Het wordt steeds moeilijker om de ogen te sluiten tegenover de ontwikkelingen van het huidig systeem. We zien economische crisis, vervuiling, oorlog, hongersnood, miserie,… Het establishment beweert er alles aan te doen om daar iets aan te doen, maar het komt niet verder dan leugens en hypocrisie.

Nicolas Croes

De problemen worden in veel gevallen niet langer ontkend, maar er wordt gesteld dat we maar moeten wachten op betere tijden. Na de regen, komt zonneschijn… Het is echter te gemakkelijk om passief af te wachten. Het is nodig om nu actief te worden en op zoek te gaan naar methoden en ideeën van verzet.

In het kapitalisme zijn er genoeg middelen. Oliebedrijven en banken maken recordwinsten. ING maakte in 2006 bijvoorbeeld een winst van 7,7 miljard euro. Waarom wordt dat niet doorgetrokken naar onze lonen? De traditionele partijen en het patronaat zeggen ons integendeel dat we langer moeten werken voor lagere lonen om zo de concurrentiepositie te vrijwaren.

Zolang enkel de winsten van multinationals en grote banken tellen, zal er geen werk gemaakt worden van oplossingen voor armoede, uitbuiting, oorlog of milieuvervuiling. De traditionele politici voeren een neoliberaal beleid dat de sociale problemen enkel nog versterkt. Wij willen daar niet passief op toekijken, maar in actie komen.

Voor een echte toekomst zullen we moeten vechten. De woede tegenover de gevolgen van het kapitalisme komt geregeld tot uiting in tal van acties. Jongeren die protesteren tegen racisme, betogingen tegen de oorlog, arbeiders verdedigen hun job,… Zeker op internationaal vlak zien we dat er een toename van strijd is met een zoektocht naar een alternatief. In die zoektocht gaat de pendule naar links.

Redenen genoeg om op de dicussie- en vormingsdag Socialisme 2007 na te gaan welke lessen we kunnen trekken uit strijdbewegingen uit het verleden en het heden, welk programma nodig is om strijd te versterken en hoe we uiteindelijk een socialistisch alternatief kunnen vormen.

Eén van de centrale discussiepunten die we vandaag wereldwijd zien in strijdbewegingen, is de vraag naar een politiek verlengstuk voor strijdbewegingen. En daaraan gekoppeld het karakter en programma van die politieke formaties. Op Socialisme 2007 willen we daar dieper op ingaan, onder meer met een verkiezingsmeeting waarop verschillende CAP-kandidaten het woord zullen nemen, maar ook met werkgroepen rond specifieke thema’s.

Kom discussiëren met syndicalisten en deelnemers van strijdbewegingen in België, maar ook uit Polen, Italië, Frankrijk,… Aarzel niet om je licht te komen opsteken of om kennis te maken met een aantal van onze standpunten en/of ervaringen. De place-to-be is de ULB in Brussel op 31 maart.

Meer info en het volledig programma vind je in het pamflet voor Socialisme 2007 of op de website www.socialisme.be

Voor de zevende keer op rij organiseert LSP/MAS een nationale discussiedag. Waarom? Omdat we denken dat de strijd tegen het neoliberalisme en het kapitalisme nood heeft aan een alternatief.

Els Deschoemacker

We bespreken belangrijke ontwikkelingen, zowel op internationaal als op nationaal vlak. Vooraan op de internationale agenda staat bijvoorbeeld het falen van het VS-imperialisme om “democratie” te brengen in Irak en het Midden-Oosten. Was “democratie” de werkelijke beweegreden? Wat zijn de gevolgen van dit duidelijke falen en hoe kunnen we een eind maken aan de nachtmerrie voor de Irakese bevolking?

Migratie en de effecten ervan op de arbeidscondities is een ander thema dat moet besproken worden. Hoe komen we tot een ééngemaakt programma tussen migranten en Belgische arbeiders en hoe vechten we samen tegen de groeiende winsten die er op onze kap gemaakt worden? Daartoe nodigen we een Poolse kameraad uit om te spreken over de condities van Poolse arbeiders en hoe we tot één front kunnen komen.

Nieuwe linkse partijen stonden volop in de belangstelling het afgelopen jaar en belangrijke ervaringen werden opgedaan in Duitsland, Nederland, Schotland en Italië, om maar enkele landen te noemen. Daarom zijn er ook kameraden aanwezig van elk van deze landen.

In het proces van de zoektocht naar een alternatief staan de strijdbewegingen in Latijns Amerika natuurlijk vooraan. In Venezuela stelde Chavez een verdieping voor van de revolutie in socialistische zin. In Cuba hangt de dood van Castro als een heet hangijzer boven het land en in Bolivië is er de mogelijke ontwikkeling van een burgeroorlog rond de eenheid van het land. Tegenovergestelde belangen, die van rijk tegen arm, staan hier recht tegenover elkaar en de uitkomst van die strijd is van belang voor iedere socialist. Wij brengen verslag van de discussies die gevoerd werden op het wereldcongres van het CWI en van de tussenkomsten die onze afdelingen in enkele van die cruciale landen maakten.

Maar er zullen ook nog discussies zijn over de geschiedenis van het Trotskisme in België, een marxistisch antwoord op de milieuproblemen, een kritische boekbespreking over de Russische revolutie, het vrouwenthema in de arbeidersbeweging, …

Centraal staat echter een verkiezingsmeeting. De sprekers liggen nog niet vast. Maar we willen linkse kandidaten en mensen van CAP aan het woord laten over welke weg we opmoeten om te komen tot een antwoord op de neoliberale en asociale programma’s van de rechtse partijen. Uiteraard staat Jef Sleeckx opnieuw paraat, maar we zullen in de komende weken mensen uit de syndicale wereld en de sociale bewegingen aanspreken en hen om hun mening vragen.

Gezien de drukke agenda was het niet mogelijk om er een heel weekend van te maken. Het maakt de deelname echter wel goedkoper: 5/7 euro en we hopen een driehonderdtal mensen te overtuigen met ons het debat aan te gaan. S2007 vindt plaats in Brussel in de zalen van de ULB. Het begint in de vroege namiddag en eindigt zaterdagavond met de verkiezingsmeeting. Inschrijven kan door een mailtje te sturen naar S2007@lsp-mas.be. Tot dan!

