Category: Internationaal verzet

Begin juni worden de Duitse stad Rostock en omgeving omgetoverd tot een versterkte vesting. Binnen deze vesting zullen 18.000 politieagenten de “hoge gasten” van de top zelf en de pers ‘beschermen’. Aan de ‘andere kant’ zullen een honderdduizendtal betogers dagenlang actie voeren.

door René Henze uit Rostock, lid van onze Duitse zusterpartij SAV, vertaald door Davido Pensuloj

Bij de voorbereidingen van het protest binnen de verschillende bewegingen in Duitsland, maar ook in Rostock zelf, wordt veel gesproken over de demonstratie van 2 juni, over het organiseren van een protestkamp en over de blokkade.

Dit is een goede en ook noodzakelijke ontwikkeling, maar deze discussies worden vooral intern gevoerd tussen niet-gouvernementele organisaties (NGO’s), ATTAC, linkse groeperingen (waaronder vele studentenbewegingen),… Er is veel te weinig actie ondernomen om vakbonden, werklozen en jongeren bij het verzet te betrekken. Het zijn echter net deze groepen die het meest onder de genadeloze globale concurrentie en de neoliberale politiek zullen lijden. Wie goed luistert in de fabrieken, in de werkloosheidscentra en op de scholen, hoort dat de mensen ontevreden zijn over Merkel en Bush en over ‘de gehele politiek’. Dit uit zich onvoldoende in de antiglobalistische beweging.

Het geheim van Seattle 1999 en Genua 2001

In november 1999 vergaderde de Wereldhandelsorganisatie (WTO) in Seattle. In de straten protesteerden studenten, NGO’ers, milieuactivisten en Indiase boeren. Daarvoor reeds waren tienduizenden arbeiders, met daaronder een groot contingent van staalarbeiders, erin geslaagd een blokkade op te werpen die nagenoeg ‘perfect’ bleek te zijn. De in totaal 50.000 demonstranten zorgden ervoor dat het begin van het congres urenlang werd vertraagd.

Bij de protestbeweging tegen de G8-top in Genua op 21 juli 2001 kwamen ongeveer 300.000 mensen op straat. Een groot gedeelte van de demonstranten waren vakbondsactivisten, werklozen en studenten. Zij zorgden ervoor dat het een massaal? protest werd. Van doorslaggevend belang was dat de algemene vakbonden (COBAS), de metaalvakbond FIOM en de Partij Rifondazione Comunista (die een zeer aanzienlijke basis heeft onder de arbeiders en werklozen) structureel meehielpen met het organiseren van de protesten en daarvoor ook hun achterban massaal mobiliseerden.

Een degelijke en brede mobilisatie is nog ver weg in Duitsland en in Rostock. Het tegenovergestelde is waar: het voorstel van Peter Deutschland, de DGB-voorzitter in Mecklenburg-Vorpommern, om de DGB en de afzonderlijke vakbonden te laten oproepen voor de betoging tegen de G8-top, werd afgewezen door de leiding van de DGB.

Demonstreren, blokkeren en staken

Om de G8-top schipbreuk te laten lijden – maar ook om de kans op politiecharges te verkleinen – zullen de betoging van 2 juni (zelfs al is ze massaal) en de blokkades van de toegangswegen naar Heiligendamm niet zoveel uithalen. Maar wanneer de volledige regio door een algemene staking wordt lamgelegd dan wordt niet alleen de logistiek van de G8-top zelf volledig ontregeld, maar wordt er ook een scherp signaal gegeven aan de vertegenwoordigers uit de politiek en economie dat wij niet alles stilzwijgend zullen accepteren.

Precies deze discussie wordt gevoerd door de leden van de SAV (met inbegrip van ons gemeenteraadslid Christine Lehnert) en Widerstand International! in Rostock met verschillende bedrijfs- en personeelsraden, met vakbondsbestuurders en met middenstanders in de stad om zo tot een algemene staking onder scholieren te komen.

De eerste stappen in deze richting zijn het aangaan van de discussie op scholen, op universiteiten en in bedrijven en tegelijkertijd het stimuleren van activisme en het oprichten van stadsdeelvergaderingen. Het is noodzakelijk om bij de landelijke mobilisatie tegen de G8-top, het verband duidelijk te maken tussen de politiek van de 8 machtigste staatshoofden en regeringsleiders en de sociale kaalslag in Duitsland.

Het is aan de vakbonden en hun vertegenwoordigers in de bedrijven om de protestacties aan het personeel bekend te maken en ze ook actief te ondersteunen. Maar ook de parlementsfractie van de Linke.PDS zou eens haar slagtanden mogen laten zien. Het is onvoldoende met louter woorden de beweging van 2 juni te ondersteunen. Ze zouden actief in het parlement en in (bijvoorbeeld) praatprogramma’s de mensen moeten oproepen mee te werken aan de protestacties tegen de G8-top. Tegelijkertijd moeten ze hun leden en electoraat mobiliseren.

Het gemeentebestuur van Rostock, de Landsraad van Bad Doberan en de nationale regering denken op dit ogenblik dat in juni 2007 de zaken zullen verlopen zoals ze altijd al verliepen, dat de werknemers normaal aan het werk zullen gaan, dat het openbaar vervoer rijdt, dat het stadsbestuur normaal functioneert, dat schepen gebouwd zullen worden en dat scholieren braaf naar school zullen gaan.

Wij zijn echter vastberaden ons ongenoegen duidelijk te laten voelen!

Reeds vóór de oorlog waren er tal van betogingen. Van de kleine buurtprotesten, gegroeid naar de grote wereldwijde betogingen van 2003 tot vandaag. Op 18 maart kwamen in Brussel enkele duizenden mensen op straat. Een betoging in een keten van veel andere betogingen in hetzelfde weekend.

Thomas

En toch, na al dat protest, worden de oorlog en de bezetting verder gezet. Bush heeft de stemmen van miljoenen mensen over heel de wereld genegeerd en is van plan om de oorlog verder te doen escaleren. Nog eens duizenden – zo niet tienduizenden – Irakezen zullen de dood vinden in het sektarische geweld dat hen teistert.

Geen nieuwe troepen naar Irak, zo klonk het afgelopen weekend op de straten. In Madrid kwamen 150.000 betogers op straat, op een ogenblik dat in Barcelona een gelijkaardige betoging doorging. Het was een weekend van wereldwijd betogen. Washington, Madrid, Brussel en Melbourne. De opkomst in Brussel was lang niet zo groot als die van Madrid, maar ondanks het wisselvallige weer waren er toch enkele duizenden.

