NL Socialisme

Tag: Oekraïne

  • Voor een massale beweging tegen oorlog en imperialisme

    Op 24 februari werden we wakker met een oorlog in het hart van Oost-Europa, een oorlog die de hele regio en de wereld in een militaire explosie dreigt te storten. De misdadige invasie van Oekraïne door het Russische regime treft de werkende klasse van Oekraïne en Rusland bijzonder hard. De schok van de invasie wordt wereldwijd gevoeld.

    Artikel door Eugenio (Brussel) voor de speciale anti-oorlogseditie van De Linke Socialist die vrijdag uitkomt. Mis deze krant niet, neem een abonnement of koop nu al een digitaal exemplaar van deze krant.

    Horror in Oekraïne

    Naar schatting hebben al minstens 13.000 mensen het leven verloren, waaronder honderden burgerslachtoffers. Onder deze doden naar schatting tot 6.000 Russische soldaten. Hoewel het Kremlin beweert dat er slechts 600 Russische slachtoffers vielen, blijft het een groot aantal voor wat volgens Poetin een snelle operatie zou worden. Dit weerspiegelt de moeilijkheden die het invasieleger ondervindt, dat op hevig verzet stuit van zowel het Oekraïense leger als de burgerbevolking.

    Er zijn lokale verdedigingscomités opgericht en de bevolking bewapent zich met geïmproviseerde wapens om de Russische opmars te ondermijnen. Het meest opvallend zijn misschien wel de video’s en foto’s van ongewapende burgers die de confrontatie aangaan met Russische pantservoertuigen en de Russische soldaten oproepen zich terug te trekken, soms met succes. Veel jonge Russische soldaten worden geconfronteerd met de realiteit van deze oorlog, die anders is dan hun regering hen had doen geloven. De situatie wordt nog verergerd door de logistieke moeilijkheden waarmee het Russische leger te kampen heeft, met naar verluidt gas- en voedseltekorten.

    Poetins oorlog onder druk

    In de Russische samenleving is er een grote polarisatie. Velen zijn resoluut tegen de oorlog gekant. Anderen willen een grotere escalatie. Zo is er de brutale Tsjetsjeense dictator Kadyrov die openlijke kritiek uitte op Poetins aanpak en de leiding over de invasie opeiste. Tegelijkertijd groeit het verzet tegen de oorlog. In bijna elke grote stad waren er betogingen, ondanks harde repressie. Duizenden mensen zijn gearresteerd en nog veel meer worden vervolgd en gedwongen te vluchten vanwege hun verzet tegen de oorlog. De westerse reactie heeft aanzienlijke gevolgen voor de Russische economie, waarbij de gewone bevolking onevenredig zwaar getroffen wordt in plaats van de elite.

    Onder al deze druk heeft Poetin de brutaliteit van de aanvallen gestaag opgevoerd. Willekeurige bombardementen op grote Oekraïense steden, waaronder Kiev, Odessa, Lviv en Marioepol, hebben hele wijken in puin gelegd. Meer dan 1,5 miljoen mensen, bijna uitsluitend vrouwen en kinderen, zijn het land ontvlucht. Nog eens 1,8 miljoen anderen zijn in eigen land ontheemd. Poetin voert ondertussen een campagne van psychologische terreur om het moreel van de massa’s in Oekraïne te breken. De dreiging van een nucleaire ramp werd geopperd, zowel door het alarmniveau van de Russische nucleaire afweer te verhogen als door de beschieting van de grote kerncentrale van Zaporozje.

    Van angst naar verzet

    Het verzet tegen de Russische invasie groeit. Terwijl de onderhandelingen en de westerse tegenmaatregelen mislukken, organiseren jongeren en werkenden zich om hun verzet tegen de zinloze slachtpartij te uiten. Naast betogingen in Rusland en Wit-Rusland, is er een begin van anti-oorlogsbeweging in Duitsland en werd er in de meeste Europese landen betoogd. Het Westerse en Russische imperialisme slagen er niet in om de oorlog te stoppen.

    Het is aan ons, de werkende klasse en de jongeren, om een alternatief te bieden. Enkel een internationale anti-oorlogsbeweging van onderaf kan een einde aan de gevechten afdwingen en ingaan tegen de elites die van de oorlog profiteren. Enkel de werkende klasse heeft oplossingen om de levens te beschermen en de grondslagen te leggen voor een wereld zonder oorlog, imperialisme en uitbuiting. Sluit aan en voer mee strijd voor onze toekomst!

     

    Onze eisen

    • Stop oorlog in Oekraïne! Trek de Russische troepen nu terug!
    • Voor het recht van de Oekraïners om over hun eigen toekomst te beslissen, inclusief het recht op zelfbeschikking voor minderheden!
    • Geen vertrouwen in het imperialisme en de wapenwedloop van de VS/NAVO
    • Nee tegen het racistische vluchtelingenbeleid van de EU! Open veilige en legale routes voor alle vluchtelingen.
    • Toegang tot fatsoenlijke huisvesting, gezondheidszorg en werk of uitkeringen voor iedereen!
    • Geen illusies in de diplomatie van de oorlogszuchtigen. Voor een internationale massabeweging tegen oorlog en imperialisme!
    • Steun aan het Russische protest tegen de oorlog en het regime van Poetin
    • Voor een internationalistisch socialistisch alternatief voor kapitalistische conflicten die leiden tot oorlog en vernietiging.

  • Miljoenen Oekraïense vluchtelingen in Polen. Enkel dankzij solidariteit is menselijke tragedie vermeden

    Enkel dankzij de massale solidariteitsbetuigingen van Poolse werkenden met de vluchtelingen is een humanitaire tragedie in Polen tot nu toe vermeden. Liefdadigheid volstaat echter niet: er is een opvangbeleid nodig.

    Door Paul Smith (Alternatywa Socjalistyczna – ISA in Polen)

    Na twee weken Russische invasie in Oekraïne zijn er meer dan twee miljoen mensen op de vlucht geslagen voor de verschrikkingen van de oorlog. Op het moment van schrijven zijn meer dan 1,4 miljoen van hen naar Polen gekomen, 200.000 naar Hongarije, 150.000 naar Slowakije, 100.000 naar Rusland, 85.000 naar Roemenië, en 82.000 naar Moldavië. Omdat Oekraïne mannen tussen 18 en 60 jaar verbiedt het land te verlaten, zijn het bijna allemaal vrouwen en kinderen. Volgens schattingen van het VN-vluchtelingenagentschap zou het aantal vluchtelingen in de komende weken kunnen oplopen tot meer dan 4 miljoen.

    In reactie hierop hebben Polen en andere EU-landen hun grenzen opengesteld voor Oekraïners die op zoek zijn naar een toevluchtsoord en zijn de toelatingseisen vereenvoudigd. We juichen dit toe, zelfs indien er sprake is van hypocrisie en racisme in vergelijking met het beleid tijdens de vluchtelingencrisis van 2015 of de crisis aan de grens tussen Polen en Wit-Rusland vorig jaar.

    In 2015 sloot de Hongaarse regering haar grens met Servië en bouwde het een hek om vluchtelingen buiten te houden. De Poolse autoriteiten weigerden de EU-quota voor vluchtelingen uit het Midden-Oosten en Afrika te aanvaarden. Deze quota zelf waren op zich racistisch. De EU betaalde zelfs de Turkse dictator Erdogan om vluchtelingen buiten Europa te houden. In plaats van solidariteit te tonen met de vluchtelingen – voor een groot deel slachtoffers van invasies waaraan Polen had deelgenomen – wakkerde de regeringspartij PiS (Recht en Rechtvaardigheid) de anti-moslimhaat en xenofobie onder de Poolse bevolking aan.

    In het najaar van 2021 ontwikkelde zich een nieuwe humanitaire crisis aan de grens tussen Wit-Rusland en Polen, toen duizenden vluchtelingen uit Afghanistan, Irak, Syrië en Afrika probeerden de grens over te steken. Polen weigerde hen de toegang en voerde met aanmoediging van de EU een illegaal pushback-beleid, waardoor ze in de bossen in niemandsland konden bevriezen en verhongeren.

    Racisme tegen Afrikaanse en Aziatische studenten

    Oekraïne had een grote populatie Afrikaanse en Aziatische studenten, die naar het land werden gelokt door de hoge onderwijsnormen in de universiteiten en de goedkope kosten om een diploma te behalen in vergelijking met andere Europese landen. Maar sinds de militaire agressie van Rusland tegen Oekraïne hebben Afrikanen en andere mensen van kleur problemen om het land te verlaten. In de eerste plaats zijn er berichten dat hun de toegang tot bussen naar de grens werd belet, terwijl Oekraïners voorrang kregen. Racistische profilering aan de Poolse grens heeft het voor Afrikanen en anderen ook moeilijk gemaakt om Polen binnen te komen. Ze worden door de Oekraïense grenswachten uit de rij aan de grens gehaald en moeten wachten terwijl Oekraïners doorlopen en worden ook onderworpen aan uitgebreide inreisprocedures aan de Poolse kant.

    Terwijl Oekraïners worden behandeld als vluchtelingen die aan de oorlog zijn ontsnapt, worden Afrikanen en andere gekleurde mensen door de autoriteiten behandeld als ongewenste economische migranten. De Oekraïners krijgen automatisch het recht om tot drie jaar in de Europese Unie te wonen en te werken, zonder dat ze asiel hoeven aan te vragen. Ze krijgen ook recht op sociale uitkeringen en gezondheidszorg. Niet-Oekraïners die de oorlog in Oekraïne ontvluchten, zullen deze rechten echter niet hebben en zullen asiel moeten aanvragen. Verscheidene politici hebben al duidelijk gemaakt dat de Oekraïense vluchtelingen anders zijn dan de vluchtelingen die in het verleden de EU probeerden binnen te komen, omdat dit ‘onze’ vluchtelingen zijn, met andere woorden, zij zijn blank en zij zijn christen.

    Massale solidariteit voor vluchtelingen

    De verschrikkingen van de oorlog en de benarde toestand van miljoenen Oekraïners hebben de mensen in heel Europa geschokt. Zij hebben gereageerd door geld, voedsel, kleding en andere eerste levensbehoeften in te zamelen. Dit is zeker het geval in Polen, waar de staat organisatorisch niet opgewassen is gebleken tegen het enorme aantal vluchtelingen dat in zo korte tijd het land is binnengekomen. Het heeft traag, incompetent en bureaucratisch gereageerd. Stunts in de media en het manipuleren van de publieke opinie zijn voor de machthebbers belangrijker dan echte hulpverlening. Er zijn berichten over de groeiende chaos bij de officiële ontvangstpunten in het hele land. Op de ijsbaan van Torwar in Warschau bijvoorbeeld werd door de regionale autoriteiten een officieel opvangcentrum voor vluchtelingen opgezet. In de sporthal werden meer dan 500 veldbedden opgezet, maar vervolgens werden de vrijwilligers aan hun lot overgelaten. Zij klagen erover dat de autoriteiten geen voedsel of noodzakelijke hygiënische producten leveren. In plaats daarvan moeten de vrijwilligers restaurants smeken om voedsel en moeten zij essentiële geneesmiddelen zoals insuline uit eigen zak betalen.

    Alleen dankzij de massale solidariteit van de gewone Poolse burger met de vluchtelingen kon een humanitaire tragedie in Polen tot dusver worden vermeden. Poolse burgers zorgen voor vervoer vanaf de grens en rijden soms zelfs naar Lviv of dieper het land in om vluchtelingen op te pikken en naar Polen te brengen. Zij zorgen niet alleen voor voedsel, kleding en andere eerste levensbehoeften, maar velen bieden hen ook onderdak en woonruimte aan. De staat komt er niet aan te pas. Talloze NGO’s en sociale media groepen hebben hulpnetwerken opgebouwd om vluchtelingen juridisch en praktisch advies te geven, inzamelingen te doen, onderdak of vervoer aan te bieden en mensen die willen helpen in contact te brengen met mensen die in nood verkeren.

    Jobs en huisvesting voor iedereen

    Het is schandalig dat de staat vluchtelingen dwingt afhankelijk te zijn van particuliere hulp terwijl de superrijken nog rijker worden. Dit beleid kan leiden tot een toename van racisme, waarbij vluchtelingen zullen gebruikt worden als excuus voor een besparingsbeleid. Vluchtelingen kunnen niet eeuwig blijven vertrouwen op de gevoelens van solidariteit en empathie van de bevolking. In plaats daarvan moet er een goed georganiseerde reactie van de staat komen – iets wat tot nu toe in Polen ontbreekt. Kampbedden in sporthallen en stadions zijn slechts een tijdelijke oplossing – vluchtelingen hebben fatsoenlijke huisvesting, kinderopvang en plaatsen op scholen nodig, evenals toegang tot de arbeidsmarkt met gelijke beloning en vakbondsrechten. Het geld is er – we zien dat de regering geen moeite heeft om het geld te vinden om de kerk te subsidiëren, de defensie-uitgaven te verhogen, of belastingvoordelen te geven aan mensen die paleizen bezitten als onderdeel van de recente ‘belastinghervorming’ in het land.

