Category: Partijen

De afgelopen weken scoorde de PVDA met een geconcentreerde aanval in de parlementen en de media op de vele extra’s die verkozenen zichzelf toekennen. Van pensioenextra’s boven de wettelijke maxima tot bijzonder grote uittredingsvergoedingen: dit alles gebeurde in alle parlementen en alle traditionele (en minder traditionele) partijen wisten ervan. De schok is des te groter omdat er de afgelopen jaren aanhoudend aanvallen waren op onze pensioenen en levensstandaard.

Ondanks de onthullingen over de pensioenen van Herman De Croo en Siegfried Bracke hoor je hun partijen vandaag vooral over hoe ze extra geld willen zoeken bij… werklozen en zieken! Het argument dat ze niet wisten hoeveel ze zelf verdienen, gaat uiteraard niet op. Als ze tot op de cent weten hoeveel wij krijgen als we even zonder werk zitten of ook als we wel werken, dan zullen ze hun eigen inkomen ook wel kennen.

De campagne van de PVDA werd door rechts afgedaan als ‘nestbevuiling’ (aldus Jean-Marie Dedecker, een expert ter zake) en door de gevestigde media als ‘anti-politiek’. Als onze lonen en uitkeringen worden aangevallen, horen we nooit dergelijke verwijten. Blijkbaar betekent politiek dat er op onze levensstandaard wordt bespaard en is het in vraag stellen van de wel erg riante vergoedingen voor diegenen die dat beslissen ‘anti-politiek’.

Eén van de sterkste argumenten van de PVDA-verkozenen in dit debat is dat ze zelf aan een gemiddeld werknemersloon leven. Hierdoor worden ze niet meegesleurd in de levensstijl van het wereldje van parlementsleden en andere managers, maar staan ze met beide voeten in de realiteit van de werkende klasse. Ze komen met andere woorden uit een ander nest dan dat van Dedecker en co.

De traditie van verkozenen aan een gemiddeld werknemersloon zit ingebakken in de arbeidersbeweging. Het gaat terug op de Commune van Parijs, een arbeidersopstand die een nieuwe staatsvorm probeerde op te bouwen. De Commune van Parijs hield het slechts 72 dagen vol, maar legde de basis voor hoe een arbeidersstaat er kon uitzien. Het is geen toeval dat Lenin in ‘Staat en revolutie’ uitgebreid aandacht had voor de Commune en dat de lessen ervan werden meegenomen in de Russische revolutie en het begin van de opbouw van een andere samenleving die daarop volgde.

Marx omschreef de Commune als “de politieke vorm van de sociale emancipatie, van de bevrijding van de arbeid door de inbezitneming van de monopolisten van de arbeidsmiddelen, die gecreëerd worden door de arbeiders zelf of geschenken van de natuur zijn.” Een van de nieuwigheden in de Commune van Parijs was dat verkozenen niet meer verdienden dan de mensen die ze vertegenwoordigden. Geen buitensporig comfort of een mandaat dat een persoonlijke goudmijn is, maar verkozenen die op elk ogenblik de behoeften kennen van degenen die zij vertegenwoordigen.  

Lenin wees nadien op enkele belangrijke basisregels voor een arbeidersstaat die door de Commune van Parijs werden gevestigd:  1) niet enkel verkiesbaarheid maar permanente afzetbaarheid; 2) verkozen mogen niet meer verdienen dan een gemiddeld arbeidersloon; 3) onmiddellijke overgang naar een regime waarin iedereen controlerende en overziende functies kan vervullen in zoverre dat iedereen ‘bureaucraat’ wordt voor bepaalde tijd en op die manier niemand bureaucraat kan worden. Hierbij kwam nog dat het staande leger moest vervangen worden door de het gewapende volk.

