Category: Partijen

In 1995 trok de SP onder aanvoering van Louis Tobback naar de kiezer met de slogan “SP: Uw Sociale Zekerheid”. De SP wist daarmee de electorale schade te beperken voor de partij na het Agusta-schandaal. Zonder de SP in de regering zou het slecht aflopen met uw sociale zekerheid, klonk het toen uit de mond van Tobback.

Karel Mortier

Vandaag duiken er in de media allerlei cijfers op die stellen dat die sociale zekerheid er vandaag niet zo goed voorstaat. En dat ondanks de onafgebroken aanwezigheid van de SP, later omgedoopt tot SP.a, in de regering sinds 1988. In die periode zijn de uitkeringen in verhouding met de lonen flink gedaald en behoren met name de pensioenen tot de laagste van Europa.

21% van de Belgen boven 65 jaar zijn arm

Tobback had in 1995 wellicht vooral de sociale zekerheid van de SP-mandatarissen op het oog toen hij campagne voerde, en niet zozeer de sociale zekerheid van de Belgische arbeiders en hun gezinnen. De relatieve armoede in ons land is vandaag even groot als 40 jaar geleden.

Bijna 15% van de bevolking leeft onder de armoedegrens. Gepensioneerden lopen nog meer risico dan anderen om onder de armoedegrens terecht te komen. Vooral omdat onze pensioenen in verhouding tot de laagste in Europa behoren. Uit een Europese studie blijkt dat bijna 21% van de mensen ouder dan 65 jaar in ons land arm zijn.

Nieuwe verkiezingsbeloften

Ondertussen probeert de SP.a ons weer te doen vergeten dat ze meer dan 18 jaar onafgebroken aan de macht zijn en dus tijd genoeg hadden om iets aan het probleem te doen. De SP.a maakt, met de verkiezingen in aantocht, weer allerlei beloften – die niet nodig waren geweest, mochten ze hun vorige beloftes zijn nagekomen.

De SP.a belooft onder meer om de pensioenen op te trekken tot 70% van het laatste nettoloon. De aanval van de SP.a op Citibank moet ons doen vergeten dat de armoede en de sociale ongelijkheid tijdens hun bestuur zijn toegenomen. Steeds meer mensen zijn afhankelijk van dubieuze instellingen als Citibank om rond te kopen.

Citibank

Wat is er beter dan een bankinstelling aanvallen om het linkse imago wat in de verf te zetten en de indruk te geven dat men iets doet voor de armen. Waarom heeft de SP.a echter zolang gewacht om dit probleem aan de kaak te stellen, als dit probleem al jaren gekend is? Waarom hebben ze in het verleden geen initiatieven genomen om paal en perk te stellen aan dubieuze praktijken van dit soort banken? Waarom richten ze een eigen meldpunt in als er reeds verschillende meldpunten bestaan?

De aanval van de SP.a op Citibank lijkt dan ook eerder een onderdeel van de precampagne van de SP.a dan een onderdeel van een breder plan om dit soort misbruiken in ons land aan te pakken.

Aanvallen op de levensstandaard

Citibank is niet de oorsprong van het probleem, maar speelt in op de gevolgen van het beleid van de traditionele partijen. Ook met een SP.a-deelname aan de macht is de koopkracht van veel Belgen gedaald door de uitholling van de index en de daling van de uitkeringen terwijl het leven veel duurder is geworden. Zeker voor de mensen die een huis moeten huren. De traditionele partijen hebben nagelaten om voldoende te investeren in betaalbare huisvesting waardoor mensen een steeds groter deel van hun inkomen nodig hebben om huisvesting te betalen.

Door de toenemende onzekerheid op de arbeidsmarkt zoeken steeds meer mensen een uitweg in goedkope kredieten om hun levensstandaard op peil te houden of om, tijdelijk, de eindjes aan elkaar te knopen.

Het is hypocriet van de SP.a om aan te klagen dat Citibank jaagt op werklozen, terwijl ze net duizenden mensen hun werkloosheidsuitkering hebben afgenomen. Hierdoor vormen ze een gemakkelijke prooi voor Citibank.

Eigenlijk verschillen Citibank en SP.a niet veel van elkaar. Beiden leven van de sociaal zwakkeren, beiden zweren bij hoog en laag dat ze hen helpen. Maar beiden naaien hen om daar zelf beter van te worden.

Er is nood aan een andere politiek die breekt met het beleid van de traditionele partijen en de oorzaken van de problemen aanpakt, in plaats van de gevolgen.

