NL Socialisme

Tag: Pride

  • Onder de glitter, de woede. Pride is a protest!

    Na een onderbreking van twee jaar wegens de pandemie was er op 21 mei opnieuw de Belgian Pride in Brussel. Meer dan 120.000 mensen namen deel aan het feest van de LGBTQIA+ gemeenschap en haar strijd voor echte gelijkheid. De volgende actiemomenten dienen zich ook al aan. Op 26 juni zijn er in Gent en Brugge betogingen om de 53ste verjaardag van de Stonewall-rebellie te vieren, het protest dat de LGBTQIA+ beweging uit de kast haalde.

    Tijdens de pandemie leden LGTBQIA+ personen nog meer onder het isolement dan de rest van de bevolking. “We hebben onze ruimtes echt nodig om samen te komen,” zei Laurent Mallet, de voorzitter van Belgian Pride. “Dat is waar Pride om draait: het belang van veilige ruimtes voor de LGBTQ-gemeenschap om samen te komen.” Aan het einde van het evenement waren er echter meldingen van homofobe en transfobe incidenten. Meer veilige ruimtes is een stap vooruit, maar het volstaat niet. We hebben een veilige samenleving nodig! Door collectieve strijd kunnen we de wanhoop terugdringen die leidt tot het aanvaarden van de nauwe grenzen van een onrechtvaardige maatschappij die ons belemmert in onze ontplooiing. Door collectieve strijd kunnen we verandering bekomen.

    In het kielzog van de nieuwe golf van feministische strijd en #MeToo is er een politisering en radicalisering onder bredere lagen van LGBTQIA+ personen. We durven spreken, we klagen aan, we proberen er iets aan te doen. Daarbij worden ook banden met andere bewegingen gezocht. De feministische strijd ligt daarbij het meest voor de hand, maar er is ook het verzet tegen autoritaire regimes (de oorlog van Poetin tegen LGBTQIA+ personen is al lang aan de gang…) en tegen besparingen (hoeveel zelfmoorden worden veroorzaakt door eindeloze wachtlijsten voor bescherming?). Kortom, we richten ons tegen het kapitalisme met zijn uitbuiting en onderdrukking.  “Internationaal verzet tegen queerfobie en het kapitaal,” scandeerde de delegatie van Campagne ROSA op de Pride, een delegatie die niet onopgemerkt bleef.

    Een erfenis van verzet en gezamenlijke strijd

    Op 27 juni 1969 was er een politie-inval in de Stonewall Inn in New York. De daaruit voortvloeiende opstand duurde zes dagen en nachten en staat bekend als de Stonewall-rellen. Het woord “Stonewall” is sindsdien de geschiedenis ingegaan als symbool van de opstand van de LGBTQIA+ gemeenschap tegen onderdrukking en de strijd voor gelijke rechten op alle gebieden. Het is geen toeval dat er op hetzelfde moment een feministische, antiracistische, anti-oorlogs- en bredere antikapitalistische strijd in volle gang was. Strijd versterkt elkaar.

    In de jaren tachtig streden activisten van Act Up en andere organisaties in de Verenigde Staten, Frankrijk en elders tegen het asociale beleid van regeringen en multinationale farmaceutische bedrijven die weigerden om iets te doen tegen Aids en HIV.

    Campagne ROSA baseert zich op deze erfenis van strijd. Discriminatie zal pas verdwijnen als we de voedingsbodem ervoor wegnemen, namelijk het kapitalisme. Kom mee in actie, doe met ons mee!

    • Investeringen in publieke diensten, huisvesting en degelijke jobs! Waar er tekorten zijn is er discriminatie op basis van geaardheid, genderidentiteit en uiterlijk.
    • Investeringen in socio-culturele LGBTQIA+ ontmoetingsplaatsen en organisaties, die veel expertise, maar weinig middelen hebben.
    • Investeringen in onderwijs, o.a in degelijke lessen seksuele opvoeding waarin LGBTQIA+ thema’s en genderdiversiteit besproken worden van in de kleuterklas
    • Investeringen in gezondheidszorg, zodat iedereen die lichamelijke of psychologische zorg nodig heeft deze ontvangt zonder op een wachtlijst te belanden.
    • Investeringen in opvanghuizen en sociale woningen om iedereen veilige huisvesting te garanderen.
    • Internationale steun voor LGBTQIA+ organisaties en gemeenschappen. Niet enkel symbolisch maar concreet door het vrijmaken van middelen en het versoepelen van de migratieprocedures voor vluchtelingen.
    • Voor de omverwerping van het kapitalisme, een systeem gebaseerd op verdeeldheid en uitbuiting om de winsten van een kleine elite veilig te stellen. Voor een samenleving waarin iedereen zichzelf kan zijn. Voor een socialistische samenleving waar de beschikbare rijkdom democratisch ingezet wordt voor de noden van de bevolking en de planeet.

    26 juni: betoging pride is a protest

    • Gent 15u Vrijdagmarkt.
    • Brugge: 15u De Burg
    • Open Mic en collectief vertrek. Antwerpen: 12u Draakplaats. Brussel: 13u Centraal Station

  • Strijdbare “Pride is een Protest”-delegatie op de Belgian Pride

    Na een afwezigheid van twee jaar was Pride afgelopen zaterdag eindelijk weer terug. De aanwezigen wilden van de gelegenheid gebruik maken om feest te vieren, maar velen waren er in de eerste plaats om deel te nemen aan de Pride Parade en om te demonstreren voor een samenleving waarin iedereen zichzelf kan zijn en zich kan ontplooien.

    Verslag door Emily – foto’s door James

    Enkele honderden mensen sloten zich aan bij de delegatie van Campagne ROSA achter de spandoeken ‘Pride is a Protest’. Onze borden – gemaakt door leden van Campagne ROSA Brussel – werden gretig opgepikt door deelnemers aan de Pride. Enkele affiches benadrukten de noodzaak van internationale solidariteit tegen de reactionaire aanvallen op LGBTQIA+ mensen in de VS en elders, of de gevangenneming van anti-oorlogsactivisten (en LGBTQIA+ activisten) in Rusland. Slogans als “Vrouwenrechten, transrechten, zelfde strijd, zelfde gevecht”, “Homorechten, arbeidersrechten, zelfde strijd, zelfde gevecht”, “Burgerrechten, sociale rechten , zelfde strijd, zelfde gevecht”, “Internationaal verzet tegen homofobie en het kapitaal” werden enthousiast en vastberaden geroepen .

    Honderden mensen passeerden langs de stands van Campagne ROSA. De badges waren een groot succes en met het ingezamelde geld kunnen we onze campagnes financieren en ons werk voortzetten. We hadden veel discussies. Velen zien net als ons dat het kapitalistische systeem geen uitweg biedt. De noodzaak om de strijd te verenigen om sterk genoeg te zijn om dit systeem omver te werpen, werd goed ontvangen. Wij denken dat er nood is aan een andere samenleving waarin iedereen zichzelf kan ontplooien, een samenleving die niet gericht is op de winsten van enkele individuen maar op de behoeften van allen, een democratisch socialistische samenleving.

    Volgende afspraak: Pride (is a) Protest op 26 juni

    Pride begon als een politieke demonstratie om te strijden voor gelijke rechten. Dit politieke en militante karakter is vandaag nog steeds nodig. Daarom organiseert Campagne ROSA ter gelegenheid van de herdenking van Stonewall  de betogingen “Pride (is a) Protest” in Gent en Brugge. Verschillende ROSA-groepen organiseren een collectief vertrek met een open micro. Dit is onder meer het geval in Antwerpen (12u Draakplaats), Luik (12u30 Luik Guillemins) en Brussel (13u voor Brussel-Centraal).

    De strijd voor het welzijn van LGBTQIA+ mensen en die voor een andere samenleving gaan hand in hand. Het welzijn van allen is immers in tegenspraak met het kapitalisme, dat gericht is op de winst van een kleine minderheid. Het klassieke kerngezin is de hoeksteen van het kapitalisme. De hele sociale structuur is nog steeds georganiseerd rond het klassieke gezin, waarbij één persoon de kostwinner is en de andere voornamelijk het huishouden doet. Ondertussen zijn er twee inkomens nodig om rond te komen. Dit zorgt voor een enorme druk, hoewel deze zorg- en huishoudelijke taken ook sociaal kunnen worden georganiseerd. Maar daarvoor zijn middelen nodig die momenteel in private handen zijn.

     

    Op Pride is a Protest strijden we voor:

    • Investeringen in onderwijs, voor o.a degelijke lessen seksuele opvoeding waarin LGBTQIA+ thema’s en genderdiversiteit besproken worden van in de kleuterklas
    • Investeringen in gezondheidszorg, zodat iedereen die lichamelijke of psychologische zorg nodig heeft deze ontvangt zonder op een wachtlijst te belanden.
    • Investeringen in publieke diensten, huisvesting en degelijke jobs! Waar er tekorten zijn is er discriminatie op basis van geaardheid, genderidentiteit en uiterlijk.
    • Investeringen in socio-culturele LGBTQIA+ ontmoetingsplaatsen en organisaties, die veel expertise, maar weinig middelen hebben.
    • Investeringen in opvanghuizen en sociale woningen om iedereen veilige huisvesting te garanderen.
    • Internationale steun voor LGBTQIA+ organisaties en gemeenschappen. Niet enkel symbolisch maar concreet door het vrijmaken van middelen en het versoepelen van de migratieprocedures voor vluchtelingen.

    Zondag 26 juni: Pride is a Protest betoging in Gent

    Pride is a Protest betoging in Brugge op 26 juni

     

     

    Foto’s van de Pride door James:

    [embed-google-photos-album https://photos.app.goo.gl/WshQjMXad3NpYBtM9]

  • In actie. Solidariteit met de pro-keuze mobilisaties in de VS. My body, my choice!

