Category: Partijen

In de media werden cijfers gegeven over de sociale afkomst van de verkozen gemeenteraadsleden. Daaruit blijkt dat er in de 13 Vlaamse centrumsteden slechts 11 arbeiders werden verkozen, waarvan 8 op lijsten van het VB. Het gaat enkel om handarbeiders, maar dan nog wordt dit cijfer gebruikt door het VB om zichzelf voor te stellen als een arbeiderspartij. Wij zijn het daar niet mee eens.

Dit artikel verscheen eerder op marxisten.blogspot.com

De kranten stelden dat het VB de meeste arbeiders telt onder verkozenen: “Bij de gemeenteraadsverkiezingen werden er in de 13 Vlaamse centrumsteden 11 arbeiders verkozen: 8 voor het Vlaams Belang en 3 voor de sp.a. Er stelden zich 154 arbeiders kandidaat. Dit is 6,2 procent van het totaal aantal kandidaten. Bij de verkozenen daalt het aandeel van de arbeiders tot 2,1 procent. Dat blijkt uit een doorlichting door politicologen van de K.U. Leuven van het profiel van de kandidaten die verkozen werden.” (hln.be) Uiteraard moeten we daar de nodige vraagtekens bij plaatsen.

Ten eerste moeten we de opmerking maken dat ‘arbeider’ hier slaat op het wettelijke statuut (m.a.w. verengd tot bijna uitsluitend productie-arbeider) en dus niet als algemene omschrijving als loontrekkende. Trouwens in verschillende sectoren beschikken ‘arbeiders’ over een bediendestatuut (distributie, verzorgenden in de non-profit,…)

Is het niet logisch dat bij een partij die electoraal hoog scoort, de kans om als arbeider verkozen te worden ook groter is? Vervolgens kunnen we ook uitgaan van het systeem van ‘alibi-kandidaten’. Zoals sp.a-Spirit veel allochtonen op de lijst heeft gezet als pure marketing-strategie om extra stemmen aan te trekken, heeft het Belang arbeiders op haar lijst gezet om zogezegd te tonen dat zij de ‘Vlaamse arbeider’ vertegenwoordigt.

Het is natuurlijk niet omdat men arbeiders onder zijn leden telt of arbeiders ervoor stemmen, dat men daarom kan claimen een arbeiderspartij te zijn. Als we uitgaan van die redenering is elke klassieke partij een arbeiderspartij.

Om over een arbeiderspartij te kunnen spreken moet men met een reeks van elementen rekening houden waaronder de geschiedenis, de samenstelling, het programma en de algemene oriëntatie van die partij. Wat de geschiedenis betreft kunnen we kort zijn: het Vlaams Belang onderhoudt via allerhande mantelorganisaties nauw contact met voormalige oostfronters en collaborateurs. Een directe organische link met het vooroorlogse fascisme is duidelijk aanwezig. Enige historische band met arbeidersstrijd of bewegingen is er niet.

Een arbeiderspartij oriënteert zich in de eerste plaats naar de arbeidersbeweging en de bredere lagen van de werkende klasse. Dit is zeker niet het geval voor het VB. Zij spreken dit trouwens zelf tegen: het VB beschouwt zich als een volkspartij en probeert de verschillende klassen met elkaar te verzoenen. In het interbellum noemde dit ‘solidarisme’. Wat het programma betreft is buiten de inhoud (sociaal-economisch staat het VB op een ultra-liberale positie) ook belangrijk wie bepalend is hiervoor in de partij.

Wordt de partijlijn bepaald of bijgestuurd door de arbeiders in het VB? Hun houding tijdens de acties tegen het Generatiepact spreekt dit alvast grotendeels tegen. De partijleiding had het moeilijk om de volledige windstilte te handhaven als het over de staking ging. De nodige uitgesproken fascistische oprispingen doken hier en daar op het internet en gemeenteraadsinterventies op. Het VB keurde de staking af maar hing dit nieuws niet aan de grote klok zoals ze dat doen met hun anti-migrantenstandpunt. Dit had een reden: een groot deel van hun (arbeiders)electoraat steunde de acties van de bonden. Het partijkader van het VB bestaat vooral uit de ‘gefrustreerde middengroepen’ en zij delen ‘unilateraal’ de lakens uit in de partij.

Verder weet men ook in het artikel te melden dat beroepspolitici de meeste kans maken om verkozen te zijn: “Van de 204 die zich in de centrumsteden kandidaat stelden, raakten er 192 (93,1 procent) verkozen.” Wat we al lang wisten, wordt nu met cijfers bewezen.

Het VB is sterk vooruitgegaan met de gemeenteraadsverkiezingen. Terwijl het in 2000 459 verkozen gemeenteraadszetels binnenhaalde, waren dat er nu 794. Ook in Antwerpen ging de partij licht vooruit, maar was er verlies in de districten Antwerpen en Borgerhout. Door de laattijdigheid van de resultaten uit Hoboken stond het VB even op verlies voor de stad Antwerpen. Op dat ogenblik werden de reacties van Dewinter (onbewust) opgenomen door het VTM-magazine Telefacts.

De reportage van Telefacts werd “ontluisterend” genoemd in bepaalde media. Daarmee wordt verder gegaan met de media-euforie rond een terugdringing van het Vlaams Belang. Op een ogenblik dat het VB haar aantal gemeenteraadsleden bijna verdubbelt en ook in Antwerpen vooruit gaat, lijkt die euforie ons misplaatst te zijn. Natuurlijk vonden wij het ook wel leuk om te zien dat Dewinter zijn beoogde doelstellingen niet kon waarmaken en even in de war was. Maar dat is niet voldoende om te spreken van een keerpunt en zelfs om te stellen dat er geen “zwarte zondag” was.

In de reportage van Telefacts werd Dewinter gevolgd op de dag van de verkiezingen. Na de eerste resultaten vanuit Antwerpen stelde Dewinter, zich niet bewust van het feit dat hij werd opgenomen door Telefacts, “We hangen eraan. We hebben het gehad. Ik snap er niks van.” Dewinter bepaalde snel de mediastrategie van de partij: "Ik denk dat we ons best concentreren op de plaatsen waar we winnen." Jurgen Verstrepen had het alvast snel begrepen en corrigeerde Anke Vandermeersch toen die stelde dat het VB stagneerde, “Neen, we verliezen nergens. We winnen overal en we verliezen nergens. Zo moet dat. En dan moeten we zelfs niet liegen om dat te zeggen.” Op dat ogenblik waren nochtans reeds een aantal eerste resultaten uit Gent bekend waar het VB wel verliest.

