Category: Non/social profit

Vorige maandag werd aan het kabinet van het ministerie van Volksgezondheid betoogd door personeel en patiënten van de dagcentra. We publiceren een verslagje van een kameraad uit Turnhout die zelf een tijdlang patiënt was in een dagcentrum en die deelnam aan de betoging.

Jan, LSP-Turnhout

De betoging werd georganiseerd door alle dagcentra die in België bestaan. Met de betoging wilden we bekomen dat minister van Volksgezondheid Demotte toch de nodige subsidies zou blijven voorzien. Deze staan onder druk omdat de minister meent dat vanuit de dagcentra te weinig mensen terug op de arbeidsmarkt komen.

Ikzelf heb een grote opname achter de rug en dankzij ‘t Wijgje (dagcentrum in Turnhout) ben ik volledig terug in de maatschappij durven komen. Ik zou terug part-time willen gaan werken maar kan nergens meer terecht. Het dagcentrum helpt mij nu om terug op de arbeidsmarkt te raken.

Maar er zijn ook mensen die wegens hun psychische ziekte enkel het dagcentrum hebben om bezigheidstherapieën te doen, patiënten die niet meer in staat zijn om een job uit te oefenen, maar nood hebben aan dat dagcentrum. Maar daar moet de overheid wel hun steentje bijdragen en daarom deze betoging.

Het is weeral de gewone zieke patiënt die op straat staat en daar ga ik niet mee akkoord omdat wijzelf niet onze ziekte gevraagd hebben. Zo’n 250 mensen waren er aanwezig met spandoeken en toeters. Het was een serene betoging en we hopen dat dit resultaat oplevert. Natuurlijk moet ik spijtig genoeg wel vermelden dat GROEN! met Magda Aelvoet ook aanwezig waren, maar dat is alleen om stemmen te ronselen terwijl die partij voorheen vanuit de regering zelf mee de besparingen aan de sector oplegde…

We zijn met de Non-Profit nu al een jaar in beweging en al ettelijke betogingen verder… Het lijkt erop dat de regering bereid is enkele toegevingen te doen…maar het radicale njet van de regering inzake koopkrachtverhoging is onaanvaardbaar.

Concreet zou dit willen zeggen dat wij (als ziekenhuissector) over een periode van 10 jaar (2000 t.e.m 2009) een reële koopkrachtverlaging zullen kennen. De 1 % loonsverhoging voor de ziekenhuissector in het vorig akkoord als zoenoffer voor het optrekken van de barema’s voor de rusthuizen e.d. was naief want het ging er van uit dat we met het volgende akkoord er met de volledige sector qua verloning er op vooruit zouden gaan… En nu wil de regering ons een loonstop in de maag splitsen… De kloof met de andere sectoren (nu gemiddeld 10,5%) zou dus nog verder toenemen in plaats van afnemen. De koppeling van de Non-Profit wat betreft loonsverhoging (of beter gezegd: inhalen van loonachterstand) aan het Interprofessioneel Akkoord (een eis van de regering) lijkt ons dan ook klinkklare onzin.

Indien we een forse koopkrachtverhoging en andere toegevingen willen afdwingen zullen we echter moeten overgaan naar actiemiddelen die in staat zijn de mobilisatiekracht van de witte woede substantieel te verbreden en zullen we dus de strijd dichter bij de collega’s op de werkvloer moeten brengen in plaats van ze langzaam te laten uitsterven in de zoveelste optocht in Brussel of in allerhande mini-acties (door een handvol militanten) die geen zoden aan de dijk brengen.

Ook zal het noodzakelijk zijn om de Non-Profit in zijn geheel te mobiliseren zoals in de vorige witte woede van 1999-2000: niet enkel de federale sectoren maar ook de gewestelijke sectoren én de openbare sector. Bij de onderhandelingen wordt er, wat betreft o.a. personeelsverhoging, een duidelijke verdeling gemaakt tussen de privé en de openbare sector… zo: waar blijft het personeel van de openbare ziekenhuizen in de betogingen en de acties?

ACTIEVOORSTEL

Het afkondigen van een staking gedurende 1 week waarbij er per vakbondsgewest én in gemeenschappelijk vakbondsfront elke dag een ander ziekenhuis of instelling uitgepikt wordt om hermetisch af te sluiten met een massa-pikket en dus enkel opgevorderden binnen kunnen.

Alleen op deze manier kan een staking in onze sector een reële impact hebben. Concreet kunnen de stakers (en dus niet enkel de delegees) van alle ziekenhuizen en instellingen van het gewest ’s morgens steeds op dezelfde plaats verzamelen van waar er bussen kunnen vertrekken naar de instelling in kwestie. Deze actieweek kan enkel een succes worden als ze voorafgegaan wordt door een intensieve informatiecampagne over de actievorm naar het personeel en de publieke opinie toe. Naargelang de situatie kan het massapikket zowel ‘s morgens als ‘s middags (laatdienst) ingezet worden. Wat wij dus voorstellen zijn omvangrijke vliegende piketten. Een massapikket kan steeds afgesloten worden met een korte betoging in de nabijheid van de instelling. Voor de aankomst en na het vertrek van het vliegend pikket is het uiteraard de bedoeling dat een beperkt (overtuigings)pikket met militanten van de instelling zelf op post staat.

