Your cart is currently empty!
Category: Lezers
-
Razzia’s tegen illegalen onder het voorwendsel van drugs
Lezersbrief door een activist, syndicalist, arbeider en antifascist uit Antwerpen-Noord
De drugswetten en het drugsverbod worden ingezet als wapen waarmee je een hond kan slaan (in dit geval illegalen). Afgelopen weekend was het weer zo ver. De politie liet nog eens erg duidelijk zien waarom we vasthouden aan de prohibitie en het criminaliseren van mensen die drugs gebruiken. Er was in Antwerpen-Noord opnieuw een razzia tegen mensen-zonder-papieren onder het voorwendsel van drugs.
Razzia’s in Antwerpen … Ze gebeuren nog steeds… Mensen worden op lijsten gezet… Door Vlaams Nationalisten en Christenen! Die jagen op mensen zonder papieren… De drugswet, dat is iets handig zeg, dat is een echt geriefke!
Een voorbeeld (Belgabericht van zaterdag 20 april 2024): “Politieactie tegen drugsoverlast in Antwerpen-Noord. In Antwerpen houdt de politie op dit moment een actie tegen drugsoverlast in de Seefhoek. Agenten zijn daarbij specifiek op zoek naar mensen zonder wettig verblijf. De dienst Vreemdelingenzaken (DVZ) houdt sinds kort plaatsen beschikbaar voor veelvuldige overlastplegers en criminelen in gesloten asielcentra.”
Of nog dit bericht: “Actie tegen drugsoverlast in Antwerpen-Noord: 2 drugsdealers aangehouden, 10 mensen naar gesloten instelling voor illegalen.”
De Antwerpse politie, onder leiding van N-VA’er Bart De Wever, liet zijn spierballen weer rollen voor het oog van de opgeroepen camera’s en het gejuich van de kleine middenstand in Antwerpen 2060. Ook de staatssecretaris voor asiel en migratie Nicole de Moor (CD&V) was er bij.
De politie heeft op het Noord sinds kort de bevoegdheid gekregen om er systematische identiteitscontroles uit te oefenen.
Die drugswet, dat is toch iets handig zeg, dat is een echt geriefke!
“Drie personen die op de High Trouble-lijst stonden, werden ingerekend. Dat zijn mensen die hier illegaal verblijven en door bijvoorbeeld druggebruik voor overlast zorgen.”
De burgemeester en de politie weten dat het “not done” is om “zomaar” op het Noord razzia’s te doen tegen illegalen en mensen-zonder-papieren. Dat zou alleen maar weerstand opwekken en hun goedbedoelde pr-actie zou zich al snel tegen hunzelf keren.
Maar! Bart De Wever heeft daar jaren geleden al een oplossing voor gevonden. ‘Als we nu eens onder het mom van een actie tegen drugs en drugsoverlast, een razzia doen om illegalen en mensen zonder papieren op te pakken en weg te steken…’
En dat is dan ook wat ze deden. Er waren een 50-tal agenten (in burger en in uniform), er waren de ogen van de meer dan 500 camera’s die de stad “bewaken”, en dan nog eens een hele hoop andere camera’s; die van de massaal opgeroepen pers, om het toneelstukje helemaal af te maken en De Wever als “hardwerkende” politicus te portretteren en dat twee maanden voor de verkiezingen!
Wat kan de bevolking die mensen zonder papieren schelen? Ja, en het zijn dan nog eens druggebruikers ook!
Antwerpse druggebruikers weten al jaren hoe de vork aan de steel zit met de meest rechtse politici die ooit in ons land bezig geweest zijn: drugs zijn een wapen in handen van de leidende elite. Diezelfde elite die de status quo over drugs al jaren in stand houdt.
Enerzijds omdat het nu eenmaal een makkelijk bruikbaar machtswapen is, en anderzijds omdat het diezelfde elite is die vermoedelijk mee aan tafel zit om die extreme winsten van die Antwerpse drugshandel af te romen.
En geen dag gaat voorbij of deze of gene politieagent blijkt betrokken te zijn bij die o zo lucratieve drughandel.
Ik weet niet meer wat gedaan of gezegd. Ben ik de enige die hier moeite mee heeft? Want ik hoor hier niets of niemand over. Hoe leg je uit aan mensen dat deze situatie ernstig is? Dat voor hetzelfde geld die of die bevolkingsgroepen op dezelfde manier aangepakt kan worden (je moet altijd de self-interest van mensen benoemen).
-
Platform ‘Laat Leyla leven’ protesteert tegen politieke repressie in Turkije
Standpunt van het platform ‘Laat Leyla leven’
Leyla Güven De groeiende politieke repressie in Turkije treft alle segmenten van de samenleving, maar vooral ook het Koerdische volk.
Het dictatoriale regime van president Erdogan en zijn AKP partij heeft de voorbije 3 jaar tienduizenden mensen gearresteerd, anderen zijn omgebracht door de veiligheidsdiensten omdat zij anders dachten dan Erdogan. Duizenden mensen zijn gearresteerd omwille van hun berichten op sociale media. Mishandelingen in detentiecentra en gevangenissen zijn routine geworden. Ongeveer 150 duizend mensen zijn ontslagen door uitzonderingswetten onder de staat van beleg en dit zonder mogelijkheid om deze beslissingen aan te vechten. Duizenden mensen hebben het land moeten verlaten omwille van de repressie en velen zijn naar Europa gekomen.
Ondanks deze zware aanvallen op de democratische rechten en de pogingen om de gehele gemeenschap het zwijgen op te leggen, gaan de volkeren van Turkije vastberaden in verzet en buigen niet voor het regime. Vrouwen staan zelfs op de voorgrond in deze strijd. Tienduizenden vrouwen gingen op 8 maart de straat op om hun recht op leven en bestaan op te eisen tegen het mannelijk geweld. De politie heeft geweld gebruikt tegen hen. Terwijl Erdogan blijft beweren dat hij niet gelooft in gendergelijkheid, zien we dat in ‘zijn’ Turkije elke dag 4 vrouwen omgebracht worden door mannen.
