NL Socialisme

Category: Sport

  • Trump provoceert escalatie van sportief protest tegen racisme

    Foto: Wikicommons

    “Wie zou niet graag zien dat een van die bazen van de NFL [National Football League] rechtstaat en als iemand de vlag niet respecteert meteen zegt: ‘Haal die klootzak van het veld. Eruit. Hij is ontslagen.’” Zo schreeuwde president Trump op een bijeenkomst in Alabama.

    Artikel door Jordan Quinn, Socialist Alternative

    Deze reactie heeft geleid tot een storm van protest waarbij volledige teams knielden tijdens het nationale volkslied en enkele teams zelfs weigerden om de kleedkamer te verlaten voor het volkslied.

    Het begon allemaal met Colin Kaepernick die protesteerde in solidariteit met Black Lives Matter door te knielen tijdens het volkslied. Sindsdien is er een debat begonnen over de rol van atleten in politiek protest, racisme en over racisme in de sport in het bijzonder. Ook fans die anders niet bij politieke discussies betrokken zijn, laten zich horen.

    “Deze zondag moet je duidelijk maken aan welke kant je staat. Aan welke kant sta jij?” Dat vroeg Charles Woodson, een voormalige vedette uit de American Football.

    Het protest #TakeAKnee werd al langer volgehouden, maar kende een grote uitbreiding na de uitspraken van Trump. Op het begin van het seizoen knielden slechts enkele spelers om het protest van Kaepernick door te zetten. Michael Bennett was de meest uitgesproken activist onder de atleten. Maar afgelopen zondag was het anders. Op één dag knielden meer spelers dan in heel het vorige seizoen samen. Zelfs veel eigenaars moesten noodgedwongen de kant van de spelers kiezen. Zelfs Shad Khan en Jerry Jones deden dit, ook al gaven ze beiden 1 miljoen dollar aan Trump. Ze verklaarden dat de uitspraken van Trump “verdeeldheid zaaien.”

    Sport en politiek

    Het protest afgelopen zondag was een positieve stap vooruit. Het toont aan dat atleten niet immuun zijn voor de veranderende politieke omstandigheden en dat de eigenaars niet immuun zijn voor politieke druk. Deze eenheid is natuurlijk hol en slechts tijdelijk. Wat was het antwoord van dezelfde clubeigenaars toen Colin Kaepernick vorig seizoen zijn acties begon? Of op de vele seksistische, racistische en xenofobe uitspraken van Trump? Aan welke kant stonden ze tijdens de onderhandelingen over de contracten met de spelersassociatie? De grote vraag na afgelopen zondag is of de eigenaars aan de kant van hun spelers zullen blijven staan of als ze het protest willen stoppen om terug te keren naar de normale gang van zaken?

    Op langere termijn zullen de eigenaars de kant of het standpunt kiezen waarmee ze hun winsten het beste kunnen verdedigen. Er waren al rechtse oproepen om de National Football League te boycotten. De eigenaars die zowel aan Trump doneerden als samen met de spelers knielden, zullen een kant moeten kiezen.

    Het protest van de spelers moedigt Black Lives Matter aan. Die beweging bedreigt de racistische stabiliteit van het kapitalisme en de steeds instabielere sociale en economische situatie in de wereld en in de VS. De rol van de atleet als “enkel sport” kon zo lang standhouden, omdat het in het belang is van de specifieke clubs waar ze spelen maar ook van het hele sportsysteem en het kapitalisme zelf. Spelers die zich verzetten tegen geweld van de politie kunnen daar immers vertrouwen uithalen om ook actief in te gaan tegen eigenaars die niet genoeg ondernemen rond de veiligheid van spelers. Belangrijker is het feit dat de atleten als publieke figuren hun positie kunnen gebruiken om bewegingen buiten het sportveld te versterken.

    President Trump lijkt er alles aan te doen om de spelers nog meer redenen te geven om het protest te steunen. Bovenop zijn opmerking over knielende atleten, had hij recent via Twitter laten weten dat Steph Curry van de Golden State Warriors niet welkom was in het Witte Huis. Daarop besliste de volledige ploeg om niet in te gaan op een uitnodiging van het Witte Huis. Hoe meer Trump de sportwereld in de politiek betrekt, hoe meer de atleten een politiek rol zullen spelen.

    Fans en spelers kunnen en mogen niet toelaten dat ze moeten zwijgen over belangrijke politieke kwesties. Ze moeten opstaan en bijdragen aan bewegingen tegen racisme, seksisme en homofobie, om maar enkele kwesties op te noemen. Wij staan aan de kant van atleten als Michael Bennett, Colin Kaepernick en alle anderen die zondag geprotesteerd hebben en hun positie gebruikten om het lot van onderdrukten in de verf te zetten en om solidair te zijn met bewegingen als Black Lives Matter tegen politiegeweld en discriminatie. De beste manier om spelers als Bennett en Kaepernick te steunen, is door te bouwen aan massabewegingen waarin hun bijdrage aan de strijd voor rechtvaardigheid een plaats vindt.

  • 80 jaar geleden: Olympische Volksspelen van Barcelona

    olympbarcelonaTachtig jaar geleden stond Barcelona vooraan in de strijd tegen het fascisme. De revolutionaire beweging van 1936 werd niet alleen in betogingen, stakingen en strijd in loopgraven gevoerd. In juli 1936 moest Barcelona ook het toneel zijn voor een competitie met 6.000 atleten uit heel de wereld. Ze werden verwelkomd door spandoeken en supporters. Het waren geen gewone atleten, maar socialisten, anarchisten en tal van andere antifascisten die verzamelden voor de Olimpiada Popular, de Olympische Volksspelen.

    Artikel door Scott Jones uit weekblad ‘The Socialist’

    De officiële vlag voor het gebeuren had drie figuren in het rood, geel en zwart. De figuren vertegenwoordigden de eenheid en gelijkheid tussen vrouwen en mannen, blanken en zwarten. Het ging om alternatieve Olympische Spelen die geplaatst werden tegenover de officiële Spelen die dat jaar in Berlijn werden gehouden. De officiële Spelen werden geopend met ‘sieg hiel’-kreten en swastika-vlaggen.