Die politieke vorm van sociale emancipatie was een belangrijk onderdeel van de strijd voor maatschappijverandering, zelfs indien het er slechts een onderdeel van was. Marx merkte in zijn analyse van de Commune van Parijs op: “Zoals de staatsmachine en het parlementarisme niet het werkelijke leven van de heersende klassen, maar slechts de georganiseerde algemene organen van haar overheersing – de politieke garanties, vormen en uitdrukkingen van de oude orde – zijn, zo is de Commune niet de sociale beweging van de arbeidersklasse en daarom niet de beweging van de algemene vernieuwing van de mensheid, maar haar georganiseerde actiemiddel.” Het laten verrichten van plaatselijke en nationale bestuurstaken “tegen een arbeidersloon” was een belangrijk onderdeel van de politieke hervorming van de Commune.

Sindsdien is het principe dat verkozen vertegenwoordigers van de arbeidersbeweging aan een gemiddeld werknemersloon leven gemeengoed bij de radicale vleugel van de arbeidersbeweging. Het werd overgenomen door de Russische marxisten die daarnaast na de revolutie ook in de samenleving overgingen tot het invoeren van een maximale loonspanning (verhouding tussen de hoogste en de laagste lonen). Het is belangrijk om ervoor te zorgen dat verkozenen aan de levensstandaard van hun kiezers leven. Daarnaast is het gemiddeld werknemersloon ook belangrijk om de weg te blokkeren voor eventuele carrièristen die uit zijn op persoonlijk gewin vanuit een mandaat van de werkende klasse.

Het principe van een verkozene aan een gemiddeld werknemersloon werd door onze organisatie steeds gehanteerd en uitgespeeld in campagnes. In de jaren 1980 leefden de parlementsleden van de Britse Militant Tendency aan een gemiddeld arbeidersloon, tot grote woede van de Labour-leiding. De afgelopen jaren deden onze parlementsleden in Ierland hetzelfde, vandaag doen Mick Barry (parlementslid in Ierland) en Kshama Sawant (gemeenteraadslid in Seattle) dit eveneens. Alles wat deze verkozenen meer verdienen dan een gemiddeld werknemersloon gaat naar een solidariteitsfonds dat gebruikt wordt om strijd van de werkende klasse te ondersteunen.

Het is bijzonder positief dat de PVDA deze traditie ook volgt. Dit maakt dat ze beter gepositioneerd is om de graaiers aan te klagen. Dat is niet antipolitiek, het brengt integendeel een klassenelement naar voren die uiteraard ook in de politiek aanwezig is. Het wijst op een verschil tussen politici die de belangen van de kapitalistische klasse vertegenwoordigen en politici die aan de kant van de werkende klasse staan en bijgevolg leven zoals gemiddelde werknemers. Wellicht is dat de reden waarom rechtse politici zoals Dedecker zo in hun gat gebeten zijn?

In de aanloop naar 1 mei liet Vooruit-voorzitter Conner Rousseau een ballonnetje op over ‘basisbanen’. Dat het om een ballonnetje gaat, blijkt onder meer uit het feit dat Rousseau het niet opneemt in de voorstellen voor het partijcongres van begin juni in Plopsaland. De Vooruit-voorzitter stelde voor dat werkzoekenden na twee jaar verplicht een ‘basisbaan’ moeten aannemen om hun uitkering niet te verliezen. Een strenge opvolging van werklozen met de ‘basisbanen’ als sluitstuk wordt voorgesteld als antwoord op de werkloosheid. Het doet denken aan de verplichte tewerkstelling van werklozen, zoals voorgesteld door rechtse partijen en doorgevoerd in onder meer Nederland. In dat geval gaat het om werken voor een werkloosheidsuitkering, op zich een contradictie. Rousseau stelt voor dat wie een basisbaan uitoefent, begint aan het wettelijk minimumloon. Het voorstel kreeg positieve reacties van rechts en kritiek van zowel de vakbonden als de PS en de PVDA. Hieronder een reactie door een vakbondsmilitant en LSP-lid die wijst op het essentiële probleem van de arbeidsvoorwaarden en lonen van een dergelijke ‘basisbaan’.