Leyla Güven is één van de vrouwen die moedig weerstand bieden tegen dit regime. Zij is één van de 67 parlementariërs van Turkije’s derde grootste partij, de Democratisch Partij der Volkeren (HDP). Zij werd verkozen tijdens de verkiezingen van 24 juni 2018. Ze kandideerde vanuit de gevangenis en geraakte vanaf haar kiesomschrijving verkozen met 90% van de stemmen.
De HDP ijvert voor een democratische en vreedzame oplossing van Turkije’s grootste probleem, namelijk de Koerdische kwestie. De vroegere co-voorzitters van die partij, Figen Yüksekdag en Selahattin Demirtas, samen met nog 11 andere verkozenen, zitten nu in de gevangenis. Meer dan 3000 leden van die partij, van de basis tot de top, zitten vast, evenals 96 verkozen burgemeesters uit de Koerdische regio’s.
Leyla Güven was gearresteerd op 31 januari 2018, en na de verkiezingen in juni had ze vrijgelaten moeten worden omdat de Turkse wetten dat voorschrijven. Maar dat werd haar geweigerd. Het Turks regime overtreedt zienderogen zijn eigen wetten. Haar gevangenschap vond plaats onder moeilijke omstandigheden zoals bv. bemoeilijkte communicatie met de buitenwereld. Daarop startte ze op 4 november 2018 een hongerstaking om de opsluiting van alle politieke gevangenen aan te klagen.
Leyla Güven wou duidelijk maken dat de dictatuur van Turkije zich bouwt op basis van een massale arrestatie van opposanten en hun isolatie van de rest van de samenleving, en door het onderdrukken van zelfs de meest minimale democratische eisen van de Koerdische gemeenschap. Ze gelooft dat de beste manier om deze onderdrukking op te heffen en een weg te openen voor democratisering, kan door te blijven eisen dat de Koerdische kwestie op een democratische en vreedzame manier opgelost wordt.
Leyla Güven zegt dat om tot zo’n oplossing te komen, de isolatie van de Koerdische volksleider Abdullah Öcalan dringend opgeheven moet worden. Sinds de lente van 2015 kunnen zijn familie, advocaten en politici hem niet meer bezoeken. Leyla klaagt deze isolatie-politiek aan die volgens vele internationale conventies een vorm van mishandeling is. Eigenlijk zegt Leyla dat Turkije zijn eigen grondwet en de geratificeerde verdragen moet volgen, en dat dit al volstaat om de isolatie van dhr. Öcalan te stoppen.
Het doorbreken van de isolatie-politiek tegen de politieke gevangenen, op de eerste plaats tegen Öcalan, is de hoofd voorwaarde om tot een vreedzaam en democratisch proces te komen. De democratisering van Turkije en de oplossing van de Koerdische kwestie beïnvloeden ook de dynamieken in het Midden-Oosten en zelfs Europa. De voorbije jaren zagen we dat, als de Koerdische kwestie niet op een democratische manier opgelost kan worden, Turkije massaal investeert in jihadistische groepen en de Syrische burgeroorlog aanvuurt. Dit veroorzaakt migraties en crises elders.
Leyla Güven strijdt niet enkel voor de volkeren van Turkije, maar ook voor alle volkeren in het MiddenOosten, voor hun gelijkheid en voor een vreedzame co-existentie op hun eigen gronden. Nu IS bijna verslagen is, is het tot stand brengen van zo’n vrede zeer belangrijk. De kans voor een echte vrede moet gegrepen worden.
Leyla Güven is niet alleen. Duizenden andere politieke gevangenen voeren dezelfde strijd tegen deze politieke repressie en isolatie, en roepen ons allemaal op om deze strijd voor vrede en democratie te steunen. De protestbeweging van de hongerstakers werd in gang gezet door Leyla en werd vanaf 16 december bijgetreden door 30 andere gevangenen, en sinds 1 maart zijn zo’n tienduizend gevangenen in hongerstaking, onder andere ook de ex-verkozenen die in de gevangenis zitten. Sinds 3 maart zijn ook 3 huidige HDP verkozenen aan het hongerstaken in Amed (Diyarbakir). En sinds 17 december zijn er ook 14 mensen, waaronder politici en journalisten, in een hongerstaking in Straatsburg. Er zijn nog tal van hongerstakers in andere Koerdische en Europese steden. Allen verzetten zich tegen het regime met niks anders dan hun lichaam. En allen hebben één boodschap: Stop de isolatie, laat Öcalan spreken met zijn advocaten en geef vrede een kans.
Wij zien de eisen van Leyla en de andere hongerstakers als democratische basis eisen en deze eisen zijn ook onze eisen. Wij zien ons verantwoordelijk om de strijd van het Koerdische volk en de democratische krachten in Turkije voor democratie, mensenrechten, gerechtigheid en vrede, te ondersteunen.
Wij zijn burgers en organisaties, uit Turkije, Koerdistan en België, wij zijn progressieve, antifascistische en solidaire burgers en organisaties. En wij hebben ons verenigd in het platform Laat Leyla Leven. Wij verdedigen Leyla’s en al de andere politieke gevangenen hun recht om te leven en steunen hun eisen. Wij roepen de Belgische en Europese instituties en politici op om de stem van Leyla te horen en concrete stappen te ondernemen tegen de Turkse regering. Wij roepen het Belgische publiek op om deze strijd voor democratie en vrede te steunen en solidair te zijn.
