Category: ISA Nieuws

Het is de tijd van de eindejaarslijstjes: wie maakte het meeste indruk, welke gebeurtenissen waren het meest frappant,… Dat is een internationaal fenomeen. Ook het Ierse dagblad ‘Irish Examiner’ stelde haar lijstjes op van de meest verdienstelijke ministers en parlementsleden. Het meest verdienstelijke parlementslid van de oppositie in het Ierse parlement volgens deze krant is het socialistische parlementslid Joe Higgins.

Twee jaar geleden werd Joe Higgins van de Socialist Party (onze Ierse zusterpartij) door hetzelfde blad reeds uitgeroepen tot oppositielid van het jaar. Vorig jaar ging de prijs naar een vertegenwoordiger van de rechtse partij Fine Gael, maar de krant schrijft dit jaar: "Dit jaar zie ik geen alternatief buiten het toekennen van de titel aan Joe Higgins. Hij is terug sterk in vorm. Higgins is erg veelzijdig in het parlement en de wijze waarop hij de Taoiseach (de premier) aanpakte toen die de kleerkast van Higgins had leeggeroofd van zijn socialistische uitrusting, komt in aanmerking als één van de beste parlementaire interventies van dit decenium."

Aanvankelijk werd wat neerbuigend gekeken naar de vreemde vogel in het Ierse parlement die niet voortkwam uit de kringen van het establishment, maar verkozen werd door de brede steun onder arbeiders in Dublin. Dat neerbuigende element is snel naar de achtergrond verdwenen door de scherpte van de tussenkomsten van Joe Higgins die het in het parlement steevast opneemt voor de arbeiders en hun gezinnen. Die parlementaire interventies worden gekoppeld aan een activiteit aan de basis en een actieve betrokkenheid bij strijdbewegingen. Hierdoor worden die strijdbewegingen versterkt omwille van het parlementaire forum dat hen aangereikt wordt door Higgins. Tegelijk wordt hierdoor duidelijk dat Higgins geen zonderling is, maar een vertegenwoordiger van de meerderheid van de bevolking.

Het leidde er reeds toe dat de premier zichzelf plots "socialist" verklaarde. Toen de premier hierover in het parlement aan de tand gevoeld werd aan de hand van een ‘examen’ door Joe Higgins, viel die bijzonder snel door de mand. De poging van de premier om zich "progressief" voor te doen, werd efficiënt gekelderd. De ‘perceptie’ werd doorprikt door te wijzen op de realiteit.

In Melbourne werd Steve Jolly van de Socialist Party dit weekend verkozen als gemeenteraadslid. Hij wordt daarmee het eerste gemeenteraadslid van de Socialist Party in Australië. Met 13% van de stemmen in de gemeenteraad van Yarra (een onderdeel van Melbourne) slaagde hij er bovendien in een sterk resultaat neer te zetten voor radicaal-links.

Het gemeentebestuur van Yarra werd na de vorige gemeenteraadsverkiezingen mee geleid door de Groenen die met een links programma die verkiezingen hadden gewonnen. In de praktijk betekende dit evenwel geen breuk met het asociale beleid. De Socialist Party voert actief campagne onder jonge arbeiders, onder meer met de organisatie ‘Unite’, een vakbond van interimarbeiders en andere slecht betaalde werknemers. Met Unite wordt in de grote winkelstraten bijvoorbeeld campagne gevoerd tegen lage lonen die betaald worden in grote winkelketens en tegen de tijdelijke contracten waarmee veel jongeren er geconfronteerd worden.

De Socialist Party heeft in Melbourne een zekere traditie van strijd en betrokkenheid in acties. Zo waren er in de jaren ’90 acties in een school in Richmond met een bezetting van de school tegen de besparingen die er zouden doorgevoerd worden. In die strijd speelde het nieuw verkozen gemeenteraadslid Steve Jolly een centrale rol.

Nadien was de Socialist Party er ook betrokken bij protesten tegen de oorlog, jongerenacties, vakbondsacties,… Zo is het pas verkozen gemeenteraadslid Steve Jolly ook delegee in de bouw en werkt hij als bouwvakker. Die traditie van strijd heeft nu geleid tot een electoraal verlengstuk. Dat is op zich belangrijk als argument tegen diegenen die beweren dat de Australische kiezers een draai naar rechts gemaakt hebben, o.a. bij de vorige verkiezingen toen de conservatieve premier John Howard opnieuw verkozen werd.

Onze centrale kandidaat, Steve Jolly, is 41 jaar en reeds lang actief in de socialistische beweging. Hij sloot in de jaren 1980 aan bij de Ierse afdeling van het CWI in zijn geboortestad Dublin. Nadien trok hij naar Engeland en uiteindelijk naar Australië. In 1989 was hij aanwezig op de protestacties op het Tienamen plein in China waarover hij een uitgebreid verslag schreef (Lees dit Engelstalig verslag online).