    Zaterdag protesteerden we aan de Amerikaanse ambassade in Brussel om het protest tegen de aanval op de abortusrechten in de VS te ondersteunen. De oproep voor het protest kwam van Campagne ROSA, LSP/PSL en de Wereldvrouwenmars. Enkele tientallen militanten namen aan de actie deel, waaronder leden van SAP/Gauche Anticapitaliste. Hieronder de toespraak van Anja Deschoemacker van LSP en Campagne ROSA.

     

    Begin deze maand lekte uit dat het Amerikaanse Hooggerechtshof Roe vs Wade wil verscheuren, de uitspraak uit 1973 die het voor regionale staten illegaal maakte om abortus te verbieden of te beperken.

    In de VS zijn de afgelopen weken tienduizenden mensen de straat opgegaan – wij zijn hier om ons bij hun protest aan te sluiten. We willen dat iedereen onze strijdkreet hoort: ons lichaam, onze keuze!

    Het Hooggerechtshof kan elk moment tussen nu en half juli een beslissing nemen. Als dit uitgelekte standpunt wordt aangenomen zullen vele staten Texas volgen, met 13 staten waar een totaal verbod zal worden ingesteld en tot 25 of 26 staten waar abortusrechten zwaar zullen worden beperkt.

    Dit is een catastrofe, ontketend door de Trumpisten, maar niet bestreden door de Democraten. Biden’s belofte om Roe v Wade te codificeren – een 50 jaar oude Democratische belofte! – was zoals veel van zijn beloften: leeg!

    Het laat opnieuw zien dat we alleen kunnen rekenen op onze eigen acties, onze eigen mobilisatie, onze eigen opbouw van een grassroots beweging – met een belofte om ons te blijven organiseren tot we gewonnen hebben!

    Dat is hoe abortusrechten werden gewonnen in Ierland in 2018, in Zuid-Korea in 2019, in Argentinië in 2020, in Mexico in 2021, in Colombia in februari van dit jaar. Er is geen sprake van dat we zullen accepteren om 50 jaar terug te gaan in de geschiedenis in de VS!

    Als dit gebeurt, zou het reactionaire regimes over de hele wereld aanmoedigen om het voorbeeld van de VS te volgen. ROSA en ISA zullen in en buiten de VS vechten om dit niet te laten gebeuren.

    Vandaag is het de Pride. Roe versus Wade was gebaseerd op het grondwettelijke recht op privacy. Het was niet alleen een uitspraak die het recht op abortus garandeerde, maar vormde de basis voor een hele reeks rechten die te maken hebben met de lichamelijke autonomie van individuen, het recht om zelf te beslissen wat we met ons lichaam doen. Als zodanig was het ook de basis voor een hele reeks LGBTQIA-rechten die nu worden bedreigd.

    We zitten hier dan ook samen in hetzelfde bootje. Alleen door samen te strijden tegen elke vorm van discriminatie en onderdrukking, voor het recht van iedereen op lichamelijke autonomie, voor het recht van iedereen op een fatsoenlijke levensstandaard om echte keuzevrijheid over ons leven en ons lichaam mogelijk te maken – alleen door dit te doen zullen we in staat zijn om deze reactionairen het hoofd te bieden.

    Wij van ROSA International Socialist Feminists en International Socialist Alternative – LSP/PSL in België – rekenen niet op zogenaamde progressieve vleugels van de miljardairsklasse. Net als de Democraten in de VS bewijzen de Belgische liberalen, sociaaldemocraten en groenen graag lippendienst aan onze rechten, maar ze gaven de eis voor legale abortus tot 18 weken snel op voor een zetel in de regering. Deze geschiedenis heeft zich zo vaak herhaald dat elke verbazing hierover eigenlijk een teken van naïviteit is.

    Wij steunen in de VS – en elders – het recht op lichamelijke autonomie van vrouwen en LGBTQIA-mensen – wij eisen toegang tot alle reproductieve rechten en Medicare voor iedereen om dat recht voor iedereen te verwezenlijken en niet alleen voor degenen die het kunnen betalen. We eisen gratis kinderopvang en onderwijs van hoge kwaliteit, openbaar gefinancierd, zodat het krijgen van kinderen ons niet armer maakt.

    Wij zullen voor dit alles vechten en wij hopen dat u zich bij ons aansluit in die strijd. Maar de situatie in de VS laat zien hoe progressieve wetten en rechten die gewonnen zijn door de intense massale strijd van het verleden teruggedraaid kunnen worden zolang de controle over de staat en de economie in handen blijft van de klasse van de superrijken, de burgerlijke klasse.

    ROSA en ISA zijn daarom in voor de langere strijd, de strijd om het kapitalistische systeem uit de weg te ruimen dat van A tot Z gebaseerd is op ongelijkheid, gebouwd op kolonialisme, slavernij en imperialisme, gebouwd op strikte geslachtsnormen in functie van het maken van winst, gebouwd op verdeling van de onderdrukte en uitgebuite massa van de wereldbevolking, de arbeiders en de armen.

    Doe met ons mee in de strijd tegen deze nieuwe aanval op de rechten van vrouwen en LGBTQIA personen. En organiseer samen met ons een strijd voor een werkelijk vrije wereld, waarin seksisme, racisme, LGBTQIA-fobie, nationale en religieuze onderdrukking tot het verleden behoren.

  • LGBTQI+: echte gelijkheid moet nog afgedwongen worden

    De afgelopen periode kwamen over heel de wereld miljoenen mensen op straat tegen seksisme. Jongeren organiseerden internationaal indrukwekkende scholierenstakingsacties om de klimaaturgentie op de agenda te plaatsen. De Black Lives Matter beweging kent in vele landen een krachtige weerslag. De roep om verandering is groot en pusht mensen om een rol op te nemen als activist. Naast praktische ervaring zijn er ook politieke conclusies, die in versneld tempo in de convergentie van strijdbewegingen getrokken worden: noch individuele oplossingen noch een individualistische benadering van de problematieken zijn geloofwaardig. Ook LGBTQI+-personen leken steeds meer geneigd om in actie te schieten, zo blijkt uit de grote opkomst op verschillende acties (vb. acties tegen LGBTQI+foob geweld met Campagne ROSA) en de groeiende zoektocht naar activistische blokken op Pride parades.

    door Elise (Brussel) uit maandblad De Linkse Socialist

    Strijdbewegingen leren van en versterken elkaar: mogelijkheden voor LGBTQI+-strijd

    De geschiedenis van de LGBTQI+-beweging leert ons dat strijdbewegingen elkaar kunnen versterken. De legendarische Stonewall-opstanden in 1969 waren een politiek antwoord op genormaliseerde discriminatie en politiegeweld. Deze LGBTQI+-beweging werd niet geboren in een vacuüm, maar tijdens een periode waarin, zoals vandaag, verschillende strijdbewegingen verandering eisten: de feministische beweging, de burgerrechtenbeweging en de anti-oorlogsbeweging. Het is in deze bewegingen dat mensen vaak hun eerste activistische ervaring opdeden (zoals het opzetten van comités, het uitwerken van een programma, het formuleren van eisen en het hiermee tussenkomen in de eigen werkplek/school/wijk etc., het bediscussiëren en uitvoeren van een actieplan …). Ook de afgelopen periode kwamen veel mensen in contact met activisme en trokken daar lessen uit, zoals de noodzaak van solidariteit tussen bewegingen en mensen.

    Door elkaars slogans te roepen en strijd te steunen, creëren we een beweging die groter en sterker is dan de aparte bewegingen op zichzelf. Dit gebeurde ook in het verleden, denk maar aan de steun van LGBTQI+-activisten aan de mijnwerkersstrijd tegen Thatcher of de aanwezigheid op feministische acties. Een zo sterk mogelijke strijd is noodzakelijk om tot reële verandering te komen. De LGBTQI+-beweging moet op een georganiseerde manier wederzijdse solidariteit opbouwen, inclusief door concrete eisen te formuleren die mee opgenomen worden door deze bewegingen.

    Covid-19: strijd in quarantaine en radicalisering 

    Covid-19 zette veel bewegingen tijdelijk on-hold: mensen worden ziek, social distancing maatregelen beperken protestacties, isolatie en precarisering bemoeilijken de organisatie van strijd.

    Daarnaast heeft Covid-19 ook een radicaliserend effect. De bestaande problemen werden extra in de verf gezet: de pandemie ging gepaard met een epidemie van huiselijk geweld, ongelijkheden en discriminatie maakten dat grote lagen van de bevolking en de meest kwetsbare groepen in het bijzonder hard getroffen werden.

    We moeten de groeiende woede en frustratie omzetten in strijd. Dit betekent internationaal solidariteitsacties organiseren met LGBTQI+-personen die leven in landen waar conservatieve, neokoloniale en/of religieuze wetgevingen en politici hun geboorte als misdaad karakteriseren. Maar we moeten ook reageren wanneer rechtse politici bij ons LGBTQI+-personen stigmatiseren en zo (voor sommigen dagelijks) geweld en discriminatie indirect legitimeren.

    We moeten op lokaal en nationaal vlak maatregelen en investeringen afdwingen om LGBTQI+-foob geweld en discriminatie tegen te gaan. Massale publieke investeringen in de gezondheidszorg (om de ellenlange wachtlijsten bij transgenderteams tegen te gaan, om voor iedereen psychologische ondersteuning te voorzien …), in het onderwijs (onder meer voor degelijke lessen seksuele opvoeding), in sociale woningen en degelijke jobs (tegen de discriminatie op de arbeids- en woningmarkt), in socio-culturele LGBTQI+-organisaties, in opvanghuizen, de sociale sector enz. Opkomen voor LGBTQI+-welzijn en sociale strijd gaan noodzakelijk samen.

