige rol van de rechtse vakbondsleiders die weigerden een effectieve solidariteitscampagne op te zetten. Thatcher wou wraak nemen op Liverpool om de idee dat militante actie resultaten oplevert teniet te doen.

Om de eenheid met andere gemeentebesturen te bewaren, aanvaardden we samen met 25 andere besturen om een tactiek toe te passen waar we het eigenlijk niet mee eens waren. Dat was de tactiek om geen belastingen te heffen als protest tegen de regering. Wij waren voor een deficitaire begroting omdat dit gemakkelijker kon uitgelegd worden aan het publiek.

Maar deze periode toont aan hoe wij de tactiek van het eenheidsfront gebruiken. We zetten een stap terug om eenheid te bereiken met andere besturen. Moesten we dat niet gedaan hebben zou men Liverpool en Militant een sektarische positie verweten hebben. De eenheid kwam echter snel onder vuur te staan omdat het ene bestuur na het andere afzag van de gezamenlijke tactiek. Daarom stonden we alleen in de strijd en we wisten dat dit niet evident zou zijn. Maar er was geen alternatief, we moesten de strijd tegen de besparingen aangaan.

Toen onze oproep voor een algemene staking van het gemeentepersoneel in september 1985 nipt weggestemd werd (omwille van sabotage door delen van de vakbondsleiding), bevonden we ons in een bijzonder moeilijke positie. Maar zelfs in die omstandigheden, bleven de 47 nog anderhalf jaar aan de macht tot maart 1987. Dat zorgde ervoor dat we het programma voor de bouw van sociale woningen konden verderzetten. De tactieken die we toepasten, maakten het erg moeilijk voor onze tegenstanders, ook al waren zij toen in het offensief. Dat werd toegegeven door Michael Heseltine, de voorzitter van de Tory partij op dat ogenblik, die stelde dat Militant de organisatie was die nooit sliep…

De nieuwe generatie moet lessen trekken uit de strijd van Liverpool. Die strijd toonde aan dat de arbeiders het neo-liberale offensief kunnen stoppen. In strijdbewegingen is een duidelijk programma nodig, een organisatie, een basis in de arbeidersklasse en een leiding die in staat is het gevecht met de tegenstanders aan te gaan, erop vooruit te lopen en erop te antwoorden met de nodige tactische flexibiliteit. Dat betekent dat er een marxistische partij moet opgebouwd worden en dat is wat we vandaag met de Socialist Party, de opvolger van Militant, en het CWI, onze internationale organisatie doen.

Dit interview verscheen eerder in Offensiv, het weekblad van Rättvisepartiet Socialisterna, onze Zweedse zusterpartij

CWI

De leiding van het Committee for a Workers’ International (CWI) kwam eind november samen op haar jaarlijkse conferentie. Leden van het Internationaal Uitvoerend Bestuur uit 16 verschillende landen kwamen bijeen om te discussiëren over de ontwikkelingen in 2003 en de perspectieven voor de komende periode uit te werken.

Vincent Devaux

Discussie over de wereldsituatie

Peter Taaffe startte met een algemene inleiding over de wereldsituatie. In de loop van 2003 zagen we massabewegingen zoals de beweging tegen de oorlog in Irak. We kunnen ook de betoging van 100.000 arbeiders in Berlijn op 1 november aanhalen, of de algemene staking van 9 dagen in Nigeria die het land stillegde. Het accent lag echter op de situatie in Irak: zal de Amerikaanse bezettingsmacht verstrikt geraken in een conflict vergelijkbaar met de Vietnam-oorlog? Er stierven de laatste 8 maanden meer Amerikaanse soldaten dan tijdens de eerste 2 jaar van de Vietnam-oorlog.

De situatie in Afghanistan – dat vandaag opnieuw de belangrijkste opiumproducent is geworden – is een voorbeeld van hoe de politiek van Bush meer instabiliteit creëert op wereldvlak. Brian uit de Verenigde Staten gaf een beeld van het groeiende verzet tegen de oorlog onder de soldaten en hun families.

Economie aan het sputteren

De discussie spitste zich natuurlijk ook toe op de toestand van de wereldeconomie. De groei stagneert in de eurozone en is erg zwak in Japan. Zelfs als de recente groei in de VS sterk leek (7,5% in het 3e kwartaal), hebben onder Bush 3 miljoen arbeiders hun job verloren. En de economie in de VS draait nog altijd 25% onder haar capaciteit.

De economie in China groeit sterk, maar wordt geconfronteerd met oververhitting en slechte leningen. Ze zal het wereldkapitalisme niet redden. In Duitsland verwacht men 40.000 faillissementen en 300.000 ontslagen voor 2004. Er zijn 5 miljoen werklozen in Duitsland, wat vergelijkbaar is met het begin van de jaren ’30.