Deze ochtend voerden een tiental leden van LSP/MAS actie aan de Sri Lankese ambassade in Brussel. Tegelijk werd in tal van andere landen actie gevoerd aan Sri Lankese ambassades. Het feit dat we enkele weken geleden reeds protestbrieven overhandigden aan de ambassadeur, volstond blijkbaar om ons ongenoegen dit keer niet rechtstreeks aan de ambassadeur te mogen kenbaar maken. Het duurde zelfs even vooraleer onze woordvoerders binnen mochten in de ambassade.

De afgelopen weken is de politieke repressie in Sri Lanka sterk opgedreven. Politieke meetings worden aangevallen en uiteen geklopt door bendes onder leiding van een vice-minister. Journalisten worden bedreigd, ontvoerd of vermoord. Politieke leiders staan op ‘zwarte lijsten’ van door de regering getolereerde bendes die over wapens beschikken. Dat dient allemaal om de positie van de regering tegen de achtergrond van een ontwikkelende burgeroorlog te versterken. Al wie het niet eens is met het Sinhalees chauvinisme van de regering en president Rajapakse wordt het zwijgen opgelegd. Desnoods met brutaal geweld.

We trokken vandaag naar de Sri Lankese ambassade in Brussel om dat aan te klagen. Enkele weken geleden stonden we ook reeds aan deze ambassade naar aanleiding van de moord op een Tamil parlementslid. Toen ging de ambassadeur nog de discussie met ons aan, ook al was het maar om te stellen dat de regering zich uitspreekt tegen iedere politieke moord of om te zeggen dat er in Sri Lanka geen sociale problemen zijn. Toch was de ambassadeur toen verveeld met het feit dat we actie voerden.

Dat was nu niet anders. Het duurde even vooraleer we werden binnen gelaten en behalve de inkomhal kregen onze woordvoerders niets meer te zien van de ambassade. Een personeelslid van de ambassade vroeg ons waarom we protesteerden en dat werd uitgelegd. Hij reageerde amper en liet het over zich heen gaan. De protestbrief zou hij aan de ambassadeur overhandigen. Ook de boodschap dat volgende acties aan reisbureaus zouden plaatsvinden om aldus de economische druk op te voeren, zou worden overgemaakt aan de ambassadeur.

Het feit dat er in tal van landen kleine acties plaatsvinden, kan druk zetten op het regime in Sri Lanka. Maar indien de repressie tegen politieke activisten blijft voortduren, zal er meer nodig zijn. Dat kan bijvoorbeeld door acties te houden aan reisbureaus die reizen naar Sri Lanka aanbieden. We zullen aandachtig de situatie in Sri Lanka blijven opvolgen en indien nodig een solidariteitscampagne opstarten.

---

Midden januari vond het negende wereldcongres van het CWI plaats. Zo’n 130 aanwezigen met afgevaardigden uit ongeveer 30 landen discussieerden een volledige week over de internationale politieke, economische en sociale situatie. Er werd ook ingegaan op de uitbouw van een wereldwijde marxistische organisatie, het Comité voor een Arbeidersinternationale (Committee for a Workers’ International of CWI). Het congres werd getypeerd door een enorm enthousiasme en een groot vertrouwen in onze werking die belangrijke stappen vooruit heeft gezet sinds het vorige wereldcongres, eind 2002.

Nicolas Croes

Dominantie VS-imperialisme betwist

Sindsdien waren er belangrijke veranderingen, zowel voor de burgerij als voor de arbeiders. De internationale politieke situatie werd in 2002 gedomineerd door de aanslagen van 11 september en de gevolgen ervan. Het VS-imperialisme was vastberaden om unilateraal haar wil op te leggen in alle mogelijke "conflictgebieden" ter wereld. We werden om de oren geslagen met vooruitzichten op een "Amerikaanse eeuw". Die eeuw duurde echter maar enkele jaren.

Nooit voorheen in de geschiedenis kende een grootmacht een even snelle aftakeling als de VS, en dan staan we nog maar aan het begin van een langdurige crisis. De meerderheid van de wereldbevolking beschouwt vandaag Washington als een grotere bedreiging dan Teheran.

De door de VS geleide interventie in Irak vormde een belangrijk keerpunt. Op dit ogenblik vallen er maandelijks zo’n 4.000 doden in Irak, voornamelijk burgerslachtoffers. Het aantal doden nam de afgelopen maanden sterk toe. Ooit was Irak één van de meest moderne landen van de Arabische wereld, vandaag heeft de bevolking amper toegang tot elektriciteit, lopend water of infrastructuur. De bevolking moet er in miserabele omstandigheden proberen te overleven, de overgrote meerderheid is er slechter aan toe dan onder het regime van Saddam. Steeds meer komt Irak in een burgeroorlog terecht met enerzijds religieuze tegenstellingen en anderzijds ook een strijd om de controle over de rijkdommen.

Zelfs in het hol van de leeuw, in de VS zelf, begint de arbeidersbeweging haar tanden te laten zien. Daarbij werd een centrale rol gespeeld door de migrante arbeiders (die massale betogingen organiseerden tegen racistische maatregelen van de regering). Veel migrante arbeiders komen uit Latijns-Amerika en worden mee beïnvloed door de arbeidersstrijd op dat continent.

Het VS-imperialisme is niet de enige reus op lemen voeten. Praktische ervaringen zeggen natuurlijk meer dan abstracte principes. De globalisering wordt vandaag dan ook niet meer enkel door radicale lagen van voornamelijk jongeren bestreden, maar door steeds bredere lagen die het zien als een oorzaak van onveiligheid en extreme vervuiling. Het tijdperk van de "nieuwe wereldorde" en de onbetwiste heerschappij van het neoliberalisme, ondergaan hetzelfde lot als de illusie van de "Amerikaanse eeuw".

Rijken worden rijker, armen worden armer

Er was de afgelopen periode een economische groei. Marx stelde reeds dat een economische groei zich ook moet laten voelen in de portemonnee van de arbeiders. Dat is vandaag echter niet het geval, de winsten stijgen sterk en bereiken recordhoogtes. De lonen van de arbeiders volgen evenwel niet.

De kapitalisten worden steeds meer parasitair. De 86.000 rijksten ter wereld vormen zowat 1% van de 1% rijksten, maar ze controleren wel 24% van alle rijkdom. De enorme rijkdom waarover deze kleine groep beschikt, versterkt haar arrogantie en maakt haar blind voor de stormwolken die zich boven de financiële markten opstapelen.

De wereldeconomie begeeft zich op drijfzand door zich te baseren op investeringen in China en de productie in dat land enerzijds en de consumptie op de Amerikaanse markt anderzijds. De VS is de belangrijkste afnemer van producten uit het zogenaamd "communistische" China. De Amerikaanse consumenten zijn echter ook arbeiders en hun uitbuiting wordt evenzeer opgedreven.

