Category: Sport

FC Barcelona speelde met artistieke flair en collectieve organisatie in de finale van de Champions League en toonde waarom er miljoenen mensen wereldwijd van voetbal houden. Het internationale voetbalorgaan FIFA daarentegen toont met de aanhoudende corruptie in eigen rangen de lelijke kant van een sport als big business.

Artikel door Matt Dobson

Jack Warner is voorzitter van Conacaf (de voetbalfederatie van Noord, Centraal-Amerika en de Caraïben). Hij dreigde ermee om ‘bewijzen van corruptie’ openbaar te maken en verwijst naar corruptie bij een kliek rond de FIFA-leiding en voorzitter Sepp Blatter. Warner beschuldigt Blatter ervan dat hij FIFA-middelen heeft aangewend voor een politieke campagne onder de Caraïbische leden naar aanleiding van de aankomende voorzittersverkiezingen in de FIFA.

Blatter moest het bij die verkiezingen normaal gezien opnemen tegen de rijke zakenman Mohamed Bin Hammam uit Quatar en voorzitter van de Aziatische voetbalfederatie. Deze kandidaat trok zich terug nadat Blatter er hem van had beschuldigd om voetbalfederaties uit de Caraïben te hebben omgekocht en dat met de steun van Jack Warner.

Warner beweert over emailverkeer te beschikken waarin een bondgenoot van Blatter Bin Hammam ervan beschuldigt dat hij de toewijzing van de Wereldbeker 2022 aan Quatar had gekocht. Uit een Brits parlementair onderzoek blijkt dat er effectief op een illegale manier met stemmen werd omgesprongen in de strijd tussen Quatar en Spanje voor de toewijzing van de Wereldbeker.

Beide kampen in de FIFA-oorlog zijn even corrupt en verwerpelijk. Veel supporters hebben het niet voor Blatter omwille van zijn negatieve uitlatingen over vrouwenvoetbal en zijn spottende antwoorden op vragen over de miskenning van onder meer holebirechten in Quatar.

Warner is geen haar beter. Hij is vice-premier in Trinidad en Tobago en maakt grote winsten door zijn persoonlijke eigendommen te verhuren. Die eigendommen werden betaald door Conacaf. Warner verkoopt ook tickets voor wedstrijden aan corrupte stromannen die deze tickets vervolgens aan woekerprijzen proberen te slijten.

De top van het wereldvoetbal wordt gedomineerd door bandiet-bureaucraten die miljoenenlonen krijgen en al jarenlang het geld uit de zakken van de supporters halen. De corruptie rond de verkiezing van de voorzitterspost is daar een nieuwe uitdrukking van: het jaarloon van 10 miljoen dollar is daarbij de inzet, de ontwikkeling van de voetbal is bijkomstig.

De FIFA stelt zichzelf voor als een internationale organisatie die opkomt voor fair play en die de rijkdom die uit voetbal voortkomt met de armste landen deelt. Het ziet er naar uit dat het net omgekeerd verloopt. Er zijn aanhoudende geruchten over omkoopschandalen waarbij scheidsrechters betrokken zijn. Er wordt aan de armere landen en federaties geld gegeven, maar enkel in ruil voor stemmen.

De media maakten recent bekend hoe FIFA-topleden uit Nigeria en Tahiti hun stemmen voor de toewijzing van toekomstige wereldbekers verkochten. De FIFA schorste de twee voor enkele jaren en legde een kleine boete op.

Een Britse documentaire van Panorama maakte duidelijk hoe ISL, het grootste marketingbedrijf ter wereld, 10 miljoen dollar smeergeld betaalde aan toplui van de FIFA. De corruptie in dat orgaan wordt toegedekt door volgzame politici. De Britse premier Cameron bekritiseerde de documentaire omdat dit de Britse kandidatuur voor de Wereldbeker van 2018 zou hebben ondergraven.

Zonder tegenkandidaat blijft Blatter de voorzitter van de FIFA. De golf van corruptieschandalen en de ontwikkelende cultuur van klokkenluiders die deze corruptie bekend maken, kan ook tot iets positief leiden. Het maakt duidelijk dat we met de supporters de voetbal uit de handen van de big business en haar FIFA-bureaucratie moeten halen.

De roep naar hervormingen in de voetbalwereld wordt luider. De FIFA is een uitdrukking van een corrupte kapitalistische samenleving. Het moet vervangen worden door een democratische organisatie onder de controle van de supporters.

---

Lees ook:

• Het kapitalisme helpt onze sport om zeep
• Voetbalmaffia trekt naar Rusland…
• Zuid-Afrika wint de Wereldbeker Ongelijkheid

Voetbal. Schandalige hervorming in België, maffia aan de macht bij de FIFA

Door Stephane Delcros

Ook de sportwereld wordt gekenmerkt door een onstilbare winsthonger en een steeds grotere concentratie van macht en middelen in handen van een steeds kleinere groep. Dat leidt in de samenleving steeds meer tot het afbrokkelen van het vertrouwen in de instellingen. Bij de sport is het niet anders.

FIFA maffia

Het hoogste orgaan van de voetbal, de FIFA, aarzelt niet om de belangen te verdedigen van wie het meeste geld op (en onder) de tafel legt. De toewijzing van de Wereldbekers 2018 en 2022 aan Rusland en Quatar heeft weinig te maken met een poging om landen die nog niet centraal staan in de voetbalwereld warm te maken voor de sport.

De contracten die de FIFA sloot met deze landen moeten de basis vormen om gigantische winsten te maken. FIFA-voorzitter Sepp Blatter en de topmanagers van de FIFA kenden zichzelf na de Wereldbeker in Zuid-Afrika een bonus van 40 miljoen euro toe. De gemeenschap in Zuid-Afrika droeg het grootste deel van de kosten van de organisatie van de Wereldbeker. Een recente studie maakte duidelijk dat 1709% van het oorspronkelijke budget is uitgegeven: 4,1 miljard euro in de plaats van 240 miljoen. (1) Er wordt bespaard op sociale programma’s om de kosten van de Wereldbeker te dragen en dat in een land waar 40% in absolute armoede leeft.