    We willen deze eisen en voorstellen verder verdedigen na de Pride is a Protest acties van 27 juni. Ze kunnen uitgedragen en bediscussieerd worden door ROSA-actiecomités en meegenomen worden in andere strijdbewegingen (zoals de feministische acties of het zorgprotest). Onze strijd gaat verder dan dat. We leven in een klassensamenleving waardoor de vraag ‘hoe kunnen we echte sociale en economische vrijheid en gelijkheid verkrijgen?’, onvermijdelijk klassenstrijd impliceert. De noodzakelijke investeringen voor ons welzijn zijn binnen het huidige economische systeem altijd tijdelijk, schieten tekort en dreigen te verdwijnen wanneer de druk in de samenleving afneemt.

    In Brussel bijvoorbeeld, werd tijdens de coronacrisis voedselbedeling georganiseerd voor LGBTQI+-personen. Het aantal aanvragen nam elke week toe, maar toch loopt het project nu ten einde door een gebrek aan structurele middelen. Het is goed dat er (eindelijk) meer geld vrijgemaakt wordt voor vluchthuizen voor LGBTQI+-personen. Maar een samenleving waarin er steden zijn met meer dan 10.000 mensen op wachtlijsten voor sociale huisvesting, biedt geen oplossing op lange termijn voor slachtoffers van huiselijk geweld, dakloosheid en discriminatie.

    Het komt erop aan de maatschappij fundamenteel te veranderen, en niet gewoon hier en daar van een likje (regenboog)verf en herstellingswerken op korte termijn te voorzien. Er is nood aan een socialistische samenleving waarin de geproduceerde waarde geïnvesteerd wordt in ons welzijn. Er is een breuk nodig met de klassensamenleving waarin het behoud van bestaande machtsrelaties (onder meer via sociale controle, de winstgevende gratis reproductieve arbeid …) samenhangt met het kerngezin en strikte gendernormen die altijd voeding zullen geven om LGBTQI+-personen als een anomalie te presenteren. We strijden voor een samenleving waarin er niet langer keuzes gemaakt moeten worden tussen wie geholpen wordt en wie niet. Een samenleving waarin alle sectoren die belangrijk zijn voor LGBTQI+-welzijn (zorg, huisvesting, onderwijs, jobs, opvang …) niet tegen elkaar opgezet worden bij de verdeling van de tekorten, maar waarin de beschikbare middelen worden ingezet in het belang van alle werkenden en hun gezinnen.

  • Doe mee op 27 juni: Pride is a Protest

    Met 17 mei, Internationale dag tegen LGBTI-fobie, en 28 juni, herdenking van de Stonewall opstanden, staan mei en juni internationaal in het teken van LGBTQI+-rechten. In België werd het homohuwelijk erkend in 2003, sinds 2006 bestaat het adoptierecht voor holebi-koppels en de transwet, die de aanpassing van je geregistreerde geslacht toegankelijker maakt, kwam er in 2017. Maar wat blijkt? Wettelijke gelijkheid betekent niet hetzelfde als reële gelijkheid! Discriminatie en haat blijven het leven van LGBTQI+-personen sterk bepalen. Strijd blijft nodig!

    Covid19 : de veiligheid en het welzijn van LGBTQI+ personen op de helling

    2021 bracht ons opnieuw een homofobe moord, in Beveren. Verbaal en fysiek geweld maken helaas maar al te vaak deel uit van het leven van veel LGBTQI+-personen, evenals ‘subtielere’ vormen van haat en discriminatie. We kunnen in het openbaar niet zijn wie we zijn. Jongeren kunnen vaak ook niet dragen wat ze willen. We leven in een heteronormatieve wereld waar het klassieke gezin en de daaraan gekoppelde rolpatronen nog steeds dominant zijn en vaak met geweld afgedwongen worden.

    Een crisis raakt de meest kwetsbaren het sterkst. Ook de Covid19-crisis doet ongelijkheid, onveiligheid en discriminatie toenemen. LGBTQI+-personen leven vaker dan gemiddeld in precaire, ongezonde en gevaarlijke omstandigheden. Jarenlange besparingen hebben voor lange wachtlijsten gezorgd bij vele vormen van hulpverlening en opvang, belangrijk voor het welzijn van LGBTQI+-personen.

    De lockdowns brachten een gevaarlijke stijging van intrafamiliaal geweld met zich mee. Slachtoffers, waaronder ook proportioneel veel LGBTQI+-personen, leven 7 op 7 in een onveilige situatie. Toegang tot LGBTQI+-organisaties en sociaal contact in het algemeen bleef dikwijls beperkt tot online contact. Dit is onvoldoende en zeker niet altijd veilig. Cyberhate kent ongeziene hoogtes. De voorvallen van georganiseerd geweld waar LGBTQI+-personen via sociale media in de val gelokt en aangerand worden, nemen toe, waarbij de daders ook steeds jonger blijken. Bij jongeren leidt de crisis tot meer isolement en verslechtering van de mentale gezondheid. We hebben nood aan degelijke en gratis psychologische hulp voor iedereen die daar nood aan heeft.

    Een tekort aan degelijke jobs vormt een voedingsbodem voor discriminatie: wie ‘anders’ is, valt uit de boot. In 2018 meldde het gelijkekansencentrum UNIA een toename van de dossiers inzake discriminatie omwille van seksuele geaardheid met 49% tegenover het jaar ervoor.

    In het onderwijs is het lessenpakket nog steeds heteronormatief. Uit een onderzoek uit 2018 bleek dat in Vlaanderen meer dan 40 procent van de holebi’s zich niet veilig voelt op school. Een op vier kreeg zelfs af te rekenen met fysiek geweld en hetzelfde aantal ondernam reeds één of meerdere zelfdodingspogingen. Degelijke lessen seksuele opvoeding zijn nodig om vooroordelen en onwetendheid weg te werken en een veilig klimaat te creëren voor elke leerling.

    Strijd voor LGBTQI+-rechten en welzijn: reageer en protesteer!

    Crisissen leiden tot een hardere samenleving. Dit gaat altijd gepaard met een toename aan spanningen, geweld en frustraties in de maatschappij. LGBTQI+fobie is volgens Campagne ROSA niet aangeboren en kan niet herleid worden tot één bepaalde cultuur. Discriminatie wordt gestimuleerd en in stand gehouden door het kapitalisme, dat het nodig heeft om mensen tegen elkaar op te zetten om zo bestaande machtsverhoudingen te behouden.

    In die lijn stelt de heersende klasse bepaalde groepen voor als minderwaardig en creëert ze bewust een vijandsbeeld rond het ‘anders zijn’. LGBTQI+-personen zijn een zogenaamde bedreiging van ‘traditionele waarden’. Op die manier verdelen ze de werkende klasse om beter te kunnen heersen. Denk maar aan de concentratiekampen voor holebi’s in Tsjetsjenië, de aanvallen op transrechten en welzijn in Hongarije onder Orban en in Brazilië onder Bolsonaro. In veel neokoloniale landen staat er nog steeds een gevangenis- of doodstraf op jezelf zijn. Onze strijd is internationaal!

    Ook in België blijven rechtse en conservatieve instellingen, politiek en religieus, LGBTQI+-personen voorstellen als abnormaal, minderwaardig of als een gevaar voor de samenleving. Hiermee geven ze een rechtvaardiging voor geweld en discriminatie.

    Wij pikken dit niet. Het is belangrijk telkens met acties te reageren op voorvallen van geweld. Maar we kunnen niet stoppen bij verontwaardiging. Het is hoog tijd dat ook de LGBTQI+-beweging proactief tewerk gaat. De jaarlijkse Pride optochten in België lijken steeds meer op een gecommercialiseerd feestje, waarbij onze eisen en het strijdbare karakter van deze beweging naar de achtergrond verdwenen.

    Dit kan en moet anders: Pride is geboren als een Protest !

    We moeten de straat op om echte maatregelen en investeringen af te dwingen.

    Op 27 juni komen we op straat voor:

    • Investeringen in onderwijs, om o.a. degelijke lessen seksuele opvoeding mogelijk te maken.
    • Investeringen in gezondheidszorg, zodat iedereen die lichamelijk of psychologische zorg nodig heeft deze ook kan krijgen.
    • Investeringen in publieke diensten, huisvesting en degelijke jobs om geen ruimte te laten voor discriminatie.
    • Investeringen in socio-culturele LGBTQI+-ontmoetingsplaatsen en organisaties, die zoveel expertise, maar zo weinig middelen hebben.
    • Investeringen in opvanghuizen en sociale woningen om iedereen een veilig onderkomen te garanderen.

    Deze eisen kunnen levens redden, voor LGBTQI+-personen maar ook voor de grote meerderheid van de bevolking. Onze eisen tot investeringen botsen met de jarenlange besparingspolitiek. Er is rijkdom genoeg, maar die wordt momenteel enkel gebruikt om de rijken rijker te maken. De strijd voor LGBTQI+-welzijn en de sociale strijd voor een andere samenleving gaan daarom hand in hand. Wij willen een samenleving waar het welzijn van allen centraal staat. Dat staat haaks op het kapitalisme, waarin de winsten van een kleine elite de belangrijkste drijfveer zijn.

    Discriminatie zal pas verdwijnen wanneer we die voedingsbodem wegnemen. Deze strijd moeten we samen voeren. We have a world to win! Stay Proud, Stay Pride:  Organiseer mee/doe mee met de Pride is a Protest-acties in Gent, Antwerpen en Brugge op 27 juni 2021, één dag voor de verjaardag van de legendarische Stonewall opstanden.