In Australië is er nog een vrij stevige groei van 6%, maar de gecreëerde jobs zijn voornamelijk halftijds en de zeepbel op de huizenmarkt begint te barsten. Een kameraad uit Kazakhstan wees op een economische groei van 3% in zijn land, op basis van de export van gas en aardolie en het plunderen van de bodemrijkdommen door de multinationals. Tegelijk ligt de werkloosheid echter op 50%!

Grote bewegingen in Latijns-Amerika

Een belangrijk thema was de situatie in Latijns-Amerika. De regering-Lula en de rol van de PT (Arbeiderspartij), die een antisociaal beleid voert in Brazilië, brengt de kwestie van een nieuwe arbeiderspartij naar voor. De groeiende tegenstellingen in Venezuela (Chavez), de recente bewegingen in Bolivië, Peru, Argentinië,… zijn slechts enkele voorbeelden van de gisting die op het continent plaastvindt.

Ierland: campagne tegen dure vuilzakken

Ook werd er verslag gegeven van de campagne die we in Ierland voerden tegen de belasting op de vuilniszakken, waarmee we nationaal in het nieuw kwamen rond het gevangen zetten van CWI-parlementair Joe Higgins en ons gemeenteraadslid Clare Daly.

Europa: groeiende tegenstellingen

In Europa groeien de tegenstellingen tussen de kapitalistische machthebbers. Frankrijk en Duitsland doorbreken de regels van het Stabiliteitspact en de uitbreiding van de EU zal nieuwe economische en politieke problemen stellen. In Engeland waren er stakingen bij de post, de spoorwegen,…

Op syndicaal vlak zorgen de tegenstellingen binnen de samenleving voor een verhoogde druk op de vakbondsleiding. In sommige vakbonden zijn er zelfs afsplitsingen, zoals bij de CFDT in Frankrijk. De belangrijkste trend zal echter een druk zetten op en voorbijsteken van de bestaande vakbondsleiders zijn.

Sri Lanka: nationale vraagstuk

De historische situatie in Sri Lanka werd uitgebreid uiteengezet door onze kameraden. Het nationale vraagstuk en het recht op zelfbeschikking van de volkeren kan enkel duurzaam worden opgelost in het kader van een socialistische samenleving.

Uitbouw van het CWI

Tot slot werd de uitbouw van het CWI bediscussieerd. In Groot-Brittannië zijn er nu 34 afdelingen van de jongerencampagne ISR. Er was ook de belangrijke rol van verschillende secties in de anti-oorlogsbeweging. In Nigeria hebben onze kameraden deelgenomen aan de verkiezingen en beginnen ze een massa-invloed te ontwikkelen in delen van de hoofdstad Lagos. De Griekse sectie verdubbelde op een jaar tijd haar lidmaatschap.

Het is duidelijk dat we een nieuwe fase van de klassenstrijd ingaan, de jaren ’90 liggen achter ons. Op basis van de ervaring van de arbeiders in strijd zal de noodzaak van een verandering van de samenleving zich stellen. Dat proces zal niet rechtlijnig zijn en veel omwegen kennen. Het zal zich weerspiegelen in de vorming van nieuwe massa- of semi-massaformaties, waarop we ons moeten oriënteren en waar we een revolutionair alternatief in naar voor zullen brengen.

Geert Cool

LSP maakt deel uit van het Committee for a Workers’ International (CWI), een internationale organisatie met afdelingen in meer dan 35 landen op alle continenten.

De noodzaak aan een internationale organisatie komt voort uit de manier waarop het kapitalisme ontwikkeld is. Bij de discussie over de oprichting van de Eerste Internationale stelde Marx dat internationalisme een logisch gevolg is van de creatie van een wereldmarkt onder het kapitalisme. Friedrich Engels schreef reeds in 1847 in zijn "Beginselen van het communisme" hoe een revolutionaire beweging niet tot één land alleen kan beperkt blijven als we verandering willen bekomen.

Zeker in een periode van globalisering geldt dit des te meer. De onderlinge samenhang tussen verschillende bedrijven, landen en continenten is immers nog nooit zo groot geweest. Momenteel wordt de wereldeconomie gedomineerd door 37.000 bedrijven die 1/3 van de totale productiemiddelen ter wereld controleren.

