Category: Partijnieuws

Op het nationaal congres van LSP/MAS afgelopen weekend werd gediscussieerd over een perspectieventekst die binnenkort op deze site zal worden gepubliceerd. Er werd gediscussieerd over de politieke situatie, de opgang van strijdbewegingen en de zoektocht naar politieke alternatieven die steeds prominenter op de agenda staat. We publiceren een samenvatting van de inleiding op het congres aangevuld met een aantal elementen uit tussenkomsten in de discussie.

Inleiding

De bedoeling van een discussie over perspectieven is om een analyse te maken van de actuele situatie om er een beter begrip van te hebben en er nadien ook beter op te kunnen inspelen. In de perspectieventekst die nu ter stemming zal voorliggen (en die zo spoedig mogelijk online beschikbaar zal gemaakt worden) wordt de discussie rond de lonen als een rode draad gebruikt. Het contrast tussen de aanvallen op de lonen enerzijds en de superwinsten en lonen voor topmanagers anderzijds, wordt steeds opvallender.

Wereldsituatie: fragiele evenwichten bedreigd

De afgelopen jaren was er een zekere economische groei in de VS en West-Europa. Dat was voornamelijk op basis van fragiele evenwichten die weinig nodig hebben om verstoord te raken.

De bedrijven hebben hun winsten sterk zien stijgen. Dat kon dankzij een toename van de productiviteit van de arbeiders, maar ook door een beleid van cadeaus van de overheid. Zo is er een dalende belastingsvoet voor bedrijven. In de Oeso-landen daalde het belastingtarief voor bedrijven op 20 jaar tijd gemiddeld van 45% tot 30%.

De stijgende winsten en de hardere uitbuiting van de arbeiders, leidt tot een sterkere polarisatie in de samenleving. Veel arbeiders en hun gezinnen komen in de problemen door de schuldenlast en hebben zelfs moeite om uit de armoede te blijven. Zelfs onder werkenden is dat het geval. Uit het rapport van de Centrale Raad voor het Bedrijfsleven (dat vooral gebruikt wordt in de discussie rond de lonen) blijkt ook dat 9% van de Duitse werkenden arm is. Dat is niet verwonderlijk als we weten dat 4.742.000 Duitse arbeiders een “mini-job” hebben.

Aan de andere kant zijn er cadeaus voor de aandeelhouders en de topmanagers. Een Amerikaanse topmanager verdiende in 2005 zo’n 10,5 miljoen dollar per jaar, of 369 keer het loon van een gemiddelde arbeider. In 1993 was dat “slechts” 131 keer een gemiddeld loon en in 1976 was het 36 keer.

De huidige wereldeconomie kent nog een zekere groei op basis van een aantal evenwichten: het feit dat veel wordt geconsumeerd op krediet (zowel particulier als door de overheid) en de specifieke verhouding tussen de VS en Aziatische economieën, China in het bijzonder. Er wordt sterk geïnvesteerd in productie in China. Met lonen van 80 dollar per maand of een 80-urenwerkweek is dat niet zo vreemd. De motor van de wereldeconomie was de afgelopen periode echter de ontwikkeling in de VS, wat mee bepaald werd door de verhoudingen met China.

Er zijn echter gevaren, waaronder een forse afname van consumptie door een crisis in de immobiliënsector. Dat werd door het IMF aangehaald en het begint zich te realiseren in de VS. In het derde kwartaal was er in de VS slechts een beperkte economische groei, wat vooral kwam door een probleem op de immobiliënmarkt. Er was een achteruitgang van 17% in de investeringen in huisvesting. De prijzen voor huizen stegen 70% sneller dan prijzen voor andere goederen. Hierdoor komen meer families in moeilijkheden.

Het moeras in Irak, Afghanistan, Palestina, Libanon,… Binnenkort ook in de VS zelf?

De economische problemen voor het VS-imperialisme werden niet opgelost door de oorlog in Irak. Dat heeft niet de gewenste goedkope energietoevoer opgeleverd voor de VS. De oorlog in Irak werd reeds meermaals met Vietnam vergeleken. Nu komt daar de vergelijking bij dat de oorlog tegen het terrorisme al evenveel gekost heeft als de Vietnam-oorlog. Zelfs Rumsfeld moet toegeven dat de actuele strategie van het VS-imperialisme niet werkt. Er is geen stabiliteit en de dreiging van het uiteenvallen van het land onder sectair geweld blijft.

Het moeras in Irak is steeds minder een alleenstaand gegeven. We zagen immers ook de inval in Libanon door Israël (wat mogelijk een eerste stap was om nadien ook Iran aan te pakken). Dat werd een militaire nederlaag voor Israël en het leidde enkel tot meer onstabiliteit in Libanon zelf met een versterkte positie voor Hezbollah. De massale acties die momenteel plaatsvinden in Libanon zouden de regering overigens wel eens tot haar val kunnen brengen.