De Gentse resultaten voor het VB waren niet goed, de partij moet zelfs 2 zetels in de gemeenteraad inleveren. Het leidde meteen tot het ter discussie stellen van de positie van kopman Francis Van Den Eynde. De parlementsleden Ortwin Depoortere en Johan Deckmyn brachten zichzelf al naar voor als mogelijke troonopvolgers, aanvankelijk in een soort van triumviraat. Het feit dat de partij weinig middelen had geïnvesteerd in de Gentse campagne, geeft aan dat er ook vanuit de nationale leiding weinig vertrouwen was in Van Den Eynde. Het is echter veelzeggend dat er van bij een eerste barstje in de verkiezingsoverwinningen al snel een discussie komt over posities in de partij. Wat dat betreft verschilt het VB dus alvast niet van bepaalde traditionele partijen.

Ook het feit dat onmiddellijk geprobeerd werd om een eventuele lichte achteruitgang in Antwerpen te maskeren door enkel te spreken over de plaatsen waar er vooruitgang was, doet nogal denken aan de traditionele partijen.

Na verkiezingen slagen alle partijen erin om zichzelf tot overwinnaar uit te roepen. Zelfs Bart Somers deed dit ondanks het verlies van zijn Mechelse stadskartel (dat minder stemmen haalde dan de gezamenlijke resultaten van VLD en Groen in 2000). De Paarse regering doet alsof het gewonnen heeft, maar zou met het resultaat van vorige zondag haar meerderheid in de Kamer amper overeind houden (de regering zou van 98 tot 79 zetels zakken).

Blijkbaar is het Vlaams Belang nu al aan het oefenen om gelijkaardige redeneringen naar voor te brengen bij eventuele achteruitgang in de toekomst. Het feit dat het VB haar eigen doelstellingen voor de Antwerpse verkiezingen niet heeft behaald, zal wellicht nergens nog vermeld worden door de partij. In plaats van openlijk toe te geven dat de partij niet zo tevreden is over haar resultaten in Antwerpen, zal toevlucht gezocht worden tot de communicatiestrategie van het benadrukken van andere resultaten. Dat kunnen we omschrijven als "politiek politicienne". Ondanks alle aanvallen op "politiekers" van andere partijen, neemt Dewinter steeds meer hun methoden over.

Bij de gemeenteraadsverkiezingen gisteren bleef het VB in een aantal grote steden ter plaatse trappelen, of boerde zelfs licht achteruit (Gent). In vergelijking met de regionale, Vlaamse verkiezingen van 2004 was er zelfs een meer uitgesproken achteruitgang. In sommige grote steden dan toch. Op plaatsen waar het VB voor het eerst opkwam, in tal van kleinere gemeenten, maakte het een inhaalbeweging.

Peter Delsing. Dit artikel verscheen eerder op links-socialisme.blogspot.com

Welke conclusies kunnen we uit deze verkiezingen trekken? Zit het VB "over haar hoogtepunt", zoals sommigen stellen? Is het "goede beleid" in een aantal steden verantwoordelijk voor de stagnatie van het VB? Zit het VB aan haar "limieten", of zelfs aan haar – durven sommigen deze term nog uit de kast halen? – "sociologische maximum"?

Vele arbeiders en jongeren zullen opgelucht ademhalen dat het VB in bijvoorbeeld Antwerpen geen nieuwe, grote stap vooruitzet. Maar het niveau waarop ze zich handhaven is onrustwekkend hoog. De scores in een aantal districten – zoals Deurne waar het VB meer dan 40% behaalt – blijven hallucinant, voor wie bekommerd is om de rechten van arbeiders en jongeren.

De traditionele partijen – ook SP.a-Spirit – zijn er niet in geslaagd stemmen terug te winnen van het VB. Wat wel duidelijk is, is dat in een aantal grotere steden er de laatste periode iets veranderd is. Projecten van stadsvernieuwing hebben in bepaalde buurten de sociale samenstelling gewijzigd.

In steden als Antwerpen en Gent werden tweeverdieners uit de middengroepen aangetrokken tot delen van de vernieuwde kernstad. Voor de oudere, armere bewoners leidde dit tot sociale verdringing. De SP.a was al een tijdje bezig met het verleggen van haar electorale basis naar de "ethisch progressieve" middengroepen.

Het gaat om een laag die momenteel nog niet direct door de economische crisis wordt geraakt en voor een stuk terug de weg naar "de stad" heeft gevonden. Dit is een deel van de verklaring voor de overwinning van het kartel SP.a-Spirit in de steden.

Bij bepaalde lagen van de middengroepen profiteert de SP.a ook van een reputatie als "technocratische bestuurders". Wat afstotelijk is voor een deel van de achterban die electoraal al lang naar het VB is vertrokken – en voor bewuste socialisten – is aantrekkelijk voor de kleinburgerij. We bedoelen dan het "boekhoudersocialisme" – eerder neoliberalisme met een halfprogressief sausje – van Vande Lanotte, Vandenbroucke en co.

Allicht was er nog een deel van de SP.a-kiezers dat voor de partij stemde als "minste kwaad" en bij gebrek aan een echte, brede arbeiderspartij. Maar de stemverschuivingen in Antwerpen zijn overduidelijk: de vooruitgang van SP.a-Spirit was een poging van voormalige kiezers van de Groenen en de liberalen om zich rond de burgemeester te scharen, tegen het "gevaar Dewinter".

Het was een overwinning voor SP.a-Spirit als "niet-klassegebonden kartel", zelfs niet van de SP.a als "voormalige arbeiderspartij" in de herinnering van bredere lagen van de werkende bevolking.

Patrick Janssens heeft er in zijn zo goed als apolitieke campagne alles aan gedaan om de drempel daarvoor voor bijvoorbeeld liberale kiezers zo laag mogelijk te houden. Maar hoe duurzaam is zo’n electorale overstap, als hij niet politiek en ideologisch wordt onderbouwd?

Wellicht hebben er ook nog strijdbare syndicale militanten bij gebrek aan een alternatief op SP.a-Spirit gestemd: met dichtgeknepen neus, omwille van de beweging rond het Generatiepact, maar met de vastbesloten wil om Dewinter zo ver mogelijk van het stadhuis te houden.

Maar de hoofdstroom naar SP.a-Spirit kwam uit de middengroepen. Ze hebben geen enkele impact gehad op de arbeidersstemmen die aan het VB werden verloren. Op die laag die van de stadsvernieuwing weinig heeft gemerkt, en zich sociaal en economisch uitgesloten voelt.