Als we het kapitalisme willen bestrijden, zal dit enkel mogelijk zijn als er wereldwijd iets gedaan wordt tegen de greep van de kapitalisten die internationaal georganiseerd zijn. Daarom moeten ook wij ons internationaal organiseren om een tegenmacht te kunnen opbouwen die in staat is om fundamenteel te breken met het kapitalisme. Bovendien zien we meer en meer hoe gebeurtenissen een internationale impact hebben.

Zo werd op 15 februari 2003 wereldwijd betoogd door miljoenen mensen tegen de oorlogspolitiek van Bush en Blair. Dit leidde er zelfs toe dat in burgerlijke kranten werd gesproken van een nieuwe wereldmacht: de internationale "publieke opinie". Dat is correct tot op zekere hoogte, maar een opinie op zich zal niet volstaan om komaf te maken met het kapitalisme. Het is noodzakelijk dat we de arbeiders en jongeren internationaal organiseren en bewapenen met politieke ideeën en methoden waarmee effectief verandering kan worden afgedwongen.

Het CWI baseert zich op de historische ervaringen van de arbeidersbeweging om er lessen uit te trekken en vanuit dat collectieve geheugen vandaag sterker te staan in het analyseren van de wereldsituatie, om er zo efficiënter in te kunnen tussenkomen. Het volstaat immers niet om de wereldsituatie louter te analyseren, het komt erop aan de wereld te veranderen.

Het CWI bestaat uit nationale afdelingen die samen een politiek project uitwerken. Vandaar zijn er geregeld internationale vergaderingen. Om de 4 jaar is er een wereldcongres met verkozen vertegenwoordigers uit de nationale afdelingen, om discussies te voeren over de wereldsituatie en de werking van het CWI. Op die wereldcongressen wordt een internationale leiding, het Internationaal Uitvoerend Bestuur, verkozen. Die leiding komt jaarlijks samen om een weeklang intensief te discussiëren, wat nadien leidt tot discussies in de verschillende afdelingen en het plannen van onze activiteiten en tussenkomsten.

Met onze internationale organisatie zijn we er in de afgelopen jaren in geslaagd om vanuit een kleine kern afdelingen op te bouwen die in staat zijn om een rol te spelen in bewegingen. We beginnen geleidelijk aan een politieke factor te vormen waarmee gebouwd wordt aan een socialistisch alternatief op de miserie en armoede van het kapitalisme. Sluit aan bij het CWI!

Bij tussentijdse verkiezingen in het district Telegraph Hill in Lewisham behaalde de Socialist Party een belangrijke overwinning. Volgens de eerste cijfers behaalde onze kandidaat, Chris Flood, 590 stemmen en versloeg daarmee Labour die 490 stemmen haalde.

Chris wordt daarmee het vijfde gemeenteraadslid van de Socialist Party, en dat ondanks het meerderheidsstelsel waarbij enkel de grootste partij een gemeenteraadszetel verkozen krijgt bij een verkiezing. In Lewisham vervoegt hij Ian Page van de Socialist Party in de lokale raad.

Eerder merkte Chris op: "De mensen die we bij het deur-aan-deur campagnevoeren spreken, zeggen ons vaak dat ze hun lokale gemeenteraadsleden niet kennen. Zowel nationaal als lokaal, gaat Labour er vanuit dat ze zonder enige inspanning wel op hun stemmen kan rekenen. Veel mensen hebben gezien wat Ian Page als raadslid van de Socialist Party heeft gedaan. Ian Page speelde een leidinggevende rol in de Save Lewisham Housing Campaign waarmee verhinderd werd dat de lokale gemeenteraad 7.500 flats en huizen verkocht."

Volledige resultaat:

• Socialist Party: 590 stemmen (32,7%)
• Labour: 490 (27,2%)
• LEAP (onafhankelijke campagne tegen onderwijsbesparingen): 350 (19,4%)
• Liberal Democrats: 155 (8,6%)
• Tories: 121 (6,7%)
• Greens: 88 (4,9%)

• UKIP: 9 (0,5%)

Conferentie van Britse afdeling van Internationaal Verzet

Mark Desgranges en Ken Douglas

Na de grote anti-Bush betoging in Londen hield International Socialist Resistance (ISR) vorig weekend een nationale conferentie. Meer dan 100 jongeren uit Engeland en Wales bediscussieerden de campagnes voor de komende periode en hoe ISR verder kan opgebouwd worden. Eén van de meest opmerkelijke sprekers op de conferentie was de onafhankelijke socialistische filmmaker Ken Loach (bekend van films als ‘Land and Freedom’).

ISR-organisator Clare James opende de conferentie: "Er waren zes grote nationale betogingen tegen de oorlog en een studentenbetoging tegen de verhoging van het inschrijvingsgeld. Het kapitalisme is enkel geïnteresseerd in de winst en dat gaat ten koste van ons onderwijs, onze levensomstandigheden en onze toekomst. Daarom moeten wij vechten voor onze toekomst."