In tal van andere landen waar het VS-imperialisme tussenkwam, is er eveneens geen vooruitgang voor de VS. Osama Bin Laden leeft nog steeds en zijn Taliban kan zich opnieuw versterken in Afghanistan, in Noord-Korea zijn er wellicht kernwapens,…

Het falen van de buitenlandse politiek van het VS-imperialisme heeft ook steeds meer gevolgen in eigen land. Dat kwam op een verwrongen manier tot uiting bij de recente parlementsverkiezingen in de VS waarbij de Republikeinen hun meerderheid in beide kamers van het parlement verloren.

Zoektocht naar alternatief

Zelfs de Amerikaanse verkiezingen drukken in zekere zin de zoektocht naar een politiek alternatief uit. De dominantie van neoliberale retoriek wordt geleidelijk aan doorbroken. In de VS uit de zoektocht zich nog erg beperkt, maar elders is dit proces duidelijker.

In Latijns-Amerika was er de herverkiezing van Chavez (met 61% herverkozen als president), de overwinning van Morales in Bolivië, zelfs de Sandinisten wonnen in Nicaragua (ondanks het feit dat de sandinisten vandaag enorm verschillen van de Sandinisten in 1979). De slinger gaat naar links, maar er moeten nog heel wat hindernissen overwonnen worden. Chavez heeft het voordeel van de olie in Venezuela, maar dat voordeel is niet overal aanwezig.

Ook elders zien we de zoektocht naar een alternatief. Dat bleek in Duitsland met de verkiezingsoverwinning van de Linkspartei bij de parlementsverkiezingen, maar recenter nog met de sterke vooruitgang voor de Nederlandse SP. Die partij slaagde erin 1.600.000 kiezers voor zich te winnen op basis van het verzet tegen de asociale politiek van de regering-Balkenende en de campagne tegen het neoliberale project van de Europese Grondwet.

Ook in Europa zal er binnen nieuwe linkse formaties veel discussie zijn, maar zal het belangrijk zijn om niet mee te stappen in het organiseren of doorvoeren van een neoliberaal beleid. Nieuwe linkse formaties moeten zich integendeel inschakelen in het verzet tegen het neoliberaal beleid, zoniet wordt hun ontwikkeling bedreigd.

De ontwikkeling van de Nederlandse SP en het potentieel ervan, is geen geïsoleerd gegeven. Ook in België is er een ruimte links van de sociaal-democratie en de groenen. De afgelopen periode werden de eerste stappen gezet in de ontwikkeling van het Comité voor een Andere Politiek. Dat komt niet zomaar uit de lucht vallen, maar is het resultaat van de ontwikkeling van klassenstrijd de afgelopen maanden (en jaren). Het succes van de CAP zal in ruime mate afhangen van hoe deze formatie inspeelt op de cruciale discussies waarmee de arbeiders en hun gezinnen in dit land worden geconfronteerd.

Aanvallen op de lonen in België

Eén van die discussies, wellicht de belangrijkste, is deze rond de lonen. De loondiscussie kan saai en economisch lijken, maar het vormt een essentieel aanvalsterrein voor de burgerij.

De discussie rond het IPA is momenteel wat naar de achtergrond verdreven door de actualiteit rond VW-Vorst. Hierdoor kan het lijken alsof de loondiscussie minder belangrijk is, maar dat is niet het geval. Het is logisch dat de IPA-discussie wat op de achtergrond zit op een ogenblik dat Volkswagen er in lijkt te slagen om de arbeidsduur in Vorst te verlengen tot 38 uur (ipv 35 u) zonder loonsverhogingen. Dat moet het bedrijf wel afkopen met hoge ontslagpremies.

Een dergelijke aanval op de lonen gaat veel verder dan wat het VBO had durven voorstellen op IPA-onderhandelingen. Daar stelt het VBO immers voor dat er toch nog een zekere stijging van de lonen is, met 4,4%. De CRB had gesteld dat er een maximale toename van de lonen met 5,5% mocht zijn in 2007-2008, maar het VBO wil daar de achterstand tegenover Duitsland van af trekken.

De lonen in de buurlanden stijgen sneller als in België, behalve in Duitsland waar de afgelopen jaren een hard neoliberaal beleid gevoerd is. De lonen daalden er zelfs in vergelijking met de index. Bij ons stelt het VBO 4,4% voor terwijl er voor de index een stijging met 3,9% verwacht wordt (in vergelijking met de inflatie zou er dus een reële daling zijn).

De Duitse maatregelen beginnen geleidelijk aan ook dit land te bereiken als onderdeel van een negatieve spiraal. Na langer werken voor een zelfde loon, zullen andere voorstellen volgen. Nu wil de Duitse regering de pensioenleeftijd optrekken tot 67 jaar en doen de defensieve eisen van de vakbonden denken aan wat in ons land reeds is doorgevoerd met het Generatiepact. In plaats van enkel de winsten te vergroten door middel van meer flexibiliteit, wordt ook gekozen voor langer werken en lagere lonen. Niet enkel de relatieve, maar ook de absolute meerwaarde wordt opgedreven.