Het is een illusie om nu stellig te beweren dat het VB over zijn top zit. Verkiezingen zijn een momentopname. In laatste instantie wordt het bewustzijn van bredere lagen bepaald door de economische perspectieven. En die zijn niet rooskleurig. Als de VS-economie, mogelijk volgend jaar, met groeivertraging of zelfs recessie wordt geconfronteerd, ligt ook de Europese economie "op z’n gat". En we komen al niet uit een florissant herstel. Dat is de essentie.

De wens is de moeder van de gedachte. Maar "zijn wensen voor werkelijkheid nemen", is de grootste fout die een politicus kan maken. Als er geen nieuwe, brede arbeiderspartij de komende maanden en jaren van de grond komt, zit het VB zeker niet per definitie aan een electoraal plafond.

Alles hangt af van de arbeidersstrijd, en het vermogen om daar een breed politiek verlengstuk voor te vinden. Niet van neoliberaal stadsmanagement, en andere technocratische fantasieën.

VB-leiding heeft iets om over na te denken

Toch heeft de VB-leiding serieus reden om ongerust te zijn. Een neofascistische partij – uitgesloten van de macht en zonder brede, actieve basis om het programma op straat te realiseren – moet van electorale overwinning naar overwinning gaan.

De bijna-manie van Frank Vanhecke om zich als "enige échte overwinnaar" te profileren was bij momenten een beetje komisch, in zijn poging om enige gedachte aan zelfs een halve nederlaag uit te bannen – zoals een heks de duivel uitdrijft.

Voor het VB is het psychologisch belangrijk om het valse beeld van "winnaar van de underdogs" te handhaven, zowel voor de leden als de kiezers. Het VB heeft geen, zoals een revolutionair socialistische partij, gevormd kader met wetenschappelijke perspectieven, waarmee je de eb en vloed van de klassenstrijd kan verklaren.

Het VB teert op passief populisme. Als bij de federale verkiezingen van 2007 een nieuwe arbeiderspartij het VB verschillende percenten doet verliezen – wat zeker nog niet gegarandeerd is, het is door strijd dat zo’n formatie zich breder zal vestigen – zou het moeilijk kunnen worden voor de VB-leiding om de troepen – vooral diegenen die niet op de loonlijst staan – op dezelfde, hoofdzakelijk populistische koers te houden. De wetten van de klassenstrijd zijn mogelijk "geen uitleg" voor een deel van het kader en de leden.

In Antwerpen ging het VB met slechts 0,5% vooruit in vergelijking met de vorige gemeenteraadsverkiezingen en kwam Patrick Janssens als grote overwinnaar uit de bus. De traditionele partijen en de media stellen dat deze verkiezingen een nachtmerrie vormen voor Dewinter en co. Maar is dat ook zo?

De Antwerpse gemeenteraadsverkiezingen waren bijzonder gepolariseerd. Alhoewel de rechtstreekse burgemeesterverkiezing er niet kwam, was het toch een campagne van ‘Patrick’ tegen het Vlaams Belang. Daarbij slaagde Janssens er vooral in om stemmen te winnen van de andere traditionele partijen. VLD en Groen kregen zware klappen. De VLD slaagt er niet in om nog 10% te halen in de grootste Vlaamse stad en Groen haalde minder dan de helft van haar stemmenresultaat in 2000. Hierdoor slaagde Janssens erin om met de SP.a een recordscore van 35% te behalen.

Het Vlaams Belang wordt als verliezer aangeduid, maar slaagde er wel in om 0,5% vooruit te gaan in vergelijking met 2000 en 1,5% in vergelijking met 2004. Het VB haalde in 2000 33,0%, in 2003 29%, in 2004 31,9% en nu dus 33,5%. SP.a haalde 19,5% in 2000, 25% in 2003, 23,4% in 2004 en nu 35,3%.

De verkiezingen waren bijzonder gepolariseerd tussen Dewinter en Janssens. Heel wat kiezers kozen voor Janssens als het minste kwaad. Janssens speelde daar bewust op in door een schijnbaar partijloze campagne te voeren, wat zelfs tot ergernis leidde in eigen rangen. Die ontevredenen zullen nu wellicht zwijgen omwille van het resultaat. De partijloze campagne had vooral een effect op de andere traditionele partijen die fors verliezen. Groen gaat van 11,1% naar 4,7% en VLD van 17% naar 9,7%. Enkel CD&V-NVA houdt stand, wellicht deels omwille van een nationale winst voor CD&V.

Dit zal de coalitiebesprekingen moeilijk maken. Janssens stelde dat hij gul zal zijn, maar bij de andere partijen zal het steken dat Janssens oppermachtig wordt in het nieuwe stadsbestuur. Zeker bij de VLD zal negatief gereageerd worden op de verkiezingsuitslag. Janssens en de SP.a hebben in principe de VLD niet nodig om aan een meerderheid te raken. Een roomsrode coalitie haalt 28 van de 55 zetels, maar toch is het waarschijnlijk dat Janssens de harde pil voor de VLD zal proberen te verzachten door hen een aantal postjes te bezorgen, mogelijk met een soortgelijk schepencollege als voor de verkiezingen. De kans dat Groen uit de coalitie verdwijnt is relatief groot, dit zou immers de ruimte geven aan de SP.a om een extra schepenpost in te nemen zonder te moeten snoeien in de postjes van VLD en CD&V.

In de districten zullen er moeilijke coalitiebesprekingen plaatsvinden. Het Vlaams Belang slaagde er in om in Hoboken, Deurne en Merksem een erg hoge score te halen. De partij haalde er respectievelijk 41%, 43,5% en 41,5%. In Hoboken haalt het VB 10 van de 21 zetels en is de coalitie bijgevolg aangewezen op steun van de PVDA (dat van 1 naar 2 zetels ging) om aan een meerderheid te komen. Zullen de partijen daartoe bereid zijn? Bij SP.a zou het geen probleem vormen. De Hobokense SP.a-lijsttrekker stelde dat de PVDA er een constructieve oppositie voerde. Maar bij VLD en CD&V zou dit (omwille van nationale bekommernissen) wel eens moeilijker kunnen liggen. En natuurlijk is het de vraag of de PVDA zomaar zal bereid zijn tot een coalitie. LSP is bijzonder opgetogen met het resultaat van PVDA in Hoboken (en Deurne waar Dirk Van Duppen werd verkozen). We hopen dat de PVDA de prijs voor haar steun aan de coalitie (liefst van buiten de coalitie) erg groot zal maken. Door vanuit de oppositie ieder voorstel op haar waarde te beoordelen, zou de minderheidscoalitie in grote mate rekening moeten houden met de standpunten van de PVDA. Dat zou wellicht de beste optie zijn voor de PVDA.