  • Antwerp Pride in teken van 50 jaar Stonewall

    Sinds enkele jaren is de Antwerp Pride een vaste afspraak voor de LGBTQI+-beweging. Hoogtepunt van de activiteiten is de parade op zaterdag. Er hangt steeds een dubbelzinnigheid rond: enerzijds wordt het duidelijk uitgespeeld als vorm van citymarketing en springen grote bedrijven op de kar om een publiciteitsgraantje mee te pikken, maar anderzijds blijft het voor veel LGBTQI+-mensen een dag waarop ze gewoon zichzelf kunnen zijn.

    De parade waarmee 50 jaar Stonewall werd herdacht, werd geopend door een delegatie van de ‘rainbow cops’. Naar de rellen van Stonewall, die het begin vormden van de moderne actieve beweging voor LGBTQI+-rechten, werd niet verwezen in deze delegatie. In de parade trokken zowat alle grote partijen op: van CD&V dat voor transrechten pleitte over N-VA met een Vlaamse leeuwenvlag en VLD (met de bizarre slogan: ‘Only Madonna can judge me’) tot SP.a, Groen en PVDA.

    Vijftig jaar na Stonewall is er heel wat legale vooruitgang geboekt, maar de strijd voor gelijke rechten is zeker nog niet gestreden. We zien integendeel een hernieuwde opmars van extreemrechts, dat LGBTQI+-rechten betwist en zelfs actief bestrijdt. In ons land waren er homofobe uitspraken van VB’ers als Dominiek Sneppe-Spinnewijn of de Aalsterse VB-voorman Steve Herman. In de VS en elders wordt nog een stap verder gegaan met homofobe marsen, soms onder de naam ‘Straight Pride’. Een paar jaar geleden was er op hetzelfde ogenblik als de Brusselse Pride in Antwerpen een ‘Mars voor het gezin’ waarmee onder meer een verbod op de Pride werd geëist. Onder de aanwezigen: VB-kopstuk Dewinter. Onder de organisatoren: Wouter Jambon, N-VA-lid en zoon van. Je zou haast niet verbaasd zijn dat de N-VA van De Wever schaamteloos op de Pride verschijnt terwijl het tegelijk blijft onderhandelen met de homofoben van het Vlaams Belang.

    Op de Pride weerklonk gelukkig hier en daar een kritisch geluid met meer strijdbare eisen of voorstellen. Campagne ROSA had langs het parkoers een stand en verdeelde pamfletten met eisen die zich niet beperken tot formele gelijke rechten, maar die ingaan tegen het systeem dat voor sociale tekorten zorgt en bijhorende verdeeldheid stimuleert. In ons erg goed onthaald pamflet formuleerden we volgende eisen:

    • Meer opvangcentra voor LGBTQI+personen en iedereen die daar nood aan heeft
    • Meer publieke middelen voor sociale diensten en begeleiding voor LGBTQI+personen en hun omgeving
    • Massale publieke investeringen in onderwijs om o.a. degelijke seksuele opvoeding die niet heteronormatief is en discussie over kwesties als gender en wederzijdse toestemming, mogelijk te maken
    • Sensibiliseringcampagnes die verder gaan dan regenboogvlaggen
    • Voldoende en degelijke sociale huisvestingen
    • Degelijke en toegankelijke zorg en openbare diensten
    • Voldoende en degelijke jobs om discriminatie bij sollicitaties tegen te gaan

    Het pamflet maakte ook de link met het besparingsbeleid. “Een regering die de belangen van de superrijken verdedigt in plaats van het welzijn van LGBTQI+personen, als onderdeel van de werkende bevolking en hun families, zo’n regering is mee verantwoordelijkheid voor de toename van geweld en discriminatie. Om efficiënt te zijn, vereist de strijd tegen één vorm van discriminatie, strijd tegen alle vormen van discriminatie. Tegenover hun verdeel-en-heerstactieken plaatsen wij eenheid voor een sterke strijd! Het is noodzakelijk om samen het systeem aan te pakken dat aan de basis ligt van onderdrukking: het kapitalisme.

    “De vernietigende winsthonger van de 1% is onverenigbaar met het voorzien in onze noden, de meerderheid van de bevolking die net deze winsten mogelijk maakt. Alleen een volledig andere samenleving gebaseerd op gelijkheid en solidariteit, waarin geen mens een ander kan onderdrukken, discrimineren en uitbuiten, kan komaf maken met LGBTQI+fobie. Daarom komen we op straat voor een democratisch socialistische samenleving waarin de belangen van de meerderheid van de bevolking centraal staan.”

    Foto’s door Liesbeth op de pagina van LSP Antwerpen

    [embed-google-photos-album https://photos.app.goo.gl/adeJogDqtkZiqRsA8]

  • Pride is a Protest. Campagne ROSA was op de Pride afgelopen zaterdag


    Vijftig jaar na de rellen in Stonewall (New York) die leidden tot een beweging voor LGBTQI+-rechten, blijft strijd nodig. We moeten ons organiseren en het verzet opvoeren. De campagne ROSA (Reageer tegen Onderdrukking, Seksisme en Asociaal beleid) was dan ook op de Pride afgelopen zaterdag.

    We hielden de hele namiddag een stand voor het Centraal Station waarbij we veel pamfletten verdeelden om uit te leggen dat de Pride begon als een politieke manifestatie in de strijd voor gelijke rechten en dat dit politieke en strijdbare karakter ook nu nog nodig is. We hadden onze krant bij, maar ook een nieuwe brochure: ‘50 jaar Stonewall: strijd haalde LGBTQI+-beweging uit kast.’ We verkochten heel wat badges en armbandjes met slogans als “Pride not Profit.” Het opgehaalde geld dient om onze campagnes te financieren: onze werking is volledig afhankelijk van de middelen die we zelf ophalen.

    Daarnaast vormden we een strijdbare delegatie in de Pride zelf. We deden dit samen met onder meer Rainbow House. We riepen slogans tegen homofobie, lesbofobie, bifobie, transfobie, seksisme, racisme, … We benadrukten dat het besparingsbeleid weg moet. De gevestigde politici verdedigen eerst en vooral de belangen van de superrijken en dit ten koste van de noden en het welzijn van de meerderheid van de bevolking. Het besparingsbeleid houdt geweld en discriminatie in stand en versterkt dit zelfs nog. Strijden tegen LGBTQI+-fobie betekent ook strijden tegen alle vormen van discriminatie. Zij verdelen om te heersen, wij plaatsen daar ons motto van ‘samen sterk’ tegenover.

    We zullen niets fundamenteel veranderen als we ons niet richten tegen het systeem dat aan de basis van onderdrukking ligt: het kapitalisme. De winsthonger van de 1% rijksten botst met de behoeften en noden van iedereen. Enkel door te strijden, kunnen we bouwen aan een samenleving op basis van gelijkheid en solidariteit, waarbij geen enkele mens een andere kan onderdrukken of uitbuiten: een democratisch socialistische samenleving.

    Pamflet van de campagne ROSA

    [embed-google-photos-album https://photos.app.goo.gl/p5VAYLTHEFA32XBx8]

  • Pride is a protest! 50 jaar Stonewall: strijd haalde LGBTQI+-beweging uit kast

    De rellen in Stonewall in 1969 markeerden de geboorte van de internationale LGBTQI+-rechtenbeweging. 50 jaar later is er veel veranderd, maar is de strijd gestreden? Inzake wetgeving is er enorm veel bereikt maar statistieken tonen aan dat discriminatie en gewelddaden op basis van seksuele geaardheid of identiteit helemaal niet verdwenen zijn. In Tsjetsjenië zijn er concentratiekampen voor homoseksuele mannen. In Brazilië worden sinds de verkiezing van Jair Bolsonaro nog meer transseksuele mensen vermoord als voordien. Trump ontzegde transmilitairen de toegang tot het leger en in België blijkt uit recent onderzoek dat geweld jegens de LGBTQI+-gemeenschap de laatste jaren sterk toenam.

    Geactualiseerde versie van ons archiefdossier over Stonewall (dank aan Boris uit Gent voor de update)

    Wat betekent dit voor de hedendaagse LGBTQI+ beweging?

    Op 27 juni 1969 was er een onopvallende gebeurtenis in Greenwich Village in New York. Er gebeurde iets wat honderden keren eerder voorviel in de VS. De politie voerde een razzia uit in de “Stonewall Inn”, een van de weinige bars waar homoseksuele en transseksuele mannen en vrouwen toegelaten werden. Door de maffia gerunde etablissementen zoals de Stonewall Inn waren in die tijd vaak de enige plek waar LGBTQI-mensen een zekere vorm van vrijheid genoten. De harde sociale repressie en een algemeen maatschappelijke identificatie van homoseksualiteit als “perversie” veroordeelde iedereen die niet aan de heteroseksuele norm beantwoordde tot een leven in verborgenheid of marginaliteit. De Stonewall Inn was een toevluchtsoord voor vele, vaak dakloze queer- en transjongeren van Latino en Afro-Amerikaanse afkomst.

    Fysieke repressie en geweld door de politie was een dagdagelijks feit. Homobars werden geregeld ontruimd en hun bezoekers gearresteerd. De razzia in de Stonewall Inn op die juninacht was dus op zich niets nieuws. Maar toen de zeven agenten in burger en een geüniformeerde agent iedereen in de bar aan een identiteits controle onderworpen en met arrestaties begonnen, gebeurde er wel iets nieuw.