Vooruit stelt voor om werklozen te verplichten na een bepaalde periode een “basisbaan” aan te nemen, aan het wettelijk minimumloon. Dat bedraagt momenteel ongeveer 1.954,99€ bruto. Die jobs zouden er moeten komen in de “groendienst van de gemeente, sportclubs, vrijetijdsverenigingen, in het onderwijs of de zorg”. Laten we die sectoren eens bekijken.

Een gemiddelde starter in het onderwijs verdient bruto 2.835€/maand. Het gemiddelde loon in die sector ligt rond de 4.000€ bruto. Dat ligt dus respectievelijk 800€ en 2000€ boven het minimumloon.

Een ambtenaar functieklasse D bij  lokale of regionale besturen verdient als startloon 2.159€ bruto. Voor een C is dat 2.329€ bruto. Dit zijn de meest voorkomende schalen bij de “arbeiders” in de publieke sector. Een administratief medewerker in klasse B start met 2.780€ bruto/maand. Bij 10 jaar anciënniteit is dit voor een D minstens 2.456€, voor een C 2.839€n en voor een B 3281€. Dat betekent dat deze ambtenaren respectievelijk tussen de 200€ en de 1200€ per maand meer verdienen dan het wettelijk minimumloon.

Een verpleegkundige start in de laagste loonschalen met € 2.538,79 bruto, na tien jaar is dat € 2.968,15. Die lonen liggen dus tussen de 500€ en de 1000€/maand hoger dan het wettelijk minimumloon.

Conclusie: het voorstel van Connor Rousseau is een frontale aanval op de loon en arbeidsvoorwaarden van de publieke sector, waarbij werklozen als dwangarbeiders worden ingezet om die aanval door te voeren. Werklozen zullen verplicht worden om jobs te doen waarbij ze minstens tussen de 200€ en de 2000€ per maand minder zullen krijgen dan iemand die normaalgezien in die sector werkt. Geen wonder dat de N-VA laaiend enthousiast is…

Wil men de werkloosheid oplossen, hier een paar tips voor Connor die wél werken…

• Een 30-urenweek mét behoud van loon én verplichte bijkomende aanwervingen, ook in de privé (het is niet enkel de overheid die het probleem moet oplossen)
• Investeer in de zorgsector, het onderwijs, jeugdzorg en andere publieke voorzieningen: het zal meer jobs opleveren én we werken aan een meer solidaire en zorgzame samenleving

Werklozen een job geven: Ja, zeker. Maar geef hen de juiste arbeidsvoorwaarden en de correcte verloning die in die sector van toepassing is. En trek alle laagste lonen op tot minstens 17€/uur of 2.800€ bruto/maand!

VB-voorzitter Van Grieken kon zonder enige publieke kritiek vanuit zijn partij Dries Van Langenhove aan de deur zetten. Die werd eerder door Van Grieken binnengehaald op een ogenblik dat Van Langenhove sterk in de belangstelling stond en jongeren rond zich organiseerde. Ondertussen werd duidelijk dat Van Langenhove teveel avonturier is om zich aan partijdiscipline te onderwerpen. Daar zijn zowel neofascisten als carrièristen met een sterke bestuursdrang gevoelig voor.

door Geert Cool uit maandblad De Linkse Socialist

De exit van Van Langenhove werd volgens een in Het Nieuwsblad aangehaalde ‘anonieme partijtopper’ sinds september voorbereid, niet toevallig na de ophef over het neonaziconcert van de IJzerwake (Frontnacht) en de uitspraak van Van Langenhove dat een experiment van “etnische zuiverheid” een goed idee was. Van Grieken kan het voorstellen als een noodzakelijke stap om zijn partij aanvaardbaar te maken voor bestuursdeelname, indien niet op regionaal dan toch op lokaal vlak. Van Grieken toont dat hij baas in eigen partij is, maar ook dat hij vooral kijkt naar wat de traditionele media en partijen ervan zeggen. Dat is een tweesnijdend zwaard voor een partij die teert op de afkeer tegen het establishment.