VW als laboratorium

De directie van Volkswagen heeft daar op ingespeeld met de aankondiging dat 4.000 jobs weg moesten in Vorst. Die aankondiging kwam bijzonder hard aan en werd nadien verzacht door de directie met de stelling dat de Audi A1 naar Vorst kon komen op voorwaarde dat de loonkost met 20% omlaag gaat en de regering een oplossing vindt voor de arbeiders in 2008 (en eind 2007).

Die aankondiging is nog niet definitief. VW houdt twee opties open: een volledige sluiting van Vorst in twee fasen zodat enkel aan de overblijvers een sluitingspremie moet worden betaald, of een vestiging met lagere lonen die kan ingezet worden in discussies in andere vestigingen over de lonen. Bij Ford-Genk gebeurde dat nog langs een achterdeur (via tijdelijke aanwervingen na de 3.000 ontslagen in 2003), in Vorst zou het langs de voordeur van de Wetstraat 16 gebeuren.

En dat allemaal om de winsten op te drijven tot 5,4 miljard euro in 2008. Nu vindt VW de winst te beperkt, wellicht wil het evenveel winsten gaan maken als Porsche dat 30% van de aandelen van VW bezit: 2,11 miljard euro in 2005/2006 op een totaal van 96.794 auto’s (VW-Vorst heeft een grotere capaciteit…).

De situatie en de discussies rond Volkswagen is een test voor het patronaat, maar ook voor de arbeidersbeweging en voor CAP en LSP/MAS.

De vakbondsleiding was niet bereid om VW aan te grijpen om er een veralgemeende mobilisatie rond te beginnen. De betoging van 2 december was goed qua opkomst, maar het potentieel werd niet benut. De regering en de VW-directie konden de media domineren met hun “goed-nieuws-show” (minder afdankingen, 1.500 vacatures,…) zonder tegenwind van de vakbonden. Ook werd niets gedaan om VW te linken aan de loononderhandelingen, terwijl het er uiteraard sterk mee verbonden is. Dat had het potentieel voor een veralgemeende beweging kunnen versterken en leiden tot 24u staking.

Een dergelijke optie is geen abstract gegeven, maar behoorde tot het potentieel. Er is echter voor gekozen om de beweging naar 2 december niet volledig op te bouwen en op de betoging zelf onmiddellijk de aftocht te blazen door geen ordewoorden te geven. Nu zal onderhandeld worden en wellicht zullen voldoende arbeiders vrijwillig VW verlaten bij gebrek aan een perspectief.

Dat zal de deur openzetten voor andere aanvallen op de arbeidsduur, bijvoorbeeld met een versterkte doorvoering van de annualisering van de arbeidstijd (waardoor overuren quasi onmogelijk worden) of het opdrijven van het aantal gewerkte dagen op jaarbasis.

Interprofessioneel Akkoord

Na VW is het duidelijk dat er op individuele basis aanvallen op de lonen kunnen worden afgedwongen door het patronaat. Dat bevestigt de patronale koers die te voorzien was: geen veralgemeende aanval door het ondermijnen van de index, maar gedeeltelijke ondermijningen onder meer via akkoorden in de sectoren (met all-in en saldi-akkoorden).

De houding van de vakbonden zal wellicht bijzonder beperkt zijn. Na het septemberakkoord van de Groep van 10 en het akkoord in de Nederlandstalige automobielsector, valt niet te verwachten dat er een uitgewerkte en duidelijke strategie naar voor wordt gebracht.

Het aanvaarden van een neoliberale logica door de vakbondsleidingen kan echter geen stand houden. Eerder zagen we de beweging tegen het Generatiepact, een beweging die voornamelijk een beweging van onderuit werd gedragen. Bij het ABVV na informatievergaderingen in de gewesten, bij het ACV nadat 58.000 leden tegen hun leiding in mee staakten met het ABVV op 7 oktober 2005.

De beweging tegen het Generatiepact is uitgebloed door een gebrek aan verdere ordewoorden. De vakbondsleiding kan zich dat niet blijven permitteren. Er zal een antwoord nodig zijn op de neoliberale logica. En het is mogelijk om overwinningen te boeken, zo werd recent de geplande opsplitsing van Lanxess ongedaan gemaakt door de directie onder druk van de vakbonden.