    Twee steden, twee totaal verschillende Olympische Spelen. De ene Spelen vonden uiteindelijk niet plaats, de andere hadden nooit mogen plaatsvinden. De spelen van het volk stonden lijnrecht tegenover de nazi-spelen.

    In 1931 versloeg Berlijn Barcelona in de discussie over het organiseren van de Spelen van 1936. Tussen 1931 en 1936 zou de wereld er helemaal anders gaan uitzien. In 1933 kwam Hitler aan de macht waarna de nazi’s hun zwarte laarzen over de Duitse samenleving loslieten. De Olympische Spelen werden een opportuniteit voor Hitler om zijn macht te tonen aan de wereld en om het nieuwe Duitsland voor te stellen.

    In Spanje kwam in 1936 een linkse Volksfrontregering aan de macht. Deze regering besloot om de Olympische Spelen van Berlijn te boycotten en eigen spelen in Barcelona te houden. Atleten uit 22 landen gingen op de uitnodiging in, met grote delegaties uit de VS, Groot-Brittannië en Scandinavië. Er waren ook delegaties met vluchtelingen uit het fascistische Duitsland en Italië. Een andere ploeg bestond uit Joodse vluchtelingen.

    De meeste atleten wisten goed waarom ze in Barcelona waren: niet alleen voor de sport maar ook uit solidariteit met de strijd tegen het fascisme. De meeste atleten werden gestuurd door vakbonden, socialistische en communistische partijen en andere arbeidersorganisaties.

    Maar de Spelen van Barcelona zouden niet doorgaan. Aan de vooravond ervan lanceerden de fascisten en nationalisten in Spanje onder leiding van Franco en met steun van Duitsland en Italië een staatsgreep om de linkse republikeinse regering aan de kant te schuiven. De duizenden radicale jongeren die in Barcelona waren voor de Spelen steunden uiteraard de regering en 200 van hen besloten om te blijven en mee te vechten. Ze erkenden dat dit geen louter binnenlandse discussie was, maar een strijd tegen het fascisme. Ze werden de eerste internationale vrijwilligers in de Spaanse burgeroorlog. Onder hen de bekende zwemster Clara Thalmann die nadien een held van het Franse verzet zou worden.

    Vele anderen trokken dezelfde conclusie en uiteindelijk zouden duizenden mannen en vrouwen naar Spanje trekken om de verkozen Volksfrontregering van de Spaanse republiek te verdedigen tegen de troepen van Franco, Hitler en Mussolini. De 40.000 vrijwilligers uit heel de wereld brachten een voorheen nooit gezien voorbeeld van internationale solidariteit.

    Terwijl in Berlijn troepen en vliegtuigen werden klaargestoomd voor de brutale oorlog in Spanje, werden de officiële Olympische Spelen er gehouden. Naast de duizenden atleten die in Barcelona wilden sporten, waren er tal van andere atleten die de Spelen van Berlijn boycotten. Dat was onder meer het geval voor Joodse atleten en ook de Sovjet-Unie bleef afwezig.

    Maar toch waren er veel atleten, zelfs diegenen die door de nazi’s als van een “minderwaardig ras” werden beschouwd. Zo waren Halet Çambel en Suat Fetgeri Aseni de eerste Turkse en eerste moslimvrouwen die aan de Spelen deelnamen. Zij weigerden Hitler te ontmoeten omwille van zijn houding tegenover de Joden. De bekendste atleet op deze Spelen was Jessie Owens, een zwarte Amerikaan die Hitler en de nazi’s woest maakte door vier gouden medailles te winnen.

    De Olympische Spelen worden net zoals de Wereldbeker voetbal en andere grote sportevenementen gevologd door tal van mensen. Dergelijke venementen bieden een kans voor mensen om samen te komen en om enorme talenten aan het werk te zien. Het idee van Olympische Volksspelen was een schitterende poging om te protesteren tegen het misbruik van de Spelen door de nazi’s die de Spelen van 1936 gebruikten om hun racistische standpunten naar voor te brengen.

    Vandaag brengen Olympische Spelen nog steeds sportieve hoogtepunten, maar het evenement is gekaapt door grote bedrijven en het kapitalisme. Bij de Spelen van 2012 bijvoorbeeld werd duidelijk hoe alles in het belang van de grote bedrijven stond, terwijl er voor de gewone bevolking van Londen weinig te beleven was. Deze zomer zijn er de Spelen van Rio de Janeiro. De atleten en supporters worden er onthaald met spandoeken die zeggen: “Welkom in de hel”. De spandoeken van agenten en brandweerlieden protesteren tegen de lage lonen en maken duidelijk dat de veiligheid niet gegarandeerd is.

    Er waren tal van waarschuwingen voor het geweld en de misdaad in de stad. Topvoetballer Rivaldo waarschuwde de mensen om thuis te blijven. Sommige atleten trokken zich terug omdat de Braziliaanse autoriteiten er niet in slagen om het Zika-virus efficiënt te bestrijden. Brazilië kent een harde recessie. De enorme corruptie en het besef van de Braziliaanse werkenden en armen dat zij, net zoals bij de Wereldbeker van 2014, de prijs zullen betalen voor een evenement dat te duur is om er zelf op aanwezig te zijn, vormen extra ingrediënten voor een explosieve cocktail.

    Gewone Brazilianen zullen niet zozeer de sportieve hoogtepunten zijn, maar het ziekelijke spektakel van grote bedrijven die zich verder verrijken tijdens de Olympische Spelen in een stad waar de enorme ongelijkheid leidt tot geweld, misdaad en falende openbare diensten. Het is een uitdrukking van sport onder het kapitalisme. De Olympische Volksspelen van 1936 vormden een klein lichtpunt om aan te geven dat sport en grote evenementen ook anders kunnen zijn, als onderdeel van een samenleving georganiseerd door de arbeidersklasse, een samenleving van solidariteit en gelijkheid.