Eerste handtekeningen:
Arzu Demir (journalist)
Ashley Vanderkerckhove (vrouwenrechtenactivist)
Aynur Tasdemir (SPA-gemeenteraadslid Leuven)
Baharak Bashar (voorzitser Plasactie)
Bernard Daelemans (hoofredacteur Meervoud)
Chris Den Hond (video-journalist)
David Baele (syndicalist ABVV AC Oost-Vlaanderen)
Dirk Pauwels (activist)
Dogan Özgüden (journalist)
Egbert Rooze (doctor in de theologie)
Eric Byl (activist, LSP)
Erwin Vanhorenbeeck (Vlaams activist)
Evie Embrechts (vrouwenrechtenactivist)
Fariba Amirkhizi (8 march women organization)
Gert Verwilt (Vlinks)
Hafid Kaddouri (mensenrechtenactivist Antwerpen)
Jan Beghin (voorzitter IPWK, ex-parlementslid)
Jean Paul Martens (Leef-Zaventem)
Jeroen Reypens (activist)
Jimmy Crispeyn (syndicalist ABVV-Metaal)
Jo De Leeuw (activist)
Johan Bosman (Vlaams activist)
Johan Velghe (Vlinks)
Jozef Deville (filmmaker)
Karin Verelst (filosoof, Brussel)
Ludo Abicht (filosoof, Masereelfonds)
Ludo De Brabander (schrijver, Vrede VZW)
Ludo De Witte (auteur)
Marijke Colle (Feminisme Yeah, SAP)
Michel Vanhoorne (emeritus professor, Links Ecologisch Forum)
Miel Dullaert (redacteur Rode Vaan, Nieuw Links, Meervoud)
Orhan Kilic (NavBel)
Paul De Belder (Aan de Ijzer museum)
Peter Ceulemans (IDSP-Leuven)
Peter Terryn (activist)
Ramon Emmaneel (IDC-Gent)
Robrecht Vanderbeeken (algemeen secretaris, ACOD Cultuur)
Roger Jacobs (publicist)
Ruth Kevers (PhD KULeuven)
Sakine Demir (vrouwenrechtenactiviste SKB)
Stephen Bouquin (academicus Université Evry-Parissud)
Thomas weyts (SAP)
Toon Lambrechts (journalist)
Vicky De Wolf (Priester Daensfonds)
Willy Kuijpers (ere-Vlaams volksvertegenwoordiger)
Zeynep Görgü (Ecolo gemeenteraadslid Wezembeek-Oppem)Verenigingen:
8 March Women
’s Organisation
Aan de Ijzer museum
Afrin Solidarity Platform
ATIK (European Workersfederation of Turkey)
Belgium Coalition to Stop Uranium Weapons
Belgium Kurdish women’s organization
Comité des Femmes Djiboutiennes Contre les Viols et l’Impunité (COFEDVI)
Emek ve Özgürlük Cephesi/Avrupa Insiyatifi
Ernest Mandel Fonds
HDP Brussels office
Inclusief en Democratisch Comité Gent (IDC-Gent)
Info-Turk
Intercultural Democratic Studentplatform Leuven (IDSP-Leuven)
Koerdisch Instituut
l’Association d’Armeniens Democrate de Belgique
Links Ecologisch Forum (LEF)
Linkse Socialistische Partij (LSP/PSL)
Maison Du Peuple Bruxelles/Brüksel Halk Evi
Meervoud
NavBel
Peoples Democratic Congress-Brussels (HDK)
Priester Daensfonds
Revolutionary Party Europe/Devrimci Parti Avrupa
SAP/Gauche Anticapitaliste
Secours Rouge
Socialist Women’s Union (SKB)
Solidarity For All
Vlaams-Socialistische Beweging (V-SB)
Vlinks
VOS (Vlaamse Vredesvereniging)
Vrede VZW -
JEFTA: mega-handelsakkoord doorgedrukt in totale windstilte
Ingezonden stuk door Jan-Pieter Everaerts, uitgever van ‘De Groene Belg’
Las u deze week iets over JEFTA bij bv. De Morgen, De Standaard of MO ? ‘JEFTA’, dat is het ‘Japan Europe Free Trade Agreement’. Een zogenaamd ‘vrijhandelsverdrag’ tussen de Europese Unie en Japan, respectievelijk (volgens IMF) de tweede en vijfde grootste wereldeconomie. Samen goed voor een markt van 600 miljoen inwoners, voor een derde van het totale wereld-BNP en voor 40 % van de wereldhandel ! Een ‘megadeal’ dus. (https://www.efanews.eu/item/5752-european-parliament-approves-jefta.html )
Daar waar er tegen een soortgelijk handelsverdrag tussen de EU en Canada (CETA) wel veel verzet rees, raakte JEFA zonder veel publieke commotie bezegeld. Dit ook omdat deze keer de nationale en regionale parlementen niet om instemming gevraagd werd. De goedkeuring op woensdag van de 562 pagina’s tellende verdragstekst door het Europees Parlement volstond. 474 parlementsleden stemden voor, 152 tegen en 40 onthielden zich. Bij de tegenstemmers ook de Belgische socialistische EU-parlementsleden omdat zij het een nieuwe stap in de ultra-liberale globalisering achten. Eensgezindheid om JEFTA te verwerpen bestond er echter niet binnen de socialistische Europese fractie. Integendeel: die bleek diep verdeeld over JEFTA.
Waar handelt JEFTA over ? Volgens Wikipedia voorziet het akkoord in grote lijnen dit:
“Voor de landbouw:
– Japanse invoerheffingen op Europese kaas, wijn, runds- en varkensvlees worden (nagenoeg) opgeheven
– meer dan 200 Europese beschermde geografische aanduidingen, en een selectie van Japanse aanduidingen worden erkend;
Voor de dienstensector:
– opening van markten in financiële dienstverlening, e-commerce, telecommunicatie en transport
– opening van de markt voor aanbestedingen in 48 grote Japanse steden, en de spoorwegsector
– afbouw, over 7 jaar, van Europese invoerbeperkingen op Japanse auto’s
– Het akkoord omvat ook de wederzijdse erkenning van het stelsel van gegevensbescherming.”