Van Langenhove en Van Grieken hielden de schijn van goede verstandhouding overeind. Maar zodra Van Langenhove als ‘activist’ mensen rond zich begint te organiseren, zal de zoektocht naar controverse en publiciteit onvermijdelijk leiden tot verdere escalatie. Dat zit in de aard van het beestje dat zich niet kan neerleggen bij een plaats in de schaduw. De impact van allerhande complottheorieën zal dit niet temperen. Van Langenhove dreigt van ‘driest naar erger’ te gaan. Elke stap naar een eigen organisatie zou al gauw concurrentie zijn voor het VB, wat Van Langenhove in Vlaams-nationalistische kringen kwalijk zal genomen worden. Met zijn elitaire en asociale benadering is een stabiele electorale positie niet evident, maar zelfs een actiegroep naar het model van het Franse Génération Identitaire is dat niet. Die Franse groep werd in 2019 ontbonden na gewelddadige incidenten.

De exit van Van Langenhove heeft het Vlaams Belang niet veranderd. Na Van Langenhove zijn er nog Dewinter en Van Rooy, merkte N-VA-schaduwvoorzitster Zuhal Demir op in een poging om de prijs voor het ‘aanvaardbaar worden’ verder op te voeren. Dit houdt geen steek: het Vlaams Belang is gebouwd op een neofascistische kern die teruggaat tot de collaboratie met het nazisme en tot de extreemrechtse knokploegen na de oorlog. Het is niet omdat Van Grieken zijn eigen verleden als straatvechter angstvallig toedekt, dat hij anders zou zijn. Pogingen om de ranzigheid van extreemrechts af te schrapen, zijn zinloos: onder elke laag zit er nog een. Van Grieken haalde Van Langenhove destijds zelf binnen nadat een spraakmakende reportage van Pano de neonazistische toestanden bij Schild & Vrienden voor een breed publiek bekend maakte.

N-VA wil de stemmen voor het Vlaams Belang gebruiken om het eigen politieke gewicht te vergroten. Tegelijk zet het de deur verder open voor coalities op lokaal vlak in 2024. De N-VA probeert de discussie te beperken tot de vraag wie bij het VB ‘aanvaardbaar’ is en wie niet, met als uiteindelijke conclusie in oktober 2024 dat het met de lokale vertegenwoordigers ‘nog meevalt’.

Antifascisten mogen niet in die val trappen. Wat al dan niet aanvaardbaar geacht wordt, hangt niet in het minst af van het protest ertegen. De antifascistische acties tegen de meetings met Dewinter in Antwerpen en Gent eind vorig jaar maakten dit nogmaals duidelijk. Het groeiende protest tegen het neonaziconcert Frontnacht in augustus in Ieper was er eveneens een voorbeeld van.

De dreiging van extreemrechts is vandaag groter, zeker op electoraal vlak maar we weten dat elke versterking van electoraal zelfvertrouwen ook op andere terreinen effect heeft. Deze dreiging leidt tot hernieuwde vragen over een antifascistisch antwoord erop. Er is nood aan straatprotest en georganiseerd verzet tegen extreemrechts.

Daarin staan we sterker met een benadering die inbeukt op de grootste zwakte van extreemrechts: het gebrek aan actieve steun voor hun echte agenda van asociaal beleid. Het valse ‘sociale imago’ weerleggen, niet alleen in woorden maar ook in strijd, moet centraal staan in een consequent antifascistische benadering. De kwestie van eisen en programma wordt dus belangrijker. Daarom is het ook belangrijk om afstand te houden van die delen van het establishment die ongetwijfeld oprecht gekant zijn tegen fascisme en extreemrechts, maar tegelijk door hun asociale beleid de voedingsbodem ervan versterken.

