Your cart is currently empty!
Category: NMBS
-
BM&S, staking gaat zesde week in. Directie rammelt met voeten arbeiders

Solidariteit aan de stakerspost, met onder meer LSP-leden op bezoek. Foto: PPICS Afgelopen donderdag was een zwarte dag voor de arbeiders van BM&S, het schoonmaakbedrijf voor de NMBS waar de 14 personeelsleden staken tegen de afdanking van twee delegees en drie interimmers. Het was donderdag niet alleen het begin van de zesde week staking – met alle fysieke en morele vermoeidheidheid die daarmee gepaard gaat – maar ook de directie maakte van de gelegenheid gebruik om nog eens goed met de voeten van de arbeiders te rammelen.
Artikel door Laure (Brussel). Fotoreportage van Collectif Krasnyi
Een week voordien zat de sfeer heel goed. Er was een geslaagde solidariteitsbijeenkomst geweest en er leek een opening te zijn in de patronale retoriek. De woordvoerster van het bedrijf had op een vergadering met de vakbondssecretaris en de stakende delegees laten verstaan dat het mogelijk was om de reïntegratie van de vijf arbeiders op te nemen, maar dat het beter was om daar eens ernstiger over te spreken op een bijeenkomst die de dinsdag hierop zou volgen.
Op die dag heeft de directie de zenuwen van de stakers danig op de proef gesteld. Ze trokken gedurende een uur van de ene afspraakplaats naar de andere, om uiteindelijk te vernemen dat het gesprek naar donderdag werd uitgesteld. De onverschilligheid en de zelfgenoegzaamheid van de directie van BM&S zijn veelzeggend en telkens weer een opgave voor de woedende stakers om zich te beheersen.
Uiteindelijk werd donderdag beslist. De directie kondigde met een brede glimlach aan dat het er niet meer toe deed aangezien het proefcontract met de NMBS was omgezet in een definitief contract van vier jaar. De arbeiders mogen hun staking zolang voeren als ze willen, van reïntegratie is geen sprake. Dat was de boodschap van de arrogante directie.
De arbeiders waren uiteraard geschokt door deze aankondiging. Ze besloten om de strijd verder te zetten en zoeken steun van hun collega’s bij het spoor maar ook bij alle andere werkenden.
De strijd van de arbeiders bij BM&S is een voorbeeld inzake moed en vastberadenheid. Het zet bovendien de toon voor de komende strijd waarbij we moeten ingaan tegen arrogante directies die in naam van de winstmaximalisatie tot alles bereid zijn.
Het bedrijf BM&S heeft ondanks alles (waaronder meer dan 150.000 euro schulden aan verschillende bedrijven, onwettige afdankingen, het inzetten van stakingsbrekers,…) een contract met de NMBS ondertekend. Het doorslaggevende element daarbij was de prijs. BM&S blijft ver onder de prijs van de concurrenten en is 40% goedkoper dan het vorige schoonmaakbedrijf.
Het wijst meteen op de gevolgen van de liberalisering en privatisering van openbare diensten. Bedrijven als de NMBS zoeken naar onderaannemers die taken uitvoeren die vroeger door personeel van de NMBS werden gedaan. De onderaannemers moeten zo goedkoop mogelijk zijn, wat uiteraard druk zet op de lonen voor het personeel. Het voorbeeld van BM&S is spijtig genoeg niet het eerste schandalige geval van dergelijke onderaanneming bij de NMBS.
Zo was er eerder het schandaal van het bedrijf GOM dat instond voor de schoonmaak van stations en daarbij mensen-zonder-papieren inzette aan hongerlonen en aan onaanvaardbare arbeidsvoorwaarden.
We moeten een einde maken aan dergelijke onderaanneming. Dat is overigens een eis die door veel spoorarbeiders wordt gedeeld. Opdat deze eis ook echt vorm kan krijgen, en dit op een ogenblik dat alle openbare diensten onder vuur liggen, is er nood aan een informatiecampagne onder de gebruikers van het openbaar vervoer en ook een democratisch uitgewerkt actieplan van alle spoorarbeiders.
De kapitalisten aarzelen niet om harde methoden te gebruiken om hun asociale voorstellen door te drukken. We mogen niet aarzelen om zelf de grote middelen in te zetten om te tonen dat ze zonder ons niets kunnen, dat hun winsten enkel en alleen aan onze arbeidskracht te danken zijn.
De arbeiders van BM&S hebben besloten om vol te houden en zich niet te laten doen. Er zijn solidariteitsmoties gestemd op de congressen van het Brusselse en het Waalse ABVV. Het wordt tijd dat deze moties omgezet worden in concrete acties waarbij aan een brede solidariteitsbeweging wordt gebouwd. Enkel op die manier kunnen de arbeiders van BM&S zich laten horen en een overwinning bekomen.
Willen de NMBS en BM&S hier niet van horen? Laten we er dan voor zorgen dat ze het wel moeten begrijpen. Morgen kan het ons ook overkomen. Een overwinning voor de arbeiders van BM&S is een overwinning voor alle arbeiders. We zijn allemaal arbeiders van BM&S!