De wereldwijde betogingen hebben het nog maar eens geïllustreerd: de steun aan Bush en zijn oorlog daalt zienderogen. Ongeveer 70% van de Amerikanen is al tegen de oorlog. Stilaan sijpelt het idee dat de oorlog enkel om olie draait ook binnen bij de conservatieve elementen onder de Amerikaanse burgers. Daarmee daalt ook de populariteit van Bush met rasse schreden tot een record niveau.

De anti-oorlogsbetogingen kwamen er na de aankondiging van Bush om 18.000 soldaten naar Irak te sturen. Ook in Brussel, waar ondanks de kleine opkomst de strijdbaarheid duidelijk te voelen was, was er een duidelijk antwoord: neen aan de verderzetting van de oorlog! Geen nieuwe troepen naar Irak!

Niet enkel in Irak, maar ook in de Verenigde Staten ziet men de gevolgen van 4 jaar oorlog. De Verenigde Staten kennen nu meer oorlogsveteranen dan tijdens de oorlog in Vietnam. Een oorlog die nochtans langer duurde. In het nieuws waren beelden te zien van verwaarlozing van hospitalen, maar ook van de soldaten zelf. Dat wijst nog maar eens op het feit dat zo’n oorlog geld kost. Veel geld. De kosten worden hoofdzakelijk betaald door de Amerikaanse bevolking, niet door die bedrijven die uit de conflicten winsten trachten te halen. In de laatste 5 jaar onder de regering Bush is de armoede in het land met 26% toegenomen.

Op de betoging in Brussel waren ook een aantal Iranese betogers. Ze betoogden tegen een mogelijke escalatie van het oorlogsgeweld in de richting van Iran. De bevolking in dat land leeft in onzekerheid, elke dag is een nieuwe dag van dreiging.

De betoging kende dus geen homogene groep betogers. Er werd ook betoogd tegen de operaties in Afghanistan en het conflict tussen Israël en Palestina, want natuurlijk is er niet enkel een oorlog in Irak. Al sinds 2002 vindt een militaire operatie plaats in Afghanistan. Op zoek naar Osama Bin Laden, zo beweert men. Blijkbaar was dat voldoende reden om Afghanistan naar de “steentijd” te bombarderen. De vele militaire operaties van de VS kosten handenvol geld. De oorlog in Irak alleen al kostte reeds meer dan 580 miljard dollar.

Het is spijtig dat er elk jaar opnieuw wel ergens een betoging tegen de oorlog gehouden wordt. Elke betoging is er één te veel. De oorlog dient te stoppen, maar Bush sleurt de Verenigde Staten liever dieper in het conflict. Bush ontkent dan ook dat het terrorisme, dat zich hoofdzakelijk richt op de Irakese bevolking, blijft groeien in Irak. De aanwezigheid van de troepen in Irak is natuurlijk niet de enige oorzaak van het groeiende terrorisme. Irak, en dat geldt voor veel landen in het Midden-Oosten, kent geen alternatieven op regeringen die de buitenlandse belangen dienen en radicale religieuze bewegingen.

Wereldwijd zien we een opkomst van strijdbewegingen tegen de oorlog, maar ook tegen het neoliberaal beleid dat aan de basis ligt van het conflict. Weinig betogers hebben het expliciet naar voor gebracht, maar velen zijn het ermee eens dat een alternatief nodig is. Een alternatief dat de kleine man het hoofd wil bieden. Niet enkel voor de inwoners in Irak en Iran, maar ook in de VS zelf en de rest van de wereld.

Gisteren betoogden enkele duizenden in Brussel om te protesteren tegen de aanhoudende oorlog in Irak. Wereldwijd waren er dit weekend acties naar aanleiding van de vierde verjaardag van de inval in Irak (op 20 maart 2003). In Brussel waren er enkele duizenden betogers. LSP was aanwezig met een scholierendelegatie van Internationaal Verzet, we namen ook deel aan het ophalen van peterslijsten voor CAP en we haalden ook financiële steun op en verkochten ons maandblad. We haalden 517 euro steun op en verkochten 134 exemplaren van ons maandblad.

Fotoreportage door Jonas Van Vossole

Op zondag 18 maart is er opnieuw een betoging in Brussel tegen de oorlog en bezetting in Irak. Bush bevindt zich in een hopeloze positie. Zowel in eigen land als internationaal is er een groeiend verzet tegen het brutale VS-imperialisme.

Peter Delsing

De gevaarlijke politiek van Bush droeg bij tot de groei van het internationale terrorisme en duwde hele bevolkingsgroepen, vooral de moslims, in de rol van zondebok. Een grotere groep mensen lijkt vandaag opnieuw bereid om op straat te komen tegen deze dwaze politiek.

In Washington betoogden op 27 januari naar schatting 500.000 Amerikanen tegen de oorlog in Irak. Velen droegen bordjes of spandoeken met slogans tegen de herfinanciering van de oorlog en voor een terugtrekking van de troepen. Een grote meerderheid is tegen het sturen van meer troepen naar Irak.

In de VS waren er ook meer oorlogsveteranen aanwezig op de betogingen. Zo ging het indertijd ook met de oorlog in Vietnam. Op dit moment hebben een 1000-tal soldaten een petitie ondertekend (“Appeal for Redress”), gericht aan het Congres, om de oorlog te stoppen. Jonathan Hutto, een van de oprichters stelde: “Wij spreken ons uit tegen deze oorlog, een imperialistische oorlog. Een oorlog voor winsten, niet voor de mensen. (…) Een oorlog tegen de arbeidersklasse, niet voor gerechtigheid.” Een organisatie als Irak Veteranen tegen de Oorlog zag z’n lidmaatschap op een jaar tijd verviervoudigen.

Op dit moment mobiliseert onze zusterorganisatie in de VS, Socialist Alternative, naar scholieren- en studentenstakingen in verschillende steden. Dit ter gelegenheid van de vierde verjaardag van de oorlog, in de week van 17-24 maart. Radicaal jongerenverzet kan ook werkende mensen aanzetten om in actie te komen op de werkplaatsen. We roepen daarom op voor de oprichting van mobilisatiecomités in de scholen, wijken en bedrijven.

In Italië brachten grote betogingen tegen een militaire VS-basis en de militaire inmenging in Afghanistan de regering ten val. Daaronder ook heel wat basisleden van de linkse partij PRC. Zal deze partij onafhankelijk van het neoliberale beleid de oppositie uitbouwen, zoals een echte arbeiderspartij zou doen?

