Category: Lezers

Ingezonden stuk dat ook werd gepublicerd op nevenstroom.blogspot.com. Lezersbrieven zijn steeds welkom via redactie@socialisme.be

De eindejaarsperiode is weer aangebroken. In deze periode zetten dit jaar opnieuw duizenden mensen zich in voor de campagne “Music For Life” die uitgaat van Studio Brussel. Dit jaar pakken ze het nog groter aan, terwijl vorig jaar al meer dan 5 miljoen euro werd opgehaald. Mooi toch? Daarnaast mogen we uiteraard de talloze andere campagnes zoals de 11.11.11 actie, Broederlijk Delen en Vredeseilanden niet vergeten. Daaruit kunnen we maar één iets concluderen: mensen zijn wel degelijk oprecht bekommerd om anderen ver weg.

Helaas weten we maar zelden wat er met al deze middelen gebeurt, laat staan dat we er resultaten van zien. De harde, confronterende waarheid is helaas dat ontwikkelingshulp tot op de dag van vandaag niet werkt! Doctor Wiet Janssen behaalde hier rond in december 2009 zijn doctoraat aan de universiteit van Twente. Hieronder zet ik zijn belangrijkste conclusies.

• “De grote hoeveelheden hulp aan Afrika hebben tot nog toe geen enkel effect.”
• “Er is geen statistisch verband tussen hulp en ontwikkeling”
• “Waar voedsel schaars is leiden drinkwatervoorziening en gezondheidszorg tot meer kinderen en meer kinderondervoeding. Door verbetering van de drinkwatervoorziening en de gezondheidszorg stijgt het aantal kinderen per gezin, maar de hoeveelheid voedsel blijft gelijk. daardoor neemt de kinderondervoeding toe.”
• “Lager onderwijs leert arme kinderen niets waarmee ze een inkomen kunnen verdienen. “
• “De slechte kwaliteit van het bestuur kan niet door hulp worden verbeterd. Veel hulp maakt het alleen maar erger. Grote hoeveelheden hulp maken het de politici heel erg gemakkelijk om aan veel geld te komen. Daardoor zijn ze minder afhankelijk van de steun van de bevolking, en concentreren ze zich op het vergroten van hun eigen macht en rijkdom.”
• “Een derde van de staatsfondsen in de ontwikkelingslanden raakt zoek door corruptie.”
• “De grote hoeveelheden hulp aan Afrika veroorzaken een overwaardering van de lokale munt waardoor landbouw en industrie niet kunnen concurreren.”

Voor zijn wetenschappelijke onderbouwingen verwijs ik naar zijn website (http://www.ontwikkelingshulpanders.nl/), waar zijn publicaties gedownload kunnen worden. De typische opmerking die ik krijg als ik me negatief uitlaat over ontwikkelingshulp, zijnde dat het toch beter is dan niets doen, moet dus, helaas, negatief beantwoord worden. Het enige nut van ontwikkelingshulp dat overeind blijft, is dat het ons een goed gevoel geeft. Iets waar sommige mensen vooral in de eindejaarsperiode behoefte aan lijken te hebben.

In Azië is de armoede toch gedaald?

Ontwikkelingshulp zoals we die vandaag kennen is ontstaan als gevolg van de Koude Oorlog. Gekolonialiseerde landen kregen hulp van het westen om zo te vermijden dat deze landen stappen zouden zetten richting een stalinistische economie. Na de val van het stalinisme bleef de ontwikkelingshulp, weliswaar beperkter, bestaan, voornamelijk in Sub-Saharisch Afrika, maar verdween het politieke aspect. Toch nam de armoede veel sterker af in Oost- en Zuid-Azië, wat gedomineerd wordt door respectief China en India.

Na de val van het stalinisme in 1989-1990 verdween het enige reëel bestaande alternatief op het kapitalisme en kregen bedrijven uit de geïndustrialiseerde landen ongehinderd toegang tot een enorme reserve aan extreem goedkope arbeidskrachten. Verscheidene Aziatische landen hanteerden daarbij een politiek om buitenlandse investeerders aan te trekken via lokale vrijhandelszones. Deze zones kenmerkten zich door lage belastingen, afgeschafte douaneheffingen, een verminderde bureaucratie, een relatief goede transportinfrastructuur en goedkope toegang tot nutsvoorzieningen zoals elektriciteit. India begon met het uitbouwen van dergelijke zones in 1965, China vanaf 1979. In 1990 werd de regio van Shanghai een dergelijke vrijhandelszone. In combinatie met de lage lonen bleek dit een succesvolle formule.

Een groot deel van het westerse productieapparaat is geleidelijk aan naar deze Aziatische landen verhuisd, met als voornaamste bestemming natuurlijk China – dat zich heeft kunnen transformeren tot de “fabriek van de wereld”. Vooral na de val van het stalinisme waren er geen remmingen meer en versnelde deze delocalisatie.

Meer vrije markt

Afgaande op de vorige sectie is de logische conclusie dus dat er nood is aan meer vrije mark zodat ook de arme landen zich kunnen ontwikkelen en aldus de armoede kunnen uitroeien.

De economische groei in de Aziatische landen die een sterke economische ontwikkeling kenden en kennen is in eerste instantie gebaseerd op lage lonen. Hogere lonen zullen in een vrijemarktlogica leiden tot een zwakkere concurrentiepositie. Sinds een paar jaar is er inderdaad een trend waarbij bedrijven wegtrekken uit de meer geïndustrialiseerde kust van China naar het binnenland omdat de lonen te veel gestegen zijn. Dit lijkt aanvaardbaar. De bedrijven investeren daar waar dit het meest nodig is. Het belang van de aandeelhouders valt hier samen met dat van de armste lagen van de bevolking.

Nu hebben deze Aziatische exportgerichte landen natuurlijk een afzetmarkt nodig. Deze wordt – rechtstreeks of onrechtstreeks – gevormd door de geïndustrialiseerde landen, zeg maar de OESO landen. De grootte van deze afzetmarkt is gelijk aan de totale koopkracht van de bevolking in die OESO landen. En indien we willen dat de armoede in de ontwikkelingslanden verder afneemt is het in deze logica noodzakelijk dat de koopkracht in de OESO landen voldoende sterk blijft stijgen. Hoewel de lonen er sinds 1980 slechts met gemiddeld ongeveer 1% per jaar groeien, was er een sterkere toename van de koopkracht. Dit was mogelijk door een toenemende schuldgraad van zowel de bevolking als de overheden. Maar een schuldtoename kan niet eeuwig doorgaan. Met de huidige crisis zijn we op het kantelpunt gekomen. Het is bekend dat Japan al jaren in een recessie zit en dat de Verenigde Staten d.m.v. toenemende schulden al jaren boven hun stand leven. In Europa proberen overheden nu wanhopig aan schuldafbouw te doen d.m.v. besparingen en belastingen die de bevolking onvermijdelijk zullen treffen. Met andere woorden zal de afzetmarkt van de landen die op basis van lage lonen de voorbije twintig jaar een economische groei kenden en een zekere reductie van de armoede konden bewerkstelligen krimpen, met als logisch gevolg dat ook deze landen economisch in extreem zwaar vaarwater zullen terechtkomen, met alle gevolgen van dien voor de lokale bevolking. Die vrije markt biedt met andere woorden geen uitweg.

Wat kan er gedaan worden?

Allereerst vormen alle vormen van liefdadigheid – en dus ook ontwikkelingshulp -, hoe nobel de bedoelingen ook mogen zijn, geen fundamentele oplossing voor de bevolking. In het “beste” geval heeft die er baat bij en ontstaat er aldus een afhankelijkheidsrelatie. Bovendien versterkt liefdadigheid het status quo en helpt het dus fundamentele verbeteringen tegen te houden.