Deze oproep wordt gelanceerd door de medewerkers van ‘POLSSLAG: actieblad Non-Profit van strijdsyndicalisten in ACV en ABVV’

Contact: polsslagnonprofit@yahoo.co.uk

We zijn met de Non-Profit nu al een jaar in beweging en al ettelijke betogingen verder… Het lijkt erop dat de regering bereid is enkele toegevingen te doen…maar het radicale njet van de regering inzake koopkrachtverhoging is onaanvaardbaar.

POLSSLAG, Actieblad Non-Profit van strijdsyndicalisten in ACV en ABVV

Concreet zou dit willen zeggen dat wij (als ziekenhuissector) over een periode van 10 jaar (2000 t.e.m 2009) een reële koopkrachtverlaging zullen kennen. De 1 % loonsverhoging voor de ziekenhuissector in het vorig akkoord als zoenoffer voor het optrekken van de barema’s voor de rusthuizen e.d. was naief want het ging er van uit dat we met het volgende akkoord er met de volledige sector qua verloning er op vooruit zouden gaan… En nu wil de regering ons een loonstop in de maag splitsen… De kloof met de andere sectoren (nu gemiddeld 10,5%) zou dus nog verder toenemen in plaats van afnemen. De koppeling van de Non-Profit wat betreft loonsverhoging (of beter gezegd: inhalen van loonachterstand) aan het Interprofessioneel Akkoord (een eis van de regering) lijkt ons dan ook klinkklare onzin.

Waarover wordt er onderhandeld?

De eisenbundel van de vakbonden met betrekking tot tewerkstelling en opleiding bevat maatregelen voor een totaal bedrag van bijna 2,5 miljard Euro dat verdeeld wordt als volgt: 2.245 miljoen voor tewerkstelling, 798 miljoen Euro voor toename van de zorgvraag inbegrepen en dan nog eens 246 miljoen Euro voor opleiding. Misschien wat concreter: Dit zou neerkomen op 53.850 voltijdse equivalenten of 77.000 bijkomende werknemers. In het voorstel van de regeringsonderhandelaars worden er in totaal 13.710 voltijdse equivalenten aan nieuwe netto jobs voorzien. De kost wordt geraamd op 600 miljoen. De eisen van de vakbonden inzake koopkrachtverhoging bedragen 415, 5 miljoen Euro. In dit bedrag zit een volledige 13de maand (verbetering van inkomen met 3,39%), de rechtzetting van de anomalie inzake vergoeding voor onregelmatige prestaties en een verbetering van de pensioenregeling. Maar zoals eerder gezegd: de regering blijft voor deze eisen potdoof.

Indien we een forse koopkrachtverhoging en andere toegevingen willen afdwingen zullen we echter moeten overgaan naar actiemiddelen die in staat zijn de mobilisatiekracht van de witte woede substantieel te verbreden en zullen we dus de strijd dichter bij de collega’s op de werkvloer moeten brengen in plaats van ze langzaam te laten uitsterven in de zoveelste optocht in Brussel of in allerhande mini-acties (door een handvol militanten) die geen zoden aan de dijk brengen.

Ook zal het noodzakelijk zijn om de Non-Profit in zijn geheel te mobiliseren zoals in de vorige witte woede van 1999-2000: niet enkel de federale sectoren maar ook de gewestelijke sectoren én de openbare sector. Bij de onderhandelingen wordt er, wat betreft o.a. personeelsverhoging, een duidelijke verdeling gemaakt tussen de privé en de openbare sector… zo: waar blijft het personeel van de openbare ziekenhuizen in de betogingen en de acties?

ACTIEVOORSTEL

Concreet stellen wij voor om een echte staking af te kondigen gedurende 1 week waarbij er per vakbondsgewest én in gemeenschappelijk vakbondsfront elke dag een ander ziekenhuis of instelling uitgepikt wordt om hermetisch af te sluiten met een massapikket en dus enkel opgevorderden binnen kunnen.

Alleen op deze manier kan een staking in onze sector een reële impact hebben. Concreet kunnen de stakers (en dus niet enkel de delegees) van alle ziekenhuizen en instellingen van het gewest ’s morgens steeds op dezelfde plaats verzamelen van waar er bussen kunnen vertrekken naar de instelling in kwestie. Deze actieweek kan enkel een succes worden als ze voorafgegaan wordt door een intensieve informatiecampagne over de actievorm naar het personeel en de publieke opinie toe. Naargelang de situatie kan het massapikket zowel ‘s morgens als ‘s middags (laatdienst) ingezet worden. Wat wij dus voorstellen zijn omvangrijke vliegende piketten. Een massapikket kan steeds afgesloten worden met een korte betoging in de nabijheid van de instelling. Voor de aankomst en na het vertrek van het vliegend pikket is het uiteraard de bedoeling dat een beperkt (overtuigings)pikket met militanten van de instelling zelf op post staat.

GEEN GELD?

Het argument bij uitstek om de terechte eisen van de Non-profit van tafel te vegen is het tot vervelens toe herhaalde credo “Er is geen geld”. Rara: de miljardenwinsten van de farma-industrie zijn kennelijk mirakels die stomweg over het hoofd gezien zijn door het Vaticaan. Er is wel degelijk geld maar het is verkeerd verdeeld (maar niet volgens de kapitalistische logica): de woekerwinsten voor de bedrijven, de lasten voor de staat (dus de kleine belastingbetaler).