Denise Dudley uit Melbourne (Australië) bracht verslag uit van de campagnes van Youth against the War in Melbourne waarmee scholierenstakingen werden georganiseerd. Die campagne kreeg de steun van een aantal vakbonden en linkte de strijd tegen de oorlog aan de strijd tegen armoede, werkloosheid en de nood van een alternatief op het kapitalisme.

Op de conferentie waren er veel scholieren en studenten die spraken over de omstandigheden waarin ze actief zijn en leven. Matthew Dobson, een student uit Swansea, vertelde hoe hij voor hij naar de unief ging verteld werd dat hij daar zou leren hoe het er aan toegaat in het echte leven. Hij zei dat dit klopt: studenten moeten schulden maken, jobs aannemen tegen een hongerloon en leven in slechte huisvesting. De studenten zijn terecht woedend tegenover Blair die voor hij aan de macht kwam in 1997 beloofde om van onderwijs een prioriteit te maken, maar sindsdien enkel bespaard heeft. Onder New Labour is het aantal studenten voor het eerst in de geschiedenis gedaald en als de regering haar plannen doorvoert zal studeren aan een top-universiteit ertoe leiden dat de studenten er 4.500 euro schulden voor moeten maken.

Michael Wainwright die actief is aan de Brunel universiteit zei dat de Socialist Students reeds aan meer dan 20 universiteiten actief zijn. Aan Brunel wordt strijd gevoerd om meer boeken en computers ter beschikking te hebben, de universiteit is immers geen top-universiteit waarvoor middelen beschikbaar zijn. In plaats van te investeren in onderwijs, bouwt de universiteit enkel een mogelijks winstgevende cafetaria naast de bibliotheek. Fiona Pashazadeh, een lid van ISR in Brighton, zei dat jongeren steeds langer thuis blijven wonen omdat ze het financieel niet aankunnen om alleen te gaan wonen. Als je 900 euro per maand voor een kleine flat moet betalen, is het niet evident.

Colin Ray uit Sheffield vertelde hoe hij nooit gedacht had dat de acties tegen de oorlog zo groot zouden zijn, hij herinnerde hoe ze in Sheffield vorige winter in de koude campagne voerden voor een scholierenstaking op Dag X. Toen duizenden scholieren effectief in actie kwamen op Dag X was het duidelijk dat het idee van ISR voor die scholierenstakingen opgenomen werd door erg brede lagen van de scholieren. Colin zei: "Wij hadden de ideeën en die werden overgenomen". Hij riep de jongeren op om ook de Socialist Party te vervoegen om een politiek alternatief op het kapitalistisch systeem op te bouwen.

Brian Cahill bracht verslag uit van de campagnes van Socialist Youth in Ierland. Die jongerenbeweging (de Ierse afdeling van Internationaal Verzet) was erg actief in de strijd tegen de gehate huisvuilbelasting waartegen campagne wordt gevoerd. Brian legde uit hoe ook een relatief kleine organisatie een enorme impact kan hebben en dat het daarom belangrijk is om Internationaal Verzet uit te bouwen om ook een dergelijk effect elders te kunnen hebben.

Ken Loach: nood aan een politiek verlengstuk

De onafhankelijke filmmaker en socialist, Ken Loach, bekend van films als ‘Land and Freedom’ (over de Spaanse revolutie) en Sweet Sixteen, was een opvallende spreker op de conferentie. Hij zei dat de conferentie op een belangrijk ogenblik kwam, vlak na de grootste betoging ooit op een weekdag (de betoging tegen de komst van Bush).

Loach zei dat de historische betogingen niet mogen onderschat worden. De media stelde dat de helft van de bevolking Bush zou verwelkomen bij zijn bezoek, maar waar waren deze mensen? Waar waren de mensen met VS-vlaggen om Bush welkom te heten?

Ken Loach benadrukte dat de oorlog enorm veel zaken duidelijk gemaakt heeft, nooit eerder was een imperialistische oorlog zo openlijk imperialistisch. Blair en Gordon Brown zijn leugenaars en de enige oppositie die ze krijgen komt van de anti-oorlogsbeweging.

Betogingen op zich volstaan echter niet. Er is geen enkel perspectief dat New Labour kan hervormd worden. De partij is verbonden met het kapitalisme en de globalisering en de zoektocht naar winst, de goedkoopste arbeid, de goedkoopste grondstoffen en olie. Dat is de drijvende kracht achter het buitenlands beleid van Bush en Blair.