“Volgens de Europese Unie zijn er voldoende waarborgen ingebouwd inzake milieu en duurzaamheid, arbeidsrechten, en openbare dienstverlening.” Aldus nog Wikipedia. (https://nl.wikipedia.org/wiki/EU-Japan_Economic_Partnership_Agreement )
Maar daar wordt dus aan getwijfeld door de Belgische socialisten in het Europees Parlement, alsook door ecologische en radicaal linkse politici (onder andere die van het Duitse ‘Die Linke’). Aangezien de Europese lidstaten echter niet de mogelijkheid gelaten werd om zich over JEFTA uit te spreken, volstond de goedkeuring in het Europees Parlement.
De krant ‘Le Soir’ die op woensdag wel een volle pagina besteedde aan JEFTA en de positie van de Belgische socialisten, informeerde ook dat de EU-top nog haar zinnen gezet heeft op een ‘vrijhandelsverdrag’ met MERCOSUR, het Zuid-Amerikaanse economische samenwerkingsverband waarvan lid zijn: Brazilië, Argentinië, Uruguay en Paraguay. Maar de nieuwe uiterst-rechtse Braziliaanse president, Bolsonaro, komt roet in het eten gooien. Hij dreigt ermee MERCOSUR op te blazen omdat hij liever eenzijdig zaakjes doet met zijn Noord-Amerikaanse ‘geestesgenoot’ Donald Trump die net als hij bv. tegen klimaatafspraken gekant is.
Een stevige, in 2017 opgestelde kritiek op JEFTA vanuit het Nederlandse ‘Milieudefensie’, valt hier te lezen: https://milieudefensie.nl/actueel/7-redenen-waarom-jefta-nu-al-een-slecht-akkoord-is
Voor een actuele kritische beschouwing door Helmut Scholz (Die Linke) na de goedkeuring op woensdag 12/12/18 in het EP, kan je terecht op de webstek van GUE/NGL (European United Left/Nordic Green Left – European Parliamentary Group): “European Parliament adopted JEFTA, but we must seriously consider the consequences”(http://www.guengl.eu/news/article/european-parliament-adopted-jefta-but-we-must-seriously-consider-the-conseq )
Zouden de Europese en Japanse onderhandelaars die JEFTA bekokstoofden, het geweten hebben dat Jefta ook een ‘Bijbelse naam’ is, de naam van een krijger en rechter van de oude Israëlieten ? (Zie https://nl.wikipedia.org/wiki/Jefta ) Wat zou deze Jefta wel gedacht hebben van de ‘JEFTA-reuze-‘deal’ tussen twee van de vijf grootste handelsblokken van de 21ste eeuw ? “O Jeremejeetje, zijn ze nu helemaal gek geworden om van de ene naar de andere kant van de wereld nog meer dieren en dingen te gaan verschepen en vervliegen ? “
-
Doctor Ken Loach…
Ken Loach. (Foto: Wikicommons) Charles Michel en Ken Loach zijn beide grote kampioenen, evenwel in totaal verschillende disciplines. Waar Ken Loach op en naast de filmset een kampioen is in het verdedigen van armen en onderdrukten, ongeacht hun afkomst, geslacht of geaardheid, blinkt Charles Michel uit in het beschermen van de belangen van een kleine minderheid van grote bezitters. Deze gepriviligeerde groep kan haar superieure positie in de samenleving enkel verwezenlijke én behouden ten koste van de grote meerderheid van de bevolking.
Reactie door Frederik, arbeider uit Gentbrugge. Deze tekst werd ook als lezersbrief naar De Standaard gestuurd
Loach en Michel staan in de maatschappelijke arena lijnrecht tegenover elkaar. Dat is de werkelijke reden waarom dat eredoctoraat een dikke doorn in het oog van Charles Michel is. Waarom gaat het debat dan niet daarover en wel over het zogezegde antisemitisme van Loach? Het antwoord op deze vraag is niet zo bijster moeilijk.
De wapens waarmee beide heren strijden zijn even verschillend als de doelen die ze nastreven. Daar waar Loach als kunstenaar zich vervolmaakt heeft in het aanklagen en ontmaskeren van de brutale werkelijkheid van de huidige sociale organisatie, moet Michel het vooral hebben van afleiding en verhulling. Liever veel theater maken over de kostprijs van een vluchteling dan het debat te voeren over de miljardencadeaus aan de bedrijfswereld. Liever de vakbonden onterecht leugens verwijten in het pensioendebat (DS 19 dec. 2017) dan op te treden tegen een liegende staatssecretaris. Liever iemand aan de schandpaal nagelen als antisemiet (geen licht verwijt!) dan te moeten antwoorden op zijn kritische kunstenaarsblik. Dit zijn de methodes van de premier!
Het gemak waarmee Michel zich bedient van wat waarschijnlijk de meest duistere bladzijde uit onze geschiedenis is om een ideologische tegenstander te discrediteren is misselijkmakend. Ik voel me dan ook verplicht de verdediging van Ken Loach, ‘een onversneden antisemiet’ (MR-senator Jacques Brotchi), op mij te nemen. Er is een huizenhoog verschil tussen het bekritiseren van de Joodse staat enerzijds en het prediken van rassensuperioriteit anderzijds! Is dit intellectueel echt te hoog gegrepen voor u, meneer de eerste minister? Bent u werkelijk niet beschaamd om één van ‘s werelds beste filmmakers van het moment publiekelijk door het slijk te sleuren met de valse beschuldiging van jodenhater?
Boycot Israël?
Ik heb in mijn leven slechts eenmaal het genoegen gehad doorheen Israël en Palestina te reizen. Ik hoop van harte er ooit terug te keren. Het was een verrijking kennis te kunnen maken met de prachtige natuur, de verrukkelijke Israëlische keuken, de duizenden jaren oude geschiedenis in de straatjes van Jeruzalem, de warme gastvrijheid van de mensen in Tel Aviv.