De vijf grootste Zuid-Afrikaanse bouwbedrijven zagen hun winsten intussen fors toenemen. In 2004 waren ze goed voor 80 miljoen euro winst, in 2009 was dat al 1,1 miljard euro! De lonen van de directeurs van deze bouwbedrijven namen in dezelfde periode toe met 200%. De arbeiders moesten 26 lokale en een nationale staking houden om een loonsverhoging af te dwingen die amper overeenkwam met de stijging van de levensduurte. En dat allemaal om voetbalstadia en infrastructuur te bouwen die na de Wereldbeker niet meer worden gebruikt.

De FIFA en haar partners haalden de winsten eens te meer uit de zakken van de supporters en de lokale bevolking die moest betalen voor de stijging van de levensduurte als gevolg van het evenement en nog eens extra moest bijdragen aan de publieke middelen die ter beschikking werden gesteld. De FIFA eist verregaande maatregelen van organiserende landen, zo wordt onder meer een vrijstelling van belastingen (waaronder ook BTW) geëist. Voor de Belgisch-Nederlandse kandidatuur voor de Wereldbeker van 2018 had de Belgische regering zonder aarzelen met die eis ingestemd.

Liefdadigheid versus publieke middelen

Internationaal is er een tendens naar concentratie van middelen. De grote clubs zijn beursgenoteerde bedrijven terwijl de kleine clubs financieel op zwart zaad zitten. Het edito van het magazine “So Foot” (november 2010) stelde dat de publieke middelen voor sport in Frankrijk dit jaar met 14,4% zullen afnemen (2). Sinds 2003 is 40% van het overheidsbudget voor sport weggesaneerd. Dit is maar een van de vele maatregelen die ertoe leidt dat de “armen betalen” zoals de titel van het artikel stelde. Dit beleid zal ertoe leiden dat vooral bespaard wordt op de toegang tot sport voor jongeren. “Het is absurd dat tegelijk aan sportverenigingen wordt gevraagd om een sociale rol te spelen door jongeren van de straat te houden en soms zelfs de rol van kinderopvang te spelen.”

Spijtig genoeg is dit niet enkel in Frankrijk het geval. In de plaats van publieke middelen waardoor sport toegankelijk is, krijgen we een steeds grotere concentratie waarbij enkele clubs over steeds meer middelen beschikken door de prijzen voor de supporters te verhogen en uiteraard door middelen uit private sponsering en televisierechten. De financiering van sport is steeds meer afhankelijk van sponsors, van de lokale bakker tot grote bedrijven met miljardenbudgetten.

De financiële afhankelijkheid van rijke weldoeners leidt ertoe dat een kleine groep een grote controle heeft op de wijze waarop een ploeg wordt beheerd. Daarbij wordt vaak enkel op korte termijn geïnvesteerd met het aantrekken van spelers van buitenaf in de plaats van te investeren in de opleiding van lokale jongeren.

Haal sport uit de klauwen van de winst

Voetbal en sport in het algemeen hebben nood aan een publieke financiering zodat het toegankelijk is voor iedereen. Het ontbreekt niet aan middelen. De winsten die de FIFA en andere voetbalbedrijven binnenhalen, maken dat duidelijk. Er worden soms waanzinnige bedragen uitgegeven. Bij de Wereldbeker van 2006 in Duitsland haalde de FIFA 750 miljoen euro uit sponsoringcontracten! Ook de enorme bedragen die televisierechten ophalen, maken duidelijk dat er middelen zijn. Bedrijven die de rechten opkopen, zoals Belgacom, maken overigens zelf ook grote winsten. Wij zeggen: gebruik de bestaande middelen voor de sport en niet voor de winsten. Dat kan door de infrastructuur en de opleidingen aan de basis uit te bouwen. Hierdoor moet sport toegankelijk blijven voor supporters en ook voor wie zelf aan sport wil doen in een echte competitie die niet wordt verstoord door winstbejag.

Daarbij moeten we er ook voor zorgen dat het beheer en de controle over de sportclubs en federaties in onze handen zijn. Met andere woorden dat de sporters, de supporters en de lokale bevolking de controle in handen heeft. De grote clubs worden vandaag gegijzeld door kapitalisten met een enorme macht. Zij zijn eigenaar van onze clubs, onze sportevenementen en zij beslissen over de toekomst van deze evenementen en clubs. Het gaat om dezelfde kapitalisten die onze werkplaatsen controleren. De strijd voor het democratiseren van onze sport moet hand in hand gaan met de strijd van de jongeren en arbeiders tegen het patronaat.

Sport is een instelling, een volkse gebeurtenis, die onder de controle van de gemeenschap en de supporters moet staan. Dat moet toelaten om jongeren te omkaderen en te betrekken bij sport. Het moet ook toelaten om sport toegankelijk te houden voor iedereen, zowel wie aan sport doet als supporters, in de plaats van alle middelen te besteden aan de winst van de eigenaars en de toplonen van sportlui op het hoogste niveau.

---

1. Studie van Swiss Labour Assistance: « A preliminary evaluation of the impact of the 2010 FIFA World Cup : South Afrika » : http://www.sah.ch/index.cfm?ID=D2A1FABA-E82D-4332-83CD34DD6B28EF1D
2. So Foot, n°81, november 2010. http://www.sofoot.com/blogs/marxist/edito-so-foot-faire-payer-les-pauvres-133520.html

Sportliefhebbers hadden gemengde gevoelens bij de Belgische en Nederlandse poging om het WK voetbal 2018 te organiseren. Enerzijds is deze hoogmis van de voetbal natuurlijk leuk om te volgen en al helemaal om het van dichtbij te kunnen volgen. Anderzijds wordt steeds meer openlijk duidelijk dat het de FIFA enkel om de poen te doen is. Moesten ze een WK zonder voetbal kunnen organiseren en evenveel winsten maken, ze zouden geen seconde aarzelen.