Loach stelde dat er nood is een aan open coalitie met een socialistische kern, waarbij het van cruciaal belang is dat deze gesteund wordt door de vakbonden, een nieuwe partij zal er enkel komen met vakbondssteun.

ISR opbouwen in de scholen, universiteiten en werkplaatsen

Op de ISR-conferentie waren er ook discussies in kleinere groepen. Chaminda Jayanetti uit Lewisham bracht verslag uit van de discussie over racisme en extreem-rechts: "De meerderheid van de stemmen voor de BNP komen voort uit frustratie tegenover het kapitalistisch beleid. De mensen zouden niet openstaan voor racisme als ze in deftige huizen wonen en financiële zekerheid hebben." Op de discussie over onderwijs werd beslist om campagne te voeren tegen de privatiseringsvoorstellen in scholen en jeugdfaciliteiten. Ook werd een resolutie aangenomen die zich uitspreekt tegen de discriminatie van holebi’s.

Een discussie over lage lonen en het opzetten van vakbonden op de werkplaatsen kon op veel enthousiasme rekenen. Veel jongeren doen bijjobs om rond te komen en staan veelal volledig los van de vakbonden. In Australië is er een campagne ‘Unite’ waaraan we meewerken en die gericht is op het introduceren van vakbondsrechten bij precaire jobs in de horeca en andere plaatsen waar het niet evident is om een syndicale werking op te zetten.

Bij de discussie over de opbouw van ISR waren er verslagen uit heel het land. Vanuit Coventry werd gezegd hoe met een lokale nieuwsbrief de leden en sympathisanten meer kunnen betrokken worden. In Bristol worden geregeld kleinere acties gedaan met nadien vergaderingen om zo een bredere laag actief te krijgen. De komende periode willen we het aantal actieve leden versterken door ISR bekend te maken en lokaal actief te zijn.

De conferentie werd afgesloten door Martin Crook uit Nottingham die zei dat de gebeurtenissen van het afgelopen jaar de mythe doorbroken hebben dat jongeren apatisch en passief zouden zijn. Jongeren speelden een belangrijke rol in de anti-oorlogsbeweging met de scholierenstakingen, de studentenbetoging tegen het inschrijvingsgeld en in tal van andere campagnes. Het kapitalisme zaait haat en verdeling in heel de wereld, maar de ideeën van het socialisme en van klassenstrijd kunnen de arbeiders en jongeren verenigen. ISR kan daar een belangrijke rol in spelen door jongeren te overtuigen dat er nood is aan een andere samenleving, een socialistische samenleving.

Waarom werd een boek gemaakt over de oorlog in Vietnam?

Ik sprak op Socialisme 2003 in Londen, ons vormingsweekend, over de oorlog in Vietnam en zag dat er een enorme interesse was in deze oorlog en de effecten ervan op jongeren en arbeiders.

Hierna werd me gevraagd een kort overzicht te schrijven van de oorlog, maar eens ik begon met wat onderzoek en het schrijven, was het duidelijk dat er meer nodig was dan een brochure. Dit boek is het resultaat ervan.

Wat was de impact van de Vietnam-oorlog op bevolking toen?

Het is niet mogelijk om de enorme effecten van de Vietnam-oorlog op mijn generatie te overdrijven. Jongeren kwamen al in beweging tegen wat zij aanzagen als het onmenselijke kapitalistische systeem, ook al werd dat systeem toen niet geconfronteerd met dezelfde economische problemen als vandaag.

De economische groei na 1945 was nog niet tot een einde gekomen. Studenten kwamen echter naar voor in landen als Frankrijk, Duitsland en Groot-Brittannië om zich te verzetten tegen het kapitalisme: tegen de vervreemding en de uitbuiting van de arbeiders en de bevolking in Azië, Afrika en Latijns Amerika.

Dit werd gecombineerd met een enorme honger naar verandering, wat door velen werd gekoppeld aan de nood va een andere samenleving waarbij komaf gemaakt wordt met het kapitalisme om een socialistische samenleving door te voeren.

De jaren ’60 werden gekenmerkt door een opstand van een hele generatie, waaronder ook diegenen van een middenklasse achtergrond en zelfs een aantal zonen en dochters van lagen uit de heersende klasse, zeker als ze bevrijd werden van de impact van hun ouders terwijl ze studeerden aan de universiteiten en hogescholen.

Dit was een barometer voor het groeiende ongenoegen in de samenleving in het algemeen en onder de arbeiders in het bijzonder. Het kwam tot uiting in de oppositie van de vakbonden tegen de patroons, hun systeem en de pro-kapitalistische maatregelen die genomen werden door de Labour-regering van Harold Wilson die aan de macht was van 1964 tot 1970.