Het feit dat de Socialist Party er in een district in slaagt 13% te halen, geeft aan dat er een openheid is voor een radicale linkse en socialistische oppositie tegen het huidig beleid. De Linkse Socialistische Partij feliciteert alvast haar Australische zusterpartij en Steve Jolly.

Op 29 en 30 oktober organiseerde de Socialist Party in Ierland een discussieweekend met verschillende debatten waaraan gekende personaliteiten deelnamen, waaronder ex-premier Garett Fitzgerald. Gedurende het weekend waren er zo’n 180 aanwezigen. We publiceren een verslag.

Een zicht op de zaal Van links naar rechts: Joe Higgins, gemeenteraadslid Ruth Coppinger en ex-premier Garett Fitzgerald Janice Godrich, voorzitter PCS

Op het weekend met de titel "Socialism Today" namen zo’n 180 mensen deel aan de discussies. Er was een debat tussen voormalig premier Garett Fitzgerald en het socialistische parlementslid Joe Higgins over "Welke toekomst onder het kapitalisme?" en tussen Eoin O’Broin, gemeenteraadslid van Sinn Fein in Belfast, en Peter Hadden, algemeen secretaris van de Socialist Party in Noord-Ierland, over "Socialisme en nationalisme."

Tijdens de debatten waren er een aantal verrassingen. De eerste verrassing kwam er toen ex-premier Garret Fitzgerald verklaarde dat hij voor 90% akkoord ging met wat Joe Higgins zei. Hij stelde wel dat hij niet zag hoe socialistische ideeën in de praktijk kunnen omgezet worden. Nog verrassender voor een aantal aanwezigen was dat Eoin O’Broin een aantal argumenten van Fitzgerald herhaalde en stelde dat de arbeidersklasse geen sterke kracht is en dat ideeën zoals socialisme "sentimenteel" zijn, maar niet kunnen bereikt worden in de nabije toekomst zodat we ons moeten concentreren op "nationale bevrijding".

Bij de discussie over privatiseringen waren er drie sprekers: gemeenteraadslid Clare Daly (tevens vakbondsdelegee bij Aer Lingus), Janice Godrich (voorzitter van de ambtenarenbond PCS in Groot-Brittannië) en Carmel Gates (voorzitter van de Noord-Ierse vakbond van openbare diensten, NIPSA). Zij legden alle drie uit wat privatiseringen betekenen voor de arbeiders: besparingen op vlak van tewerkstelling en werkomstandigheden en slechtere openbare diensten. Janice legde uit wat de besparingsplannen in de openbare diensten in Groot-Brittannië inhouden en benadrukte de groeiende strijdbaarheid met een stakingsactie georganiseerd door de PCS op 5 november.

Het weekend werd afgesloten met een meeting over de noodzaak van socialisme. De centrale spreker daarbij was Hannah Sell (auteur van "Socialism in the 21st Century" en leidinggevend lid van de Socialist Party in Engeland en Wales). Hannah ging in op de enorme verspilling onder het kapitalisme waar ieder jaar 1 triljoen dollar gespendeerd wordt aan de wapenindustrie. Een socialistische samenleving zou die enorme middelen inzetten voor de behoeften van de bevolking en niet voor de winsten van enkelen. Zoals Amy Bannon, een lid van Socialist Youth, zei: "De toespraak van Hannah Sell maakte duidelijk dat het socialisme een antwoord kan bieden op de problemen waarmee de wereld vandaag geconfronteerd wordt."

Hazel Devine, die recent lid werd van de Socialist Party in Belfast, volgde het debat tussen Peter Hadden (Socialist Party) en Eoin O’Broin (Sinn Fein gemeenteraadslid in Noord-Belfast).

“Ik was ontgoocheld dat ik geen vragen heb gesteld aan de heer O’Broin. Hij zei dat het programma van Sinn Fein open staat voor iedereen. Als protestant uit een wijk die noch loyalistisch noch unionistisch is, had ik hem graag gevraagd wat een nationalistische partij als Sinn Fein mij te bieden heeft.

“Eoin O’Broin viel de Socialist Party aan omdat het wil dat gewone mensen bij de partij aansluiten omwille van haar socialistische opvattingen. Hij ging daar tegen in en stelde dat enkel vooruitgang mogelijk is op basis van een nationalistisch programma. Ik sloot aan bij de Socialist Party omwille van het politieke vacuüm dat bestaat. De Socialist Party gaat in op echte thema’s die voor mij noch groen noch oranje zijn [noch Iers-nationalistisch noch Brits-loyalistisch]. In het debat werd duidelijk dat O’Broin enkel groen nationalisme aan te bieden heeft.”

Gisteren trokken de kiezers in de Duitse deelstaat Nord-Rhein Westfalen naar de stembus om nieuwe gemeenteraden te verkiezen. Algemeen werd uitgekeken naar de resultaten aangezien dit de grootste deelstaat is in Duitsland (19 miljoen inwoners) en aangezien deze verkiezingen in het westen van Duitsland er komen vlak na de opvallende resultaten bij deelstaatverkiezingen in Brandenburg en Saksen vorige week.