Als we naar de geschiedenis kijken, dat zien we dat dergelijke fundamentele verbeteringen er nooit zomaar gekomen zijn. Denken we maar aan de politieke overgang van de feodaal gecontroleerde systemen naar de hedendaagse democratische systemen, met o.a. de Franse revolutie in 1789. In eigen land is het algemeen stemrecht – op dat moment enkel nog maar voor mannen – er in 1893 gekomen na bloedige stakingen in Wallonië. Ook de welvaartsstaat die we vandaag de dag in België kennen is ontstaan in de nasleep van de tweede wereldoorlog. De heersende klasse was bang dat de massaal op straat komende bevolking kant zou kiezen van het dreigende stalinisme. Een meer recent voorbeeld is de Arabische Lente, waarbij de bevolking massaal in beweging kwam en komt tegen dictatoriale regimes. Dit zijn maar enkele voorbeelden die illustreren dat fundamentele veranderingen afgedwongen moeten worden door de bevolking zelf, de 99% zoals die genoemd wordt door de occupy beweging.

Ter vervanging van liefdadigheid lijkt het concept van solidariteit met mensen die in beweging komen voor hun rechten dus een effectievere aanpak, al is dit bij gebrek aan bekende organisaties die dit kunnen en willen organiseren niet evident. Desondanks zijn er in het verleden wel voorbeelden van dergelijke solidariteit te vinden zoals de mijnwerkersstaking van 1984-1985 in Groot-Brittannië. De mijnwerkers staakten er gedurende bijna een jaar, tevergeefs, tegen Thatcher die de mijnen wou sluiten en aldus het pad voor een neoliberaal beleid wou effenen. Zonder steun van buiten de mijnwerkerscommunity hadden ze dit nooit zo lang kunnen volhouden.

De bevolking moet in beweging komen en de vrije markt werkt niet. Dit is zo ongeveer de samenvatting van het voorafgaande. Als je tegen iets bent, moet je ook een alternatief kunnen aanbieden. Welke zijn de eisen die de bevolking dan naar voor zou kunnen schuiven? De voornaamste eis lijkt me die van nationalisatie van de sleutelsectoren van de economie onder democratische controle van de bevolking, dus met een open boekhouding die door iedereen geconsulteerd zou moeten kunnen worden, via onder meer het Internet, en waarbij de leidinggevenden verantwoording verschuldigd zijn naar de bevolking toe. Om te beginnen mag de banksector aan de beurt komen. In heel wat landen in voornamelijk Sub-Saharisch Afrika zorgen de rentelasten uit schulden uit het verleden voor een serieuze rem op de economische ontwikkelingen. Ten tweede zouden de bedrijven die de natuurlijke rijkdommen uit de landen exploiteren aan de beurt mogen komen, zodat de rijkdom uit de bodem naar de bevolking, die wat hoger woont, vloeit. Idem dito voor de lokale productie-eenheden; de winsten vloeien beter naar de bevolking dan naar de topmanagers en grote aandeelhouders. Verder zouden ook nutsvoorzieningen (elektriciteit, water, transport, telecommunicatie, …), gezondheidszorg, onderwijs en ook de overheid zelf aan de beurt moeten komen. De gemaakte winsten kunnen vervolgens in de economie geïnvesteerd worden, ten dienste van de bevolking.

Toegegeven, dit is geen evidentie. Maar wat is het alternatief? Suggesties zijn alleszins welkom.

De oorlogen in Afghanistan en Irak werden destijds door Bush voorgesteld als een oorlog voor “democratie”. In werkelijkheid lagen deze oorlogen in het verlengde van een lange geschiedenis van bloedig imperialisme en onderdrukking. Het begon al met de opkomst van de VS en de onderdrukking van oorspronkelijke bewoners…

Artikel en afbeelding door Etienne Heyndrickx

Een hoofdstuk dat geschrapt werd in de geschiedenis van het Amerikaanse kapitalisme: de verovering van de Indianen

Waarom heten indianen “indianen” als ze in Amerika wonen en niet gewoon “Amerikanen”?

Colombus zocht per schip een weg naar India. Toen hij aan wal ging noemde hij de bewoners Indianen en het onbekende land Amerika. De oorspronkelijke bewoners waren dus Amerikanen.

Hierop volgde een gewelddadige (genocide) uitroeing van de Indianen. Generaal Sheridan stelde in 1868/69: “Er zijn geen goede Indianen tenzij dode Indianen”.

Eind 19de eeuw: de paar duizenden overlevende Indianen werden gevangen genomen en in reservaten (concentratiekampen) gedropt onder regeringscontrole.

Het VS-imperialisme werd groot op de kap van de onderdrukking van de Indianen en heeft die bloedige interventiepolitiek verder gezet in het buitenland. Alle middelen zijn daarbij goed, van het platbombarderen van andere landen tot het inzetten van betaalde huurlingen of een verdeel-en-heerspolitiek. Op dit vlak is “No Change” de regel in de VS.

VS-bombardementen sinds 1945

• CHINA 1945/46 ….. 50/53
• KOREA 1950/53
• INDONESIE 1958
• GUATEMALA 1954/60
• CUBA 1959/60
• VIETNAM 1961/73 (2 miljoen doden)
• KONGO 1964
• LAOS 1964/73
• PERU 1965
• NICARAGUA 1980
• SALVADOR 1980
• GRENADA 1983
• LIBIE 1986
• PANAMA 1989
• BOSNIE 1995
• SOEDAN 1998
• JOEGOSLAVIE 1999
• AFGANISTAN 2001/09
• IRAK 2003/09 (200.000 doden )

Dit is de realiteit: meer dan 20 massale bombardementen op 19 landen met slimme bommen, witte fosfor, clusterbommen, kruisraketten, verarmd uranium,…

Alle traditionele Europese partijleiders en media (TV en geschreven pers) weigeren dit in vraag te stellen, integendeel zij blijven het VS-imperialisme steunen. Zelfs de zogenaamde “socialisten” weigeren resoluut in te gaan tegen dit terrorisme.

We kregen een stukje toegestuurd van een lezer uit Turkije. Terwijl velen genieten van een verdiende rust en op vakantie trekken naar landen als Turkije, blijft de situatie in dat land niet bepaald positief op het vlak van de mensenrechten. Onze lezer brengt enkele opvallende cijfers en feiten over het vakantieland Turkije…

Lezersbrief door Dikili

Vakantie … oef, eindelijk zullen velen zeggen. Twee of drie weken uit de dagelijkse sleur. Eindelijk vrij van bazen en stress. Je eens laten gaan. Ja, we hebben het nodig.

Velen gaan op reis naar Turkije. Een prachtig land, vriendelijke bevolking, gastvrijheid, zon en zee, betoverende landschappen en geen regen maar altijd zonneschijn in de vakantiemaanden.

Wie zeker zal genieten van de vakantiedagen is Kenan Evren, de generaal die op 12 september 1980 overging tot een staatsgreep. De man is intussen 92 en vele straten dragen zijn naam. In Kula is er zelfs een museum aan hem gewijd.

Dankzij de grondwet van 1982, opgesteld door de plegers van de staatsgreep en nog steeds voor het grootste stuk van kracht, is het onmogelijk de coupplegers te veroordelen. Volgend jaar is dit zelfs totaal onmogelijk want dan zijn de feiten verjaard. Dus laat Kenan Evren maar genieten van zijn oude dag. Daar ligt Europa niet wakker van.

Misschien is het goed om even te herinneren wat die staatsgreep dan wel betekende.