Er is heel wat ongenoegen aanwezig als gevolg van het huidige beleid. Dat is in tal van sectoren het geval: bij De Post moeten 277 postkantoren van de 1.300 verdwijnen nadat de afgelopen 10 jaar reeds zo’n 9.000 jobs verloren gingen, bij het Spoor is er een dringend personeelstekort, in de energiesector zien we dat de elektriciteit uitvalt als het plots hard begint te vriezen, in het onderwijs worden harde maatregelen doorgevoerd,…

Tegenover al deze aanvallen, is er nood aan ééngemaakt verzet. Zowel in de sector, tussen sectoren als over communautaire grenzen heen. Bij VW zien we overigens dat de splitsing van de CMB geen versterking betekent (onder de VW-arbeiders bevinden zich 56% Vlamingen, 38% Walen, 6% Brusselaars). Politici die naar aanleiding van VW uithaalden naar het Duitse nationalisme, kunnen daar overigens nog eens aan herinnerd worden bij een volgende communautaire ronde…

Politiek alternatief

De traditionele partijen proberen iedere crisis waarmee ze geconfronteerd worden af te doen met het gekende recept van perceptie. VW? Geen probleem, er komen andere jobs… De begroting? Geen probleem, we goochelen wel wat met cijfers (ook al wordt erkend door specialisten dat er hierdoor niet veel valt op te maken uit de begroting en zien we dat de overheid nu nog snel gebouwen verkoopt om in orde te raken). Brussel/Halle/Vilvoorde dat legaal moet gesplitst worden voor 24 juni 2007? Geen probleem, dan vervroegen we de verkiezingen zonder dat het vervroegde verkiezingen zijn (wat is 13 mei nu tegenover 24 juni?).

De traditionele partijen proberen zich sterk te houden. Dat zagen we eerder al met de gemeenteraadsverkiezingen: iedereen had gewonnen. CD&V omdat ze echt vooruitgingen, SP.A omdat ze in de steden vooruitgingen, VLD omdat ze minder verloren dan soms gedacht werd. De PS verloor minder dan mogelijk na de vele schandalen,… De verkiezingen werden gedomineerd door een tendens naar een grotere impact van reclamecampagnes (Patrick, Freya,…).

Zelfs rond de verkiezingsuitslag domineerde de perceptie (zoals dat het VB zou verliezen in Antwerpen, wat niet klopt, de partij heeft er gewonnen maar minder dan verwacht). Het VB kan overigens wel problemen krijgen indien niet haar thema’s kunnen domineren. Op sociaal-economisch vlak staat de partij erg zwak tegenover bredere lagen. Haar standpunt over VW dat een bedrijf geen liefdadigheidsinstelling is en dat de loonkosten te hoog zijn, gaat in tegen de belangen van de arbeiders en hun gezinnen.

Op dit ogenblik is de verkiezingscampagne 2007 reeds ingezet met vooral langs Franstalige kant scherpe confrontaties tussen PS en MR. De PS stelde dat VW-Vorst een voorbeeld was van liberalisme, wat bij de MR tot nijdige reacties leidde. Het moet worden opgemerkt dat de PS op de VW-betoging aanwezig was, niet enkel als mediageniek optreden maar ook duidelijker zichtbaar dan Spa of Groen.

Het is natuurlijk hypocriet na alles wat er gebeurde in de openbare diensten en het beleid van de PS, maar het is wel een poging om terrein terug te winnen na de gemeenteraadsverkiezingen (ondanks alles toch een nederlaag: -13% in Charleroi, -14% in La Louvière, -10% in Mons). De PS had geluk dat FN niet sterker voor de dag kwam… of het had de schandalen nog zwaarder betaald.

Langs Vlaamse kant is er de affaire-Dedecker. Het is maar de vraag of Dedecker bij de N-VA aansloot of omgekeerd. Alleszins rakelt het een aantal oude VU-discussies terug op in de N-VA: als onafhankelijke maar erg kleine partij opkomen of kiezen voor de zekerheid van grote broer CD&V. De CD&V zat na 8 oktober in een goede positie, wat de afgelopen jaren niet altijd het geval was (maar wat wij wel steeds aangaven als een waarschijnlijke ontwikkeling). De CD&V werd niet vervangen door de VLD als belangrijkste politiek orgaan van de burgerij, de partij kon terugkeren om mogelijk met SP.a en PS een coalitie te vormen (of een tripartite). Alleszins is het nu al duidelijk dat de sociaal-democratie wellicht zeker is van een verderzetting van haar regeringsdeelname na de federale verkiezingen van 2007. Dan zal het bijna 20 jaar onafgebroken in de regering zitten, wat haar belang voor de burgerij aantoont.

CAP

De verburgerlijking van de sociaal-democratie, de ontwikkeling van strijd, het gebrek aan politieke antwoorden voor de arbeiders en hun gezinnen en zelfs in veel gevallen een gebrek aan een doordacht syndicaal antwoord op het neoliberalisme, zorgen ervoor dat de dringendheid van een politiek alternatief steeds groter wordt.

Het Comité voor een Andere Politiek is gegroeid uit de beweging tegen het Generatiepact en heeft een belangrijke tussenkomst gedaan in de strijd rond Volkswagen-Vorst. Die laatste strijd was een eerste test, het was een eerste concrete tussenkomst als CAP. Er zijn belangrijke stappen vooruit gezet door CAP, maar de toekomst van het initiatief blijft onzeker. Dat zal afhangen van de mogelijkheid om bredere lagen te betrekken in de uitbouw van een sterkere organisatie die in staat is om een rol te spelen in strijdbewegingen. De parlementsverkiezingen van 2007 zullen een test vormen voor de verdere uitbouw van CAP. LSP/MAS zal al het mogelijke doen om een positieve en opbouwende rol te spelen in CAP.