Betogingen kunnen arbeiders en jongeren hun collectieve kracht laten voelen. Ze kunnen bijdragen tot een meer politiek bewustzijn. Maar een meer diepgaande organisatie van de beweging is nodig. De wereldwijde massabetogingen voor de start van de oorlog in Irak hebben die oorlog niet tegengehouden.

De kapitalisten en hun politici moeten worden geconfronteerd met een beter georganiseerd en politiek bewuster verzet, willen ze buigen voor de tegenstand. Comités in de scholen, wijken en vooral de bedrijven, in bijvoorbeeld de VS, kunnen de beweging op een hoger niveau tillen. Ze kunnen de beweging een meer efficiënte structuur geven.

Een groeiende beweging van jongerenstakingen en -betogingen zou, in een bepaald stadium, de aanzet kunnen zijn voor stakingen in de bedrijven tegen de interventie in Irak. Maar dit vereist ook een onafhankelijke, politieke organisatie van de arbeiders en jongeren over hun verschillen van werkplaats, school, etc. heen. Het vergt de oprichting van een brede, socialistische arbeiderspartij die alle ervaringen samenbrengt, veralgemeent en richt tegen het fundament van de kapitalistische maatschappij: het winststreven, dat ten koste gaat van de condities van de meerderheid.

Een massale arbeiderspartij in de VS, en elders, kan richting geven in de vakbonden om op te roepen tot een algemene staking tegen deze imperialistische oorlog, waar vooral de arbeiders met hun levens en belastinggeld voor betalen. Maar de dreiging van oorlog en barbarij kan enkel definitief worden afgewend, als we dit zien in het kader van de strijd voor een andere maatschappij. Eén die de rijkdom in handen legt van de bevolking zelf: een socialistische maatschappij.

4 jaar na de bezetting van Irak door Brits-Amerikaanse troepen, vindt er op 18 maart een nieuwe internationale actiedag plaats tegen de oorlog in Irak.

Oproep van Internationaal Verzet

De burgerslachtoffers veroorzaakt door deze bezetting, liepen alleen al in 2006 op tot boven de 35 000. De afwezigheid van een alternatief op de religieuze groeperingen maakt zich op een afschuwelijke manier kenbaar. De spanningen tussen de verschillende gemeenschappen (soennieten, sjiieten en koerden) versterken iedere dag. Vandaag spreekt zelfs de pers openlijk over een burgeroorlog, honderdduizenden Iraken zijn bijgevolg reeds het land ontvlucht. Bush zaaide chaos, geweld, massale werkloosheid, schaarste en armoede onder de Irakese bevolking.

De Amerikaanse interventie heeft terroristische aanslagen wereldwijd tot een nooit eerder gezien niveau gebracht. Onder het mom van de strijd tegen het terrorisme worden democratische rechten teniet gedaan. De schandalen stapelen zich op (martelingen, geheime gevangenissen,…). Vandaag de dag gelooft niemand nog in de leugens van de regering-Bush die “Irak wou bevrijden van de Saddam-dictatuur en democratie wou brengen in het Midden-Oosten”.

Het eigenlijke doel van de oorlog – de controle over de enorme Irakese oliereserves die de winsten van de Amerikaanse multinationals zou moeten verhogen – is verre van bereikt. Er zijn meer slachtoffers onder de Amerikaanse soldaten in Irak, dan het aantal doden bij de aanslagen van 11 september 2001.

70% van de Amerikanen gaat niet akkoord met het verderzetten van de bezetting. Blair kondigde, onder massale druk van de bevolking. Al een eerste terugtrekking aan van de Britse troepen. Toch besloot Bush, die volledig geïsoleerd staat met zijn agressieve politiek, opnieuw 21.500 nieuwe troepen richting Irak te sturen. Zo weigert hij het fiasco te erkennen waar de imperialistische Amerikaanse interventie op is uitgedraaid.

De anti-oorlogsbetoging van januari in Washington kon reeds op de steun rekenen van honderduizenden betogers. De anti-oorlogsbeweging moet niet rekenen op Hilary Clinton of de Democraten, slechts op haar eigen krachten. De Democraten gebruikten zelfs niet hun meerderheid in het parlement om de vraag naar 100 miljoen dollar te blokkeren die Bush nodig had voor het sturen van versterkingen. In woorden balanceren zij vandaag op een hypocriete wijze tussen het anti-oorlogsgevoel en het zicht op verkiezingen, maar weigeren ze om ook daadwerkelijk acties te ondernemen.

Het defensiebudget voor 2007 staat op de gigantische som van $ 582 miljard. De regering-Bush heeft een enorme budgetaire kloof gegraven. De Democraten zullen, eens aan de macht, dit gat enkel maar proberen te dichten met nieuwe aanvallen op de sociale zekerheid, onderwijs, gezondheidszorg,… Een anti-oorlogsbeweging vertrekkende uit de Verenigde Staten, versterkt door internationale mobilisaties, die in staat is om de miljoenen Amerikaanse arbeiders bij de strijd te betrekken, kan de kapitalisten onmiddellijk hun troepen doen terugtrekken.

Het Irakese volk moet het recht hebben om hun toekomst in eigen handen te nemen. De rijkdom die de petroleum in Irak voortbrengt moet in functie staan van de bevolking en dienen om het land opnieuw op te bouwen. Hiervoor moet deze sector genationaliseerd worden en onder de democratische controle komen van de arbeiders.

Betoog mee met Internationaal Verzet op 18 maart te Brussel tegen oorlog, uitbuiting en kapitalisme!

Zondag 18 maart, 14u Brussel-Noord

De mediahype rond de de antiglobaliseringsbeweging is in België al enkele jaren achter de rug maar de antiglobalisten maken nog steeds hun traditionele opwachting als de marionetten van de rijken en machtigen der aarde een theekransje houden onder zware politiebewaking.

Artikel overgenomen vanop marxisten.blogspot.com

Van 6 tot 8 juni gaat de G8-top door in Heiligendamm, de oudste badplaats van Duitsland. Sinds 1975 komen de staats- en regeringsleiders van de 6 belangrijkste industrielanden jaarlijks samen om overleg te plegen over de ‘wereldproblemen’. In 1976 kwam Canada erbij en in 1998 vervoegde Rusland de club en werd het uiteindelijk de G8. Om ze even op een rijtje te zetten: Verenigd Koninkrijk, Frankrijk, Duitsland, Italië, Japan, Verenigde Staten, Canada en Rusland. Sinds de geboorte van de antiglobaliseringsbeweging met de Battle of Seattle gaan de bijeenkomsten van de G8 steevast gepaard met massaprotesten.