Steun de arbeiders van BM&S door de stakerspost aan het station van Schaarbeek te bezoeken en/of een bijdrage te storten voor de solidariteitskas die opgezet is door ACOD-Spoor in Brussel: BE20 0682 1834 9956 met vermelding “Solidariteit BM&S”.- Allemaal samen, solidair met de arbeiders van BM&S!
- Voor de onmiddellijk reïntegratie van de vijf afgedankte arbeiders, delegees en interimmers, met echte contracten en degelijke lonen!
- Voor de insourcing van de schoonmaakdiensten bij de NMBS!
- Zelfde werk, zelfde loon, zelfde strijd!
- Stop de privatisering van de openbare diensten!
- Voor strijdbare vakbonden die de arbeiders echt verdedigen!
-
BM&S. Opnieuw stakingsbrekers ingezet, strijd gaat door!
Gisteren werden de stakende arbeiders van het schoonmaakbedrijf BM&S in Brussel opnieuw geconfronteerd met stakingsbrekers. Die term werd ook door de rechter gebruikt toen hij oordeelde dat de stakers gelijk hadden met hun beroep tegen een eerdere uitspraak die de directie van BM&S tegen hen had bekomen.
De directie was duidelijk niet opgezet met de uitspraak en gaat nogmaals in beroep. Die zaak zal voorkomen op maandag 22 september om 9u aan het justitiepaleis, zaal 1.32. Er wordt opgeroepen om de arbeiders daar te ondersteunen.
De directie wil niet wachten op een nieuwe uitspraak. Er werd aan de interimarbeiders die voorheen werden aangeworven om de stakers te vervangen gelogen. De directie stelde hen dat alles in orde was en dat ze zonder probleem aan de slag konden.
Hierop gingen de acht nieuwe interimmers, aangeworven met een contract van bepaalde duur, ondersteund door een tiental stevige mannen “om hen te ondersteunen”, alsook door ACV-delegee Oulad Jilali Youssef die ook ploegbaas is van de nachtshift voor de schoonmaak van de treinen in Vorst en de voltijdse ACV-verantwoordelijke P. Anglani.
Die laatste merkte aan de stakerspost op dat “het recht op werk even legitiem is als het stakingsrecht.” Een vakbondsverantwoordelijke moet de verdediging van de arbeiders opnemen en het recht op collectieve actie is daar een essentieel onderdeel van. Die ACV-vertegenwoordiger weet toch dat arbeiders niet zomaar het werk neerleggen, maar als enige middel om de patroon eraan te herinneren dat hij zonder hun arbeidskracht geen geld kan verdienen? Als stakende arbeiders gewoon door anderen vervangen worden, is heel de staking ondermijnd.
We weten uiteraard dat niet iedereen in het ACV opgezet is met de steun aan deze opstelling bij BM&S waar stakingsbrekers worden gesteund. Er zijn tal van leden, delegees en vrijgestelden die dagelijks de strijd aangaan. Maar we betreuren het dat er vrijgestelden zijn die niet alleen weigeren om de arbeiders in actie te ondersteunen, maar ook nog eens actief overgaan tot het breken van stakingsacties.
Met de aanvallen die de patronale regering aan het klaarstomen is, zullen we nood hebben aan een strijdbare vakbond die bereid is om de strijd voor onze verworvenheden te organiseren. Een vakbond waar die de kant kiest van de asociale werkgevers kunnen we missen als kiespijn.De stakers hebben goed gereageerd op de pogingen tot verdeeldheid. Ze vroegen de niet aangeworven interimmers om de strijd te vervoegen omdat deze ook hen aanbelangt. Als ze wat vroeger waren aangeworven, dan hadden ze ook aan de stakerspost gestaan om hun job te verdedigen. BM&S heeft hen overigens nog steeds niet betaald, terwijl ze op het begin van de staking met een tijdelijk contract werden aangeworven. De stakers stelden hen voor om hun loon op te eisen en dat samen met de stakers te doen.
Vandaag is er een solidariteitsbijeenkomst om de stakers van BM&S te ondersteunen alsook de schoonmakers van het minister van Financiën in Griekenland die al meer dan een jaar in staking zijn. Het is een goede gelegenheid om de solidariteit te organiseren en de strijd uit te breiden. Laat ons solidair zijn met de arbeiders van BM&S! De strijd gaat door!
Steun de stakers met een bezoek aan hun stakerspost (aan het station van Schaarbeek) en/of door een bijdrage te storten op de solidariteitsrekening die is opgezet door ACOD-Spoor in Brussel: BE20 0682 1834 9956 met als mededeling “Solidariteit BM&S”.
- Allemaal samen, solidair met de arbeiders van BM&S!
- Voor de onmiddellijk reïntegratie van de vijf afgedankte arbeiders, delegees en interimmers, met echte contracten en degelijke lonen!
- Voor de insourcing van de schoonmaakdiensten bij de NMBS!
- Zelfde werk, zelfde loon, zelfde strijd!
- Stop de privatisering van de openbare diensten!
- Voor een strijdbare vakbond die de arbeiders verdedigt!