In Keulen en Aachen kwam onze organisatie op bij de verkiezingen en dit met een eenheidslijst tegen het besparingsbeleid van de regering-Schröder. Door die stellingname werd ook aansluiting gezocht bij de maandagbetogingen die in het westen van Duitsland nog relatief beperkt zijn qua omvang, maar van enorm politiek belang.

In Aachen werd de lijst "Gemeinsam gegen Sozialkahlschlag" (Samen tegen de sociale afbraak) aangevoerd door Marc Treude van de SAV. Met 785 stemmen (0,77%) werd Marc verkozen in de gemeenteraad van Aachen. Bij deze gemeenteraadsverkiezingen verloor vooral de christen-democratische CDU. Zij gingen in Aachen van 49,5% naar 37,3% en verloren dus meer dan 10%. De sociaal-democratische SPD bleef quasi stabiel op 32%. Vooral de Groenen wonnen (+6,7%), maar ook de "andere" partijen gingen sterk vooruit (samen + 4,9%).

In Keulen is Claus Ludwig verkozen met de lijst "Gemeinsam gegen sozialraub". Deze lijst behaalde 2.253 stemmen (0,64%). Ook hier was er zwaar verlies voor de CDU die in vergelijking met 1999 zo’n 12% verloor (van 45% naar 33%), terwijl de sociaal-democraten stabiel blijven.

In beide steden lag de SAV aan de basis van de eenheidslijsten die zich de voorbije weken consequent ingezet hebben tegen de sociale afbraak en in het verzet tegen het besparingsbeleid waarvan Hartz IV en de privatiseringen de bekendste uitdrukkingen zijn.

Eind juli kwamen meer dan 350 leden uit tal van landen samen in Gent om de jaarlijkse zomerschool van het CWI bij te wonen. Te midden van de vele, levendige discussies werden ideeën en ervaringen uitgewisseld. Vanuit onze analyse van de wereldsituatie stelden we perspectieven voorop. De sessie over onze werking in de verschillende landen, versterkte het enthousiasme voor de verdere uitbouw van het CWI. We publiceren een kort overzicht van de meest opvallende interventies.

Laurent Grandgaignage

De verslagen van onze secties in Nigeria, Pakistan, Brazilië en het G.O.S. tonen het belang aan van onze werking in de neokoloniale wereld en de voormalige Sovjetunie. In Nigeria speelden we een sleutelrol in de mobilisatie voor de algemene stakingen tegen de verhoging van de brandstofprijzen en het neoliberaal beleid van de regering. Ondanks beperkte middelen en politierepressie slagen we er toch in arbeiders en jongeren te organiseren in de scholen, werkplaatsen en arme wijken. In Azië leveren onze Pakistaanse kameraden belangrijk werk binnen de vakbonden van de spoorwegen, de post en de telecomsector. Ze leveren verzet tegen de privatiseringsdrang van de regering en haar pogingen om de vakbonden te breken.

De onstabiele situatie op het Latijns-Amerikaanse continent zorgt voor een groeiende radicalisering onder de werkende bevolking. Als reactie op het falend beleid van de PT in Brazilië werd de nieuwe “Partij voor Socialisme en Vrijheid” opgericht, waar ook onze zusterorganisatie een rol in speelt.

Ook in Europa – waar neoliberale aanvallen een algemene trend zijn geworden – komen arbeiders en jongeren in beweging. In Tsjechië voeren we strijd tegen de privatisering van sociale huisvesting. Ondanks de beperkte krachten die we er hebben, werd de campagne een succes: we kunnen rekenen op een duizendtal inwoners die actief betrokken zijn en zich organiseren in de strijd. In Nederland en Oostenrijk voeren we anti-racistische en anti-fascistische campagnes om geradicaliseerde jongeren aan te trekken. Politieke vorming van nieuwe leden maakt het kleinere secties mogelijk om stapsgewijs lokale en regionale werkingen op te starten, om zo te bouwen aan een volwaardige nationale organisatie.

Op electoraal vlak gaan we eveneens vooruit. Met de Europese verkiezingen in Zuid-Ierland behaalden we in Dublin 5,5% van de stemmen. 4 gemeenteraadsleden werden er verkozen. In Engeland en Wales stonden er 48 kandidaten op onze lijsten voor de lokale verkiezingen: in een derde van de regio’s scoorden we meer dan 10%.