    Verwacht wordt dat de oorlog in Oekraïne tot verdere stijgingen van de energie- en voedselprijzen zal leiden, waardoor de inflatie in dubbele cijfers zal terechtkomen en de verstoringen in de wereldwijde toeleveringsketens nog zullen verergeren. Volkswagen heeft bijvoorbeeld de tijdelijke sluiting van twee autofabrieken in Polen aangekondigd wegens gebrek aan onderdelen uit Oekraïne. Andere autofabrikanten nemen soortgelijke beslissingen. In plaats van een herstel na de pandemie gaat de Europese en de wereldeconomie een periode van stagflatie tegemoet. Daar komt nog bij dat steeds meer regeringen verklaren dat zij hun defensie-uitgaven zullen verdubbelen, wat minder welvaart en hogere belastingen zal betekenen.

    Tot dusver is het plan van de Poolse regering om de opvang van vluchtelingen aan particuliere initiatieven over te laten. De regering zal al wie Oekraïners onderdak biedt een premie van 240 euro per maand geven, zonder verplichting om dit geld aan de vluchtelingen te geven. Dit bevat het risico van misbruik. Zo is er geen mogelijkheid om de kwaliteit van de verstrekte accommodatie te controleren. Voor verhuurders zonder scrupules kan dit een aantrekkelijke regeling zijn om gemakkelijk geld te verdienen. Bovendien is het niet duidelijk of dit geld ter beschikking zal worden gesteld van mensen (of vluchtelingen) die reeds onbaatzuchtig hun huizen hebben opengesteld zonder te wachten op het bureaucratische proces van het indienen van een aanvraag bij de plaatselijke autoriteiten om hen als vluchtelingen te bestempelen.

    De Poolse regering wil net als de andere EU-landen Oekraïners toegang geven tot de arbeidsmarkt, maar enkel omdat er een krapte op de arbeidsmarkt is en de regering hoopt dat een groot aanbod van Oekraïense arbeiders de lonen naar beneden kan duwen. Als de economische crisis begint door te zetten, zal de Poolse regering niet aarzelen om verdeeldheid te zaaien en de vluchtelingen de schuld van de crisis te geven.

    Deze crisis is echter het product van een ziek systeem – hetzelfde systeem dat onze planeet vernietigt, de opwarming van de aarde veroorzaakt, en verantwoordelijk is voor imperialistische rivaliteit en oorlog. We moeten ons ontdoen van dit systeem en het vervangen door een systeem dat is gebaseerd op samenwerking en solidariteit van werkende mensen, waar de economie niet wordt georganiseerd voor winst en hebzucht, maar om te voorzien in sociale behoeften. De onbaatzuchtige solidariteit voor de vluchtelingen de laatste weken, toont aan dat het mogelijk is om een samenleving op te bouwen op basis van de georganiseerde arbeidersklasse.

    Wij zeggen: laat alle oligarchen van de wereld, de superrijken en de grote ondernemingen betalen voor de crisis en voor de kosten van de opvang van de vluchtelingen. Laten we de boekhouding van de bedrijven openen voor controle door vakbonden en werkende mensen. Laten we nagaan wie er winst maakt met deze imperialistische oorlog en laat hen betalen!

    Wij zeggen:

    • Nee tegen het racistische vluchtelingenbeleid van de EU!
    • Open veilige en legale routes voor alle vluchtelingen, ongeacht hun huidskleur en land van herkomst. Dit moet ook gelden voor de vluchtelingen die vanuit Wit-Rusland Polen en de EU proberen binnen te komen.
    • Vluchtelingenstatus voor iedereen die Oekraïne verlaat, ongeacht staatsburgerschap of etnische afkomst.
    • Mensen die niet willen vechten moeten ook het recht hebben om in de EU te blijven – laat mannen tussen 18 en 60 jaar toe tot de EU, ook “deserteurs” uit het Oekraïense, Russische en Wit-Russische leger.
    • We eisen toegang tot fatsoenlijke huisvesting, gezondheidszorg en werk voor iedereen!
    • Onteigening van huizen en gebouwen die leeg staan wegens speculatie, zodat ze gebruikt kunnen worden door iedereen die ze nodig heeft – zowel vluchtelingen als Polen.
    • Een gegarandeerde plaats in plaatselijke kleuterscholen en scholen, gratis, voor alle kinderen, ook kinderen van vluchtelingen.
    • Kinderbijslag en sociale uitkeringen op een niveau dat een fatsoenlijke levensstandaard mogelijk maakt – voor iedereen die in Polen woont.
    • Het minimumloon en de arbeidswetgeving moeten ook gelden voor alle Oekraïense vluchtelingen en andere buitenlandse werknemers in Polen. Voor vakbondsrechten voor alle werknemers!
    • Voor arbeidsduurvermindering om het bestaande werk voor iedereen te verdelen zonder loonverlies.
    • Open de boeken van alle grote bedrijven – laat de arbeiders zien welke bedrijven winst maken met de oorlog!
    • We eisen dat de superrijken en de grote bedrijven betalen voor deze crisis.

  • Geschiedenis. Oekraïne tussen imperialisme, revolutie en zelfbeschikking

    Als nationaliteit met een eigen taal en cultuur stonden de Oekraïners tot aan de Russische Revolutie onder de buitenlandse heerschappij van de Russische tsaren en in West-Oekraïne (waar zij “Roethenen” werden genoemd) onder Oostenrijk-Hongarije. Oekraïens was vooral een boerentaal. Tegen het einde van de 19e eeuw kwam een nationale beweging op, vooral in het westen van Oekraïne.

    Dossier door Marcus Hesse (SAV, ISA in Duitsland)

    In het tsaristische Rusland werden de Oekraïense taal en cultuur onderdrukt. Het doel was assimilatie in de Russische natie. De arbeidersbeweging in Oekraïne was hoofdzakelijk gevestigd in de industriële regio Donbas en in de grote steden, waar Russisch de overheersende taal was. Na de Eerste Wereldoorlog en tijdens de revolutie van 1917 ontstond de mogelijkheid om een onafhankelijke Oekraïense staat te stichten. De bolsjewieken steunden deze inspanningen omdat ze het einde van de suprematie van Groot-Rusland en het recht op zelfbeschikking van de onderdrukte volkeren als voorwaarden zagen voor een vrijwillige unie van volkeren.

    Revolutie en burgeroorlog

    In 1917 werd een onafhankelijke Oekraïense Volksrepubliek uitgeroepen. In tegenstelling tot de situatie in Rusland waren de burgerlijke nationalistische krachten politiek dominant. Tegelijkertijd vormde de arbeidersklasse lokale Sovjetrepublieken. Het centrum van de eerste grote Sovjetrepubliek in Oekraïne was de stad Charkov. Aanvankelijk kon de Sovjetmacht slechts korte tijd standhouden in Kiev. Tegelijkertijd werd het westelijke deel van Oekraïne rond de regio Lviv deel van de nieuwe Poolse nationale staat. De Poolse regering nam uiterst repressieve maatregelen tegen elke poging tot autonomie.

    De Russische burgeroorlog woedde in Centraal- en Oost-Oekraïne. In de loop van drie jaar werd de regio één van de bloedigste en meest chaotische oorlogstheaters. In de herfst van 1918 bezetten Duitsland en Oostenrijk-Hongarije een groot deel van het land, waarbij zij hun plunderingen combineerden met steun aan Oekraïense nationalistische groeperingen. Tegelijkertijd vochten contrarevolutionaire ‘witte’ troepen tegen het Rode Leger. Ook de anarchisten onder leiding van Nestor Makhno beheersten een deel van het land. Tussen 1917 en 1920 veranderde de stad Kiev 14 keer van ‘eigenaar’.

    Op het grondgebied van het Witte Leger van generaal Denikin en onder dat van de nationalist Petljoera vonden pogroms plaats tegen de Joodse bevolking, die ongeveer 100.000 doden en een massale uittocht van Joden tot gevolg hadden. Uiteindelijk kon het Rode Leger zich tegen hoge kosten doen gelden tegen de verschillende reactionaire krachten.

    Sovjetmacht en zelfbeschikking

    De eerste Sovjetregering was van korte duur en steunde hoofdzakelijk op Russischtalige stedelijke arbeiders. Pas in 1920/21 slaagden de bolsjewieken erin heel Oekraïne definitief in handen te krijgen. De laatste ‘witte troepen’ werden verslagen op de Krim in 1920. Een wijziging van het beleid ten aanzien van kleine en middelgrote landbouwers heeft hierbij een belangrijke rol gespeeld. Door samen te werken met de Borotbisten, de Oekraïense sociaal-revolutionairen, konden de bolsjewieken hun invloed vergroten. Gedurende enige tijd bestonden er twee communistische partijen, een Oekraïense en een Russischtalige, naast elkaar totdat er een gemeenschappelijke partij werd gevormd. In de jaren twintig werd door Lenin en Trotski een politiek van oriëntatie op Oekraïense autonomie ingevoerd, met gerichte bevordering van de Oekraïense taal en cultuur. De naam van dit nationaliteitsbeleid was ‘Korenizacija’.

    Op deze manier kon Sovjet-Oekraïne ook een beroep doen op de westelijke regio’s van Oekraïne, waar de Oekraïners nog steeds onder nationale onderdrukking te lijden hadden. Daar ontwikkelde zich een sterke nationale beweging, die zich spoedig opsplitste in een linkse, pro-Sovjet-vleugel en een rechtse. De latere fascist, oorlogsmisdadiger en nazi-collaborateur Stepan Bandera, die nu in sommige delen van Oekraïne als een nationale held wordt beschouwd, kwam uit deze laatste traditie voort.

    Tijdens de bureaucratisering onder Stalin werd de autonomie opnieuw ingeperkt door de centrale macht in Moskou. Zo werden in de jaren dertig leiders van de Oekraïense CP uit hun functie ontheven vanwege hun vermeende Oekraïense nationalisme en steun aan oppositionele stromingen.

    Gedwongen collectivisatie en hongersnood

    Nadat Stalin jarenlang had gepleit voor toegevingen aan de rijke boeren (koelakken), leidde een graancrisis vanaf 1928 tot een gewelddadige ommekeer. De regering van Stalin richtte zich op versnelde industrialisatie en collectivisatie van de landbouw. De volgende jaren stonden in het teken van de gedwongen collectivisering van de landbouw. Dit leidde tot nieuwe burgeroorlogachtige conflicten tussen de staat en de boerenstand. In 1932-33 leidde dit beleid, in combinatie met slechte oogsten, tot hongersnood in grote delen van de Sovjet-Unie. Tot vijf miljoen mensen stierven. Oekraïne werd bijzonder hard getroffen, evenals Zuid-Rusland, Siberië en Kazachstan.

    Sinds de ineenstorting van de USSR is de hongersnood van 1932-33 een centraal referentiepunt geworden voor het Oekraïense nationale bewustzijn. Rechtse tendensen hebben de term “Holodomor” (“dood door verhongering”) bedacht. Het is geen toeval dat deze term de nazi-holocaust oproept. Deze assimilatie is opzettelijk en is geleidelijk standaard geworden in het huidige taalgebruik. De bedoeling is te suggereren dat de stalinistische leiding de hongersnood opzettelijk creëerde om de Oekraïense natie te treffen. De Oekraïense en Amerikaanse regeringen spreken van genocide.

    Historisch gezien is de stelling dat de hongersnood opzettelijk werd uitgelokt, niet houdbaar. Hoewel de honger vooral de door Oekraïners bewoonde gebieden trof, raakte zij ook de etnische Russen. Het lijdt geen twijfel dat de politiek van gedwongen collectivisatie tot de catastrofe heeft bijgedragen. Bijzonder misdadig was de politiek van Stalin om het bestaan van de hongersnood officieel te ontkennen en te verbergen. Hieruit blijkt het verschil met de politiek van Lenin en Trotski. Tijdens de hongersnood van 1921/22, die volgde op de burgeroorlog, zwegen zij niet maar deden ze integendeel beroep op de wereld voor humanitaire hulp.

    Nazi invasie, collaboratie en partizanenstrijd

    De hongersnood en de zuiveringen van de jaren dertig tastten de populariteit van de Sovjetstaat aan. Vanaf de jaren dertig pleitte Trotski, in ballingschap, voor het recht van Oekraïne op nationale afscheiding. Toen de Sovjet-Unie in de herfst van 1939 het westen van het Poolse Oekraïne annexeerde – als onderdeel van het pact tussen Hitler en Stalin – kwamen miljoenen Oekraïners die voordien deel hadden uitgemaakt van Polen, onder Sovjetcontrole. Maar in juni 1941 viel de Wehrmacht deze nieuw verworven Sovjetgebieden binnen. De fascistische ‘rassenoorlog’, een vernietigingsoorlog, begon in volle hevigheid. Oekraïne werd het centrale toneel van de geplande uitroeiing van de Joden. Het bloedbad in de Babyn Yar-vallei bij Kiev werd het symbool van deze vernietigingscampagne. In het grootste bloedbad van de Tweede Wereldoorlog slachtte de Duitse Wehrmacht in slechts twee dagen meer dan 33.000 Joden af.