Hoe komt het dat de internationale farma-industrie ten prooi viel van een massale angstpsychose toen de bekende Amerikaanse documentairemaker Michael Moore aankondigde dat hij deze industrie eens onder de loep zou nemen? Zitten er dan zoveel lijken in de kasten van deze Cosa Nostra van de pillen? En de lulkoek dat medicatie zo duur is omdat men veel moet besteden aan onderzoek, is ook al lang doorprikt: de industrie geeft meer uit aan reclame dan aan research. De rest van het verhaal kan men lezen in het boek van Dirk Van Duppen: De cholesteroloorlog: Waarom geneesmiddelen zo duur zijn.

EENHEID in massa-acties!

Geen verdeeldheid of mini-acties die nergens toe leiden!

In de voorbije acties zijn er al wat incidenten geweest tussen leden van het ABVV en het ACV. Op de betoging van 21 oktober in Brussel was er wat getrek en geduw om de kop van de betoging en zijn er wat meppen uitgedeeld. Het is al genoeg dat de regering ons probeert te verdelen, laat staan dat we ons tegen elkaar laten opzetten door onze eigen vakbondsapparaten. De borstklopperij van wie, wat, met hoeveel en hoe snel gedaan heeft: de groenen of de roden…die spelletjes kunnen we missen als de pest!

Op de vraag van de delegees, bijeengekomen op het beroepscomité BBTK-Setca van Brussel-Halle-Vilvoorde om doortastender acties, kregen we een flauw antwoord in de praktijk: zogezegd verrassingsacties na de vrijdagbetogingen. Vorige week was dat dan de bezetting van de inkomhal van het RIZIV. Het enige wat we daardoor bereikt hebben, is het verwarmen van onze tenen. Zulke acties zijn pure verspilling van energie en kunnen enkel maar tot demoralisatie leiden. Op deze actie waren er ook LBC’ers aanwezig. Een secretaris van de BBTK-Setca vroeg/eiste dan ook van de mensen om alle groene materiaal te verwijderen ‘omdat het een actie is uitsluitend van de roden’. De aanwezige ‘rode’ militanten waren echter niet akkoord met de werkwijze van hun secretaris en begonnen allen samen ‘Tous ensemble, tous ensemble’ te scanderen!

GEEN aparte ‘kleurblokken’ in de betogingen maar 1 NON-PROFITBLOK!

Verder vinden wij ook dat er komaf moet gemaakt worden met de dwangmatige ‘kleurblokken’ in de betogingen: dit versterkt enkel de verdeeldheid tussen de collega’s en zorgt voor onnodige problemen (zie voorgaande). Het zou veel logischer zijn om in delegatie per instelling te lopen, alle kleuren door elkaar. Op de betoging in Brussel van 21 oktober gedroegen de secretarissen zich als kinderjuffen die met megafoon de mensen er uitpikten die bij ‘de verkeerde kleur’ liepen: wel, wel, wel: where will it all end?

21 december om 10u30, Esplanade Noordstation

ALLEN SAMEN tegen de sociale afbraakpolitiek!

De Non-Profitbetoging van 17 december is verboden omwille van de Europese top maar wordt verlegd naar de interprofessionele betoging van ACV en ABVV op 21 december. Enkel als de arbeidersbeweging in 1 blok in beweging komt, kunnen we de brutale sociale afbraakpolitiek (de jacht op werklozen, loonstop, afschaffen van het brugpensioen, meer flexibiliteit…) van regering en patronaat stoppen. Samen sterk!

In het licht van deze brutale aanvallen op onze sociale verworvenheden heeft de LSP onderhandelingen aangeknoopt met de vakbonden om te komen tot een Jongerenmars voor Werk. Een princiepsakkoord werd dan ook afgesloten om op 19 maart 2005 een jongerenmars te organiseren in Brussel. Deze jongerenmars moet aangegrepen worden om tot een actieve eenheid in het verzet tegen de besparingen te komen tussen werkenden, werklozen en jongeren (scholieren en studenten) In de bedrijven kan de jongerenmars een gelegenheid bieden om de jongeren te betrekken in het vakbondswerk (dat meer en meer het werk dreigt te worden van enkel ‘ouderdomsdekens’)

Om van de Jongerenmars voor Werk een succes te maken, zal de LSP overgaan tot de vorming van lokale jongerenmarscomités in de steden maar ook waar het mogelijk is, het initiatief nemen om dergelijke comités op te zetten op bedrijfsniveau zodanig dat jonge vakbondmilitanten over de grenzen van de vakbonden heen, een werking op de werkvloer kunnen ontplooien. De jongerenmars moet dan ook gezien worden, niet als een doel op zich of om wat ‘stoom’ af te blazen maar als een hulpmiddel om een reële krachtsverhouding op te bouwen in de scholen, de wijken en de werkvloer die deze brutale besparingspolitiek kan stoppen!