Afgelopen weekend vond aan de Belgische kust het nationaal congres van de Linkse Socialistische Partij plaats. Dit congres werd met een week verplaatst omwille van de betoging tegen de afdankingen bij Volkswagen. Een partij als LSP/MAS moet natuurlijk aanwezig zijn op een dergelijke betoging en moest bijgevolg noodgedwongen haar congres verplaatsen. Dat leidde tot een beperktere opkomst op het congres, maar de discussies werden verrijkt door de ervaringen van de strijd rond VW.

Het nationaal congres van LSP/MAS werd gekenmerkt door een enorm enthousiasme en een groot vertrouwen in de verdere uitbouw van onze partij. De kameraden op het congres beseften dat er zich enorme uitdagingen aanbieden en zijn bereid om onze inspanningen nog te versterken om de kansen te grijpen. De zowat 100 afgevaardigden lieten hun enthousiasme blijken in de hoogstaande discussies (zowel in de formele gedeelten als de informele contacten op het congres) maar ook op praktisch vlak. Zo haalden we een recordbedrag op bij de financiële oproep. In de weken voor het congres werden de teksten grondig besproken in de afdelingen en verkozen de afdelingen een aantal afgevaardigden met effectief stemrecht op het congres.

Het congres omvatte vier verschillende discussies. Op vrijdagavond werd gestart met een internationaal rapport dat werd gebracht door Tony Saunois, de algemeen secretaris van het CWI. Hij ging in op de internationale politieke situatie en bracht ook enkele elementen over de uitbouw van onze organisatie op wereldvlak. Tony werd gevolgd door twee internationale sprekers die deelnamen aan het congres. Alex Rouillard uit Frankrijk en een kameraad van onze Braziliaanse organisatie spraken over de situatie in hun land en de uitbouw van onze organisaties in die landen. Normaal gezien waren er ook bezoekers uit Nederland en Duitsland gekomen, maar door het verplaatsen van ons congres was dat niet mogelijk. Op hetzelfde ogenblik waren er namelijk nationale conferenties van Offensief in Nederland en SAV in Duitsland.

Na het internationale gedeelte volgde een discussie over de perspectieven op wereldvlak en meer specifiek in België. Daarbij was er veel aandacht voor de situatie bij Volkswagen en de aanvallen op onze sociale verworvenheden. De neerwaartse spiraal voor onze lonen en uitkeringen wordt ingezet vanuit Duitsland. Daar hebben de aanvallen op onder meer de lonen en de arbeidscondities er reeds toe geleid dat 9% van de werkenden in relatieve armoede leeft. Dat is wat het patronaat ook hier in België wil bereiken. Als het niet volledig lukt via collectieve onderhandelingen (zoals met het IPA), zijn er nu ook individuele mogelijkheden. Dat wordt aangetoond door VW dat er snel in slaagde om toegevingen te krijgen van de regering die de deur open zetten voor de verlenging van de arbeidsduur van 35 naar 38 uur per week. Dat kan de deur openzetten voor andere aanvallen op de arbeidsduur.

Na de inleiding door Geert Cool waren er een 15-tal tussenkomsten in de discussie, waaronder van delegees en syndicale militanten uit het onderwijs, de chemie, het openbaar vervoer, de non profit,… Die brachten vanuit hun dagelijkse ervaringen op de werkvloer en in strijdbewegingen een belangrijke bijdrage tot de discussie. In de discussie over de politieke situatie in België ging ook reeds in op de zoektocht naar een alternatief en de mogelijkheden voor het Comité voor een Andere Politiek. Er is een ruimte ter linkerzijde en het bewustzijn rond het potentieel voor een nieuwe linkse formatie is op basis van de ervaringen van strijdbewegingen in de afgelopen periode aan het veranderen. De discussie werd afgerond door Eric Byl, de algemeen secretaris van LSP/MAS.

Na de discussie volgde een financiële oproep om middelen te verzamelen voor de verdere uitbouw van onze partij. Wij krijgen geen subsidies en zijn volledig afhankelijk van wat we ophalen onder leden en sympathisanten. De oproep was bijzonder succesvol en oversteeg de verwachtingen. Ook daar kwam het enthousiasme in de partij tot uiting. Er werd zo maar even 13.400 euro opgehaald onder de aanwezigen (maar ook onder een reeks kameraden die niet aanwezig konden zijn). Ook werd er door de aanwezigen beloofd om de maandelijkse ledenbijdragen (die individueel verschillen) te verhogen met zo’n 700 euro per maand.