    Oekraïense nationalisten, maar ook veel gewone boeren, verwelkomden de Wehrmacht aanvankelijk als ‘bevrijders’. Onder Bandera ontstond een collaboratiebeweging, die een actief onderdeel werd van de vernietigingsmachinerie van de nazi’s. Net als in de Russische burgeroorlog gingen antisemitisme en anticommunisme hand in hand. Uiteindelijk kwam Bandera’s beweging in conflict met de nazi’s, omdat de nazi’s in geen geval een onafhankelijke Oekraïense staat wilden toestaan. Dit pleit Bandera’s volgelingen echter niet vrij van hun historische misdaden. Vooral omdat hun streven naar een etnisch zuivere Oekraïense staat hen ook in conflict bracht met de Poolse minderheid in West-Oekraïne. In Wolynië en Oost-Galicië slachtten zij tot 100.000 Poolse burgers af. Duizenden Oekraïense burgers werden gedood bij Poolse represailles.

    De Duitse fascistische bezetters oefenden een schrikbewind uit over de etnische Oekraïners en het land werd systematisch geplunderd. Tijdens de oorlog werden twee miljoen Oekraïners naar Duitsland gedeporteerd als dwangarbeiders. Een partizanenbeweging vormde zich tegen het naziregime en bevrijdde na jaren van bloedige gevechten het land aan de zijde van het Rode Leger. Stalins rol hierbij was allesbehalve glorieus: hij reageerde op de collaboratie van ongeveer 22.000 Krim-Tataarse nationalisten met de Duitsers door de hele etnische moslimgroep, 180.000 mensen in totaal, naar Centraal-Azië te deporteren.

    Van de oorlog tot het einde van de Sovjet-Unie

    Tussen 1945 en de dood van Stalin waren er opnieuw grote golven van zuiveringen, die vele voormalige strijders tegen het fascisme troffen. Na 1945 vluchtten veel Oekraïense collaborateurs naar het buitenland. München werd een belangrijke plaats van ballingschap omdat het conservatieve Beierse establishment een gunstig politiek klimaat voor deze krachten creëerde. Desondanks werd de oorlogsmisdadiger Bandera in 1959 door KGB-agenten doodgeschoten. Na 1991 werd hij de ‘held’ van de nieuwe Oekraïense nationalisten.

    In 1954 besloot Chroesjtsjov de Russischtalige Krim, die bij Rusland hoorde, af te staan aan de Oekraïense Sovjetrepubliek zonder de mening van de bevolking te vragen. De terugkeer naar de Krim voor alle Krim-Tataren die door Stalin zijn gedeporteerd, werd pas in 1988 toegestaan. Hun nakomelingen zijn de grootste tegenstanders van de Russische annexatie van de Krim in 2014, wat heeft geleid tot etnische spanningen op het schiereiland.

    De nationale conflicten namen af tot de ineenstorting van de Sovjet-Unie. Maar vanaf 1991, met de vorming van Oekraïne als natiestaat en de herinvoering van het kapitalisme met al zijn gevolgen (armoede, werkloosheid, sociale ongelijkheid), kwamen zij weer aan de oppervlakte. Met de huidige conflicten komen ze op de voorgrond.

  • Komaan Bernie en AOC, zeg nu eens klaar en duidelijk NEEN tegen oorlog en imperialisme!

    In oorlogstijden staan socialistische politici onder enorme druk om de kant te kiezen van de kapitalistische klassen van de landen waar ze wonen, in plaats van de belangen van de wereldwijde arbeidersklasse. Dit is nog meer het geval in de context van een brutale aanval, zoals vandaag met de imperialistische invasie van Oekraïne door het regime van Poetin.

    Door Calvin Priest (Socialist Alternative, VS)

    Socialisten moeten Poetins brutale agressie ondubbelzinnig en publiekelijk veroordelen en aan de kant van de werkende klasse van Oekraïne staan. Daarnaast hebben we de historische plicht om ons duidelijk te verzetten tegen alle imperialistische krachten. Geen enkele van die krachten vertegenwoordigt de belangen van de Oekraïense werkende klasse.

    Helaas nemen senator Bernie Sanders en parlementslid Alexandria Ocasio-Cortez (AOC) standpunten in die zich kunnen lenen voor een escalatie van het conflict. Geen van beiden heeft een duidelijk standpunt ingenomen tegen het sturen van Amerikaanse troepen, en beiden steunen zware sancties die Poetin niet zullen stoppen maar ondertussen wel hard aankomen bij de werkende bevolking.

    De gevaren zijn maar al te reëel. Als socialisten geen duidelijk standpunt innemen tegen oorlog en imperialisme, kan hun stilzwijgen of berusting helpen de weg vrij te maken voor nog catastrofalere gevolgen.

    In de aanloop naar de Eerste Wereldoorlog zijn veel socialisten gezwicht voor de eis om de oorlogsinspanningen van hun nationale regering te steunen, waarmee ze steun verleenden aan het opdelen van de rijkdommen van de wereld door de grote imperialistische mogendheden, wat uiteindelijk meer dan 10 miljoen levens heeft gekost.

    Meer recentelijk, in de nasleep van de gruwelijke aanslag op de Twin Towers in 2001, werd een blanco cheque uitgeschreven aan de regering-Bush om de oorlog in het Midden-Oosten voort te zetten. Dit werd ondertekend door elke Amerikaanse senator, helaas inclusief Bernie Sanders. Het siert hem dat hij zich later in de aanloop naar de invasie van Irak tegen de oorlog heeft uitgesproken, in tegenstelling tot de overgrote meerderheid van de Amerikaanse politici, waaronder oud-senator en huidig president Joe Biden. Maar de weg naar de oorlog was al geëffend toen Bush en het VS-imperialisme de oprechte woede over 9/11 systematisch gebruikten voor hun eigen strategische doeleinden en in hun jacht op de olierijkdom van de regio. Vandaag wordt het resultaat algemeen erkend als een humanitaire ramp.

    International Socialist Alternative verdedigt ten volle het recht van het Oekraïense volk op zelfbeschikking, en roept op tot een onmiddellijke terugtrekking van alle Russische soldaten. Wij erkennen ook dat deze oorlog niet de belangen vertegenwoordigt van de werkende mensen waar dan ook, ook niet in Rusland. Onze solidariteit gaat uit naar de jongeren en de werkenden in Rusland die moedig tegen deze oorlog protesteren, ondanks de zeer repressieve maatregelen van Poetin, die al tot duizenden arrestaties hebben geleid.

    Wij erkennen dat geen van de imperialistische mogendheden opkomt voor de Oekraïense werkende klasse, die in feite gevangen zit in een conflict over strategische en economische belangen dat al tientallen jaren aan de gang is. De wreedheid van Poetin is overduidelijk, maar ook de NAVO is geen neutrale macht. Het is een vertegenwoordiger van de westerse kapitalistische mogendheden die gestaag hun belangen in oostelijke richting naar Rusland uitbreiden. In de afgelopen decennia heeft de NAVO zelf een wrede rol gespeeld bij het bombarderen van Afghanistan, Libië en Joegoslavië, en elke keer waren het de werkende mensen en de armen die het moesten ontgelden.

    In een tweet op 23 februari schreef AOC dat “elke militaire actie moet plaatsvinden met goedkeuring van het Congres.” Dit werd gedaan in combinatie met het ondertekenen van een brief met een soortgelijke oproep dat een parlementaire stemming noodzakelijk is “als de aanhoudende situatie het dwingt om de dappere mannen en vrouwen van ons leger in Oekraïne in te zetten.”

    In werkelijkheid vormt goedkeuring door de parlementaire tak van het Amerikaanse kapitalisme geen ernstig obstakel voor militaire interventie, zoals we in 2001 hebben gezien. Niet alleen is deze brief geen duidelijk verzet tegen de mobilisatie van Amerikaanse troepen en verdere escalatie, het laat de deur wagenwijd open. Het is geen toeval dat de brief ook ondertekend is door een groot aantal traditionele politici, elk om hun eigen redenen, waaronder de rechtse Republikeinse afgevaardigde Paul Gosar, die op Twitter uitriep dat “de hel bevroren is” toen hij zijn naam bij die van de Squad-parlementsleden voegde.

    Bernie Sanders heeft zijn standpunt niet gebaseerd op parlementaire goedkeuring, maar sprak zich evenmin duidelijk uit tegen het sturen van Amerikaanse troepen. Hij roept op tot “strenge sancties”, een oproep die AOC ook steunt. Sanders verklaarde dat “de naties van de wereld krachtdadig moeten reageren om de democratie en de rechtsstaat te verdedigen… Poetin koos voor deze oorlog. En nu zullen hij en zijn land de gevolgen dragen.”

    Sancties zijn een vorm van oorlogsvoering met andere middelen. De gevolgen ervan zullen niet zozeer door Poetin worden gedragen, maar door de gewone werkende mensen. Dat is een feit dat niet alleen door socialisten wordt erkend, maar ook door de heersende klasse. The Economist erkende vorige week dat, ondanks het idee van ‘gerichte’ sancties, ze de gewone Russen treffen. Het magazine voorspelde dat de “middenklasse waarschijnlijk aan flarden zal worden geschoten.” Verwacht wordt dat binnenkort een miljoen Russische arbeiders werkloos zullen worden door sancties en oorlog. Dit kan vervolgens door Poetin worden gebruikt om nationalistische sentimenten tegen de NAVO aan te wakkeren in een poging zijn wankelende steun en isolement overeind te houden.

    Het siert Ilhan Omar dat zij openlijk heeft verklaard tegen een verbod op de invoer van Russische olie en tegen bredere sancties te zijn, omdat de Russische werkende klasse daar het meest onder zal lijden. Zij heeft gezworen tegen deze maatregelen te stemmen en andere leden van het parlement zouden haar voorbeeld moeten volgen.

    In zijn toespraak bij de lancering van de invasie gaf Poetin Lenin en de bolsjewieken de schuld van het bestaan van het huidige onafhankelijke Oekraïne en prees hij Stalin voor het feit dat hij Oekraïne weer onder de duim van de bureaucratie in Moskou bracht. Poetin heeft gelijk dat de bolsjewieken het recht op zelfbeschikking van onderdrukte volkeren in Oekraïne en elders steunden, en dat het Stalin was die dit beleid van arbeidersinternationalisme (samen met andere basisideeën van het marxisme) liet varen.

    De druk op gekozen socialisten zal alleen maar toenemen naarmate de oorlog voortduurt. Er gaan nu al steeds meer stemmen op voor een no-fly-zone, waarvoor een militaire interventie nodig is om het te handhaven en dat tot een verdere en dramatische escalatie zou leiden.

    In plaats van zich aan te sluiten op de weg naar een escalatie van de oorlog, moeten socialisten en de linkerzijde bouwen aan een massale beweging tegen oorlog en imperialisme. Sanders, AOC en de Squad zouden hun platforms moeten gebruiken om op te roepen tot anti-oorlogsacties, in plaats van sancties te steunen en hun politieke steun te verlenen aan Biden.

    Socialisten in de VS moeten de Oekraïense arbeiders steunen bij het oprichten van comités van zelfverdediging tegen de invasie van Poetin. We moeten erop aandringen dat deze democratisch georganiseerd worden door arbeiders, en niet onder controle van Zelenski en de Oekraïense oligarchen staan. Ze moeten ook oproepen doen tegen de oorlog op basis van internationalistische solidariteit met de jongeren en arbeiders van Rusland, en ook aan de Russische soldaten, die niets te winnen hebben door kanonnenvoer voor Poetin te zijn.

    Wat er in Oekraïne gebeurt heeft grote gevolgen in deze tijd van wanorde en wereldwijde kapitalistische crisis. Wat links nu doet, kan langdurige gevolgen hebben. Het is een kwestie van leven of dood.

  • Russische anti-oorlogsactivist spreekt: voor massale beweging tegen oorlog en imperialisme

    Op 6 maart hielden International Socialist Alternative, waarvan LSP/PSL de Belgische afdeling is, en ROSA International Socialist Feminists een online meeting in het kader van de internationale vrouwendag. De eerste spreker was een Russische anti-oorlogsactivist. We publiceren de oproep van deze activist.

    “Het regime van Poetin is onder de dekmantel van bezorgdheid voor de bevolking van Donbas een oorlog begonnen tegen Oekraïne. Dit is een aanvalsoorlog met imperialistische doeleinden: het Oekraïense volk verstikken voor een herverdeling van de invloedssferen in Oost-Europa.”

    “We betuigen onze solidariteit met de Oekraïense arbeidersklasse en alle onderdrukten in de strijd tegen het Russische imperialisme. We eisen een onmiddellijk einde aan deze oorlog en de terugkeer van alle troepen naar huis.”

    “Het regime van Poetin droomt ervan de status van Rusland als grote wereldmacht terug te krijgen, die met de ineenstorting van de Sovjet-Unie verloren is gegaan. Grote wereldmachten zijn kapitalistische monsters die elkaar bevechten in verschillende militaire allianties voor toegang tot grondstoffen en afzetmarkten. Oorlogen en proxy-oorlogen maken al lang deel uit van de wereldaangelegenheden.”