Door de aanhoudende aanvallen op de lonen en de levensomstandigheden, ondervinden de Amerikaanse arbeiders problemen. Er wordt steeds meer op krediet geleefd en steeds meer uitgaven gebeuren met geld dat de consument niet heeft. Het is nog te vroeg om te stellen dat er in 2007 een economische recessie zal ontwikkelen, maar het is belangrijk om het proces te zien. De timing is van ondergeschikt belang en van tal van aspecten afhankelijk. Ook natuurrampen (zoals de orkaan Katrina destijds) hebben bijvoorbeeld een impact die niet vooraf kan worden ingeschat.

Kan China de wereldeconomie redden?

Het is duidelijk dat China niet over een voldoende ontwikkelde interne markt beschikt om de eigen productie op te nemen. Een recessie op de wereldmarkt zou leiden tot een belangrijke crisis in China en zou problemen veroorzaken voor de Chinese bureaucratie die geleidelijk aan probeert de bureaucratisch geplande economie om te vormen in een kapitalistische economie (tussen 1989 en 2002 gingen 45 miljoen jobs verloren door privatiseringen).

De impact van een recessie zou niet louter economisch zijn, maar ook politiek. Reeds op dit ogenblik zien we dat er om de 5 minuten een staking losbreekt in China. Er waren in 2005 78.000 protestacties, tegen de werkomstandigheden (in bepaalde fabrieken wordt 7 op 7 gewerkt gedurende 12 uur per dag en als de doelstellingen niet worden behaald, wordt dan ook nog eens ‘s nachts gewerkt) of tegen de toenemende vervuiling.

Opgang van verzet tegen het neoliberalisme

We zien momenteel een belangrijke opgang van het verzet tegen het neoliberalisme en een zoektocht naar een alternatief. Op dit punt wordt het voortouw genomen door de bewegingen in Latijns-Amerika.

Het Latijns-Amerikaanse continent bevindt zich op een cruciaal punt. Het kapitalisme werd er nog nooit zo hard bekritiseerd en de massale strijdbewegingen van arbeiders en armen hebben in diverse landen geleid tot het aan de macht komen van regeringen die zich genoodzaakt zien om een linkse retoriek te hanteren. Sommige van die nieuwe linkse leiders waren aanvankelijk zeker niet uitgesproken links, maar schuiven op onder druk van een radicalisering aan de basis.

De rechtse regeringen die nog aan de macht zijn op het continent worden geconfronteerd met verzetsbewegingen (het meest in het oog springende voorbeeld is dat van Mexico). Het VS-imperialisme was er aan gewoon geraakt dat haar wil wet was in Latijns-Amerika. Daartoe maakte het handig gebruik van dictators als Pinochet in Chili. Vandaag is de positie van het VS-imperialisme verzwakt.

Met 40% van het militaire materieel van de VS in Irak, een algemeen ongenoegen tegenover het neoliberalisme en een verwerping van de dominantie van de ideologie van de VS, is er ruimte voor het ontwikkelen van anti-kapitalistische protestbewegingen op het continent. Daarbij wordt zeker uitgekeken naar het voorbeeld van Cuba, ondanks de beperkingen die er zijn in dat model. Maar vooral Hugo Chavez in Venezuela lijkt vooraan te staan in het propageren van socialistische ideeën. Hij stelde recent zelfs dat hij zichzelf een trotskist noemt. Bedoelt hij een anti-stalinistische communist die zich verzet tegen samenwerking met de nationale burgerij in de strijd tegen het imperialisme?

Chavez houdt het op dat vlak vooral bij woorden. Tegelijk roept hij de Venezolaanse kapitalisten op om het revolutionaire proces te ondersteunen. In Venezuela, net zoals elders op het Latijns-Amerikaanse continent of in de neokoloniale wereld, kunnen de arbeiders enkel op hun eigen krachten rekenen om uit hun ketenen los te breken. De actuele onderdrukking mag niet gewoon vervangen worden door een meer uitgesproken lokale uitbuiting.

De arbeiders worden overal geconfronteerd met een capitulatie van de vroegere arbeiderspartijen en vakbondsleidingen tegenover het neoliberalisme en de nieuwe situatie na de val van het stalinisme. Toch is er een opgang van strijdbewegingen. Latijns-Amerika staat vooraan, maar ook in Europa zagen we belangrijke bewegingen. Zo was er het verwerpen van de neoliberale Europese Grondwet, maar ook de stakingsbewegingen in onder meer Italië of het verwerpen van het jongerenbanenplan in Frankrijk.

Meer dan ooit is het onze taak om dat verzet mee te ontwikkelen en te komen tot strijdorganen zoals nieuwe arbeiderspartijen. Wij zullen daarin een duidelijke socialistische visie naar voor brengen en verder bouwen aan onze internationale revolutionaire partij. Bouw mee aan de weg naar een toekomst zonder uitbuiting, een socialistische toekomst!

Vorige week vond het negende wereldcongres van het CWI plaats. Afgevaardigden uit 28 landen discussieerden een week lang over de politieke, sociale en economische situatie en de opbouw van een socialistisch alternatief. De eerste discussie handelde over de wereldrelaties: de grote ontwikkelingen op het vlak van de verhoudingen tussen de grote imperialistische mogendheden, belangrijke nieuwe gegevens in de internationale actualiteit,…

Samenvatting van de discussie

De discussie werd ingeleid door Peter Taaffe, die zich onder meer baseerde op de tekst Wereldrelaties die ter stemming voorlag op de bijeenkomst. In deze samenvatting worden elementen van de inleiding samengebracht met punten uit tussenkomsten en uit de afronding van de discussie die werd gedaan door Lynn Walsh. Aangezien er aparte discussies waren over Europa, Afrika en Latijns-Amerika kwam dit niet aan bod in deze discussie.

Burgerij internationaal onder vuur

De burgerij wordt op internationaal vlak geconfronteerd met steeds meer moeilijkheden: Irak, Palestina, Soedan, de opwarming van de aarde, Noord-Korea,… Het burgerlijke regime kent een politieke crisis en dat leidt tot een verzwakking van de positie van onder meer Bush. Maar de ondermijning van de positie van Bush zal niet tot de Amerikaanse president beperkt blijven, ook Blair kan ervan ‘meegenieten’.

Op economisch vlak is er een nooit geziene polarisatie tussen arm en rijk. Die polarisatie wordt versterkt en heeft ook een impact op het bewustzijn van bredere lagen. Het opent bijvoorbeeld de mogelijkheid voor een grotere impact van een linkse retoriek zoals we dat vandaag in Venezuela zien. De confrontaties in Bolivië zijn in feite ook een confrontatie tussen arm en rijk, maar dan op een fysieke manier.