Artikel vanop blokbuster.be

Terwijl het proces voor de grote stroom van ranzige racistische, seksistische en homofobe berichten van Schild&Vrienden nog moet beginnen, ligt Van Langenhove al opnieuw onder vuur. Als VB-parlementslid moest hij zich wat aanvaardbaarder opstellen, maar dat lukt niet. Het bericht in De Standaard over de vaak extreemrechtse complottheorieën en de verdediging van apartheid maakte dit duidelijk. Een zoveelste incident doet het Vlaams Belang het parlementair zitje van Van Langenhove cancelen.   

De Standaard volgde een maand het Telegram-kanaal van Van Langenhove. Het publiek bekend maken van wat daar voor een relatief kleine groep werd verkondigd, was problematisch voor het Vlaams Belang. Het ondergraaft pogingen om aanvaardbaar zijn. Terwijl het meer extreme activisten aantrekt, kan het tegelijk kiezers afschrikken en geeft het argumenten aan andere partijen om een coalitie met het VB zelfs niet te overwegen. Het Vlaams Belang doet al jarenlang aan een moeilijke evenwichtsoefening tussen wat intern gezegd wordt en de externe communicatie. Anders gezegd: zodra bekend wordt wat ze eigenlijk denken, komen ze in de problemen. Vandaar die focus op communicatie.

Afgelopen zomer lag Van Langenhove al onder vuur toen hij zei dat het idee van een experiment van ‘etnische zuiverheid’ interessant was. Van Grieken kwam toen tussen met de boodschap dat het geen partijstandpunt was. Er doken berichten in de media op dat Van Grieken bijzonder slechtgezind was. Het incident gebeurde bovendien in het kader van een discussie over een neonaziconcert in Ieper, georganiseerd door de IJzerwake. Gerolf Annemans verklaarde dat dit concert een “desastreuze marginalisering” van de IJzerwake dreigde te veroorzaken. De communicatie van Van Langenhove “ontregelt de strategie van Van Grieken en is een niet te veronachtzamen waarschuwing voor de N-VA,” merkte De Standaard op. Nu ligt Van Langenhove eens te meer onder vuur. Het volstaat niet om Van Langenhove voor te stellen als een ‘onafhankelijk’ parlementslid die zogezegd geen lid is van de partij. Er is meer ‘afstand’ nodig.

Toont de exit van Van Langenhove uit de Kamer dat het VB zijn standpunten niet deelt en ‘salonfähiger’ geworden is? Zeker niet. Het aangebrande karakter van Van Langenhove was al langer bekend bij het Vlaams Belang. Meer nog: het was de reden waarom hij van in de coulissen van de partij naar de voorgrond werd gebracht. Het Vlaams Belang speelde in op de controverse rond Schild&Vrienden in de hoop een meer dynamische jongerenwerking uit te bouwen. Tom Van Grieken trok het noorden van dit land rond met zijn ‘Pint en Vriend’-tournee, waar luidkeels slogans werden geroepen om vervolgens de kelen te smeren met gratis bier. Ze kenden Van Langenhove al langer. Nog voor hij bekend raakte als KVHV-kopstuk en studentenvertegenwoordiger, gaf hij vormingen voor de Vlaams Belang Jongeren.  

Het aangebrande karakter van Van Langenhove was al langer bekend bij het Vlaams Belang. Meer nog: het was de reden waarom hij van in de coulissen van de partij naar de voorgrond werd gebracht.

Van Grieken en Van Langenhove deden er alles aan om het beeld van een ‘bromance’ overeind te houden bij de aankondiging van zijn vertrek. Van Langenhove verwerkte een citaat van Karel Dillen in zijn persconferentie. Hij kondigde aan dat hij de campagne van het Vlaams Belang in 2024 zal ondersteunen. Dat werd niet tegengesproken door Van Grieken die opmerkte dat hij Van Langenhove “zelf binnenhaalde” en met hem de “gezamenlijke nationalistische strijd” verderzet, “schouder aan schouder.” Een hardere breuk zou de VB-lijn van ‘Vlaams nationalistische eenheid’ als argument tegen N-VA ondergraven. Dat zou niet alleen de positie van Van Grieken ondermijnen, maar ook een latere terugkeer van Van Langenhove erg moeilijk maken.