De laatste dagen verschenen in de media verschillende artikels waaruit nogmaals blijkt dat de vervangingsuitkeringen de welvaartsgroei niet volgen waardoor de relatieve armoede in ons land is toegenomen, net zoals de sociale ongelijkheid. Peter De Backer schreef in zijn commentaar in de krant Het Nieuwsblad dat het merkwaardig is dat een regering met socialisten zoiets zomaar laat gebeuren.

Karel Mortier

Vrijdag verscheen dan in een aantal kranten het bericht dat werknemers niet profiteren van de economische groei en dat het aandeel van de lonen in het BBP het laagste pijl heeft bereikt in twaalf jaar tijd en dat voor het eerste sinds mensenheugenis het aandeel van de lonen in het BBP lager ligt dan de inkomens van de patroons en zelfstandigen. Misschien moet de heer De Backer van Het Nieuwsblad een commentaar schrijven hoe een regering met daarin de socialisten dit kon laten gebeuren? Het zou nog beter zijn moest men een analyse durven maken over hoe dit kon gebeuren en daaruit conclusies trekken.

In de media wordt de SP.a vaak voorgesteld als de “winnaar” terwijl de VLD niets uit de brand kan slepen. De visie van Dedecker en andere patronale driftkikkers is dat ons land wordt geregeerd door “de” socialisten die het sociaal profitariaat vetmesten alsof er geen morgen meer is. Nochtans zeggen de cijfers net het omgekeerde.

Eigenlijk zijn het de liberalen die er – zonder er veel woorden aan vuil te maken – in zijn geslaagd om een massale overdracht van rijkdom te organiseren van de werkenden naar het patronaat en zelfstandigen. Het is eigenlijk vreemd dat ze gezien hun belabberde opiniepeilingen niet meer de nadruk leggen op dit soort cijfers om hun imago onder zelfstandigen en ondernemers wat op te krikken. De VLD heeft nog iets om aan hun achterban voor te leggen. Wat kan de SP.a voorleggen?

Het zijn de mensen die leven van een vervanginkomen die het slechtst hebben geboerd, gevolgd door de loontrekkenden, gevolgd door de topinkomens en bovenaan komen de grote aandeelhouders. Dedecker zei recent zelf in een interview in De Standaard dat hij meer geld haalt uit zijn beleggingen en vastgoed dan uit zijn baan als parlementair. Het is dan ook wat vreemd dat hij daaruit de conclusie trekt dat de uitkeringen en de loonkosten te hoog zouden zijn.

De winsten van de aandeelhouders en zelfstandigen ligt dus hoger dan de inkomens van diegenen die de rijkdom in ons land produceren. Het aandeel van de lonen in het BBP bedraagt momenteel 37,2%, dat van de winsten 38%. Als men een GSM pikt, is men een dief. Maar als men de meerwaarde van de werkenden pikt, is men een ondernemer en vervult men een voorbeeldfunctie in de maatschappij. Op dit moment vindt de grootste georganiseerde diefstal van ons land plaats en we moeten dat maar zomaar laten gebeuren. Meer nog. Het zijn de mensen die zich tegen die diefstal verzetten die dagelijks gecriminaliseerd worden in de media en politiek.

Dit nieuws komt echter helemaal niet als een verrassing voor mensen die de rapporten van de Nationale Bank de laatste jaren hebben opgevolgd of die in het verleden studies hebben gelezen over de armoede en de sociale ongelijkheid in ons land. In onze perspectieventeksten wordt hier trouwens al meer dan een decennium op gewezen o.a op basis van bovenstaande bronnen. Conclusie is dus dat de meeste vervanginkomens steeds verder dalen in vergelijking met de lonen, dat de inkomensongelijkheid tussen loontrekkenden toeneemt en die lonen op haar beurt een steeds kleiner aandeel vormen van het BBP. En dat alles in een periode waarin de SP.a en de PS aan de macht waren.

Erger voor de SP.a is dat ze niet alleen heeft gefaald om deze trend tegen te gaan – laat staan te stoppen – maar dat ze er op alle mogelijke manieren toe heeft bijgedragen om dit mogelijk te maken. Denk aan de houding van de partij tijdens de discussie over het Generatiepact of het vorige Interprofessioneel Akkoord. Dit is ook het bewijs dat de loonakkoorden die de laatste jaren werden gesloten ruim onvoldoende waren en dat er gezien de economische groei en winstboekingen meer ruimte was om een ruimer loonakkoord te sluiten.