De polarisatie gaat gepaard met een hoge speculatieve factor in de actuele economie. De uitbuiting van de arbeiders is sterk opgedreven, zowel in Europa als internationaal. Het voorstuwen van een wereldeconomie die zich baseert op zowel particuliere als overheidsschulden in de VS kan niet blijven duren en moet leiden tot een doorprikken van de economische zeepbel.

De groeiende vraag naar energie vanuit de VS (maar ook China) leidt tot een zekere herpositionering van een aantal landen. Zo komt Rusland versterkt naar voor omdat het gebruik maakt van haar energievoorraden waarbij de Russische overheid daar bewust op inspeelt door de controle te verwerven over een aantal centrale sectoren. In Venezuela kan Chavez gebruik maken van de stijgende olieprijzen om een aantal sociale toegevingen te doen.

Het feit dat Chavez vandaag spreekt over de permanente revolutie en dat hij zichzelf Trotskist noemt, biedt ons een aantal openingen en kansen. Het betekent echter niet dat Chavez plots de opvattingen van Trotski zal gaan doorvoeren. De geplande maatregelen doen eerder denken aan het reformisme uit de jaren 1970 aangevuld met de traditie van populisme die aanwezig is op het Latijns-Amerikaanse continent. Anderzijds is er wel degelijk een druk op Chavez om naar links op te schuiven en maatregelen te nemen in het belang van de arbeiders en hun gezinnen.

Irak: van één Saddam naar drie?

De crisis van de burgerij wordt gesymboliseerd door de crisis in Irak. Die crisis kan dramatische gevolgen hebben voor de volledige regio. De neoconservatieven die een oorlog wilden en deze steunden, staan steeds meer geïsoleerd in de samenleving. Er wordt zelfs vanuit burgerlijke bronnen (onder de Republikeinen) gepleit voor een terugtrekking van de troepen. We zagen destijds hetzelfde in Vietnam.

Een groot probleem voor de situatie in Irak, is het nationale vraagstuk. Er zijn de Sjiieten, Soennieten en Koerden. Nu baseert de VS zich voor haar marionettenregime op de Sjiieten en de Koerden, met enkele alibi-Soennieten. De sectaire problemen werden scherp duidelijk bij de opknoping van Saddam waarbij sjiietische slogans werden geroepen door de beulen. De problemen in Irak kunnen ertoe leiden dat de VS nood zal hebben aan een nieuwe Saddam, of beter gezegd: aan drie nieuwe Saddams. Voor elke bevolkingsgroep een eigen dictator. Dat kan echter niet moeilijkheden ondervinden omdat bepaalde regio’s en delen van het land betwist gebied zullen zijn (bijvoorbeeld de olierijke regio rond Kirkoerk). Een opsplitsing kan leiden tot enorme problemen die wat doen denken aan de opsplitsing van India in 1947 (tussen India en Pakistan).

Bush stelt nu dat er meer troepen naar Irak worden gestuurd. Hij doet dat zowat op dezelfde manier als Nixon die destijds de invasie van Cambodja aankondigde. Nixon stelde toen dat een meerderheid van de bevolking tegen de oorlog in Vietnam was, dat hij er ook tegen was en dat het daarom nodig was om Cambodja binnen te vallen om sneller een einde te maken aan de oorlog.

Het is een feit dat Bush steeds meer alleen staat. Hij zal er niet in slagen om Bagdad terug te veroveren door de troepen van Al Sadr te verslaan. Dit werd reeds meermaals geprobeerd, en het is nog niet gelukt. Enkel en alleen om Bagdad te controleren zouden er minstens 150.000 Amerikaanse troepen nodig zijn (in Kosovo waren er destijds 400.000 troepen, maar daar was er slechts een bevolking van 2 miljoen). Tegen een achtergrond van een sterk toegenomen armoede (een stijging met 35% sinds de inval) en sectaire verdeeldheid die leidt tot een bloedige burgeroorlog, zou dat echter niet evident zijn.

In het Midden-Oosten zijn er in feite drie brandhaarden van burgeroorlog op dit ogenblik: Irak, Palestina en Libanon. De situatie kan hierdoor uit de hand lopen met gevolgen voor andere landen in de regio (Saoedi-Arabië, Egypte, Syrië, Jordanië,…). In Jordanië zijn een aantal soennieten reeds bekeerd tot sjiieten omdat ze de rol van Hezbollah en Nasrallah in Jordanië positief vinden.

Tegenover de imperialistische interventies is het noodzakelijk om een programma naar voor te brengen dat vertrekt van de belangen van de arbeiders en hun gezinnen en bijgevolg ingaat tegen sectaire en etnische verdeeldheid. Zo is het belangrijk om ons te verzetten tegen de immense privatisering die momenteel plaatsvindt in de Irakese oliesector. Het is ook belangrijk om ons te verzetten tegen de corruptie van de traditionele politici (in Israël bijvoorbeeld denkt 80% van de bevolking dat er geen enkele corruptievrije partij is).

Oude en nieuwe fronten

Terwijl het VS-imperialisme er niet in slaagt om te komen tot een stabiel regime in Afghanistan, duiken reeds nieuwe brandhaarden op. In Afghanistan zit president Karzai in een moeilijke situatie. Hij geniet amper steun onder de bevolking en slaagt er niet in om het land te controleren. De resultaten zijn er dan ook naar: de Taliban kan terug terrein winnen, de werkloosheid neemt toe, de opiumproductie breekt alle records (vorig jaar 611.000 ton),…

Tegelijk zijn er nieuwe brandhaarden zoals nu in Somalië. Daar zorgde het islamistische regime voor enige stabiliteit na de jarenlange chaos in het land. De VS komt er tussen via lokale bondgenoten, in dit geval Ethiopië. Er werd gesteld dat de Ethiopische troepen slechts kort in het land zouden blijven, maar dat is relatief onwaarschijnlijk.

Een ander probleem wordt gevormd door de ontwikkelingen in Bangladesh waar er een confrontatie plaatsvindt tussen regering en oppositie, versterkt door een groot algemeen ongenoegen. In dat land is er de mogelijkheid van de ontwikkeling van een nieuwe militaire dictatuur en gaan de islamistische krachten vooruit.

Kan China de wereldeconomie redden?