De voorwaarden van de FIFA voor het organiseren van een WK zijn niet van de poes. De FIFA betaalt uit principe geen belastingen, een voorwaarde waar de Belgische regering dus al voor had getekend! Voor personeelsleden van de FIFA wordt evenmin belastingen betaald en evenmin BTW. De sponsors leggen op welke reclame al dan niet wordt toegelaten in en rond de stadions, alsook welk bier of andere drank er mag geschonken worden in de stadions en de omgeving van de stadions. De bonzen van de FIFA eisen zelfs een vrije rijstrook op de autosnelwegen. Wij zouden op de Brusselse ring wel een paar uur langer in de file staan opdat de bonzen op hun gemak overal kunnen geraken?

Dit weinig aantrekkelijke fenomeen zal in 2018 niet in België en Nederland te zien zijn. De FIFA heeft besloten om het WK 2018 in Rusland te organiseren. In 2022 volgt een kampioenschap in de belangrijke voetbalnatie Qatar. Het lijkt er op dat de FIFA ervan uitgaat dat in deze landen de grootste kansen zijn om het winstcijfer van het WK in Zuid-Afrika, 1,5 miljard euro, te evenaren of liefst op te drijven. Sommige media vragen zich vandaag af of de FIFA gezwicht is voor het geld. Is dat dan ooit anders geweest? Er is een lange geschiedenis van omkoopschandalen en corruptie. Het is geen toeval dat de FIFA en bonzen zoals Sepp Blatter gebruik maken van het Zwitserse bankgeheim om alle stinkende potjes toe te dekken. De FIFA kon wel al op een goed geplaatste verdediger rekenen. Het onbesproken blad Poetin, onbevlekter dan gelijk wie als het op corruptie aankomt, stelde in de media: “De FIFA van corruptie beschuldigen is onaanvaardbaar.”

Natuurlijk heeft de FIFA voor het grote geld gekozen. Dat is nu eenmaal de logica in een bedrijf waar enkel de winsten tellen. Het meest schandalige is natuurlijk dat de FIFA daarbij op legale wijze maffiapraktijken mag gebruiken. Zowel Rusland als Qatar zullen miljarden euro’s investeren in de stadia, maar ook in het verwennen van de FIFA-bonzen. Bovendien werd melding gemaakt van “gunstige belastingsvoorwaarden”, wat de FIFA-bonzen uiteraard wel zien zitten. Die bonzen gaan enkele opwindende jaren tegemoet. Eerst werden jarenlang verschillende landen tegen elkaar opgezet, maar uiteindelijk gaat de keuze naar die landen die met de nodige miljarden over de brug komen. Als die miljarden nu uit dubieuze of minder dubieuze handen komen, zal de FIFA worst wezen. Wie zijn zij om van anderen een schone lei te eisen?

Het WK voetbal in Zuid-Afrika leverde enkele spannende momenten op. Iedere supporter kijkt nu al uit naar een volgende WK, er is zelfs een mogelijkheid dat het voetbalfeest binnen enkele jaren naar de lage landen komt. Tot zo ver het goede nieuws. De internationale voetbalfederatie FIFA doet er alles aan om van de voetbal een feest voor de aandeelhouders en zichzelf te maken. In Zuid-Afrika werd een monsterwinst van 1,5 miljard euro gemaakt.

De Belgische en Nederlandse regeringen hebben beiden ingestemd met de voorwaarden die door de FIFA werden gesteld. Bepaalde voorwaarden zijn wettelijk niet mogelijk, maar ongetwijfeld zal daar een mouw aan kunnen worden gepast. De FIFA eist onder meer een vrijstelling van belastingen en BTW. De voetbalfederatie eist: “Individuen die tewerkgesteld worden door de FIFA of door een van de dochterbedrijven, los van het feit of ze in België al dan niet als belastingbetaler worden beschouwd, zullen geen individuele taksen moeten betalen.”

Terwijl wij 21% BTW moeten betalen op energie, zouden de bonzen van de FIFA 0% moeten betalen op restaurant of voor hotelkosten, het is immers niet de bedoeling dat de gemeenschap van het organiserende land financieel kan meegenieten van het voetbalfeest. De gemeenschapskas is enkel goed om nieuwe stadions te bouwen en de nodige infrastructuur te voorzien. De FIFA eist onder meer ook infrastructuur zoals een eigen rijstrook op autosnelwegen. Anders zouden de voetbalbonzen wel eens in een file kunnen staan…

Iedereen moet plaats maken voor de commerciële belangen van de FIFA. De voetbalbond eist dat er binnen een straal van twee kilometer rond de stadions enkel reclame voor officiële sponsors mag, ook bij particulieren. In cafés binnen deze straal mag enkel drank van de sponsors worden geschonken. Alles en iedereen moet wijken opdat het winstcijfer van 1,5 miljard euro verder kan worden opgetrokken.

De commercialisering treft alle sporten. Contador won de Tour de France en kreeg daarvoor een cheque van 450.000 euro om te verdelen onder de ploegmaats. Toureigenaar ASO verdiende miljoenen aan deze Tour door sponsorcontracten, uitzendrechten en startgelden van steden. Tussen 2004 en 2008 betaalde ASO 136 miljoen euro aan dividenden aan de aandeelhouders van ASO.

Sport wordt door de elite misbruikt om grote winsten te maken en om onze aandacht af te leiden van de vele problemen die zich opstapelen onder het kapitalisme. Wij vinden dat sport een volks gebeuren moet zijn waarbij de supporters en de gemeenschap het voor het zeggen hebben en niet de bonzen van de FIFA en hun broodheren bij de grote multinationals.