Ik heb er ook kunnen vaststellen wat de gevolgen zijn van de Israëlische bezettings- en vernederingspolitiek. Autosnelwegen met metershoge omheiningen die de Palestijnse gebieden doorkruisen en gemeenschappen brutaal uit mekaar rukken. De betonnen muur met controletorens, de wapens permanent gericht op de Palestijnse huizen van Bethlehem. Vernederende controles op elke lijnbus met Palestijnen op weg naar hun onderbetaalde job in Israël (iemand moet toch het vuile werk doen). Je moet het zelf zien om een beetje te kunnen beseffen welke impact deze door het westen – inclusief Michel – gesteunde apartheid op de Palestijnse bevolking heeft. Het heeft ook mij tot een tegenstander van de Israëlische staat gemaakt. En vele Joden en niet-Joden in Israël en wereldwijd met mij.
Ken Loach is een pleitbezorger voor een culturele boycot tegen Israël. Hij neemt het muziekgroepen als Radiohead kwalijk dat ze optreden in Tel Aviv. Hoewel ik begrijp en toejuich dat hij als kunstenaar actief zijn steen wil bijdragen, ben ik niet overtuigd dat een boycot daartoe het best middel is. Het kan weliswaar een zeker bewustmakend effect hebben, maar het voornaamste slachtoffer is in de eerste plaats de Israëlische bevolking zelf, niet zozeer het regime. Zeker kunstenaars zouden de moed moeten hebben om hun kritische blik aan de hele wereld aan te bieden. Door er weg te blijven geef je het debat volledig uit handen en geef je vrij spel aan het regime. Veel moediger en opbouwender vind ik de benadering van een kunstenaar als Michaël Borremans die, ondanks zware druk, met zijn tentoonstelling naar Tel Aviv trok om zijn (denk)beelden aan te bieden aan het Israëlische publiek.
Hierover zou ik graag met Ken Loach in debat treden. Het zal dan wel een debat zijn tussen twee elkaar respecterende meningen. Hij mag erop vertrouwen dat ik me als inwoner van België niet zal verlagen tot het beschamende niveau van de Belgische staat en haar eerste minister.
-
Vrije Tribune: Internationale Vrouwendag 2017
Naar aanleiding van de internationale vrouwendag publiceren we een standpunt door Mohammad Ishaq Khan, een Antwerpse activist van Kasjmiri afkomst. Hij is actief binnen de linkse partij UKPNP. Dit standpunt schreef hij voor een bijeenkomst op internationale vrouwendag in Antwerpen.
Eerst en vooral wil ik de kameraden die deze avond rond internationale vrouwendag organiseerden bedanken. De eerste acties op vrouwendag dateren van 28 februari 1908. Toen trokken zowat 15.000 vrouwen door de straten van New York om een kortere werkweek te eisen, betere lonen en het recht om te stemmen. Er werd ook geprotesteerd tegen discriminatie en geweld op vrouwen, zowel binnen het gezin als andere vormen van geweld. Op dezelfde dag een jaar nadien volgde een nieuwe betoging die ondersteund werd door de Socialist Party of America. Er waren betogingen op elke laatste zondag van februari tot in 1913. De actiedag werd ook in Europa opgenomen met betogingen in dezelfde periode. Uiteindelijk kwam er in 1913 consensus om de vrouwendag elk jaar op 8 maart te houden. De vrouwenmars in het Russische Petrograd vormde de vonk voor de revolutie van 1917.
Ondanks heel wat ontwikkelingen inzake moderne technologie kennen vrouwen nog steeds heel wat problemen. Er is discriminatie op basis van gender. Er is geweld binnen het gezin en op straat, wat het leven van vrouwen kapotmaakt. Vrouwen zijn ook thuis niet veilig. We moeten de strijd voor vrouwenrechten blijven voeren. Meetings en betogingen kunnen het bewustzijn hierrond versterken. Door de strijd aan te gaan, zullen we rechten afdwingen. Linkse partijen en activisten moeten de strijd voor verandering van samenleving opvoeren. Er zijn veel uitdagingen, maar de strijd tegen het kapitalisme moet centraal staan omdat dit de basis is van alle problemen in deze wereld.
Op de internationale vrouwendag betuigden we onze solidariteit met het verzet tegen het geweld en de onderdrukking waar de Kasjmiri bevolking het slachtoffer van is, in het bijzonder de repressie door het Indische leger. Meer hierover.
-
[Lezersbrief] Neen aan de genocide tegen sjiieten
We publiceren hieronder een lezersbrief door Andleeb Haider uit Antwerpen naar aanleiding van het aanhoudende sectaire geweld tegen sjiieten en het protest daartegen, onder meer in Pakistan. Als onderdeel van onze strijd tegen discriminatie verzetten we ons uiteraard ook tegen sectair geweld, geweld dat een opmars kent indien de ruimte voor reactionaire groeperingen groter is.
Niet voor het eerst wordt er gesproken over een genocide tegen sjiieten, moordpartijen en protest van sjiieten daartegen. Van in Afrika over het Midden-Oosten tot in Zuid-Azië zijn sjiieten het doelwit van bomaanslagen en moorden. Toch blijft de internationale media hierover zwijgen. De meeste kanalen brengen geen nieuws over de moorden op sjiieten en willen geen solidariteit met de slachtoffers betuigen.Er zijn nochtans tal van verhalen van mensen die vermoord worden omdat ze sjiiet zijn. Het gaat zowel om individuele moorden als om massamoorden. Zo werd de bejaarde sjeik Hassan Shehta met vier aanhangers in Egypte vermoord in 2013 (zie beelden op https://www.youtube.com/watch?v=E-k5JhxKcCQ). Op 30 november 2014 werd Rasoul Al-Mousawi in Sydney vermoord na een religieus ritueel, hij werd vermoord omdat hij een sjiiet was. Een 9-jarig Hazara-meisje werd in Afghanistan samen met haar moeder en 9 andere Hazara vermoord door de Taliban op 17 april 2015. Die had bussen laten stoppen en alle sjiieten laten uitstappen om ze te vermoorden. In Jemen werden op 20 maart 2015 ongeveer 150 sjiieten vermoord in een driedubbele zelfmoordaanslagen waarbij ook meer dan 350 gewonden vielen. Sjiietische moorden in Irak, Syrië en Libanon zijn controversiëler door de aanwezigheid van Hezbollah. Volgens het Syrische Observatorium voor Mensenrechten werden 66 sjiieten in het dorpje Hatla vermoord door ISIS. Doorheen Irak en Syrië werden duizenden sjiieten vermoord door ISIS. Toen het Irakese leger terrein heroverde op ISIS werden massagraven ontdekt.