Er wordt wel eens gesteld dat China of zelfs India de problemen van de wereldeconomie kunnen oplossen. Er is ongetwijfeld een sterke economische groei geweest in China, maar dat zal niet voldoende zijn. De economische groei was voornamelijk gebaseerd op goedkope arbeidskrachten. China staat momenteel in voor zowat 4% van de wereldwijde productie.

China probeert zichzelf voor te doen als een alternatief op de burgerij. Ze doet dat via haar tussenkomsten in de neokoloniale wereld waar het probeert in te spelen op het breed verspreide verzet tegen het VS-imperialisme om zelf voet aan grond te krijgen. Dat is natuurlijk het geval in Iran en Venezuela, maar evenzeer in een aantal Afrikaanse landen zoals Angola of zelfs Nigeria. Vooral in Afrika is China echter aan een opmars bezig.

In het land zelf is er een sterke polarisatie tussen arm en rijk. De overheid is niet zo sterk als ze zich probeert voor te doen, zo zijn er sterke regionale en sociale verschillen in het land. In bepaalde delen van China zijn er bijvoorbeeld problemen met de opkomst van het islamfundamentalisme, terwijl in andere delen van China de discussies vooral gaan over de impact van de kapitalistische investeerders in het land. Op economisch vlak is er een toename van de productie, maar dan vooral voor de export. 50% van wat in China wordt geproduceerd, vertrekt naar de VS. De interne markt is uiterst beperkt, wat gezien de lage lonen en hoge uitbuitingsgraad niet verwonderlijk is.

Sinds 1989 zagen we in China zowat de grootste golf van privatiseringen ooit. In bepaalde regio’s domineren de kapitalisten de situatie en we zien zelfs dat er tegenwoordig ook Chinese miljardairs zijn. Ook al blijft dat beperkt. De grootste concentratie van miljardairs op wereldvlak vinden we nog steeds in… Moskou. De veranderingen in China leiden tot immense problemen. Niet enkel op sociaal vlak met een toename van het aantal protestacties (78.000 in 2005 met 19 betogingen waarop meer dan 10.000 aanwezigen waren, volgens officiële Chinese cijfers), maar ook op ecologisch vlak. Er zou 84 miljard dollar nodig zijn om de jaarlijkse vervuiling op te ruimen. Daarnaast is er ook groeiend protest tegen de corruptie die ervoor zou zorgen dat meer dan 10% van het BBP verloren gaat.

Op het wereldcongres was er discussie over het karakter van China. Kunnen we spreken over een kapitalistisch regime of is de kapitalistische “hervorming” nog niet volledig doorgevoerd? Vanuit de Zweedse afdeling werd geargumenteerd dat de kapitalistische elementen in China dominant zijn, terwijl het Internationaal Secretariaat stelde dat er eerder een hybride situatie is met elementen van kapitalisme en elementen van de geplande economie die nog aanwezig zijn.

Er was overeenstemming over het feit dat de Chinese economie geen eenduidig geplande – maar bureaucratische – economie meer is. Er is een proces van contrarevolutie met een ontwikkeling in de richting van kapitalisme. Dat proces is echter nog niet beëindigd, er is een overgangsperiode. Onder Deng Xiao Ping werd de deur beperkt open gezet voor de mondiale markt. Dat proces is nu versneld, maar er blijft een overheidssector bestaan naast de private bedrijven. De overheid heeft ook een controle op de private sector en blijft een aantal sleutelsectoren onder haar eigendom houden.

China bevindt zich in een overgangsfase waarin elementen van een genationaliseerde industrie en staatscontrole naast kapitalistische elementen voorkomen. De richting van het proces van overgang is echter duidelijk: er wordt steeds meer gegaan in de richting van een bijzondere vorm van kapitalisme. Daarbij is het mogelijk dat de overheid op bepaalde ogenblikken een grotere greep op het kapitalisme probeert te verkrijgen via elementen van staatskapitalisme.

Conclusies

Uit de discussie kwamen een aantal centrale conclusies. Enerzijds de vaststelling dat de burgerij op internationaal vlak onder vuur ligt en dat haar imperialistische politiek niet tot resultaten leidt. Er zijn groeiende tegenstellingen tussen verschillende staten, maar ook intern in de verschillende landen.

Daarbij wordt gezocht naar alternatieven. Soms leidt dit tot een versterking van reactionaire stromingen die geen oplossing kunnen aanbieden (denk maar aan het islam-fundamentalisme), maar steeds meer wordt naar links gekeken om antwoorden te vinden op de problemen waarmee het kapitalisme ons confronteert.

Eind december organiseerde LSP/MAS met Internationaal Verzet een scholierenkamp met een reeks discussies. Naast algemene marxistische discussies werd ook ingegaan op de actualiteit. Met onze scholieren zullen we de komende periode actief zijn in onder meer de anti-fascistische strijd met de anti-NSV betoging van 8 maart in Antwerpen.

Andrej Novak, scholier uit Antwerpen

Op woensdag 27 december, de eerste dag, werden er metenkele basisdiscussies gestart: “Wat is socialisme? Welk alternatief voor het kapitalisme?” en “Waarom hebben jongeren en arbeiders een partij nodig en welke soort partij moet dat dan zijn?”. De discussiemomenten werden altijd onderverdeeld in twee workshops op hetzelfde moment.

De discussies vonden plaats op het lokale secretariaat van LSP/MAS in Brussel. Daar beschikten we over twee discussieruimtes waarbij de grote ruimte ‘s avonds werd omgevormd tot een grote cinemazaal. Daar brachten we ‘s avonds ook de informele momenten door. Op die momenten konden we ervaringen uitwisselen of gewoon een pintje pakken.

Aanvankelijk wilden we de eerste avond naar de video over de Gama-strijd in Ierland kijken, maar er waren geen Franse ondertitels waardoor het wat moeilijk was voor onze Franstalige kameraden om te volgen. Gelukkig was er een alternatief: we keken naar de prachtige film "Land and Freedom". De film werd ingeleid door Gégé. Die legde uit dat de kapitalistische geschiedschrijving het altijd heeft over een Spaanse burgeroorlog terwijl het een arbeidersrevolutie was. Hij gaf ook aan hoe het tot die revolutie was gekomen en hoe de invloed van de internationale gemeenschap er een rol in speelde. De film was geen simpele ode aan de antifascistische strijd waarin duidelijk is wie de goeden en wie de slechten zijn. De film toonde ook de conflicten binnen het Republikeinse front, het toonde hoe onervaren de kameraden van het verzet waren tegen het regime van Franco, hoe stuntelig het er tijdens de belegeringen en gevechten met de fascisten aan toe ging en vooral hoe tweedracht binnen de eigen rangen voortdurend de strijd ondermijnde. De pointe werd dan ook na de film in een laatavonddiscussie gemaakt. We mogen zeker niet dezelfde fouten maken wanneer het gaat om een potentiële arbeidsbeweging, zeker nu met de omstandigheden in Latijns-Amerika moeten we doordachter te werk gaan dan toen in Spanje. De eerste dag hebben we afgesloten met het motto “de nacht is nog jong en wij zijn dat ook”.