    “Poetin voelt zich vandaag sterker dan in de afgelopen 20 jaar. Het land heeft 640 miljard dollar aan buitenlandse reserves verzameld, is op weg naar een alliantie met China en heeft Europa afhankelijk gemaakt van Russisch gas, de binnenlandse oppositie wordt onderdrukt en arme Russen worden voortdurend geïntimideerd door nieuwe repressie.”

    “Het militaire beleid van Poetin dreigt steeds meer landen in het conflict te betrekken en zou kunnen escaleren tot een grootschalige oorlog tussen de verschillende imperialistische machten, die sinds het einde van de Tweede Wereldoorlog niet meer in Europa is gezien.”

    “Poetin schendt het zelfbeschikkingsrecht van de Oekraïners, hij beschouwt Oekraïne als een integraal onderdeel van Rusland, zoals Xi’s aanspraak op Taiwan. Deze oorlog heeft niets te maken met het beschermen van de bevolking van beide landen.”

    “De NAVO heeft er geen probleem mee om met dictaturen samen te werken als het hen uitkomt en het Poetin-regime steunt de meest rechtse partijen in Europa – maar voert nu oorlog onder de vlag van ‘antifascisme’ en ‘bescherming van democratische rechten’.”

    “De oorlog zal ongelooflijk menselijk lijden met zich meebrengen: economische problemen, enorme aantallen vluchtelingen en het zal geen van de bestaande problemen oplossen maar integendeel de inter-imperialistische spanningen verder versterken. Een economische crisis, golven van reactionair nationalisme en misschien miljoenen vluchtelingen zullen meer wereldwijde crises veroorzaken, net nu we een nieuwe, beter beheersbare fase van de pandemie lijken in te gaan.”

    “De arbeidersklasse en de onderdrukten betalen de prijs voor deze oorlog. Er is een ongekende inflatie en de val van de Roebel; dagelijkse stijgingen van de prijzen van basisbehoeften; stijgende werkloosheidscijfers; armoedelonen; besparingen op de sociale sector, zorg en onderwijs ten gunste van een verdere stijging van de al opgeblazen militaire budgetten. Beschietingen van wijken, doden en gewonde burgers, duizenden door oorlog getraumatiseerde kinderen, dienstplichtigen naar de oorlog sturen zonder brandstof of voedsel, hen letterlijk de dood insturen. De vrouwen en kinderen, de arbeiders die al acht jaar in oorlogsgebied leven – wij de arbeiders betalen de prijs voor de imperialistische ambities.”

    “Vandaag zijn we getuige van gruwelijke beelden uit Oekraïne: vrouwen, oude mensen en kinderen die in schuilkelders slapen, woonwijken die verwoest worden, tanks en raketten in bevolkte gebieden. We geven de schuld aan het regime van Poetin, dat niet in staat is de sociale problemen van miljoenen Russen op te lossen en de hongerige magen van de massa’s wil vullen met nationalisme. Wat werkte met de annexatie van de Krim zal vandaag wellicht niet werken met Oekraïne of zelfs met Donbas. Het enige waar de Russische agressie toe leidt, is armoede, verwoesting, doden aan beide kanten van de grenzen en haat tussen volkeren! We geven de schuld aan de NAVO-landen, die hun militaire aanwezigheid in Oost-Europa al tientallen jaren uitbreiden, wat het Russische regime er voortdurend toe aanzet om wraak te nemen. De kwestie van de verdediging van Oekraïne, die door de NAVO wordt ingeroepen, dient vooral als propaganda voor de Westerse en Oekraïense massa’s om het imperialistische karakter van de militaire belangen van het Westerse blok te verbergen.”

    “Wekenlang voerden we anti-oorlogspropaganda en organiseren we mensen in de strijd tegen oorlog. We roepen op om wereldwijd te protesteren. We zeggen: stop de oorlog in Oekraïne, trek de Russische troepen terug naar hun kazernes in Rusland, laat het Oekraïense volk zelf beslissen over haar toekomst inclusief rechten van minderheden op zelfbeschikking. We hebben geen vertrouwen in een verdere escalatie of in imperialistische krachten. Er is nood aan een massale internationale beweging tegen oorlog en imperialisme. In die beweging verdedigen wij een socialistisch alternatief voor het kapitalisme dat leidt tot oorlogen en vernietigingen.”

  • Het verband tussen kapitalisme en oorlog

    Oorlog draagt alle slechtste aspecten van de samenleving met zich mee, maar juist daardoor wordt tegelijk de basis gelegd voor verandering en revolutie.

    Door Kevin McLoughlin

    In de vroege ontwikkeling van het kapitalisme hielden veel oorlogen verband met de ontwikkeling en eenwording van naties, zoals de oorlogen die de eenwording van Italië in de jaren 1850 tot stand brachten. Vanaf 1870 groeide het kapitalisme echter enorm tot het een mondiaal systeem van monopolistisch of imperialistisch kapitalisme werd, wat resulteerde in een intense concurrentie tussen de grootmachten om markten en grondstoffen. Deze concurrentie legde uiteindelijk de basis voor de Eerste Wereldoorlog in 1914.

    De Tweede Wereldoorlog was een voortzetting van de eerste en de vernietiging als gevolg van die oorlog hielp de basis te leggen voor de naoorlogse hoogconjunctuur die halverwege de jaren zeventig eindigde. Dat was ook een tijd van nationale bevrijdingsoorlogen, waarbij mensen in landen in Afrika en Azië vochten om zich te bevrijden van koloniale overheersing.

    Het winstsysteem

    Wanneer kapitalistische mogendheden met hevige concurrentie worden geconfronteerd, worden zij door de logica van het winstsysteem “gedwongen” om te proberen meer uit hun werknemers te persen, maar ook om markten en grondstoffen van hun kapitalistische rivalen te veroveren of af te pakken. Ongeacht wat hun propaganda zegt, zolang er kapitalisme is, zal er oorlog zijn. Op dit moment zijn er bijna 40 verschillende conflicten of oorlogen gaande.

    Het massale anti-oorlogssentiment in de wereld is zeer progressief. Maar pacifisme, hoe oprecht ook, is niet echt een effectief antwoord op oorlog. Als mensen door een vreemde mogendheid worden aangevallen, hebben zij het recht zichzelf te verdedigen en georganiseerd, onafhankelijk verzet van de arbeidersklasse tegen oorlog kan krachtig zijn. Pacifisme, of alleen maar vrede zoeken, werkt uiteindelijk niet omdat het kapitalistische systeem dan in stand blijft.

    Oorlog gaat altijd gepaard met beweringen en propaganda. Elke oorlog moet individueel beoordeeld worden. Er is geen gids of handleiding die telkens gelijkloopt. De belangrijkste kwesties zijn wie er bij een oorlog betrokken is, welke motieven en belangen zij vertegenwoordigen, en hoe het de mensen van de arbeidersklasse zal treffen.

    Inter-imperialistische oorlogen

    De Eerste Wereldoorlog werd zogenaamd uitgevochten om de rechten van kleine naties te verdedigen, maar men had zich ertegen moeten verzetten, want de waarheid is dat het een volslagen reactionair inter-imperialistisch conflict was tussen verschillende kapitalistische mogendheden over wie de baas zou worden op deze planeet.

    De Tweede Wereldoorlog was eveneens een inter-imperialistisch conflict en er had geen steun mogen worden gegeven aan de verschillende kapitalistische mogendheden die eraan deelnamen. Het fascistische karakter van de Duitse en Italiaanse regimes was echter een extra factor waarmee rekening moest worden gehouden. Begrijpelijkerwijs was de arbeidersklasse niet enthousiast voor de oorlog, maar verzette zij zich tegen het afschuwelijk antidemocratische en tegen de arbeidersklasse gerichte fascisme. De regimes in Italië en Duitsland maakten een einde aan alle democratische rechten in de samenleving en aan elke vorm van onafhankelijke organisatie van de werkende klasse, zoals vakbonden en partijen. Er kon echter geen vertrouwen worden gegeven aan de heersende klassen in de VS, Groot-Brittannië of Frankrijk in hun oorlogsinspanningen, die allen steun of bewondering voor Hitler hadden getoond voordat hij hun overheersing begon aan te vechten.

    Revolutionair socialist Leon Trotski vatte de aanpak samen die arbeiders en socialisten zouden moeten kiezen: “Het gevoel van de massa’s is dat het nodig is om zichzelf te verdedigen. We moeten zeggen: ‘Roosevelt en Wilkie [de toenmalige president van de Verenigde Staten en zijn Republikeinse tegenstander] zeggen dat het nodig is het land te verdedigen; goed! Alleen moet het ons land zijn, niet dat van de zestig families en hun Wall Street.” Trotski schetste een programma over hoe de arbeidersklasse de macht kon grijpen en hun eigen oorlog tegen het nazisme kon voeren: “Laten we opkomen voor een vredesprogramma, zal de arbeider antwoorden, maar Hitler wil geen vrede. Daarom zeggen wij: we zullen de Verenigde Staten verdedigen met een arbeidersleger, met arbeidersofficieren, met een arbeidersregering.” Dezelfde benadering werd gehanteerd door revolutionaire socialisten bij het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog in Groot-Brittannië.

    In die tijd betoogde Trotski, zonder op enigerlei wijze het stalinistische dictatoriale regime te steunen, ook terecht dat arbeiders en socialisten zich moesten verzetten tegen een oorlog tegen de Sovjet-Unie door welke kapitalistische mogendheid dan ook en zich moesten inzetten voor de verdediging van de Sovjet-Unie. Het doel van zo’n oorlog zou immers bestaan uit de vernietiging van de nog bestaande gesocialiseerde en geplande economie, wat voor de kapitalisten een bedreiging vormde voor het voortbestaan van hun eigen systeem. Trotski zei: “Wij zullen de taak om Stalin omver te werpen niet aan Hitler overlaten, dat is onze taak.”

    Oorlogen van nationale bevrijding

    Tussen 1954 en 1962 voerde het Algerijnse volk een succesvolle en heldhaftige oorlog om het onderdrukkende Franse imperialisme uit het land te verdrijven. Dergelijke oorlogen van nationale bevrijding moeten gesteund worden door arbeiders en socialisten, zonder steun te geven aan de kapitalistische krachten in het onderdrukte land, die steevast in hun eigen belang wilden regeren.

    De noodzaak van een onafhankelijk standpunt van de arbeidersklasse dat strijdt voor socialistische verandering als kernonderdeel van elke anti-imperialistische of anti-oorlogsstrijd is gebleken uit het feit dat de kapitalistische ‘onafhankelijkheid’ van het imperialisme voor de meerderheid van de bevolking in deze landen geen verandering bracht in het feit dat ze moesten worstelen om te overleven. Bovendien is de greep van het imperialisme op deze landen nu groter dan ooit, zij wordt alleen niet meer gevoerd via directe militaire en politieke bezetting, maar via controle over economische macht en grondstoffen.

    Een systeem dat zijn grenzen heeft bereikt

    Helaas staat oorlog op de agenda omdat het kapitalistische systeem opnieuw zijn grenzen heeft bereikt. Er kunnen inter-imperialistische conflicten ontstaan; oorlogen tussen imperialistische mogendheden en minder kapitalistische mogendheden; oorlogen tussen kapitalistische staten die met elkaar concurreren; of een mengeling van deze, en alle zullen hun eigen bijzondere facetten hebben, inclusief die welke verband houden met historische en nationale vraagstukken.

    Geen van de kapitalistische staten vertegenwoordigt een weg vooruit en het heeft geen zin de kant te kiezen van het imperialisme of kapitalisme dat zogezegd een ‘minder kwaad’ is, als ze allemaal staan voor een afbouw van de rechten en perspectieven van de meerderheid van de bevolking. Meegaan in de kapitalistische logica betekent concurreren met mensen in andere landen in een doodlopende ‘race naar de bodem’ voor de werkende klasse. Er is een alternatief nodig voor het kapitalisme en de oorlogen die het voortbrengt. Er is niet alleen behoefte aan socialistische verandering op internationaal niveau, de materiële basis voor zo’n beweging van onderaf wordt steeds groter.

  • Een oorlog die de wereld verandert. Keerpunt in de wereldgeschiedenis

    Tien dagen na de start van de bloedige oorlog van het Russische imperialisme tegen Oekraïne zijn er al duizenden doden. Te midden van tegenstrijdige berichten en cijfers, die onvermijdelijk variëren in oorlogsscenario’s, schatte Reuters op 4 maart het dodental op 10.000.

    Door Danny Byrne (International Socialist Alternative)

    In dit cijfer zijn grote aantallen Russische soldaten begrepen, die in heel Oekraïne op gewapend verzet zijn gestuit. Zelfs de Russische autoriteiten erkennen momenteel dat meer dan 600 soldaten zijn omgekomen, onder wie een generaal.

    Volgens de VN bedroeg het aantal vluchtelingen uit Oekraïne op 5 maart meer dan 1,2 miljoen, en dit aantal neemt snel toe.