LSP haalde voor de gemeenteraad 948 stemmen (0,33%). Dat is meer dan verwacht, aangezien we dachten dat we ook een aantal stemmen zouden verliezen aan het Janssens-effect en na de laatste opiniepeiling ook aan de PVDA omdat deze volgens die peiling kans maakte op een verkozene. Wij dachten niet dat de PVDA kans maakte op een gemeenteraadslid (wat nu ook blijkt), zoniet hadden we uiteraard onze verkiezingsdeelname ernstig overwogen en hadden we meer nadruk gelegd op een discussie met PVDA over een eventueel kartel. Want uiteraard zou een radicaal links gemeenteraadslid in Antwerpen een groot verschil gemaakt hebben. PVDA bleef echter stabiel en haalde 1,9% (tegenover 1,8% in 2000).

Patrick Janssens mag dan uitgeroepen worden tot de grote overwinnaar van deze verkiezingen, het maakt het zwarte karakter van de uitslag er echter niet minder op. Het Vlaams Belang won in heel de provincie Antwerpen en verhoogt er haar aantal gemeenteraadsleden van 206 tot 299. Eén derde meer extreem-rechtse gemeenteraadsleden dus.

Bovendien is het duidelijk dat Janssens en de SP.a staan voor een beleid dat niet opkomt voor de belangen van de meerderheid van de bevolking. De prestigeprojecten en het imago van de stad staan centraal, terwijl er geen middelen worden vrijgemaakt voor een sociaal beleid. Dat leidt tot een zeker verdringingseffect waarbij de armste lagen uit de binnenstad worden weggedreven ten voordele van een iets beter begoede laag. Dat verklaart overigens ook deels de mindere scores voor het VB in de districten Antwerpen en Borgerhout. De ontevredenheid verdwijnt echter niet, maar trekt naar districten waar de huizenprijzen nog iets lager zijn: Hoboken, Merksem en Deurne bijvoorbeeld.

De resultaten van de Antwerpse verkiezingen tonen aan dat er gezocht wordt naar alternatieven. Er is een openheid voor een links alternatief op voorwaarde dat dit een geloofwaardig alternatief is. De resultaten van dokter Van Duppen en dokter Mie Branders in respectievelijk Deurne en Hoboken toont dit deels aan. Op basis van de werking van Geneeskunde voor het Volk werd vooruitgang bereikt. Het relatieve succes van de LSP-lijst is ook slechts het topje van een ijsberg. Met een erg beperkte campagne (nationaal werd 3.500 euro besteed) waarmee we in Antwerpen beschikten over enkele honderden affiches en enkele duizenden pamfletten, slaagden we er in om toch 948 stemmen te behalen. Een breed initiatief dat vertrekt vanuit de arbeidersbeweging zou een veelvoud daarvan kunnen halen. Het Comité voor een Andere Politiek houdt op 28 oktober een nationale conferentie en beschikt in Antwerpen over een degelijke groep van strijdbare delegees uit de grote bedrijven en actieve jongeren. Het CAP is zich aan het positioneren om de enorme mogelijkheden deels te gaan benutten bij de volgende nationale verkiezingen in 2007. Doe mee met dit initiatief en kom naar de conferentie van 28 oktober!

Het Vlaams Belang zat duidelijk verveeld met de concerten 0110 vorige zondag. De partij probeerde zich niet al te negatief uit te laten over de concerten omdat er nu eenmaal heel veel volk was. Zelfs de dochters van Filip Dewinter gingen kijken naar het optreden van Clouseau in Antwerpen. Een Aalsterse VB’er is echter minder subtiel in zijn omschrijving van het publiek van 0110.

"Randdebielen en ander gespuis". Dat is hoe een VB’er in Aalst de concertgangers van 0110 omschrijft. De 100.000 "randdebielen" worden door een zekere ‘Blauwvoet’ verweten dat ze affiches van het VB in Aalst zouden aftrekken. Eerder wist een VB’er een affiche van de SP.a te bekladden met de dringende mededeling: "islamvriendjes".

Onze lokale speurneuzen vermoeden dat de propagandist van het VB, Kris Vanmeert, wel eens meer zou kunnen weten van deze acties.

Begin mei werd Brugge opgeschrikt door een racistische aanval in de buurt van het rechtse skinheadcafé De Kastelein. Een aantal van de daders werden opgepakt. Het bleken allemaal aanhangers te zijn van Blood&Honour Midgard, waaronder de organisator van die afdeling van Blood&Honour. Die nam eerder ook deel aan een cantus van de neo-nazi’s van VJW (Vlaamse Jongeren Westland), geleid door lokaal VB-kopstuk Dieter Van Parys.

De Morgen pakt vandaag uit met foto’s van de bewuste cantus waarop Dominique V. van Blood&Honour Midgard te zien is. V. werd in mei opgepakt naar aanleiding van de racistische aanslag in Brugge waarbij twee mensen werden aangevallen: één omdat hij een foute huidskleur had en de andere omdat hij er alternatief uitzag. V. was tevens een spilfiguur in de neo-nazigroep ‘Kwelhekse’ die het voor bekeken hield vlak na de juridische problemen met de racistische aanslag in Brugge.

V. gebruikt vaak het pseudoniem Surtur en is zowat de centrale organisator van Blood&Honour Midland. Ook bij de andere opgepakten waren er activisten van Blood&Honour, waaronder een Turnhouts lid. Het feit dat de racistische aanslag in Brugge in mei het werk was van Blood&Honour kwam tot nu toe amper aan bod in de media, enkel Blokbuster en LSP wezen daar meermaals op. Vandaag wordt het echter ook overgenomen in ‘De Morgen’ die expliciet bevestigt dat Surtur één van de gearresteerden was.

Enkele maanden geleden was Surtur aanwezig op de cantus van de Vlaamse Jongeren Westland (VJW), een omstreden groep ‘nationaal-solidaristen’ met neo-nazi sympathieën die ook nauw aanleunt bij het Vlaams Belang. VJW-kopman Van Damme was lid van de regionale raad van het Vlaams Belang tot daar teveel media-aandacht werd geschonken. Dan verdween Van Damme plots van de lijst… Dat is een veel voorkomend gegeven bij het Vlaams Belang: neo-nazi’s zijn welkom, tenzij het te ruim bekend wordt. Dan moeten ze een schaduwrol spelen of verdwijnen ze volledig van het toneel.