Op donderdag 21 oktober trok de Witte Woede terug door het land. Het was de zoveelste actiedag van onze sector met stakingen en betogingen in verschillende steden. Ondanks de korte mobilisatieperiode en de nodige verwarring en tegenstrijdige berichten in aanloop naar de actiedag, werd het een groot succes. In verscheidene steden kwamen duizenden collega’s op straat om hun ongenoegen te uiten.

Een correspondent

We proberen reeds jarenlang onze eisen af te dwingen via allerhande acties, hierdoor is het woord “Witte Woede” een overbekend begrip geworden. De “Witte Woede” beperkt zich sinds enkele jaren niet meer tot de ziekenhuizen maar is veel breder met ook onder meer de opvoeders.

Ons huidig eisenplatform omvat de eis van 25.000 nieuwe jobs, een arbeidsduurvermindering naar 36u, een dertiende maand en een gelijkschakeling van de lonen tot op het niveau van de privé, wat een verhoging met 10,5% zou betekenen.

Er is geen geld?

De eisen van de non-profit zijn niet enkel terecht voor de werknemers uit de sector. Het is ook essentieel indien de maatschappij degelijke voorzieningen wil blijven aanbieden aan de bevolking. “Er is geen geld” wordt er gemeld door Vlaams ministerVervotte en haar collega in de federale regering, Demotte. Integendeel zelfs, een loonstop voor de komende 2 jaar wordt voorgesteld door Frank Vandenbroucke.

Walter Cornelis van de LBC reageert hierop in Visie van oktober 2004: “Elke keer wanneer we met eisen komen, klinkt het van ‘er is geen geld’. Men moet keuzes durven maken. Gezondheidszorg en welzijn behoren tot de grootste zorg van de Vlamingen. We wachten op een politieker die tegen de belastingverlaging durft ingaan. Dan zal er wel geld zijn voor een goede zorgverlening.” Walter Cornelis duidt hier terecht op het probleem dat geen enkele partij de belangen van de werknemers in de non-profit en de gebruikers van de diensten verdedigt. Hij wacht op een politicus die ingaat tegen belastingsverlagingen voor het patronaat.

Met de huidige partijen in het parlement zal hij echter lang moeten wachten. Allen zitten ze vast in de logica van het kapitalisme. Dat betekent in concreto toegeven aan de chantage van het patronaat en het aangaan van de concurrentie met de buurlanden door lagere lonen en belastingsverlagingen voor het patronaat. Natuurlijk blijft er dan weinig over voor welzijn en gezondheidszorg. De vakbonden zouden definitief moeten breken met hun “vriendjes” in de regeringen. Een strijdbaar en democratisch syndicalisme zou het enthousiasme van bredere lagen kunnen genereren om op te komen voor hun rechten. Dat enthousiasme ontbreekt vandaag dikwijls. Tegelijkertijd zou het idee van een nieuwe arbeiderspartij ingang kunnen vinden bij de vele tienduizenden die vandaag betogen en staken voor hun arbeids- en loonsvoorwaarden.

Een actieplan is nodig

Om een langdurige mobilisatie mogelijk te maken moet de vakbondsleiding een actieplan uitwerken dat loopt over meerdere maanden aangezien het er naar uitziet dat het een langdurig conflict zal worden. Om de collega’s in de non-profit voor langere duur te kunnen mobiliseren moet er een duidelijk perspectief komen voor de acties. Ook is het noodzakelijk dat er een open en eerlijk overleg komt tussen de verschillende vakbonden, zowel aan de top als aan de basis.

Het volstaat al dat de regering de solidariteit tussen de verschillende geledingen van collega’s in de sector probeert te ondermijnen. We kunnen het gekibbel en de manoeuvres tussen de verschillende vakbondsapparaten missen als kiespijn. De regering provoceert de vakbonden door achter hun rug te onderhandelen met de beroepsverenigingen van de verpleegkunde (zeer corporatistische belangengroepen zoals NVKVV) over de verhoging van de personeelsnormen.

Men wil enkel aan de verplegenden (die eigenlijk het gros van de potentiële mobilisatiekracht van de Witte Woede bevatten) toegevingen te doen om hen ‘om te kopen’ en te laten breken met de andere beroepscategorieën in de sector.

In vele instellingen blijft het gemeenschappelijk vakbondsfront spijtig genoeg eerder een formele beleefdheidsformule in plaats van een concrete bundeling van krachten. Om de sectaire spelletjes tussen de verschillende vakbondsapparaten te doorbreken hebben we met LSP een begin gemaakt van een netwerk van LSP-leden die delegee of militant zijn in de sector en actief zijn in de belangrijkste vakbonden (BBTK-SETCA, ACOD, LBC, CNE…) De bedoeling hiervan is o.a. om geregeld met elkaar van gedachten te wisselen, te overleggen en continu informatie uit te wisselen (die de ene vakbond voor de andere verzwijgt of bewust veel te laat doorgeeft) Ook zijn we begonnen met een ‘sectoriële’ LSP-uitgave; ‘Polsslag’, in het Frans ‘Hypertension’. In het verleden kwamen we al tussen met pamfletten. We willen door er een naam aan te geven, de herkenbaarheid verhogen zoals het geval is met de Model 9 bij de Post.