-
1-0 voor de stakers van BM&S

Foto door Collectif Krasnyi Op maandag 8 september kwam er een uitspraak de rechtbank van Brussel in de zaak rond BM&S op de site van de NMBS in Schaarbeek. Het personeel van BM&S staakt al langer tegen het schoonmaakbedrijf dat hen tewerkstelt. De rechtbank ging nu positief in op het beroep van de arbeiders tegen een eerdere uitspraak die de directie de mogelijkheid van dwangsommen tegen de stakers gaf.
Verslag door Laure (Brussel)
Ter herinnering, de arbeiders gingen drie weken geleden in staking tegen de afdanking van twee delegees en drie interimmers. Sindsdien kreeg de directie op eenzijdig verzoekschrift een uitspraak waarbij het dwangsommen tot 500 euro kon laten opleggen aan stakers.
Er werd onmiddellijk beroep hiertegen aangetekend. Tegelijk werd de stakerspost behouden en werd de poging om nieuwe interimmers aan het werk te krijgen gestopt.Maandag besliste de rechtbank van eerste aanleg dat de directie ongelijk had en werd het beroep van de arbeiders aanvaard. De rechter oordeelde dat de directie van BM&S probeerde om de staking te breken en de rechtbank hiervoor te gebruiken. Er werd gewezen op de CAO 108 uit 2013 die het inzetten van interimmers bij een staking verbiedt. De directie van BM&S heeft zichzelf in de problemen gebracht door naar de rechter te stappen.
Deze overwinning is niet enkel van belang voor de 14 stakende arbeiders. Het is belangrijk voor alle werkenden die morgen misschien in actie willen gaan en met dezelfde patronale reacties moeten afrekenen.
Maar de strijd is hiermee niet gedaan. De arbeiders zijn vastberaden om door te gaan tot hun vijf collega’s terug aan de slag mogen met volwaardige contracten.
De staking is belastend voor de arbeiders, zowel moreel als financieel. Bezoek hun stakerspost aan het station van Schaarbeek en/of stort een bijdrage aan de solidariteitskas die opgezet is door ACOD-Spoor in Brussel: BE20 0682 1834 9956 met vermelding “Solidariteit BM&S”.
- Allemaal samen, solidair met de arbeiders van BM&S!
- Voor de onmiddellijk reïntegratie van de vijf afgedankte arbeiders, delegees en interimmers, met echte contracten en degelijke lonen!
- Voor de insourcing van de schoonmaakdiensten bij de NMBS!
- Zelfde werk, zelfde loon, zelfde strijd!
- Stop de privatisering van de openbare diensten!
-
Voorbeeldige strijd bij BM&S
Op woensdag 3 september slaagden de 14 arbeiders van BM&S er opnieuw in om de staking op hun werkplaats in stand te houden. De stakerspost houdt stand ondanks alle aanvallen.Artikel door Laure (Brussel)
Terugblik
Het bedrijf BM&S vervangt sinds 1 april een andere onderaannemer van de NMBS voor de schoonmaak van treinen – overigens een voorbeeld van de geleidelijke privatiseringspolitiek van de openbare diensten waar de NMBS al jarenlang aan meedoet. De werknemers, officieel tewerkgesteld bij BM&S, werken al jaren voor verschillende werkgevers en doen daarbij steeds hetzelfde werk: treinen van de NMBS schoonmaken.
Toen een nieuwe directie werd aangesteld, beloofde deze het personeel dat niet aan de contracten zou geraakt worden en dat de drie interimkrachten snel een contract zouden krijgen. Dat is niet meer dan normaal voor personeel dat al meer dan anderhalf jaar in trouwe dienst was naast de andere collega’s.
Toen de delegees de contracten van nabijer bekeken en wezen op onduidelijkheden en vooral op de valse beloften rond de interimmers, gooide de directie van BM&S het over een andere boeg en werd een tegenaanval ingezet. De delegees kregen valse beschuldigingen naar het hoofd geslingerd om hen te discrediteren.
Midden augustus, toen één van de twee delegees op verlof was, wilde de directie grote kuis houden. De twee werden wegens dringende redenen afgedankt en ook de drie interimmers werden aan de deur gezet. Op dezelfde dag werden acht nieuwe interimmers aangeworven, ongetwijfeld om de ploeg die elkaar te goed begon te kennen aan de kant te schuiven.
Op 21 augustus, na de aankondiging van deze maatregelen, gingen de arbeiders meteen in staking om hun collega’s te ondersteunen en de onmiddellijke reïntegratie te eisen. De directie had hier geen oren naar. De 8 interimmers kregen een tijdelijk contract van een maand zodat de directie geen wetten overtrad (het is immers verboden om interimmers in te zetten om een staking te breken). Maar het was wel degelijk de bedoeling om de stakers te vervangen. Er werd een deurwaarder ingezet en 40 kandidaten voor de job werden opgetrommeld om de stakers te intimideren en duidelijk te maken dat hun job bedreigd was.
Het personeel liet zich gelukkig niet doen en door de solidariteit die ze kregen en hun eigen vastberadenheid is er die dag niemand aan de slag gegaan.