Het wordt nog bitterder als we rekening houden met het vermoeden dat de inkomens van zelfstandigen en vaak ook de aangegeven winsten van ondernemingen een zware onderschatting vormen van hetgeen ze werkelijk geboekt hebben. Het is vreemd dat net op dit moment de ere-gouverneur van de Nationale Bank, Fons Verplaetse, een oproep doet om de loon”kosten” nog eens met 7,5% te verlagen. De schaamte van het patronaat en haar bondgenoten kent duidelijk geen grenzen. Het is dan ook vreemd dat uitgerekend een liberaal, met name De Gucht, een oproep doet om daarmee wat op te letten om de fundamenten van het systeem niet te ondermijnen. Tegelijk heeft de SP.a daar blijkbaar niet veel op aan te merken. De opportunistische aanval op Citibank zal daar niet veel aan veranderen.

De opeenvolgende regeringen, met medewerking van de sociaal-democratische coalitiepartners die sinds 1988 deel uitmaken van de regering, hebben ons land omgevormd tot een fiscaal lustoord voor de vermogenden van de ons omringende landen en uiteraard voor diegenen die er reeds woonden. Op een moment dat de fiscale rechtvaardigheidsridder van de SP.a, Van der Maelen, sier maakt met de Tobin Taks en andere mooie woorden lanceert, staat Huus Hiddink in Nederland terecht voor belastingontduiking in ons land en is Johnny Holiday bezig zijn koffers met geld te pakken om naar ons land te vluchten.

En dan komt SP.a vice-voorzitter Caroline Gennez in Morgen Beter zeggen dat het maar eens gedaan moet zijn met de fiscale concurrentie in Europa. Moest de dame dat vandaag gaan vertellen in Frankrijk of Nederland, dan zou ze een belachelijk figuur slaan. Moest Gennez een beetje gevoel van schaamte hebben, dan durfde ze met het sociaal palmares van de paarse ploeg niet meer over straat komen. Eerder op de week was er ook al opwinding in Nederland over het feit dat België Nederlandse pensioensfondsen zou willen binnenhalen door een fiscaal gunstiger regime voor die fondsen te creëren. België draagt dus meer dan haar steentje bij aan de fiscale concurrentie in Europa en dit met de SP.a/PS in de regering.

Een andere politiek is meer dan nodig om de establishmentpartijen die dit mogelijk hebben gemaakt de rekening te presenteren. En mocht dan allemaal nog niet erg genoeg zijn, besliste Inbev nogmaals om de prijs van het bier op te slaan. De schaamte kent echt geen grenzen!

De aankondiging van de SP.a dat professor Van Broeckhoven de Antwerpse Kamerlijst zal trekken, kreeg navolging. De satirische blog ‘links-socialisme.blogspot.com’ vernam dat het aanduiden van opvallende lijsttrekkers ook in andere provincies zal gevolgd worden. Een niet-partijlid dat geen intentie heeft om campagne te voeren in de volkswijken en het Generatiepact "spetterend" vindt. Dat zou het profiel zijn van de Oost-Vlaamse lijsttrekker. Het witte konijn werd uit de hoed getoverd.

Artikel vanop http://links-socialisme.blogspot.com

Pakje bakboter voert kamerlijst SP.a Oost-Vlaanderen aan

Maandag liet de SP.a menig waarnemer in verbijstering achter, toen de partij de verzamelde media liet optekenen dat Christine Van Broeckhoven – een figuur uit de wetenschappelijke wereld – haar Antwerpse kamerlijst zou aanvoeren.

Partijvoorzitter Vande Lanotte deed er gisteren nog een schepje bovenop. Gezeten aan een eikenhouten tafel in een oude Oost-Vlaamse boerderij, vanuit het landelijke Kruibeke, maakte de wereld kennis met een nieuwe verrassing op de SP.a-kamerlijsten.

Het betrof een pakje bakboter, tot wie het partijkopstuk plechtig het woord richtte onder de benaming Xavier.

Een zichtbaar opgetogen Vande Lanotte verwees naar een in brede kring bekend kleinood, een vriend aan huis "bij iedereen die ‘s avonds wel eens zijn eigen potje kookt". De ex-begrotingsminister, die drie glazen Al Gore-melk leegdronk tijdens de voorstelling van de nieuwe lijsttrekker in Oost-Vlaanderen, somde geduldig de politieke verwezenlijkingen van het pakje bakboter op.

Journalisten en persfotografen verdrongen elkaar met wringende ellebogen voor de eikenhouten tafel, om bij de weldra beroemde bakboter op de eerste rij te staan. De volgzame keukenhulp vond het Generatiepact, bij monde van partijleider Vande Lanotte, "lekker spetterend" en liep nu volledig warm voor een regionalisering van de arbeidsmarkt.