  • De autoritaire tradities bij het Internationaal Olympisch Comité

    Uittreksel uit een ouder artikel naar aanleiding van de Olympische Spelen in Peking in 2008

    Olympic_rings_with_transparent_rims.svgDe Olympische Spelen van 1936 werden twee jaar voor de machtsovername van Hitler in januari 1933 aan Berlijn toegekend. In de plaats van die beslissing te betreuren, werden de IOC-leiders verdedigers van de nazi-Spelen. Toen het nieuws kwam van de nazi-terreur tegen vakbondsmilitanten, communisten, socialisten en Joden, was er steeds meer steun voor een boycot van de Berlijnse Spelen. Er was daar veel steun voor in de VS, Frankrijk, Groot-Brittannië, Zweden, Tsjecho-Slowakije of Nederland. Een Amerikaanse peiling in 1934 gaf aan dat 42% van de Amerikanen voorstander was van een boycot. Het Amerikaanse Olympische Comité kende een crisis en stuurde haar voorzitter, Avery Brundage, naar Duitsland om erop toe te zien dat de Spelen zouden plaatsvinden binnen het kader van de “Olympische principes”. In werkelijkheid was de missie van Brundage een bewust manoeuvre om de boycotcampagne op een vals spoor te zetten. Brundage stelde dat die campagne de schuld was van “de Joden en de communisten”. Tijdens zijn bezoek aan Duitsland in september 1934, ontmoette hij Joodse atleten in aanwezigheid van drie nazi-leiders waaronder één in SS-uniform met een pistool. De Joodse atleten vreesden voor hun leven en durfden bij het gesprek geen kritiek geven op het nazi-regime. Brundage keerde terug naar de VS en pleitte ervoor om de Berlijnse Spelen ten volle te steunen.

    Brundage werd later IOC-voorzitter (tussen 1952-72) en keek op naar Hitler. Hij was openlijk antisemitisch. Hij haalde Mein Kampf aan als een bron voor “spirituele inspiratie”. Zijn vriend, de Zweedse kapitalist Sigfrid Edström, werd later eveneens IOC-voorzitter (1946-52). Ook Edström was een sympathisant van het fascisme. Toen in 1934 discussie werd gevoerd over een mogelijke boycot, schreef Edström naar Brundage: “De nazi-oppositie tegen de invloed van de Joden kan enkel worden begrepen als je in Duitsland leeft. In een aantal belangrijke handelssectoren hebben de Joden een dominante positie waardoor anderen niet binnen raken… Heel wat van deze Joden zijn van Poolse of Russische afkomst met een denkwijze die totaal anders is als deze in het Westen. Een verandering van deze situatie is absoluut noodzakelijk als Duitsland een ‘blanke’ natie wil blijven.” (Brief van Edström aan Brundage op 8 februari 1934, deze brief bevindt zich in de nationale archieven in Zweden).

    Na de Berlijnse Spelen nam Edström, toen vice-voorzitter van het IOC, deel aan een partijbijeenkomst van de nazi’s in Nürnberg. Hij verklaarde daar later over: “Het was één van de grootste dingen die ik ooit heb gezien… Hij [Hitler] is wellicht één van de enige, krachtigste en meest gesteunde individuen die de wereldgeschiedenis ooit heeft gekend. 60 miljoen mensen zijn volgens mij echt bereid om voor hem te sterven en zouden alles doen wat hij hen vraagt.” Berlijn was geen uitzondering en om dat te benadrukken, besloot het IOC om de Spelen van 1940 toe te kennen aan Japan. Die Spelen vonden niet plaats omwille van de oorlog. De beslissing van het IOC om nog een militair en rabiaat anti-communistisch regime te ondersteunen, werd genomen met een volledig beeld op de misdaden van Japan in China dat vanaf 1931 werd bezet door Japanse troepen.

    Er was een belangrijke laag van industriëlen en kapitalistische politici die positief stonden tegenover Duitsland, Japan en andere autoritaire of fascistische regimes die werden gezien als een bolwerk tegen de verspreiding van het “communisme”. Enkel toen de imperialistische ambities van Hitler en de Japanse keizer in conflict begonnen te komen met hun eigen imperialistische belangen, kwam er verzet van de kapitalistische “democratieën” die een “anti-nazi” retoriek begonnen aan te nemen en kwam het tot een oorlog. De parallel met China vandaag is dat een groot deel van de internationale kapitalisten het huidige regime (dat enkel communistisch is in naam) zien als het best mogelijke om China te “openen” voor het globale kapitalisme en om de enorme arbeidersklasse onder de knoet te houden. Dat is waarom er zo’n enthousiaste steun is voor de Olympische Spelen in China.

    Na de Tweede Wereldoorlog gebruikten Edström en Brundage beiden hun IOC-posities bij pogingen om veroordeelde nazi oorlogsmisdadigers vrij te krijgen. Zo voerden ze campagne voor de vrijlating uit een Russische gevangenis van Karl Ritter von Halt, het Duitse IOC-lid tot op het einde van de oorlog en tegelijk een leidinggevende figuur in het regime van Hitler. Ritter von Halt werd in 1951 vrijgelaten uit de gevangenis als onderdeel van een akkoord waarbij de Sovjetunie voor het eerst werd toegelaten tot de Olympische beweging.

    Brundage bleef gedurende zijn IOC-voorzitterschap een verdediger van een rechtse politiek. Hij was een aanhanger van de anti-communistische vervolgingen onder McCarthy in de VS in de jaren 1950. Hij bekritiseerde president Eisenhower voor het stopzetten van de oorlog in Korea, volgens Brundage was die beslissing een “schandaal voor alle blanken in Azië”. De oproep om Brundage af te zetten als voorzitter was één van de eisen van Tommy Smith en John Carlos bij hun protest in 1968. Ze eisten ook dat de intrekking van de titel van Mohamed Ali bij het boksen voor zwaargewichten zou worden teniet gedaan.

    In 1980 werd Juan Antonia Samaranch de wellicht meest machtige IOC-voorzitter ooit. Hij omschreef zichzelf als een “100% Francist” – een verwijzing naar de Spaanse fascistische dictator. De officiële biografie van Samaranch, gepubliceerd door het IOC, rept met geen woord over zijn lange politieke carrière – dat hij een fascistische afgevaardigde was in het parlement en zelfs minister van sport onder de dictatuur van Franco. Het was in die periode dat Samaranch sterke contacten ontwikkelde met Horst Dassler, de erfgenaam van het Adidas-imperium en een belangrijke figuur achter de schermen van de Olympische beweging. In de jaren 1960 werden de zwart-witte voetballen van Adidas geproduceerd door Spaanse gevangenen nadat een contract werd gesloten op basis van bemiddeling door Samaranch. Dit gebruik van gedwongen arbeid was een prototype – op beperktere schaal – van de huidige productie in sweatshops.