De volgende dag stelde de directie onderhandelingen voor die de maandag erna zouden plaatsvinden. Het personeel stemde daarmee in en hief de stakerspost op. Maar er bleek geen echte onderhandeling te zijn, er was geen sprake van dat de vijf collega’s terug aan de slag zouden kunnen. Hierop bleven de anderen trouw aan hun ordewoord om te staken tot de eisen ingewilligd worden.
Tegelijk was er een nooit geziene rechterlijke uitspraak met een dwangsom van 10.000 euro voor de stad Brussel en de gemeente Schaarbeek. Die dwangsom moeten de gemeenten betalen per dag dat ze de politie geen bevel geven om de stakerspost op te ruimen.
Op woensdag 3 september kwam de directie opnieuw met een deurwaarder naar de stakerspost, ditmaal vergezeld door drie agenten. Ze was vastbesloten om de opgetrommelde tijdelijke personeelsleden aan het werk te krijgen.
In tegenstelling tot wat er in de gevestigde media werd gezegd, heeft geen enkele arbeider een wettelijke regel overtreden, zelfs niet op een ogenblik dat hun stakingsrecht met de voeten werd getreden. Pas na discussies met hun niet-stakende collega’s en de ordediensten, bekwamen de stakers dat er niemand binnen ging.
Vandaag gaat de stakerspost door en is er een actie aan het justitiepaleis. Er wordt daar beroep aangetekend tegen de uitspraak die de stakerspost laat opruimen.
Lessen uit een strijd die nog niet gedaan is
De aanvallen waarmee de arbeiders van BM&S geconfronteerd worden, zowel de willekeurige afdankingen als de pogingen om de staking te breken, tonen tot op welk punt het patronaat vastberaden is om de rechten van het personeel en iedere vorm van verzet te breken.De logica waarmee deze aanvallen worden uitgevoerd passen in de patronale roep om de kosten te verlagen en over flexibele arbeidskrachten in een onzekere positie te beschikken. Dergelijk personeel moet vooral volgzaam zijn en doen wat de bazen zeggen. Dit kadert ook in het beleid dat al jarenlang wordt gevoerd door alle gevestigde partijen die de rode loper uitrollen voor het patronaat.
De geleidelijke privatisering van openbare diensten maakt het mogelijk om de arbeidsvoorwaarden en lonen naar beneden te halen, het personeel te verdelen in kleinere entiteiten en zo de aanvallen nog harder te kunnen uitvoeren.
We zien ook al enkele jaren dat het stakingsrecht onder vuur ligt. Het gebruik van torenhoge dwangsommen en de quasi systematische intimidatie door ordediensten, het toelaten van het inzetten van ander personeel op stakingsdagen,… Het gerecht laat geen kans ongelegen om aan te tonen aan welke kant ze staat: aan die van de kapitalisten tegen de arbeiders.
De vastberadenheid van de arbeiders bij BM&S en hun solidariteit tegenover de aanvallen is opmerkelijk en verdient alle steun. Voor de stakers is het niet evident om de strijd verder te zetten en op te komen voor de reïntegratie van hun collega’s.
We steunen hen volledig in deze strijd en roepen de lezers van deze site op om hetzelfde te doen. Om de strijd tot een overwinning te brengen, is steun noodzakelijk. Deze nieuwe strijd bij een onderaannemer van de NMBS (na onder meer ISS) kan aangegrepen worden voor een bredere beweging onder het spoorpersoneel. De opdeling van het spoorbedrijf in tal van onderaannemers is immers een stap achteruit voor het personeel (zowel inzake arbeidsvoorwaarden, lonen als slagkracht). Bovendien is het duidelijk dat de directie aandringt op steeds meer inspanningen door het personeel. Op tien jaar tijd is de productiviteit verdubbeld terwijl er 3.000 personeelsleden minder zijn. De directie van de NMBS en de opeenvolgende regeringen bereiden een volledige privatisering voor, wat de dienstverlening onder druk zou zetten. Dat is slecht voor de reizigers (duurdere prijzen, afschaffing van stations en lijnen,…) maar ook voor het personeel. BM&S toont dat aan.
De houding van de directie bij BM&S moet ook een signaal zijn voor de volledige arbeidersbeweging. Het patronaat en de kamikazeregering bereiden zich voor op een harde confrontatie waarbij onze syndicale rechten onder vuur zullen liggen. Het veralgemeend inzetten van deurwaarders, minimumdienstverlening bij de NMBS,… De mogelijkheid van verzet tegen het asociale beleid wordt steeds meer ondermijnd.De strijd is dus niet enkel van belang voor de arbeiders van BM&S. Wat daar gebeurt, zal navolging krijgen bij andere onderaannemers. Die beconcurreren elkaar om zo goedkoop mogelijk te zijn door op het personeel te besparen. Het gaat evenwel om een dienst voor de NMBS en dus gaat het ook om spoorpersoneel dat aan dezelfde voorwaarden moet werken.
- Allemaal samen solidair met het personeel van BM&S!