In Oost-Duitsland, waar we tussenkomen in de massale beweging tegen Schröders “Agenda 2010” en actie voeren tegen arbeidsduurverlenging, werd ons eerste gemeenteraadslid verkozen. De interventie van onze Franse sectie in lokale en nationale stakingsacties blijkt ook uit haar lokale verkiezingsresultaten. Afgezien van dit succes, is onze verkiezingsdeelname voornamelijk gericht op het versterken van onze structuren. In Zweden kreeg het establishment door het verlies van het Euroreferendum rake klappen. Dankzij onze campagne, die het Europese besparingsbeleid blootlegde, kwamen we versterkt uit de Zweedse verkiezingen en konden we onze afdelingen uitbreiden naar nieuwe regio’s.

Daar waar het CWI leden heeft binnen de vakbond, wordt er militante strijd gevoerd. In Engeland en Wales hebben we 19 verkozen militanten in de nationale leiding van verschillende vakbonden. Met onze leden in de leiding van de grootste ambtenarenvakbond (PCS) organiseren we het offensief tegen de regering-Blair en haar plan om 100.000 ambtenaren af te danken.

Het CWI roept op voor een democratische, strijdbare vakbond. In Noord-Ierland sloten 2 belangrijke vakbondsleiders van de brandweermannen aan bij de Socialist Party. In Schotland vochten we samen met onderbetaalde kleuterleidsters voor betere loonsvoorwaarden. We organiseerden ook ondersteuningscomités, die opriepen voor solidariteit tussen ouders en kleuterleidsters. Na 14 weken staking werden er belangrijke toegevingen afgedwongen.

Voor het CWI is het ook belangrijk om jongeren te betrekken bij syndicaal werk. Na vele stakingspiketten en 6 betogingen dwong onze Australische jongerencampagne voor meer arbeidsrechten het management van een multinational op de knieën. Het bedrijf werd gedwongen om overwerk te betalen en onder meer nachtwerk extra te vergoeden. In de Verenigde Staten zorgde onze oppositie binnen de vakbond van de openbare diensten voor het aanvaarden van een resolutie die het oorlogsbeleid van Bush veroordeelt, en de onmiddellijke terugtrekking van de troepen eist.

Op basis van de politiek heldere perspectieven die alle CWI-secties met elkaar delen, zijn we in staat om met onze ideeën nieuwe generaties jongeren en arbeiders te bereiken. Doorheen onze campagnes en onze deelname in de opkomende klassenstrijd zal het CWI een weg vooruit bieden, om zo de arbeiders te organiseren op alle continenten van de wereld.

Joe Higgins, parlementslid voor de Socialist Party in Ierland, is momenteel op bezoek in Australië op uitnodiging van de Socialist Party in Australië. Zijn bezoek was een enorm succes. De voorbije dagen bezocht hij tal van steden waar hij sprak op publieke meetings, vakbondsbijeenkomsten en op bijeenkomsten van de Ierse gemeenschap in Australië.

Er waren publieke meetings in Newcastle, Perth, Sydney en Melbourne. Op 13 augustus sprak Joe in Newcastle en in Sydney in de Gaelic Club, op 14 augustus in de Irish Club in Perth, op 21 augustus op een conferentie van de Socialist Party in Melbourne. Joe sprak ook op een bijeenkomst van 400 delegees van de National Union of workers, de belangrijkste vakbond van arbeiders in Sydney. In Melbourne sprak hij op een bijeenkomst van 500 arbeiders uit de bouw die werken aan het ‘Eureka’-project, een enorme bouwwerf in de stad. Elders in de stad sprak hij nog eens voor 300 bouwvakkers.

Er waren uitwisselingen met de leiding van de metaalvakbond en de vakbond van arbeiders in de telecomsector. Eén vakbondsdelegatie gaf hem een ring ter herdenking van de 150ste verjaardag van een belangrijke arbeidersopstand in Australië. In Melbourne was er een officiële verwelkoming door de gemeenteraad op voorstel van een raadslid van de Groene partij.

Vorig weekend hield de Socialist Party haar nationale conferentie waarop Joe ook gesproken heeft. Op deze conferentie waren er zo’n 100 aanwezigen. Joe sprak er over de acties tegen de gehate huisvuilbelasting in Ierland en het verzet daartegen. Hij ging in op de noodzaak van een wereld die niet ten dienste staat van een kleine groep kapitalisten die alles beslissen. Ook werd ingegaan op het ‘vredesproces’ in Noord-Ierland waarbij gesteld werd dat de enige langdurige oplossing voor de nationale kwestie in de handen van de arbeiders van beide gemeenschappen ligt.

Op de conferentie was er ruime aandacht voor de situatie in Australië waarbij Steve Jolly inging op het rechtse beleid van de regering van John Howard. Dat beleid heeft geleid tot het verdwijnen van 90.000 jobs, een stijging van 17% voor de kosten van kinderopvang, een anti-migrantenbeleid,…

Er was ook een vertegenwoordiger van Socialist Alternative uit Nieuw-Zeeland op de conferentie. Tim Bowron sprak er onder meer over de strijd van de Maori-bevolking tegen de uitbuiting van hun grond, de vorming van een nieuwe ‘Maori’-partij (waarvan 40% van de leden geen Maori zijn), en het groeiende besef dat de strijd van de Maori-bevolking en de arbeiders één en dezelfde strijd zijn.