Vorige donderdag werd in verschillende steden betoogd door personeelsleden van de non profit. Sinds meer dan een jaar heeft de sector een nieuwe eisenbundel en er is reeds meerdere keren overgegaan tot acties om de eisen kracht bij te zetten. Zo ook afgelopen donderdag met een nationale 24-urenstaking en regionale acties in Vlaanderen en Brussel. Langs de kant van de regering blijft het echter muisstil. De vorige Vlaamse regering ging iedere confrontatie met de sector uit de weg. Ze beweerden zelfs dat een deel van de problemen verzonnen was door sommige gehandicapten op de ellenlange wachtlijsten ‘oneigenlijke gehandicapten’ te noemen.

Een LBC-militant in de non-profit

Het hypocriete gedrag van GROEN, dat tijdens de vorige Vlaamse legislatuur de minister van welzijn mocht leveren, werd nog maar eens duidelijk tijdens de betoging in Brussel. Ze deelden er pamfletten uit waarin ze de eis voor 25.000 extra jobs in de witte sector naar voor schuiven. Ze nemen dus wel letterlijk de eisen van de non-profit over, maar als ze in de regering zitten, weigeren ze ieder overleg met de sector…

Op federaal vlak zijn er al enkele gesprekken geweest, maar ook hier bleven de resultaten uit. Demotte beloofde 3000 extra jobs voor de ziekenhuizen. Na een korte herberekening van de middelen door de vakbonden bleven er nog maar 700 jobs van over.

De afgelopen weken is nog maar eens gebleken hoeveel respect de regering heeft voor een sector als de non-profit. Vlaams minister Frank Vandenbroucke kondigde voor de non-profit en het onderwijs een loonstop aan van twee jaar. Dit betekent een verlies van 3% op het reële loon. De non-profit daarentegen eist een gelijkschakeling van de lonen met de profit sectoren, omdat werknemers met een zelfde diploma en evenveel jaren dienst daar gemiddeld 10,5% meer verdienen.

Naast meer personeel en een loonsverhoging eisen de vakbonden ook de invoering van een 36-uren werkweek met behoud van loon en bijkomende aanwervingen, meer middelen voor vorming en permanente bijscholing, het uitbreiden van de eindeloopbaanregeling, een extra pensioenfonds, een volledige dertiende maand, de verlaging van de drempel voor het oprichten van een vakbondsafvaardiging en een halt aan de commercialisering van de openbare diensten. Ambitieuze eisen, maar het is nodig, want de werknemers van de non-profit zijn als vanouds werknemers met slechte loon- en arbeidsvoorwaarden.

De non-profit staat echter niet alleen. Ook in andere sectoren is er onvrede. De geo-route bij de Post, de te hoge werkdrug bij de MIVB, de onzekere situatie bij DHL, de aangekondigde loonstop voor het onderwijs,… De lijst is lang en blijft maar groeien. Daarom zijn gemeenschappelijke acties over de grenzen van de verschillende sectoren meer dan nodig. Deze acties zullen een veel groter impact hebben en kunnen minder makkelijk genegeerd worden door de regering en het patronaat. Het is dan ook de taak van de vakbeweging om een antwoord te bieden op deze brutale besparingstrein. In dit kader heeft de LSP onderhandelingen aangeknoopt met de vakbonden om te komen tot een jongerenmars voor werk. Een actieve eenheid in verzet tussen werkenden, werklozen en jongeren is nodig om samen te vechten tegen de besparingen van de regering en het patronaat.

Onze ideeën hieromtrent werden goed onthaald op de regionale acties van de non-profit van afgelopen donderdag. We kwamen er tussen met een eigen pamflet en ons blad. In verschillende steden hadden we militanten met rode, maar ook militanten met groene vestjes aanwezig. Dat is belangrijk om onze oriëntatie naar de volledige arbeidersbeweging te onderstrepen. Een 35-tal LSP-leden was aanwezig op de acties in Brussel, Gent, Turnhout en Kortrijk. We verdeelden er telkens enkele honderden pamfletten en verkochten 45 nummers van ons blad.

Ons pamflet en onze oproep voor gemeenschappelijke acties en een actieve eenheid in verzet tegen de besparingen werd overal goed ontvangen. De slogan is dan ook duidelijk: "Loonstop? 40-urenweek? Jacht op werklozen? NO WAY!"

POLSSLAG.

Uitgave van LSP-syndicalisten Non-Profit in ACV en ABVV

Niet enkel voor Non-Profit maar intersectorieel!

Naar aanleiding van de onderhandelingen over een nieuw IPA (interprofessioneel akkoord: een akkoord dat afgesloten wordt tussen de werkgevers en de werknemers dat betrekking heeft op alle sectoren) hebben patronaat en regering met de nodige ‘hoempapa’ hun plannen al openbaar gemaakt. Indien hierop geen krachtig antwoord komt vanuit de vakbeweging, zullen we voor we het goed beseffen in Amerikaanse sociale kerkhoftoestanden belanden.