- Voor de onmiddellijke reïntegratie van de vijf afgedankte arbeiders, delegees en interimmers, met echte contracten en degelijke lonen!
- Voor de reïntegratie van de volledige schoonmaakdienst in de NMBS!
- Zelfde werk, zelfde loon, zelfde strijd!
- Stop de privatisering van de publieke diensten!
-
BM&S. Met Brusselse rechters terug naar het ‘stakingsrecht’ van de 19de eeuw

Foto door Collectif Krasnyi Het conflict bij de schoonmakers van de NMBS bij onderaannemer BM&S in Schaarbeek houdt aan. Het Brusselse gerecht maakte nog eens duidelijk waarom er in dit land over klassenjustitie wordt gesproken en zet een nooit geziene aanval op het stakingsrecht in. Zullen we dit laten passeren?
Even ter herinnering: het conflict bij BM&S begon op 21 augustus met een spontane staking na het ontslag van twee vakbondsafgevaardigden en het stopzetten van de contracten van drie interim-medewerkers. De directie probeerde de staking op alle mogelijke wijzen te breken. Er werden interimmers ingezet om de plaats van de stakers in te nemen, een praktijk die onwettelijk is. En er werd ook beroep gedaan op het gerecht om een dwangbevel te krijgen om de stakerspost te breken.
Terwijl de directie van BM&S door de autoriteiten geen strobreed in de weg werd gelegd bij het onwettelijk inzetten van interimmers als stakingsbrekers, kreeg ze wel alle mogelijke instrumenten in handen om de stakerspost te breken. Zo werkt het gerecht blijkbaar: de rechten van gewone werkenden, waaronder het recht op collectieve actie, worden met de voeten getreden terwijl de rode loper wordt uitgerold voor werkgevers.
Toen de gemeenten Brussel en Schaarbeek weigerden om de politie als privémilitie van de directie van BM&S in te zetten om de stakerspost op te ruimen, kreeg BM&S van de rechter een nieuw dwangbevel voor de gemeenten Brussel en Schaarbeek. Per dag dat ze de beslissing weigeren uit te voeren, krijgen ze een dwangsom van 10.000 euro.
Een dergelijke uitspraak waarbij de rechter open en bloot bevel geeft aan de politie om een stakerspost te breken, is opmerkelijk. Het is een verdere ondermijning van het recht op collectieve actie, een recht waar het opzetten van een stakerspost uitdrukkelijk deel van uitmaakt. Een stadsbestuur heeft het recht om zich niet in een collectief conflict te mengen. De rechter die zelf eigenlijk ook niets te zoeken heeft in een collectief conflict keer dit nu om en verplicht de gemeenten Brussel en Schaarbeek om zich tegen het stakende personeel te keren en komaf te maken aan een essentieel onderdeel van hun stakingsrecht.
Dit is een aanval op het stakingsrecht van ons allemaal. Met de provocaties die er van de rechtse regering zitten aan te komen, zullen we al onze syndicale rechten nodig hebben. Collectieve acties zijn onvermijdelijk. Als we toelaten dat het recht op collectieve actie steeds verder ondermijnd wordt, dan ondergraven we onze eigen mogelijkheden van verzet. Het doel van de rechtse regering, daarin bereidwillig bijgestaan door rechters zoals die in Brussel, is om ‘linkse taboes’ te doorbreken. Opkomen voor onze levensstandaard is zo’n taboe. In naam van de verandering gaan we zo terug naar de tijd van Charles Woeste en andere conservatieve industriëlen die zich in de 19de eeuw met alle mogelijke middelen hebben verzet tegen de afschaffing van kinderarbeid, de toekenning van collectieve rechten, een leefbaar inkomen en het recht van de arbeidersbeweging om zich te organiseren. Met de uitspraken van de Brusselse rechters in de zaak van BM&S gaan we regelrecht terug naar het ‘stakingsrecht’ van de 19de eeuw, een ‘recht’ waarbij werkenden niets mogen.
Wie aan een deel van de arbeidersbeweging raakt, treft ons allemaal. Een krachtig en gezamenlijk antwoord hierop is aan de orde. Als we niet reageren, zullen regering, gerecht en patronaat des te harder doorgaan met hun aanvallen op onze rechten. Uiteraard is solidariteit tegen deze aanslag op het stakingsrecht vereist. Waarop wordt gewacht om de staking bij BM&S uit te breiden?
UPDATE. Er is een oproep voor een protestactie op donderdag 4 september om 15u aan de rechtbank in Brussel (aan het Poelaertplein, kant van Rue Quatre Bras).
-
NMBS-topman Cornu krijgt vergoedingen voor van alles en nog wat
door Eric
Op 13 augustus blokletterde het weekmagazine De Knack in het groot “Bij de NMBS krijgen mensen premies voor van alles en nog wat”. Meteen was de toon gezet. Naar een antwoord van het geviseerde personeel werd niet gevraagd, laat staan een rechtzetting. De nieuwe CEO Jo Cornu kreeg een gratis tribune aangeboden om de aanval op het personeel voor te bereiden door ze eerst eens goed zwart te maken in de publieke opinie.