Toen de VJW een cantus organiseerde, zocht het uiteraard Dieter Van Parys op om deze cantus te leiden. Waarom was dit zo evident? Midden jaren 1990 was er in Brugge reeds een groepje van neo-nazi’s actief bij de Vlaams Blok Jongeren en het NJSV (Nationalistisch Jongstudentenverbond). Deze groep bleef min of meer actief, o.a. in het Gentse NSV en nadien het Gentse KVHV. Minstens delen van de oorspronkelijke NJSV-groep zitten nu bij de VJW. Sommigen wellicht niet. Zo zal de VJW wellicht niet direct kunnen uitpakken met figuren zoals Jeroen Mol van het toenmalige NJSV. Die zal te aangebrand zijn nadat hij in 1997 een bomaanslag pleegde op zichzelf om Blokbuster te beschuldigen. Zoals De Morgen vandaag schrijft, werd Mol wel verdedigd door advocaat Rob Verreycken.

Op de cantus van VJW waren dus wel Dieter Van Parys maar ook Pieter Vandermoere aanwezig. Beiden komen uit het NJSV van midden jaren 1990. Nu is Van Parys geleidelijk aan een lokaal VB-kopstuk aan het worden, terwijl Vandermoere nog bezig zou zijn met de uitbouw van de rechtse studentenorganisatie KVHV in Gent, ook al blijkt dat Vandermoere reeds afgestudeerd is. Van Parys was destijds voorzitter van de Gentse afdeling van de NSV toen deze een harde neo-nazistische koers vaarde. We denken dan bijvoorbeeld aan de tekst “Gelijkheid, een mythe” dat verscheen in het ledenblad. (http://www.socialisme.be/blokbuster/2003/nsv-gelijkheid.html). Maar er waren ook bedreigingen tegenover anti-fascisten (onder meer geuit door Ruben Van Parys, de broer van Dieter).

Er zijn dus wel een aantal antecedenten die duidelijk maken dat de aanwezigheid van Van Parys op een bijeenkomst van de VJW alles behalve toevallig was. Nu ontkent hij dat hij actief betrokken is bij VJW of neo-nazistische opvattingen zou hebben. Hij wordt daarin gesteund door voorzitter Vanhecke.

Wij weten wel beter. Van Parys is niet vies van radicale standpunten en ook niet van enig geweld dat daarbij te zien komt. Zelf probeert hij daar geen voortrekkersrol in te spelen. Maar we kunnen enkel maar vaststellen dat hij steeds opnieuw betrokken is bij dat soort zaken: van het NJSV in Brugge midden jaren 1990, de Gentse NSV eind jaren 1990 tot de Vlaamse Jongeren Westland vandaag.

Sinds kort is er in Hasselt een afdeling van de NSV, de studentenorganisatie van het Vlaams Belang. De voorzitter is een zekere Thierry Vanroy, die naast NSV-voorzitter in Hasselt ook niet onbekend is in kringen van Blood&Honour. Vanroy stelt zichzelf voor als kaderlid van de VB Jongeren. Tegelijk schrijft hij openlijk over zijn sympathie voor het fascisme: "Eens de democratie in chaos ineenstuikt, hoop ik dat er een ijzeren fascistische hand is om over te nemen". De zelfverklaarde fascist is nu kandidaat voor het VB in Heusden-Zolder bij de gemeenteraadsverkiezingen.

Een correspondent

Thierry Vanroy gebruikt op het internet het pseudoniem ‘human177’. Probleem: hij doet dit zowel bij Stormfront als pakweg Politics.be waar hij zichzelf voorstelde als Hasseltse NSV-praeses. Op Politics.be komt hij nog voorzichtig tussen in de discussies en omschrijft hij zichzelf als “Vlaams Belang Jongeren Kaderlid”. Op Stormfront vraagt hij wie er in de VS nu eigenlijk als duidelijk nazi-partij opkomt of waarom welke groep bij Blood&Honour komt optreden.

Vreemd genoeg stelt hij zich op Stormfront als ‘Belg’ voor en niet als ‘Vlaming’… Het zal wel een jeugdzonde zijn. In ieder geval schreef hij er: “I’m Belgian but when I took a first look at the upcoming US presidential elections, it made me wonder whether there are any NS parties. I heard about the Libertarian National Socialist Green Party but a green swastika flag? Makes you wonder whether they’re for real…” In zijn profiel op Stormfront stelt hij onder interesses volgende elementen voorop: “fascisme, gewichtheffen, karate”.

Ook op andere fora is Vanroy actief onder het pseudoniem ‘Human 177’. Daaruit blijkt inderdaad een interesse in het fascisme. Op Stormfront werd duidelijk van waar die interesse kwam. In 2003 stelde Vanroy er zich voor als een lid van de groep “Faschisten Haben Vereint”. Op de yahoogroup van die organisatie zei Vanroy: “I’m what you would call a Heinlein Fascist. Robert A. Heinlein was a German 50’s Philosophical SciFi Writer (eg. Starship Troopers). In most of his books (especially Starship Troopers), he clearly states his personal feelings about fascism, correcting the nazi model and critisizing democracy. (…) I only hate one thing, and that’s socialism, I’d rather have the whole world ruled by Mickey Mouse than one country by Lenin! I’m looking for serious fascist groups, no gungho white KKK offsprings or something.”

Hierop sloot Vanroy zich aan bij de NSV en het Vlaams Belang. Op een internetforum laat Vanroy over zijn politieke mening geen twijfel bestaan. Hij probeert fascisme en democratie aan elkaar tegen te stellen en beweert: “Democracy however, failed (and fails) because it’s weak, lazy and turns its back to practicly every single real problem it faces.” Zijn alternatief is duidelijk: "If democracy would once collapse into chaos, I hope there will be an iron fascist hand to take over." Wel heeft Vanroy enkele bedenkingen bij Hitler en is hij meer aanhanger van het Italiaanse fascisme van Mussolini: "I can’t say I would be 100% happy with a world reigned by Hitler, but I would be with Mussolini."

Vanroy is ook actief op het GrossDeutsches Vaterland Forum (GDVF). Daar gebruikt hij het pseudoniem ‘Nordic Celt’. Hij gaf er wel eens kritiek op de pro-Israëlhouding van het VB en stelt dat hijzelf “extremer” is dan de doorsnee VB-kiezer. Hij stelt echter wel dat hij geen skinhead is.