De conferentie was erg succesvol met een erg jonge aanwezigheid, de meeste aanwezigen waren jonge twintigers. De komende weken zal verder campagne gevoerd worden met ‘Unite’, een campagne tegen lage lonen en de uitbuiting van flexibele interimarbeiders. Deze campagne is erg succesvol en nu wordt met een petitie gewerkt waarmee 10.000 handtekeningen zullen verzameld worden. Op die manier wordt een basis uitgebouwd onder de meest onderdrukte lagen van de arbeiders.

Meer info:

> Politieke resolutie over Australië, gestemd op de conferentie

Vorige week kwamen 350 leden uit tal van landen samen in het Gent voor een week intense politieke discussies en uitwisseling van ervaringen. Het werd een bijzonder enthousiaste bijeenkomst en ook de grootste zomerschool die we organiseerden in jaren. De optimistische sfeer kwam er tot uitdrukking in de bijdragen van kameraden uit België, Nederland, Frankrijk, Duitsland, Zweden, Griekenland, Engeland & Wales, Schotland, Ierland, Polen, Tsjechië, Oekraïne, Kazakstan, Israël, Pakistan, de VS, Brazilië en Venezuela.

Geert Cool

Het hoogtepunt van de week was een stevige meeting over het dertigjarig bestaan van het CWI. In 1974 werd in een Londens café door 46 afgevaardigden opgericht. Toen waren er kleine afdelingen in 4 landen. Vandaag is onze organisatie numeriek veel sterker en hebben we ook aangetoond de test van de praktijk te doorstaan in belangrijke strijdbewegingen. Vier van de 46 oorspronkelijke oprichters van het CWI woonden de zomerschool bij.

Een eerste spreker op de meeting was Miguel Leme uit Brazilië. Daar neemt onze organisatie deel aan de opbouw van een nieuwe partij die er komt als reactie op het rechtse beleid van de regering van Lula en de PT. De ontwikkeling van een nieuwe partij (de PSOL – partij voor socialisme en vrijheid) is een belangrijk nieuw gegeven in Brazilië. Op de zomerschool was er overigens ruime aandacht voor Latijns-Amerika waarbij optimaal gebruik gemaakt werd van de aanwezigheid van kameraden uit Brazilië en Venezuela om een beter beeld te krijgen op de ontwikkelingen daar.

De tweede spreker was Arne Johanson uit Zweden. Hij lag mede aan de basis van onze Zweedse afdeling toen die begin jaren ’70 van start ging en was sindsdien steeds hoofdredacteur van ons blad. In plaats van een onregelmatig en erg beperkt blad, hebben we nu een weekblad in Zweden. Onze partij is er sterk vooruitgegaan en heeft er momenteel 6 gemeenteraadsleden.

Leila Messaoudi uit Frankrijk legde uit hoe de Franse afdeling de afgelopen jaren is opgebouwd. Dit was geen gemakkelijk proces aangezien wij er voortkomen uit splitsingen binnen andere organisaties en veel interne discussies hebben moeten voeren. De afgelopen jaren zijn we er begonnen met de opbouw van een sterke organisatie die numeriek wel nog erg klein is, maar een enorme politieke vastberadenheid en duidelijkheid heeft ontwikkeld.

Anna Chedzova uit Rusland sprak over de opbouw van een marxistische organisatie in de voormalige Sovjetunie. Dat is nu de grootste trotskistische organisatie daar, en de enige die vertegenwoordigt is in Moldavië en Kazakstan. Dit is niet vanzelfsprekend gelet op het verleden en de ervaringen met het stalinisme. Ook de val van het stalinisme en de enorme afbraak van de levensstandaard maakt het moeilijk, maar toch slagen we er in om in verschillende Oost-Europese landen een ingang te vinden en organisaties op te bouwen. Op de zomerschool konden we ook een kleine delegatie uit Polen verwelkomen en zoals benadrukt werd, was de verkiezing van een kameraad in de gemeenteraad van het Oostduitse Rostock de eerste electorale doorbraak van trotskisten in Oost-Europa sinds de val van het stalinisme.

De meest indrukwekkende toespraak kwam van Tony Mulhearn die begin jaren ’80 voorzitter was van de Labour Party in Liverpool toen onze organisatie (toen onder de naam Militant) een meerderheid had binnen de lokale Labour Party. Tony sprak over de enorm intense strijd die gevoerd werd tegen het establishment. Het establishment had verwacht dat de lokale Labour Party haar verkiezingsbeloftes in 1983 zou inslikken en een bezuinigingsbeleid zou voeren. Maar in plaats daarvan vertaalden onze kameraden de taal van het socialisme in de taal van het bouwen van sociale woningen, het uitbreiden van openbare diensten, creëren van banen… Liverpool toonde aan wat een socialistisch (dus niet sociaal-democratisch) gemeentebestuur kan doen en dit was een enorme inspiratie voor veel aanwezigen op de zomerschool, waarvan er heel wat nog niet geboren waren in 1983!