De genoemde "Xavier", het sociaal-democratische pakje bakboter, kon er alleen maar in stille en blijde verwondering naar luisteren. Hij was nog steeds geen lid van de partij, maar hoopte wel "in die pan te eindigen".

Volgens het betoog van de voorzitter was "Xavier Bakboter, de onontbeerlijke basis voor elke geslaagde culinaire activiteit, een steunpilaar van ieders fysieke voortbestaan, en daarmee een gerespecteerd symbool van maatschappelijk engagement, zoals de SP.a het bij het begin van de 21e eeuw graag ziet."

Of het in de volkswijken voor zichzelf en de SP.a campagne zou voeren, was voor Vande Lanottes pakje boter nog een vraagteken. "Xavier" ijverde op syndicaal terrein voor een "gele, geen rode vakbond", zo wist chef de cuisine (et du parti) Vande Lanotte te vertellen.

Maar waren "de gelen" geen stakingsbrekers? Ook daar moest het veelgevraagde pakje bakboter nog even over nadenken, in samenspraak met de partijtop.

(pd)

De SP.a kondigde maandag aan dat de wetenschapster Christine Van Broeckhoven de Antwerpse kamerlijst voor de partij zal trekken. Lidmaatschap van de partij is daarbij geen vereiste. Op hetzelfde ogenblik verscheen een kleiner bericht over een nieuwe hervorming van de Antwerpse SP.a. De lokale afdelingen worden aan de kant geschoven ten voordele van een overkoepelende structuur voor de stad Antwerpen.

De twee berichten hebben ogenschijnlijk weinig met elkaar te maken, maar toch zijn het beide uitdrukkingen van waar de SP.a vandaag staat. De interne partijwerking is zo goed als afgeschaft en indien er nog opflakkeringen zijn van lokale rebellie tegen de partijleiding, wordt de structuur maar aangepast.

Dat gebeurde nu in de Antwerpse SP.a waar er in Hoboken enige wrevel was nadat de centrale Antwerpse SP.a-leiding een coalitie had opgedrongen aan het district Hoboken. Officieel moet de sterker gecentraliseerde structuur ervoor zorgen dat er “minder vergaderingen” zijn en dat er geen tegenspraak is tussen de lijn van de lokale werking en de centrale SP.a-lijn in Antwerpen. En wie daar beslist, weten we allemaal. Zijn naam is Patrick.

De impact van de leden en de afdelingen van de partij wordt dus verder met de grond gelijk gemaakt. Tegelijk trekt de partijleiding alle macht naar zich toe. Dat bleek onder meer uit de aankondiging dat Christine Van Broeckhoven de SP.a Kamerlijst in Antwerpen zou trekken. De beslissing daarover viel niet in de afdelingen of op een regionaal partijcongres. Neen, Patrick zal wel beslissen en Johan Vande Lanotte volgde minzaam.

De aankondiging kwam iets vroeger dan gepland uit vrees voor een perslek. Van Broeckhoven was blijkbaar nog niet volledig klaargestoomd op de vragen van de media. Op tal van vragen kon ze nauwelijks antwoorden. De vraag of ze campagne zou voeren in volkswijken kwam als een donderslag bij heldere hemel. Idem met de vraag of ze nu lid zou worden van de SP.a. “Dat is helemaal niet aan de orde”, stelde de SP.a-lijsttrekster. En inderdaad, in de “andere” SP.a strekt het zelfs tot voordeel om geen lid te zijn van de partij.

De SP.a mag dan hebben aangekondigd dat het terug arbeiders in het parlement wil, blijkbaar wordt nu toch in eerste instantie uitgekeken naar een professor. Vande Lanotte stelde dat zijn partij werkt aan een verbreding van de SP.a naar het “geëngageerde middenveld”. Daarbij is hij trots op de nieuwkomer. “We kiezen altijd voor de gedurfde groeistrategie. Van zulke bedrijven koop je best aandelen,” stelde Vande Lanotte op een begrijpbare manier voor zijn doelpubliek.

Blijkbaar is de SP.a niet langer een partij waar de leden over politiek discussiëren en tot collectieve standpunten en acties komen, het is een “bedrijf” met een “gedurfde groeistrategie” waarvan je “aandelen” kunt kopen. De topmanagers aan de top zullen wel voor de koers van de partij zorgen, uiteraard in samenspraak met de nodige partners in de vorm van reclamebureau’s.