Afgelopen maand bracht Abbas Bayat, de voorzitter van Sporting Charleroi, enkele voetballessen in het programma Studio 1 op de RTBF. Toen de journalist van het programma vragen stelde bij de sportieve prestaties van de club de afgelopen tien jaar, antwoordde Bayat met een uitleg over hoe een voetbalploeg en een bedrijf in het algemeen moet worden geleid. De verklaringen van Bayat leidden tot een golf van protest.

Artikel door Stephane uit de aprileditie van De Linkse Socialist

De zakenman lag al onder vuur bij de supporters omwille van de wijze waarop hij beslissingen neemt. Bayat stelde in de uitzending: “de voorzitter is de baas en kan dus aan gelijk wie zeggen wat die moet doen als ondergeschikte. In bedrijven geldt er geen democratie.” Toen hij trainer Craig tijdens een wedstrijd de huid vol had gescholden, verklaarde Bayat achteraf: “Ik ben diegene die de lonen betaalt. Als ik iets wil zeggen aan mijn werknemer, dan heb ik daar toch het recht toe?” Daar valt weinig tegen in te brengen, voetbalclubs zijn inderdaad private bedrijven. Daarbij geldt de regel dat wie geld aanbrengt, beslissingen kan nemen. Bayat zegt dat op brutale wijze, maar het klopt wel.

Voor Bayat is Sporting Charleroi een onderneming die moet opbrengen. Toen de supporters zich tegen zijn arrogante en dictatoriale houding keerden, stelde de geldschieter van de ploeg dat die supporters “geïsoleerde gekken” waren. Dat het ongenoegen algemeen door de supporters werd gedragen, was de eigenaar blijkbaar ontgaan. Het toonde alvast zijn misprijzen tegenover de supporters. Die reageerden met slogans tegen Bayat en met een quasi leeg stadion.

Steeds meer wordt het voetbal gedomineerd door de wetten van de markt. De populariteit van de sport trekt investeerders aan die hun winsten en populariteit willen vergroten door tijdelijk een deel van hun middelen, op hun voorwaarden, ter beschikking van een ploeg te stellen. Buitenlandse spelers worden aangekocht als investeringen die later tegen een hogere prijs kunnen worden doorverkocht. Een aantal grote clubs in het buitenland zijn intussen beursgenoteerde bedrijven. De voetbalmarkt ondergaat de logica van het kapitalisme met een concentratiebeweging: een kleiner wordend select groepje clubs heeft steeds meer middelen terwijl andere failliet gaan. Meer en meer clubs op alle niveaus, zelfs enkele met een rijke geschiedenis, zijn failliet gegaan of staan aan de rand van het bankroet. Denk maar aan Excelsior Moeskroen in eerste klasse, FC Antwerp in tweede klasse en FC Bleid in derde klasse,…

We mogen de toekomst van de voetbalploegen niet overlaten aan enkele miljardairs. Bayat doet alsof Sporting Charleroi van hem alleen is omdat hij de Zebra’s 10 jaar geleden van het bankroet heeft gered. Wij zijn het daar niet mee eens. Onze sport dient niet om winsten te maken, de controle over het beheer van de clubs moet in handen komen van de spelers, werknemers, supporters en wijkbewoners.

Voetbal, een spel? Ach kom, ik wil het niet hebben over de prestaties van de Rode Duivels. Evenmin over de moorddadige tackle van een Standard-speler. Nog minder over de miljoenentransfers, het hooliganisme of de peperdure transfers. Ik wil het hebben over een uitzonderlijk gebeuren dat plaatsgreep in het stadion van Adana Demirspor.

Lezersbrief door Dikili vanuit Turkije

Vrijdagavond 4 september. Adana Demirspor, een ploeg uit derde nationale speelt een vriendschappelijke wedstrijd met het Italiaanse A.S. Livorno Calcio. Op zich is het al te verwonderen dat een derde klasse ploeg een internationale match speelt, wat zich in het stadion afspeelde zal niet alleen voetbalsupporters de wenkbrauwen laten fronsen!

Toen de supporters van Livorno het stadium binnenkwamen klonk vanuit de luidsprekers het bekende partizanenlied "Bella Ciao". Er hing een groot banier met daarop de foto van Che en de woorden "hasta siempre". Op een ander banier hing de foto van Nazim Hikmet, de grootste dichter van Turkije en overtuigd communist met daarop de tekst "Leven, zoals een boom, alleen en vrij; zoals een woud van broederschap". Verschillende rode vlaggen sierden het stadium, vele met de foto van Denis Geçmis, één van de symbolen van de ‘68 beweging in Turkije die in 1972 werd opgehangen. Een andere slogan luidde als volgt: ‘Ýþçi takýmlarý endüstriyel futbola ve ýrkçýlýða karþý’, wat betekent "Arbeidersteam tegen industrieel voetbal en racisme".

Het kan enigszins gek klinken maar Livorno staat bekend als een linkse arbeidersploeg uit Italië en Adana Demirspor is eveneens een arbeidersploeg die vooral uit spoormannen bestaat.

Livorno speelt in eerste klasse in Italië. Sportverslaggever Cem Dizdar stelde het als volgt. "Adana Demirspor stelt: ‘wij zijn een arbeidersploeg, laat ons spelen’, en Livorno antwoordt: ‘OK we zullen er zijn’. Het gaat hier duidelijk om een aanklacht tegen het moderne gecommercialiseerde voetbal. Dit bleek ook uit de slogans van Livorno waarop te lezen stond ‘Neen aan een modern Calcio, neen aan het moderne voetbal." Duizenden supporters (verschillende van Turkse topploegen) volgden de spreekkoren van Demirspor-supporters. Zij scandeerden: “We houden er niet van wat jullie met ons prachtige spel doen. Wij zijn niet jullie klanten. Het spel is van ons.”