  • Verkiezingen voor de FIFA-leiding. Haal big business weg uit onze sport!

    Het voorbije jaar werd gekenmerkt door tal van schandalen in de hoogste kringen van de voetbalinstellingen. Aan de top van die instanties hopen velen dat 2016 anders zal worden en dat de voorzittersverkiezingen in de FIFA het begin vormen van een nieuw tijdperk. Alleen gelooft niemand daar nog echt in.

    Artikel door Stephane Delcros

    Sommigen stelden hem voor als de ‘witte ridder’ die het blazoen van de internationale voetbalfederatie terug zou oppoetsen na het vertrek van Sepp Blatter. Maar ook de Franse voormalige international Michel Platini moest uiteindelijk afhaken. Eind december werd hij net als Blatter voor acht jaar geschorst omdat hij een dubieuze betaling van 1,8 miljoen euro had ontvangen. Platini was ook mee verantwoordelijk voor wapenfeiten als het toekennen van de wereldbeker voetbal aan Qatar in 2022.

    Wat na Blatter en Platini? Sommigen zeggen dat ze de FIFA willen hervormen, maar geen enkele van de vijf kandidaat-voorzitters vertegenwoordigt de belangen van de voetballiefhebbers. Ze zijn allemaal producten van het institutionele systeem van de FIFA en de continentale voetbalfederaties. De enige uitzondering is Tokyo Sexwale, een voormalige ANC-minister die in de regering zat tijdens het bloedbad onder de mijnwerkers van Marikana in 2012. Sexwale is een multimiljonair en zakenman die rijk werd in de mijnbouw, vastgoed en het financiewezen.

    De twee favorieten steunen beiden Michel Platini na zijn schorsing. De eerste is sjeik Salman al-Khalifa, een lid van de koninklijke familie van Bahrein en voorzitter van de Aziatische voetbalfederatie. Hij speelde een actieve rol in de bloedige onderdrukking van de volksopstand in Bahrein in 2011. De tweede favoriet is de Zwitser Gianni Infantino, de algemeen secretaris van de Europese voetbalfederatie UEFA en sinds jaar en dag de rechterhand van Platini.

    Weinige verwachten een ‘witte ridder’ die de FIFA kan hervormen, de FIFA kan niet hervormd worden. De algemeen verspreide corruptie is niets anders dan het resultaat van het kapitalisme. Deze corruptie is slechts een beperkt onderdeel van het ongebreidelde winstbejag van de hoogste voetbalinstanties die zich niet laten hinderen door rampzalige sociale gevolgen van beslissingen zoals die om de wereldbeker van 2022 in Qatar te houden. Er vielen daar al honderden doden, binnenkort zullen het er duizenden zijn, bij de bouw van voetbalstadia. Dat vat de situatie goed samen.

    De sport wordt om zeep geholpen door het economisch systeem dat gericht is op individuele prestaties in de jacht op steeds grotere winsten. We zagen dit onder meer met de recente onthullingen van dopinggebruik in de atletiek of van verkochte wedstrijden in het tennis. In beide gevallen waren de verantwoordelijken van de sportinstanties al lange tijd op de hoogte van de problemen, maar deze werden toegedekt.

    De echte liefhebber van voetbal en sport in het algemeen – of het nu spelers, vrijwilligers of supporters zijn – moeten hun sport uit de handen van big business en hun volgzame managers halen. Dit vereist een strijd voor een andere samenleving. De FIFA hervormen is een illusie, net zoals het een illusie is dat we het kapitalisme kunnen hervormen. We komen op voor een ander systeem, met voetbal zonder FIFA.

  • Let’s Kick FIFA out of football – de smerigheid komt uit alle poriën van het systeem

    Fifa_kickFIFA-topman Sepp Blatter is uiteindelijk toch opgestapt. Hij zegt dat hij zal aanblijven tot een congres een opvolger verkiest. Hij ontkent iedere betrokkenheid bij de corruptieschandalen in zijn organisatie, maar Blatter slaagt er evenmin in om uit te leggen hoe het mogelijk was dat hij dan de grote sommen smeergeld van de FIFA de afgelopen jaren niet opmerkte.

    Artikel door Suzanne Beishon

    “Corruptie is alomtegenwoordig, gebeurt stelselmatig en dit zowel in het buitenland als hier in de VS”, verklaarde de Amerikaanse procureur-generaal Loretta Lynch. Toch was de wereld niet zozeer geschokt door de beschuldigingen tegen de 14 hooggeplaatste voetbalbobo’s maar wel door het feit dat er eindelijk tegen opgetreden werd.

    De afgelopen decennia zou er minstens 150 miljoen dollar aan smeergeld betaald zijn aan twee generaties van toplui die hun posities zouden misbruikt hebben om “miljoenen dollars aan smeergeld en wederdiensten” binnen te rijven, stelde Lynch.

    “En het heeft een veelheid aan slachtoffers schade toegebracht, van jongerenliga’s en ontwikkelende landen die voordeel moesten halen uit de inkomsten uit de commerciële rechten van deze organisaties, tot de supporters thuis en doorheen de wereld wier steun aan het spel die rechten waardevol maakt.”

    Naast de arrestaties en de scherpe veroordeling door de FBI werd bekend dat Zwitserland een afzonderlijk strafonderzoek start naar de toekenning van de Wereldbekers van 2018 en 2022 aan Rusland en Quatar.

    Het nieuws kwam aan de vooravond van het 65e Wereldcongres van de FIFA en de voorzittersverkiezingen. Supporters doorheen de wereld waren opgelucht dat de schijnbaar ongenaakbare positie van de organisatie dan toch onder vuur kwam te liggen.

    De FIFA en voorzitter Sepp Blatter tot vlak voor zijn ontslag probeerden het positief voor te stellen. Ze stelden dat de FIFA het slachtoffer was van een heksenjacht. Tijdens de herverkiezing van Blatter voor een vijfde termijn, amper enkele dagen voor zijn ontslag, beweerde hij op perverse wijze dat hij sinds zijn eerste voorzitterschap in 1998 werkte aan het opkuisen van het voetbal.