De opstelling van Van Grieken en alle andere VB-verkozenen die een quasi identiek bericht verspreiden via hun sociale media, laten uitschijnen dat er geen fundamenteel inhoudelijk verschil is. Tegelijk is het ontslag op zich een uitdrukking van een wellicht grondig meningsverschil over hoe de communicatie wordt aangepakt en wat er waar gezegd wordt. Van Grieken is uitermate gevoelig voor communicatie, zijn eigen verleden op politieke discussiefora is zorgvuldig opgekuist.

Zal dit een coalitie tussen VB en N-VA in 2024 gemakkelijker maken? De ophef over Van Langenhove toont dat ranzigheid bijna op natuurlijke wijze een weg vindt naar het Vlaams Belang en daar door Van Grieken zelf wordt binnengehaald. N-VA verklaarde afgelopen zomer dat er voor coalities eerst “orde op zaken” gesteld moesten worden binnen het Vlaams Belang, waarbij grote nadruk werd gelegd op de figuur van Van Langenhove. Nu die uit het parlement is, wordt de beperktheid van die benadering nogmaals aangetoond. Niet slechts enkele figuren, heel het Vlaams Belang is problematisch. Tegelijk toont het ontslag van Van Langenhove dat de druk in het VB om mee te besturen erg groot is, wat Van Grieken de mogelijkheid bood om de avonturier Van Langenhove aan de kant te schuiven nu zijn momentum wat voorbij is. Het avonturisme van Van Langenhove botst met de traditie van strakke partijdiscipline van het historisch neofascistisch kader van het VB, een partijdiscipline die vandaag ook nodig is voor de carrièristen bij extreemrechts.

Van Grieken toont dat hij baas in eigen partij is, maar ook dat zijn beslissingen gericht zijn op de reacties van onder meer de traditionele media en partijen. Dat kranten anonieme partijtoppers aan het woord laten, bevestigt deze oriëntatie op die gevestigde media. Het Nieuwsblad schrijft op die basis dat er al sinds september – na het incident rond de ‘etnische zuiverheid’ – nagedacht werd over een exit. De topper voegde eraan toe dat De Wever die exit moeilijker maakte: “Hoe meer hij zei dat hij niet wil samenwerken omdat Dries bij ons zit, hoe meer zijn vertrek als een toegeving lijkt, dat we Dries uit de partij zetten onder druk van De Wever.” Van Langenhove probeert de versie te verspreiden dat hij deze beslissing al langer wilde nemen. Alsof hij een lang overwogen beslissing op een persconferentie op een zaterdagmiddag zou aankondigen terwijl hij het filmpje voor zijn eigen mediakanalen nog niet klaar had staan, wat overigens de tirade over de traditionele media op de persconferentie onderuit haalt.  

Van Grieken toont dat hij baas in eigen partij is, maar ook dat zijn beslissingen gericht zijn op de reacties van onder meer de traditionele media en partijen. Dat kranten anonieme partijtoppers aan het woord laten, bevestigt deze oriëntatie op die gevestigde media.

Het wordt afwachten wat de exacte verhoudingen tussen Van Langenhove en Van Grieken de komende maanden zullen zijn. Voorlopig dekken ze elkaar in, zelfs als ze daarvoor moeten liegen. Houden ze de komende maanden effectief enige afstand zonder met elkaar te breken? Onderneemt Van Langenhove pogingen om niet alleen zijn eigen mediakanalen maar ook de volgers ervan te organiseren? Waar haalt hij zijn geld? Er zijn verschillende mogelijkheden. Ondertussen toont de persconferentie over het vertrek van Van Langenhove uit het parlement dat er grote zenuwachtigheid is bij het Vlaams Belang. Niet over de inhoud, maar wel over waar wat gezegd wordt in het kader van politieke berekeningen.