Maar Turkije heeft ook zijn onverwachte kanten. Nadat Livorno sterspeler Cristiano Lucarelli met links gebalde vuist de supporters begroette, werd hij luid toegejuicht. Hij werd gevolgd door de burgemeester van Adana, lid van de ultranationalistische MHP die eveneens werd toegejuicht. Ook de voorzitter van Adana Demirspor is gemeenteraadslid van de MHP. Hij klonk echter niet als een fascist toen hij stelde: "Supporters van Adana Demirspor, ga in het verzet en verhef jullie stem. Zo is het hier altijd geweest en zo zal het altijd blijven. Onze eigenheid zal nooit veranderen, wie hier ook voorzitter wordt."

Adana Demirspor haalde in 2007 al het nieuws naar aanleiding van de moord op Hrant Dink, uitgever van Turks Armeense tijdschrift Agos. Toen werd het voetbalteam verboden om een spandoek te dragen met daarop de slogan "We zijn allemaal Hrant Dink."

Het resultaat van de match: 0-0. Maar dit kan de waarde van een dergelijk evenement – een aanklacht tegen de commercialisering van het voetbal – niet onderuit halen.

Op basis van verschillende artikels in de Turkse pers, onder andere TDN, bianet, NTV … Foto’s overgenomen website ntv.

In april 1989 kwamen 96 mensen om in het voetbalstadion van Hillsborough. De meeste slachtoffers waren jonger dan 30, een derde jonger dan 20. De jongste dode was een jongen van 10. De officiële doodsoorzaak was zuurstoftekort door de drukte. De echte reden was een combinatie van een falend politie-optreden en kapitalistische inhaligheid.

Door Peter Glover

Op de 20ste verjaardag van het drama wachten de families en vrienden van de slachtoffers nog steeds op gerechtigheid. Paul Routlegde schreef terecht in The Mirror: “Moest de ramp plaats gevonden hebben op Wimbledon of Ascot, of op een koninklijke polo-wedstrijd, dan zou dat geleid hebben tot het meest intensieve onderzoek dat mogelijk is. Het feit dat er hier geen dergelijk onderzoek kwam, maakt duidelijk dat het een kwestie van klassen is.”

Twintig jaar geleden wachtte ik samen met andere fans van Liverpool op de bus om naar de wedstrijd te gaan tegen Notthingham Forest in het kader van de halve finale van de beker. De wedstrijd zou plaatsvinden op het terrein van Sheffield Wednesday, Hillsborough.

De fans van Liverpool zaten op een kleinere tribune (Leppings Lane – LL). Er was een grote vraag naar tickets, zelfs voor de wedstrijd werd gesteld dat de tribune LL niet zou voldoen aan de vereisten. Een vriend die er al eerder kwam, zei me dat deze tribune verschrikkelijk is. Hij zei me om niet langs de centrale ingang te gaan, maar andere ingangen te zoeken omdat de centrale ingang te druk zou zijn. Ik zorgde ervoor dat ik goed op tijd was om de drukte te vermijden.

Het was duidelijk dat de toegang tot de tribune een kokhals vormde waarbij in geval van nood deze toegang een reëel gevaar betekende. De politieverantwoordelijke voor het gebeuren, David Duckenfield, leek geen idee te hebben hoe hij de massa moest begeleiden. Hij opende de centrale toegang, maar een aantal verkeerde beslissingen zoals het feit dat iedereen op hetzelfde ogenblik in het vak wou, zorgde ervoor dat er paniek ontstond waarbij uiteindelijk 96 supporters omkwamen. De politie had geen duidelijk overzicht van hoeveel mensen waar stonden.

Tijdens het onderzoek werd ik ook ondervraagd en ik zei aan de agenten dat er verschillende agenten voor het vak stonden en probeerden om supporters die weg wilden raken tegen te houden. De gebeurtenissen zijn intussen goed gekend. Maar de woede van de Liverpool-supporters is vooral gericht tegen het gerechtelijke systeem en het feit dat niemand verantwoordelijk is gesteld voor het falende veiligheidsbeleid die dag. Het lijkt erop dat een aantal hooggeplaatste politieverantwoordelijken beschermd worden.

De politie van West Midlands kreeg de verantwoordelijkheid over het onderzoek, maar dat leverde niets op. Het onderzoek lijkt deel uit te maken van de doofpotoperatie en bevat tal van feitelijke fouten. Zo stelt het onderzoek dat alle doden voor 15u15 vielen, terwijl verklaringen van agenten bevestigden dat de 15-jarige Kevin Williams pas rond 16u overleed. Een vrouwelijke agente die bij Kevin was toen hij overleed, moest haar notitieboekje aan de politie afgeven. Haar verklaring werd veranderd en dat gebeurde ook met andere verklaringen.

Het onderzoek naar de ramp, the Taylor-rapport, werd in twee keren gepubliceerd. Het eerste rapport bracht heel wat kritiek op de politie, het uiteindelijke rapport was heel wat gematigder in de kritieken en legde nadruk op de nood aan stadia met enkel zitplaatsen. De verklaringen voor dit rapport werd niet onder eed afgelegd, wat de waarde ervan beperkt.

Het onderzoek naar de doden in Hillsborough vormen een voorbeeld van een gerechtelijke doofpotoperatie. Er werd geprobeerd om een grote nadruk te leggen op het alcoholgebruik van de slachtoffers. De lijst van slachtoffers werd voorgelezen met vermelding van het alcoholgehalte in het bloed. Dat gebeurde zelfs bij de tienjarige jongen die was omgekomen.

Die nadruk op alcohol had als doel om de indruk te wekken dat dit een belangrijke doodsoorzaak vormde. De politie wilde de indruk geven dat de supporters oncontroleerbare zatlappen waren die de moedige agenten verrasten. De slachtoffers waren volgens de conclusies van de politie omgekomen door een “ongeluk”. Niemand was daarvoor verantwoordelijk.