    Er is tot op vandaag discussie over welk incident juist tot rellen leidden. Sommigen herinneren zich een lesbische vrouw die inging tegen haar arrestatie of een drag queen die van zich afsloeg toen ze in de politie wagen werd geduwd. Anderen stelden dat het de intussen mythische transactivisten Marsha P Johnson en Sylvia Rivera waren die vanuit de joelende menigte toeschouwers de eerste straatstenen naar de agenten gooiden.

    Een veteraan van de holebistrijd, Craig Rodwell, stelde: “Er waren een aantal incidenten die tegelijk plaatsvonden. Het was niet één iets dat gebeurde of één persoon, er was gewoon een groepsgevoel van enorme woede.”

    De groep van opgepakte klanten van de bar begon met het gooien van muntstukken naar de agenten, een verwijzing naar het beruchte omkopingssysteem waarbij politiechefs grote sommen smeergeld kregen van bars waar holebi’s kwamen. De muntstukken werden al snel gevolgd door flessen, stenen en andere zaken. Er werd geroepen en de opgepakte holebi’s in de combi’s werden bevrijd. Agent Pine stelde later: “Ik had al deelgenomen aan gevechtssituaties, maar ik was nooit zo bang als op dat ogenblik.”

    Pine gaf bevel aan zijn ondergeschikten om zich terug te trekken in de lege bar waar alles werd vernield. Een parkeermeter werd uit de grond gerukt en gebruikt als stormram. De woedende menigte probeerde de bar in brand te steken. Er werden slogans geroepen als “Gay power” en “Gay Liberation now.” Het nieuws van de acties verspreidde snel doorheen Greenwich Village waarop honderden LGBTQI+-mensen – voornamelijk arme Hispanic en Afro-Amerikaanse working class jongeren – samenkwamen op Christopher Street in de buurt van Stonewall Inn. De politie kreeg versterking van de oproerpolitie die gespecialiseerd was in het aanpakken van protestacties tegen de oorlog in Vietnam.

    Duberman beschreef dit als volgt: “Een groep van enkele tientallen sterk uitgeruste oproeragenten probeerden traag vooruit te gaan op Christopher Street. Ze waren ingehaakt en slaagden erin om de betogers traag achteruit te drijven, maar – in tegenstelling tot wat de politie had verwacht – gaven de betogers niet toe en liepen ze niet weg. Ze slaagden erin de politie te omsingelen. Hierop sloegen deze iedereen die binnen hun handbereik kwam.”

    Dit scenario herhaalde zich meermaals. De politie slaagde erin om de betoging te ontbinden, maar ze hergroepeerden telkens op een andere plaats. Een cordon van woedende drag queens en homo’s haakten de armen in elkaar en zongen: “We are the Stonewall girls. We wear our hair in curls. We wear no underwear. We show our pubic hair… We wear our dungarees. Above our nelly knees!”

    Het antwoord op de repressieve aanpak kwam onverwacht en de ontreddering van de politie versterkte het zelfvertrouwen van de activisten. De volgende avond waren er opnieuw betogingen met duizenden deelnemers. Er werden pamfletten verspreid met als titel: “Haal de maffia en de flikken weg uit de holebi-bars.” De protestacties duurden vijf dagen.

    Na de rellen waren er intense discussies in de holebi-gemeenschap van de stad. In de eerste week van juli kwam een kleine groep holebi’s samen om een nieuwe organisatie op te zetten: het “Gay Liberation Front”. Die naam werd bewust gekozen omwille van de associatie met de anti-imperialistische strijd in Vietnam en Algerije. Delen van het Gay Liberation Front (GLF) namen deel aan solidariteitsacties voor de opgepakte Black Panthers. Ze zamelden geld in voor stakende arbeiders en maakten de link tussen de strijd voor holebi-rechten en die voor socialisme.

    Een holebi-magazine uit New York publiceerde een speciale editie over de rellen. In dit nummer stond ook een positieve recensie van John Reed’s boek over de Russische Oktoberrevolutie van 1917, het bekende “Tien dagen die de wereld schokten.” In het daaropvolgende jaar werden groepen van het GLF opgezet in onder meer Canada, Frankrijk, Groot-Brittannië, Duitsland, België, Nederland, Australië en Nieuw-Zeeland.

    Het woord “Stonewall” is de geschiedenis ingegaan onder holebi’s. Het is een symbool van de opstand van de holebi-gemeenschap tegen onderdrukking en van de strijd voor volledige gelijke rechten op alle vlakken. Vandaag bestaat het GLF niet meer, maar het idee van “Gay Power” is nog steeds aanwezig. Zo vormde dit de aanleiding voor de jaarlijkse betogingen van “Gay Pride” in tal van landen.

    Wat ging aan Stonewall vooraf?

    Waarom vonden de gebeurtenissen van Stonewall plaats op dat ogenblik? Hoe was het mogelijk dat acties van minder dan 200 mensen zorgden voor een breder protest en voor de ontwikkeling van Gay Liberation?

    De historicus John D’Emilio schreef in zijn boek “Sexual Politics, Sexual Communities” uit 1983 over de voorgeschiedenis van Stonewall. De auteur toont aan hoe het proces van industrialisering en verstedelijking, waarbij de plantage-arbeiders naar de steden trokken om te werken, het makkelijker maakte voor Amerikaanse holebi’s om hun seksualiteit te ontdekken en te beleven. Tegen 1920 was er een holebi subcultuur ontwikkeld aan de Barbary Coast van San Francisco, het Franse kwartier van New Orleans en in Harlem en Greenwich Village in New York.

    Er bestonden doorheen heel de geschiedenis holebi’s. De samenleving stond echter anders tegenover hen op verschillende ogenblikken van de geschiedenis. Het belang van de sociale verandering die hierboven werd aangehaald en de ontwikkeling van een subcultuur, zorgden ervoor dat een groeiend aantal holebi’s uit het isolement van de kleine landelijke gemeenschappen wilde stappen. Ze kwamen in aanraking met andere holebi’s en begonnen deel te worden van een bredere holebi-gemeenschap.

    Op dat ogenblik stonden er nog altijd straffen op homoseksualiteit. Er waren in verschillende Amerikaanse staten wetten tegen seks met een partner van hetzelfde geslacht. Eenvoudige uitingen van affectie op publieke plaatsen kon leiden tot bestraffing indien het ging om twee mannen of twee vrouwen die elkaars hand vasthielden. Zelfs een verklaring dat je homo of lesbo was, kon leiden tot een opname in een psychiatrische instelling zonder enige mogelijkheid tot verweer.

    Binnen de embryo’s van de nieuwe subcultuur waren er vooral jonge homo’s en minder vrouwen, omwille van hun grotere economische afhankelijkheid waardoor het voor vrouwen moeilijker was om buiten de sociale normen te treden. Tijdens WO2 kwam daar verandering in. De routine van de vredestijd werd doorbroken, waardoor er ook meer ruimte was voor holebi’s (zowel mannen als vrouwen) om vrijer om te gaan met hun seksuele geaardheid.

    Vrouwen kwamen op de arbeidsmarkt en ook in het leger, waardoor er ook meer economische onafhankelijkheid was waardoor er ruimte was om de eigen seksualiteit te zoeken.

    Hernieuwde repressie

    De terugkeer van de vredestijd zorgde ervoor dat er einde kwam aan de tijdelijke openheid tegenover holebi’s. Miljoenen Amerikanen hadden in het leger homo’s of lesbiennes ontmoet. Maar na de oorlog kwam de normale routine terug. De meeste ontmoetingsplaatsen voor holebi’s sloten de deuren. De vrouwen trokken terug naar huis nu de soldaten terugkwamen en in de fabrieken gingen werken.

    Het tijdperk van conservatisme op seksueel vlak kwam terug en er kwam een donkere periode voor holebi’s. Maar de geest van lesbische en homo-experimenten was uit de fles. De zaken zouden nooit meer hetzelfde zijn. Eén van de blijvende gevolgen was het groot aantal lesbische en homoseksuele ex-soldaten dat besloot om in de havensteden te blijven omdat er daar enige seksuele vrijheid was, weg van hun families en de druk om te trouwen.

    Tijdens de oorlog was San Francisco al uitgegroeid tot een centrum en dat was na de oorlog nog steeds zo. Samen met de minder repressieve maatregelen in Californië tegenover bijvoorbeeld holebi-bars, de aanwezigheid van steun voor homoseksualiteit vanuit de literaire beweging van de “Beats” rond schrijvers als Jack Kerouac, … werd San Francisco de holebi-hoofdstad van de VS.

    In de VS was er in de jaren 1940 en 1950 een heropbouw van het land en een druk om de consumptie op te drijven. Dat gebeurde tegen de achtergrond van de Koude Oorlog. De autoriteiten legden sterk de nadruk op het model van de orthodoxe gezinskern en familiewaarden. De andere kant van de medaille was een repressieve aanpak tegenover wie buiten dat stelsel stapte, bijvoorbeeld holebi’s.

    De onderzoeken van het Comité voor on-Amerikaanse Activiteiten zorgden ervoor dat duizenden holebi’s hun job bij de overheid verloren. Het verbod op de tewerkstelling van holebi’s bij de federale regering bleef van kracht tot 1975. In het district Columbia waren er begin jaren 1950 jaarlijks zo’n 1000 arrestaties. In iedere staat publiceerden lokale kranten de namen van wie vervolgd werd, wat ook leidde tot massale ontslagen. De post opende brieven van holebi’s en gaf de namen van de geadresseerden door. Scholen hielden lijsten bij van wie verdacht werd van holebi-neigingen…

    De opkomst van het verzet

    Het was tegen deze vijandige achtergrond dat de beweging voor LGBTQI-rechten in de VS tot stand kwam. In 1948 reeds besliste Henry Hay, een homo en langdurig lid van de Communistische Partij in de VS, om een holebi-groep op te zetten. Dit was een eerste hoofdstuk in wat holebi’s in die periode omschreven als de beweging van “homofielen”.