• Op twee jaar tijd (1980-82) werden 650.000 personenen gearresteerd en velen onder hen gefolterd en/of verkracht
• 210.000 politieke processen kwamen voor militaire hoven
• Er werden tegen 1.683.000 personen dossiers geopend
• 6.353 personen werden met de doodstraf berecht waarvan 50 effectief werden geexecuteerd terwijl 21.764 personen hele zware gevangenisstraffen kregen
• 348.000 personen verloren het recht op hun paspoort
• 15.509 personen verloren hun job aan de universiteiten
• 18.000 ambtenaren, 2.000 rechters, 4.000 politie-officieren, 2.000 leger-officieren en 5.000 leerkrachten verloren hun job
• 113.607 boeken werden verbrand (samen met kranten en tijdschriften 39 ton)
• tegelijk werden politieke partijen verboden, was er censuur en kwam er een nieuwe grondwet die onder andere verbood dat de leiders van de coup ooit zouden worden veroordeeld.

Vandaag is er het Ergenekon dossier. Vorig jaar ontdekte men een munitieopslagplaats en sindsdiens zijn de poppen aan het dansen. Ergenekon is een geheime organisatie, die opgericht is uit Nato-Gladionetwerk (waar heel toevallig Kenan Evren de baas van was) en die zich tot doel stelt het systeem te ondermijnen en staatsgrepen voor te bereiden.

Los van de wijze waarop het dossier door justitie is aangepakt, kan niemand ontkennen dat hier de fundamenten van een smerig netwerk naar boven komen. Een reeks onopgeloste moorden kan aan dit netwerk worden toegeschreven. Daarnaast wordt ook steeds meer de rol van de JITEM duidelijk, een illegale organisatie binnen de gendarmerie die ettelijke moorden heeft gepleegd (hoofdzakelijk op Koerden verdacht van sympathie met de PKK).

Een van de leiders van het netwerk, gepensioneerd generaal Ersoz, werd om gezondheidsredenen vrijgelaten uit voorhechtenis. De mensenrechten moeten immers – heel terecht – gerespecteerd worden.

Maar de vraag is, gelden die mensenrechten voor iedereen. Ook voor hen die de zon niet kunnen zien en achter de tralies zitten?

Hier volgt het verhaal van Zere Güler (gebaseerd op verklaringen van haar advocate en het netwerk bianet), een tragisch verhaal waarvan de afloop nog niet bekend is, maar waarschijnlijk zal zij niet – zoals Kenan Evren – van het zonnetje kunnen genieten.

In juni dit jaar vraagt de openbare aanklager van Adana om Güler Zere, een 37-jarige (politieke) gevangene te laten onderzoeken door het Medisch Forensisch Instituut van Adana. Op 22 juni stelt het Instituut dat ‘Zere zwaar ongeschikt is bevonden, haar leven serieus in gevaar is en ze totaal afhankelijk is van de zorg en observatie van anderen. Het is bovendien onmogelijk haar de noodzakelijk intensieve behandeling te geven, behandeling die ook voorziet in bestralingen, onder gevangenisomstandigheden. Het is aangewezen haar straf op te schorten tot ze beter is.’

Zere heeft kanker in de vierde graad en haar overlevingskansen worden op 30% geschat.

Op 25 juni vraagt de openbare aanklager of de gevangenis in het hospitaal van Adana geschikt is voor haar behandeling en krijgt een negatief antwoord. Op eigen initiatief besluit hij haar door te verwijzen naar het Medisch Forensisch Instituut van Istanbul. Om deze reden diende de advocatenliga een klacht in tegen betrokkene.

Toen Zere van de gevangenis van Adana naar Istanbul werd overgebracht (zo’n 1000 km) wilde men haar na een lange en vermoeiende dagreis die veertien uur duurde aan een lichaamsonderzoek onderwerpen alvorens ze naar haar cel werd gebracht. Ze weigerde zich te ontkleden en werd tijdelijk in een geïsoleerde cel gestoken en mocht geen contact hebben met medegevangenen. Een van de dokters van het Forensisch Medisch instituut onderzocht haar nauwelijks (enkel de pols- en hartslag werden gecontroleerd) en er volgde een negatief advies om haar voorlopig in vrijheid te stellen.

Het derde gespecialiseerde comite wordt voorgezeten door dokter Nur Bilgen. Deze geneesheer kreeg van de Turkse Medische Raad een schorsing opgelegd van zes maanden omdat ze een duidelijk geval van marteling niet had gerapporteerd. Betrokkene is door haar werkgever, het Ministerie van Justitie, vrijgesteld van de schorsing! En dit comite stelde dat mevrouw Zere kan behandeld worden in de gevangenis van het hospitaal van Adana!

Zere ligt in een geïsoleerde kamer in het hospitaal, een cel, slechter dan een normale gevangenis. Het raam, op twee meter hoogte, is voorzien van tralies. Voor de deur staan gewapende soldaten. Ze krijgt nog enkele vloeibare sondevoeding.

Dagelijks wordt zij naar oncologie gebracht om 10 minuten bestraald te worden. Als zij buitenkomt wordt ze omringd door gendarmes die ervoor zorgen dat zij niet kan gezien worden en zelf ook niemand kan zien. Ze mag zelfs niet wuiven naar vrienden of familie!

Om haar te bezoeken dient eerst een verzoek ingediend bij de procureur in Adana, dan bij de dokters daar. Daarna moet een toelating getekend worden door de juridische dienst van het hospitaal, dan door de administratie, daarna door een dokter als die te vinden is. Eens de handtekeningen gezet, kan ze wekelijks 15 minuten bezoek ontvangen. Deze procedure geldt eveneens voor haar advocate en haar vader, die dag en nacht in de buurt van het hospitaal blijft om een glimp van zijn dochter op te vangen!

Zere is niet het eerste geval. Vorige week stierf Ismet Ablak in de gevangenis van Erzurum aan kanker en dit nadat hij reeds dertig operaties had ondergaan! Volgens mensenrechtenorganisaties zijn tussen 2000 en 2009 al 306 gevangenen in soortgelijke omstandigheden gestorven.

Nochtans heeft Turkije alle internationale verdragen inzake mensenrechten en rechten van gevangenen of veroordeelden ondertekend!

De president van Turkije, Abdullah Gül, is gevraagd om tussenbeide te komen maar stelt dat hij dit enkel kan doen op voorwaarde dat de geëigende forensische medische rapporten aan hem worden bezorgd. De vraag is, van welke forensische dienst?

Blijkbaar is het in Turkije beter een gepensioneerd generaal te zijn, verdacht van het leiden van een geheim terreurnetwerk, dan een gewone gevangene. Net zoals het bij ons beter is een bankier te zijn die met de centen van de werknemer speelt dan een gewone werknemer die moet vrezen voor zijn job. Maar hiermee houdt de vergelijking dan ook op. Alleen, waarom twee maten en twee gewichten?

Regelmatig krijgen we vragen van scholieren en studenten die in het kader van taken op school informatie en/of standpunten zoeken. We kunnen niet altijd op alle vragen antwoorden of taken in de plaats van jongeren maken. Maar waar er ruimte is, proberen we toch om antwoorden naar voor te brengen of om scholieren en studenten op weg te zetten. Zo kregen we onlangs de vraag van een Mechelse scholier naar een standpunt over vergrijzing, klimaat en de EU. Onder meer op basis van eerder gepubliceerde teksten probeerden we te antwoorden. We publiceren hier telkens vraag en antwoord.

Jan (Antwerpen)

Is het inderdaad zo dat de pensioenen onbetaalbaar worden? Welneen! Waar in 1980 5,4% van het bruto binnenlands product (bbp) werd besteed aan pensioenen, is dat vandaag 5,2%. Bovendien gaf de overheid in 2006, ondanks het feit dat de werkloosheid en de kosten van de gezondheidszorg de voorbije 30 jaar fors gestegen zijn, nog steeds slechts 16,7% van het bbp uit aan sociale zekerheid, tegenover 16,2% in 1980.

