Hoe kan de oorlog worden gestopt?

Op zondag 18 maart is er opnieuw een betoging in Brussel tegen de oorlog en bezetting in Irak. Bush bevindt zich in een hopeloze positie. Zowel in eigen land als internationaal is er een groeiend verzet tegen het brutale VS-imperialisme.

Peter Delsing

De gevaarlijke politiek van Bush droeg bij tot de groei van het internationale terrorisme en duwde hele bevolkingsgroepen, vooral de moslims, in de rol van zondebok. Een grotere groep mensen lijkt vandaag opnieuw bereid om op straat te komen tegen deze dwaze politiek.

In Washington betoogden op 27 januari naar schatting 500.000 Amerikanen tegen de oorlog in Irak. Velen droegen bordjes of spandoeken met slogans tegen de herfinanciering van de oorlog en voor een terugtrekking van de troepen. Een grote meerderheid is tegen het sturen van meer troepen naar Irak.

In de VS waren er ook meer oorlogsveteranen aanwezig op de betogingen. Zo ging het indertijd ook met de oorlog in Vietnam. Op dit moment hebben een 1000-tal soldaten een petitie ondertekend (“Appeal for Redress”), gericht aan het Congres, om de oorlog te stoppen. Jonathan Hutto, een van de oprichters stelde: “Wij spreken ons uit tegen deze oorlog, een imperialistische oorlog. Een oorlog voor winsten, niet voor de mensen. (…) Een oorlog tegen de arbeidersklasse, niet voor gerechtigheid.” Een organisatie als Irak Veteranen tegen de Oorlog zag z’n lidmaatschap op een jaar tijd verviervoudigen.

Op dit moment mobiliseert onze zusterorganisatie in de VS, Socialist Alternative, naar scholieren- en studentenstakingen in verschillende steden. Dit ter gelegenheid van de vierde verjaardag van de oorlog, in de week van 17-24 maart. Radicaal jongerenverzet kan ook werkende mensen aanzetten om in actie te komen op de werkplaatsen. We roepen daarom op voor de oprichting van mobilisatiecomités in de scholen, wijken en bedrijven.

In Italië brachten grote betogingen tegen een militaire VS-basis en de militaire inmenging in Afghanistan de regering ten val. Daaronder ook heel wat basisleden van de linkse partij PRC. Zal deze partij onafhankelijk van het neoliberale beleid de oppositie uitbouwen, zoals een echte arbeiderspartij zou doen?

Betogingen kunnen arbeiders en jongeren hun collectieve kracht laten voelen. Ze kunnen bijdragen tot een meer politiek bewustzijn. Maar een meer diepgaande organisatie van de beweging is nodig. De wereldwijde massabetogingen voor de start van de oorlog in Irak hebben die oorlog niet tegengehouden.

De kapitalisten en hun politici moeten worden geconfronteerd met een beter georganiseerd en politiek bewuster verzet, willen ze buigen voor de tegenstand. Comités in de scholen, wijken en vooral de bedrijven, in bijvoorbeeld de VS, kunnen de beweging op een hoger niveau tillen. Ze kunnen de beweging een meer efficiënte structuur geven.

Een groeiende beweging van jongerenstakingen en -betogingen zou, in een bepaald stadium, de aanzet kunnen zijn voor stakingen in de bedrijven tegen de interventie in Irak. Maar dit vereist ook een onafhankelijke, politieke organisatie van de arbeiders en jongeren over hun verschillen van werkplaats, school, etc. heen. Het vergt de oprichting van een brede, socialistische arbeiderspartij die alle ervaringen samenbrengt, veralgemeent en richt tegen het fundament van de kapitalistische maatschappij: het winststreven, dat ten koste gaat van de condities van de meerderheid.

Een massale arbeiderspartij in de VS, en elders, kan richting geven in de vakbonden om op te roepen tot een algemene staking tegen deze imperialistische oorlog, waar vooral de arbeiders met hun levens en belastinggeld voor betalen. Maar de dreiging van oorlog en barbarij kan enkel definitief worden afgewend, als we dit zien in het kader van de strijd voor een andere maatschappij. Eén die de rijkdom in handen legt van de bevolking zelf: een socialistische maatschappij.