    Ondanks zijn beweringen van het tegendeel is deze oorlog tot dusver zeker niet volgens Poetins plan verlopen. Het duurde meer dan een week voordat het overweldigende Russische leger één grote Oekraïense stad (Kherson) onder controle had, en op het moment van schrijven hebben de Oekraïense strijdkrachten de hoofdstad Kiev nog steeds in handen.

    Als antwoord neemt Poetin zijn toevlucht tot nog meer wreedheid. De Russische aanval is een fase ingegaan van willekeurige beschietingen en belegeringen van steden. In sommige steden zijn naar verluidt 80% van alle woongebouwen verwoest.

    Poetin heeft zelfs gedreigd met een nucleair conflict en heeft het nucleaire alarmniveau van het Russische leger verhoogd. Hoewel dit hopelijk een geval is van driftig dreigen met wapengekletter, maakt het de situatie niet minder gevaarlijk.

    Op vrijdagochtend (4 maart) werden mensen over de hele wereld wakker met groot alarm na de Russische beschieting van Europa’s grootste kerncentrale in Zaporizja. Voordat de centrale werd veroverd, waren de Russische troepen dagenlang tegengehouden door mensenmassa’s van gemobiliseerde arbeiders en buurtbewoners die hun weg versperden.

    De reactie van de arbeidersklasse en jongeren over de hele wereld, die wordt gekenmerkt door enorme woede, solidariteit en angst, heeft zich alleen maar verdiept in reactie op deze verharding van de oorlogsvoering. Dit begint zich reeds te vertalen in een nieuwe massale internationale anti-oorlogsbeweging, in dit stadium vooral in Europa. Dit is het proces waar socialisten – die deel uitmaken van de beweging om deze oorlog te stoppen en de terugtrekking van de Russische troepen te eisen – op wijzen als bron van hoop en weg naar een echte oplossing, gebaseerd op het internationalisme van de arbeidersklasse.

    Naast het afschuwelijke menselijke lijden in Oekraïne heeft dit conflict de wereld verder in een spiraal van inter-imperialistische conflicten en rivaliteit gestort. Naarmate de oorlog verscherpt, neemt ook het imperialistisch oorlogsopbod toe, en de reële dreiging van bredere en nog verwoestender gewapende conflicten in de toekomst.

    De gruwel van de oorlog komt bovenop de pandemie, de existentiële klimaatcrisis en de andere vormen van ellende die het kapitalisme van 2020 de mensheid aandoet. Degenen die dit nu al begrijpen moeten hun inspanningen opvoeren om een socialistisch alternatief voor kapitalisme en imperialisme op te bouwen.

    Een ‘voor en na’-moment in de wereldgeschiedenis

    Deze oorlog heeft alle belangrijke reeds bestaande geopolitieke en economische tendensen in een stroomversnelling gebracht. Nu de Russische economie steeds meer is afgesneden van westerse netwerken en toeleveringsketens, is het idee van “ontkoppeling” een veel concretere realiteit geworden.

    De inflatiedruk in de wereldeconomie wordt opgevoerd doordat de voorheen al ongunstige economische prognoses verder naar beneden worden bijgesteld. De stijgende olieprijzen volgen het patroon dat gewoonlijk aan wereldwijde recessies voorafgaat, nu centrale banken over de hele wereld zich voorbereiden op een renteverhoging.

    Ongeacht hoe de oorlog zich nu ontwikkelt, is er reeds een historische golf van verdere militarisering van de wereld aan de gang. Duitsland, de belangrijkste mogendheid van Europa, heeft zijn militaire doctrine abrupt gewijzigd en zijn geplande uitgaven verdrievoudigd. De beurskoersen van ‘defensiebedrijven’ (eigenlijk: oorlogsbedrijven) zijn sterk gestegen nu de markten zich voorbereiden op een zeer winstgevende versnelling van de wapenwedloop, waarvoor de arbeidersklasse uiteindelijk betaalt.

    Oorlog en de oorlogsindustrie zijn ook klimaatdoders. Terwijl cynische EU-politici ongenadig proberen hun afhankelijkheid van Russisch gas voor energie op te geven, sommigen met een “groene” retoriek, wijzen alle tekenen erop dat hun oplossing op de korte termijn bestaat uit het opvoeren van steenkool, vloeibaar gas en kernenergie.

    Deze oorlog is ook een belangrijk keerpunt in de Nieuwe Koude Oorlog, in wezen tussen het imperialisme van de VS en China, de centrale as voor de mondiale geopolitiek van vandaag. Voorlopig althans heeft het westerse imperialisme zijn positie versterkt. In tegenstelling tot Poetins hoop op een grotere verdeeldheid tussen de EU en de VS over hoe te reageren, heeft de invasie van Rusland geleid tot het ‘sluiten van de rangen’ onder de westerse kapitalistische mogendheden. Hun sancties – die vele onschuldige arbeiders meer zullen treffen dan oligarchen – gaan kwalitatief verder dan voorheen. De oorlog veroorzaakt verschuivingen in de publieke opinie, wat aangegrepen wordt voor een mogelijke verdere uitbreiding van de NAVO in Europa, onder meer in Finland en Zweden.

    Terwijl het Chinese imperialisme aanvankelijk van de situatie wilde profiteren om de plaats van Rusland in zijn Koude Oorlogskoers te verstevigen, probeert het zich nu gedeeltelijk te distantiëren van Poetins oorlog, die het als een buitensporige bedreiging voor de stabiliteit beschouwt. Het bewind van Xi Jinping vreest ook economische gevolgen van de secundaire impact van de sancties tegen Rusland op zijn eigen economie.

    Geen vertrouwen in de NAVO! Socialisten verzetten zich tegen Westerse militaire interventie

    In ware ‘shock doctrine’-stijl gebruikt het Westerse imperialisme deze historische gebeurtenis om belangrijke politieke ‘overwinningen’ te behalen, zoals hierboven beschreven, voor de agenda van de NAVO voor een bredere en versterkte militaire afstemming achter het VS imperialisme.

    Deze oorlog heeft het Westerse imperialisme niet alleen in staat gesteld om politieke successen te boeken, maar ook om – met enig succes – te trachten de geloofwaardigheid van zijn Koude-Oorlogsverhaal bij de massa van de bevolking te vergroten.

    Zij trachten hun naakte belangen bij het najagen van winst, macht en prestige, in concurrentie met rivaliserende roversbendes, te verhullen als een nobele kruistocht voor democratie en humanisme tegen het autoritarisme en de wreedheid van ‘de andere kant’. Dit volgt op decennia van breed gedragen wantrouwen tegen het westerse imperialisme onder miljoenen mensen uit de arbeidersklasse, met name na de in diskrediet geraakte interventies in Irak en Afghanistan en ‘oorlog tegen het terrorisme’.

    Terwijl de ogen van de wereld nu terecht zijn gericht op de misdadige agressie van Poetin, hebben de werkende mensen over de hele wereld gezien hoe het Westerse imperialisme eerder bereid was om even bloedig en brutaal te zijn bij het verdedigen van zijn ambities.

    Het is in deze context dat socialisten de discussie moeten zien die gaande is over de mogelijkheid van verdere westerse militaire steun aan Oekraïne. Aangemoedigd door een koor van kapitalistische media zijn veel mensen in de wereld, niet in de laatste plaats in de regio zelf, die de oorlog met afschuw gadeslaan en begrijpelijkerwijs wanhopig op zoek naar een “pragmatisch” antwoord. Dit creëert momenteel steun voor militaire hulp.

    Dit werd aangegrepen voor discussies over een snelle toelating van Oekraïne tot de NAVO, meer wapentransporten, een ‘no fly zone’ en andere opties. De afgelopen dagen heeft de Oekraïense regering van Zelenski de druk opgevoerd voor een ‘no fly zone’. Op zaterdag 5 maart verklaarde hij, in reactie op de afwijzing van het voorstel door de NAVO: “Alle mensen die vanaf deze dag sterven, zullen ook sterven vanwege jullie [NAVO], vanwege jullie zwakte, vanwege jullie gebrek aan eenheid.”

    Hoewel het VS-imperialisme momenteel niet warm loopt voor een directe interventie en zich hoofdzakelijk beperkt tot een economische oorlog tegen Rusland, beginnen enkele westerse politici en militairen luider op de oorlogstrommels te slaan. Tobias Ellwood, Tory-parlementslid en voorzitter van de Britse defensiecommissie in het parlement, is één van de gevestigde Britse politici die voorstander is van een vliegverbod. De vrees dat een verdere militaire betrokkenheid tot een derde wereldoorlog kan leiden, doet hij af als ‘defaitistisch’. Ellwood stelt dat er nood is aan “meer vertrouwen in het beheer van deze scenario’s met hoge inzet in de koude oorlog.”

    De voormalige opperbevelhebber van de NAVO in Europa, de gepensioneerde Amerikaanse generaal Philip Breedlove, is ook een voorstander van een interventie, hoewel hij openlijk toegeeft dat dit een “oorlogshandeling” tegen Rusland zou zijn.

    Socialisten zijn tegen elke vorm van westerse militaire interventie, niet omdat ze niet overtuigd zijn van de noodzaak om Poetin te bestrijden en de invasie te verslaan, maar omdat ze er vast van overtuigd zijn dat de NAVO en het VS-imperialisme valse vrienden zijn van het Oekraïense volk.

    De NAVO is geen ‘verdedigingsverbond’, maar een oorlogsverbond dat in 1949 door het VS-imperialisme werd opgericht met als doel “de Amerikanen binnen (in Europa), de Russen (buiten) en de Duitsers klein (te) houden,” zoals de eerste secretaris-generaal van de NAVO, de Britse generaal Lord Lionel Hastings Ismay, het cynisch uitlegde.

    Een NAVO-interventie zou geen enkel democratisch of humanitair doel hebben. Bovendien wijzen we op de recente ervaring van het Koerdische volk in Syrië, waarvan de leiders Amerikaanse bommen verwelkomden in hun conflict met ISIS, om vervolgens onaangekondigd in de steek te worden gelaten, en aan hun eigen lot werden overgelaten toen het Turkse leger van Erdogan binnenviel en hun ‘verdediging’ niet langer strookte met de kortetermijndoelstellingen van het Amerikaanse imperialisme.

    Socialisten moeten de arbeidersklasse herinneren aan het grotere plaatje en aan haar eigen geschiedenis. Vertrouwen stellen in ‘onze eigen’ nationale heersende elite, of welke andere fractie van kapitalisme en imperialisme dan ook, is nog nooit in het voordeel geweest van de arbeidersklasse of van onderdrukte mensen.

    Bouw aan onafhankelijke arbeidersverdediging en verzet tegen de invasie

    In Oekraïne is er duidelijk een belangrijke basis voor vastberaden massaverzet tegen de invasie, die de opmars van Poetin al ernstig heeft bemoeilijkt. Socialisten steunen massaal verzet tegen de bezetting en het recht op gewapende zelfverdediging.

    Om echter het volledige potentieel van het volksverzet in het land te ontketenen, moet de zelfverdediging worden georganiseerd op een werkelijk massale, democratische basis, onafhankelijk van de politieke controle en het gecentraliseerde commando van de regering in Kiev. Comités voor zelfverdediging moeten worden verbonden met de organisaties van de arbeidersklasse – structuren zoals de vakbonden die nog maar enkele maanden geleden door de regering-Zelenski werden aangevallen.

    Volkszelfverdediging en volksverzet moeten ook worden georganiseerd langs multi-etnische lijnen, als afspiegeling van de nationale en culturele verscheidenheid van de bevolking en onder de vlag van het recht op zelfbeschikking voor alle nationale volkeren, met inbegrip van de minderheden in Oekraïne zelf.

    Comités van de arbeidersklasse en de volksverdediging moeten ook aansluiting zoeken bij het vreedzame verzet van de arbeidersklasse tegen de oorlog op internationaal niveau, vooral in Rusland en Wit-Rusland. Dat verzet versterken is een bijzonder cruciale strategische taak bij het opbouwen van een massabeweging die zo snel mogelijk een eind aan de oorlog kan maken.

    Het Russische regime in de beklaagdenbank. Steun de protesten, vecht voor een nieuwe Russische Revolutie

    Het regime van Poetin heeft in deze crisis nooit uit kracht gehandeld, alleen maar uit zwakte. In een wanhopige poging om drie decennia van versneld Russisch imperialistisch verval sinds het herstel van het kapitalisme te doorbreken, wordt zijn regime ook gemotiveerd door angst voor omverwerping. Dit volgt op de recente periode waarin autoritaire regimes in de regio door opstanden werden uitgedaagd, en op de herhaalde golven van crisis en anti-regime protesten in eigen land.

    Vanaf het begin van de invasie is de massale oppositie in Rusland voelbaar geweest, met duizenden heldhaftige arbeiders en jongeren die bereid waren onmiddellijke arrestatie te riskeren door spontaan te protesteren. Terwijl de oorlog zich voortsleept en de lijkzakken van de Russische soldaten zich opstapelen, terwijl de Russische economie in een crisis wordt gestort door de gevolgen van de sancties en de Russische arbeiders te horen krijgen dat ze nog meer ellende moeten slikken in naam van Poetins misdadige ‘speciale operatie’, kunnen de ingrediënten voor een brede volksopstand tegen het regime rijper worden. Poetin en zijn trawanten beseffen dat.