    Moeten we echt verbaasd zijn van de corruptie in het toporgaan van deze lucratieve sport? Sinds de opkomst van de neoliberale deregulering en globalisering was het vanzelfsprekend dat deze populaire sport die miljoenen supporters telt gebruikt werd om de winsten op te krikken. De toegangsprijzen stegen, er kwamen onderhandelingen over dure televisie- en sponsorcontracten. Het voetbalspel werd afgestemd op een wereldwijde markt.

    Hierdoor kwam de sport steeds meer in handen van de superrijken en machtigen die topclubs opkopen zonder er banden mee te hebben. De club wordt opgekocht voor persoonlijk plezier en vooral om er winst te maken. De corruptie en enorme rijkdom aan de top van de voetbalsport gaat ten koste van de gewone fans. Het is een weerspiegeling van wat in de samenleving in het algemeen gebeurt met een kleine toplaag – het aantal miljardairs verdubbelde sinds het begin van de economische crisis. De inhaligheid van de kapitalisten verpest steeds meer de sport op zich.

    Veel supporters zijn blij met de Amerikaanse en Zwitserse onderzoeken naar de corruptie bij de “maFiFa”. Maar we kunnen niet op die onderzoeken vertrouwen om de voetbalsport terug op te eisen.

    Het is veelzeggend dat de corruptie en het smeergeld een streep door de Wereldbeker van 2022 in Quatar dreigen te trekken, terwijl de wraakroepende stijgende dodendtol onder migrantenarbeiders dat niet deed. Als het tornooi in Quatar doorgaat, zullen er naar schatting 62 doden gevallen zijn voor elke wedstrijd in het tornooi.

    De realiteit is dat geld onder het kapitalisme meer waard is dan mensenlevens. Gewone supporters zullen de volkse sport uit de handen van de grote bedrijven moeten halen en de sport terug zelf opeisen.

  • Kan de FIFA nog hervormd worden? Haal commercie uit sport!

    “Wanneer de sport een industrie wordt, wordt de schoonheid die bloeit in het plezier voor het spel tot de wortel uitgerukt”

    Artikel door Tim (Brussel)

    Op 29 mei organiseert de FIFA voorzittersverkiezingen. Huidig voorzitter Sepp Blatter neemt het dan op tegen drie andere kandidaten, die elk beloven te breken met de corruptie en het financieel wanbeleid van de voetbalorganisatie. Eén ding is echter duidelijk: niemand die gelooft dat de FIFA wel hervormd kan worden.

    Ten eerste is de kans klein dat iemand anders dan Sepp Blatter na 29 mei op de voorzittersstoel zal plaatsnemen. De voorzitters van zowel de Aziatische als de Afrikaanse continentale confederaties gaven al aan dat hun lidstaten in blok voor Blatter zullen stemmen. De Afrikaanse confederatie CAF en haar voorzitter Issa Hayatou liggen al jaren in het oog van de storm wegens beschuldigingen van wijd verspreide corruptie. Zo zou Hayatou smeergeld ontvangen hebben in ruil voor zijn steun voor de toewijzing van het WK voetbal aan Qatar in 2022. Onder Sepp Blatter werden de resultaten van het officieel onderzoek naar die beschuldigingen door de FIFA onder de mat geveegd. Is de steun voor zijn kandidatuur als FIFA-voorzitter door de CAF een betaling voor bewezen diensten?

    Dat er bij de FIFA een aantal zaken mislopen, is een eufemisme. De organisatie heeft de voorbije jaren grof geld verdiend aan het commercieel uitbuiten van de meest populaire sport ter wereld. Ethische overwegingen moesten daarbij plaats ruimen voor het winstbejag. Aan het wereldkampioenschap voetbal in Brazilië verdiende de FIFA zo’n 4 miljard dollar, liefst 66% meer dan bij het WK in 2010 en een bedrag dat groter is dan het BBP van de 34 armste landen in de wereld. De FIFA is dan ook een machtige organisatie. Landen die het WK willen organiseren moeten beloven FIFA een belastingvrij statuut te geven, en desnoods wetten te veranderen die niet naar de zin zijn van de sponsors van het WK. De FIFA gaat lopen met de winsten, de kosten voor de WK’s zijn ten laste van de staatskas van de organisatoren. Brazilië spendeerde aan infrastructuur alleen al meer dan 11,6 miljard euro of 61% van het onderwijsbudget van dat land. Stadionbouw in Brazilië, Zuid-Afrika, Rusland en Qatar ging gepaard met torenhoge corruptie, en gebruik van soms regelrechte slavenarbeid. Als er doden vielen door de slechte werkomstandigheden, waste de FIFA haar handen in onschuld.

    Het is dan ook niet te verwonderen dat de belangrijkste campagneslogan van de voormalige voetbalster Luis Figo, een van de tegenstanders van Blatter bij deze verkiezingen, “Hervorm de FIFA” is. We moeten echter duidelijk zijn: de FIFA hervormen is een illusie. Figo’s beweegredenen mogen misschien oprecht zijn, zijn uitspraken doen denken aan de oproep van IMF-voorzitter Christine Lagarde tijdens het Wereld Economisch Forum in Davos voor een ‘eerlijker en rechtvaardiger’ kapitalisme. Hiermee creëerde ze de illusie dat een hervormd kapitalisme zonder uitbuiting en armoede mogelijk is. Zowel voor FIFA als voor het kapitalisme geldt echter dat zulke hervormingen onmogelijk zijn.

    Binnen het kapitalisme wordt een populaire sport zoals het voetbal al snel het speelterrein van op winst beluste bedrijven en malafide figuren. Duistere investeringsgroepen handelen in voetbalploegen zoals ze op de beurs zouden spelen. Clubtradities, de ervaringen van de fans voor wie hun ploeg vaak een groot deel van hun leven is, en zelfs het voortbestaan van de clubs zijn daarbij van secundair belang.

    De onlangs overleden marxistische auteur Eduardo Galeano schreef in zijn meesterwerk ‘Glorie en Tragiek van het voetbal’: “Wanneer de sport een industrie wordt, wordt de schoonheid die bloeit in het plezier voor het spel tot de wortel uitgerukt.” Zijn boek is een uitdrukking van de liefde die miljoenen mensen over de hele wereld delen voor de voetbalsport, de schoonheid van het spel op zich, maar ook hoe dat spel wordt misbruikt door kapitalisten om er schaamteloos winst uit te halen.