Blijkbaar bezorgde dat hem wel eens problemen bij optredens van Blood&Honour. In februari stelde Vanroy op het inmiddels niet meer actieve GDVF: “Ik heb geen lang haar meer, nu geen gezeik meer van Duitsers op een Blood&Honour concert”. Vanroy uit zich op het forum als een fan van Blood&Honour Midgard.

Vanroy heeft een grote afkeer van de linkerzijde (en na dit artikel zal dat er wellicht niet op verbeteren). Hij stelde in het NSV-blad Branding dat de NSV in Hasselt werd opgericht om een “gepast” tegengewicht te bieden tegen de Actief Linkse Studenten. LSP-Hasselt voert immers wel eens campagne aan de universiteit in Diepenbeek waar ook Vanroy studeert (en zelfs op het universiteitsforum het pseudoniem ‘human 177’ gebruikt).

NSV-Hasselt werd officieel opgezet op 8 maart 2006. De nationale voorzitter van de NSV, Gert Gillis, stelde daarbij Thierry Vanroy voor als voorzitter van de lokale afdeling. Op de bijeenkomst waren er enkele NSV’ers uit Leuven, maar zowat niemand uit Hasselt zelf. NSV-Leuven kondigde overigens aan dat het op 8 maart als activiteit een “stadsbezoek” bracht aan Hasselt.

Recent nam Thierry Vanroy contact op met de Hasseltse LSP-afdeling. Hij deed zich voor als geïnteresseerde student die wou weten welke activiteiten gepland waren aan de Hasseltse universiteit. Hij maakte echter een fout door zijn eigen naam te gebruiken, waardoor we onmiddellijk wisten wie dit was.

Vanroy doet zijn best om er nu als skinhead uit te zien en vorig jaar probeerde hij meermaals LSP-leden te intimideren toen deze campagne voerden aan de universiteit.

Deze openlijke fascist en aanhanger van Blood&Honour werd in januari 2006 in het VBJ-magazine “Vrij Vlaanderen” voorgesteld als de nieuwe voorzitter van NSV-Hasselt. Bij de gemeenteraadsverkiezingen staat Vanroy op de 17de plaats op de lijst van het Vlaams Belang in Heusden-Zolder. De VB-leiding omschreef Blood&Honour eerder als een groepje gestoorde "bietekwieten". Geldt dit ook voor haar kandidaat-gemeenteraadslid Thierry Vanroy?

De leugens van NSV-Hasselt

In Branding, het tijdschrift van de NSV, stelde Thierry Vanroy in maart dat de NSV een nieuwe afdeling had opgezet in Hasselt en dat het wachten is op een erkenning aan de universiteit. Hij stelde dat de universiteit al zou toegezegd hebben. De waarheid ziet er helemaal anders uit. NSV had een aanvraag ingediend, maar het resultaat was negatief omdat de overkoepelende studentenraad tegen was. Die stelde in november 2005 dat de NSV niet erkend werd. Waarom beweert Vanroy in maart 2006 nog iets anders? Eerlijkheid en correctheid zijn blijkbaar niet zijn sterkste kanten…

Zelfs de studentenraad reageerde op de leugens van de NSV en stelde op 10 maart op haar website dat de NSV helemaal niet erkend is. De studentenraad wees erop dat de beweringen op de NSV-site en haar tijdschrift leugens waren. Bovendien werd meegedeeld dat tegen de eerste negatieve beslissing geen protest was gekomen. In plaats van beroep aan te tekenen, verkoos de NSV om verder te liegen. Wat vaak genoeg herhaald wordt, zal uiteindelijk wel de waarheid zijn. Zo moet Vanroy gedacht hebben.

We keken er al even naar uit, maar nu is het nieuwe boek van Blokwatcher Marc Spruyt verkrijgbaar. Na zijn vorige boeken, waren de verwachtingen hooggespannen. Spruyt publiceerde eerder reeds ‘Grove Borstels’ (1995) en ‘Wat het Vlaams Blok verzijgt’ (2000). Beide boeken vormden belangrijke wapens voor anti-fascisten voor hun argumentatie tegen extreem-rechts. Het nieuwe boek van Spruyt is een soort update over belangrijke gebeurtenissen in en rond het VB de afgelopen jaren.

Het boek van Spruyt gaat in 11 hoofdstukken in op een hele reeks thema’s. Van het proces tegen het Vlaams Blok, de oprichting van het Vlaams Belang tot haar programma voor de gemeenteraadsverkiezingen in Antwerpen. Zoals we van Marc Spruyt gewoon zijn, wordt een erg gedetailleerd en onderbouwd boek afgeleverd. Het VB zal zoeken naar kleine foutjes, maar zal er amper vinden. Het boek omvat enkele interessante feiten waarvan we er hier enkele zullen aanhalen. Er wordt afgesloten met een bijlage: "De democratie moet in de aanval gaan" met enkele elementen over hoe de strijd tegen het VB kan gevoerd worden. Over dat stuk hebben we wel heel wat bedenkingen, maar daar komen we verder op terug.

De banden met de radicalen

Het "nieuwe" Vlaams Belang wordt wel eens voorgesteld als een zachtere variant van het oude Vlaams Blok. Het klopt effectief dat de campagnes iets zachter overkomen, maar inhoudelijk is er amper iets veranderd. En ook de banden met radicalere groeperingen is niet verdwenen. Naar aanleiding van de recente heisa rond Blood&Honour is het VB uiterst voorzichtig om zich te verbinden met radicalere groepen, maar er blijven tal van voorbeelden.

Zo was er uiteraard het feit dat op de IJzerwake in 2004 hulde werd gebracht aan de nazi-collaborateur Staf De Clercq. Bij de herdenking van Voorpost aan het graf van De Clercq zijn tal van VB’ers aanwezig. Voorpost-voorzitter Johan Vanslambrouck (VB-kandidaat in Zandhoven) houdt er een toespraak. De nazi-collaborateur De Clercq wordt er geprezen, en dat met de steun van het VB. Kopstukken van de partij waren er niet omdat de parlementsleden een werkvergadering hadden gepland, maar Dewinter liet wel weten dat de VB-fractie in het Vlaams Parlement de herdenking van Staf De Clercq alle succes toewenste.

