Your cart is currently empty!
Tag: syndicale rechten
-
ABVV in actie voor recht op collectief protest
Vandaag was er in Luik een nieuwe actiedag ter verdediging van syndicale rechten en het recht op collectieve actie. Aanleiding is de rechtszaak tegen 17 verantwoordelijken en militanten van het ABVV die vervolgd worden wegens hun deelname aan een staking met wegblokkade. In eerste aanleg werden ze veroordeeld, maar ze gingen in beroep. De beroepsprocedure is nu bezig.
Terugblik op de feiten
Aan de basis van de procedure ligt een wegblokkade tijdens de staking van 19 oktober 2015. Bij die staking was er een enorme antistakingspropaganda in de gevestigde media. Dit werd door het gerecht aangegrepen om 17 syndicalisten te vervolgen wegens “kwaadwillige belemmering van het verkeer.” Het deed dit na een klacht door het ziekenhuis CHC Hermalle.
Een Deense toerist was omgekomen nadat een dokter niet tijdig in het ziekenhuis geraakte. Het ziekenhuis had niet voorzien in een opgevorderde dienstverlening en de prestatiegeneeskunde verhinderde het inzetten van een andere dokter. Maar het ziekenhuis wilde de verantwoordelijkheid doorschuiven naar de protesterende syndicalisten en de file die gepaard ging met de wegblokkade. Dat er toen dagelijks files waren op die plaats als gevolg van de bouwwerf van het ziekenhuis, werd gemakshalve even vergeten. Om het verhaal compleet te maken, moet nog opgemerkt worden dat er bij controle van die bouwwerf Indische arbeiders werden aangetroffen die in containers op de werf woonden en uitgebuit werden. De directie van dit ziekenhuis diende dus klacht in tegen syndicalisten.
In eerste aanleg besliste de rechter dat de syndicalisten niet verantwoordelijk waren voor het overlijden van de Deense toerist. Ook de aanklacht wegens beschadiging van het wegdek werd verworpen. Enkel de wegblokkade zelf leverde een veroordeling op.
Protest nodig
Gedurende de procedure in eerste aanleg waren er verschillende acties. Eerder was er ook een actie toen de beroepsprocedure werd ingeleid. Vandaag werd opnieuw geprotesteerd door honderden vakbondsmilitanten uit Luik, maar ook uit de rest van het land. Het is duidelijk dat het gaat om een ernstige aanval op het recht op collectief protest.
Onze rechten zijn afgedwongen door ervoor te strijden. Dat is hoe we ze ook zullen verdedigen. Een informatiecampagne met mobilisaties is noodzakelijk. Op de actie van 10 december vorig jaar werd een campagne aangekondigd. Het protest vandaag bood een uitstekende kans om deze campagne te lanceren. Helaas was daar nog geen sprake van. We mogen hier niet te lang mee wachten: als dit passeert, dreigt het een precedent te worden waardoor op straat komen bijzonder moeilijk wordt.
Een aanval op één van ons, is een aanval op ons allen. Op basis van solidariteit en een strijdbare campagne kan een krachtsverhouding opgebouwd worden, waar ook de rechters niet aan voorbij kunnen.
- Lees hier een reactie door Silvio Marra op de vervolging van de 17 ABVV’ers (gepubliceerd in december 2020)
-
17 ABVV’ers veroordeeld: een reactie van Silvio Marra, voormalig delegee Forges de Clabecq
Eind november werden 17 ABVV-leden veroordeeld wegens ‘kwaadwillige belemmering’ van het verkeer tijdens een staking. Er is beroep ingediend en er werd al geprotesteerd. We spraken over deze zaak met Silvio Marra, voormalig ABVV-delegee bij Forges de Clabecq. Naar aanleiding van de strijd tegen de sluiting van Forges de Clabecq in 1997 werd Silvio samen met 12 anderen vervolgd door het parket van Nijvel. In 2002 kwam het tot een vrijspraak voor alle verdachten in dat belangrijke proces.
Interview door Guy Van Sinoy
Wat denk je van de veroordeling van de Luikse vakbondsactivisten?
Silvio Marra: “Eerst en vooral kunnen we niet aanvaarden dat de politie, de openbare aanklagers en de rechtbanken zich moeien met sociale conflicten. Dit proces is een gelegenheid om het debat over het recht van werkenden om het niet eens te zijn met hun baas nieuw leven in te blazen. De patroons hebben maar één ding voor ogen: de uitbuiting van de werkenden opvoeren om meer winst te maken.”
“Het stakingsrecht is geen recht dat ergens beschreven is in een ‘burgerlijk wetboek’ of in weet-ik-veel-welk wetboek. Het stakingsrecht bestaat omdat er sociale klassen met tegengestelde belangen zijn. Dit is het recht om kapitalistische uitbuiting aan te vechten. Het kan alleen leven in de harten van de duizenden syndicale afgevaardigden die verkozen zijn in de bedrijven en onder de drie miljoen vakbondsleden, als zij doorheen discussies en de ervaring van sociale strijd hun bewustzijn ontwikkelen. Als de werkende klasse haar kracht ontdekt en gebruikt, zullen rechtbanken, openbare aanklagers en repressieve krachten niet veel gewicht in de schaal leggen.”