    De FIFA is binnen het kapitalisme een onvermijdbaar bijproduct van het voetbal. Net daarom is elke poging tot hervorming van deze organisatie binnen dit systeem gedoemd om te mislukken. Om het voetbal te bevrijden van de FIFA, zullen we de mensheid moeten bevrijden van het kapitalisme. Pas in een socialistische maatschappij, waarin de rijkdommen onder democratisch beheer staan van de hele bevolking, en de clubs onder beheer van fans en spelers, kunnen we werk maken van een nieuwe internationale voetbalfederatie die zich baseert op het respect voor de sport, eerder dan op een drang naar winst.

  • Brazilië. Wie wint? Wie verliest?

    brazilie
    “We moeten de Brazilianen absoluut zeggen dat ze de Wereldbeker hebben en de schoonheid van hun land moeten tonen, hun passie voor voetbal en dat ze best een maand wachten om tot sociale uitbarstingen over te gaan. Dat zou goed zijn voor Brazilië en ook voor de voetbalwereld.”
    Michel Platini, voorzitter van de UEFA.

    “We moeten Platini en zijn vrienden absoluut zeggen dat ze volledig los staan van de realiteit, dat ze enkel naar Brazilië gaan voor hun winsthonger, om op onze kap geld te verdienen en dat ze best zouden vertrekken, zowel hijzelf als zijn rot systeem. Dat zou goed zijn voor Brazilië en ook voor de voetbalwereld.”
    De 99%

     

    Artikel door Stéphane Delcros

    • Weg met de FIFA en de multinationals!
    • Voor gratis en degelijke openbare diensten!
    • Sportcompetities in handen van de gemeenschap en de supporters!

    Terwijl de FIFA en zijn neefjes in andere sporten de competities gijzelen om hun winsten op te drijven, schreeuwen de werkenden en armen in Brazilië hun woede uit tegenover het onrechtvaardige systeem dat miljarden vrijmaakt om aan de voorwaarden van de FIFA te voldoen terwijl de sociale diensten, waaronder basisdiensten, in het slechtste geval totaal afwezig zijn of in het beste geval onvoldoende zijn. Door het gebrek aan veiligheid op de werkvloer en de waanzinnige werkdruk om geen vertragingen op te lopen, vielen er al acht doden op werven voor de Wereldbeker. Het cynisme wordt volledig doorgetrokken, er waren wel rouwdagen voor deze slachtoffers maar ook tijdens deze dagen werd gewoon verder gewerkt omdat de FIFA nu eenmaal geen vertraging toelaat.

    We hadden de titel ‘Wereldbeker van de schande’ kunnen gebruiken, maar dat hebben we eerder al gedaan. Als er niets verandert, zullen we die titel in de toekomst overigens nog kunnen gebruiken. De weinig verscholen corruptie bij de toekenning van de Wereldbekers van 2018 en 2022 aan Rusland en Quatar toonden zelfs voor de laatste twijfelaars aan dat de FIFA als hoogste instantie van het wereldwijde voetbal tot op het bot rot is en volledig moet ontmanteld worden. De FIFA is niet de vertegenwoordiger van de honderden miljoenen spelers, vrijwilligers en supporters in de wereld.

    Hoe gaat de FIFA doorgaans te werk? Er wordt gerekend op volgzame overheden die geld van de gemeenschap uitgeven (voor het WK in Zuid-Afrika in 2010 ging het om meer dan 4 miljard euro) voor de bouw van prestigieuze stadions en infrastructuur. Ondernemers gaan met de buit lopen (1,1 miljard) terwijl de supporters en de lokale bevolking een hoge prijs betalen met dure tickets en een stijging van de levenskost. Achteraf verdelen de FIFA en de continentale federaties de winsten van de televisierechten, sponsorgeld en inkomsten van tickets (1,8 miljard). De topmanagers van de voetbalassociatie kennen zichzelf natuurlijk ook een kleine bonus toe (40 miljoen). De veel te grote stadions blijven nadien verlaten achter of worden zelfs afgebroken. De politieke vertegenwoordigers van de kapitalisten benadrukken vervolgens de noodzaak van besparingen om de publieke schulden af te betalen, die schulden namen immers toe door de infrastructuurwerken.

    Kapitalisme nefast voor sportieve competitie

    De kapitalistische samenleving perverteert sport en competities door een extreme winsthonger en vermarkting. Sport zou integendeel een volksgebeuren moeten zijn waarbij de supporters en de gemeenschap de controle in handen hebben.

    Er is massastrijd in Brazilië, het zal erop aankomen om deze strijd te verenigen rond eisen voor degelijke en gratis openbare diensten en rond de eis om het beheer van de Wereldbeker met de gemeenschap in handen te nemen om te vermijden dat de lasten voor de gemeenschap zijn en de lusten voor een kleine kliek van grote bedrijven en hun marionetten. De strijd die momenteel in Brazilië woedt, kan een voorbode zijn voor toekomstige strijdbewegingen bij grote sportevenementen zoals de Olympische Spelen in Rio in 2016. Onder de controle en het beheer van de bevolking zouden de sociale noden centraal staan en zouden enkel de noodzakelijke en nuttige infrastructuurwerken verricht worden.

    Als we dergelijke eisen willen afdwingen, moeten we ook opkomen voor een andere samenleving waarin de belangen van de bevolking centraal staan en niet de winsten van een handvol kapitalisten. Het volstaat niet om de ivoren toren van Blatter en Platini aan te vallen, we moeten ook de fundamenten ervan aanpakken.

    13 juni: solidariteit met het Braziliaanse protest!

  • Solidariteit met Braziliaans protest – actie komende vrijdag in Brussel

    solidariteitbrasil

    Eergisteren publiceerden we een artikel over de strijd van zowel de landlozen als het metropersoneel in Sao Paulo. Maandag werd bijzonder harde repressie ingezet tegen het metropersoneel die dezelfde avond beslisten om de actie op te schorten tot een personeelsvergadering vandaag. Het Braziliaanse establishment wil er alles aan doen om te vermijden dat het protest tijdens de Wereldbeker voetbal doorgaat. Internationale solidariteit is belangrijk, wij organiseren vrijdag een actie aan de Braziliaanse ambassade in Brussel om dit te benadrukken. Er zullen op hetzelfde ogenblik acties in diverse landen zijn. Hieronder onze oproep voor de actie in Brussel.