    Dat is de reden waarom het regime nog hardere maatregelen van censuur en repressie oplegt. Er is in allerijl nieuwe wetgeving opgesteld om draconische gevangenisstraffen op te leggen aan al wie zich verzet tegen de oorlog of die de ‘misdaad’ begaat om de waarheid erover te vertellen. Er zijn zelfs geruchten dat het regime van plan is de staat van beleg in te voeren, wat in zekere zin neerkomt als een oorlogsverklaring aan de eigen bevolking. De toegang tot een groot deel van het internet, waaronder Facebook, Twitter en YouTube, is geblokkeerd.

    Of en hoe lang deze repressie de enorme tegenstellingen die zich in het diepst van de Russische samenleving aftekenen, kan tegenhouden, valt nog te bezien.

    Voor alle socialisten en anti-oorlogsactivisten in de hele wereld is het een cruciale taak om de strijd van de Russische arbeiders en jongeren met alle mogelijke middelen te steunen en solidariteit te betuigen. Een nieuwe Russische revolutie, om het Poetin-regime omver te werpen en het niet te vervangen door een pro-NAVO marionettenregime maar door een arbeidersregering met socialistisch beleid, zou de situatie in de wereld veranderen, een snel einde van de oorlog mogelijk maken en een nieuwe wereldwijde golf van revolutionaire bewegingen, in zowel het Oosten als het Westen, tegen oorlogszuchtige regeringen en heersende klassen mogelijk maken.

    Er is hoop. Bouw een internationale beweging van de werkende klasse tegen oorlog en imperialisme

    De belangrijkste taak van de arbeidersklasse en de jongeren die zich tegen de oorlog verzetten is het opbouwen van massabewegingen tegen de oorlog in onze landen. Daarbij moeten organisaties van de arbeidersklasse en sociale bewegingen bewust de druk vermijden om een houding van ‘nationale eenheid’ aan te nemen met Westerse regeringen en hun holle en hypocriete anti-oorlogsretoriek.

    Onze beweging moet zich baseren op de organisatie en massamobilisatie van de mensen van de arbeidersklasse op internationaal niveau. Massale straatprotesten – die zich al beginnen te ontwikkelen, met honderdduizenden die de afgelopen dagen de straten van Duitse steden zijn opgegaan en tienduizenden in heel Europa – zijn een cruciale eerste stap. Met een programma vanuit de werkende klasse en het uitoefenen van onze macht als arbeiders zullen we het meest efficiënt zijn in het opvoeren van werkelijke druk om oorlog en militarisme te stoppen.

    We hebben al kleine voorbeelden gezien van arbeidersacties tegen de oorlog, waarop in de komende periode kan worden voortgebouwd. Op 3 maart dwongen dokwerkers in Kent, Groot-Brittannië, de omleiding af van een Russische gastanker van een oligarch, die op het punt stond aan te meren. Vervolgens hebben vakbondswerkers op het Schotse eiland Orkney toegezegd hetzelfde te zullen doen met Russische olietankers die daar volgende week zouden aanmeren.

    Dergelijke voorbeelden van gerichte acties van de arbeidersklasse tegen de oorlog, die onafhankelijk moet zijn van regeringen en hun imperialistische agenda’s, moeten internationaal worden verspreid en veralgemeend, op weg naar gecoördineerde arbeidersactie, in combinatie met een escalerende beweging van straatprotesten over de hele wereld, van Moskou tot Mexico.

    De groeiende anti-oorlogsbeweging, die voortbouwt op bewegingen en golven van protest en opstanden de afgelopen jaren, kan het noodzakelijke tegengif vormen voor de wanhoop en angst die deze imperialistische slachting onder miljoenen mensen veroorzaakt. Nu het aftakelende kapitalistische systeem zijn voornemen kenbaar maakt om de mensheid de komende tijd nog meer bloedige oorlogen op te leggen, samen met ontelbare andere uitingen van ellende, kan de internationale arbeidersklasse zich ontpoppen tot een machtige sociale kracht.

    Over nationale en etnische verdeeldheden heen en met een programma dat de mensen en de planeet centraal stelt, kan de arbeidersklasse een strijd leiden om een einde te maken aan oorlog en imperialisme, en een nieuw tijdperk van arbeiderseenheid en socialisme inluiden. ISA strijdt over de hele wereld om steun op te bouwen voor een dergelijke strijd, als integraal onderdeel van de arbeidersklasse en sociale bewegingen. Sluit bij ons aan!

    Wij zeggen

    • Stop oorlog in Oekraïne! Voor het recht van de Oekraïners om over hun eigen toekomst te beslissen, inclusief het recht op zelfbeschikking voor minderheden!
    • Trek de Russische troepen nu terug!
    • Nee tegen het imperialisme en militarisme van de VS/NAVO
    • Nee tegen het racistische vluchtelingenbeleid van de EU! Open veilige en legale routes voor alle vluchtelingen. Toegang tot fatsoenlijke huisvesting, gezondheidszorg en werk of uitkeringen voor iedereen!
    • Geen illusies in de diplomatie van de oorlogszuchtigen. Bouw een massale anti-oorlogs- en anti-imperialistische beweging die arbeiders en jongeren over de grenzen heen met elkaar verbindt.
    • Voor een internationalistisch socialistisch alternatief voor kapitalistische conflicten die leiden tot oorlog en vernietiging.

  • Stop Poetins oorlog

    • Solidariteit met de Oekraïense bevolking

    • Voor de terugtrekking van de Russische troepen

    • Steun aan het anti-oorlogsprotest in Rusland

    • Voor een massale internationale beweging tegen oorlog en imperialisme

    [button link=”https://nl.socialisme.be/wp-content/uploads/sites/2/2022/03/2022-oekraine-pamflet-2.pdf” type=”big” color=”red”] => PDF van dit pamflet[/button]

    LSP op anti-oorlogsactie vorige week

    “Stop de oorlog in Oekraïne! De troepen moeten terug naar huis. Bouw aan een anti-oorlogsbeweging in de werkplaatsen en universiteiten!” Dit is de oproep van anti-oorlogsactivisten op het protest tegen de oorlog in Rusland. De Vrije Vakbond van Metaalbewerkers in Wit-Rusland verklaarde: “Wij verzetten ons tegen deze confrontatie tussen kapitalistische regimes, die alleen maar leidt tot het lijden van gewone arbeiders.” De Onafhankelijke Unie van Journalisten en Mediawerkers in Rusland stelde: “Deze ongelooflijke stap kan alleen maar leiden tot de dood van veel mensen in onze landen en tot massale vernietiging. Voor de meerderheid zal de oorlog leiden tot prijsstijgingen, economische ineenstorting en verarming in een internationaal isolement.” De Russische autoriteiten proberen het anti-oorlogsprotest te stoppen met repressie. Onze acties en solidariteit moeten het protest versterken.

    De invasie van Oekraïne is een ramp voor de bevolking, die al jarenlang gebukt gaat onder een beleid van dalende levensstandaard en corruptie. Nu komen daar dood, vernieling en noodgedwongen vertrek uit hun huis en land bovenop. Russische jongeren worden de dood tegemoet gestuurd in een oorlog waar ze niet om gevraagd hebben. Noch in het Oosten, noch in het Westen is er steun voor een escalatie van oorlog en vernietiging. Waarom wordt er dan gevochten? Omdat de heersende elite rond Poetin in Rusland een strategische berekening maakte dat het nu mogelijk is om terrein te winnen via een oorlog. Dit gebeurt tegen de achtergrond van een nieuwe koude oorlog tussen de VS en China en groeiende wanorde op internationaal vlak. De imperialistische machten maken geopolitieke berekeningen. De doden en ellende zijn voor ons, de werkende klasse.

    De Belgische regering was er snel bij om wapens te beloven. Voor de opvang van vluchtelingen daarentegen rekent ze op de solidariteit van de gewone bevolking. Aan die solidariteit ontbreekt het nooit. Kijk maar hoe gewone werkenden in Polen klaar staan om vluchtelingen onderdak te bieden. Terwijl het repressieve asielbeleid vluchtelingen voorstelt als ‘gelukszoekers’ of zelfs als ‘profiteurs’, maakt de oorlog in Oekraïne duidelijk dat niemand voor zijn of haar plezier vlucht. De Belgische regering moet onmiddellijk collectieve opvang en hulp organiseren voor alle vluchtelingen.

    Wat kunnen we doen? Een diplomatieke oplossing? Van dezelfde wereldleiders die de oorlog begonnen? Oorlog is de verderzetting van politiek met andere middelen! Het is het resultaat van de strijd voor politieke en economische invloed en macht die in het kapitalisme ingebakken zit. Oorlog zal evenmin gestopt worden door een verdere escalatie, de huidige wapenwedloop en een confrontatie tussen oorlogsmachines met kernwapens. Geen enkel vertrouwen in het VS imperialisme, de EU of de NAVO, die elders een even nefaste rol spelen als het Russische imperialisme vandaag in Oekraïne.

    Neen, op de pyromanen die overal ter wereld brand stichten kunnen we niet vertrouwen. We moeten bouwen aan onze eigen massabewegingen tegen oorlog en tegen het systeem dat oorlog voortbrengt. De zwakke schakel in Poetins berekeningen is het verzet van de Oekraïense massa’s en dat in Rusland zelf. Massaal protest in Rusland kan Poetin en zijn oorlogsmedestanders ten val brengen. De Oekraïense bevolking moet over haar eigen toekomst kunnen beslissen, inclusief het recht op zelfbeschikking voor minderheden.

    Is het onmogelijk om een einde te maken aan oorlog? Het was de Russische Revolutie van 1917 die de Eerste Wereldoorlog onhoudbaar maakte en de Duitse Revolutie van 1918 die de genadeslag toebracht. Het VS-imperialisme moest uit Vietnam terugtrekken na militaire verliezen, maar vooral na de ontwikkeling van massaprotest in eigen land. Massaprotest is nodig, maar niet voldoende. Dat bleek in 2003 toen miljoenen betogers niet volstonden om de oorlog in Irak te stoppen. Massaprotest gecombineerd met het wapen van de massastaking, kan niet alleen de oorlog, maar het volledige kapitalistische systeem in vraag stellen.

    Wil je ook dat de oorlog stopt? Organiseer samen met ons het anti-oorlogsprotest hier en internationaal. LSP/PSL is de Belgische afdeling van International Socialist Alternative, dat in meer dan 30 landen op alle continenten actief opkomt voor een socialistische samenleving zonder kapitalisme, oorlog, uitbuiting en onderdrukking.

    • Nee tegen oorlog in Oekraïne! Voor de onmiddellijke terugkeer van alle Russische troepen naar hun kazernes in Rusland;
    • Voor het recht van de Oekraïners om over hun eigen toekomst te beslissen, inclusief het recht op zelfbeschikking voor minderheden;
    • Voor noodmaatregelen van de EU-landen om middelen, huisvesting en financiële steun te bieden aan de golf van vluchtelingen;
    • Geen vertrouwen in het “humanisme” van de imperialistische machten of illusies in de diplomatie van de oorlogsstokers;
    • Het opbouwen van een massale anti-oorlogs- en anti-imperialistische beweging die arbeiders en jongeren in alle betrokken landen met elkaar verbindt;
    • Voor een internationalistisch arbeidersalternatief voor kapitalistische conflicten, die leiden tot oorlog en vernietiging.

  • Oorlog in Oekraïne op cruciaal punt. Een socialistisch anti-oorlogsstandpunt

    Edito uit Offensiv, het weekblad van Rättvisepartiet Socialisterna (ISA in Zweden)

    De invasie van het Russische leger in Oekraïne heeft al tot honderden doden geleid en honderdduizenden op de vlucht gedreven. De Zweedse regering reageert, met de steun van rechts, door wapens te sturen en nog dieper in de armen van de NAVO te kruipen. Wat zeggen socialisten?

    Afgelopen weekend waren er belangrijke keerpunten in de oorlog. Er werd hevig gevochten en de UNHCR waarschuwde dat 5-7 miljoen mensen gedwongen kunnen worden om te vluchten. Poetin dreigde dat Rusland over kernwapens beschikt. De westerse mogendheden hebben Rusland in principe uit de financiële wereld gezet. De sociaaldemocratische kanselier van Duitsland, Olaf Scholz, zei dat de militaire uitgaven van het land worden verhoogd tot twee procent van het BBP, tot meer dan 80 miljard euro.

    De EU geeft de Oekraïense regering 450 miljoen euro om wapens te kopen. Een aantal andere regeringen, waaronder Zweden, zegt wapens en militaire uitrusting toe. Dat betekent dat Zweden voor het eerst sinds 1939 wapens stuurt naar een oorlog.

    Sociaaldemocratische linkse figuren als Daniel Suhonen opperen het idee dat Zweden, net als Finland, eventueel lid kan van de NAVO. De veranderingen voltrekken zich in een oogwenk, als een gigantische “shockdoctrine” – d.w.z. een belangrijke gebeurtenis die wordt gebruikt om een drastische beleidsverandering in het belang van het kapitaal door te drukken. Links, de arbeidersbeweging en iedereen die tegen de oorlog is, hebben een democratische discussie over deze kwesties nodig.