De meeting werd afgesloten door Peter Taaffe, de algemeen secretaris van de Socialist Party in Engeland en Wales. Peter hield er een krachtige toespraak waarin hij zich vooral richtte naar de jongeren. Hij was 30 jaar geleden één van de aanwezigen op het oprichtingscongres van het CWI en heeft sindsdien steeds een belangrijke rol gespeeld in de opbouw van onze internationale organisatie. Hij riep ons op om vastberaden de strijd verder te zetten en af te rekenen met het kapitalisme.

Kameraden die de afgelopen jaren meerdere keren deelnamen aan onze zomerschool waren het er bijna allemaal over eens dat dit één van de beste zomerscholen ooit was. De combinatie van een enorme politieke ervaring met de enorme dynamiek van onze jonge leden vormt een waarborg voor de versterking van onze krachten in de komende periode!

Enkele foto’s:

Laurent Grandgaignage

Op dit ogenblik vindt in Gent de internationale zomerschool van het Committee for a Workers’ International plaats. Hieronder publiceren we enkele foto’s. Deze avond is er om 19u een publieke meeting over 30 jaar CWI waar verschillende sprekers zullen ingaan op onze geschiedenis en ook op hoe we in de komende periode stappen vooruit zullen kunnen maken. Deze meeting vindt plaats in de Blandijn, auditorium E.

Dit jaar bestaat het Committee for a Workers’ International (CWI, de internationale organisatie waartoe wij behoren) 30 jaar. Hieronder publiceren we een interview met Peter Taaffe, een stichtend lid van het CWI en de algemeen secretaris van de Socialist Party in Engeland en Wales. Vandaag is het CWI actief in zo’n 40 landen op heel de wereld. We nemen deel aan de dagelijkse strijd tegen de aanvallen van het patronaat en de heersende regeringen op de levensstandaard van de arbeiders, de jongeren en de armen. Tegelijk leggen we uit dat de strijd niet enkel moet gevoerd worden tegen de gevolgen van het kapitalisme, maar tegen het volledige kapitalistische systeem. Komende vrijdag organiseren we in Gent een meeting over 30 jaar CWI, uiteraard nodigen we alle leden en geïnteresseerden uit om te komen luisteren! > hier vind je meer info over deze meeting.

Interview door Tanja Niemeier

Tanja: Peter, jij bent één van de oprichters van het CWI. Kan je toelichten in welke politieke en sociale omstandigheden het CWI werd opgericht in 1974?

Peter: De oprichting van het CWI gebeurde op een ogenblik dat er explosieve gebeurtenissen plaatsvonden – een periode van revolutionaire en semi-revolutionaire gebeurtenissen. Het politieke landschap was nog sterk bepaald door de revolutionaire gebeurtenissen in Frankrijk in 1968. Meer dan 10 miljoen arbeiders en studenten namen toen deel aan een algemene staking en de toenmalige president, Charles de Gaulle, had het land ontvlucht. De heersende elite vreesde dat Frankrijk verloren was voor het kapitalisme.

In hetzelfde jaar was er in Tsjechoslovakije een volksopstand tegen het stalinistische regime, waarbij de opstand brutaal werd neergeslagen door Russische troepen. Deze periode werd ook gedomineerd door de enorme beweging tegen de oorlog in Vietnam. Deze beweging vond niet enkel plaats in de VS, maar ook op internationaal vlak.

Slechts enkele dagen na de oprichtingsconferentie van het CWI, brak een revolutionaire beweging uit in Portugal waarbij een einde werd gemaakt aan de brutale dictatuur van Caetano. Het was ook een periode van grote jongerenbewegingen, politieke discussie in de vakbonden en de arbeiderspartijen.

Tanja: Waarom was het volgens jou noodzakelijk dat een nieuwe internationale werd opgericht?

Peter: Wij letten er op om onszelf niet “dé” Internationale te noemen, maar het ‘Comité voor een Arbeidersinternationale’ omdat we geen internationale waren (en nog altijd niet zijn) met een massale aanhang in de arbeidersklasse. We maken een eerlijke inschatting van onze krachten. Anderzijds was het, en is het nog steeds, onze taak om een massale Internationale uit te bouwen. Onze doelstelling was de opbouw van een internationale beweging met een sterke basis in de arbeidersklasse, vergelijkbaar met de Tweede en de Derde Internationale. Ik zal hier niet dieper ingaan op de redenen waarom die Internationales er niet in geslaagd zijn een socialistisch regime te vestigen, maar verwijs daarvoor naar onze brochure over de geschiedenis van het CWI.