In Nigeria werd sjeik Zakzaki opgepakt en waren er twee massamoorden op in totaal meer dan 1600 sjiieten. Dit gebeurde door het Nigeriaanse leger en het kwam amper aan bod in de internationale media. Bij de revolutionaire opstand in Bahrein in 2011 kwamen honderden jonge sjiieten om toen ze vermoord werden door soldaten van het Saoedische leger (in feite huurlingen uit arme landen betaald door het Saoedische regime). Ook daar was er amper internationale belangstelling voor. De sjiietische bevolking in Saoedi-Arabië zelf gaat gebukt onder repressie en sectair geweld.
In de gevestigde media is er ampers iets over te vinden, maar via het internet kan je duizenden berichten vinden over protestacties van sjiieten tegen het geweld en tal van video’s van terroristen die uitpakken met hun geweld en moordpartijen op sjiieten.
Na elk bloedbad waren er acties en werd de internationale gemeenschap opgeroepen om te protesteren tegen geweld op basis van religie en identiteit, maar deze oproepen vielen in dovemansoren. Tijdens de revolutie in Bahrein waren er verschillende acties voor de Saoedische ambassades in Londen en de VS, maar dit werd niet opgepikt. Toen het Nigeriaanse leger sjiieten in hun moskee aanviel en meer dan duizend mensen vermoordde, was er een totale blackout in de media. Er waren wel protestacties in verschillende landen, onder meer tijdens het bezoek van de Nigeriaanse president aan Londen op 10 mei 2016 voor een anti-corruptietop. De betogers eisten onder meer de vrijlating van Zakzaky die nog steeds in handen van het Nigeriaanse leger is.
Vooraleer in te gaan op de geschiedenis van sjiietische moorden in Pakistan, is het nuttig om het verschil tussen sjiieten en soennieten te duiden. Dit gaat lange tijd terug, met name tot de erfenis van Fatima, de dochter van Mohammed. De spanningen liepen op na de moord op Hoessein, de kleinzoon van Mohammed. Volgens sjiieten had Mohammed zijn dochter Fatima en haar man Ali aangeduid als zijn opvolgers. Soennieten verwerpen dit. Doorheen de jaren zijn er veel verschillen gegroeid, onder maar over hoe naar de jihad wordt gekeken.
Sjiietische moorden zijn niet nieuw in Pakistan. Er waren meermaals protestacties tegen geweld op sjiieten, waaronder Hazara. De wereldwijde golf van sectair geweld tegen sjiieten treft de Pakistaanse sjiieten bijzonder hard, er is dagelijks geweld. Onderzoek geeft aan dat er meer dan 40 miljoen (op meer dan 200 miljoen inwoners) sjiieten zijn in Pakistan, ander onderzoek heeft het over 20 tot 25%. Het gaat dus om de tweede grootste religieuze groep van het land.
De eerste anti-sjiietische actie vond plaats in 1963 in de provincie Sindh, meer bepaald in het plaatsje Thehri. Het geweld werd stelselmatiger onder het bewind van de militaire dictator Zia ul Haq in de jaren 1980. Haq was pro-Saoedisch en anti-sjiietisch. Zo liet hij in augustus 1979 in de wet opnemen dat 2,5% van ieders inkomen op de banken onder de islamitische “zakat”-regeling (liefdadigheid) zou vallen. Maar sjiieten zijn het niet met die regel eens en protesteerden omdat het duidelijk was dat Zia ul Haq dit geld vooral wilde gebruiken voor de oorlog in Afghanistan. Uiteindelijk stemde het parlement voor een aanpassing van de wet waardoor deze niet van toepassing was voor sjiieten. Het versterkte de haat tegen de sjiieten.
Toen de Taliban na de val van de Sovjet-Unie in Afghanistan aan de macht kwam, werden duizenden Hazara sjiieten vermoord. Dezelfde Taliban-ideologie werd in Pakistan ingevoerd onder het regime van Zia ul Haq. Er was een vruchtbare bodem voor anti-sjiietisch geweld in Pakistan. In 2011 en 2012 werden op enkele maanden tijd 1450 sjiieten vermoord van Quetta tot Gilgat en Baltistan. Dit gebeurde door verboden groepen als Sepah e Sahaba, Taliban en Lashaker e Janghvi. Mensen werden uit bussen gehaald en wie als sjiiet geïdentificeerd werd, werd neergeschoten. Honderden mensen kwamen om bij aanslagen en schietpartijen toen ze als pelgrims via Iran op weg waren naar Karbala.
Volgens Human Rights Watch werden in 2013 meer dan 400 Pakistaanse sjiieten vermoord omwille van hun religie. In de provincie Balochistan werden minstens 200 sjiieten, vooral uit de Hazara gemeenschap, vermoord in en rond de hoofdstad Quetta. In januari kwamen er minstens 96 Hazara om en vielen er 150 gewonden bij een zelfmoordaanslag. In februari waren er 84 doden en meer dan 160 gewonden toen een bom ontplofte op de groentenmarkt in de Hazara wijk van Quetta. De Hazara gemeenschap voerde een week actie om gerechtigheid te eisen. Lashaker e Janghvi eiste de verantwoordelijkheid op voor beide aanslagen. In maart van hetzelfde jaar kwamen minstens 47 sjiieten om in Karachi bij een bomaanslag op een sjiietische wijk. Zowat 50 woningen en 10 winkels werden verwoest.