LSP-pamflet

De Non-Profit staat niet alleen: de onvrede in andere sectoren zoals bij de post, het spoor, de MIVB, het onderwijs… is groot en de eis tot actie wordt steeds groter. Het zou dan ook compleet onzinnig zijn om in gespreide slagorde in actie te komen terwijl de problemen en de eisen in de verschillende sectoren dezelfde zijn. Gemeenschappelijke acties over de grenzen van de verschillende sectoren heen zullen een veel groter impact hebben en kunnen minder gemakkelijk genegeerd worden door regering en patronaat. In alle sectoren hebben we te maken met

> personeelsproblematiek (te weinig personeel of dreigende massale afdankingen waardoor de werkdruk fors stijgt)

> een structureel tekort aan middelen waardoor een kwaliteitsvolle dienstverlening niet langer kan gegarandeerd worden

> de eis tot de noodzakelijke loonsverhogingen om onze koopkracht te behouden. Dit is zeker het geval voor de Non-Profit waar ons grote loonverschil (11% minder) met de andere sectoren eerder nog groter dreigt te worden dan te verkleinen door het radicale njet van de regering betreffende koopkracht-verhoging

> de categorieke weigering zoals bij de Non-Profit of het uitstellen zoals bij de post van de onmiddellijke invoering van de 36-urenweek

Het is dan ook de taak van de vakbeweging om een krachtig antwoord te bieden aan deze brutale besparingstrein. Het verzet mag zich echter niet beperken tot de klassieke syndicale wereld maar er moeten ook actief banden gesmeed worden met de werklozen, de scholieren en studenten (wiens toekomst in het gedrang komt door de besparingen in het onderwijs; denken we maar aan de toepassing van de Bologna-akkoorden). Als werkenden, werklozen en hun kinderen hebben we allen dezelfde belangen: de beruchte jacht op werklozen die het werklozenstatuut totaal uitbeent, zal voor een neerwaartse druk zorgen op de arbeidscondities en de lonen van de werkenden aangezien de werklozen wanhopiger zullen zijn om onderbetaalde en onveilige snertjobs te aanvaarden. Alles wat ons verdeelt, verzwakt ons!

In dit licht heeft de LSP onderhandelingen aangeknoopt met de vakbonden om te komen tot een Jongerenmars voor Werk. Een princiepsakkoord werd dan ook afgesloten om op 19 maart 2005 een jongerenmars te organiseren in Brussel. Deze jongerenmars moet aangegrepen worden om tot een actieve eenheid in het verzet tegen de besparingen te komen tussen werkenden, werklozen en jongeren (scholieren en studenten) In de bedrijven kan de jongerenmars een gelegenheid bieden om de jongeren te betrekken in het vakbondswerk (dat meer en meer het werk dreigt te worden van enkel ‘ouderdomsdekens’)

Om van de Jongerenmars voor Werk een succes te maken, zal de LSP overgaan tot de vorming van lokale jongerenmarscomités in de steden maar ook waar het mogelijk is, het initiatief nemen om dergelijke comités op te zetten op bedrijfsniveau zodanig dat jonge vakbondmilitanten over de grenzen van de vakbonden heen, een werking op de werkvloer kunnen ontplooien. De jongerenmars moet dan ook gezien worden, niet als een doel op zich of om wat ‘stoom’ af te blazen maar als een hulpmiddel om een reële krachtsverhouding op te bouwen in de scholen, de wijken en de werkvloer die deze brutale besparingspolitiek kan stoppen!

Nood aan een uitgewerkt actieplan

Om een langdurige mobilisatie mogelijk te maken moet de vakbondsleiding een actieplan uitwerken dat loopt over meerdere maanden aangezien het er naar uitziet dat we een langdurig conflict tegemoet gaan in de Non-Profit. Om onze collega’s voor langere duur te kunnen mobiliseren moeten we een duidelijk perspectief stellen waar we heen willen met de acties. Zo ook is het noodzakelijk dat er een open en eerlijk overleg komt tussen de verschillende vakbonden, zowel aan de top als aan de basis. In vele instellingen blijft het gemeenschappelijk vakbondsfront eerder een formele beleefdheidsformule in plaats van een concrete bundeling van krachten.

Gisteren waren er regionale betogingen van werknemers uit de non-profitsector. Er waren o.a. betogingen in Brussel, Gent, Turnhout, Genk, Kortrijk,… Op zowat alle betogingen waren er telkens meer dan 1.000 deelnemers. In Brussel en Gent alleen al waren er telkens zowat 3.000 betogers en ook in Turnhout waren er een vergelijkbaar aantal.

De acties kwamen er nadat de regering aankondigde dat er geen ruimte was om in te gaan op eisen zoals een 13e maand, aanvullend pensioen, verbetering van de vergoeding voor onregelmatige prestaties, veralgemening van de 45+ regeling, invoering van de 36-urenweek,… De vakbonden eisen 25.000 nieuwe jobs, maar eind september werd door de regering gesteld dat er slechts 28 miljoen euro zou vrijgemaakt worden vanaf oktober 2005, hetgeen gelijk staat met 778 voltijdse jobs. Bovendien liet minister Vandenbroucke eerder al weten dat de non-profit, net zoals het onderwijs, de eerstkomende jaren niets moet verwachten van de Vlaamse regering.