Naar aanleiding van de jaarlijkse NSV-betoging, dit jaar in Antwerpen, kwam het in het stadscentrum tot een cafégevecht. Een aantal aanhangers van de extreem-rechtse studentenclub NSV trokken naar een café waar ze de inboedel kort en klein sloegen. Er werden een 30-tal arrestaties verricht, 2 ervan moeten voor de onderzoeksrechter komen. Nu blijkt dat er bij de groep extreem-rechtse betogers die naar het café trokken ook VB-kopstukken aanwezig zouden zijn geweest.

Het is duidelijk dat de frustraties onder de rechtse studenten hoog oploopt. De campagne naar de NSV-betoging toe verliep niet bepaald van een leien dakje, overal botsten de studenten op tegenstand. Zelfs tijdens de NSV-betoging lieten de Antwerpse studenten massaal blijken wat ze van deze racisten en geweldenaars denken. In de studentenbuurt gooiden tientallen studenten water en eieren vanuit hun koten naar beneden. De voorbij passerende extreem-rechtse betogers konden er niet mee lachen.

Na afloop van de NSV-betoging trokken enkele betogers naar een café in het stadscentrum om er amok te maken. Een grote groep, waaronder verschillende VB’ers, kwam er provoceren. Onder de aanwezigen zou een VB’er geweest zijn die met een chique wagen met nummerplaat van het Europarlement reed. Ook zou Bart Debie aanwezig zijn geweest. Debie moet deze week overigens voor de rechter komen om zich te verantwoorden voor onder meer martelingen en valsheid in geschrifte. Toen hij nog voor de politie werkte, liet Debie meermaals zijn harde aanpak blijken. Zeker als het tegen migranten was. De klacht wegens fysiek geweld kwam van Turkse arrestanten die werden aangepakt door Debie en co.

Toen het geweld in het café uit de hand liep, zouden de VB’ers mogelijk snel het hazenpad hebben gekozen. We zijn nog op zoek naar getuigen die ons kunnen bevestigen welke VB’ers effectief aanwezig waren in het café en of deze hebben deelgenomen aan het geweld. Laat het ons weten via info@blokbuster.be.

Na jarenlang uitstel en de nodige overuren voor de ‘spindoctors’ was het uiteindelijk zo ver: het ideologisch congres van de SP.a. Daar kondigde Johan Vande Lanotte met veel tromgeroffel aan dat het tijd werd om terug arbeiders het parlement in te loodsen.

Bart Van der Biest

Sommige ziende-blinden grepen deze perfect geregisseerde mediastunt aan om van een ware revolutie te spreken binnen de SP.a: de partij had haar "arbeidersdraai" aangekondigd. Jan Vanderpoorten van ABVV-Volkswagen was aanwezig om dit engagement te onderlijnen. Is het na de alibi-Ali’s, de excuustruzen en de ex-Groen!-huismoeders nu ook de beurt aan de "partijcongres-arbeiders"?

Wie meent dat met deze geste de spons geveegd kan worden over 18 jaar ‘actieve afbraakstaat’ komt van een kale reis terug. Een partij die al die jaren garant stond voor een neoliberale politiek, kan moeilijk "sociaal" worden genoemd. De resultaten mogen er dan ook wezen: 1,5 miljoen Belgen moeten de touwtjes aan elkaar knopen om te overleven terwijl de bedrijfswinsten door het plafond schieten…

18 jaar in de regering wil zeggen dat al enkele generaties arbeiders deze partij nooit anders gekend hebben als diegene die hen doen inleveren. Veel ABVV-militanten zijn de gezamenlijke doctrine van SP.a en ABVV-leiding inzake "het minste kwaad" grondig beu. Op het einde van de rit is de kater even groot als met een zogezegd ‘nog rechtsere’ regering. Voor belangrijke dossiers stonden ABVV-basis en SP.a aan tegenovergestelde kanten van de barricade: de Europese Grondwet (dé blauwdruk voor sociale afbraak), het IPA 2005-2006, het Generatiepact, Volkswagen… De schrik van de SP.a om zich aan stakerspiketten te laten zien, was en is dan ook meer dan gegrond.

Ten tijde van de acties tegen het Generatiepact hadden de SP.a-tenoren geen enkele moeite om mee te huilen met de wolven van patronaat, de media en de andere politieke partijen. Herinneren we ons de woorden van Johan Vande Lanotte over het ABVV: "Wie zijn rug keert naar links, kijkt naar rechts." Daarmee beledigde hij niet alleen het ABVV maar ook de 58.000 stakers van het ACV die, tegen de uitdrukkelijke oproep van hun eigen vakbondsleiding in, staakten op 7 oktober 2005.