    Wat kan oorlogen stoppen?

    De Russische invasie is niet zo gemakkelijk als Poetin had gehoopt. De oppositie in Oekraïne is massaal, inclusief lokale verdedigingsgroepen. In Rusland neemt het protest tegen de oorlog toe, vooral onder jongeren. In Berlijn verzamelden zich tot een half miljoen mensen tegen de oorlog.

    De prioriteit van de arbeidersbeweging en de internationale anti-oorlogsbeweging, en van links overal ter wereld, is humanitaire steun aan het Oekraïense volk en maximale steun aan het verzet in Rusland. De ontevredenheid over het regime van Poetin was al voor de oorlog sterk aanwezig. Oorlog en oorlogvoering zijn in het verleden gestopt door massabewegingen, opstanden en revoluties, van de vakbondsstrijd van 1905 die een einde maakte aan de Zweedse oorlog met Noorwegen tot de Russische Revolutie van 1917 die leidde tot het einde van de Eerste Wereldoorlog en de terugtrekking van de VS uit Vietnam waarbij het verzet tegen de oorlog in de Verenigde Staten van doorslaggevend belang werd.

    Wat heeft tot de oorlog geleid?

    Vladimir Poetin is een meedogenloze despoot, die bereid is alle oppositie te verpletteren en zijn machtssfeer uit te breiden naar Oekraïne, Wit-Rusland, andere buurlanden en oorlogsgebieden, zoals in Syrië. Poetins regime is het resultaat van decennia waarin het mondiale kapitaal vrijelijk zijn gang kon gaan. Het stalinistische systeem stortte in en werd vervangen door de heerschappij van kapitalistische oligarchen. Een tijd lang leken Poetin en het Westen samen te werken. Voor de volkeren van de voormalige Sovjet-Unie betekende dit een drastische verlaging van de levensstandaard, met inbegrip van een kortere levensverwachting.

    Tegelijkertijd werden nieuwe imperialistische tegenstellingen opgebouwd. Het gaat om een wereldwijde machtsstrijd – gevechten om strategische gebieden, grondstoffen en economie, wat tegenwoordig geopolitiek wordt genoemd. De wereld van vandaag wordt in toenemende mate politiek en militair gedomineerd door de nieuwe Koude Oorlog tussen het VS-imperialisme en het Chinese imperialisme. Poetin rekende erop dat de relatieve verzwakking van het VS-imperialisme na Irak, Afghanistan, de financiële crisis en de nieuwe Koude Oorlog hem ruimte zou geven, zoals dit het geval was in Syrië. Maar de oorlog heeft zich niet ontwikkeld zoals hij dacht en het Westen heeft harder gereageerd. Zijn campagne zal daarom worden geïntensiveerd.

    De belangrijkste slachtoffers van de oorlog zijn de mensen in Oekraïne, terwijl de verantwoordelijkheid ligt bij het mondiale kapitalistische systeem dat Poetin en de verhardende imperialistische tegenstellingen heeft geschapen.

    Is de NAVO van karakter veranderd?

    De NAVO is het oorlogsverbond dat in 1999 meer dan 70 dagen lang de bevolking van de Servische hoofdstad Belgrado bombardeerde, dat in 2011 Libië bombardeerde en dat vanaf 2015 de oorlog in Afghanistan leidde. Deze oorlogsinspanningen werden verborgen achter frasen over democratie en natievorming (ook al ontbrak voor het bombarderen van Belgrado de steun van de VN). Maar, net als in Irak, slaagden de bombardementen er niet in de weg vrij te maken voor democratische rechten. Het resultaat is het duidelijkst in Afghanistan, met de Taliban aan de macht en een hongerende bevolking. In Libië leidde de NAVO-bombardementenoorlog, waaraan ook Zweden deelnamen, tot de verplettering van de volksopstand.

    De NAVO is de motor van de wereldwijde militaire wapenwedloop, met overal drastisch gestegen militaire uitgaven. De NAVO wordt geleid door het VS-imperialisme en handelt in het belang van de VS. In de Zweedse arbeidersbeweging en de samenleving is er al lange tijd een sterk verzet tegen de NAVO. Socialisten strijden tegen de oorlog van Poetin en blijven tegelijkertijd gekant tegen de NAVO.

    Zullen wapenleveringen voor vrede en vrijheid zorgen?

    In de afgelopen 12 maanden hebben de Verenigde Staten wapens ter waarde van een miljard dollar naar Oekraïne gestuurd. Nu zijn er drones uit Erdoğans Turkije, raketten uit Duitsland en kogelvrije vesten van het Zweedse leger. Het Zweedse leger heeft eerder Oekraïense soldaten getraind. Het Finse parlement en het Deense parlement hebben unaniem besloten wapens te sturen.

    Het feit dat regeringen nu wapens naar Oekraïne sturen, gebeurt niet om humanitaire redenen. Een schrijnend voorbeeld hiervan zagen we in Afghanistan. Meer dan 20 jaar lang werd prioriteit gegeven aan militaire operaties, met verwoestende resultaten.

    De wapens die nu worden gestuurd kunnen de Russische aanval misschien vertragen, maar weinigen geloven dat het de oorlog kan beslissen. Het grootste effect moet komen van een opstand tegen de oorlog in Rusland zelf, ondersteund door internationale massaprotesten en een wereldwijde arbeidersblokkade tegen de oorlogsmachine van Poetin.

    Het is onwaarschijnlijk dat de Westerse mogendheden luchtmacht en soldaten zullen inzetten, wat een grote oorlog zou veroorzaken. Maar de druk zal toenemen voor een escalatie.

    Het feit dat de publieke opinie massaal voorstander is van het beëindigen van de verschrikkingen van de oorlog, betekent dat de regeringen in eerste instantie steun kunnen krijgen voor wapentransporten naar Oekraïne. Dit zal ook worden gebruikt voor nog grotere investeringen in het leger in land na land en voor de toetreding van zowel Finland als Zweden tot de NAVO.

    Hebben de werkenden en hun gezinnen gemeenschappelijke belangen met regeringen, kapitaal en het leger?

    De staat is niet neutraal, het is uiteindelijk een instrument voor de belangen van de heersende klasse (kapitalisten). Socialisten waarschuwen dat gewapende militairen en politie zullen worden ingezet tegen arbeidersstrijd en massaprotesten in eigen land.

    Buitenlands beleid is een voortzetting van binnenlands beleid. Helaas hebben verschillende linkse en arbeiderspartijen door de geschiedenis heen steun verleend aan oorlog en militaire interventie, met als gevolg dat ze daarmee ook rechtse politiek en achteruitgang binnen hun eigen land hebben gelegitimeerd.

    De arbeidersbeweging is opgekomen in de strijd tegen militarisme en oorlog. Een lichtend voorbeeld hiervan is toen de Zweedse arbeidersbeweging er in 1905 in slaagde de oorlogsplannen tegen Noorwegen tegen te houden met de slogan “Weg met de wapens”. Toen de sociaaldemocratische leiding tijdens de Eerste Wereldoorlog sociale vrede beloofde (steun aan de regering), reageerden de linkerzijde van de sociaaldemocratie en de jeugdbond met een campagne tegen de oorlog.

    Hoe moet het volk van Oekraïne zich verdedigen?

    President Zelenski is een populistische rechtse politicus die niet de belangen van het Oekraïense volk behartigt. Zijn regering heeft de belastingen voor grote bedrijven verlaagd, terwijl de levensstandaard voor de meeste arbeiders is blijven dalen. Veel Oekraïners willen een volksverdediging, en duizenden zijn gemobiliseerd, zelfs met zelfgemaakte wapens. Op verschillende video’s is te zien hoe mensen een beroep doen op de Russische soldaten om niet te schieten, waardoor sommige tanks omkeren.

    Is er in de vreselijke beproeving die het Oekraïense volk nu te wachten staat, ondanks de nood, een manier om via een voortdurende politieke strijd het heft in eigen handen te nemen? De verdedigingscomités die nu nodig zijn om de strijd voort te zetten om weerstand te bieden aan wat een Russische bezetting lijkt te zijn, vereisen een democratische organisatie en coördinatie van onderaf. Een door de NAVO geleid Oekraïne is geen democratisch of rechtvaardig alternatief.

    Voor een sterke beweging tegen oorlog en imperialisme

    Voor socialisten is, ook in een oorlog, het uitgangspunt altijd wat de arbeiders, de armen en de gewone mensen ten goede komt. De beste tradities van de arbeidersbeweging bestaan uit verzet tegen oorlog en militarisme en dit op basis van een onafhankelijke verdediging van de eigen belangen, zonder bondgenootschap met rechts, het kapitaal en de staat.

    Ongeacht de ontwikkeling van de oorlog in de komende week, zal het alles en iedereen nog lange tijd n beïnvloeden: het bewustzijn, de machtsverhoudingen en de economie. Al wie zich tegen de oorlog verzet, moet de oorlog en het globale kapitalistische systeem analyseren en het protest ertegen helpen mobiliseren.

  • Stop de oorlog! Russische troepen moeten zich terugtrekken! Voor een sterke anti-oorlogsbeweging!

    Anti-oorlogsbetogers in Smolensk met affiches van onze Russische zusterorganisatie

    Update door Socialisticheskaya Alternativa (ISA in Rusland)

    ‘Nee tegen de oorlog in Oekraïne! Troepen moeten terug naar huis. Bouw aan een anti-oorlogsbeweging in de werkplaatsen en universiteiten!’ Dit is de oproep die Socialisticheskaya Alternativa in Rusland doet. Donderdag braken in 58 steden in Rusland spontane protesten uit, voornamelijk van jongeren. Bijna 2.000 betogers werden door de politie aangehouden. Vrijdag verhinderde alleen een massale politie-aanwezigheid in alle steden dat er nog meer protesten plaatsvonden.

    Schok en ongeloof overheersen nog steeds de gevoelens dat een dergelijke oorlog kon worden ontketend. Zowel in Oekraïne, uiteraard, maar ook in Rusland.

    Nu de oorlog in Oekraïne is begonnen, moeten de gewone Oekraïners de situatie op alle mogelijke manieren het hoofd bieden. De meesten brengen slapeloze nachten door, velen verschuilen zich in schuilkelders, in ondergrondse parkeergarages of, in de steden die daarover beschikken, in metrostations. Anderen verzamelen wapens en verzetten zich op alle mogelijke manieren tegen de bezetting door de Russische troepen. Velen, vooral die met jonge gezinnen, proberen het land uit te komen. Roemenië en Polen verwachten een grote toevloed van vluchtelingen.

    Zelenski heeft verklaard dat hij en zijn gezin in Kiev zullen blijven. Hij zegt dat hij het eerste doelwit van de Russen is, en zijn familie het tweede. Hij heeft opgeroepen om alle mannen tussen 18 en 60 jaar te mobiliseren met een verbod om het land te verlaten.

    De Russische militaire autoriteiten beweerden donderdag dat ze hun oorlogsdoelen voor die dag hadden bereikt. Ze zouden een aantal belangrijke militaire objecten, vliegvelden en commandoposten in Oekraïne hebben vernietigd, tot aan Ivano-Frankovsk in het westen. Zij hebben de controle veroverd over een kanaal dat de watervoorziening van de Krim voedt en hebben een paar kleine steden in het zuidoosten ingenomen. Uit officiële verklaringen van vrijdag bleek dat er niet veel vooruitgang werd geboekt. Strijdkrachten van de twee betwiste republieken Donetsk en Loegansk hebben hun frontlinies opgeschoven en beweren 5 steden te hebben veroverd – met een gezamenlijke bevolking van ongeveer 15.000 inwoners. Het meest opmerkelijk is de inname door Russische troepen van een vliegveld in de buurt van Kiev en de site van Tsjernobyl – die ondanks de ramp tientallen jaren geleden nog steeds een actieve opslagplaats voor nucleair afval is. Zaterdag hebben de Russische militaire autoriteiten alleen de inname van Melitopol kunnen melden, een stad met een bevolking van 150.000 in het zuiden.

    De Oekraïense strijdkrachten melden dat een aantal steden, waaronder Charkov, Marioepol, Soemy en, natuurlijk, Kiev worden aangevallen, onder meer met kruisraketten. Er zijn foto’s van woonhuizen, en een ziekenhuis dat zwaar beschadigd is. De harde strijd om de controle over Kiev gaat door. Russische tanks proberen Kiev binnen te dringen, hoewel Oekraïense troepen belangrijke bruggen hebben opgeblazen en zij aanzienlijke weerstand lijken te bieden. In één geval heeft een jonge Oekraïner willens en wetens zijn leven opgeofferd om een brug te vernielen. Er worden automatische wapens uitgedeeld, terwijl de Oekraïense televisie instructies uitzendt voor het maken van molotovcocktails.