Op de betogingen waren er telkens delegaties van alle drie de vakbonden. De onderlinge solidariteit was sterk aanwezig bij de basismilitanten. Met LSP waren we aanwezig op verschillende betogingen. Christophe van LSP-Keerbergen was op de actie in Brussel: "We waren er met een goede delegatie van ongeveer 15 kameraden en enkele sympathisanten. We hebben zo’n 25 bladen verkocht en enkele honderden pamfletten uitgedeeld. We probeerden in discussie te treden om de noodzaak uit te leggen dat de sector niet alleen staat, dat dezelfde problemen bestaan in het onderwijs, De Post, de NMBS, de MIVB, etc… In ons pamflet stond ook de oproep voor de jongerenmars voor werk en tegen racisme.”

De noodzaak van veralgemeende strijd over verschillende sectoren heen zal de komende periode nog aan belang winnen. Deze week waren er stakingsacties bij De Post in Zaventem, de MIVB in Brussel, DHL in Zaventem. Telkens wordt daarbij ingegaan tegen de weigering van de regering en het patronaat om te investeren in tewerkstelling in degelijke omstandigheden. De non-profitsector neemt het voortouw in het organiseren van nationale actiedagen in haar sector, dat idee moet uitgebreid worden over verschillende sectoren heen!

Lees ook:

LSP-pamflet op de non-profit betogingen

Oproep voor de actiedag door LBC

Hieronder publiceren we een pamflet van de studentenvertegenwoordigers van de Arteveldehogeschool Gent, Campus Sociaal Werk (in de volksmond ook de ‘Socia’ genoemd). Aan de Socia werd beslist om mee actie te voeren met de non-profit. Veel studenten sociaal werk komen na hun studies in die sector terecht. De solidariteit aan de Socia kwam mee tot stand op het initiatief van een aantal LSP-leden in de school.

Pamflet studentenvertegenwoordigers Socia

Non-profit staat op haar strepen, wij toch ook?!

BETOGING: “In solidariteit met de Non-profit”

Donderdag 21 oktober – 10u – schoolpoort

De STUDENTENRAAD en de VAKBOND roepen op om nu donderdag te staken EN te betogen samen met de Non-profit.

Wij schorsen alle lessen (ook practica e.d.) om 10u en verzamelen aan de schoolpoort om van daar in betoging naar de Zuid te gaan. ‘s Namiddags worden alle lessen hervat. Zorg dat je er bij bent !!!

We moeten opkomen voor ONZE belangen !

Donderdag is er een nationale 24-uren-staking in de Non-profit. Als studenten van de Socia zullen wij later veel kans in deze sector te-werkgesteld worden. Daarom is het belangrijk dat we NU opkomen voor onze rechten.

=> Waar betogen we voor?

Er is geen geld voorzien door de overheid voor:

• 25.000 bijkomende jobs

• arbeidsduurvermindering tot 36u

• lagere arbeidsdruk en betere zorg

• vorming van het personeel

• hogere vergoeding onregelmatige prestaties

• dertiende maand

• veralgemening CAO +45 jaar

De minister beweert in de pers dat hij volgend jaar in de Non-profit 3.000 bijkomende jobs gaat creëren… …maar voorziet in het budget slechts ca. 28 miljoen euro. Goed voor maximum 600 jobs… …terwijl dat er minstens 25.000 moeten zijn om de werkdruk te verlagen en de vergrijzing op te vangen.

Anderzijds is er wel geld voor bijvoorbeeld de industrie. De geneesmiddelenindustrie krijgt er volgend jaar 12 miljard Bef bij. Dat terwijl talrijke studies uitwijzen dat er te veel geneesmiddelen worden voorgeschreven.

In totaal stijgt het budget voor de ziekteverzekering volgend jaar met meer dan 5% (35 miljard Bef) waarvan geen frank naar het personeel gaat.

Dit is onaanvaardbaar !

De ontevredenheid in de non-profitsector blijft erg groot. De onderhandelingen zitten vast en de verschillende regeringen maken duidelijk dat er niet aan de eisen van de non-profit zal voldaan worden. Bijgevolg wordt tot actie overgegaan door de vakbonden. Op 21 oktober is er een nationale staking en actiedag van alle vakbonden in de sector. Hieronder publiceren we een oproep van de LBC, de grootste vakbond in de sector. Terecht wordt daarin opgeroepen voor organiseren van een stevige actie. Wij steunen die oproep dan ook volledig.

Pamflet van de LBC

Het uur van de waarheid

Op 2 september hadden de onderhandelingen over het eisenpakket moeten heropstarten met de ministers Demotte en Vandenbossche. De dag ervoor evenwel ontvingen we een schrijven dat de vergadering werd verdaagd naar 16 september omdat men eerst het tekort in de Sociale Zekerheid en de vooruitzichten voor 2005 van het Planbureau wilde kennen.

Op 16 september dan werd ons gezegd dat de regering wil ingaan op twee punten van ons eisenpakket: tewerkstelling en opleiding! Een 13de maand, aanvullend pensioen, verbetering van de vergoeding voor onregelmatige prestaties, veralgemening van de 45 + regeling, invoering van de 36-urenweek… niet dus!

Op woensdag 22 september zou terug worden samengekomen… dit werd echter terug uitgesteld naar vrijdag 24 september waar we op de hoogte werden gesteld van de beslissing dat vanaf oktober 2005 28 miljoen Euro zal worden vrijgemaakt voor tewerkstelling. Met 28 miljoen Euro creëer je amper 778 voltijdse jobs… we vragen er in ons eisenpakket 25.000!