Sinds 15 januari 2007 zijn in Heiligendamm de werkzaamheden voor de bescherming van de G8-top begonnen. Er wordt o.a. een omheining opgetrokken in een halve cirkel rond het conferentiehotel Kempinski. Men hoopt de omheining af te hebben in mei… Dit geeft al een idee van de omvang van het bouwwerk. De barrière is 2,5 meter hoog en 12 tot 13 kilometer lang. De omheining is verankerd in beton en is van boven afgezoomd met een rol scheermesdraad. Verder worden er ook nog een massa camera’s en bewegingssensoren geplaatst. De slimmeriken onder de actievoerders die snel-snel een putje willen graven onder de afrastering zijn er ook aan voor de moeite: de draad loopt een halve meter onder de grond door.

Volgens politiewoordvoerder Abramowski is het hekwerk er "om de top tegen terroristische bedreigingen te beveiligen". Interessant is nog de bevestiging van minister Till Backhaus (SPD) dat het niet verboden is over of onder het hek door te klauteren, aangezien de ruimte aan beide kanten van het hek publiek blijft. "Het is meer een middel om de bezoekers te kunnen aansturen". Of de praktijk zal overeenkomen met de theorie valt zwaar te betwijfelen.

Sinds de aanvang van de werken wordt de muur continu bewaakt door de politie. Het is dan ook niet verwonderlijk dat deze ‘anti-antiglobalistenmuur’ uitgerekend 1 miljoen Euro per kilometer kost. Samen met alle andere maatregelen wordt het totale kostenplaatje voor de veiligheid van de G8-top in Heiligendamm geschat op 100 miljoen Euro! Tijdens de top zullen er 16.000 agenten ingezet worden. Het Rode Kruis zal met 800 man paraat staan. Het megalomane project lokt heel wat controverse uit in de arme Oostduitse deelstaat. De modale Oostduitser staat dan ook zeer afkerig tegen dit geldopslorpend circus. ‘Dat ze op een boorplatform gaan vergaderen!’, is één van de typische reacties.

Reeds 2 jaar zijn allerhande actienetwerken bezig met de voorbereiding van de tegenacties. Volgens ATTAC worden er tussen de 50.000 en 100.000 manifestanten verwacht. Op zaterdag 2 juni is er een massabetoging gepland in het nabijgelegen Rostock. De week nadien volgt er dan een heel scala aan activiteiten: tegentops, festivals, blokkades…

Onze Duitse kameraden van SAV zullen ook present zijn en niet als ‘buitenstaanders’ aangezien Rostock ‘toevallig’ één van die steden is waar we over een afdeling én een gemeenteraadslid beschikken. Een lokale inplanting en de sympathie van de bewoners is van fundamenteel belang voor de protesten. Als de autoriteiten de manifestanten niet kunnen verkopen als rondreizende boelmakers bij de publieke opinie, wordt zware repressie en criminalisering al een stuk problematischer. Een echte blokkade van de top wordt pas reëel als men kan overgaan tot stakingen en massabetogingen die de logistiek van het evenement kunnen platleggen. Enkel fysieke waaghalserij van een kleine groep geharde militanten zal de top niet storen. Het kan hoogstens wat mediaspektakel geven waarin alle betogers meteen afgeschilderd worden als relschoppers.

De Algemene Dienst Inlichting en Veiligheid (ADIV) is op zoek naar extra personeel. Het werft 20 mensen aan om zich bezig te houden met "veldwerk" en "analyses". Daarbij wordt niemand gespaard. In België houdt de ADIV de veiligheid van ons allemaal in het oog. Het doet dat onder meer door zich te informeren over pakweg "vredesbewegingen met een geheime agenda."

Troost u: "Ook de antiglobalisten worden trouwens op de voet gevolgd", aldus een woordvoerder van de ADIV. Bij deze en langs deze weg willen we de ADIV alvast veel succes wensen in haar zoektocht naar extra personeel. Moesten jullie dit bericht pas lezen nadat het extra personeel is aangeworven, toch nog een gelukkig nieuwjaar gewenst!

De ADIV staat onder de controle van het leger en werkt los van de Staatsveiligheid. Werken bij de ADIV geeft recht op "gratis woon-werkverkeer via het openbaar vervoer, militaire pendelbussen, gratis hospitalisatieverzekering en een korting voor de gezinsleden, gratis geneeskundige zorgen en specifieke toelagen voor bijzondere prestaties."

Ingrid Baeck, woordvoerder van het minister van Defensie, stelde dat de ADIV zich bezig houdt met zowel de buitenlandse politieke situatie als de Belgische interne situatie. Daartoe is er de divisie "Veiligheidsinlichtingen". Die divisie houdt zich voornamelijk bezig met "contra-intelligence, buitenlandse agenten op ons grondgebied monitoren. Ook extremisten worden in de gaten gehouden. Dat kunnen islamisten zijn, maar net zo goed vredesbewegingen met een geheime agenda. Ook de anti-globalisten worden trouwens op de voet gevolgd."

Ook verklaarde Baeck dat de ADIV zich bezig houdt met het volgen van neo-nazi’s zoals BBET. Die neo-nazi’s worden effectief het best gevolgd vanuit het leger, het ging namelijk grotendeels om militairen die vanuit de kazerne van Leopoldsburg hun activiteiten organiseerden…

Waarom horen we zo weinig over instanties die beweren op te komen voor onze veiligheid? Waarom is er geen democratische controle mogelijk op dergelijke organen? En waar halen hun woordvoerders het om steevast antiglobalisten en anti-oorlogsactivisten op één lijn te plaatsen met neo-nazi’s en islamfundamentalisten? De toekomstige analisten van de ADIV hebben duidelijk nog heel wat werk voor de boeg!

Vijf jaar geleden, in juli 2001, werd duidelijk dat de antiglobaliseringsbeweging niet enkel een beweging van een relatief kleine groep jongeren was. Bij de G8-top in Genua waren er 300.000 betogers, waaronder een delegatie vanuit België. Het verzet vormde een mijlpaal voor de anti-kapitalistische beweging. Onder meer door de omvang van het protest, maar ook door de aandacht die er was voor deze beweging. We herpubliceren een ooggetuigenverslag dat op alle belangrijke punten inging.

Els Deschoemacker

Genua: een mijlpaal voor de anti-kapitalistische beweging

De afgelopen weken is er een enorme belangstelling geweest voor de zogenaamde anti-globaliseringsbeweging. Het politieke establishment schrok zich rot bij het zien van het groeiende verzet tegen het kapitalisme. De enorme media-aandacht, ook al was die sterk gefocust op de kwestie van het geweld, en het groeiende bewustzijn dat er moet en kan opgetreden worden tegen de macht van het kapitaal (in de vorm van de grote bedrijven, financiële instellingen,…) zorgen voor een enorme belangstelling voor deze beweging.