    Net als andere Communistische partijen, stelde de Amerikaanse CP dat het verder bouwde op de traditie van de Oktoberrevolutie in Rusland. Eén van de eerste maatregelen van de Bolsjewieken bestond uit het afschaffen van de criminalisering van holebi’s. Maar de opkomst van het stalinisme in de jaren 1930 leidde tot het terug opleggen van homofobe maatregelen. Ook in de CP’s begon er wereldwijd een negatieve houding te ontstaan tegenover holebi’s.

    Toch was Hay vastberaden om zijn project door te voeren, wat leidde tot een uitsluiting uit de CP. Hij wees als tegenargument op zijn lange staat van dienst in de partij, maar die weigerde daar rekening mee te houden. Met een kleine groep van medewerkers ging hij verder, waaronder heel wat voormalige leden van de CP. Hij zette de Mattachine Society (MS) op in 1950.

    D’Emilio omschreef het programma van de Mattachine Society als het eenmaken van geïsoleerde holebi’s, het vormen van holebi’s zodat ze zichzelf zien als onderdrukte minderheid, en het organiseren van strijd voor hun eigen emancipatie. Hay riep op voor een “ethische homoseksuele cultuur” en vergeleek dit met de opkomende culturen van de zwarten, Joden en Mexicaanse bevolkingsgroepen in de VS. De MS had lokale discussiegroepen opgezet om dit “ethisch” programma te promoten. Deze discussiegroepen stelden dat “emotionele stress en geestelijke verwarring” onder homo’s en lesbiennes “sociaal bepaald” werd. Onder invloed van de McCarthiaanse communistenjacht doorheen de jaren 50 werd de leiding van de MS vervangen.

    De oprichters van de MS stonden voor een vroege versie van “gay pride”, maar de nieuwe leiding weerspiegelde de sociale vooroordelen die bestonden tegenover holebi’s. De nieuwe voorzitter, Kenneth Burns, schreef: “We moeten de schuld voor ons lot bij onszelf zoeken … Wanneer zullen de homoseksuelen zich realiseren dat sociale hervorming pas effectief is als het voorafgegaan wordt door persoonlijke hervorming?”

    De positie van de nieuwe leiding was dat holebi’s niet moeten strijden voor veranderingen in de Amerikaanse samenleving maar moeten zoeken naar “respectabele” dokters, psychiaters, … die deel uitmaken van het establishment en zo voor een positievere houding kunnen zorgen. De meeste leden van het establishment dachten echter nog steeds dat homoseksualiteit een ziekte was en dit werd weerspiegeld in de opvattingen en het programma van de MS.

    De opkomst van een holebi-activisme

    Heel wat holebi’s die nog niet uit de kast waren gekomen, namen deel aan de campagnes van de zwarten voor burgerrechten. In de jaren 1950 en 1960 nam de invloed van de burgerrechtenbeweging toe en dat had ook gevolgen binnen de homofiele beweging van de MS. Het holebi-establishment rond figuren als Burns lag steeds meer onder vuur bij een nieuwe generatie van militante activisten.

    Dit leidde ertoe dat de leiding van de Mattachine Society en een gelijkaardige conservatieve lesbische groep (DOB, Daughters of Bilitis) besloot om de nationale structuur op te doeken toen ze vreesden dat deze in de handen zou vallen van radicalen. Individuele leden en afdelingen van MS en DOB besloten om zich te blijven organiseren. Ook elders waren er nieuwe militante leiders die een meerderheid behaalden, vaak na serieuze strijd.

    Een invloedrijke figuur in dit proces was de astronoom Frank Kameny die was ontslagen uit overheidsdienst tijdens de anti-holebi zuiveringen. Kameny was razend op de oude leiding van de homofiele beweging en haar onderdanigheid aan het medische establishment: “Een bevooroordeelde geest bevat geen informatie en kan niets worden geleerd.” De echte experts over homoseksualiteit waren de holebi’s zelf. Frank Kameny stelde over de organisaties van de zwarte burgerrechtenbeweging: “Ik zie de NAACP en CORE zich niet bezig houden met onderzoek naar het chromosoom of de genen die zorgen voor een zwarte huidskleur, of over de mogelijkheid om een zwarte af te bleken.” De strijd van de zwarten leidde tot slogans als “Black is beautiful”. Kameny speelde daarop in met de slogan “Gay is Good” en hij slaagde erin om de homobeweging deze slogan te laten overnemen in de aanloop naar Stonewall.

    De militante activisten begonnen publieke campagnes met slogans en directe acties, wat leidde tot een offensief tegen de politie en de regering, het verbod op tewerkstelling en een reeks andere maatregelen. De conservatieve leiders van de MS en de DOB hadden hun leden aangeraden om afstand te houden van de holebi-bars in de arbeidersbuurten. Maar tegen de jaren 1960 werden de holebi-bars een centraal forum voor activisten om te recruteren en om campagnes te organiseren. D’Emilio omschreef dit als “het samenkomen van de beweging en de subcultuur.”

    Gay Revolution!

    De Stonewall-rellen haalden de holebi-beweging voor het eerst uit de kast. Eerdere organisatiepogingen binnen linkse kringen gebeurden eerder via drukkingsgroepen achter gesloten deuren. Nu werd de strijd voor gelijke rechten voor LGBTQI-mensen op straat gevochten. In de dagen na de razzia in de Stonewall Inn waren er nog veel protesten, vaak nog gewelddadiger dan tijdens die eerste nacht. Duizenden holebi-jongeren die vaak uit hun ouderlijk huis verdreven waren omwille van hun geaardheid en die op straat of in opvanghuizen in Greenwich Village leefden, sloten zich bij het protest aan. Er waren pamfletten die de LGBTQI-gemeenschap opriepen om het heft zelf in handen te nemen en een einde te maken aan de repressie. Het strijdbaar karakter van het protest werd versterkt door de actieve rol van de vele sociaal uitgestoten holebi- en transjongeren. Zij hadden niets meer te verliezen en gooiden zich in de strijd.

    De rellen werden door heel wat oudere homoseksuelen en veel leden van de Mattachine Society veroordeeld en afgedaan als schadelijk voor de beweging. De nieuwe beweging zag de methoden van de MS daarentegen als iets oubollig en inefficiënt. De roep om nieuwe organisatievormen werd luider. Twintig jaar nadat Henry Hay de MS lanceerde, was de Amerikaanse samenleving sterk veranderd. De opkomst van de vrouwenbeweging (met een prominente rol van lesbische activisten), de zwarte burgerrechtenbeweging die steeds meer een beweging van “black power” werd (waarbij delen van de beweging socialistische standpunten innamen), de revolte tegen de VS-oorlog in Vietnam op de Amerikaanse campussen (mee beïnvloed door mei 1968 in Frankrijk) en neveneffecten zoals de persoonlijke relaties in groepen als de hippies, zorgden er allemaal voor dat de holebi’s een meer militante fase ingingen.

    Onder invloed van de voortdurende politie razzia’s in de maanden na Stonewall groeide de protestbeweging. Door de deelname van de ‘streetkids’ aan de straatprotesten kregen de politieke meetings een sterk antikapitalistisch karakter. Het Gay Liberation Front nam vaak een revolutionair standpunt in en riep op tot de noodzaak van eengemaakte strijd met alle groepen die onderdrukt werden binnen het kapitalisme. Onder de slogan ‘Gay liberation equals peoples liberation’ drukten velen de wens uit voor solidariteit met de vrouwenbeweging, burgerrechtenbeweging en de antikapitalistische bewegingen doorheen de wereld. De revolutionaire sfeer was een vruchtbare grond voor politieke organisatie en naast het GLF ontstonden tal van radicale protestorganisaties.

    Op 28 juni 1970 vond in New York de eerste ‘Christopher Street Liberation Day’ plaats: een herdenking van de Stonewall-rellen. Tegelijk werden Gay Pride marsen georganiseerd in LA en Chicago, de eerste Prides in de geschiedenis van de VS. Tegen 1972 waren er in alle grote steden van de VS Prides en waren er tienduizenden activisten betrokken. Waar er aanvankelijk nog grote angst was voor vijandigheid van omstaanders en politie, werden de Prides tegen 1972 gekenmerkt door een sterk zelfvertrouwen en een onbeperkte zelfexpressie van de deelnemers die niet langer bang waren.

    De Gay Liberation Movement kreeg in 1970 haar eerste symbool in de vorm van de Griekse letter Lambda, die staat voor balans en eenheid. Het was pas in 1978 dat deze vervangen werd door de populairdere regenboogvlag, vandaag internationaal bekend als symbool voor Gay Pride.

    Verwerping van de subcultuur

    Snel na de Stonewall-rellen keerden nieuwe organisaties als het GLF en de meer reformistische GAA (Gay Activist Alliance) zich af van de drag queens, transgenders en straatjongeren die aan de kop van de Stonewall protesten hadden gestaan. Transactivisten Marsha P Johnson en Sylvia Rivera richtten daarop STAR (Street Transvestite Action Revolutionaries) op. STAR bleef de noodzaak benadrukken van algemene maatschappelijke verandering via een antikapitalistisch programma. Via de organisatie van onderdak, educatie en voedselverzorging voor queer dakloze jongeren behield de organisatie een sterke basis die breder was dan enkel de trans community. Maar het ‘marginale en sociaal onaangepaste’ karakter van deze groep activisten werd verworpen door de kopstukken van het GLF en GAA. Zij zagen de drag queens en transgenders als een gevaar voor de sociale acceptatie van de zaak van gay liberation. Gradueel werden STAR en haar aanhangers naar de achtergrond verdrongen. De organisatie werd letterlijk uit de Pride van 1970 gezet en het recht ontzegd de deelnemers toe te spreken op het hoofdpodium. Toen Sylvia Rivera toch de micro nam en schreeuwde “Jullie homo’s kunnen nu in jullie bars binnen dankzij ons drag queens! En nu zeggen jullie ons dat we onszelf niet mogen zijn? Schaam jullie!”, werd ze uitgejouwd door de menigte. Na dit incident werden meerdere organisaties opgezet zoals het QLF (Queens Liberation Front) en de Transsexual Activist Organisation, in een poging de ‘antitranszuivering’ van de beweging tegen te gaan. Maar de tendens was gezet. De beweging kreeg steeds meer een ‘salonfähig’ reformistisch karakter, weg van de transactivisten en hun antikapitalistische ideeën.