Tegenover het gevaar van extreemrechts is er nood aan sterker antifascistisch verzet. De betogingen tegen de meetings met Dewinter in Antwerpen en Gent waren een goed begin. Om verkiezingsoverwinningen van extreemrechts in 2024 te vermijden, moet de arbeidersbeweging haar eisen centraal in het publieke debat brengen. Als we niet vechten voor onze koopkracht, openbare diensten en sociale vooruitgang voor iedereen, kunnen andere krachten met hun campagnes domineren en verdelende haat versterken.

De N-VA en Bart De Wever staken hun bewondering voor de Britse conservatieven nooit onder stoelen of banken. David Cameron was de eerste Europese leider die De Wever meer dan tien jaar geleden officieel uitnodigde om van gedachten te wisselen. Ze zaten samen in de ECR-fractie in het Europees Parlement. De Tories en de N-VA delen een gemeenschappelijke economische en maatschappelijke visie: het voorbeeld van Margaret Thatcher die de rijksten rijker maakte, fors bespaarde op sociale uitgaven, de arbeidersbeweging hard aanpakte en tot de conclusie kwam dat er niet zoiets als een samenleving was.

Het ontslag van Liz Truss en de verdere historische ineenstorting van de Tories geeft aan dat een brutaal Thatcheriaans beleid vandaag niet aanvaard wordt door de ‘markten’, lees: de burgerij. Truss stond voor grote belastingverlagingen voor de rijken vanuit het idee dat dit zou doorsijpelen naar de rest van de bevolking. Het was een klassiek trickle-down beleid naar het model van Reagan en Thatcher. Na dertig jaar van neoliberale besparingen en grote cadeaus aan de superrijken is het algemeen geweten dat trickle down nonsens is. In de context van een economische recessie, toenemende geopolitieke spanningen en een terugkeer van staatsinterventie om de kapitalistische meubelen te redden, is een herhaling van het beleid van Thatcher niet aan de orde. Het stortte de Britse economie dieper in de recessie, bedreigde de pensioenfondsen en haalde het pond onderuit. Bovendien goot het extra olie op het vuur van de toenemende sociale onrust in het land.

N-VA staat voor een gelijkaardige politiek als Truss. De kritiek op de begroting van de regering-De Croo was dat er niet snel genoeg ‘hervormd’ wordt, lees: bespaard. Waar willen ze dat doen: op zorg, onderwijs, kinderopvang, pensioenen? Willen ze nog langere wachtlijsten? De Wever pleitte voor een fiscale hervorming, uiteraard gericht op de belangen van de grote bedrijven, en hervormingen op de sociale uitgaven om het begrotingstekort meteen fors terug te dringen. “We hebben een welvaartsstaat die erop gericht is om passieven te ondersteunen,” zei De Wever die wil terugkeren naar een beleid van grote provocaties zoals op het begin van de regering-Michel.

De nadruk op het beperken van het begrotingstekort betekent dat de N-VA zo weinig mogelijk steunmaatregelen wil voor de werkenden en hun gezinnen die lijden onder de fors stijgende prijzen. In september organiseerde VOKA een debat waarop de partijvoorzitters gevraagd werden naar hun standpunt over de index, waarop De Wever als eerste meteen pleitte voor het afbouwen van de indexatie van de lonen. Dat is een pleidooi voor een veralgemeende verarming van de meerderheid van de bevolking en een groter koopkrachtverlies.

De Britse politieke crisis en de chaos bij de Tories hebben gevolgen voor het politieke debat bij ons. Zelfs indien de traditionele media amper kritische vragen stellen bij de N-VA-voorstellen, blijft de vaststelling dat Liz Truss de Tories recht op de muur afstuurde. Ze deed dit met een beleid dat hier door de N-VA wordt verdedigd.