In deze tekst willen we ingaan op een aantal punten. De discussie over geweld heeft totnutoe enorm veel aandacht gekregen. Het is belangrijk dat we ook in die discussie een genuanceerd standpunt innemen. Daarnaast is volgens ons de discussie over het programma van de anti-kapitalistische beweging van cruciaal belang. En tot slot is het belangrijk van ook reeds vooruit te zien naar de mobilisaties die in België zullen plaatsvinden naar aanleiding van de EU-bijeenkomsten hier.

Geweld: de repressie van het politieke establishment blootleggen.

Het geweld dat plaatsvond in Genua werd gebruikt als excuus om niet te moeten ingaan op de eisen van de betogers tegen de G8. Het verhaal van de media werd bepaald door een paar honderd relschoppers maar ging niet dieper in op die relschoppers: wie waren dit, wat waren hun motieven en wat wilden ze bereiken?

Aanvankelijk werden de relschoppers bestempeld als “geradicaliseerde jongeren”. Het geweld werd in Genua en eerder ook in Göteborg aangegrepen om de politie beter te bewapenen en de repressie op te drijven. Zowel in Göteborg als in Genua werd met scherp geschoten op de betogers, in Genua met een fatale afloop.

Toen wij wezen op de aanwezigheid van politieprovocateurs werd ons verhaal weggewuifd. We zagen overal complotten en weigerden om een standpunt in te nemen tegen diegenen in de beweging die verantwoordelijk zouden zijn voor het geweld. Terwijl wij ons duidelijk uitspreken tegen diegenen in de anti-kapitalistische beweging die denken dat het geweld een stap vooruit betekent willen wij ons vooral uitspreken tegen de politieprovocaties. De bedoeling van die provocaties is het creëren van verdeeldheid tussen de zogenaamd “gewelddadigen” en de “vreedzamen” in de beweging. Het zaaien van verdeeldheid en het discrediteren van heel de beweging was het duidelijke doel.

De openlijke brutale terreur van de Italiaanse overheid hebben echter de ogen geopend van de media. De brutale terreur was het enige antwoord dat de overheid kon verzinnen tegenover de enorme steun die er onder de bevolking heerste voor de protesten. In een opiniepeiling een week voor de betogingen sprak 75% van de Italianen z’n steun uit voor de acties. Daartegenover werd een operatie opgezet die er alles aan moest doen om die steun teniet te doen. Hierbij werd echter bijzonder grof tewerk gegaan. Velen stelden zich al vrij vlug de vraag wie die “jongeren” waren die systematisch onderhandelden met de politie of die bijzonder goed georganiseerd op een erg korte tijd hevige rellen konden organiseren. Vandaag probeert Berlusconi de schuld in de schoenen te schuiven van extreem-rechts. Wellicht waren er inderdaad fascisten die geïnfiltreerd hebben in de betogingen. Maar daarmee is het verhaal niet af: ook de politie nam deel aan de gewelddaden. Berlusconi probeert de aandacht daarvan af te leiden. Het optreden van de politie was erg doelbewust, met name wilden ze de beweging criminaliseren en voorstellen als marginale jongeren die enkel uit zijn op geweld. Ondanks alle pogingen tot criminaliseren en het afschrikken van betogers door grof geweld te gebruiken tegen de betogers protesteerden honderdduizenden door de straten van Genua op 21 juli. De politiek van de G8 en van Berlusconi stuiten op een steeds breder protest. De anti-kapitalistische beweging is niet op haar hoogtepunt, integendeel. Wat we nu zien is een voorsmaakje van strijdbewegingen die de komende periode ongetwijfeld verder zullen ontwikkelen. Deze beweging vormt een gevaar voor de neo-liberale politiek op wereldvlak en voor de positie van wereldleiders als Bush en Berlusconi. Deze beweging is niet meer te stoppen door het ideologisch discours van deze mensen. Hun politiek wordt openlijk gewantrouwd en in vraag gesteld. Welke middelen resten hen nog? De media en de politie. En daar hebben ze gebruik van gemaakt. Als wij over Genua spreken moeten we dus in de eerste plaats uitleggen waar het geweld vandaan komt en wie ervoor verantwoordelijk is.

Anderzijds merken we ook dat een deel van de jongeren die in actie komen bereid is om geweld te gebruiken. Een deel van die jongeren wordt aangetrokken tot meer radicale acties en zelfs tot stadsguerilla tegen de politie. Ons standpunt daartegenover is genuanceerd. We denken dat deze acties geen weg vooruit betekenen voor de beweging. Anderzijds begrijpen we waarom de jongeren tot die actiemethoden worden aangetrokken. De politie wordt gezien als een vijand en een belangrijk deel van het establishment. Zeker in Italië is dat beeld sterk aanwezig sinds Berlusconi en Fini in de regering zitten. Eén van de centrale slogans op de betogingen was “Berlusconi: Mussolini” omdat de repressieve methoden van deze regering tegenover asielzoekers, jongeren of syndicalisten doen denken aan de methoden toegepast door de fascistische dictatuur van Mussolini.

Een ander element is de enorme ontgoocheling in de politieke partijen. Italië is één van de weinige Europese landen met erg sterke linkse partijen. De Rifondazione Communista (PRC) vormde de grootste politieke factor op de betoging. De PRC heeft echter veel steun verloren toen ze de vorige regering, de Olijfboomcoalitie, te lang heeft gesteund. De PRC is die Olijfboomcoalitie blijven steunen toen die een besparingsbeleid oplegde. De sterke illusies in die vorige regering en de rol van de PRC sloegen om in desillusies. Dat is wellicht één van de belangrijkste redenen waarom allerhande anarchistische netwerken de kop opsteken.

Algemeen wordt aangenomen dat het gewelddadige deel van de betogers vooral actief waren in het zogenaamde Zwarte Blok. Wij namen aanvankelijk aan dat dit Zwarte Blok bestond uit georganiseerde anarchisten die de zwarte kleur veel gebruiken. Toen we het Zwarte Blok in Genua echter aan het werk zagen was duidelijk dat dit geen anarchisten waren, maar een groep geïnfiltreerd door de politie en misschien ook door fascistische elementen. Een Franse journaliste vertelde ons dat ze een bijeenkomst zag van het Zwart Blok waarbij een leider systematisch militaire orders gaf aan de aanwezigen. Later had ze dezelfde persoon teruggezien samen met de politie. De vernielingen vanuit het Zwarte Blok waren niet enkel gericht tegen banken of tankstations – typische symbolen van het kapitalisme. Er is veel meer vernield: auto’s werden in brand gestoken, de persoonlijke eigendom van inwoners werd aangepakt of vernield. Het is hoogstwaarschijnlijk dat dit gebeurde door provocateurs en/of fascisten om de lokale bevolking tegen de betogingen op te zetten. Dit werd ook bvb. reeds duidelijk in de aanloop naar de betoging toen een briefbom explodeerde in Genua. Het was geen toeval dat dit net een paar dagen voor de betoging gebeurde als een poging om de beweging te discrediteren.