Na een stevig ontbijt zijn we de volgende ochtend doorgegaan met discussies rond Latijns Amerika waarbij de nadruk lag op het Venezuela van Chavez. We zagen de ontwikkelingen als zeer positief maar wezen ook kordaaat naar de noodzakelijkheid om een verdere arbeidersdemocratie uit te bouwen, en daar zullen enkele nationalisaties niet voldoende voor zijn. Bovendien moeten Chavez, Morales, Castro en sinds kort ook Ortega bouwen aan een democratie van de basis naar de top en niet omgekeerd. We wezen terecht op de gevaren van links-populisme en analyseerden dat de verlinksing van Chavez steeds doorgevoerd werd door de aanhoudende druk van de bevolking, en daarmee stelden we ons de kritische vraag zal die verlinksing standhouden wanneer de druk wegvalt? Bovendien zullen de ontwikkelingen op internationaal vlak doorslaggevend zijn, er moet volledig gebroken worden met de neoliberale experimenten in Latijns Amerika. Het zal een teken zijn voor de arbeiders over heel de wereld!

De andere discussie ging over het Amerikaans imperialisme en zijn inmenging in allerhande door hen gecreëerde conflicten waarbij we met zekerheid van belangenconflicten kunnen spreken. Er zijn heel wat gelijkenissen tussen Vietnam en Irak. De gevaarlijke massavernietigingswapens hebben zichzelf verstopt en Saddam was pas een echte wereldbedreiging. De opknoping kwam de Westerse leiders, als Chirac die een lucratief zaakje gehad heeft door de verkoop van chemische wapens aan Saddam, wel passend uit. Op deze manier zou Saddam zeker niet zijn mond durven voorbij praten. We zagen steeds meer en meer de gelijkenis tussen de cowboy uit Texas en de ruige soenniet uit Tikrit. Irak heeft nu een arbeidersdemocratie nodig en een stabiel sociaal beleid. We zien helaas welke gruwelijke gevolgen de bezetting met zich mee brengt, burgeroorlog en uitzichtloze situaties.

Verder waren er meer praktische discussies als “Hoe onderwijs toegankelijk maken voor iedereen?”. Bovendien kregen we nog heel interessante tussenkomsten te horen van internationale kameraden uit Nederland en Italië, zij bespraken kort de recente ontwikkelingen uit hun land.

In de namiddag kregen we een paar uurtjes vrijaf om te bekomen van de veeleisende activiteiten. Maar de scholieren kwamen opdagen met praktische invulling. En zo “offerden” de scholieren, begeleid werden door de kameraden Benjamin en Aïcha, spontaan hun vrije uren op om naar het piket van VW Vorst te trekken. Een zeer leerrijk initiatief! Het werd duidelijk uit de gesprekken met de arbeiders van VW hoe erg een nieuwe arbeiderspartij nodig is tegen dit neoliberale en asociale beleid. De arbeiders van hun kant waren zeer verrast met deze steun van enkele jonge mensen van heel België die hen even een hart onder de riem kwamen steken. Ze waren er erg mee opgezet en dat leidde meteen tot zeer positieve reacties en discussies over de CAP, en zelfs tot het verkrijgen van enkele nieuwe sympathisanten.

De avond werd afgesloten met een discussie rond seksisme, we waren het er allemaal zeer eens over; het is ontoelaatbaar dat er seksisme is!

De laatste dag namen we de Belgische fascisten partijen VB en FN onder de loep, wat inderdaad niet zo moeilijk was. En op hetzelfde moment bespraken we dan het alternatief dat wij daar tegenover kunnen zetten en hoe wij dat alternatief kunnen op- en uitbouwen. Mathias van de Gentse afdeling van Internationaal Verzet gaf ons daar zeer nuttige en praktische informatie over mee.

Het was duidelijk dat we kunnen spreken van een geslaagde vorming. Ik wil de kameraden die hard hun best hebben gedaan (onder meer de vertalers) zeker nog eens bedanken. De jonge leden zijn klaargestoomd om verder strijd te voeren tegen onrechtvaardigheid en ongelijkheid, om tussen te komen en anderen te overtuigen van de noodzaak van een socialistisch alternatief.

Op dit ogenblik vindt het negende wereldcongres van het CWI plaats. Zo’n 130 kameraden uit ruim 20 landen zijn bijeen om te discussiëren over de politieke situatie. Eén van de aanwezigen is Siritunga Jayasuriya die als leidinggevend lid van de United Socialist Party in Sri Lanka vooraan staat in de strijd tegen de oplevende burgeroorlog in het land. Vorige week nog werd hij het slachtoffer van een gewelddadige aanval op een anti-oorlogsbijeenkomst in Colombo.

Interview door Angelika Teleweit

Regering is verantwoordelijk voor gewelddadige aanval

De media bracht artikels over een gewelddadige aanval door gewapende figuren. Ze vielen jou en andere organisatoren van een publieke anti-oorlogsbijeenkomst in Colombo aan. Wat is er eigenlijk gebeurd?

Het was de bedoeling om een publieke meeting te organiseren van de United People’s Movement, een alliantie van alle politieke krachten en partijen die zich verzetten tegen de oorlog, tegen de repressieve wetten van de regering en tegen de miserabele situatie. Dit was onze eerste massamobilisatie sinds deze regering aan de macht kwam.

Er kwam een enorme respons op onze affiches en we verwachtten tot 10.000 aanwezigen op de bijeenkomst. De dag voordien hoorden we van de lokale politie dat de meeting niet zou kunnen doorgaan omdat ze niet zouden kunnen instaan voor de veiligheid. Ik zei dat we alle nodige maatregelen zouden treffen en dat het een perfect legale bijeenkomst was.

Negentig minuten voor het begin van de meeting, toen de meeste helpers en organisatoren in de buurt waren gaan eten, zat ik met een aantal anderen in de buurt van het podium. Er was wat geluid en we zagen dat meer dan 100 mensen naar het podium liepen. Ze begonnen de geluidsinstallatie te vernielen. Ik ging kijken om te zien wat er gebeurde.