Uiteraard had Dewinter geen probleem met een collaborateur als De Clercq, in 1988 nam hij zelf nog deel aan een herdenking van Waffen SS’ers die in Lommel begraven liggen. Daar bestaan zelfs beeldfragmenten van, in de reportage "La face cachée" komt dit aan bod. De Vlaamse televisie weigerde die reportage overigens uit te zenden wegens niet relevant genoeg.

Als het gaat om radicalen, valt gemakkelijk de naam Bert Eriksson. Dit was een zelfverklaarde nazi: "Ja, natuurlijk ben ik nazi" of "Nationaal-socialisme is geen haat, maar liefde voor het volk, het blanke volk. Dat staat allemaal in Mein Kampf van Adolf Hitler. Al wat daar in staat is toch de waarheid, is toch uitgekomen." Spruyt haalt interviews met Eriksson aan uit 1976, 1987 en 2001 waarin de boodschap telkens dezelfde is: ‘ik ben nazi en ben daar fier op’. Moest hij nog geleefd hebben, zou Eriksson wellicht absoluut geen probleem gehad hebben met de manier waarop hij in het boek van Spruyt aan bod komt. Integendeel, hij zou wellicht trots zijn dat enkele interviews met hem worden aangehaald. En dat dan nog op pagina 88 ook!

Wie bleek bij de eersten te zijn geweest om zijn partijgenoten Dewinter en Annemans te omarmen en te feliciteren op de verkiezingsavond van 24 november 1991? Juist, Bert Eriksson. Op de uitvaartplechtigheid van Eriksson eind 2005 waren verschillende VB’ers aanwezig. Niet de kopstukken, maar wel enkele parlementsleden of het hoofd van de VB-ordedienst Luc Vermeulen.

De familie Dillen had uiteraard ook steeds goede banden met notoire fascisten. In het boek van Spruyt wordt het incident aangehaald van de foto van zoon Koen Dillen samen met Leon Degrelle, een nazi-collaborateur die na de oorlog vluchtte naar Spanje en daar in ballingschap bleef leven. De leugens die Dillen hierop naar voor bracht rond zijn bezoek aan Degrelle werden al snel doorprikt.

Zo staan er in het boek tal van voorbeelden van uitschuivers die wijzen op de echte standpunten van het Vlaams Belang. Uit het boek wordt duidelijk dat de leiding van het VB geen problemen heeft met neo-nazistische opvattingen. Van een figuur als Roeland Raes (ex-ondervoorzitter van het VB) is geweten hoe hij over de holocaust denkt en hoe hij dit probeert te ontkennen. Maar ook Koen Dillen sprong in de bres om holocaust-ontkenners te verdedigen. Voorpost, waartoe verschillende VB-parlementsleden behoren, stortte zelfs een bijdrage in een solidariteitsfonds voor de veroordeelde holocaustontkenner Siegfried Verbeke.

Is het Vlaams Belang anders dan het Vlaams Blok?

Het Vlaams Blok werd veroordeeld wegens racisme en dit op basis van een wet uit 1981 waartegen de partij toen reeds protesteerde. "Deze wet is noch min noch meer een aantasting van onze meest elementaire vrijheden: zij verbiedt opinies te uiten over rassenintegratie, inwijking, ongelijkheid en schendt aldus de vrijheid van mening", stelde Roeland Raes in 1984. Karel Dillen had het in die tijd over de strijd tegen een "rassensoep".

Uiteindelijk werd het Vlaams Blok dus veroordeeld wegens racisme en de partij veranderde haar naam in Vlaams Belang. Is dat nieuwe Vlaams Belang "anders" dan het Vlaams Blok? Spruyt toont in zijn boek aan dat dit niet het geval is. Recent nog stelde Roeland Raes in De Standaard dat het VB voorzichtiger moet zijn omdat er nu meer aandacht is voor wat het VB zegt en schrijft terwijl er nu meer "taboes" zijn inzake "de jaren 1930 en 40". Ook bij andere VB-parlementsleden klinkt een gelijkaardige visie. In Revolte, het tijdschrift van Voorpost, stelde parlementslid An Michiels: "Het is immers zo dat bij een aantal zaken die vroeger wel konden en mochten gezegd worden, dit nu niet meer mogelijk is."

Toch blijft het VB in grote lijnen een zelfde boodschap brengen. Het programma ‘Hart voor Antwerpen’ omvat 18 punten, waarvan er 15 reeds in het verkiezingsprogramma van 2000 stonden. Erg nieuw is het VB-programma dan ook niet. Ook de uithalen tegen migranten zijn zeker niet verdwenen. In een marktfolder die het VB momenteel verspreidt staan tal van racistische cartoons en straffe uitspraken. Het VB stelt er onder meer: "Het onophoudelijke knuffelen en pamperen van allochtonen is één van de belangrijkste redenen voor de mislukking van het integratiebeleid. Alles mag, niets moet." Of ontdekt het verzachtende element van het nieuwe Vlaams Belang in volgende uitspraak: "Er mag best wat kleur zijn en exotische restaurants, maar in het openbare leven moet de Vlaamse, Europese cultuur gelden als leidcultuur." De Vlaamse cultuur als leidcultuur? Wat moeten we ons daarbij voorstellen?

VB-kamerlid Filip Deman heeft zelfs een lijstje klaar om na te gaan of vreemdelingen geïntegreerd zijn. Daarin staan vragen zoals "Aanvaardt u de hier geldende wetgeving?" of "mag een moslim zich bekeren tot een andere godsdienst" (een vraag die overigens komt na de vraag of de scheiding tussen kerk en staat wordt aanvaardt…). Het lijst van Deman moet volgens hem zelf tot duidelijkheid leiden: wie negatief antwoordt, is geen democraat en wie positief antwoordt, "is geen overtuigd moslim meer".

De boodschap van het VB blijft dus dezelfde en ook de centrale punten: tegen de migranten, tegen de Walen (en zeker als het PS’ers zijn) en tegen de traditionele partijen wie het cordon sanitaire wordt verweten. Pittig detail over dat cordon sanitaire: in 1991 werd de Vlaamse regering nog proportioneel samengesteld en kon het VB aanspraak maken op een ministerpost. De partij weigerde evenwel omdat het een oppositiepartij wou blijven en geen ministerpost aanvaardde "in ruil voor een bord linzensoep". Nadien werd de regel voor de proportionaliteit in de Vlaamse regering afgeschaft, maar feit is dat het VB in 1991 zelf een machtsdeelname heeft geweigerd.