De sociale zekerheid is niet onbetaalbaar. Het huidige “tekort” wordt niet veroorzaakt door de vergrijzing, maar werd tijdens 30 jaar van neoliberaal beleid bewust georganiseerd door de continue daling van de overheidstussenkomst en van de zogenaamde patronale bijdragen. Het is daartegen dat we moeten ageren, zonder in onderhandelingen te stappen die de structuur zelf van de sociale zekerheid ondermijnen.

LSP is voorstander van het activeren van de bevolking, maar dan wel op basis van kwaliteitsvolle en goedbetaalde jobs. Sinds de jaren ’80 is de geproduceerde rijkdom in ons land verdubbeld, maar we stellen vast dat een groot deel van deze welvaart slechts een minderheid in de samenleving ten goede komt. Wij pleiten voor een 32-uren werkweek met behoud van loon (minimaal 1500 euro netto) en bijkomende aanwervingen. Op die manier willen we tot een volledige tewerkstelling komen en zal de extra rijkdom die door de tewerkgestelde arbeiders geproduceerd wordt niet meer grotendeels naar de winsten van aandeelhouders van grote bedrijven vloeien, maar evenredig worden verdeeld over de gehele bevolking. Dit staat in tegenstelling tot het vaak helse werkritme en het lage loon waar het merendeel van de werkende bevolking vandaag mee te maken krijgt. In deze omstandigheden pleiten we voor het behoud (of het herstellen) van het brugpensioen op 55 jaar.

Wij zijn van mening dat vrijwillig naar ons land geëmigreerde arbeiders een volwaardige job, aan de arbeids- en loonsvoorwaarden die geldig zijn in ons land, aangeboden moeten krijgen. Dit om te vermijden dat geëmigreerde arbeiders aan verhoogde uitbuiting blootgesteld worden en gebruikt worden om de hier geldende arbeids- en loonsvoorwaarden onder druk te zetten. Als Open-VLD minister van Migratie Annemie Turtelboom pleit voor economisch migratie dan heeft ze uiteraard net de bedoeling om de zonet geschetste negatieve spiraal van arbeids- en loonsvoorwaarden te bevorderen. We hebben voldoende arbeidskrachten voorhanden – er zijn meer dan 1.000.000 mensen die een uitkering krijgen van de RVA en dus minstens onvolledig tewerkgesteld zijn – om de welvaart te creëren die nodig is om onze gepensioneerden van een rustige en mooie oude dag te doen genieten. Het is dus niet nodig om bussen gastarbeiders aan te voeren. Meer nog: het leegzuigen van de rijkdommen en de extreme uitbuiting in de neokoloniale landen door Westerse multinationals moet stoppen. Net als de barbaarse oorlogen waar Westerse regeringen, met de VS op kop, rechtstreeks of onrechtstreeks een hand in hebben. De bevolking van de neo-koloniale landen moet zelf, in alle vrijheid, kunnen beslissen over haar toekomst en het beheer van de eigen economie.

Vandaag, na 15 jaar intensief onderzoek, is er geen twijfel meer mogelijk: uitstoot van koolstofgas is de boosdoener inzake klimaatverandering, maar de menselijke activiteit wordt door verschillende studies als belangrijkste oorzaak hiervan bestempeld. Het laatste rapport van het Intergouvernementeel panel inzake klimaatverandering (IPCC) stelt dit met 90% zekerheid te kunnen zeggen. Op wereldschaal is de energieproductie alleen al verantwoordelijk voor 24% van alle uitstoot, gevolgd door de industrie met 23% (of 47% voor deze twee sectoren). Daarna volgt de landbouw, die 17% voor haar rekening neemt, terwijl transport en de ontbossing ieder verantwoordelijk zijn voor 14% van de uitstoot. Op de laatste plaats komen de gebouwen, met 8%. Natuurlijk verschillen deze gegevens van land tot land. In België werd in 2002 76% van alle uitstoot veroorzaakt door bedrijven en de regering.

In al deze sectoren worden de beslissingen genomen door een handvol managers en aandeelhouders van grote multinationale bedrijven, en regeringen die de belangen van de bedrijven veilig stellen. Het is duidelijk dat het kapitalistisch beheer van de productiemiddelen, waarbij winstmaximalisatie centraal staat, desastreuze gevolgen heeft voor mens en milieu. Voorhanden technologieën die de huidige productieprocessen milieuvriendelijker kunnen doen verlopen, worden niet geïmplementeerd omdat het de kosten doet oplopen en dus de winsten in gedrang brengt.

In de transportwereld veroorzaakt het wegtransport alleen al 81% van de broeikasgassen ter wereld (51% voor het passagierstransport en 30% voor het goederentransport). De voorbije twee decennia is het goederentransport gestegen met 170%. Het aantal personenwagens op aarde is sinds 1987 verdubbeld, en het luchttransport (verantwoordelijk voor 13% van de uitstoot) is met 76% gestegen sinds 1990. De bedrijven hanteren vandaag de dag de tactiek van “just in time”-leveringen en de “zero-stock”. Deze praktijk komt voort uit de wil van het patronaat om de goederenstocks te verminderen. Goederen die worden opgeslagen, brengen immers geen geld op. Nu worden goederen pas geproduceerd na bestelling, wat er voor zorgt dat, om de bestelling snel te laten leveren, de noodzakelijke ingrediënten in constante circulatie moeten zijn, vaak per vrachtwagen. In Frankrijk is het wegtransport van goederen verantwoordelijk voor 94% van de CO²-uitstoot uit transport, en dit zal nog toenemen met het gebruik van biobrandstoffen. Gemiddeld wordt er in Europa elk jaar 600 km spoorweg ontmanteld.

Het korter maken van de keten tussen producent en consument is geen kwestie van een onoverkomelijke stap terug, maar een kwestie van het terugdringen van het winstbejag in de transportsector. Hoe langer de keten, hoe meer de goederen in kleinere hoeveelheden, duizenden kilometers vervoerd kunnen worden, hoe meer winsten er kunnen gemaakt worden. Dit staat investeringen in grootschalige transportmiddelen (zoals ondergrondse transportbanden tussen industriezones) in de weg. Je schetst het zelf in je vraag: wie het wel doet heeft een "concurrentieel nadeel". LSP pleit voor de nationalisering onder arbeiderscontrole en -beheer van de transportsector, wat massale investeringen in nieuwe technologie mogelijk zal maken. Enkel zo zullen verouderde transportmethodes, zoals vrachtwagenvervoer, vervangen kunnen worden door meer efficiënte en milieuvriendelijke wijzen van transporteren. Op de EU zullen we hiervoor niet moeten rekenen (zie vraag 4).

Het uitbouwen van een economie die louter op diensten gebaseerd is, is een utopie. Met de 15.000 jobs in de grote autofabrieken zijn er in Vlaanderen ongeveer 100.000 jobs, waarvan een groot deel in de dienstensector, rechtstreeks of onrechtstreeks verbonden. Het verdwijnen van de autoproductie zou een groot deel van deze jobs onmiddellijk in gevaar brengen. In de meeste landen vormt de industriële productie de basis van de economische activiteit, waar rond een waaier aan dienstensectoren opgebouwd werden, vaak gefinancierd met de rijkdommen gecreëerd in de industriële basissectoren. Landen waar dit evenwicht sterk verstoord is, zoals in Ijsland waar nog meer dan elders via de financiële sector – een dienstensector – jarenlang virtuele rijkdommen gecreëerd werden, worden vandaag het hardst getroffen door de economische crisis.