Het Verbond van Belgische Ondernemingen (VBO) wil in het volgende interprofessionele akkoord een clausule opnemen over de regeling van stakingen. Hoe zie jij dat?
Silvio Marra: “Het doel van de veroordeling van de vakbondsleiders in Luik en eerder in Antwerpen is om de capaciteit tot vakbondsverzet te ondermijnen. De wens van het VBO, in het kielzog van deze veroordelingen, is om de vakbonden te verzwakken, of zelfs te verbieden, zodat er geen sociale kracht is die in staat is om zich tegen hen te verzetten. Dit kan je echter niet stoppen met een wet of regels die sociale strijd verbieden. Waar er onderdrukking en uitbuiting is, zal er onvermijdelijk verzet zijn.”
“De vakbondsacties die ik 25 jaar lang in de Forges de Clabecq voerde, waren gericht op het vergroten van het politieke bewustzijn van de arbeiders in de strijd tegen racisme, tegen uitbuiting, tegen beroepsziekten, voor solidariteit, voor de verdediging van de zwaksten, voor het recht om zichzelf te verdedigen.”
Heb je nog een laatste boodschap?
Silvio Marra: “Ik wil dit graag toevoegen. De strijd van de arbeiders van Forges de Clabecq tegen de sluiting ging veel verder dan het kader van hun bedrijf. De vakbondsactivisten van de Forges steunden vele stakingen van die tijd, stakingen van leraren, studentenbetogingen, betogingen tegen racisme, betogingen tegen de oorlog … Tienduizenden sociale actoren op het terrein konden zo zien dat we ons niet terugplooiden op onze fabriek. In 1997 namen tienduizenden betogers deel aan de veelkleurige mars, iets later zagen miljoenen televisiekijkers over de hele wereld de beelden van de aanval van de rijkswacht op onze betoging bij de snelweg en hoe wij die betoging met bulldozers beschermden. Duizenden activisten kwamen vele malen naar de rechtbank in Nijvel en Brussel om ons tijdens ons proces te steunen. Onvermijdelijk heeft het verzet van de arbeiders van Clabecq zich verspreid en een grote bijdrage geleverd aan de strijdlust in dit land.”
“De toenmalige nationale vakbondsleiders probeerden ons te isoleren en de stroom van sympathie die we onder de bevolking hadden opgewekt af te zwakken, maar dat lukte grotendeels niet. Als ik vandaag deelneem aan nationale betogingen, zijn er veel mensen blij me te zien en komen ze me groeten. Ik weet niet of hetzelfde kan worden gezegd van de voormalige nationale vakbondsleiders van die tijd.”
Een kerstgeschenk dat moed geeft!Om het boek ‘Moi, Silvio de Clabecq’ te bestellen:
- stort 15 euro (12€ + 3€ verzendingskosten) op rekeningnummer BE36 3771 1712 2281 van Silvio Marra met als mededeling je naam en volledig adres
- koop het via onze Franstalige webwinkel aan dezelfde prijs.
-
17 vakbondsleden veroordeeld in Luik. Grote campagne nodig om stakingsrecht te verdedigen!
Op 1 december organiseerde het ABVV enkele werkonderbrekingen om de veroordeling van 17 vakbondsleden wegens “kwaadwillige belemmering van het verkeer” aan te klagen. Die veroordeling is een ondubbelzinnige aanval op de vakbondsrechten en een gevaarlijk precedent voor alle sociale bewegingen.
Terugblik op de feiten
De veroordeling op 23 november is een aanval op het democratische recht op collectieve actie. De rechtbank van Luik heeft 17 ABVV-leden, waaronder huidig voorzitter Thierry Bodson, veroordeeld wegens deelname aan een wegblokkade in het kader van de staking van 19 oktober 2015. Deze staking gaf aanleiding tot een enorme golf van antistakingspropaganda in de gevestigde media. De 17 werden veroordeeld tot gevangenisstraffen met uitstel en relatief zware boetes. Ze werden veroordeeld wegens “kwaadwillige belemmering van het verkeer.” Andere aanklachten werden ingetrokken.
Het ziekenhuis CHC Hermalle diende meteen na de staking klacht in wegens doodslag. Een Deense toerist had een operatie niet overleefd. Het ziekenhuis schreef dit toe aan de wegblokkade waardoor een dokter niet tijdig in het ziekenhuis geraakte. Dat het ziekenhuis niet in een opgevorderde dienstverlening had voorzien, werd niet in de discussie aangebracht. Dat de prestatiegeneeskunde het inzetten van een andere dokter verhinderde was ook geen punt (en in het weinig waarschijnlijk geval dat er geen enkele andere dokter in de regio was die de ingreep kon doen, werd dit schrijnende tekort in de gezondheidszorg ook al niet uitgespit). Dat er op die plaats dagelijks verkeersopstoppingen zijn, of er nu een staking is of niet, werd evenmin aangehaald. Er waren daar dagelijks files door een bouwwerf van het ziekenhuis. Op 19 oktober 2015 ontdekten de stakers overigens dat er voor die bouwwerf Indische arbeiders werden ingezet die in containers op de werf woonden en uitgebuit werden.