Ik zag er Mervyn da Silva, een vice-minister, en die leidde de groep. Ik begon hem te vragen wat ze er kwamen doen en toen begon enkelen naar mij te wijzen en te roepen: "Dat is hem" en ze kwamen me achterna. Ik kon ontsnappen omdat ik langs de parking liep en in een naburige supermarkt binnenstapte. Ik kwam er binnen, maar de criminelen die me achtervolgden smeten de ruiten in. Ze bleven me volgen.

Ik ging naar een andere winkel en zo slaagde ik erin om de criminelen te ontkomen en mogelijk zelfs om mijn leven te redden. Ik zag door het raam dat alle materiaal voor de bijeenkomst werd vernield en in brand gestoken. Na een tijdje kreeg ik hulp van een lokale rickshaw-chauffeur (een rickshaw is een typische lokale driewieler die ook als taxi wordt gebruikt). Op die manier kon ik uit die buurt wegraken.

Een vice-minister die een aanval organiseert is vreemd. Waarom denk je dat iemand met zo’n hoge functie in de regering een aanval opzet?

De vice-minister ontkende aanvankelijk (op een persconferentie op de dag van de aanval) dat hij er was, terwijl de regering toegaf dat hij aanwezig was en de aanval leidde met als bedoeling om de organisatoren te helpen omdat de regering niet wou dat de bijeenkomst zou plaatsvinden.

De regering is bezorgd omwille van onze activiteiten sinds de nieuwe president werd aangesteld eind 2005. Op dat ogenblik was ik de kandidaat van de USP en werd ik derde bij de parlementsverkiezingen. We waarschuwden president Rajapakse: indien hij zou doorgaan met de weg van het chauvinisme en oorlog, zouden we massaal verzet organiseren.

Sinds hij aan de macht kwam, is er het begin geweest van het organiseren van de oppositie en het verzet tegen de regering. Wij spelen daar een centrale rol in. De aanval was geen geïsoleerd feit, de regering plande de aanval wellicht omwille van onze inspanningen in het organiseren van een beweging tegen repressie en miserie.

We maakten het in de campagne duidelijk dat we opkomen voor de rechten van de Tamilsprekende bevolking, maar dat we ons tegelijk afzetten van de terroristische taktieken van de LTTE, de Tamil Tijgers. Zij versterken de tegenstellingen in Sri Lanka. We hebben een officiële klacht neergelegd tegen de regering en de politie omwille van de aanval. Maar zij proberen ons nu om te toveren tot aanhangers van terrorisme om zo hun geweld goed te praten.

Wat is de positie van de Tamil-gemeenschap in Sri Lanka?

De situatie in het Noorden, waar de Tamils een meerderheid vormen, is verschrikkelijk. Er is een enorme armoede, de prijzen zijn er vijf keer hoger dan de normale prijzen en de bevolking heeft er honger. Vooral voor de kinderen en de bejaarden is de situatie erg moeilijk. Er zijn geen geneesmiddelen. De regering heeft een centrale toegangsweg, de A9, naar het noorden gesloten. Hierdoor is de belangrijkste weg naar het schiereiland Jaffna gesloten. Alle goederen en levensmiddelen worden via die weg naar het noorden gebracht. Wij voeren campagne voor het heropenen van de weg en voor dringende transporten naar het noorden. Op dit ogenblik is er een absoluut tekort aan basisgoederen, zelfs de scholen en ziekenhuizen liggen plat.

Wat is de United People’s Movement?

De UPM is een recent gevormde groepering. Het bestaat uit heel wat politieke partijen met verschillende achtergronden, maar we voeren wel samen campagne voor de democratische rechten van de arbeiders en de armen. We voeren campagne tegen de oorlog, tegen chauvinisme en tegen de honger.

Er is een inflatie van 22%, het hoogste percentage in de geschiedenis van het land. Dit betekent dat de prijzen, en zeker de voedselprijzen, zowat dagelijks stijgen. De UPM komt op voor democratische rechten en tegen armoede.

We voeren ook campagne voor het hervatten van de vredesonderhandelingen in de jarenlange burgeroorlog. Als de regering doorgaat met het aansturen op een bloedige oorlog, dan zal dit leiden tot een permanente verdeeldheid in het land. Wij zijn daar tegen.

Wat zijn de eisen en het programma van de United Socialist Party (USP), de Sri Lankese afdeling van het CWI?

We hebben een duidelijk programma over de problemen van de Tamilsprekende minderheid. We denken dat dit probleem enkel maar kan opgelost worden als we hen verdedigen en opkomen voor het principe van het zelfbeschikkingsrecht van de Tamilsprekende bevolking. We denken dat dit niet kan doorgevoerd worden door de kapitalistische klasse. Onder het kapitalisme zal er geen blijvende oplossing gevonden worden. Het probleem kan enkel opgelost worden onder de leiding van de arbeidersklasse.

Tegelijk voeren we campagne voor het heropstarten van de vredesonderhandelingen en voor een tijdelijk akkoord zodat de arbeidersklasse zich kan heroprichten uit de huidige polarisatie langs nationale lijnen. We willen mobiliseren in strijdbewegingen rond klassenthema’s. Daarmee kan de verdeeldheid tussen de gemeenschappen overbrugd worden.

Wij zijn de enige partij die opkomt voor een gezamenlijke strijd van alle arbeiders van de verschillende gemeenschappen, de Tamils, moslims en Sinhalezen.

Wat kunnen mensen van buiten Sri Lanka doen om jullie strijd tegen repressie te ondersteunen?

De enige mogelijkheid om onze positie te verbeteren, is door zoveel mogelijk steun van arbeiders en mensenrechtenorganisaties te verkrijgen. Dus ook in jullie landen. Heel wat mensen werden vermoord. Dat is waarom de beweging tegen de overheidsrepressie maar ook tegen de terroristische activiteiten van de LTTE zoveel mogelijk steun moet krijgen.

Wat kunnen mensen in Europa concreet doen?

Ik denk dat de Europese arbeidersklasse een belangrijke rol kan spelen in het stoppen van deze oorlog en van de repressieve maatregelen van de Sri Lankese regering.

Mijn naam staat op een lijst van 21 doelwitten van de chauvinistische krachten. Ze willen me vermoorden en dat is een ernstige situatie. Er is nood aan steun van mensen die protestbrieven sturen naar de regering om de druk op te voeren om hun repressie stop te zetten. Er zal ook nood zijn aan een campagne om de aanvallen op de democratische rechten en om de doodsbedreigingen bekend te maken onder een breder publiek.