In de nasleep van de betogingen in Genua is het media-discours over het geweld geleidelijk aan veranderd. De enorme brutaliteit van de Italiaanse overheid leidde ertoe dat ook een aantal journalisten gewond werden. De inval in het onafhankelijke media-centrum op bevel van de regering Berlusconi die zelf een groot deel van de burgerlijke media bezit leidde eveneens tot verontwaardiging. Maar de doorslaggevende factor in het wijzigende beeld over het geweld is volgens ons de sterke massa-beweging die plaatsvond in de dagen na de grote betoging in Genua. Duizenden Italianen betoogden tegen het politiegeweld en dwongen de regering tot toegevingen, zo moest Berlusconi toegeven dat er wellicht sprake was van infiltratie van de betogingen. Deze betogingen waren vrij spontaan. Jammer genoeg werd er vanop de grote betoging van 21 juli geen oproep gelanceerd voor een algemene 24-urenstaking. De mogelijkheid was er om zo’n oproep erg breed te lanceren en effectief te laten uitgroeien tot een succes. De organisatoren van de PRC vertelden ons echter dat de oproep tot een algemene staking een interessant idee was, maar dat ze er geen tijd voor hadden aangezien de mobilisatie voor 21 juli zelf alle energie vergde. Dit is een gemiste kans.

Welk programma voor de anti-kapitalistische beweging?

In vergelijking met de vorige anti-kapitalistische protesten waren de protesten in Genua bijzonder groot. Op donderdag 19 juli werden 15.000 mensen verwacht voor de betoging, het werden er 50.000. De dag nadien waren dat er al 70.000! En voor de grote betoging op zaterdag werden er 120.000 verwacht en kwamen er 300.000 betogers op straat. Op deze betogingen waren er grote blokken van de metaalarbeiders en de spoorarbeiders. De betogingen waren overwegend Italiaans, een groot verschil met bvb. de betogingen in Praag waar de lokale bevolking nauwelijks bij betrokken was. Ondanks het afsluiten van de leefomgeving in Genua waarbij de bevolking bovendien gebukt ging onder traangasaanvallen, was de solidariteit zeer groot. De mensen deden hun vensters open om de betogers van water te voorzien en koekjes en fruit uit te delen. Toen de politie de zaterdagnacht na de betoging een inval deed in het mediacentrum en een nabijgelegen school waar betogers overnachtten, gingen er opnieuw vensters open van lokale inwoners die slogans riepen als “polizia, assasina”.

Het potentieel om de arbeidersklasse te bereiken met deze beweging is erg groot. Een probleem dat zich geregeld stelt is dat de betogingen georganiseerd worden met een erg vaag programma en vage slogans zoals “Een andere wereld is mogelijk” of een beperkt programma zoals de Tobin-taks. Er wordt veelal gemobiliseerd in beperkte academische kringen en onder reeds politiek actieve mensen. Er worden zelden pogingen ondernomen om bredere lagen te bereiken.

Een andere zwakte van de leiders en theoretici is de neiging om vooral overal mee aan onderhandelingstafels te willen gaan zetelen en dat in de plaats stellen van directe actie op straat. De traditionele partijen spelen daar nu reeds op in. Ze willen een “constructieve dialoog” aangaan met de betogers. Maar waarom willen ze met ons praten, wat is hun doel? Het beleid goedpraten dat ze de afgelopen jaren gevoerd hebben en dat ze willen verderzetten? Wij moeten uitleggen dat we van de regering geen oplossingen verwachten en dat we daartegenover de krachten moeten bundelen in de opbouw van een sterke oppositie tegen het rechtse beleid. We zijn niet bang om de discussie aan te gaan in een dialoog. We staan er echter op dat dit niet in de plaats komt van acties en dat we een onafhankelijke positie moeten innemen tegenover de regering en de traditionele partijen.

In de anti-kapitalistische beweging is er een enorm potentieel. Het is belangrijk dat we in die beweging de discussie over socialistische ideeën naar voor brengen. Die ideeën moeten ons in staat stellen om met een duidelijk programma bredere lagen van de bevolking te mobiliseren en onze onafhankelijkheid tegenover het establishment te vrijwaren. Socialistische ideeën zijn ontstaan uit de tegenstelling tussen arm en rijk in het kapitalisme. Die tegenstelling is vandaag groter dan ooit en de vraag naar een alternatief is erg groot.

Met Internationaal Verzet leggen we nadruk op de nood aan een socialistische maatschappij waarbij de economische macht uit handen genomen wordt van de kapitalisten die slechts produceren voor het vergroten van hun winst. Het is de arbeidersklasse die eigenlijk alle rijkdom produceert voor de kapitalisten. Die arbeidersklasse moet zelf kunnen beslissen wat er met de rijkdom gebeurt. Slechts dan kan er werk gemaakt worden van een planeconomie die rekening houdt met de behoeften van de bevolking in plaats van met de winsthonger van de grote bedrijven.

Als er gesteld wordt dat een andere wereld mogelijk is, moeten we dat inhoud geven. We moeten duidelijk maken over welke andere wereld we spreken en hoe we dat kunnen bereiken.

Anti-EU mobilisaties in België

In de tweede helft van 2001 zullen ook in België verschillende betogingen plaatsvinden tegen EU-bijeenkomsten. Er zijn verschillende samenwerkingsverbanden die deze betogingen organiseren. Met Internationaal Verzet werken we mee met deze samenwerkingsverbanden. Maar we willen ons vooral concentreren op het mobiliseren van nog niet georganiseerde jongeren en arbeiders. We willen naar de scholen, bedrijven of wijken trekken om er met deze mensen te spreken over de Europese politiek en de consequenties ervan voor de bevolking. De privatiseringen of de afbraak van de sociale bescherming zijn concrete gegevens die we moeten gebruiken om de oppositie tegen de EU te versterken.