De aanklacht wegens verantwoordelijkheid voor dit overlijden werd geseponeerd. De aanklacht rond beschadiging van het wegdek werd eveneens niet weerhouden. Uiteindelijk bleef enkel de wegblokkade zelf over. Aanwezigheid op deze wegblokkade volstond voor een veroordeling wegens ‘kwaadwillige belemmering van het verkeer’. Het is dezelfde basis waarop Antwerps ABVV-voorzitter Bruno Verlaeckt eerder werd veroordeeld naar aanleiding van een staking in 2016. Klassenjustitie kent geen taalkundige grenzen in het veroordelen van syndicalisten…
Verontrustende ontwikkeling
In 1997 hadden vakbondsmilitanten van de Forges de Clabecq ook een snelweg geblokkeerd, beelden die inmiddels symbool staan voor strijdsyndicalisme. De rechtbank van Nijvel oordeelde dat de betoging deel uitmaakte van de uitoefening van het stakingsrecht.
Sindsdien is er een duidelijk evolutie van de rechtspraak, vooral na de buitengewone beweging van het najaar van 2014. In die beweging toonde de arbeidersbeweging haar kracht. Dit actieplan verliep in drie fasen die telkens opbouwden naar de volgende stap. Er was de grootste vakbondsbetoging sinds 1986, gevolgd door provinciale stakingen die opbouwden naar de nationale algemene staking van 15 december waarmee het land werd platgelegd. De bazen waren net zo bang als de werkenden enthousiast waren. De vakbondsleiders besloten echter om niet meteen een tweede actieplan te lanceren om de regering ten val te brengen. Hierdoor kon deze regering overeind klauteren .
De bazen en hun politieke vertegenwoordigers hadden een les geleerd. Sindsdien is het veel gebruikelijker om gerechtelijke stappen te ondernemen om het stakingsrecht aan banden te leggen. Nu lekte in La Dernière Heure uit dat de Franstalige liberalen van MR werken aan een wetsvoorstel dat het stakingsrecht moet ‘omkaderen’. Daarin zouden blokkades niet langer toegestaan worden. Als het van de liberalen en de bazen afhangt, komt er ook rechtspersoonlijkheid voor de vakbonden. Dat is een oude eis van rechts en extreemrechts die erop gericht is om vakbonden zelf te kunnen veroordelen voor elke hinder als gevolg van een staking. Anders gezegd: staken mag enkel nog als niemand er iets van merkt.
Antwoord nodig dat aangepast is aan de inzet
De werkonderbrekingen van het ABVV op 1 december waren het eerste algemene ordewoord sinds het begin van de pandemie. Er waren nochtans aanleidingen genoeg, onder meer rond de gezondheidsmaatregelen op de werkplekken of het eenmaken van strijd tegen bazen die de gezondheidsvoorschriften niet of laks naleefden. Denk maar aan AB Inbev waar een tiental dagen moest gestaakt worden om nieuwe maatregelen te nemen nadat meer dan tien arbeiders besmet waren geraakt. De nationale betoging van de militante actiegroep ‘De Zorg in Actie’ op 13 september werd evenmin aangegrepen voor een nationale mobilisatie door de vakbonden. Nochtans moet amper iemand nog overtuigd worden van de relevantie van de eisen van het zorgpersoneel.
De nieuwe aanval op het stakingsrecht mag niet zomaar passeren. Het gaat niet enkel om deze ene veroordeling, maar om het recht op collectieve actie van ons allemaal. Een ernstige nationale campagne tegen deze politieke veroordeling is nodig. Het recht op collectieve actie zullen we niet behouden door er enkel over te spreken of te schrijven op sociale media: we moeten gebruik maken van onze rechten om ze te behouden. Om bredere lagen van de werkenden mee in actie te krijgen, moeten de komende acties goed voorbereid en opgebouwd worden. Een informatiecampagne gericht op mobilisaties, inclusief stakingen, mag niet op zich laten wachten.
Er is een nieuwe actiedag op 10 december, de internationale dag van de mensenrechten. Op die dag zal het ABVV beroep indienen tegen de veroordeling en komen er verschillende acties tegen de aanval op het stakingsrecht. Dat kan een goed startpunt zijn voor een informatiecampagne die opbouwt naar breed gedragen acties van de volledige arbeidersbeweging.
Het zijn onzekere tijden, maar één ding weten we al: de bazen en hun politieke marionetten zullen proberen ons de kosten van de gezondheidscrisis en de economische crisis te laten dragen. Het verdedigen van ons stakingsrecht is een absolute prioriteit en dit zal niet gebeuren met symbolische acties alleen.