Uiteindelijk zullen we alle problemen enkel maar kunnen oplossen als we de arbeiders mobiliseren in een strijd voor een wereldwijd socialistisch alternatief.

Stuur protestbrieven!

> Engelstalige oproep voor solidariteitsberichten (met voorbeeldbrieven)

Sinds 1 januari publiceerden we dagelijks stukken van een tekst over de politieke, sociale en economische wereldsituatie. Deze perspectieventekst hebben we in kleine stukjes gepubliceerd om de lezers niet af te schrikken met een tekst van ruim 30 bladzijden. We wilden de lezers stuk per stuk kennis laten maken met onze analyses. Om deze tekst af te ronden, publiceren we hieronder de conclusies van de tekst. Wie de volledige tekst wil nalezen, kan terecht op onze speciale pagina over het negende Wereldcongres van het CWI. Hier vind je een pdf-versie van de volledige tekst.

CWI, september 2006

Conclusie

Onze analyse van de wereldrelaties toont een systeem en haar leiders die geconfronteerd worden met een reeks crises en die met gesloten ogen afstevenen op rampen, zoals Trotski het omschreef in 1938. Economisch gezien is hun systeem bijzonder fragiel. Zoals we eerder ook stelden wordt de burgerij geconfronteerd met twijfels en angsten. De beloftes en de hoop na de val van de Berlijnse Muur hebben zich niet gerealiseerd. Er is een krachtig en massaal verzet tegen de politiek van kapitalistische globalisering en neoliberalisme. Dat verzet kwam zelfs in het moeilijke decennium van de jaren 1990 tot uiting, maar werd in dit decennium op een grotere schaal duidelijk. De antiglobaliseringsbeweging was voornamelijk een beweging van jongeren, waarbij de georganiseerde vakbeweging hoogstens deelnam als aanhangsel van de beweging (met uitzondering van Italië). Naarmate de schaal van de aanvallen op de rechten en voorwaarden van de arbeidersklasse intenser werd, hebben we het begin gezien van een massaal arbeidersverzet in Europa en Latijns Amerika (Chili, Bolivië, Venezuela, Ecuador,…). Dat verzet kan voor het einde van dit decennium verder doorstoten in Afrika, de vroegere Sovjetunie en Oost-Europa.

In Azië waren er ook een reeks sociale opstoten en in het hol van de leeuw, de VS, waren er nooit geziene stakingsacties van Latino-arbeiders die protesteerden tegen de repressieve aanpak van migranten. De bewegingen van arbeiders in Europa omvatte zowel studenten als arbeiders. In dat proces hebben ze een tendens om de meer kleinburgerlijke ‘leiders’ van allerhande ‘sociale fora’ wat aan de kant te schuiven. In Duitsland, Frankrijk, Italië en Groot-Brittannië heeft de beweging een duidelijker arbeiderskarakter aangenomen. In andere, minder ontwikkelde, regio’s van de wereld ontwikkelen nog tal van brede ‘populistische’, en soms sociaal niet onderscheiden, bewegingen. Dat zijn voorlopers van bewegingen van de arbeidersklasse, de zware bataljons, op een later ogenblik. We mogen ook zeker de immense beweging van de arbeiders in India met een algemene staking tegen de privatisering van de overheidssector niet vergeten.

Deze en de vele andere bewegingen – in het bijzonder ook de grote anti-oorlogsbetogingen sinds het vorige CWI Wereldcongres – tonen aan dat we in een periode van massabewegingen zitten en niet zozeer in de rustige fase die de burgerlijke commentatoren ons proberen voor te houden. Maar er is een enorme ongelijkheid, wellicht de grootste in de geschiedenis, tussen de onderliggende objectieve crisis van het wereldkapitalisme en het bewustzijn daaromtrent onder de massa’s van de arbeidersklasse. Alleen onze internationale organisatie heeft de redenen daarvoor uitgelegd die vooral voortkomen uit de val van het stalinisme en de ideologische campagne die hieruit voortkwam door de burgerij die inging tegen de mogelijkheid van socialisme, een geplande economie,… De economische groei van de jaren 1990 zorgde ervoor dat deze propaganda in stand kon blijven en een effect had. De gevolgen daarvan zien we nu nog.

De objectieve moeilijkheden van het kapitalisme leiden onvermijdelijk tot het in vraag stellen van de overlevingskansen van dit systeem en leiden tot een zoektocht naar alternatieven. In die ideologische zoektocht zullen de massa’s uiteindelijk wel hun weg vinden naar de opvattingen van het socialisme, maar dan wel op basis van heel wat nederlagen en stappen achteruit. Een revolutionaire tendens, en in het bijzonder een massale partij, kunnen die ervaringen van de massa’s sneller tot hun conclusies laten komen door een analyse en een strijdprogramma naar voor te brengen. Onze taken zijn gelijkaardig als die van de pioniers van het socialisme en marxisme in de periode voor de Eerste Wereldoorlog. Maar in zekere zin is het complexer omdat het socialisme toen als een idee van een grootse toekomst werd voorgesteld waarbij de massa’s tot een beter leven zouden komen.

Gedurende een korte periode werd deze ‘droom’ door de Russische revolutie vertaald in een tastbare realiteit. De stap achteruit die het stalinisme vormde, heeft het bewustzijn van de massa’s beïnvloed. De herinnering aan wat dit betekende, met het monsterlijke totalitarisme en de vernietiging van wie had gevochten voor het socialisme, zorgde voor een belangrijke hindernis voor de massa’s en zelfs voor een belangrijk deel van de meest vooruitstrevende arbeiders om onmiddellijk tot socialistische opvattingen te komen. In het verzet tegen het huidige systeem zijn allerhande opvattingen, die reeds werden verworpen door vorige generaties, terug opgedoken als manieren om tegen het kapitalisme te strijden. De gebeurtenissen en de tussenkomst van bewuste socialisten, marxisten en revolutionairen zullen ertoe leiden dat de massa’s een correcte weg vooruit vinden. Het is de taak van het CWI om verder te bouwen op het werk van de jaren 1990, dat in een aantal landen heroïsch was, om onze krachten substantieel uit te bouwen als een stap in de richting van een latere massale invloed.

Het dominante element van de komende periode zal er steeds meer één zijn van het failliet van het kapitalisme, van een reeks crises – economisch, sociaal en ecologisch – die enorme mogelijkheden zullen bieden aan ons om de basis te ontwikkelen die samen met een nieuwe generatie in strijd zal komen en een massale Internationale zal vormen die aan de basis zal liggen van een wereldwijd socialisme.

September 2006