De belangrijkste reden om een nieuwe internationale kracht op te zetten was het gebrek aan duidelijkheid bij andere internationale organisaties met betrekking tot programma en methode. Volgens ons waren ze niet in staat om een verklaring te bieden en perspectieven te ontwikkelen voor de nieuwe wereldsituatie die naar voor kwam.

Tanja: Wat was het verschil tussen het CWI, dat toen erg beperkte krachten had, en andere internationale organisaties?

Peter: Eerst en vooral was het onze politieke duidelijkheid en onze perspectieven. We hadden meningsverschillen met andere organisaties die zichzelf marxistisch of zelfs trotskistisch noemden op een aantal belangrijke punten. Uiteraard zou er zonder dergelijke fundamentele meningsverschillen geen reden geweest zijn om een aparte organisatie op te zetten.

Er waren fundamentele meningsverschillen over de rol en het belang van de arbeidersklasse in de strijd voor een socialistische omvorming van de samenleving. Volgens ons was – en is – de arbeidersklasse de beslissende factor. Omwille van haar belang in het productieproces, is de arbeidersklasse de enige kracht die in staat is om de samenleving in een socialistische richting te veranderen. Het is de arbeidersklasse die alle goederen en rijkdom produceert in de samenleving. Als de arbeiders de controle over de productiemiddelen en distributiemiddelen overnemen, en dus ook de controle verwerven over de rijkdom die geproduceerd wordt, dan kunnen we die enorme middelen inzetten voor de belangen van de arbeidersklasse in plaats van voor de belangen van een klein groepje van kapitalisten. Andere trotskistische organisaties daarentegen dachten dat populistische bewegingen van de middenklasse, guerillabewegingen van boeren bijvoorbeeld, de rol van de omvorming van de samenleving hadden opgenomen.

Tanja: Als je vandaag terugkijkt, wat was dan volgens jou de grootste uitdaging voor het CWI?

Peter: Het constant verduidelijken en aanscherpen van onze ideeën, deze vertalen in de taal van de arbeidersklasse, en ze aanpassen aan het niveau van begrip van de arbeiders en de jongeren in het bijzonder.

Een andere uitdaging was uiteraard het tussenkomen in bewegingen en de opbouw van belangrijke krachten in verschillende landen.

Tanja: Kan je ons enkele voorbeelden geven van wat het CWI de afgelopen 30 jaar bereikt heeft?

Peter: Ik vind het moeilijk om een selectie te maken van voorbeelden. Het CWI is vandaag aanwezig in zo’n 40 landen. In een aantal landen hebben we vrij sterke groepen, in andere landen zijn we nog erg klein. Maar we lagen toch aan de basis van een aantal belangrijke strijdbewegingen.

In Nigeria bevindt zich de tweede grootste afdeling van het CWI, de Democratic Socialist Movement (DSM). Onze kameraden waren er van cruciaal belang bij het organiseren van het verzet tegen de schandalige prijsstijgingen van de brandstof. Die stijgingen hebben geleid tot een scherpe daling van de levensstandaard van de massa’s in Nigeria. Er waren hiertegen al verschillende algemene stakingen.

Sri Lanka is een land dat verdeeld is langs etnische lijnen, waarbij zowel aan de Tamil als aan de Sinhelese zijde groepen aanwezig zijn die de verdeeldheid stimuleren. Onze leden riskeren hun leven omdat ze – reeds decennialang – opkomen voor arbeiderseenheid en het recht op zelfbeschikking voor de onderdrukte Tamil-sprekende bevolking. Wij zijn de enige organisatie die een blad uitbrengt in zowel Tamil als Sinhala.

In Brazilië groeit het ongenoegen tegenover president Lula en de rol van de Arbeiderspartij (PT) omdat Lula er niet in slaagt om de rijken en de internationale kapitalistische instellingen aan te pakken. Onze kameraden van Socialismo Revolucionario zijn betrokken in de leiding van de beweging voor een nieuwe arbeiderspartij.

In Duitsland was onze organisatie van cruciaal belang in het opzetten van de eerste nationale betoging tegen de massale aanval van de regering-Schröder op de welvaartstaat en de levensstandaard van de arbeiders. Deze betoging had in de herfst van vorig jaar zo’n 100.000 deelnemers en leidde mee tot een golf van protestacties in heel het land.

In Ierland behaalde onze afdeling, de Socialist Party (SP), een overwinning in de campagne tegen het invoeren van een waterbelasting. Dit legde de basis voor de verkiezing van Joe Higgins in het Ierse parlement. We hebben sindsdien een leidinggevende rol gespeeld in de campagne tegen de huisvuilbelasting waarbij Joe en SP-gemeenteraadslid Clare Daly samen met andere actievoerders, in de gevangenis terechtkwamen omdat ze opkomen tegen een onrechtvaardige belasting die vooral de armste lagen van de samenleving treft. Deze strijd was een belangrijke stap in de opbouw van onze partij in Ierland en voor heel het CWI.