    [divider]

    Een storm van protest en strijd breekt open boven Brazilië in het kader van de Wereldbeker. De arbeiders bij de metro van Sao Paulo startten op 5 juni een krachtige staking. Die staking werd maandagavond opgeschort, maar op woensdag, op de vooravond van de Wereldbeker, is een algemene vergadering van het personeel voorzien om over nieuwe acties te beslissen. Deze strijdbeweging beperkt zich niet enkel tot looneisen maar is een gevecht om openbaar vervoer voor iedereen te verdedigen. 

    De stakers kunnen rekenen op nationale aandacht maar worden hard aangepakt via brutale repressie van de overheid. Deze vrijdag, 13 juni, roepen wij op voor een solidariteitsactie aan de ambassade van Brazilië om 17.30u. Soortgelijke acties zullen georganiseerd worden in verschillende andere landen, op het initiatief van afdelingen van het CWI, Committee For a Workers’ International, waarvan LSP de Belgische afdeling is.

    Afspraak: 17u30 aan Braziliaanse ambassade, Louizalaan 350 te Brussel (tram 93 en 94, halte Vleurgat)

    Facebook event

  • Olympische Winterspelen in Sotsji breken alle records

    Artikel door Rob Jones vanuit Moskou

    Toen het Internationaal Olympisch Comité de Winterspelen aan Sotsji aan de Zwarte Zee in Rusland toekende, werd vreemd opgekeken toen bleek dat de kosten op 12 miljard dollar werden geschat. Nu raakte bekend dat 50 miljard dollar werd uitgegeven, dat is meer dan de kostprijs van alle vorige Winterspelen samen! De weg tussen Sotsji en de skipistes was zo duur dat het volgens een Russisch magazine goedkoper was geweest indien de weg met kaviaar in plaats van met asfalt was aangelegd.

    Corruptie

    Deze Winterspelen werden gekenmerkt door corruptie. Zo werd het contract voor de infrastructuur voor de biatlon toegekend aan het bedrijf ‘Rosengineering’, een bedrijf in handen van de skileraar van premier Medvedev en met ook een van de judopartners van president Poetin in de raad van bestuur. Het is maar één van de vele voorbeelden.

    De Russische regering beloofde dat 40% van de investeringen uit private middelen zouden komen, maar nu blijkt dat de grote bedrijven minder dan 1,5 miljard dollar in de Spelen hebben geïnvesteerd. Maar liefst 96% van de middelen kwam van de gemeenschap. Niet dat de private sector geen betrokken partij is, de winsten zullen in die middens gemaakt worden.

    Het bouwbedrijf Monarch, deels in handen van de zoon van de vicepresident van het Olympisch comité in Rusland, zorgde voor slechts 14% van de 145 miljard dollar die de bouw van het centrale IOC-kantoor in Sotsji kostte, maar het werd wel de eigendom van het gebouw na de Spelen beloofd.

    De Spelen zijn vooral gericht op de nieuwe elite van Rusland. Tickets voor de openingsceremonie kosten tussen 420 en 1.100 euro, de helft van de Russen verdient minder dan 420 euro per maand. De Russische regering biedt iedere Russische winnaar van een gouden medaille op de Spelen in Sotsji 122.500 dollar aan.

    De mensen die voor de kosten van de Winterspelen opdraaien, zijn natuurlijk de gewone Russen en vooral diegenen die op de werven werkten en de lokale bewoners. De meeste bouwwerken werden gedaan door goedkope ‘migranten’. Het woord ‘migrant’ wordt in Rusland gebruikt voor wie van de ene regio in het land naar een andere trekt.

    Bij de bouw van de infrastructuur werden de arbeidersrechten met de voeten getreden. Vaak werden lonen niet betaald of werd de betaling uitgesteld. Er werden veel overuren geklopt en met vakantie werd geen rekening gehouden. Overwerk betekende niet dat overloon werd betaald.

    Minstens 25 arbeiders kwamen om het leven bij arbeidsongevallen. Het gaat niet om geïsoleerde gevallen maar om de gevolgen van de beslissing van de regering om de verantwoordelijkheden van werkgevers inzake de betaling van minimumlonen en het respecteren van veiligheid- en gezondheidsregels op de Olympische sites drastisch te beperken.

    Er werd ook enorme schade aan het milieu aangericht. Bovendien is Sotsji met een subtropisch klimaat zowat de enige plaats in Rusland waar er geen garantie op sneeuw is. Dat bleek geen probleem te zijn als de belangen van de grote bedrijven op het spel staan. Miljoenen kubieke meters sneeuw van vorig jaar werden gestockeerd om bij de Spelen ingezet te worden indien er te weinig sneeuw is. Er zijn duizenden sneeuwmachines aangekocht om eventueel bijkomende sneeuw aan te leveren.

    De inwoners van de stad uiten hun ongenoegen omdat er wel middelen zijn om sneeuw te maken, maar niet om de gewone inwoners degelijke toegang tot elektriciteit en stromend water te bezorgen.

    Het regime is bijzonder bang van terroristische aanslagen tijdens de Spelen. De noordelijke Kaukasus is een etnisch en sociaal kruitvat. De werkloosheid in deze regio loopt soms op tot 50% terwijl er veel lonen van minder dan 100 euro per maand zijn. Er zijn gemiddeld zes tot acht terroristische aanslagen per maand in de regio. De laatste aanslag was een dubbele zelfmoordaanslag waarbij 34 doden vielen in Volgograd.

    Sotsji werd omgebouwd tot een militaire vesting met 100.000 agenten, soldaten en kozakken die gemobiliseerd werden om de stad te beschermen. Russische oorlogsschepen en twee Amerikaanse militaire schepen patrouilleren in de Zwarte Zee voor Sotsji.

    Holebirechten

    Protest in Hong Kong aan het Russische consulaat.