Daarenboven zagen we de barbarij van het VS-imperialisme in haar poging om een nederlaag toe te brengen aan de strijd van de Vietnamese arbeiders en boeren voor nationale bevrijding van de uitbuiting van het kapitalisme en het grootgrondbezit.

De oorlog zorgde voor een enorme ontwikkeling van het bewustzijn waarbij duizenden, tienduizenden en uiteindelijk miljoenen mensen zich niet enkel uitspraken tegen het VS-imperialisme, maar ook socialistische en revolutionaire conclusies trokken over de natuur van het kapitalisme en imperialisme. Dat leidde tot grote strijdbewegingen op straat, zowel in Europa als in de VS zelf.

Wat zijn de verschillen tussen Vietnam en Irak vandaag?

Het meest evidente verschil is dat de Vietnamezen vochten vanuit de jungle en dat het verzet vooral bestond uit boeren in de landelijke gebieden, terwijl de Irakezen vanuit de steden zich verzetten tegen de VS aangezien Irak enorm verstedelijkt is.

Er zijn echter ook een aantal belangrijke gelijkenissen tussen wat vandaag in Irak gebeurt en Vietnam waar de VS geleidelijk aan in een rampzalige toestand terecht kwam. De VS komt vandaag in Irak ook enorm in de problemen en het is mogelijk dat ze net zoals in Vietnam in 1975, na een oorlog die 30 jaar duurde, zullen verplicht zijn om de troepen terug te trekken. Een aantal kapitalistische commentatoren betwisten dit en stellen dat Vietnam de steun kreeg van twee grootmachten, Rusland en China, die geplande economieën waren gedomineerd door een bureaucratische elite, en dat het verzet verenigd was in één bevrijdingsorganisatie, het National Liberation Front (NLF, later bekend als de Viet Cong). Ik denk dat dit echter verkeerd is.

De VS wordt enorm gehaat door een meerderheid van de Irakese bevolking die hen zien als brutale buitenlandse uitbuiters, dit loopt gelijk met hoe de VS gezien werd in Vietnam 30 jaar geleden. Het klopt dat de Irakese bevolking niet verenigd is in één verzetsorganisatie en verdeeld is langs etnische en religieuze lijnen, tussen de Sjietische meerderheid, de Soennieten, de Koerden, Turkmenen, … Maar die zien allemaal de VS als de "vijand" (behalve de Koerden misschien die in een aantal plaatsen de interventie van de VS toejuichten).

Zelfs de Sjieten komen in oppositie tegen de VS. De Soennieten gaan al langer de confrontatie aan met de VS-troepen en zelfs als deze oppositie beperkt blijft tot de zogenaamde ‘Soennietische driehoek’ – Tikrit, Fallujah, … – zal de VS niet in staat zijn om het te onderdrukken. Als reactie op het neerhalen van een aantal helicopters, heeft de VS bombardementen uitgevoerd zoals in Vietnam om wraak te nemen op de bevolking van Fallujah.

Het stijgend aantal doden onder de VS-troepen vertoont ook veel gelijkenissen met het begin van de Vietnam-oorlog. Er zijn al meer slachtoffers gevallen sinds Bush de ‘overwinning’ uitriep dan in de eigenlijke ‘oorlog’. Dit leidt in de VS zelf tot enorme consternatie, vergelijkbaar met de reacties op de Vietnam-oorlog.

De media in de VS staat vol van verhalen van families die hun echtgenoot, vader, zoon, … verloren in Irak en in de opiniepeilingen zien we dat Bush sneller achteruit gaat dan president Johnson bij het begin van de oorlog in Vietnam. De geschiedenis herhaalt zich nooit op eenzelfde manier, maar als de VS gaat voor een lange periode van bezetting, zullen ze met hetzelfde lot geconfronteerd worden als in Vietnam.

Is het niet mogelijk dat de VS een uitweg vindt in Irak door de macht over te dragen aan een lokaal bestuur, iets wat niet gebeurde in Vietnam?

Het beleid van ‘Irakisering’ is toch een echo van het beleid van de VS in Vietnam toen geprobeerd werd het bestuur te ‘Vietnamiseren’. Nu al worden diegenen die in Irak meewerken met de VS gezien als verraders en zelfs als de VS niet meer fysiek aanwezig zou zijn, zou dit niet veranderen.

Irak is een broeihaard van Arabisch nationalisme en de Arabische wereld kan eenzelfde steun verlenen aan de Irakese oppositiekrachten als China en Rusland destijds aan het NLF.

Welk effect had de oorlog in Vietnam destijds op jongeren?