Een heropening van het onderzoek in 1997 leverde evenmin iets op. Het nieuwe onderzoek onder leiding van een hooggeplaatste magistraat was evenmin objectief als de vorige onderzoeken. De leugens van de politie werden bovendien overgenomen door de media die het hadden over supporters van Liverpool die op plundertocht gingen onder de slachtoffers. Een krant stelde zelfs dat sommige supporters zich enkel keerden tegen de politie en zelfs tegen diegenen die de slachtoffers wilden helpen. Dit werd overgenomen in de zogenaamde kwaliteitskranten.

20 jaar na de ramp worden de supporters nog altijd afgedaan als de verantwoordelijken voor de ramp. Dat dient enkel om de echte verantwoordelijken uit de wind te zetten. En dat zijn diegenen die weigerden te investeren in veilige tribunes en er enkel op uit waren om zoveel mogelijk supporters een ticket te verkopen, los van de omstandigheden waarin ze de wedstrijd zouden volgen. Dat zijn ook diegenen die verantwoordelijk waren voor het falende politie-optreden en die dit nadien probeerden toe te dekken.

---

Zie ook de website van de Hillsborough Justice Campaign: www.contrast.org/hillsborough/

Afgelopen weekend werd in verschillende stadions in heel België, het startschot gegeven van de campagne Football For Fans. Het is een aanklacht tegen de commercialisering van het voetbal en al de ellende die dit voor de gewone supporter met zich meebrengt. Het initiatief komt van enkele van de meest fanatieke supportersgroepen van België.

Jan (Leuven)

Dat dit geen probleem van de laatste jaren of maanden is, bewijst het feit dat er – in België en het buitenland – al eerder dergelijke initiatieven genomen werden. De huidige actie doet denken aan Vrije Tribunes – Tribunes libres in Wallonië – een soortgelijke campagne die enkele jaren geleden heeft plaats gevonden maar die niet veel vruchten heeft afgeworpen.

Dat die campagne nu (onder een andere naam) nieuw leven ingeblazen wordt, is geen toeval. Vanaf het seizoen 2009-2010, dat in de zomer begint, ondergaat de Belgische eerste klasse een drastische hervorming. Na een eerste ronde waarin de 16 ploegen twee keer tegen elkaar zullen spelen, worden de eersteklassers op basis van het klassement verdeeld in twee competities. De 8 beste ploegen spelen voor de hoofdprijzen (het kampioenschap en de tickets voor het Europese voetbal) en de resterende ploegen spelen in de tweede competitie tegen de degradatie (de laatste 2 van die competitie zakken naar 2e klasse).

In de eerste ronde is het vooral zaak om bij de eerste 8 clubs te eindigen. Het behaalde aantal punten wordt door 2 gedeeld voor de start van het 2e deel van de competitie. Dit wordt natuurlijk gedaan om de spanning er in het eerste gedeelte toch nog wat in te houden. Want het moge duidelijk zijn dat dit soort constructies het belang van die wedstrijden (en dus ook de spanning er rond) doet afnemen.

De winst is alles wat telt !

Dit systeem komt er (hier en eerder al in het buitenland) op vraag van de commerciële TV-zenders die de uitzendrechten voor vele euro’s hebben gekocht. Met al die extra (top)matchen te creëren hebben ze een groter aanbod voor hun (betalende) klanten en als lokaas voor nieuwe klanten.

De clubs – verenigd in de Profliga – werken hier natuurlijk aan mee omdat zij een groot deel van hun werkingsmiddelen uit de TV-rechten halen. De supporters en spelers en entourages werden echter niet gehoord in de discussie. Standard kapitein Steven Defour heeft ondertussen een initiatief gestart waarin bijna alle kapiteins van de eersteklassers zich via een petitie verzetten tegen de hervormingen en meer specifiek het Kerst- en wintervoetbal. De kapiteins die niet tekenden werden door hun bestuur onder druk gezet, zoals Olivier Deschacht van het rijke Anderlecht bijvoorbeeld.

De meeste spelers – vooral de buitenlanders die in onze competitie spelen – willen tijdens de feestdagen bij hun familie zijn. Daarnaast zijn het West-Europese winterweer en de niet aangepaste infrastructuur ( gebrek aan verwarmde grasmatten) in de wintermaanden geen goeie mix voor goed voetbal. In de afgelopen maanden hebben we verschillenden wedstrijden gezien die eigenlijk niet hadden mogen door gaan voor de veiligheid van de spelers en de supporters.

Nu roeren die supporters zich dus ook in het debat. Football for Fans komt naar buiten met een verzameling van eisen die een antwoord moet bieden op de mistoestanden die zich de laatste jaren in het voetbal hebben genesteld. Met de nakende hervorming lijken aan deze toestanden geen einde te komen, integendeel, ze lijken nog te verergeren.

Ticket prijzen

Als eerste standpunt schuift Football for Fans de ticketprijzen problematiek naar voren. Om te beginnen is er een groot verschil in de prijzen van de verschillende de clubs (om nog maar te zwijgen over het verschil in de infrastructuur). Daarnaast rekenen een aantal clubs ook nog eens hogere prijzen aan de bezoekende supporters dan aan eigen supporters op vergelijkbare plaatsen. Hier moet absoluut paal en perk aan gesteld worden, we moeten allen uitkijken dat we zelf niet het slachtoffer worden hiervan. Het mag niet de bedoeling worden dat onder het mom van gelijke prijzen, de prijzen naar boven zullen worden bijgesteld. Een voetbal wedstrijd bijwonen is al duur genoeg, zeker de topclubs durven door te tellen voor hun tickets.

Daarnaast wordt er momenteel ook gewerkt met een systeem waarin de clubs voor 5 wedstrijden op een seizoen een hogere prijs mogen aanreken. Hier worden vooral de trouwe supporters van de topclubs (die veel volk meenemen op verplaatsing) door benadeeld.