Heel deze redenering geldt des te meer voor de dienstensector van de "innovatie en wetenschap". Waarom zou een multinational met fabrieken in China beroep doen op Belgische wetenschappers als er in China 1,2 miljard inwoners zijn, waar met de rijkdommen die gecreëerd worden in de aangetrokken industriële sectoren perfect een onderwijssysteem kan uitgebouwd worden dat voldoende wetenschappers van "Westers niveau" moet kunnen afleveren? Meer nog: je mag niet vergeten dat innovatie en wetenschap zeer arbeidsintensieve bezigheden zijn, waardoor de "loonkosten" er nog veel meer doorwegen als in, bijvoorbeeld, een autofabriek, waar de kosten van de fabrikant slechts voor 7% uit loonkosten bestaan. Producten als Windows van Microsoft worden bijvoorbeeld voor een groot deel ontwikkelt in India, door programmeurs die 60 of meer uur per week, voor geen geld, Microsoft software ontwikkelen.

LSP pleit dus voor het behoud van de industriële sectoren in ons land. We willen dat de sleutelsectoren in de economie genationaliseerd worden onder arbeiderscontrole en -beheer. Op die manier kunnen de arbeiders in een bedrijf, en de consumenten van de producten, op democratische wijze beslissen op welke wijze er aan de behoeften tegemoet gekomen zal worden, en hoe het productieproces georganiseerd moet worden.

De Europese Unie is een instantie die werd opgericht om de belangen van de Europese grootindustriëlen te behartigen. De EU stond de afgelopen 30 jaar garant voor een neoliberaal beleid. Het is onder druk van de EU dat overheidsbedrijven als De Post en de NMBS dienen geliberaliseerd te worden, dat ons hoger onderwijs aangepast wordt naar Angelsaksisch model, dat de vennootschapsbelastingen, en dus inkomsten voor de staat, dalen… Politici in de nationale regeringen gebruiken systematisch het argument dat de privatiseringen en besparingen die ze doorvoeren opgelegd werden door Europa. De instellingen van de EU zullen ook nu weer een centrale rol spelen in het afwentelen van de kosten van de economische crisis op werkende mensen hun gezinnen. We mogen geen enkel vertrouwen hebben in de EU!

Tegelijk merken we dat de EU de tegenstellingen tussen de nationale belangen van haar lidstaten niet kan overkomen. Toen de Belgisch-Franse bank als Dexia op het randje van faillissement stond, was er eerder sprake van een machtsstrijd tussen de Franse en Belgische regering dan dat beide lidstaten van de EU samenwerkten aan de redding van de bank. Er is ook nooit een eengemaakt reddingsplan voor de Europese economie gekomen, terwijl dat de EU nu net daar het verschil zou kunnen maken. Toen de VS de oorlog in Irak startten, slaagde de EU er ook niet in om tot een gemeenschappelijk standpunt te komen, op grond van de verschillende nationale belangen.

LSP is een organisatie met zusterpartijen over heel de wereld, waaronder in de meeste Europese landen. Wij zijn voor eenheid van de arbeidersklasse wereldwijd, en dus ook in Europa. Eenheid in het verzet tegen de neoliberale afbraak van de Europese Unie, en voor de opbouw van een Europese tegenmacht, gebaseerd op de organisatie van de arbeidersklasse in de verschillende nationale staten, en verenigt in een grote internationale wereldpartij voor het socialisme! Wij mogen ons niet te baseren op kapitalistische instellingen zoals de EU om een politiek in onze belangen te voeren, immers, dan zullen we bedrogen uitkomen. De jongeren en werkende mensen zullen zich zelf moeten organiseren op basis van een socialistische programma om zich te bevrijden van de ketenen van het kapitalisme.

---

Enkele verwijzingen

De eerste twee paragrafen uit de reactie op vraag 1 komen uit dit artikel.

Een aantal paragrafen uit het stuk over ecologie komen uit de brochure van Nicolas Croes

Irina

Ik las net het artikel over de Oost-Europese arbeiders wiens levens opgeofferd werden voor winst (en dit is niet overdreven: asbest is dodelijk bij inademing). Een triest verhaal zoals er zovele zijn, en lang niet het enige.

Binnen dit systeem is winstmaximalisatie door besparingen op veiligheid schering en inslag. Het komt meer voor dan we denken en op alle vlakken. De traditionele media en de machthebbers binnen bedrijven spiegelen ons maar al te graag voor dat onveilige werkplaatsen en arbeiders zonder rechten (i.e. arbeiders wiens rechten niet door wetten/een staat erkend en berschermd worden) die het vuile werk opknappen iets uit derdewereldlanden of ‘nieuw ontwikkelde’ landen als China en India is, maar niets is minder waar.

Neem als voorbeeld de Belgische bouwwerven. Arbdeiders, ongeschoold of geschoold, officieel aan het werk of in het zwart, werken er op stellingen zonder gezekerd te zijn, werken er langs onzorgvuldig opgebouwde afvalhopen, zonder bescherming op heel hete of regenachtige dagen etc. En zo zijn in elke sector wel voorbeelden te vinden van risicovolle werkomstandigheden voor arbeiders, niet omwille van de aard van het werk maar omdat een veiligere werkomgeving de werkgever meer kost.

Werkgevers hebben er alle baat bij om hun ‘vuilste’ karweitjes te laten opknappen door onwetende en/of onmondige arbeiders. Deze arbeiders zijn vaak onopgeleid, werken in het zwart, hebben soms geen papieren… en durven of kunnen hierdoor hun onmenselijke werksituatie niet rapporteren. Hierdoor kan de situatie blijven bestaan, tot voordeel van de werkgever die zijn winsten ziet stijgen omdat er minder geld in veiligheid, arbeidstaksen en loon (in het geval van zwartwerk) gepompt moet worden.

Deze excessen zijn eigen aan het kapitalisme:het systeem draait om winstmaximalisatie, en elke manier om winst te maximaliseren wordt aangegrepen. Het uitzuigen van arbeiders, van het stelen van hun arbeid tot besparingen op hun veiligheid, is de manier waarop dit gebeurt. Als we dit probleem willen oplossen, moeten we het hele economische systeem veranderen.

Deze website staat steeds open voor reacties van lezers. Stuur ons uw bijdragen via e-mail: redactie@lsp-mas.be. Artikels zijn eveneens welkom. Hieronder publiceren we een lezersbrief over ons standpunt inzake de hoofddoek.

---

Scheiding tussen kerk en staat?

Alleen al de laatste jaren is het tijdschrift Socialistisch Links steeds een voorstander geweest op redactionair vlak van het voortbestaan van de in 1830 ontstane Belgische staat, wat ook inhoudt dat men geheel de Belgische grondwet onderschrijft die o.a. inhoudt dat er een scheiding is van staat en religie (verschillende godsdiensten).

De heer Van Vossole is een andere mening toegedaan in het decembernummer van Socialistisch Links in het artikel “Baas over eigen hoofd”. Hoe moet ik als lezer van dit tijdschrift dat laatste interpreteren – begrijpen? Men kan toch de Belgischer grondwet niet à la carte interpreteren en naleven, dat getuigt immers niet van enige logica.

Hopend op een eerlijk intellectueel antwoord van uwentwege, en dus geen antwoord dat de lezer van uw tijdschrift zand in de ogen strooit in een poging om mijn vraag op een slinkse wijze te ontzeilen.

M.D., Halle

Antwoord van de redactie

Het artikel waarnaar M.D. verwijst is een licht geredigeerde versie van dit artikel dat reeds eind november op onze site verscheen.