Het is dan ook niet te verwonderen dat heel wat activisten en vakbondsmilitanten uitkijken naar iets nieuws, iets anders. Met de oprichting van het Comité Andere Politiek kreeg deze zoektocht een politieke uitdrukking. Enkel al het bestaan van CAP heeft voor de nodige onrust gezorgd bij de zogenaamde progressieve partijen. Nu proberen deze partijen met goedkope, oppervlakkige beloften, de mogelijke electorale concurrentie van CAP uit te schakelen. De arbeiders hebben echter geen nood aan een mand vol loze en valse beloften maar aan een politieke formatie die consequent opkomt voor hun belangen.

LSP wil samen met anderen in CAP een krachtsverhouding uitbouwen door acties op de werkvloer, de wijken, de scholen… actief te ondersteunen. Dat is de aantrekkingskracht van CAP: het potentieel om uit te groeien tot een arbeiderspartij waarbij bredere lagen betrokken zijn. Wellicht is dit een werk van lange adem maar het is alvast veel stabieler dan de kortzichtige stemmenjagerij van de traditionele partijen.

De Limburgse VB-lijsttrekker Bert Schoofs reageerde publiekelijk op de gewelddaden van vorige donderdagavond in Antwerpen. Toen viel een groep NSV’ers enkele linkse studenten aan, maar even goed een toevallige passant die nog het hardst in de klappen deelde. Schoofs stelde hieromtrent op een internet forum dat links niet moet "janken". Over zijn eigen studententijd stelde hij: "In Leuven heb ik afwisselend slaag gekregen van en slaag gegeven aan linkse studenten."

Of hij ook gestudeerd heeft in Leuven, deelde Schoofs niet mee. Maar deelname aan geweld was blijkbaar wel een alledaags gegeven voor de VB-parlementair. Dit ligt in de lijn van wat VB-kopstuk Valkeniers eerde verklaarde toen hij stelde dat hij zich niet schaamde voor het "occasionele straatgeweld" van NSV tijdens zijn studententijd. Schoofs gaat nog een stapje verder en stelde op het forum van politics.be: "In Leuven heb ik afwisselend slaag gekregen van en slaag gegeven aan linkse studenten. In het eerste geval ging ik echter niet janken bij de gazettenmannekes. En links studentenprotest is niet altijd zo vreedzaam hoor. In Antwerpen deelden de linksen deze keer in de klappen. En dan gaan ze dus janken (en betogen)…".

Even later moest hij evenwel wat gas terug nemen: "Ik keur geweld niet goed, en als politiek mandataris neem ik er afstand van. Mijn verantwoordelijkheid als politicus is te groot om mijn ideeën met het minste geweld door te drukken." Wellicht besefte hij dat het niet positief overkomt om zinloos geweld goed te praten of te minimaliseren. Hij voegde er echter meteen aan toe: "Je weet waar je aan begint als je je aansluit bij een radicale studentenorganisatie (of deze nu links of rechts is). De linkse selectiviteit en gespeelde verontwaardiging zijn in dit opzicht zeer flauw en worden louter "pour le besoin de la cause" geuit."

Schoofs lijkt in zijn positie gevolgd te worden door de ordedienst van het VB. Eén van de vaste waarden van Voorpost stelde op hetzelfde forum: "Het zijn gewoon altijd dezelfde die erover beginnen bleren." Een NSV’er voegde er nog aan toe: "Er is nog nooit een maatschappelijke, politieke, etc… verandering geweest zonder geweld." Hiermee maakt extreem-rechts nogmaals haar standpunt over zinloos geweld duidelijk: slachtoffers moeten niet beginnen janken, geweld leidt nu eenmaal tot verandering.

Of het VB dit standpunt al te publiekelijk zal verkondigen (in pakweg een gratis huis-aan-huis blaadje dat in alle brievenbussen valt), kan betwijfeld worden. Het is echter opvallend dat ook parlementsleden van het VB zich niet distantiëren van het geweld van hun studenten en zelfs hun gemeenteraadsleden. Het feit dat een VB-gemeenteraadslid uit Mortsel betrokken was bij het geweld, zal mogelijk in de doofpot verdwijnen. Voor de VB-leiding vormt zijn geweld immers geen probleem: zelf hebben ze er ook wel nog op los geslaan…

Het zit de Open VLD niet mee. Ondanks de komst van een communicatiespecialist in het partijbureau moest de partij alsnog voorzitter Somers aanstellen als lijsttrekker voor de Kamerlijst in de provincie Antwerpen. Daarbovenop raakte de partij in opspraak door de mandaten van Pierre Chevalier bij de omstreden Forrest-groep.