Zoals ik al zei, had het een enorm effect. Er waren veel jongeren die in actie kwamen tegen de horror van de VS-oorlog en velen kwamen tot socialistische en marxistische conclusies.

Veel van die jongeren speelden een belangrijke rol in het versterken van de arbeidersbeweging. Een aantal van hen werden trotskisten, zeker in Groot-Brittannië, waar die jongeren een sterke beweging bouwden rond Militant (de voorloper van de Socialist Party) die op deze basis in staat was om de strijd van het gemeentebestuur van Liverpool tussen 1983 en 1987 te leiden en ook een leidinggevende rol speelde in de strijd tegen de Poll Tax, een beweging die leidde tot de val van de ‘Iron Lady’, Thatcher, die toen een vooraanstaande figuur was van de kapitalistische reactionairen.

Welke lessen kunnen we vandaag trekken uit Vietnam?

Er zijn veel lessen en in het boek komt dit uitgebreid aan bod. Het belangrijkste is dat los van de omvang van de militaire machine, massavernietigingswapens, napalm, … dit niet volstaat om een heel land aan de ketenen van het VS-imperialisme te binden. De VS probeerde dit in Vietnam en nu opnieuw in Irak.

De Vietnam-oorlog leidde tot enorm grote betogingen in Europa en de VS, zo wordt vermeld in het boek dat op één dag in 1969 zo’n 36 miljoen mensen wereldwijd deelnamen aan anti-oorlogsacties.

Het was niet enkel de heroïsche strijd van de Vietnamezen, maar ook een opstand van de Amerikanen die leidde tot een nederlaag van de heersende klasse van de VS in Vietnam. We mogen niet vergeten dat de belangrijkste slachtoffers van de Vietnam-oorlog gewone mensen waren aan beide zijden. Miljoenen arbeiders en boeren in Vietnam, Laos en Cambodja hadden te lijden onder de oorlog, en het waren de zonen en dochters van arbeiders in de VS die sneuvelden in de jungle van Vietnam.

Cheney, Bush, Rumsfeld en de rest van de bende die de VS-regering controleert en een ‘eindeloze oorlog’ wil voeren, slaagden er samen met de zonen en dochters van de rijken in om te vermijden dat ze militaire dienst moesten doen. Zij mogen echter niet verward worden met de jongeren die bewust opkwamen tegen de oorlog en probeerden om militaire dienst te vermijden.

Wat waren de wereldwijde gevolgen van de Vietnam-oorlog en hoe kun je dat vergelijken met de huidige situatie in Irak?

De Vietnam-oorlog was de langste oorlog van de 20ste eeuw en strekte zich uit over 30 jaar. Het valt te betwijfelen of ooit een klein land zo’n effect gehad heeft als vietnam. De Vietnamese bevolking heeft een belangrijk hoofdstuk geschreven in de strijd van onderdrukte bevolkingen tegen de barbarij van het kapitalisme en imperialisme. Vietnam staat in het bewustzijn gegrift van iedereen die het meegemaakt heeft en heeft een blijvende indruk gemaakt o.a. met het zogenaamde ‘Vietnam-syndroom’ onder de Amerikaanse bevolking, iets waar ook Bush niet kan doorbreken. Bovendien ging het gepaard met massale bewegingen, zoals we die ook gezien hebben tijdens de oorlog in Irak.

De belangrijkste les die we naar voor brengen in het boek is dat zolang het kapitalisme en imperialisme blijft bestaan, er nieuwe Vietnams en Iraks zullen ontstaan (denk maar aan Colombia, de guerilla strijd in Aceh in Indonesië, …). Enkel een nieuwe, jonge en politiek gewapende arbeidersbeweging met socialistische en marxistische standpunten die de arbeiders mobiliseert om verandering te bekomen, kan een herhaling van deze gebeurtenissen voorkomen.

Vorige maandag (op 3 november) werden in Ierland nog eens 6 activisten gevangen gezet omdat ze campagne voerden tegen de dure vuilzakken en deelnamen aan een actie tegen de nieuwe dubbele belasting op huisvuil. De 6 werden voor drie weken veroordeeld en tot een geldboete van 1.500 Euro per persoon.