Amnesty International merkte in zijn rapport over 2015 op dat sjiieten een constant doelwit zijn van groepen als LEJ, SSP, Daaish en Jamaat ul Ahraar in Pakistan. In 2015 werden 45 sjiieten vermoord in Karachi toen terroristen een bus stopten. Op 11 mei 2016 werden volgens sjiietische nieuwsbronnen vier jonge sjiieten vermoord door de grenspolitie in Kurram toen ze protesteerden en opkwamen voor hun rechten. Het stammengebied Kurram telt volgens Wikipedia 448.310 inwoners (mogelijk zijn het er meer, het gaat om oude cijfers maar er is geen recentere informatie beschikbaar). Kurram ligt als enige stammengebied met een sjiietische meerderheid altijd onder vuur van aanvallen door de Taliban omdat het dichtbij de Afghaanse grens is. Maar er is ook een constante strijd om de Taliban buiten te houden.
Op 7 mei 2016 werd de bekende en populaire mensenrechtactivist en blogger Khuram Zaki uit Karachi neergeschoten omdat hij een sjiiet was. Het nieuws van de moord op Zaki haalde wel de internationale media. Er waren verschillende protestacties tegen de moord op Khuram Zaki en de jongeren in het district Kurram. Er werd besloten om een zitactie te houden en in hongerstaking te gaan met enkele prominente sjiieten. Deze hongerstaking duurt al meer dan 30 dagen, maar krijgt amper weerklank in de media. -
Opmerkelijke benefiet voor kinderen van Kobane en Shangal
Komende zaterdag vindt in Antwerpen een opmerkelijke benefiet plaats waarbij de opbrengst volledig gaat naar projecten voor kinderen uit Kobane en Shangal, het gebied dat onder vuur ligt van de Islamitische Staat en waar de Koerden harde strijd leveren. Dit gebeurt overigens met succes, IS is grotendeels uit Kobane verdreven. We zullen daar later op deze site op terugkomen.Maar ondertussen blijven er heel wat humanitaire problemen overeind voor onder meer de Koerdische bevolking die onder vuur van de Islamitische Staat ligt. Om geld op te halen voor de kinderen die zijn moeten vluchten, is er komende zaterdag een benefiet in Antwerpen gepland. Meteen is het ook een goede gelegenheid om kennis te maken met verschillende culturele elementen waarbij de nood aan solidariteit en eenheid wordt benadrukt.
Er wordt gestart vanaf 15u met diverse optredens, dans en poëzie. Tussendoor zijn er hapjes. Tal van artiesten verlenen hun medewerking. Onder hen ook de Antwerpse Koerdische zanger Hekimo:
Er worden kaarten aan 10 euro verkocht, als steun of als inkom op 31 januari. Deze kaarten zijn ook via LSP te verkrijgen. Wil je aan de benefiet deelnemen? Of wil je steunen? Schrijf je dan in via het Facebook evenement en laat ons weten of je een steunkaart wil via geert@socialisme.be. De benefiet vindt plaats in zaal Kielpark, Sint Bernardsesteenweg 113 in Antwerpen. Aanvang om 15u.
-
Benefietavond voor slachtoffers overstroming in het zuiden van Marokko
Komende zaterdag is er in Brussel een benefietavond ten voordele van de slachtoffers van de overstromingen in het zuiden van Marokko. Het Amazigh (Berbers) nieuwjaar wordt gevierd met een maaltijd en optredens. Het initiatief gaat uit van een steuncomité voor de slachtoffers van de overstromingen in samenwerking met LSP.
-
Welke wetenschap? Een kritische blik op geneeskunde en systeem
Reactie vanop de blog van Jonas Van Vossole
In zijn opiniestuk in Knack op maandag dient Louis Ide (N-VA) een aantal mede-artsen van antwoord. Hij vindt dat Jeff Hoeyberghs, Ann Van den Beul en Luc Bonneux hun boekje te buiten gaan door bepaalde methodes en medische behandelingen in vraag te stellen.
Ze zouden door hun publieke uitlatingen de geloofwaardigheid van de wetenschap aantasten. Bovendien verwijt hij hen dat ze het publieke welzijn schade berokkenen door angst te zaaien en door mensen levensreddende ingrepen af te raden. Hoewel dokter Ide het debat liefst intern wil voeren, lijkt dit net een goede aanleiding voor een publieke discussie over wetenschap en de medische wetenschap in het bijzonder.
Als niet-arts kan ik weinig zinnigs zeggen over de technische kant van de zaken. Toch lijkt een kritisch sociaalwetenschappelijk perspectief relevant. In zijn pleidooi voor een evidence-based benadering vergeet Louis Ide immers een belangrijk punt: wetenschap – én zeker de medische wetenschap – kan niet buiten de politieke economie geplaatst worden.
Wetenschap is een specifiek perspectief dat de mens gebruikt om zijn materiële omgeving zin te geven. In die zin werkt wetenschap als ideologie en speelt het de rol die religie had in middeleeuws Europa. Elke ideologie is verbonden aan een bepaald discours, een bepaalde praktijk en een bepaalde historische en sociaaleconomische context. Sinds de verlichting, is de moderne wetenschap onlosmakelijk verbonden met de opkomst van de kapitalistische samenleving en haar liberale burgerlijke ideologie.
De moderne wetenschap wordt gekenmerkt door een rationeel ideaal mensbeeld en een focus op het individu. Het ideaal mensbeeld veronderstelt een normatieve doeltoestand die op het individu geprojecteerd wordt. Dit is vergelijkbaar met de bekende homo economicus-hypothese uit de economie. In de geneeskunde is dat de gezonde mens, het “probleem” is de “ziekte”. De behandelmethodes worden gekenmerkt door individuele symptoombestrijding, disciplinering en individuele verantwoording: het is “de patiënt” als individu die wordt ge-abnormaliseerd en behandeld. Vanuit de wetenschap lijkt het moeilijk om te focussen op de maatschappelijke oorzaken van een pathologie.
Dit is deels het gevolg van de inherente tendens van wetenschap om te categoriseren en te specialiseren. Het gevolg daarvan is een sterke technocratisering, wat leidt tot een tekort aan interdisciplinair denken en tot depolitisering. Nochtans is dergelijk perspectief cruciaal wanneer het de praktijk betreft.