Ons standpunt over de hoofddoek wekt in bepaalde kringen kritiek op omdat het ten onrechte wordt gezien als een standpunt dat een religieuze visie zou inhouden of onvoldoende de scheiding tussen kerk en staat zou respecteren. We vinden het vreemd dat een lezer nu de kritiek op ons standpunt inzake hoofddoeken verbindt met de nationale kwestie. Juist op deze twee punten vertrekt ons standpunt vanuit het idee: "Alles wat ons verdeelt, verzwakt ons". Dat heeft niets te maken met steun aan een bepaalde staatsconstructie, laat staan met de grondwet. Als marxisten weten we wat de grondwet waard is. Of genieten uw kinderen soms gratis onderwijs? Heeft uw werkloze buur recht op arbeid?

Wij vertrekken niet vanuit een steun aan een instrument van de burgerij – dat gebruik kan maken van onder meer het wettelijk stelsel om haar belangen naar voor te brengen. Wij vertrekken vanuit de belangen van de werkenden en hun gezinnen: arbeiders (al dan niet als bedienden), werklozen, gepensioneerden, jongeren,… Op vlak van de nationale kwestie spreken wij ons daarbij uit tegen een splitsing van de sociale zekerheid, maar dat wil niet zeggen dat we samen met de koning en pakweg Albert Frère de verdediging van België opnemen.

Ons standpunt over de hoofddoek wordt goed samengevat door de slogan: "baas over eigen hoofd". Wij denken dat de vrouwen zelf mogen beslissen wat ze dragen. Een hoofddoek is daarbij een mogelijkheid. Het is overigens nogal beperkend om te stellen dat een hoofddoek een religieus symbool is, het is grotendeels ontstaan als gewoonte. Ook bij ons zijn vrouwen die een hoofddoek dragen niet altijd religieus geïnspireerd om dat te doen. Maar los daarvan menen wij dat het niet aan de overheid is om te bepalen hoe iemands persoonlijkheid er moet uitzien.

Is een verbod op hoofddoeken een uiting van een "neutrale" overheid? Zoals mensenrechtenprofessor Brems in de discussie over de Gentse hoofddoeken stelde: "Voorstanders van een verbod vinden actieve vijandigheid blijkbaar ‘neutraler’ dan passief tolereren". En verder: "Je kunt neutraal zijn door ieder symbool te weren of je kunt dat zijn door iedereen gelijk te behandelen en dus niet te discrimineren. Dat is een keuze tussen een koude of een warme samenleving". Een mogelijk hoofddoekenverbod noemt de professor "pseudo-objectiviteit die onverdraagzaamheid in de kaart speelt".

Een discussie over wat objectief en neutraal zou zijn, kan ons te ver afleiden en allerhande filosofische overwegingen opwerpen. Maar Brems stelt wel een terechte vraag als die zogenaamde neutraliteit moet blijken uit de dienstverlening die wordt aangeboden door de overheden of door het uiterlijk van de persoon die de dienstverlening aanbiedt.

Wij pleiten ervoor dat de vrouw baas is over eigen hoofd en zelf beslist hoe ze er uit ziet. Daarom verdedigen we het recht om een hoofddoek te dragen, maar even goed het recht van scholieren om een piercing te dragen. Dat heeft niets met religieuze visies te maken, maar alles met een visie die vertrekt vanuit hetgeen ons verenigt in de strijd tegen uitbuiting, armoede en kapitalisme waarbij we ons verzetten tegen hetgeen ons verdeelt.

> Uitgebreider standpunt over de hoofddoek geschreven door Rukhsana Manzoor van onze Pakistaanse zusterorganisatie.

---

Ook reageren?

Stuur ons ook uw standpunt of reacties op artikels: redactie@lsp-mas.be

Deze website staat steeds open voor reacties van lezers. Stuur ons uw bijdragen via e-mail: redactie@lsp-mas.be. Artikels zijn eveneens welkom. Hieronder publiceren we enkele lezersreacties die we deze week binnenkregen.

---

Gespleten links

Beste vrienden,

Als je even nagaat wat er allemaal aan linkerzijde van het politiek toneel te vinden is, dan zou je ongeveer op de volgende (alfabetische) lijst kunnen uitkomen:

CAP www.anderepolitiek.be

KP www.kp-online.be (tijdelijk niet beschikbaar?)

LSP www.lsp-mas.be

PVDA+ www.pvda.be

SAP rood www.sap-rood.be

SP.A rood www.sp-a-rood.be

VONK www.vonk.org

Als je er dan dieper op ingaat en bijv. de aangeboden teksten, documenten en artikels doorneemt, dan kan je niet naast een zekere rivaliteit kijken. Je zou zelfs het woord vetes in de mond kunnen nemen. Niet dat ze openlijk uitgevochten worden. Nee, dat (meestal) niet. Het zit meer onderhuids. Als links-georiënteerde buitenstaander kan je dat enkel met lede ogen aanzien. Het voelt bijzonder pijnlijk aan en vult je met machteloosheid en afkeer.

Je kan er eventueel begrip voor opbrengen. Het is een oud zeer, links is het al zeer lang gewoon om ruzie te maken over alles en nog wat. En de val van de Berlijnse Muur was een oplawaai van jewelste, dat zal ook geen deugd gedaan hebben… Maar intussen wrijft rechts zegevierend in zijn handen, en ziet dat alles goed is. Je kan het rechts niet veel gemakkelijker meer maken, is het niet?

Alweer als buitenstaander stel je dan de vraag: wanneer gaan jullie nu eindelijk eens samenwerken? Vind je dat nu niet echt dringend en hoognodig? Is je eigen gelijk dan zo veel belangrijker? Denk je dat wij buitenstaanders er van wakker liggen wie er nu wel of niet gelijk heeft/had Lenin, Trotski, Stalin, Mao, Fidel, … ? Kan je echt niet focussen op datgene wat jullie verenigt ipv wat jullie splitst?

Geloven jullie allemaal in de analyses die Marx gemaakt heeft? Ja, toch?

Geloven jullie allemaal dat het kapitalisme op zijn minst ingeperkt, gecontroleerd of bijgestuurd dient te worden?

Geloven jullie allemaal dat de werkdruk naar beneden moet? Uitbuiting uit de wereld verbannen moet worden?

Geloven jullie allemaal huisvesting betaalbaar moet blijven, meer sociale woningen nodig zijn?

Geloven jullie allemaal dat het privatiseren moet ophouden zoniet teruggedraaid dient te worden?

Geloven jullie allemaal dat het loon van vrouwen gelijk moet zijn als dat van mannen voor gelijk werk?

Geloven jullie allemaal dat voeding betaalbaar en veilig moet blijven?

Geloven jullie allemaal mens en milieu voorrang moeten krijgen op winst?

Geloven jullie allemaal dat het stakingsrecht niet aangetast mag worden?

Geloven jullie allemaal dat België niet verder gesplitst mag worden?

Dit lijstje kan zeker nog een heel eind uitgebreid worden met allemaal actuele vragen waar jullie allemaal wellicht telkens volmondig ja kunnen op antwoorden. Een gezamelijk programma opstellen, waar iedere partij achter kan staan, moet dus mogelijk zijn.

Gefragmenteerdheid en gespletenheid heeft de linkerzijde vleugellam gemaakt. Versplinterde krachten kunnen haast niets uitrichten. Alleen op de rechterzijde trekt men in koor eensgezind aan hetzelfde zeel. Ongebreideld kapitalisme is het resultaat.

Wordt het niet stilaan tijd dat ook de linkerzijde slimmer wordt, volwassen wordt? Laat het egoisme, doorgedreven individualisme, de wet van de sterkste enz… allemaal over aan de rechterzijde. Stop nu met die steken onder water, "wij weten het beter" discours, persoonlijke vetes, enz… Solidair zijn, samenwerken, eigenbelang aan de kant schuiven, compromissen sluiten… dat zijn eigenschappen die bij de linkerzijde horen. Die moet je herwaarderen. Eendracht maakt macht.