Pierre Chevalier is reeds langer gelieerd aan het bedrijf George Forrest International (GFI). Toen hij nog ingeschreven was als advocaat verdedigde hij reeds de belangen van George Forrest. Dat is een omstreden zakenman die betrokken is in de plundering van de natuurlijke rijkdommen in Congo. De economische activiteiten van de Forrest-groep in Congo leverden George Forrest de bijnaam “Koning van Katanga” op.

Bij het uitbouwen van een imperium in Congo ging de groep-Forrest naar verluidt niet bepaald zachthandig te werk. De groep zou concurrenten de toegang tot mijnen verhinderen, de winst van mijnen afromen, dubieuze contracten sluiten,… De plundering van Congo droeg bij tot de spanningen in die regio die gepaard gingen met heel wat dodelijke slachtoffers. George Forrest geniet echter bescherming door zijn nauwe banden met president Kabila (Forrest is de belangrijkste geldschieter van de partij van Kabila) en hij geniet ook politieke steun in België.

Tot eind jaren 1980 was Pierre Chevalier (toen nog SP.a’er, thans VLD’er) de advocaat van George Forrest. Er kwam slechts een einde aan de samenwerking toen Chevalier de balie verliet om zich voltijds bezig te houden met zijn politieke carrière. Blijkbaar werden de banden echter nooit volledig doorgesneden, want nu werd Chevalier aangesteld als gedelegeeerd-bestuurder van George Forrest International (GFI).

Pierre Chevalier is echter tegelijk speciaal gezant voor de VN-Veiligheidsraad. Het bedrijf van George Forrest werd in VN-rapporten vermeld omwille van haar rol in het conflict in Congo. Chevalier verdedigde zich door te stellen dat werd afgesproken dat hij zich als speciaal gezant voor de VN-Veiligheidsraad niet zou inlaten met Congo…

Toen bekend werd dat Chevalier gedelegeerd-bestuurder was van GFI kwam er bijzonder snel reactie vanuit de Open VLD. Karel De Gucht stelde onmiddellijk openlijk dat Chevalier ontslag moest nemen als gedelegeerd-bestuurder van GFI om “elke zweem van twijfel over mogelijke belangenvermenging weg te nemen”.

Chevalier volgde het bevel van de partijleiding en nam naar eigen zeggen “spontaan” ontslag. Hij kon het niet nalaten om na te trappen naar enkele collega-politici die het even bruin bakken: “CD&V’er Jean-Luc Dehaene mocht vice-voorzitter zijn van de Europese Conventie en bestuurder bij Interbrew en L&H. Maar daarover hoor ik niemand. Terwijl Interbrew delokaliseert en iedereen weet wat er met L&H is gebeurd. Karel Van Miert (SP.A) is trouwens bestuurder bij De Beers, bekend van de bloeddiamanten.” Allemaal terechte opmerkingen van Chevalier, maar dat neemt niet weg dat George Forrest op zijn minst omstreden is omwille van zijn rol in Congo.

Het gedwongen ontslag en de heisa rond Chevaliers’ bestuursmandaat in GFI vormen een nieuwe tegenslag voor de Open VLD die zich “progressief” probeert voor te doen.

De Groene partij heeft haar kandidaten en campagne voorgesteld aan de media. Opvallend element daarbij is de verklaring van Vera Dua dat de partij klaar is voor een regeringsdeelname. De ervaringen van de vorige deelname zijn blijkbaar verteerd door de Groenen, waardoor nu de machtshonger opnieuw kan domineren.

Groen wil minstens 8 verkozenen behalen bij de federale verkiezingen van 10 juni: 6 Kamerleden en 2 Senatoren. Bij een goed resultaat wil de partij “zeker praten over groene regeringsdeelname”. Met wie dat kan, doet er niet toe. “We hebben geen specifieke voorkeur voor partners, we staan open voor elke democratische partij.” Dat bleek ook op lokaal vlak het uitgangspunt van de groenen. Zo vormde Groen in Mechelen bij de gemeenteraadsverkiezingen van 8 oktober een kartel met de “Open” VLD van Bart Somers.

De groene partij stelt nu dat het campagne zal voeren rond de noodzaak aan een “ecologische revolutie”. Aangezien klimaatsverandering vandaag een ‘hot item’ geworden is, denken de Groenen goed te kunnen scoren. Alleen is het natuurlijk maar de vraag welk ecologisch alternatief de partij naar voor brengt. Er zijn niet bepaald goede herinneringen aan de ecotaksen uit het verleden die vooral de gewone consument hebben geraakt. Ook nu gaan een aantal Groene voorstellen in die richting. Of wat dacht je van een CO2-taks op voertuigen en een tolheffing op de wegen?