In de discussie over het Comité voor een Andere Politiek en onze oproep voor een nieuwe arbeiderspartij werd geschetst wat het potentieel is voor een nieuwe formatie. De discussie werd ingeleid door Anja Deschoemacker en afgerond door Bart Vandersteene. De discussie werd onder meer verrijkt met een aantal ervaringen uit het buitenland waar er reeds nieuwe formaties bestaan, zoals de P-SOL in Brazilië, de WASG in Duitsland of de Nederlandse SP. LSP/MAS is bijzonder actief in het CAP en wil daar ten volle haar verantwoordelijkheid nemen om ervoor te zorgen dat we, samen met anderen, het prille initiatief kunnen consolideren en verder uitbouwen.

Tenslotte werd ook een dag van het congres uitgetrokken voor een organisatorische discussie. Daarbij lag de klemtoon op de noodzaak van consolidatie en uitbreiding van de partij. Die discussie werd ingeleid door Boris Malarme en afgerond door Els Deschoemacker. De afgelopen jaren is onze partij sterk gegroeid en er is een enorm potentieel om verder te groeien, maar we willen dat doen op stevige fundamenten. Bouwen op los zand zal niet tot langdurige resultaten leiden. We willen werken aan een verbreding van het kader van de partij. Daartoe werd op het vorig congres reeds beslist om over te gaan tot het opzetten van regionale structuren: 5 districten (Vlaanderen, Antwerpen, Vlaams-Brabant en Limburg, Brussel en Waals Brabant, Luik) en een zesde district in opbouw (Henegouwen). Het bestaan van regionale leidingen is een stap vooruit in de verbreding van de leiding, dat kwam ook tot uiting op dit congres en in de sterke tussenkomsten.

We willen de komende periode verder de partij uitbreiden en nieuwe leden aantrekken en deze ook vormen en consolideren. We willen immers dat alle leden betrokken zijn bij politieke discussies en bij de uitbouw van onze organisatie. Iedereen kan daar een bijdrage toe leveren op zijn of haar manier. Die betrokkenheid is noodzakelijk om een zo groot mogelijk politiek bewustzijn te creëren in de partij en de scherpte van onze analyses en tussenkomsten steeds te verbeteren. We zullen echter ook meer middelen moeten creëren om onze taken te vervullen: meer strijdfonds ophalen, meer en hogere ledenbijdragen, een bredere verspreiding van ons maandblad,…

De kameraden op het congres waren het ermee eens dat dit een van de beste congressen van LSP/MAS ooit was. Er was een enorm enthousiasme, een politiek zelfvertrouwen, een open en kritische bereidheid tot discussie en een vastberaden wil om in de komende periode de immense uitdagingen waarmee we geconfronteerd worden effectief aan te vatten.

Naarmate de website socialisme.be verder groeit, wordt het steeds belangrijker om een degelijke indeling te hebben. We werken aan de verdere optimalisering van de categorieën en indelingen van de artikels op deze website. De afgelopen dagen werden reeds enkele stappen gezet. Een overzichtje.

Er werd door een aantal leden en bezoekers van deze website gevraagd naar de mogelijkheid om alle fotoreportages op een aparte pagina te plaatsen. Dat is uiteraard mogelijk en nu vind je hier onze fotopagina: www.lsp-mas.be/lsp/foto/. Een link naar die pagina vind je via de categorie "de partij" bij de categorieën hierboven.

Op onze syndicale pagina is er reeds een overzicht met pagina’s per sector. Het aantal categorieën is nu uitgebreid met speciale pagina’s rond:

• het loondebat
• syndicale vrijheden
• de positie van werklozen
• het gevangeniswezen.

Op onze politieke pagina’s wordt nog gewerkt aan een gedetailleerdere indeling. Wel is er nu reeds een overzicht gemaakt van regionale deelpagina’s voor de grootste steden:

• Antwerpen
• Brussel (Nederlandstalig)
• Bruxelles (Franstalig)
• Gent
• Leuven
• Liège (Franstalig)
• Mechelen

Heb jij verdere suggesties? Laat het ons weten via redactie@lsp-mas.be.

Van 1 tot en met 3 december vindt aan de Belgische kust het tweejaarlijkse nationaal congres van LSP/MAS plaats. Dit congres zal plaatsvinden tegen de achtergrond van de discussie over de noodzaak van een politiek alternatief tegenover het afbraakbeleid van de traditionele partijen.

Karel Mortier

Inmiddels is het bijna 12 jaar geleden dat we in onze organisatie de discussie zijn opgestart over de noodzaak van een nieuwe arbeiderspartij. Met het Comité voor een Andere Politiek (CAP) begint dit geleidelijk aan concreter te worden.

Op het congres zullen we de politieke situatie bespreken en tevens een evaluatie maken van de werking van onze partij de afgelopen twee jaar. Op die basis zullen we de perspectieven en prioriteiten voor de komende periode bepalen.