De politiek van de EU is enkel gericht op de grote bedrijven en de banken. Een voormalige voorzitter van de ECB (Europese Centrale Bank) heeft in een toespraak gesteld dat de regeringen geen keuze hebben omdat het nu eenmaal de financiële markten zijn die bepalen wat er zal gebeuren. Daartegen willen wij protesteren. Wij willen geen kapitalistisch Europa in het belang van de winst, maar een Europa in het belang van de werkende klasse.

Een cruciale discussie voor de anti-kapitalistische beweging zal deze zijn binnen de vakbonden. Wij willen binnen de vakbonden een discussie doen ontstaan over de nood aan een massa-mobilisatie tegen de politiek van Europa en we willen de vakbondsleiders onder druk zetten om van eerdere argumenten af te zien. In Gent bijvoorbeeld willen de vakbonden niet mee betogen met het argument dat ze niet willen gelinkt worden aan het geweld zoals dit in Göteborg of Genua plaatsvond. Wij moeten juist uitleggen dat een massamobilisatie van de vakbonden het sterkste verweermiddel is tegen het geweld van de politie of als antwoord op die betogers die denken via geweld iets te kunnen bereiken. Een staking zou alle vervoer kunnen stilleggen en alle toegangswegen blokkeren. De enorme potentiële kracht van de arbeidersbeweging moet ten volle benut worden.

Met Internationaal Verzet willen we mensen organiseren om de mobilisaties zo massaal mogelijk te maken, maar ook om de discussie aan te gaan over een alternatief op het kapitalisme. We roepen iedereen op om aan te sluiten bij Internationaal Verzet en de komende maanden samen met ons te mobiliseren. We willen overal lokale comités opzetten om zo de beweging verder uit te bouwen.

Meer info

> Onze site over de gebeurtenissen in Genua

Exact 5 jaar geleden begonnen de protestacties tegen de EU-top in het Zweedse Göteborg. Voor velen zorgden deze acties ervoor dat de "antiglobaliseringsbeweging" ook in Europa werd ontdekt. 5 jaar na datum worden de acties in de rubriek "vandaag in de geschiedenis" in De Morgen afgedaan als volgt: "De top in Göteborg van de Europese Unie en de Verenigde Staten opent met anti-Bushrellen. Het is een welkome bliksemafleider voor de Europese leiders na het njet van Ierland tegen het verdrag van Nice." Wat was er echt gebeurd 5 jaar geleden?

Begin 2001 was het reeds duidelijk dat de eerdere jongerenprotesten in Seattle (VS) tegen het IMF en de Wereldbank, geen louter Amerikaanse beweging was. Integendeel, na het ideologisch offensief van de burgerij in de jaren 1990 waarin het idee dat er geen alternatief op het kapitalisme mogelijk was, begonnen ook hier steeds meer jongeren zich vragen te stellen over het kapitalisme. Dat kwam tot uiting in de eerste protestacties tegen internationale instellingen zoals de EU en de G8 (die een maand na de EU-top van Göteborg bijeenkwam in het Italiaanse Genua).

Onze organisatie speelde reeds vroeg in op het veranderende bewustzijn onder jongeren. In het voorjaar van 2001 lanceerden we reeds de campagne ‘Internationaal Verzet’ om jongeren te organiseren en de discussie aan te gaan over de strijd tegen het kapitalisme. Het was dan ook logisch dat we een delegatie naar de acties tegen de EU-top in Göteborg stuurden. Dit zorgde voor heel wat media-aandacht. Na de plotse ontdekking van de antiglobaliseringsbeweging in de media, moest dringend gezocht worden naar een aantal Belgische anti-kapitalistische activisten. Door het feit dat wij klaar stonden met onze campagne ‘Internationaal Verzet’ kwamen de media aanvankelijk snel bij ons terecht.

De acties in Göteborg waren vrij groot naar Zweedse normen, maar zeker niet zo massaal als bijvoorbeeld de acties tegen de G8-top in Genua een maand later. Er waren verschillende betogingen met tot 25.000 deelnemers. De eerste dag, 14 juni 2001, stond in het teken van het bezoek van Bush aan de EU-top. Er was een vreedzame betoging, maar nadien waren er problemen toen de politie een school waar betogers overnachtten omsingelde. In tegenstelling tot wat De Morgen vandaag schrijft, waren er geen "anti-Bush rellen". Het feit dat dit vandaag op zo’n manier wordt omschreven, heeft veel te maken met de beeldvorming die naar voor kwam inzake de acties in Göteborg. Op dat ogenblik was de EU het niet gewoon om met radicale tegenacties te kampen te krijgen. De verontwaardiging van het politieke establishment was dan ook erg groot. Premier Verhofstadt omschreef de beweging als een "rondreizend circus". Enkele maanden later zou hij een open brief schrijven aan de antiglobaliseringsbeweging… Het beeld dat van die beweging werd opgehangen veranderde nogal scherp doorheen de maanden!

Bij het bezoek van Bush werd geprotesteerd tegen diens milieubeleid, zijn asociale maatregelen, de militarisering die hij verdedigde,… 5 jaar na deze acties kunnen we enkel maar vaststellen dat de betogers gelijk hadden toen ze wezen op de waanzinnige politiek van Bush en co. Inmiddels zagen we de oorlogen in Afghanistan en Irak, de verdere sociale afbraak in de VS, het falen van de regering om tussen te komen na de ramp met de orkaan Katrina,… 5 jaar later is het duidelijk dat enkel de grote bedrijven en het patronaat hebben kunnen profiteren van het beleid van Bush.

Op de betoging tegen Bush waren er zo’n 15.000 aanwezigen, waaronder ook een sterke delegatie van Rättvisepartiet Socialisterna, onze Zweedse zusterpartij. Een groepje LSP-leden trok mee in deze delegatie op en leerde er zelfs een aantal Zweedse slogans. De betoging verliep volledig vreedzaam en ontbond op de Götaplatsen. Van daaruit trokken we met zo’n 500 betogers verder naar een school die werd omsingeld door de politie. Het stadsbestuur had een aantal scholen ter beschikking gesteld aan de betogers, zodat deze niet op straat zouden moeten overnachten. Deze overnachtingsplaatsen werden toegekend door de autoriteiten, maar vormden blijkbaar toch een doorn in het oog van diezelfde autoriteiten. Eén van de scholen werd omsingeld en overgenomen door de politie. We hielden een vreedzaam protest buiten deze school, maar er waren verschillende politiecharges.