Onder de gearresteerden bevinden zich Fionn Ryder en Dave Murphy. Fionn en Dave zijn beiden lid van Socialist Youth (de Ierse afdeling van International Socialist Resistance) en de Socialist Party. Fionn is een 24-jarige postman en lid van de Civil and Public Services Union (CPSU). Dave is een 19-jarige student aan het University College Dublin (UCD). Dave is kandidaat bij de verkiezingen van studentenvertegenwoordigers in de UCD, de eerste kandidaat in de geschiedenis van de unief die vanuit de gevangenis wil verkozen worden…

ISR spreekt zich uit tegen de gevangenzetting van alle activisten die opkwamen tegen de dure vuilzakken, maar omdat Fionn en Dave de jongsten zijn, is het nuttig om hen zeker een solidariteitsbericht te sturen om te tonen dat tal van jongeren achter hun strijd staan en het waarderen dat ze opkomen tegen de aanvallen op de levensstandaard van de arbeiders en jongeren.

Joe Higgins verklaarde over de recente gevangenzettingen in het Ierse parlement: "De regering van de Taoiseach (benaming van de titel van Ierse premier) heeft alle standaarden van een beschaafde samenleving omgedraaid. De onschuldige belastingbetalers, die heel hun leven belastingen betalen en nu gepensioneerd zijn, worden vervolgd en gevangen genomen omdat de Taoiseach de rechtbanken wil gebruiken om nieuwe belastingen op te leggen, maar de miljonairs en bankiers die massale fraude organiseren, gaan vrijuit."

De rechtbanken proberen samen met het Ierse establishment om de actievoerders te intimideren om de beweging tegen hun asociaal beleid te breken. De regering voerde een dubbelen belasting in waarbij de meerderheid van de bevolking reeds betaald voor de openbare diensten via hun PAYE (Pay as You Earn) belasting en nu nog eens een bijkomende belasting zouden moeten betalen voor de afvalophaling.

Dit beleid leidt tot een begrijpelijke woede in veel arbeidersbuurten. De Socialist Party nam deel aan het opzetten van campagnes tegen dit beleid en verdedigde de idee van een niet-betalingscampagne. Dit idee kreeg een positieve respons in tal van arbeiderswijken en velen nemen deel aan de niet-betalingscampagne.

Lokale raden beslisten om enkel het afval op te halen van wie betaalde en de rest te laten stikken. Dat werd gezien als een poging om de massale niet-betalingscampagne te breken. De campagne stelde daarom dat alle vuilzakken moesten opgehaald worden, of anders geen enkele. Daarom werden blokkades georganiseerd van de vuilkar in verschillende delen van Dublin. Veel vuilnismannen staan erg sympathiek tegenover de campagne. De lokale raden daarentegen beslisten om mensen op te pakken, voor het gerecht te brengen en hen in de gevangenis te droppen.

Dat is de manier waarop de regering reageert op mensen die niet akkoord gaan met haar asociaal beleid. Ze criminaliseren gewone belastingbetalers om hen te discrediteren en anderen te waarschuwen om zich alleszins niet te verzetten tegen onrechtvaardige maatregelen. Ondanks die intimidatie steunt 37% van de bevolking van Dublin de taktieken van de campagne. Dat aantal is hoger dan het percentage dat de regering vandaag nog steunt.

We willen duidelijk maken dat niet enkel de bevolking van Dublin niet akkoord gaat met het Ierse establishment en vragen jongeren om hun steun te betuigen met de gevangen genomen actievoerders. Schrijf een bericht naar Fionn en Dave (in het Engels) via freedaveandfionn@hotmail.com (stuur een kopie naar info@socialisme.be) en de berichten worden hen bezorgd.

Bij de komende verkiezingen voor een regionaal parlement in Noord-Ierland zullen er in twee districten kandidaten van de Socialist Party opkomen.

Op 26 november zullen de eerder uitgestelde verkiezingen plaatsvinden. Enkele dagen voor de geplande verkiezingen in mei dit jaar, besliste Tony Blair om de verkiezingen onbepaald uit te stellen. Reden daarvoor waren de sectaire spanningen en het totale wantrouwen in de vredesakkoorden. Bovendien werd duidelijk dat de lokale regering voor Noord-Ierland een asociaal beleid voerde in de korte periode dat er een verkozen parlement en regering was in Noord-Ierland.

Bij de verkiezingen op 26 november komt de Socialist Party op in Belfast South en Belfast East. De kandidaten zijn Jim Barbour (Belfast South) en Tommy Black (Belfast East). Jim is een leidinggevende figuur binnen de vakbond van de brandweermannen (FBU) en zit als vertegenwoordiger van de Noord-Ierse brandweermannen in de Britse leiding van de FBU. Tommy is actief in wijkcampagnes in het oosten van Belfast sinds vele jaren. Hij leidt lokaal de campagne tegen een nieuwe belasting op water en was ook actief in de campagne tegen de lage lonen.

Meer info over de verkiezingscampagne vind je op de verkiezingssite van onze Noord-Ierse kameraden.