Het congres moet de organisatie voorbereiden op de uitdagingen, gevaren en kansen waar we voor staan. Daartoe zullen er twee teksten besproken worden: een tekst over de politieke perspectieven en een tekst over de werking van LSP/MAS. Deze teksten worden eerst besproken in de afdelingen. Onze afdelingen vergaderen wekelijks en staan open voor alle leden. Dat is het hart van onze partij. Vanuit de afdelingen kunnen amendementen op de teksten worden opgemaakt. Bovendien wordt op de afdelingen bepaald wie als vertegenwoordiger naar het congres gaat.

Het congres staat open voor alle leden. De verkozen vertegenwoordigers van de afdelingen hebben er stemrecht. Zij zullen zich op het congres uitspreken over de teksten en de eventuele amendementen.

Op het nationaal congres wordt een nieuwe leiding verkozen: het Nationaal Comité (NC). Dat NC is verantwoordelijk voor de politieke leiding en de ontwikkeling van de organisatie tussen twee congressen in. In het NC wordt een dagelijkse leiding verkozen: het Uitvoerend Bureau (UB).

In onze organisatie werken we met het principe van het democratisch centralisme. Dat betekent zoveel mogelijk ruimte voor interne discussies over politieke standpunten en activiteiten, maar met een strikte discipline bij de uitvoering van de standpunten eens deze zijn vastgelegd. Uiteraard is er nadien de mogelijkheid om via discussie beslissingen te herroepen.

Een nationaal congres is voor onze partij een belangrijke politieke gebeurtenis. In tegenstelling tot de traditionele partijen, is voor ons de aanwezigheid van de leden wel belangrijk. Onze leden worden niet opgetrommeld om dienst te doen als applausmachine voor enkele kopstukken die een media-optreden maken. Neen, onze leden zijn actief betrokken bij het uitwerken van onze standpunten en onze perspectieven.

De betrokkenheid van de leden en de discussies in de afdelingen en op het congres vormen de basis om tot een goede evaluatie te komen en om correcte perspectieven naar voor te brengen voor de komende periode.

LSP/MAS vindt het dan ook uitermate belangrijk dat haar afdelingen zoveel mogelijk aandacht besteden aan de discussies ter voorbereiding van het congres. Leden kunnen de teksten verkrijgen via de lokale afdelingsvoorzitters. Na het congres zullen we de politieke perspectieventekst publiceren. Een aantal teksten van vroegere congressen en conferenties, vind je online op www.marxisme.net. (>Vroegere teksten van congressen en conferenties).

De rector van de universiteit in Louvain-la-Neuve maakte van de start van het academiejaar gebruik om in te gaan tegen het “taboe” van de maximumbedragen die bepaald zijn voor de inschrijvingsgelden. De rector wil de hervormingen van het hoger onderwijs langs Nederlandstalige kant als voorbeeld stellen voor een discussie over de financiering van de Franstalige instellingen.

Boris Malarme

De rector zit daarmee op eenzelfde lijn als de Europese Commissie die voorstelt om de inschrijvingsgelden vrij te laten, maar om tegelijk beurzen toe te kennen aan gezinnen met een laag inkomen. Dat zal echter niet leiden tot meer gelijke kansen in het onderwijs. Iedereen weet dat duurder onderwijs gelijk staat met minder toegankelijk onderwijs.

Het enorme tekort aan middelen die vanuit de overheid worden toegekend aan het onderwijs, dwingt de directies van hogescholen en universiteiten tot een hard besparingsbeleid. De directie van de Franstalige universiteit ULB kwam bijvoorbeeld met een besparingsplan naar buiten. Nadat het budget voor de sociale diensten van de unief met 300.000 euro werd verminderd, wil het nu een deel van de studentenkamers privatiseren, een deel van het universiteitsterrein verkopen en een chipkaart invoeren die het mogelijk maakt om te controleren wie er zich allemaal op de campus bevindt. De studenten aan de ULB voerden reeds actie tegen deze maatregelen.

Vandaag bedraagt het aandeel van onderwijs nog slechts 4,9% van het Bruto Binnenlands Product (BBP). Dat betekent een vermindering met zo’n 5,5 miljard euro in vergelijking met het begin van de jaren 1980. De jongeren en het personeel betalen daar de prijs voor.

Langs Nederlandstalige kant speelden we met de Actief Linkse Studenten reeds een rol in de strijd tegen de plannen van Vandenbroucke rond de hervorming van het hoger onderwijs. Samen met de vakbonden lagen we aan de basis voor het opstarten van een reeks acties waar de noodzaak van een herfinanciering met overheidsmiddelen naar voor werd gebracht. We eisten het optrekken van het budget voor onderwijs tot 7% van het BBP.

Vandaag is ALS en haar Franstalige tegenhanger EGA (Etudiants de Gauche Actifs) actief aan zowat alle universiteiten van het land en aan verschillende hogescholen. We hielden geslaagde startmeetings. Er waren discussies over Cuba en Latijns-Amerika aan de RUG, KUL, VUB, UCL en ULB met telkens 25 tot 40 aanwezigen. Een nieuwe generatie studenten vervoegt de rangen van de Actief Linkse Studenten. Sommigen gingen onmiddellijk verder en sloten ook aan bij LSP. We willen onze versterkte krachten aan de universiteiten en hogescholen onder meer gebruiken om te mobiliseren naar de anti-NSV betoging in Antwerpen.