Dat Cornu zelf niet vies is van een premietje wisten we al van De Standaard op 25 september 2013. Hij vond toen het CEO-schap bij de NMBS perfect te combineren met zitjes in de raden van bestuur, de strategische comités en de benoemings- en renumeratiecomités van Agfa Gevaert, KBC en Belgacom. Voor de 64 vergaderingen waaraan hij daarvoor deelnam in 2012 ving hij 232.000 euro, dat is gemiddeld 3.625 euro per vergadering. Veel personeelsleden bij de NMBS verdienen dat, premies voor van alles en nog wat inbegrepen, in geen maand. Cornu kreeg van De Standaard wel de kans om te reageren. Hij hield het op: “Ik begrijp niet waarom ik hier vragen over krijg”.
Ook bij de invoering van de cumulbeperkingen opgelegd door de nieuwe bankenwet als gevolg van een Europese richtlijn, kwam Cornu ter sprake, net zoals zowat de hele VBO-top (zie De Tijd van 27 augustus 2014). Hij maakt immers gebruik van een achterpoortje in de wet om naast CEO van de NMBS, bestuurder van Eurostation en Belgacom ook zijn zitje in de raad van bestuur van KBC-group te behouden. Zou hij zich nog altijd afvragen waarom spoormannen en de publieke opinie dat best zouden weten als hij het personeel nog eens wil schofferen over hun armtierige premietjes?
-
Staking bij BMS gaat door ondanks patronale provocaties
Vandaag is het personeel van BMS, een schoonmaakbedrijf dat als onderaannemer voor de NMBS werkt, al meer dan een week in staking tegen het ontslag van twee delegees en drie interimmers die al lange tijd voor het bedrijf werkten. (zie dit artikel op dewereldmorgen.be over de achtergrond)De directie ging niet alleen over tot het ontslag van delegees, maar doet er ook alles aan om de staking te breken. Gisteren kwam de directie met een klein leger aan werknemers om de stakers te vervangen. Ze brachten ook een gerechtsdeurwaarder mee die de stakers bedreigde met een dwangsom van 500 euro per vastgestelde inbreuk.
Het personeel hield goed stand, de stakerspost staat er nog steeds. Het maakt eens te meer duidelijk hoe het patronaat het stakingsrecht volledig van de kaart wil vegen.
Aarzel niet om het personeel van BMS te ondersteunen in hun strijd, de stakerspost bevindt zich vlakbij het station van Schaarbeek. We hopen in de komende dagen op de situatie bij BMS terug te komen.
Fotoreportage door Collectif Krasnyi vanop de stakerspost
-
NMBS. 3.500 personeelsleden tekort levert directie minstens 105 miljoen per jaar op
Libre Parcours presenteert rekening
Een reactie door Libre Parcours, het actieblad openbaar vervoer van strijdbare en kritische syndicalisten
Spoorbaas Jo Cornu pakte uit met een becijfering van de ‘kostprijs’ van de staking van 30 juni. Hij zei dat dit de NMBS minstens 1,3 miljoen euro kost aan mislopen vervoersbewijzen. “Ik wil zo transparant mogelijk communiceren”, voegde Cornu eraan toe. Hij stelde nog dat de staking de put van de NMBS dieper zou maken, “Met een heel team moeten we de schuld proberen te beperken. Wie staakt, bemoeilijkt dat proces.”Daarmee probeert Cornu de verantwoordelijkheid voor de historische schuld in de schoenen van zijn personeel te schuiven. Het wanbeleid en de verkwisting door managers zoals Cornu en meer structureel de onderfinanciering van de spoorwegen worden niet in aanmerking genomen. De overheidsdotaties zijn de afgelopen jaren meermaals als gevolg van besparingen verlaagd, terwijl het aantal reizigers bleef toenemen. Uitgedrukt in reizigerskilometers loopt de dotatie achteruit ten gevolge van de toename van het aantal reizigers. We moeten steeds meer doen met minder middelen en minder personeel.
De staking van 30 juni had onder meer te maken met het personeelstekort waardoor vakantie- en compensatiedagen niet kunnen opgenomen worden. In de praktijk betekent dit dat het personeel meer dan 36 uur per week werkt. Van de voorziene 37.500 eenheden (voltijdse equivalenten) zijn er nu 33.922 ingevuld. Dit betekent een personeelstekort van 3.500 eenheden.
Door die 3.500 jobs niet in te vullen, bespaart de NMBS op de kap van het personeel – en dus ook op kosten van de dienstverlening – ongeveer 105 miljoen euro per jaar. Dit is als we een bescheiden bruto jaarloon van 30.000 euro nemen. De besparing op het personeel ligt dus 80 keer zo hoog als de vermeende kost van de staking die onder meer als gevolg van dat personeelstekort werd gevoerd. De directie haalt 105 miljoen euro uit onze zakken om vervolgens te klagen dat het 1,3 miljoen euro schade meent te lijden omdat wij dit niet aanvaarden.