    Het aantal Oekraïense slachtoffers neemt toe – volgens de officiële statistieken waren er donderdag meer dan 100 doden. De dagen nadien zal dat cijfer waarschijnlijk veel hoger liggen. De Russische statistieken zijn moeilijker te achterhalen – de Oekraïeners beweren dat er meer dan duizend doden zijn gevallen. Het belangrijkste is dat, ondanks de beweringen van het Russische leger dat zij alleen militaire doelen nastreven, er veel burgerslachtoffers zijn. Uit een onderzoek blijkt dat de verliezen aan vliegtuigen, tanks en ander materieel min of meer in evenwicht zouden zijn. Het Russische Ministerie van Volksgezondheid stuurde zaterdag een brief naar alle ziekenhuizen met de opdracht een lijst op te stellen van medische teams die met spoed kunnen worden gestuurd om levens te redden en gewonden te behandelen. Aangezien elk ziekenhuis geacht wordt meerdere mensen te sturen, betekent dit dat er veel gewonden zijn, of dat men verwacht dat er gewonden zullen zijn.

    Het is moeilijk te voorspellen hoe deze verschrikking zich precies zal voltrekken. Het Kremlin wil duidelijk een regeringswisseling in Kiev afdwingen. Vrijdag deed Poetin een oproep aan het Oekraïense leger om een staatsgreep tegen de regering te plegen. “Neem de macht in handen! Het zal gemakkelijker zijn om het met jullie eens te zijn, dan met deze bende drugsverslaafden en neonazi’s, die Kiev hebben ingenomen en het hele Oekraïense volk gegijzeld hebben.”

    Dit toont echt de hypocrisie van het Kremlin aan. Het zegt Oekraïne te willen “demilitariseren” en “denazificeren”, maar moedigt ondertussen een militaire staatsgreep aan door de strijdkrachten die neonazi’s omvatten. Deze neonazi’s vormden tijdens Euromaidan de ‘Rechtse Sector’ en het destijds beruchte ‘Azov-bataljon’ dat met het Oekraïense leger samenwerkt.

    Anders dan in 2014, toen de machtsovername van de Krim door Rusland gepaard ging met massale evenementen die door de regering en de lokale autoriteiten werden georganiseerd om steun te betuigen, waren er nu geen dergelijke evenementen. Onlangs zijn berichten verschenen over het eerste plan voor een pro-leger/regeringsbetoging, die ongetwijfeld zal worden toegestaan. Er is een opkomst van 25.000 mensen gepland. Het wordt georganiseerd door ‘Tsar radio’ en de fascistische ‘Zwarte Honderd’. Om de één of andere reden nemen zij de retoriek over ‘denazificatie’ niet over…

    Als het Kremlin er niet in slaagt een militaire staatsgreep uit te lokken, zal de bezetting van Kiev, als dat lukt, leiden tot het uiteenvallen van de Rada (het parlement) en het ontslag (op zijn zachtst gezegd) van Zelenski. Een nieuwe marionettenregering zal alleen aan de macht kunnen blijven op basis van sterke repressie. Dit zal leiden tot een enorme groei van de oppositie die de wapens opneemt tegen de bezettingsmacht. Gezien de kracht van de gevoelens zal een bezetting lang en bloedig zijn, en precies de rechts-nationalistische en militaristische stemmingen voeden waartegen het Kremlin zegt gekant te zijn. Het zal ook de wens van andere Oekraïners versterken om uiteindelijk tot de EU en de NAVO toe te treden. Het Kremlin zou zich uit angst voor gezichtsverlies niet uit een dergelijk standpunt kunnen terugtrekken, en zou dus steeds meer financiële en repressieve middelen moeten inzetten om de controle te behouden.

    Het is mogelijk dat het Russische leger, na een demonstratieve inname van Kiev, zich vervolgens terugtrekt in de uitgebreide Donbas-regio en een strook in het zuidoosten aanhoudt om vanuit Rusland zelf toegang over land tot de Krim te verschaffen. Een andere optie die nu ook wordt opgeworpen, is de vraag of Poetin nog verder in Oost-Europa zou binnentrekken en na een bezetting van heel Oekraïne bijvoorbeeld Moldavië zou bedreigen.

    Veel Oekraïners zijn boos dat de westerse instellingen geen maatregelen namen om de agressie van het Kremlin een halt toe te roepen. Zelenski meldt dat de VS hem een vlucht uit Oekraïne aanbood. Opnieuw geeft het Westen blijk van zijn ongevoeligheid – andere inwoners van Kiev worden aan de Russische aanval overgelaten. Zelenski heeft geantwoord dat hij geen vlucht uit, maar wapens nodig heeft.

    De westerse leiders stellen nu allerhande sancties voor. Geen van deze sancties zal de Russische leiders echt raken. Gewone mensen in Rusland en het Westen daarentegen zullen er wel de gevolgen van ondervinden. Verschillende landen hebben sancties ingesteld tegen de Russische staatsbanken, maar Russische particuliere banken zullen de zaken overnemen. Met veel tamtam werd bekendgemaakt dat de Russische oligarchen op de eerste dag 32 miljard dollar verloren toen de Russische beurzen met 40% instortten. Vergeleken met de 640 miljard dollar die zij bezitten, een stijging met 45% tijdens de pandemie, was hun verlies niet groot, maar het is al gedeeltelijk hersteld doordat de aandelenmarkt weer is opgeveerd. Zij zullen mogelijk meer winnen naarmate de olie- en gasprijzen de pan uit rijzen!

    Opvallend is dat veel landen zich tot dusver hebben verzet tegen het nemen van maatregelen zoals het stopzetten van de energiestromen of het blokkeren van het SWIFT-bankinformatiesysteem, wat westerse bedrijven zou schaden. Deels vrezen de Europese leiders dat als Rusland SWIFT niet langer kan gebruiken, zij zich tot de Chinezen zullen wenden en hun systeem gebruiken. De afgelasting van de Grand Prix van Moskou of de weigering om Rusland aan Eurovisie te laten deelnemen, zullen Poetin er wellicht niet toe brengen zich te herbezinnen. Sancties hebben dictators nog nooit tegengehouden, ze wekken alleen de illusie dat er maatregelen worden genomen, terwijl de heersende elite manieren vindt om de sancties te omzeilen en het gewone volk voor de kosten laat opdraaien.

    Wat er de komende dagen ook gebeurt, het leven wordt een nachtmerrie voor de Oekraïners. Tienduizenden zijn het land al ontvlucht, en als het nog erger wordt kunnen dat er miljoenen worden. Ecologische problemen steken de kop op nu het gebied rond Tsjernobyl gevaar loopt. Aangezien de Oekraïense regering niet toestaat dat mannen van 18 tot 60 jaar het land verlaten, zullen vrouwen op de vlucht de zorg voor de kinderen op zich moeten nemen. Ondertussen blijkt dat kinderen die tijdens het nu al acht jaar durende militaire conflict in de buurt van de frontlinie van de betwiste republieken leefden, zeer vatbaar zijn voor mentale gezondheidsproblemen.

    Om de agressie tegen Oekraïne te stoppen, is er nood aan een sterke internationale anti-oorlogsbeweging, ook in Rusland zelf. Het is duidelijk dat een grote minderheid, zo niet zelfs een meerderheid van de Russen al tegen de oorlog is. Veel jongeren zijn spontaan op straat gekomen om te protesteren. Veel TV- en artistieke persoonlijkheden hebben zich publiekelijk tegen de oorlog uitgesproken. Sommigen hebben daarvoor een prijs moeten betalen, zo werden hun programma’s geschrapt. Er zijn geruchten van bezorgdheid over de aanvallen op Oekraïne onder militaire officieren, en zelfs in de GRU – de undercoverorganisatie die verantwoordelijk is voor de vergiftiging van Shripal in Engeland, en Alexej Navalni in Rusland.

    Hoewel naar verluidt de regering van Kazachstan tot dusver heeft geweigerd troepen te sturen, heeft de Wit-Russische dictator Alexander Loekasjenko zich gehaast om bijstand te verlenen. Ondanks de gewelddadige repressie na de opstand vorig jaar verliep dit niet zonder slag of stoot. Studenten van ten minste één universiteit melden dat zij onder dwang worden gemobiliseerd voor het leger.

    Een zelfbenoemd “stakerscomité” bij het mijnbouwconglomeraat BelarusKaliya, waarvan de arbeiders vooraan stonden in de stakingsprotesten tegen de frauduleuze verkiezingen, heeft een oproep gedaan waarin het de werknemers verwijt dat zij niets doen. “Als jullie niet luisteren naar onze oproep, als jullie niet nadenken over wat wij zeggen, dan zal er oorlog bij jullie thuis komen,” zeggen ze. Vervolgens roepen ze op tot een staking voordat ze eindigen met de Oekraïense nationalistische oproep “Glorie aan Oekraïne! Eer aan de helden van Oekraïne!”

    In Minsk deed de politie een inval in het kantoor van de Vrije Vakbond van Metaalbewerkers, waarbij twee leiders werden gearresteerd en apparatuur in beslag werd genomen. Er zijn leden van ISA actief in deze vakbond. Zij protesteerden: “Wij roepen alle internationale vakbondsstructuren op om ons alle mogelijke hulp te geven, en de grootst mogelijke druk op de autoriteiten uit te oefenen om hen zover te krijgen dat zij alle sociale en morele normen ondersteunen. Wij verzetten ons tegen deze confrontatie tussen kapitalistische regimes, die alleen maar leidt tot het lijden van gewone arbeiders.”

    Ook in Rusland heeft de Onafhankelijke Unie van Journalisten en Mediawerkers, opnieuw met actieve betrokkenheid van leden van ISA in de leiding, zich duidelijk uitgesproken tegen de oorlog. “Nee tegen de oorlog! Wij, Russische journalisten en mediawerkers, zijn diep geschokt en ontdaan dat de regering van ons land deze oorlog tegen Oekraïne is begonnen. Deze ongelooflijke stap kan alleen maar leiden tot de dood van veel mensen in onze landen en tot massale vernietiging. Voor de meerderheid zal de oorlog leiden tot prijsstijgingen, economische ineenstorting en verarming in een internationaal isolement.” Een brief van deze vakbond heeft al meer dan honderd handtekeningen verzameld.

    Deze duidelijke oproepen tegen de oorlog staan in contrast met die van de Confederatie van de Arbeid van Rusland – de vakbonden die zijn aangesloten bij de Internationale Federatie van Vakbonden, die slechts oproept tot de noodzaak van “snelle beëindiging van de militaire activiteiten en herstel van de dialoog.” Werknemers en jongeren moeten er nu absoluut geen vertrouwen in hebben dat internationale instellingen, regeringen of imperialistische krachten een uitweg uit deze crisis bieden.

    Terwijl de mensen boos worden, probeert het regime de discussie te stoppen. Tien mediakanalen kregen te horen dat ze de woorden “oorlog” en “interventie” niet meer mogen gebruiken wanneer ze over Oekraïne berichten. Anders zullen ze worden gesloten. De toegang tot Facebook, Instagram en Twitter wordt beperkt. Het aantal arrestaties wegens deelname aan anti-oorlogsprotesten bedraagt nu bijna 3.000. Maar de oppositie tegen de oorlog in Rusland lijkt te groeien. Brieven geschreven door verschillende groepen, medische werkers, leraren, studenten, IT-medewerkers, artistieke werkers verzamelen duizenden handtekeningen, terwijl een algemene petitie tegen de oorlog al door een miljoen mensen is ondertekend.

    Zelfs als de oorlog nu op de een of andere manier zou stoppen – door de volledige overname van Oekraïne of door de nederlaag van het Russische leger – zal de wereld, laat staan deze regio, nooit meer dezelfde zijn. Alleen door het opbouwen van een onafhankelijke arbeidersstrijd die arbeiders en jongeren in Oekraïne, Rusland en in de westerse landen met elkaar verbindt, kan deze oorlog worden gestopt. Maar we moeten verder gaan. Als we willen dat er geen oorlogen, economische crises en klimaatveranderingen meer zijn, moeten we ons ontdoen van het systeem dat ze veroorzaakt. We moeten vechten tegen het kapitalisme en een wereld vestigen waarin alle naties en volkeren recht hebben op zelfbeschikking, een echt democratische en vrijwillige socialistische federatie.

     

    Wij zeggen

    • Nee tegen oorlog in Oekraïne! Voor de onmiddellijke terugkeer van alle Russische troepen naar hun kazernes in Rusland;
    • Voor het recht van de Oekraïners om over hun eigen toekomst te beslissen, inclusief het recht op zelfbeschikking voor minderheden;
    • Voor noodmaatregelen van de EU-landen om middelen, huisvesting en financiële steun te bieden aan de golf van vluchtelingen;
    • Geen vertrouwen in de “vredeshandhavende” imperialistische machten of illusies in de diplomatie van de oorlogsstokers;
    • Het opbouwen van een massale anti-oorlogs- en anti-imperialistische beweging die arbeiders en jongeren in alle betrokken landen met elkaar verbindt;
    • Voor een internationalistisch arbeidersalternatief voor kapitalistische conflicten, die leiden tot oorlog en vernietiging.
0
    0
    Your Cart
    Your cart is emptyReturn to Shop
    Continue Shopping