Onze anti-racistische campagne Blokbuster heeft sinds begin jaren 1990 een enorme reputatie opgebouwd. Deze zomer werd ook een franstalige tegenhanger opgezet met Résistance Internationale (contre le racisme et le fascisme). RI en Blokbuster waren op 1 oktober aanwezig op de concerten 0110. We haalden er voor meer dan 800 euro steun op, wat ons een goede basis bezorgd om de campagne voor de anti-NSV betoging op te zetten.

De afgelopen maanden hebben we nieuwe scholierengroepen opgezet in onder meer Leuven, Enghien, Huy en Lokeren. In Gent waren er vlak na de verkiezingen 25 scholieren op onze scholierenvergadering, een week ervoor kwamen een 20-tal scholieren naar een bijeenkomst in Lokeren. Er worden nu plannen gemaakt om acties te organiseren. Naast de anti-NSV betoging, plannen we ook een actie tegen het FN in La Louvière en wordt op 31 oktober actie gevoerd tegen een meeting met Dewinter aan de Leuvense universiteit.

Blijf niet aan de zijlijn staan, maar sluit je aan bij ALS en Internationaal Verzet!

Met twee lokale “uitschieters”, 1% in Sint-Gillis en 0,8% in Waver, situeren de resultaten van onze partij zich tussen de 0,3 en 0,5% wat gebruikelijke resultaten zijn van kleine linkse partijen. Deze resultaten komen niet als verrassing aangezien onze campagne niet in eerste instantie gericht was op het behalen van grote scores.

Jean Peltier

De media besteedt geen enkele aandacht aan kleine partijen tussen twee verkiezingen in. Zelfs tijdens de verkiezingen is er quasi geen aandacht. Het is dan ook niet makkelijk om bekend te raken bij het grote publiek en om een andere boodschap te brengen dan die van de traditionele partijen waarmee we dagelijks worden geconfronteerd. Het is ook onmogelijk om de concurrentie aan te gaan met de grote partijen qua verspreiding van verkiezingsmateriaal. De grote partijen besteden immers veel geld om maximaal in het straatbeeld aanwezig te zijn.

Om het concreet te maken. LSP had tijdens de gemeenteraadsverkiezingen een budget van 2.500 euro, daar waar bijvoorbeeld zelfs de PVDA reeds beschikte over een budget van 60.000 euro, of 25 keer zoveel. Voor de grote partijen is 2.500 euro al helemaal een peulschil. Veel kandidaten van de grote partijen besteden op hun eentje al meer dan dat. Er zijn verschillende redenen waarom we beslist hebben om slechts een beperkt budget vrij te maken voor de verkiezingscampagne. De belangrijkste reden is uiteraard dat we niet beschikken over de middelen van de grote partijen. Banken en ondernemers staan om evidente redenen ook niet in de rij om onze partij te steunen en steken liever hun geld in partijen die hun belangen verdedigen. We krijgen ook geen enkele subsidies van de staat omdat enkel partijen met leden in het parlement daarop kunnen rekenen. Onze enige bronnen van inkomsten zijn de afdrachten die onze leden betalen en het geld dat we ophalen bij sympathisanten en op straat.

Een andere reden was dat voor ons de belangrijkste gebeurtenis van de maand oktober niet zozeer de verkiezingen waren maar de bijeenkomst van het Comité voor een Andere Politiek in Brussel op 28 oktober. In een Franstalig dagblad stelde een journalist: “Het lijkt alsof de MAS meer bezig is met de datum van 28 oktober dan met die van de verkiezingen op 8 oktober.” We hebben tijdens de verkiezingen campagne gevoerd met concrete eisen rond werk, huisvesting en openbare diensten… maar het belangrijkste is dat we de noodzaak van een nieuwe partij naar voor hebben geschoven. Een partij die de belangen van de werkenden en hun gezin kan verdedigen.

Tijdens de campagne hebben we veel mensen ontmoet die onze mening daarover delen. Meer dan 100 mensen hebben tijdens de campagne gezegd dat ze interesse hebben om zich aan te sluiten bij LSP en veel anderen wensten concrete informatie over die nieuwe arbeiderspartij.

Om een voorbeeld te geven. In Luik hebben we op 6 weken tijd meer dan 400 kranten verkocht en 42 contacten opgehaald. We hebben onszelf als doel gesteld om met 50 mensen uit Luik naar de Dag van een Andere Politiek te gaan in Brussel. Dit soort informatie komt nooit in de grote kranten maar voor ons is ze belangrijker dan het resultaat van de verkiezingen. Het vormt de basis waarop onze partij komende periode wenst te groeien om de strijd van werkenden mee te ondersteunen.