Maar schoner nog: terwijl wij onderhandelden met zijn kabinet hield minister Demotte een persconferentie waarin hij 3000 voltijdse jobs belooft! Algemene verwarring dus zowel op zijn eigen kabinet als bij de pers en de vakbondsvertegenwoordigers…

Wat de Vlaamse sectoren betreft is het al niet veel beters: de vorige Vlaamse regering heeft zes maanden lang elk gesprek geweigerd, de regering Leterme liet een paar weken terug via minister Vandenbroucke weten dat de non-profit de eerste jaren, net als het onderwijs, niets moet verwachten.

Het kan zo niet verder, een oud Vlaams spreekwoord zegt dat wie niet horen wil moet voelen!

En dus hebben we, samen met de andere Vlaamse en Waalse vakbonden beslist om op donderdag 21 oktober een nationale 24-urenstaking te houden in ALLE sectoren. Deze stakingsdag is een waarschuwing aan de federale en Vlaamse regering die moet beseffen dat de non-profit NOOIT buigt en NOOIT stopt tot er een valabel antwoord is op haar eisen!

Diezelfde dag, op donderdag 21 oktober, zullen per provincie betogingen georganiseerd worden om onze ‘Witte Woede’ te demonstreren aan de overheid.

Het wordt nu écht menens! Ieder van ons moet dit beseffen en ik roep dan ook elke collega in de Non-Profit op om een vuist te maken en mekaar te ondersteunen in de weken die komen. Dat kan maar door mee te staken, door mee massaal deel te nemen aan de betogingen, door mekaar te overhalen om niet aan de kant te gaan staan! Logistiek personeel hand in hand met administratieve collega’s, hand in hand met verpleegkundigen en verzorgenden, hand in hand met opvoeders, hoofdverpleegkundigen, kaders … solidair in een strijd die iedereen aangaat!

En dit is een belofte: als iedereen meewerkt ZULLEN ER STEVIGE RESULTATEN OP TAFEL KOMEN, dat was vroeger zo… dat zal vandaag niet anders zijn!

Organiseer u, overleg met mekaar, laat geen minuut verloren gaan…! Bedankt en succes gewenst!

Op donderdag 3 juni liet de Witte Woede en de Non-profit in zijn geheel weer van zich horen en brachten we onze eisenbundel terug in de aandacht van de politiekers en de publieke opinie. Het was reeds de 3de grote nationale betoging in enkele maanden tijd. Voor de gelegenheid werd er een ander parcours gevolgd dan het gebruikelijke Noord-Zuid maar werd er vertrokken van de Kapellekerk om dan vervolgens o.a. het PS-huis aan de Kapellekerk en het kabinet van minister van Sociale Zaken Rudy Demotte aan het Madouplein te gaan bezoeken.

Een ABVV-delegee in een katholiek ziekenhuis

1 ding viel duidelijk op: qua grootte was deze betoging hetzelfde als de twee vorige (10.000 à 15.000 betogers) en waren het eigenlijk dezelfde mensen die op straat kwamen. Nu, als je weet dat de Non-profit enkele 100.000’en werknemers telt… (en je mag dan nog gerust rekening houden met de wettelijk verplichte ‘minimumbezetting’ in de instellingen) Op de betoging deelden de syndicalisten en delegees van LSP die in de sector actief zijn (zowel in AVC als ABVV) samen met andere kameraden dan ook een pamflet uit waarin we een eerste aanzet geven hoe we de beweging kunnen verbreden en versterken: want het is duidelijk dat zoals we nu bezig zijn, we in een doodlopend straatje belanden en de ‘betogingsmoeheid’ (vooral omdat er geen resultaten geboekt worden) laat zich voelen onder de collega’s.

Het lijkt erop dat het LBC zijn ‘poer spaart’ om er dan vanaf september in te vliegen. Tijdens de vorige stakingsbeweging van de sector (4 jaar geleden) waren er in bepaalde instellingen stakingen van langer dan 1 dag en telde de grootste betoging zo’n 25.000 personen.

Anderzijds mogen we ons ook niet laten verdelen op de lijn van lidmaatschap van de diverse vakbonden. De vooruitgang van het ABVV in de Non-profit ontlokt soms onsportieve reacties van -weliswaar geïsoleerde- ACV’ers. Deze vooruitgang van het ABVV in de sector is eigenlijk meer dan logisch: het ACV-monopolie in de katholieke instellingen is niet meer van deze tijd. Het is dan ook belangrijk dat er komaf gemaakt wordt met de regeling dat er tijdens betogingen opgestapt wordt in aparte ‘kleurblokken’. Het is veel logischer en gezonder dat er opgestapt wordt per instelling als collega’s onder elkaar, groen en rood hand in hand!

De LSP zal zijn werking binnen de Non-profit de volgende weken en maanden sterker structureren zodat we klaar staan om nog sterker tussen te komen in de volgende stap: het verbreden van de beweging, niet enkel in de sector zelf maar ook naar andere sectoren toe! Want dit is onze enige kans om daadwerkelijk iets uit de brand te slepen. Wordt zeker en vast vervolgd…

Zie ook het LSP-pamflet dat op de betoging werd verspreid