In Groot-Brittannië vormden we een belangrijk onderdeel van het gemeentebestuur in Liverpool 20 jaar geleden waarbij een historisch voorbeeld gegeven werd van hoe socialisten in de praktijk een beleid voeren. Op een bepaald ogenblik hadden we drie parlementsleden die lid waren van Militant (de voorloper van de Socialist Party). De strijd in Liverpool was een algemene repetitie voor wat we deden met de campagne tegen de Poll Tax: een massale niet-betalingscampagne die door ons geleid werd en waarmee we niet enkel de belasting weg kregen, maar ook Thatcher zelf neerhaalden. We zouden uiteraard nog veel meer voorbeelden kunnen geven van belangrijke initiatieven van CWI-afdelingen.

Tanja: Wat is de belangrijkste taak voor het CWI in de komende periode?

Peter: Het winnen van de nieuwe generatie voor marxistische en trotskistische ideeën. De ontwikkelingen op wereldvlak helpen ons daar zeker bij. De oorlog in Irak heeft het karakter van het VS-imperialisme duidelijk gemaakt. De economische situatie in Europa en in de wereld, leidt tot een radicalisering onder de arbeidersklasse en de jongeren. De verkiezingen van maart in Spanje waren een uitdrukking van hoe snel een atmosfeer kan veranderen. Binnen de paar dagen na de verschrikkelijke aanslagen op enkele personentreinen in Madrid, werd de rouw van de bevolking omgezet in een woede tegen Aznars bewuste poging om de bevolking te bedriegen door de ETA verantwoordelijk te houden voor de aanslagen. Als gevolg hiervan leed hij een nederlaag bij de verkiezingen en kwam de PSOE aan de macht. Deze gebeurtenissen zijn nog steeds mee bepaald door het begin van de oorlog in Irak, meer dan een jaar geleden.

De gevolgen van belangrijke gebeurtenissen komen altijd wat later. Het is nog steeds mogelijk dat Blair en Berlusconi moeten aftreden. Het is niet zeker, maar Bush kan eind dit jaar weggestemd worden, wat zou gezien worden als een overwinning voor de anti-oorlogsbeweging. Het is mogelijk dat komaf gemaakt wordt met alle oorlogszuchtige leiders die verantwoordelijk zijn voor de verschrikkelijke situatie in Irak.

Vanuit de radicalisering die ontwikkelt, zal de noodzaak van politieke actie aangevoeld worden door de arbeidersklasse. Het feit dat de oude voormalige arbeiderspartijen burgerlijke partijen geworden zijn, heeft een enorm vacuüm ter linkerzijde gecreëerd. We moeten de arbeidersklasse ertoe brengen om dit vacuüm te vullen met nieuwe massale arbeiderspartijen.

Tanja: Wat is volgens jou vandaag het belangrijkste verschil met 30 jaar geleden?

Peter: Er zijn een aantal verschillen. In 1974, toen het CWI werd opgericht, was de economische groei van de na de Tweede Wereloorlog nog niet volledig teneinde. Dat kwam pas later met de olieschok en de crisis van 1974/75, waarmee een keerpunt in de ontwikkeling van het wereldkapitalisme werd ingeluid.

Het bewustzijn van de arbeidersklasse was ook anders, zeker onder de leidinggevende lagen die in het algemeen uitkeken naar een socialistisch alternatief. De discussie handelde toen eerder over welk soort socialisme we wilden en welk programma nodig was om dit te bereiken.

Vandaag worden andere discussies gevoerd omwille van de impact van de val van het stalinisme. Enerzijds betekende dit het einde van autoritaire regimes, maar anderzijds het herinvoeren van het kapitalisme in het Oostblok en de voormalige Sovjetunie. Dit versterkte de heersende klasse, zeker op ideologisch vlak. Zij trokken ten strijde tegen het socialisme en tegen socialistische opvattingen en ze kenden daarbij een zeker succes. De leiding van de sociaal-democratie capituleerde en het bewustzijn zette stappen achteruit.

Die situatie kon echter niet blijven duren. We zien vandaag dat het bewustzijn meer in overeenstemming komt met de economische realiteit waarmee de meerderheid van de bevolking mee te kampen heeft. Er is een grote woede en groeiend besef van het feit dat het kapitalisme niet werkt. Zeker de voorbije twee of drie jaar, hebben we een groeiende klassenstrijd zijn plaatsvinden in tal van landen. Maar deze strijd heeft nog geen massale politieke uitdrukking.

Wij denken dat de arbeidersklasse in de komende periode zal beginnen met het hervestigen van haar eigen politieke organisaties en dat het de ideeën van het socialisme zal herontdekken. Het CWI wil een belangrijke rol spelen bij deze ontwikkelingen en wil helpen aan de opbouw van een socialistische samenleving zonder oorlog, armoede of milieurampen.

Tanja: Bedankt, Peter.