    Doorheen de jaren 70 kreeg de Gay Liberation Movement uitdrukking in het politieke establishment. Openlijk homoseksuele politici zoals Harvey Milk wonnen enorme populariteit door campagnes voor legislatieve hervorming, zoals een wet tegen discriminatie op basis van seksuele oriëntatie in huisvesting, tewerkstelling en openbare diensten, die werd goedgekeurd onder zijn ambtstermijn in de San Francisco board of supervisors. Dergelijke legislatieve overwinningen versterkten de tendens om van een revolutionaire gay liberation beweging te gaan naar een puur op hervormingen gerichte single issue beweging voor gelijke rechten. De beweging stelde dat homo’s en lesbiennes een minderheidsgroep vormen die dezelfde rechten moesten verwerven als heteroseksuelen. In die zin sloot de beweging zich weer sterker aan bij de mattachistische methodiek van de jaren 50-60. Homo’s werden weergegeven als identiek aan hetero’s – behalve op vlak van privaat seksueel gedrag- dus ‘Queer non binary’ identificatie werd gezien als negatieve stereotypering.

    AIDS

    De AIDS-crisis in de jaren 1980 en 1990 zorgde voor een nieuwe golf van militantisme in de beweging. De ontkenning van AIDS als een epidemie en de weigering van de regering-Reagan om de slachtoffers medische zorg te verlenen, leidden tot de oprichting van nieuwe radicale organisaties zoals ACT UP (AIDS coalition to unleash power) die opnieuw stelden dat de discriminatie van homoseksuelen ingebed zit in de kapitalistische staat. De letterlijke uitroeiing van een hele generatie activisten bracht de beweging echter een zeer zware klap toe. Het zou tot 1993 duren, wanneer de Clinton-administratie eindelijk erkende dat de AIDS-epidemie een crisis was die de nodige aandacht verdiende, dat de beweging zich wat kon herstellen. Maar de heropleving van het gay militante activisme bleef niet duren. De politieke agenda van Gay Pride werd al snel opnieuw gedomineerd door respectabel reformisme, dat beperkt bleef tot eisen voor huwelijksrecht, adoptierecht, … Dat zijn belangrijke eisen, maar voor echte bevrijding is er meer nodig.

    Regenboogkapitalisme

    Ellen Broidy, een van de oprichtsters van het Gay Liberation Front stelde recent: “We waren zeer sterk gericht op de vernietiging van de patriarchale oorlogszuchtige racistische staat. Vandaag hebben we de staat in de armen gesloten.”

    De Prides zijn niet langer politiek, maar voornamelijk feestelijke evenementen. Ze zijn niet langer georganiseerd door radicale activisten maar door acceptabele organisaties en hun corporate sponsors. Mc Donald’s, Absolute Vodka en dergelijke sieren hun producten elk jaar met de regenboogkleuren en halen zo uit “inclusiviteit en verdraagzaamheid” een positief imago en bijhorende winst. Pride is een feest waar bedrijven en media allemaal aan meedoen.

    Er valt ook best wat te vieren. We hebben onze zichtbaarheid verkregen en de wetgeving is aangepast. Het homohuwelijk is goedgekeurd in meer dan 30 landen. Discriminatie op vlak van seksuele geaardheid is in alle westerse landen strafwettelijk verboden. LGBT-adoptie is legaal in 17 Europese landen en 50 staten in de VS.

    Maar is met deze wetten Gay liberation een daadwerkelijk feit?

    De fragiliteit van de wettelijke overwinningen wordt duidelijk wanneer blijkt dat homofobe hate crimes terug toenemen en statistieken uitwijzen dat het zelfmoordcijfer onder homoseksuele en transgender jongeren nog steeds het hoogst is.

    Welk antwoord heeft de Pride-beweging – die zich decennia lang heeft gericht op de belangen van de gay blanke middenklasse – op de groeiende steun voor extreemrechts conservatisme in Europa en de VS? Hoe verdraagzaam en tolerant wordt onze maatschappij ervaren door LGBTQI+-mensen met migratie achtergrond, een andere huidskleur of een laag inkomen? En wat met de talrijke verslagen van toenemend racisme, transfobie en heteronormativiteit binnen de gay community zelf? Kan het zijn dat net doordat de beweging haar visie op sociale klasse als vorm van onderdrukking – overlappend met seksuele oriëntatie en gender identiteit – verloren is dat uitdrukkingen als “No fems, No fats, No asians” pijnlijk veel voorkomen op gay dating apps?

    De afgelopen jaren kende de vrouwenrechtenbeweging een nieuwe opmars. Met massabetogingen in de VS als reactie op een president die sociale afbraak combineert met seksistische retoriek en protesten tegen de terugschroeving van de abortuswetgeving in sommige Europese landen heeft een nieuwe generatie feministen begrepen dat een radicaler programma voor sociale hervorming deel is van de strijd tegen seksisme.

    Is de tijd dan niet ook aangebroken voor een nieuwe generatie holebi’s en queers om terug aansluiting te vinden met de roots van de gay liberation strijd? Sociale ongelijkheid leidt tot uitsluiting op basis van huidskleur, geslacht, seksuele geaardheid of seksuele identiteit. De geschiedenis van onze beweging bewijst dat aanvaarding via assimilatie geen einde maakt aan discriminatie en kwetsbaarheid. De Pride movement van de 21e eeuw moet de realiteit van toenemende sociale onderdrukking onder ogen zien.

    Pride was a protest, and needs to be again!

  • 50 jaar na Stonewall: strijd voor LGBTQI+-rechten gaat door!

    Pride 2018

    Vijftig jaar geleden vormden rellen in Stonewall (New York) het begin van massale protesten die de strijd voor LGBTQI+-rechten op de agenda zetten. Mei is als Pride-maand in België een goed moment om stil te staan bij wat nu echt veranderd is, wat niet en nog belangrijker: hoe we verandering kunnen bewerkstelligen.

    Artikel door Elise (Gent) uit maandblad ‘De Linkse Socialist’

    Stonewall – een klimaat van protest

    Op 28 juni 1969 viel de politie voor de zoveelste keer binnen in LGBTQI+-bar Stonewall Inn, te New York. Het routineuze oppakken van de aanwezigen werd die dag onderbroken omdat LGBTQI+-personen succesvol terug vochten. De woede kon niet langer ingetoomd worden, niet op 27 juni, noch tijdens de protesten die de volgende dagen en maanden uitbraken, eerst in de VS en daarna internationaal.

    De deelnemers aan de Stonewall-rellen begrepen het goed: als we echt vrijheid en gelijkheid willen, moeten we er zelf voor opkomen. De rechten die LGBTQI+-personen vandaag hebben, zijn niet het gevolg van de goedhartigheid van politici. Het establishment droeg jarenlang bij aan het voorstellen van LGBTQI+-personen als pervers, ziek, abnormaal en staatsgevaarlijk. Dat moest het negeren van de noden van LGBTQI+-personen en de discriminatie op de job- en huizenmarkt legitimeren. Enkel onder druk van actief georganiseerd verzet kwam het proces voor gelijke rechten op gang.

    Het was niet toevallig in de context van de burgerrechtenbeweging, Vietnamoorlog en vrouwenbeweging, dat ook LGBTQI+-personen, bewust van de noodzaak van verzet voor verandering, de nodige ervaring opdeden met het organiseren van verzet. Er kwamen actiecomités, publieke campagnes en betogingen en LGBTQI+-bars waren een plaats van hevige politieke discussie. Vandaag creëren de groeiende protesten op Internationale Vrouwendag, de ervaringen die jongeren opdoen in de klimaatbeweging, de offensieve vakbondsacties en het enorme diskrediet waarin de regering verzeild is geraakt, een nieuwe opening om protest voor LGBTQI+-rechten te organiseren.

    Strijd voor reële gelijkheid

    De slogan ‘Fight for Pride’ is niet een nostalgisch teruggrijpen naar de jaren ‘60-‘70. Het is een noodzaak wanneer we kijken naar de context waarin LGBTQI+ personen leven, wereldwijd en in België.

    Naast LGBTQI+-fobe wetgeving die in veel landen aanwezig is, zorgt de opkomst van rechtse populisten en extreemrechts in verschillende landen voor druk op wat ‘verworven rechten’ leken. Trump nam sinds zijn aantreden al 101 maatregelen tegen LGBTQI+-personen (1), figuren zoals Bolsonaro, Orban en Putin propageren direct en/of indirect (vb. door het stellen dat alles buiten conservatieve familiewaarden slecht is) discriminatie en geweld gericht op LGBTQI+-personen.