Dit is niet de opinie van één enkel individu. Heel veel mensen staan met dezelfde verbazing en ongeloof te kijken en vragen zich af : hoe is het mogelijk dat ze zo tegen elkaar blijven ingaan en nog altijd niet inzien dat er maar één manier is om links weer aan bod te doen komen, links te doen herleven, nl. samenwerken. Vorm een kartel Verenigd Links of zoiets. Knappe koppen genoeg. Ze moeten enkel hun koppigheid opofferen.

Stefaan C., Ledeberg

---

Stop de liberale distributiemolen…

Ondanks de rake klappen slaagt de voorbije legistratuur er nog steeds in om campagne te voeren in onze media, zelfs in het objectieve journaal wordt hun winkel gepromoot. Eén na één worden de meest milieuvriendelijkste bedrijven getoond. Intercontinentale aankopen zoals de ipod en Chinese auto’s worden sterk aangemoedigd voor de particulier, worden gepromoot als de enige oplossing voor de stijgende prijzen. Producten worden meermaals opgekocht en continentaal vershaggerd vooraleer ze staan waar ze thuishoren of zelfs dat nog niet. Ecotaksen op drankflessen worden in onze nek gedraaid, zijn niet transparant als duurder of milieu-onvriendelijk gemarkeerd en onrechtstreeks cadeaus voor de bedrijven.

Een belasting op luchtvervoer in vrachtwagens is er helaas nog niet. Dit laatste loopt echter veeleer de spuigaten uit dan het min of meer recycleerbare PMD-afval. Wij pleiten dan ook voor een genationaliseerde post, daarna een geïnternationaliseerde post, een post die permanent progressief / revolutionair van onderuit wordt bijgestuurd, een post met inbreng die de mensen motivatie tot werken en uitdagingen verleend. Krachtige efficiënte maatregelen die niet zomaar in het voordeel van liberalen kunnen getrokken worden. ‘t Moet eens gaan gedaan zijn met die 5 vrachtwagens die dagelijks elk 1 doosje komen afzetten en om de schuld in onze schoenen te schuiven: de vervuiler betaald, wel laat de vervuiler dan betalen… De werkelijkheid is dat deze zwendel in de lift zit. De prognoses zijn dat er binnen de kortste keren dubbel zo veel vrachtwagens rondrijden…

Wij weten dat het aantal milieuvriendelijke bedrijven helaas procentueel beperkt is en dat maar al te veel bedrijven profiteren van een te dominante positie. (Microsoft is één der duizenden en de juridische slagkracht is te beperkt en komt te laat.) Een liberale maatschappij kan de beesten niet temmen, enkel stimuleren. We mogen niet alle liberalen over dezelfde kam scheren, maar kunnen over een groot gros groten wel zeggen dat ze ver naast hun gevoel voor verantwoordelijkheid enkel de zakken vullen en zich een te hoge standaard aanmeten (soms onbewust), dat ze nieuwe markten exploiteren gebaseerd op incompatibiliteit en zelfconcurrentie, ingepakt in een mooie marketingstrategie en een zo snel mogelijke dumping op de markt, zelfs met te goedkope materialen. In tijden van verminderde winst resulteert dit in machines die de vrachtwagen opmoeten naar landen waar de mensenrechten nog in hun kinderschoenen staan, richting de betere uitbuiting. Waanzin die doorbroken moet worden! We weten dat het topmanagement vanuit de Hilton er alles aan zal doen om de saneringskosten zo laag mogelijk te houden en om de winst te maximaliseren.

Cadeau’s vliegen werkelijk de deur uit laat men ons uitschijnen. Puur bedrog: 50% van onze hedendaagse jonge tweeverdieners gaan van 200 euro beslastingsvermindering en gigantische prijsverhogingen echt geen dakje meer kopen. Indien we 9 miljard mensen menswaardig willen laten leven dan zullen we maatregelen moeten nemen tegen de grootgrondbezitters en investeerders uit de gouden jaren ’60, gelijke investeringskansen voor jong en oud, loonmatiging voor andere klasses. Het gereten gat in de begroting is in eerste plaats onze cadeau op lange termijn. "U laat uw ipod toch ook overkomen vanuit de states, dat kost u dan 200 dollar in plaats van 200 euro gezien de recessie" Waanzin! Auto’s dienen we niet hier te kopen, maar in te voeren vanuit China. Speciale mafioso bedrijven laten u immers het bos door de bomen weer zien in deze procedure, wat een cadeau… Straks drukt de overheid nog een brochure hierover, innovatief investeren voor het gezin met een rubriek beurs ofzo… Binnen dit systeem is dit een kwestie van creatief blijven om economische groei te verwezelijken tot deze maatregelen op zijn, dus waarom nieuwe markten niet baseren op politieke en juridische onkunde? De tijd die we nodig hebben om deze corrupte markten de kop in te drukken, weegt niet op tegen de winsten die in dezelfde tijd gemaakt worden… Vindingrijkheid kan beter geïnvesteerd worden.

Liberale studies over luchtvervoer zouden heel anders kunnen uitdraaien dan de studie die groen zou aanvragen. Het probleem van lucht in vrachtwagens neemt echter torenhoge proporties aan en wordt steeds erger, binnen of buiten de gigantische verpakkingen… Een beetje statistisch schattingsgevoel en we weten dat 35% van de distributie pure lucht is of erger. Zelfs de liberale studie zal niet beter uitdraaien of zal gemanipuleerd worden op de bekende Bush-manier ("misschien een big-bang"). Het grote probleem is dat multinationals elk een zo goedkoop mogelijk eigen distribiteurscontract hebben en als men niet van onderuit werkt (waar moet het product wanneer terecht komen?) geeft dit gigantische problemen. Willen we het fileprobleem aanpakken of niet?

Spotten met de media kan natuurlijk niet zomaar. Programma’s zoals de vrije markt en kritiek vanuit de consumentenvereniging juichen we enkel toe! Toch absoluut onvoldoende… Beursprommotie is ronduit de doorn in het oog! ‘t Wordt tijd dat de garde zichzelf socialist noemende mensen wakker schiet! ‘t Wordt tijd dat we ons niet laten verdelen door een bende banale keltische landsgrensverdedigers. ‘t Wordt tijd dat wij in ons eigen belang gaan toveren en om te beginnen dat PMD-verhaal eens gaan aanpakken. 90% van die flessen is rond. Wij eisen dat tegen 2010 die flessen vierkant worden met ingedrukte teut of ze komen het land niet meer in. En dat onze klucht eens gaat rondbellen welke landen hiervoor te vinden zijn… Een beetje Marxistisch onderwijs op de juiste plaats zou die olieboeren wel eens ferm te kakken kunnen zetten.

Jeroen T., Leuven

Deze website staat steeds open voor reacties van lezers. Stuur ons uw bijdragen via e-mail: redactie@lsp-mas.be. Artikels zijn eveneens welkom. Hieronder publiceren we enkele lezersreacties die we deze week binnenkregen.

---

Kapitalisme biedt geen weg vooruit

Geld is geen goede drijfveer. Het kapitalisme is niet in staat om armoede op te lossen. Onze economie en technologie zijn sterk genoeg om het kapitalisme er uit te gooien. Om maar één voorbeeld te geven. Waarom zouden we geen transport organiseren met meer treinen of op magnetisme of water. Waarom geen jobs creëren in de eigen buurt zodat we minder nood hebben aan auto’s of transport. Dat zou ecologisch beter zijn, maar nu draait alles om geld.

Er zijn veel problemen in het actuele systeem en het zal nodig zijn om samen in rebellie te gaan tegen de leiders om hen duidelijk te maken dat zij niet alleen zijn in hun wereldje. Waarom zouden we ons hele leven als slaven blijven tewerk gaan? Het is nodig om de bazen en hun instrumenten, zoals de media of politici, hun controle op de samenleving te ontzeggen. Samen kunnen we veel meer bereiken in het organiseren van ons leven en de samenleving.