    Er was wereldwijd grote aandacht voor de wijze waarop het autoritaire regime van Poetin gebruik maakt van achtergebleven vooroordelen. Er werd een nieuwe repressieve wet ingevoerd met als officieel doel om LGBT-propaganda onder minderjarigen te verbieden. In werkelijkheid gaat het om een forse beperking van LGBT-rechten.

    Het leidde tot oproepen om campagne te voeren voor LGBT-rechten tijdens de Spelen in Sotsji, er was zelfs een oproep tot een boycot. Het is duidelijk dat er effectief nood is aan een campagne tegen de aanhoudende homofobe maatregelen en het bijhorende beleid met toename van repressie en geweld.

    Een oproep voor een boycot is goedbedoeld, maar de LGBT-gemeenschap in Rusland kan enkel verdedigd worden door een actieve en brede campagne met protestacties waarbij de achterliggende redenen voor de repressie worden uitgelegd. We moeten dat koppelen aan de context van enorme corruptie en aanvallen op de arbeidersrechten en het milieu, de centrale kenmerken van deze Olympische Winterspelen.

  • Slavenarbeid in Qatar. FIFA heeft bloed aan de handen

    Bij aanstellingen van topfiguren in de sportwereld en toekenningen van grote sportevenementen wegen financiële en politieke belangen vandaag steeds sterker door. Waar er algemene afkeuring is voor doping onder sporters, wordt de financiële doping en fraude aan de top nog al te vaak toegedekt. Het slavenschandaal in Qatar waarbij honderden arbeiders in mensonterende omstandigheden het voetbalfeest van de Wereldbeker mogelijk maken, is slechts de etter die uit de zieke FIFA-zweer komt.

    Even ter herinnering. Een tijdje terug besliste de FIFA om de Wereldbeker Voetbal van 2022 in het Arabische Qatar te organiseren. Dat is een land zonder enige voetbaltraditie, met weinig infrastructuur en een klimaat waar temperaturen van boven de 40 graden niet uitzonderlijk zijn. Ideaal voor een voetbalwedstrijd dus. Er was enige ophef rond de toekenning van de Wereldbeker aan Qatar. Die ophef ging nog niet zozeer over de rol die het land speelt in de regionale conflicten en het ondersteunen van dictaturen – laat staan het eigen dictatoriale regime in Qatar – maar wel over de suggestie dat de rijke sjeiks niet aarzelden om de top van de voetbalwereld om te kopen om het prestigieuze tornooi binnen te halen.

    Het binnenhalen van zo’n evenement heeft eigenlijk niets met sport te maken, maar alles met prestige en infrastructuurwerken waar een aantal bedrijven rijk mee kunnen worden. De Wereldbeker in Qatar maakt dit helemaal duidelijk. Moest het om voetbal gaan, zou het tornooi in een land met een aangepast klimaat, aanwezige infrastructuur en in de nabijheid van een groot aantal supporters worden georganiseerd. Dat gebeurt niet omwille van de financiële belangen en het prestige van de sjeiks. Voor supporters is Qatar amper bereikbaar, maar waarvoor zijn supporters nodig als er televisierechten kunnen verkocht worden.

    Bij de bouw van de infrastructuur voor de Wereldbeker van 2022 vielen al tientallen Nepalese doden. Uit een onderzoek van de Britse krant The Guardian blijkt dat er uiteindelijk duizenden migranten de dood zullen vinden om het prestigieuze spektakel van de sjeiks en voetbalbonzen naar ongeziene beurshoogten te stuwen. Oh ja, er zal naar verluidt ook gevoetbald worden. Bij de bouw van de infrastructuur worden vooral migranten ingezet. Die zijn goedkoper en werken voor bijna geen geld tot ze er bij neervallen. Dat is letterlijk te nemen. De afgelopen maanden viel er bijna dagelijks een Nepalese migrant dood van het werken, doorgaans van hartaanvallen. Voor werkgeversvertegenwoordigers als Van Eetvelt moet dit het paradijs zijn: geen hoge loonkosten, interessante flexibiliteit van het personeel en geen pensioenkosten!

    In Qatar werken heel wat migranten, meer dan 90% van de werkenden zijn migranten. Voor de stadions, wegen, havens en hotels voor het voetbaltornooi zouden 1,5 miljoen arbeiders ingezet worden. Een groot aantal van hen komt uit Nepal, dat land is goed voor 40% van de migrantenarbeiders in Qatar. Vorig jaar alleen trokken 100.000 Nepalezen naar Quatar.

    Voor de migranten die werken tot ze erbij neervallen, is Qatar een levende hel. Hun uitbuiting en misbruik is pure slavernij. De Nepalese ambassade in Doha maakte melding van 44 doden tussen 4 juni en 8 augustus, dat is ongeveer 1 per dag. Meer dan de helft kwam om het leven door hartaanvallen of arbeidsongevallen. Andere Nepalese slavenarbeiders klagen over het feit dat ze maandenlang geen loon zagen en dat hun lonen ingehouden worden om te vermijden dat ze de slavernij ontvluchten. Vaak worden de identiteitspapieren van de slaven afgenomen om hen aan de werf te binden. Wie weg wil, kan dat niet. Vaak betaalden de Nepalese slaven grote bedragen om aan een job in Qatar te geraken. Ze hadden de hoop dat dit een weg vooruit zou aanbieden, maar het duwt hen enkel dieper in de miserie.

    Officieel verzetten de projectontwikkelaars, sjeiks en voetbalbonzen zich uiteraard tegen slavernij en zeggen ze dat de arbeidsomstandigheden zullen onderzocht worden. Alsof dat verwacht kan worden van een organisatie waar de oliedollars en bijhorend prestige zwaarder doorwegen dan sportieve belangen. De slavenarbeid is net een onderdeel van de winstgevendheid van het hele prestigeproject. Ondanks de neerwaartse druk op onze lonen, flexibele jobs aan extra lage lonen en aftakeling van iedere vorm van sociale bescherming, zal zelfs het Duitse model moeilijk kunnen concurreren met het Nepalese model. In naam van competitiviteit worden onze arbeid- en loonomstandigheden afgebouwd tot het slavenmodel. En ook een gezonde voetbalcompetitie in de vorm van een Wereldbeker wordt om zeep geholpen.

    >>> Video van The Guardian

0
    0
    Your Cart
    Your cart is emptyReturn to Shop
    Continue Shopping