Met de hervorming van de competitie – en de 20 extra matchen die dat met zich meebrengt – dreigt het voor vele supporters – in deze tijden – onbetaalbaar te maken om hun club op trouwe voet te volgen.

Veiligheidsbeleid, een beleid om de trouwe fan te pesten!

Ondanks dat het hooliganisme de laatste jaren in en rond het stadion nog amper een probleem is, worden er diverse – onnodig zware – veiligheidsmaatregelen getroffen die de gewone trouwe supporter en fanatieke supporters raken. Zo zijn er de talloze buscombi’s, waarbij de bezoekende supporters om zogenaamde veiligheidsredenen verplicht worden met de bus (van een supportersvereniging) naar het stadion af te zakken om daar op een parking en in het vak te worden opgesloten, volledig afgesloten van de voetbalsfeer die in de straatjes rond het stadion hangt.

Daarnaast is er nog een totaal willekeurig beleid rond het gebruik van traditionele “supporterswapens” zoals vlaggen, trommels, megafoon, … De genomen maatregelen worden vaak op het allerlaatste moment door gegeven of veranderd. Vaak zie je ook dat thuis supporters meer toegelaten wordt dan de bezoekende supporters.

Daarnaast wordt er een belachelijk repressief beleid gehanteerd met de bijhorende sancties en gevolgen. De kleinste uiting van enige emotie: eens een middelvinger of een scheldwoord als het even tegenzit of in de hekken vliegen na een goal, wordt bestraft met een maandenlang stadionverbod en torenhoge boetes zonder rekening te houden met de omstandigheden of de banaliteit van de feiten. Op deze manier wordt de hele voetbalsfeer kapot gemaakt en worden vele mensen financieel bijna geruïneerd en hun wekelijkse uitlaatklep ontnomen.

Velen denken – volgens mij terecht – dat het de clubs en de overheid te doen is om de trouwe en fanatieke supporter uit de stadia te weren en ze te vervangen door bravere toeschouwers die evenveel – of liefst nog meer – consumeren aan drank en eten, merchandising enzovoort. Het liefst van al zouden ze niks anders willen als rijke toeschouwers die de club vele centjes in het laatje brengen. Als het aan een aantal clubs of lokale overheden had gelegen, dan waren er nu al wedstrijden zonder bezoekende supporters. Zover is het gelukkig nog niet maar ondertussen gaat de oorlog gewoon voort met de buscombi’s en het beperken van het aantal tickets.

Wedstrijdmomenten

Verder is er onder veel supporters ook een groot ongenoegen over hoe BelgacomTV haar wil opdringt in verband met de wedstrijdmomenten. BelgacomTV wil voor haar klanten zoveel mogelijk wedstrijden op zoveel mogelijk verschillende (prime time) momenten. Ondanks dat de kalender in juni wordt opgesteld voor het hele seizoen, kan BelgacomTV tot een aantal weken voor de wedstrijd nog verschuivingen doorvoeren in de kalender. Aan de trouwe supporter die met z’n werk en gezin rekening moet houden, wordt weeral niet gedacht. Andere wedstrijdmomenten moeten mogelijk zijn, maar ze moeten beperkt worden in aantal, in mogelijkheden (niet op maandagavond bijvoorbeeld zoals ooit voorgesteld is geweest). Bovendien met er bij die keuze rekening gehouden worden met de reis die de bezoekers moeten maken. Het kan niet dat supporters op zondagavond om 11 uur nog aan een busreis van 3 uur moeten beginnen na een wedstrijd. Het is hoogtijd dat er rekening gehouden wordt met deze mensen!

Er is maar één alternatief

Daarom is een initiatief als Football for Fans broodnodig. Als we niet van ons – als supporters – laten horen, zullen we meer en meer plaats moeten ruimen voor de belangen van de bedrijven die betrokken zijn in de sport. Daarnaast moeten we ook durven discussiëren over de rol van bedrijfsleiders en de bedrijfswereld in het algemeen in de voetbal. Het zijn deze clubleiders uit de commerciële wereld die vaak meestappen in de logica van bedrijven als BelgacomTV en het voetbal helemaal naar hun hebzucht organiseren.

Daarnaast zorgt de aanwezigheid van deze figuren ook voor een onzekerheid. Wat als de sterke man zich financieel uit een club terug trekt? Een situatie die vandaag de dag met de economische crisis wel eens een realiteit zou kunnen worden bij sommige clubs.

Daartegenover moeten we de vraag stellen hoe we ons als supporters kunnen laten gelden om onze sport van een gruwelijke dood te behoeden. Hoe laten we onze stem binnen onze eigen club horen om op het beleid te wegen?

Genoeg stof voor een discussie. Kom daarom op zaterdag 28 maart naar onze meeting in Kessel-Lo (achter station Leuven). We zullen er vanaf 16u ingaan op de ontwikkelingen van de Belgische competitie, het beleid naar supporters toe en de vertegenwoordiging van supporters binnen clubs.

Na de meeting, is er een hapje voorzien waarna we bij pot en pint naar het eerste luik van de dubbelconfrontatie tussen België en Bosnië kijken, een belangrijke kwalificatiewedstrijd voor het WK 2010 in Zuid Afrika.

Als je interesse hebt om te komen, laat dan iets weten op : voetbal@socialisme.be

Verder vragen we ook om deze tekst en uitnodiging te verspreiden onder je (voetbal-)kameraden.

Zie ook http://footballforfans.be

Lees ook de brochure Reclaim the Game over de hervormingen van in het Engelse voetbal, de bakermat van het internationale voetbal.

Van Bernie Ecclestone, de hoge priester van de Formule 1, wordt gezegd dat hij steeds dollartekens in de ogen heeft. Op zoek naar nieuwe markten, nieuwe kapitalen en meer winsten heeft hij nu zijn ogen op Azië gericht. De groeipotentiëlen van Singapore, en andere Aziatische landen kon hij niet laten liggen, er moest daar “dringend” een Grand Prix komen. Maar de meerderheid van de televisiekijkers zijn nog steeds Europeanen.