Het is overigens niet de schuld van het personeel en de vakbonden dat er geen oplossing komt voor het personeelstekort. Er is maximaal gegaan voor dialoog, maar de directie legde steeds meer afspraken naast zich neer. Met de stakingsactie werd het probleem gepresenteerd. Moest de directie haar beloften nakomen, dan zou er geen stakingsactie geweest zijn. Wiens verantwoordelijkheid is dit dan?
Cornu stelt dat het nieuwe vervoersplan miljoenen euro zal kosten. Er zijn structurele veranderingen nodig om op tijd te kunnen rijden, bijvoorbeeld met langere keertijden. Maar dit vervoersplan is een besparingsoperatie met minder treinen, reorganisatie van diensten zodat minder premies uitbetaald worden,… Enkel de meest winstgevende lijnen zijn interessant voor de directie die geen oog heeft voor dienstverlening. Niet het aanbieden van een veilige openbare dienstverlening is volgens Cornu de centrale uitdaging, maar wel de omvorming van de NMBS tot een competitieve onderneming. Daartoe is hij bereid om niet alleen te liegen (denk maar aan de zogenaamde 53 verlofdagen voor spoorpersoneel), maar ook om als een echte neoliberale beroepsprovocateur naar buiten te komen. In plaats van een commerciële marktlogica moet het openbaar vervoer als dienstverlening worden gezien waarbij het overigens een deel van een oplossing voor het enorme file- en mobiliteitsprobleem is.
Als Cornu dan toch transparant over kosten wil communiceren, wachten we vol ongeduld om toelichting bij volgende cijfers. De vakbonden hebben zich steeds tegen de opsplitsing van de NMBS verzet. Het spoor werd in 2005 opgedeeld in een vervoersmaatschappij, een infrastructuurbedrijf en de holding. In 2011 verklaarde de toenmalige topman Jannie Haek: “De splitsing van de NMBS kost jaarlijks 50 tot 100 miljoen euro en levert amper iets op.” In 2012 maakte het Rekenhof bekend dat de NMBS in de 7 voorgaande jaren voor 837 miljoen euro aan externe consultancy-opdrachten had laten uitvoeren (even terzijde: indien een stakingsdag 1,3 miljoen euro aan mislopen inkomsten kost, zou gratis openbaar vervoer op jaarbasis minder dan 500 miljoen euro kosten…). Dat vormt voor Cornu allemaal geen probleem, maar 1,3 miljoen euro minder inkomsten als gevolg van een stakingsdag haalt alle media!
Het verlies aan inkomsten door de staking weegt voor de directie niet op tegen de lagere kosten door het personeelsbestand bewust onder het beloofde niveau te houden. Het stakende personeel verliest financieel gezien relatief het meeste bij een staking. Er gaat een dag loon verloren om op te komen voor meer collega’s en dus voor een betere dienstverlening. Voor de directie is dienstverlening een kostenpost, voor het personeel is het iets waarvoor wordt gestreden.
-
In de file tot we allemaal stilstaan? Argumenten voor gratis en degelijk openbaar vervoer
Dossier uit de zomereditie van ‘De Linkse Socialist’
Jaar na jaar neemt het fileleed toe. Waar 2013 een recordjaar was, dreigt 2014 nog erger te worden. De OESO schat dat de fileproblemen ons land 2% van het bruto binnenlands product kosten, wat neerkomt op 8 miljard euro per jaar. Dat cijfer omvat enkel de directe kosten, gezondheidskosten worden niet in rekening genomen. Bij recente grootschalige problemen op de snelwegen viel op dat er heel wat vrachtwagens bij betrokken waren.
Als antwoord hierop komen de politici en de werkgevers niet verder dan voorstellen om extra beton aan te leggen en om de factuur naar ons door te schuiven met allerhande belastingen. Een extra taks of kilometerheffing op vrachtwagens wordt uiteindelijk doorgerekend in de producten die we kopen. Hetzelfde met de extra wegen die men wil aanleggen, voor de Antwerpse Oosterweelverbinding wordt aan 3 miljard euro gedacht. Tegelijk worden bedrijfswagens gesubsidieerd, dit kost de Vlaamse overheid 4,1 miljard euro per jaar (wat meer is dan de totale overheidsdotatie van 3 miljard euro voor het spoor en 0,9 miljard euro voor De Lijn samen!).
De files worden mee op kosten van de gemeenschap georganiseerd en het prijskaartje ervan wordt opnieuw doorgeschoven naar de gemeenschap, waarbij wij zowel direct als indirect betalen. Welke alternatieven kunnen we naar voor schuiven?
Massale investeringen in milieuvriendelijk publiek goederentransport!
De afgelopen jaren was er stelselmatig een gebrek aan investeringen in alternatieven. Het goederentransport per spoor kende een forse achteruitgang. Waar het in 2011 nog om 41 miljoen ton ging, werd in 2013 nog 34 miljoen ton per spoor vervoerd. Ook de binnenscheepvaart kende een daling in 2013. Er was een daling met 2,26% op jaarbasis tot 67,69 miljoen ton. De daling wordt vooral toegeschreven aan de verdere afbouw van de staalindustrie.