    In België werden verschillende wetten ingevoerd om discriminatie tegen te gaan (huwelijk en adoptie voor holebikoppels, recht op aanpassen gender op identiteitskaarten, anti-discriminatiewetgeving …). Wettelijke gelijkheid is zeer belangrijk, maar het volstaat niet om reële gelijkheid te bewerkstelligen. Waar de winsten van de 1% belangrijker zijn dan het welzijn van LGBTQI+-personen en de meerderheid van de bevolking, zullen nooit de materiële voorwaarden gecreëerd worden die nodig zijn voor reële gelijkheid. De (tot voor kort volledige) afwezigheid van vluchthuizen voor LGBTQI+-personen is slechts één van de vele problemen. Geweld neemt toe en het armoedecijfer gaat ook onder LGBTQI+-personen de hoogte in. In een context van enorme tekorten op vlak van degelijke woningen en jobs, is het niet mogelijk om discriminatie te stoppen, zelfs indien die wettelijk verboden is. Zelfdodingspogingencijfers – 40% trans* personen in Vlaanderen (2) – en het feit dat 40% van de holebi middelbare scholieren zich onveilig voelt op school (3), geven aan dat het fysiek en mentaal welzijn van LGBTQI+-personen nog steeds verwaarloosd worden.

    Jobs geen racisme, seksisme en LGBTQI+-fobie!

    Sommige rechtse politici wijten LGBTQI+-fobie aan immigratie. Vluchtelingen en migranten worden ervan beschuldigd LGBTQI+-fobie te importeren. Hetzelfde wordt gedaan met seksisme. Nochtans is LGBTQI+-fobie niet vreemd aan de ‘westerse’ wereld met roze driehoeken in de concentratiekampen en koloniale homofobe wetgeving als bekendste, maar zeker niet enige, voorbeelden.

    LGBTQI+-fobie is niet eigen aan een bepaalde cultuur. Het is wel eigen aan een systeem dat verdeel- en heerstechnieken nodig heeft om zichzelf in stand te houden. In een samenleving waar de tekorten verdeeld worden, worden groepen tegen elkaar uitgespeeld: geld voor vluchtelingenwerk betekent besparingen op LGBTQI+-welzijn en omgekeerd. Zo leidt de regering de aandacht af van haar asociale besparingspolitiek die de ongelijke machtsverhoudingen in stand houdt en die tekorten veroorzaakt. Het zijn niet de vluchtelingen of migranten die de discriminatie van LGBTQI+-personen op de huizen- en arbeidsmarkt veroorzaken, maar de chronische onderfinanciering binnen het kapitalisme.

    We moeten ingaan tegen het misbruik van de strijd voor de rechten van minderheden om andere vormen van discriminatie te promoten. Om effectief te zijn, houdt de strijd tegen één vorm van discriminatie noodzakelijk een strijd in tegen alle andere vormen van discriminatie. Alleen verenigd zijn we sterk genoeg om de rijkdom die we samen produceren uit de handen te nemen van de 1% en terug te investeren in onze samenleving.

    Gewoon een kwestie van tijd?

    Mensen zijn niet van nature uit LGBTQI+foob. Maar als elke investering om LGBTQI+-fobie tegen te gaan op de lange baan geschoven wordt, zal het niet zomaar verdwijnen. Er zijn concrete oplossingen nodig: investeringen in onderwijs zodat degelijke (seksuele) opvoeding en debat mogelijk zijn op elke school met voldoende aandacht voor LGBTQI+-thema’s. Investeringen ook in voldoende kwaliteitsvolle sociale woningen en degelijke jobs om discriminatie in de praktijk te stoppen. Er zijn inhoudelijke sensibiliseringscampagnes die verder gaan dan regenbogen.

    Verder zijn er meer middelen nodig voor LGBTQI+-organisaties om personeelstekorten tegen te gaan en te vermijden dat deze organisaties afhankelijk zijn van eenmalige prestigeprojectbudgetten. Er zijn investeringen nodig in vluchthuizen en gezondheidszorg zodat jezelf zijn geen risico op dakloosheid, geweld en armoede inhoudt. Daartoe moet ook geïnvesteerd worden in publieke en sociale diensten voor opvang en begeleiding van LGBTQI+-personen en hun omgeving. Met dergelijke investeringen zijn op korte tijd effectief enorme veranderingen mogelijk.

    Strijd voor sociale eisen en socialisme

    De mensen die vijftig jaar geleden tijdens de Stonewall-opstanden terugvochten, behoorden tot de armere, zwarte, trans* etc. bevolking. Het waren deze mensen die in enorm precaire situaties zaten doordat ze hun job verloren en geen woning vonden door discriminatie en geen enkele uitweg hadden uit intimidatie, uitbuiting en geweld. Dat zelfs de weinige plaatsen van ontmoeting werden geteisterd door politierazzia’s en op winst beluste baruitbaters, toont dat safe spaces niet mogelijk zijn in een samenleving die zich voedt met ongelijkheid. LGBTQI+-fobie, geweld en discriminatie verdwijnen enkel wanneer het kapitalistisch systeem dat er mee aan de basis van ligt, uitgeroeid wordt.

    Met de Pride komen we op straat voor wat nodig is: investeringen en een breuk met het asociale besparingsbeleid en kapitalistisch systeem. Een regering die de voorkeur geeft aan het beschermen van de belangen van de 1%, in plaats van op te komen voor het welzijn van LGBTQI+-personen en de hele werkende klasse, is mee verantwoordelijk voor geweld en discriminatie. Als we verandering willen, is strijd nodig. Wij zijn klaar voor Pride als protest!

    18 mei – 12u Brussel Centraal. Om 14u vormen we een ROSA-blok

    [divider]

    Noten

    1. http://www.holebi.info/phpnews/kortnews.php?action=fullnews&id=17535
    2. https://transgenderinfo.be/suicidepreventieproject-van-start/
    3. https://www.vrt.be/vrtnws/nl/2018/05/09/4-op-de-10-holebi-scholieren-voelt-zich-onveilig-op-school/

  • Strijd voor gelijkheid nog steeds nodig! Fight for Pride

    Pride 2018

    Vijftig jaar na de Stonewall-opstanden (New York) die het begin vormden van massaprotesten voor LGBTQI+rechten, is strijd nog steeds nodig. De grote betogingen voor vrouwenrechten op 8 maart, het indrukwekkende jongerenprotest voor het klimaat, de vakbondsacties en de afkeer tegenover de heersende politieke partijen, vormen een gunstige context voor nieuwe mobilisaties voor LGBTQI+welzijn.

    Neem deel aan onze strijdbare delegatie in de Pride op 18 mei!

    De slogan ‘Fight for Pride’ is geen nostalgie naar de jaren 1960 en 1970. Het is een noodzaak. Extreemrechts en populistisch rechts dreigen te scoren in de Europese verkiezingen. Zij richten zich tegen allerhande rechten die voorheen ‘verworven’ leken en stellen op verwerpelijke wijze systematisch migranten verantwoordelijk voor alle problemen in de samenleving, inclusief seksisme en LGBTQI+fobie.

    De Pride optocht is in eerste instantie een feest en een belangrijke gelegenheid om de zichtbaarheid van LGBTQI+mensen te verbeteren. Het is ook een goed moment om na te denken over wat veranderd is, wat niet, en vooral: hoe we de broodnodige veranderingen kunnen bereiken.

    In België is er wettelijke gelijkheid, inclusief wetten tegen discriminatie! Maar dit volstaat niet om echte gelijkheid in de praktijk te realiseren. LGBTQI+personen worden in toenemende mate geconfronteerd met geweld en onzekerheid. In Vlaanderen onderneemt gemiddeld 40% van de trans*personen een zelfdodingspoging, 40% van de LGBTQI+scholieren voelt zich niet veilig op school! In een context van enorme tekorten op vlak van huisvesting en degelijke jobs, zal discriminatie altijd welig tieren, ondanks het wettelijke verbod erop. Ook de afwezigheid van opvang, sensibilisering en structurele middelen voor LGBTQI+organisaties, maakt reële gelijkheid onmogelijk.

    Laten we samen opkomen voor:

    • Meer opvangcentra voor LGBTQI+personen en iedereen die daar nood aan heeft
    • Meer publieke middelen voor sociale diensten en begeleiding voor LGBTQI+personen en hun omgeving
    • Massale publieke investeringen in onderwijs om o.a. degelijke seksuele opvoeding die niet heteronormatief is en discussie over kwesties als gender en wederzijdse toestemming, mogelijk te maken
    • Sensibiliseringcampagnes die verder gaan dan regenboogvlaggen
    • Voldoende en degelijke sociale huisvestingen
    • Degelijke en toegankelijke zorg en openbare diensten
    • Voldoende en degelijke jobs om discriminatie bij sollicitaties tegen te gaan

    Breken met het kapitalisme

    Het besparingsbeleid moet stoppen! Een regering die de belangen van de superrijken verdedigt in plaats van het welzijn van LGBTQI+personen, als onderdeel van de werkende bevolking en hun families, zo’n regering is mee verantwoordelijkheid voor de toename van geweld en discriminatie. Om efficiënt te zijn, vereist de strijd tegen één vorm van discriminatie, strijd tegen alle vormen van discriminatie. Tegenover hun verdeel-en-heerstactieken plaatsen wij eenheid voor een sterke strijd!

    Het is noodzakelijk om samen het systeem aan te pakken dat aan de basis ligt van onderdrukking: het kapitalisme. De vernietigende winsthonger van de 1% is onverenigbaar met het voorzien in onze noden, de meerderheid van de bevolking die net deze winsten mogelijk maakt. Alleen een volledig andere samenleving gebaseerd op gelijkheid en solidariteit, waarin geen mens een ander kan onderdrukken, discrimineren en uitbuiten, kan komaf maken met LGBTQI+fobie. Daarom komen we op straat voor een democratisch socialistische samenleving waarin de belangen van de meerderheid van de bevolking centraal staan.

0
    0
    Your Cart
    Your cart is emptyReturn to Shop
    Continue Shopping