De dag nadien was er een anti-kapitalistische mars, waarna er wel problemen ontstonden met de politie. De betoging kwam amper op gang toen gechargeerd werd door de politie. Dat werd beantwoord door een groep gemaskerde betogers die achteraan de betoging waren aangesloten. 5 jaar na datum blijft het onduidelijk welke krachten allemaal actief waren onder die gemaskerde betogers. Onze vermoedens dat er ook sprake was van politie-infiltratie werden enkel maar versterkt. Onder meer door de mededeling van de politie zelf dat er minstens een 50-tal incognito agenten zich onder de betogers hadden gemengd. Wij weten alvast dat het niet in onze delegatie was, want die was goed georganiseerd met een eigen ordedienst en we wisten heel goed wie bij ons opstapte.

De politie maakte van de gelegenheid gebruik om met brutale repressie te keer te gaan. Er werd zelfs geschoten op betogers! De rellen in de binnenstad waren echter niet het werk van de overgrote meerderheid van de betogers, er lag een grote verantwoordelijkheid bij de politie zelf. Toch gingen net deze beelden heel de wereld rond en werd zelfs even geprobeerd om de Belgische antiglobalisten van Internationaal Verzet daaraan te linken… Op een grote vreedzame betoging dezelfde avond vroeg een Belgische TV-journalist aan een LSP-lid: "Zullen dergelijke acties ook in België plaatsvinden bij het Belgisch voorzitterschap van de EU?". Op een massale vreedzame betoging die de asociale politiek van de EU aankaart, kon natuurlijk enkel "ja" geantwoord worden. Die "ja" werd gemonteerd na beelden van de rellen… Of hoe partijdige media het beeld van het politieke establishment klakkeloos overnam! Na de acties in Göteborg kregen we zelfs een verzoek van het ernstige magazine Ter Zake om gemaskerd in de studio te getuigen over de acties. Alsof wij maskers nodig hebben om uit te leggen dat we vreedzaam betoogden!

De verschillende acties tegen de EU-top vormden zowat het begin van de antiglobaliseringsbeweging in Europa. Het werd gevolgd door massaal verzet tegen de G8-top in Genua en de protestacties tegen de Belgische EU-toppen in het najaar van 2001. Zoals wij toen reeds stelden was de radicalisatie onder jongeren slechts een voorbode van bredere bewegingen van de arbeiders. Wij legden toen reeds nadruk op het asociaal programma van de EU om aansluiting te vinden bij die latere beweging. We legden uit dat de EU opkwam voor een liberalisering van De Post, een beperking van de werkloosheidsuitkering in de tijd,… 5 jaar na datum zal de Europese druk rond die punten niet meer ontkend worden. Integendeel, het wordt erkend door bredere lagen. Dat vormde één van de redenen waarom in Frankrijk en Nederland het voorstel tot Europese Grondwet werd weggestemd in 2005.

Het jongerenprotest vormde inderdaad het begin van een meer algemeen verzet tegen het neoliberaal beleid. Sindsdien zagen we massale acties in heel Europa tegen de aanvallen op de lonen, op het onderwijs, de pensioenen,… Ook hier in België zagen we bijvoorbeeld de grootschalige acties tegen het Generatiepact. Voor sommige commentatoren in de burgerlijke media was de omvang van de beweging tegen het Generatiepact een verrassing. Voor 7 oktober werd het ABVV afgedaan als een geïsoleerde conservatieve bende ambraszoekers die wil protesteren tegen de noodzakelijke aanvallen op het brugpensioen. Voor de meerderheid van de bevolking lag dat anders, die steunde het verzet. Ook voor ons kwam die beweging niet als een verrassing. Wij zagen de antiglobaliseringsbeweging als een eerste aanzet, een aanloop naar dit soort brede bewegingen van de arbeidersklasse.

Lees meer

> Bezoek onze pagina met artikels over de acties tegen de EU-top in Göteborg in 2001

Op 17 maart organiseerde Comac (jongerenwerking van de PVDA) en Internationaal verzet (jongerenwerking van de LSP) een succesvolle betoging tegen 3 jaar bezetting van Irak, dit naar aanloop van de betoging in Brussel op 19 Maart. Ongeveer 150 mensen zakten deze vrijdag naar Mechelen af om hun ongenoegen over de Amerikaanse, imperialistische politiek te uiten.

Bart Van Ransbeeck

Het brengen van democratie, stabiliteit en veiligheid & het onschadelijk maken van massavernietigingswapens, dat was de rechtvaardiging die Bush & Co gebruikten om Irak binnen te vallen.

Nu 3 jaar later zijn er nog steeds geen massavernietigingswapens gevonden, en lijkt de Iraakse democratie niet meer dan een utopie te zijn, zo is de Iraakse grondwet bv. deels gebaseerd op de sharia-wetgeving.

Ook stabiliteit en veiligheid zijn ver te zoeken. Werkloosheid en armoede vieren hoogtij, basisvoorzieningen zoals water zijn nog steeds niet voor alle Irakezen toegangkelijk, en 82% van de Iraakse bevolking hoopt dat er snel een einde komt aan de bezetting, evenals 72% van de Amerikaanse troepen in de VS.

De enigen die er beter van lijken te worden zijn de religieuze fanatici en de oliemultinationals, die woekerprijzen kunnen vragen voor hun olie. Zo maakte Exxon een winst van 36,13 miljard dollar in 2005, 43% meer dan het jaar voorheen. Ondanks het feit dat de oorlog officieel al lang voorbij is, blijft de bezetting talloze levens eisen. Hetgeen niet zo verwonderlijk is, als men beseft dat er naast de 140.000 Amerikaanse soldaten nog eens 20.000 tot 30.000 huurlingen in Irak zitten, een dure privé-legermacht die Amerika inhuurt, maar die echter niet onder de naam van de Amerikaanse overheid vechten, maar wel onder naam van veiligheidsfirma’s zoals het Amerikaanse « Blackwater », het Britse « Armour Group », het Zuid-Afrikaanse « Meteoric Tactical Solutions » etc. Huurlingen waarvoor Amerika dus zelf geen verantwooding moet afleggen, en zo zonder al te veel problemen het internationaal recht naast zich kan neerleggen.

In 3 jaar tijd is Bush erin geslaagd 240 miljard dollar uit te geven aan de oorlog, dit terwijl de VN slechts met moeite 550 miljoen dollar bijeenkreeg voor de hulpoperatie van de aardbeving van Kasjmir, waar bijna 100.000 doden vielen.

Hoewel Internationaal Verzet en Comac over vele onderwerpen meningsverschillen hebben, is het duidelijk dat een eengemaakte strijd nodig is. ‘Eenheid in actie!’ is immers geen holle slogan, maar een voorwaarde om de strijd aan te binden tegen kapitalisme, onderdrukking, imperialisme, racisme, etc.