Het karakter van het VB

Spruyt meent terecht dat er elementen van fascisme aanwezig zijn in het VB. Hij omschrijft de partijleiding als fascistisch, terwijl uiteraard niet alle leden, laat staan kiezers, fascistisch zijn. Het programma dat aan de basis ligt van het Vlaams Belang is immers nog steeds een vrij klassiek fascistisch programma van solidarisme, rechts-nationalisme en ethisch conservatisme. Het grootste probleem voor het VB is echter dat het niet over een grote actieve basis beschikt die bereid is om zo’n programma op straat af te dwingen, onder meer door geweld. Hierdoor moet de partij zich eerder baseren op een populistische methode. Dat is waarom wij het VB eerder omschrijven als ‘neo-fascistisch’. In de jaren 1920 en 1930 beschikte het klassieke fascisme in Italië en Duitsland wel over de nodige stoottroepen om met straatgeweld haar mening op te leggen, waardoor er ook een openlijker programma naar voor kon worden geschoven. Het VB kan dat niet.

Welke strategie tegen het VB?

Marc Spruyt brengt enkele heel goede kritieken op een aantal taktieken die soms worden voorgesteld tegen extreem-rechts. Hij stelt dat een deelname aan de macht om extreem-rechts te verbranden niet noodzakelijk werkt, in Oostenrijk werd dit duidelijk aangetoond. Ook daar was er het argument dat een machtsdeelname van de FPÖ zou leiden tot een splitsing van die partij in een aanvaardbare vleugel en een groepje marginalen, waarbij de partij aan stemmen zou verliezen door een asociaal beleid te voeren. Er kwam ook effectief een splitsing in de FPÖ tussen een groep ministers en parlementsleden (BZÖ) en de meerderheid van de partijbasis (FPÖ). Bij de verkiezingen van afgelopen weekend waren het de "radicalen" van de FPÖ die wonnen met 11% van de stemmen, tegenover 4% voor de BZÖ. 15% voor extreem-rechts is niet bepaald een slecht resultaat en de campagne van beide partijen werd gedomineerd door een poging om elkaar in radicaliteit tegen migranten voorbij te steken.

Een ander belangrijk argument tegen machtsdeelname van extreem-rechts is dat dit ertoe leidt dat extreem-rechts ook daadwerkelijk een aantal elementen van haar programma kan doorvoeren. In de Franse steden waar het FN aan de macht is of was, werd dit duidelijk. Bibliotheken werden uitgekuist, straatnamen veranderd, jongerencentra gesloten,… Willen we zoiets ook hier in België?

We zijn het niet eens met een aantal elementen die in de bijlage bij het boek worden aangehaald in het hoofdstuk "De democratie moet in de aanval gaan". Hierin wordt geprobeerd het succes van het VB te verklaren, maar dit stuk vervalt al snel in een vrij academisch gegeven: "Als vorm van etnisch nationalisme vult de ideologie van het VB het emotionele vacuüm op dat moderniseringsprocessen teweegbrengen, in de eerste plaats bij mensen die zich in een anomische situatie bevinden". In welke situatie? Niet dat we iets tegen academici hebben, maar soms is het beter om gewoon te zeggen waar het op staat in een taal die begrijpbaar is met argumenten die begrijpbaar zijn.

Dat een groeiend deel van de bevolking door het neoliberalisme uit de boot valt en op zoek gaat naar een bevestiging van de eigen identiteit klopt natuurlijk. Maar dat is in eerste instantie een gevolg van een sociaal-economische situatie en niet van één of andere psychologische redenering. Door niet in te gaan op de sociaal-economische voedingsbodem, wordt uiteindelijk de verantwoordelijkheid voor de VB-stem bij de kiezers zelf gelegd. Zo lazen we op pagina’s 244-245 dat de "lagere arbeidersklasse" een "(geperverteerd) belang heeft bij het conservatieve autoritaire antwoord op de breuklijn nationale versus kosmopolitische ontwikkeling." Bij zo’n standpunt haken wij af. Jammer dat dit uitstekende boek met dit soort elementen in een bijlage wordt afgesloten.

Op het vlak van een strategie tegen het VB zijn we het ook niet eens met het boek. Het klopt dat er op langere termijn nood is aan een beleid dat vertrekt van de belangen van de meerderheid van de bevolking, maar wij denken niet dat de traditionele partijen daar ooit toe in staat zullen zijn. Die partijen zitten vast in een neoliberale logica. Anti-fascisten die een politiek antwoord willen bieden tegenover de kiezers van het VB zullen eerder moeten uitkijken naar nieuwe initiatieven die vertrekken vanuit de arbeidersbeweging en vanuit een actieve betrokkenheid bij strijd. Het initiatief ‘Een Andere Politiek’ van onder meer Jef Sleeckx biedt daar een kans toe.

Op korte en middellange termijn wordt voorgesteld om vooral te werken rond een multiculturele opvoeding, het journalistiek ontmaskeren van het VB, het verdedigen van de vrije meningsuiting,… Dat kan allemaal positief klinken, maar het is wat ons betreft toch te beperkt. Het journalistieke ontmaskeren van extreem-rechts is positief en kan extra argumenten aanbieden om anti-racisten te organiseren en de activiteiten van het VB moeilijker te maken. In die zin bieden Blokwatch en het boek van Spruyt heel nuttige elementen en is het een versterking van de anti-racistische strijd.

Maar wij denken dat verder moet worden gegaan dan dat. Wij vinden dat journalistieke ontmaskering moet gekoppeld worden aan een uitdrukkelijk politieke campagne die ook actief deelneemt aan de uitbouw van een alternatief. We willen ons niet beperken tot journalistieke ontmaskering waarbij bijvoorbeeld een tekst van de liberaal Dirk Verhofstadt (broer van…) wordt gepubliceerd. Blokbuster is een politieke campagne die zich uitspreekt voor de noodzaak van een socialistisch alternatief. Sommigen vinden dat te ver gaan, maar wij denken dat de opbouw van een nieuwe arbeiderspartij noodzakelijk is om de belangen van de meerderheid van de arbeiders en hun gezinnen te verdedigen en tegelijk via die weg ook stemmen weg te halen bij het Vlaams Belang.

Tenslotte willen we wel benadrukken dat de mogelijke kritieken op bepaalde standpunten in het boek niet opwegen tegen de vele interessante informatie die je er kan vinden en die het de moeite waard maakt om dit boek aan te schaffen. Bepaalde feiten en gegevens die aangebracht worden, zullen zeker en vast terugkomen in de argumentatie die Blokbuster naar voor brengt.