De maatschappelijk toepassing van de wetenschap – zowel op vlak van onderzoek als de behandeling – wordt vormgegeven door de huidige neoliberale kapitalistische samenleving. Onderzoek gebeurt steeds vaker marktgericht, met private investeringen. Maatschappelijke kennis wordt geprivatiseerd via patenten. Ook in de behandelingen zien we een grote en toenemende invloed van farma-bedrijven, pensioenfondsen, zelfstandige specialisten, private verzekeringen en private hospitalen. Dientengevolge verdwijnt wetenschap als doel op zich, en staat het ten dienste van de private winst van de investeerders.
Dit werkt onderzoeksfraude in de hand. Het verschuift de prioriteit naar “rijke” consumenten en dure winstgevende behandelingen met vaak beperkte efficiëntie. In andere behandelingen wordt anderzijds nagenoeg niet geïnvesteerd. Dat hierdoor vragen rijzen over de medische wetenschap is evident.
Uiteraard is dit géén pleidooi tégen wetenschap, maar wel voor een interdisciplinaire en kritische benadering, een wetenschap die zichzelf kritisch bekijkt en politiseert. Wanneer Louis Ide dus een “evidence-based approach” verdedigt, dienen we in eerste plaats te vragen: “evidence” voor wie? Door wie? Met wiens centen? Waarom? En in welke historische en maatschappelijke context? Wie dat niet doet is even onkritisch en populistisch bezig als heel wat esoterische “alternatieve” goeroes en complottheoretici…
[divider]
Marijn Dekkers, topman van chemieconcern Bayer, was opmerkelijk eerlijk over het doelpubliek van de medicijnen die het bedrijf produceert. Dat een Indische producent een medicijn tegen lever- en nierkanker 97% goedkoper aan de man brengt dan het gelijkaardige product van Bayer, is voor hem geen probleem. “Laten we eerlijk zijn, we hebben dit product niet ontwikkeld voor de Indische markt. We hebben dit product ontwikkeld voor westerse patiënten die het zich kunnen veroorloven.” Toch werd beroep aangetekend bij de Indische overheid omdat het medicijn nog onder patent staat.
-
Commentaar. Leven na de crisis in Griekenland?
De website decorrespondent.nl bracht een opmerkelijke documentaire over hoe een Griekse gemeenschap de crisis probeert te overleven. Op het eiland Euboea werd een commune gevormd waar mensen op basis van ruil en onderlinge samenwerking overleven. De documentaire werd breed verspreid, onder meer via sociale media. Wat denken linkse socialisten ervan?
Ik zie meerdere positieve dingen in de reportage. Vooral het besef over hoe het huidige systeem in haar kern behept is met fouten, de cultivering van het idee samenwerking en vrijelijk delen van kennis,… In mindere mate is ook het toelichten van een nodeloos consumentisme nuttig. Ik kan me inbeelden dat een dergelijke gemeenschap ook heel sterk op betrokkenheid is gebaseerd en daardoor nadruk legt op het sociale aspect. Deze kleine ‘commune’ kan functioneren als broodnodige inspiratiebron naar een breder publiek toe betreffende het samenwerkingsidee en ‘voor de gemeenschap’ idee. In feite is die inspiratiebron haar belangrijkste functie, meer dan het bestaan van de commune zelf.
Negatieve kritieken kunnen echter gegeven worden op haar gebrek aan een macro-maatschappij visie. Het reële antwoord op de problemen die het kapitalisme met zich meebrengt is dat de principes die in deze commune worden toegepast van toepassing moeten worden op de samenleving in haar geheel. Nu kan het lijken alsof het voorgestelde antwoord er uit bestaat dat we met zijn allen terug moeten keren naar zelfvoorzienende mini-gemeenschapjes. De documentaire geeft zelf aan dat het niet mogelijk is om dit in geheel Griekenland toe te passen in een gemeenschap van tien miljoen mensen. Het feit dat de besproken commune geen permanente immigratie toelaat, is hier ook een uitdrukking van. Een terugkeer naar een nieuwe soort donkere middeleeuwen, met allemaal zelfvoorzienende gemeenschappen, zou een grote genocide onder de mensheid vereisen. Bovendien kunnen vraagtekens geplaatst worden bij het zelfvoorzienende aspect van deze gemeenschap. Ik veronderstel dat ze nog net niet hun eigen zonnepanelen bouwen en dus zijn ze op de markt (en dus het kapitalisme) aangewezen om deze te verkrijgen of te vervangen.
Een werkelijke maatschappijoplossing vereist een gehele maatschappelijke transformatie en dat vereist een overnemen van de gehele economie, industrie en bankenwezen door de hele gemeenschap, niet het louter terugtrekken met een handvol mensen in de wildernis. In de documentaire kwam er geen enkel voorstel over hoe we de gehele economie kunnen overnemen. Het enige antwoord in die richting dat ik ken, vind ik bij het marxisme en de lessen uit de geschiedenis van de arbeidersbeweging. Zonder een actieve en georganiseerde arbeidersbeweging en zonder een capabele revolutionaire partij om de revolutionaire beweging te gidsen zijn geen fundamentele oplossingen mogelijk behalve alleen maar meer vormen van miserie.
Niet dat ik negatief wil zijn over het in wezen positieve initiatief van die Griekse commune. Het draagt wel degelijk bij tot discussie over hoe we vooruit kunnen gaan. Maar het is ook nodig om op basis van verworven inzichten te wijzen op tekortkomingen waar elk initiatief en elke beweging mee kampt. Om daadwerkelijk te slagen in een fundamentele en positieve maatschappijverandering moeten we bouwen aan iets dat zoveel mogelijk van tekortkomingen gevrijwaard blijft. Vandaar deze kritiek op de tekortkomingen, zonder na te laten om eveneens op de positieve aspecten te wijzen.