Zowel bij de binnenscheepvaart als het goederentransport per spoor voerde het personeel actie tegen aanvallen op het statuut of tegen de toenemende kosten die de schippers moeten betalen. Onder het mom van ‘concurrentie’ wordt het personeel aangepakt en dalen de volumes per spoor en per binnenschip. Resultaat: meer vrachtwagens op de weg. Bovendien staat deze sector bekend voor praktijken van sociale dumping waarbij Oost-Europese chauffeurs aan slavenlonen werken. Truckchauffeurs voerden daar ook in ons land al actie tegen.
In plaats van miljarden te besteden aan prestigeprojecten en de kost van de files door te schuiven naar de gemeenschap, moet dringend geïnvesteerd worden in duurzaam goederentransport per spoor en binnenscheepvaart. Om dit ernstig uit te bouwen, moet het in publieke handen gebeuren zodat niet enkel naar de directe winsten wordt gekeken, maar ook naar de maatschappelijke voordelen. Om het vrachtverkeer over de weg verder te beperken, moet afgestapt worden van het just-in-timeprincipe waarbij in de praktijk enkel met rijdende magazijnen wordt gewerkt. Een planmatige aanpak in plaats van de chaos van just-in-time zou de wegen sterk ontlasten.
Gratis en degelijk openbaar vervoer!
Naast een toename van het aantal vrachtwagens, is er natuurlijk ook een toename van gewone auto’s. In plaats van te investeren in alternatieven, werd de afgelopen jaren gesnoeid in de dienstverlening van zowel de NMBS als De Lijn.
Vorig jaar waren er 223 miljoen binnenlandse reizigers voor de NMBS, een stijging met 13% sinds 2006. Waar er in 2000 nog 40.315 VTE’s (voltijdse equivalenten) waren, is dat in 2013 gedaald tot 34.703. Met minder personeel meer reizigers vervoeren kan enkel door de dienstverlening te beperken tot de drukste lijnen. Kleinere stations werden gesloten, de dienstverlening laat op de avond en vroeg op de ochtend afgebouwd en op bepaalde lijnen werd het aanbod drastisch beperkt. Als antwoord op de vele vertragingen is de reistijd naar boven herzien. Bovendien wordt geëxperimenteerd met private partners, zoals op de lijn naar de luchthaven van Zaventem. De private partner gaat met de winst lopen, terwijl zowel de NMBS als de klanten extra moeten betalen. Kortom, er is minder dienstverlening waar meer voor betaald wordt.
De vermindering van het aanbod bij De Lijn zorgde al voor een daling van het aantal reizigers. Op twee jaar tijd waren er 7 miljoen minder reizigers tot 544 miljoen in 2012. Het aantal overvolle voertuigen steeg van 543 naar 615 en amper 51% van de bussen en trams reed op tijd. Met een door de N-VA geleide Vlaamse regering zal de kwestie van de zogenaamde ‘kostendekkingsgraad’ opnieuw op de agenda staan. Dat is het aandeel van de bijdragen van reizigers in de volledige kost van de dienstverlening. Nu bedraagt dit ongeveer 15%, maar de gevestigde politici willen dat optrekken. Naast de afbouw van de dienstverlening de afgelopen jaren komt er straks dus wellicht een forse toename van de tarieven.
Een drastische publieke investering in gratis en degelijk openbaar vervoer, met dus ook meer dienstverlening en bijhorend personeel om dat mogelijk te maken, zou van het openbaar vervoer een echt alternatief op de wagen maken. In de Estse hoofdstad Tallinn werd in 2013 gratis openbaar vervoer voor inwoners van de stad ingevoerd. Het leidde tot een daling van het autoverkeer met 15% en een toename van het openbaar vervoer met 14%. Gratis openbaar vervoer is niet alleen goed voor de gebruikers, maar ook voor het personeel. De meeste gevallen van agressie vandaag ontstaan in discussies over vervoersbewijzen.
Gratis en degelijk openbaar vervoer is ook ecologisch een noodzakelijke maatregel om de luchtkwaliteit in de steden te verbeteren. Kosten inzake gezondheid worden in het huidige neoliberale transportmodel niet meegerekend, die kosten worden naar de gemeenschap doorgeschoven. Het Milieurapport Vlaanderen stelde eerder dit jaar dat milieuvervuiling goed is voor 8% van de totale ziektelast in Vlaanderen.
Offensieve campagne nodig
Dat mobiliteit een gevoelig thema is, bleek uit de massale protestacties tegen het BAM-tracé in Antwerpen. Ongetwijfeld is dezelfde gevoeligheid ook in andere grote steden aanwezig. Om met het massale protest tot resultaten te komen, zal het er op aankomen om het ongenoegen degelijk en van onderuit te organiseren in een democratische campagne gericht op brede betrokkenheid.
Tevens moeten alternatieven naar voor geschoven worden die zich niet beperken tot de plaats waar extra beton wordt aangelegd. Eisen voor een massale investering in publiek goederentransport over het spoor en per schip alsook voor gratis en degelijk openbaar vervoer kunnen een breed draagvlak vinden. De realisatie van deze eisen zou een alternatief bieden op individueel autoverkeer.