De partij zal een campagne voeren rond twee thema’s: klimaat en armoede. De nadruk zal tevens liggen op het idee dat Groen “nodig is” in het parlement. Voor de Groenen zelf zal dat ongetwijfeld zeker het geval zijn. De campagne doet wat denken aan een mediagericht gegeven dat een graantje probeert mee te pikken van de populariteit van de documentaire van Al Gore. Ook andere partijen tappen uit dat vaatje, onder meer de SP.a probeert zich groen te profileren met de groene huisvrouw uit Kappelen.

Met een mediagerichte campagne en de aankondiging dat de partij klaar is voor regeringsdeelname, lijken de lessen van de verkiezingsnederlaag in 2003 reeds snel vergeten te zijn in Groene kringen. Die nederlaag kwam er niet zozeer door het feit dat de “oude generatie” van Groenen had afgedaan, maar veeleer door het beleid dat in de jaren voor die verkiezingen werd gevoerd door een regering waarin ook de Groenen zaten. Op welke punten werd toen een verschil gemaakt?

De Groenen stellen dat er nood is aan een ‘ecologische New Deal’ waaraan moet worden meegewerkt door werkgevers, werknemers, middenveld,… Hoe dachten de Groenen samen met de oliemultinationals een ecologisch beleid te voeren? Door te raken aan de oliewinsten van de vijf grootste multinationals (die wereldwijd 120 miljard dollar winst maakten in 2006)? Of zal er opnieuw met een beschuldigend vingertje naar de arbeiders worden gewezen onder het motto "de consument betaalt"?

Ondanks het feit dat het 70-puntenprogramma van het Vlaams Blok destijds stelde dat aan politiek doen verboden is voor buitenlanders, gaat de VB-leiding dezer dagen zelf aan politiek gaan doen in de VS. De reis wordt georganiseerd door de neoconservatieve (eigenlijk aartsconservatieve) Paul Beliën, ook wel de echtgenoot van Alexandra Colen (ooit een "puriteinse kwezel" genoemd door Filip Dewinter).

Vrijdag houdt het VB een receptie in Washington voor Amerikaanse rechts-conservatieven. Er wordt gezocht naar gelijkgezinden in de VS, maar de agenda voor de discussies wordt angstvallig geheim gehouden. De teneur van de toespraken voor vrijdag op de receptie is duidelijk. Dewinter: "De islam is een primitieve godsdienst. Europese normen en waarden en onze manier van leven zijn superieur. Het gevaar is reëel dat demografische ontwikkelingen, gecombineerd met de opkomst van een radicale islam, zullen leiden tot de islamisering van Europa en ons naar de Donkere Tijden terug zullen voeren."

Uiteraard zal het VB achteraf stellen dat het niets met racisme te maken heeft. De partij kan er ook niet aan doen dat haar eigen waarden en normen zogezegd "superieur" zouden zijn. Als dit ook de waarden en normen van Hans Van Themse of de pas veroordeelde VB’er Wim Felix zijn, werd niet meegedeeld. Felix werd veroordeeld omdat het voormalig VB-gemeenteraadslid als dolle schutter tekeer ging in een caféruzie. Wellicht is dat het antwoord op de "donkere tijden" die dreigen?

Het VB bezoekt onder meer een aantal rechtse lobbygroepen die zich richten tegen immigratie en opkomen voor een conservatief bewind. Vrijdag bezoeken de VB’ers ook Pat Buchanan, een omstreden conservatief figuur. Buchanan geniet alvast VB-steun als hij uithaalt naar de Arabische wereld.

Het feit dat Buchanan bij verschillende presidentiële campagnes de steun kreeg van uiterst rechtse gewelddadige neo-nazi’s, is voor het VB natuurlijk geen probleem. Dergelijke neo-nazi’s zouden in eigen land ook het VB steunen. Buchanan stelde in 1977 dat Hitler een "individu met grote moed" was. Steun van de gewelddadige KKK (Klu Klux Klan) is dan ook geen probleem.

Het Amerikaanse uitstapje van het Vlaams Belang is er op gericht om steun te krijgen van een aantal uiterst conservatieve kringen in de VS. Als het op dergelijke steun aankomt, geldt de slogan ‘eigen volk eerst’ plots niet meer. Of zouden de normen en waarden van het VB vooral dubbele normen en waarden zijn die kunnen aangepast worden naargelang tegen wie ze gericht worden?