Amaury, Mechelen

[box type=”shadow” align=”alignright” width=”100″]

Doe mee!

Doe mee met onze campagnes tegen milieuvervuiling en klimaatverandering. In de regio Antwerpen organiseren we verschillende activiteiten in de maand oktober:

• 4 oktober: open vergadering in Mechelen: "Vernietig het kapitalisme, voor dit het milieu vernietigt". Om 19u30 in café Antverpia op de Korenmarkt.
• 25 oktober: anti-kapitalistisch milieufestival in Antwerpen met discussies, meeting en optredens

[/box]

En het tijdsverschil tussen Singapore en Europa is te groot om de Grand Prix op een uur uit te zenden dat die Europese kijker massaal tv kijkt. De tv-markt met bijhorende reclamewinsten laten liggen omwille van de kapitalen in Azië? Dat was er niet bij voor Ecclestone. De oplossing was snel gevonden: er moest ’s nachts gereden worden.

Hiervoor zijn er 1500 extra lampen aangebracht, die een totaal van 1100 km kabel vereisten, en een totaal verbruik van 3.810.000 watt hebben, of het anderhalf keer het vermogen van de HOR- kernreactor. Voor één enkele race.

Daarenboven is daarmee de veiligheid van de racers nog niet gegarandeerd: de race heeft plaats net bij het begin van het regenseizoen, en de weerspiegeling van de lampen op het water zou de coureurs net kunnen verblinden. Ook dit is algemeen geweten, maar geen hinderpaal voor Ecclestone: de race en de bijhorende winsten gaan voor.

We zien dat ondanks de lippendienst aan het milieu, die het kapitalisme nu ook ontdekt heeft, de winsten nog steeds op de eerste plaats komen.

Wij zouden onze levensstijl moeten aanpassen, terwijl in naam van de winsten al onze inspanningen op één Grand Prix weekend in rook zouden opgaan. Een degelijke bescherming van het milieu kan alleen gebeuren door een radicale breuk door te voeren met dit systeem, waarin alleen de winsten tellen. Strijd mee voor de leefbaarheid van onze planeet en sluit aan bij LSP.

Big business in de sport

De zomer van 2008 wordt voor sportliefhebbers opnieuw een hoogtepunt. In juni was er het EK voetbal, in juli de Tour de France en in augustus de Olympische Spelen. Tegenover het grote enthousiasme van de sportliefhebbers staan een hele reeks schandalen, die steeds meer de bovenhand halen op het sportieve. De oorzaak hiervan is dat topsport, door de hebzucht van de sponsors en organisatoren van deze evenementen, vooral gezien wordt als een nieuwe manier om buitensporige winsten te maken. Sport als ontspanningsvorm voor de miljoenen fans wordt hiermee steeds verder op de achtergrond geschoven.

Door Tim, LSP Brussel

Er wordt geschat dat het EK dit jaar het bedrijfsleven zo’n 2,15 miljard € zal opbrengen, vooral de grote sponsors Coca Cola, Adidas en McDonalds gaan met de poen lopen. De verkoop van TV-rechten en tickets bracht de UEFA voor het EK in 2004 zo’n 660 miljoen euro op, en men verwacht voor 2008 een fikse stijging. Dit zonder de opbrengsten uit merchandising mee te tellen.

Tickets op het EK kostten tussen 70 en 250€ voor een wedstrijd in de groepsfase en 160 tot 550€ voor een ticket in de finale. Op E-bay circuleerden in de dagen voor de wedstrijd Nederland-Frankrijk tickets tot 3000€! Heel wat televisiekijkers in Europa zullen het EK op TV niet te zien krijgen, de UEFA besliste betaalzenders mee te laten dingen naar de uitzendrechten.

De commerciële belangen die op het spel staan, zetten ook meer en meer de sporters onder druk om te presteren. Er hangt zoveel van af dat sommigen aan de druk ten onder gaan, beroep doen op doping of drugs om de druk aan te kunnen. Anderen verkiezen hun topcarrière te beperken tot 5 à 6 jaar en nadien een “normaal”, weliswaar rijkelijk, leven te leiden. De enorme sommen die vandaag de ronde doen in de topsport zouden beter geïnvesteerd worden in goede, toegankelijke sportfaciliteiten voor iedereen.

De Olympische spelen in China werden door de Chinese overheid aanvankelijk gezien als een manier het land af te beelden als een modern land, waar buitenlandse kapitalen een veilige haven konden vinden. Prioriteit werd gegeven aan de bouw van megalomane sportcomplexen en transportinfrastructuur, terwijl schoolgebouwen met zo weinig mogelijk geld werden gebouwd. Het resultaat is dat tienduizenden schoolkinderen de dood vonden toen hun scholen instortten bij de aardbevingen in de provincie Sichuan, midden mei. Bovendien bleek het democratische imago dat de Chinese regering zich wou aanmeten niet te kloppen met de realiteit: de hevige protesten van Tibetanen en andere opposanten tijdens de wereldtournee van de Olympische Vlam waren hiervan getuige.

Sport moet terug in handen komen van de werkende bevolking. In het boek “Reclaim the Game” (door John Reid, lid van de Socialist Party) worden een aantal ideeën gegeven voor een democratische sport. Sportclubs en federaties onder controle van supporters, spelers, staf en lokale autoriteiten, een eerlijke verdeling van TV-rechten over alle afdelingen van de competitie, en niet alleen de hoogste afdelingen. Lagere toegangsprijzen in stadia en sporthallen, een halt aan de exuberant hoge lonen voor topsporters en dure sponsorcontracten. Supporters en sporters van alle sporttakken moeten worden verenigd in organisaties die een dergelijk programma kunnen verdedigen.

> Reclaim the Game