De problemen van deze samenleving zijn collectief en niet individueel. Het zijn niet de individuen die met de auto rijden die verantwoordelijk zijn voor de vervuiling die hierdoor wordt geproduceerd. Dat hangt samen met druk om op tijd te komen op het werk of na het werk of andere transportbehoeften. Daar moeten we dus iets aan doen. In plaats van achteruit te gaan en de jonge generatie een slechtere toekomst aan te bieden, is het nodig om er samen voor te zorgen dat we een betere toekomst afdwingen.

Sonny M., Turnhout

---

Volledig akkoord

Kameraden,

Ik heb de analyse in verband met de SPa en de vrije markt aandachtig gelezen en ik ga voledig akkoord met wat Eric schrijft. Het is in een duidelijke taal geschreven zonder moeilijke woorden en niet te lang , maar wel juist.

Etienne H, gepensioneerd delegee VUB, Blankenberge

In het zomernummer van ons maandblad Socialistisch Links publiceerden we een dossier over ecologie. We kregen een lezersbrief van Bernard Moch die een aantal opmerkingen had over het artikel van Nicolas Croes. We publiceren de lezersbrief en een antwoord erop. Lezers die willen reageren op artikels kunnen ons steeds contacteren: redactie@lsp-mas.be.

---

Geen karikatuur maken van “ecologische” kritiek op het systeem

Beste Nicolas,

Ik ben het volledig met je eens als je stelt dat het niet mogelijk is om het milieu te redden onder het kapitalisme. Ik volg je echter niet als je wat een karikatuur maakt van de bestaande ecologische kritieken op het huidige systeem.

In het artikel werden bioproducten eenzijdig voorgesteld als een manier om in te spelen op een gevoel van voedselonveiligheid om zo de winsten op te drijven zonder dat we echt weten of het product “bio” is of niet. Nochtans volstaat het om de etiketten te bekijken.

Een dergelijke argumentatie herneemt de logica van de agroindustrie waar ook gedacht wordt dat de chemische nijverheid en de wetenschappelijke ontwikkelingen op dat vlak leiden tot vooruitgang. Dat argument wordt door de agroindustrie bijvoorbeeld gebruikt om de graanproductie op te drijven met meststoffen en pesticiden. Zien we hier in naam van de vooruitgang een front van revolutionaire marxisten en voedingsmultinationals?

Als je in afwachting van de revolutie geen probleem hebt met vlees dat volgespoten is met hormonen, kippen die uit concentratiekampen komen of salade waar je de pesticiden nog in proeft, dan doe je maar. We kunnen ons erbij neerleggen dat we slecht voedsel eten, maar we kunnen er ook voor opkomen dat bio de norm wordt en toegankelijk is voor iedereen.

Voor mij is het even belangrijk – misschien zelfs belangrijker – om op te komen voor gezonde voeding als pakweg om ons te verzetten tegen de prijsverhogingen voor vuilniszakken. De verhoging van de levensstandaard de afgelopen 30 jaar heeft de consumptie sterk doen toenemen met een steeds grotere vervreemding op breedbeeldschermen, winkelwagentjes vol industriële rommel om te eten, blinkende velgen voor onze auto’s en vette frieten tijdens de voetbal op televisie.

We kunnen geen goede levensstandaard hebben als we geen levenskwaliteit hebben en omgekeerd. We moeten op alle fronten strijden. Bioproducten zullen de wereld niet veranderen, maar de 32-urenweek zonder loonsverlies ook niet. Alle kritieken op het systeem (van links) kunnen nuttig zijn, zeker als mensen zich organiseren om de kritieken in strijd om te zetten. In plaats van de problemen van iedere contestatie te zien, moeten we er eerder een open deur in zien. Als in het artikel de theorie van het “duurzaam ontgroeien” wordt gelijkgesteld met de besparingslogica van de neoliberale regeringen, begeef je je op het pad van een sectaire houding.

Het komt er niet alleen op aan om de eis van een nieuwe arbeiderspartij naar voor te brengen, we moeten ook concrete politieke standpunten innemen om in die richting te kunnen gaan. En daarbij mogen we geen kunstmatige verdeeldheid zoeken, maar moeten we zoeken wat ons verenigt. Daarover ga ik graag de discussie met je aan.

Bernard Moch,

Leraar en schapenhoeder

---

Opkomen voor meer levenskwaliteit is onderdeel van collectieve strijd

Beste Bernard,

We hechten wel degelijk een groot belang aan de levenskwaliteit van de bevolking en verzetten ons dus tegen het onverantwoorde gebruik van chemische producten in de voedingssector. Maar wij denken dat de strijd voor een gezonde voeding moet worden gekoppeld aan de strijd voor een radicale systeemverandering. Het komt er overigens niet op aan om daarop te wachten, maar wel om er actief voor te zorgen dat deze verandering er sneller en doeltreffender kan komen.

Om een “bio etiket” te krijgen, moeten producten voldoen aan een aantal voorwaarden die worden gecontroleerd door instanties. Misbruik is mogelijk, maar gelukkig komt dit op het eerste gezicht minder voor bij bioproducten. Maar achter de term “bio” schuilen verschillende realiteiten, van industriële bio tot artisanale producten. Zelfs een aantal farmaceutische multinationals investeren nu in de biomarkt omdat er heel wat winst te rapen valt.

Wij stellen dat er vandaag nog steeds heel wat vooruitgang mogelijk is op basis van de chemische nijverheid en wetenschappelijke ontwikkelingen. Dat betekent echter niet dat we achter alle mogelijke toepassingen of mechanismen staan die werden ontwikkeld. We staan uiteraard ook niet aan de kant van de multinationals die enkel geïnteresseerd zijn in wetenschappelijke ontwikkelingen die hun winsten sneller kunnen laten toenemen.

We zijn het met je eens over de noodzaak om komaf te maken met het kapitalisme. Heel wat aanhangers van de biosector proberen echter om de mensen één voor één te overtuigen om andere voeding te kopen. En dat op een ogenblik dat de media, het onderwijs of de voedseldistributie in handen zijn van de kapitalisten die gesteund worden vanuit de staat. Hierdoor wordt voor velen het produceren en eten van bio een doel op zich, zonder het te koppelen aan een politieke activiteit.

Wij denken dat een proces van collectieve strijd de materiële voorwaarden kan creëren om uiteindelijk ook verandering te bekomen op het vlak van de mentaliteit (of het bewustzijn). Kleinschalige productiemethoden zullen niet volstaan om te breken met de gewoontes die ons dagelijks door het kapitalisme worden aangeleerd.

Een eis zoals de herverdeling van het beschikbare werk door een arbeidsduurvermindering zonder loonsverlies (bijvoorbeeld tot 32 uren per week) lijkt ons een ordewoord die wel degelijk ingaat tegen de fundamenten van dit systeem omdat het de tegenstelling belicht tussen de behoeften van de meerderheid en de winsthonger van een kleine minderheid.

Dit is natuurlijk maar een kort en onvolledig antwoord. Wel wil ik nog benadrukken dat onze kritieken bedoeld zijn om tot meer duidelijkheid te komen. Als het scherp gesteld wordt, is dit omdat we op een eerlijke wijze onze standpunten naar voor willen brengen. Het feit dat we elkaars standpunten kennen is een gezondere basis voor gemeenschappelijke acties. Ik hoop uiteraard dat we elkaar in strijdbewegingen zullen tegenkomen en dat we daar, ondanks meningsverschillen, samen zullen opkomen voor echte verandering.

Nicolas Croes