Dat de neoliberale regering zich inspireert op wat extreemrechts naar voren bracht in de jaren ‘90 is een publiek geheim. Het 70-puntenplan van wat toen nog het Vlaams Blok was, werd sinds het begin van deze eeuw vrijwel integraal opgenomen in onze huidige wetgeving. Het politieke debat gaat vandaag niet over wat er nodig is om mensen uit de armoede te halen, om penibele arbeids- en levensomstandigheden aan te pakken en nog minder over hoe een kleine elite aan de haal gaat met het overgrote deel van de rijkdom. Liever hebben onze politici het over “gesloten grenzen” en “terreurdreiging” zonder met één woord te reppen over de economische oorzaken van de vluchtelingenstromen, over de oorlog in Syrië of over de stijgende kloof tussen arm en rijk.
Artikel door Sander (Gent) uit maandblad ‘De Linkse Socialist’
Een discours dat vroeger als schokkend, racistisch en simplistisch werd beschouwd, is vandaag mainstream geworden in het beleid en de retoriek van deze regering. Het is die rechtse “politieke correctheid” die ook een voedingsbodem vormt voor toenemend zelfvertrouwen van extreemrechtse en allerhande “Nieuw Rechtse” organisaties. Zo zagen we Schild en Vrienden die in Gent een actie voor een humaner asielbeleid aanvielen; Vlaams Belang Jongeren dat op zijn congres pronkte met prominente figuren uit de alt-right beweging; en studentenclub NSV die op 22 maart een haatmars voor apartheid hield.
Het zelfvertrouwen bij extreemrechts kan echter gebroken worden door actief verzet. De solidariteitsbeweging met vluchtelingen eerder dit jaar toonde het potentieel hiervoor. Er waren grote betogingen in Brussel, maar ook in Vlaanderen was er bij zowat elke lezing van Francken aan een universiteit protest van jongeren en werkenden tegen het onmenselijke asielbeleid en in solidariteit met vluchtelingen. De nationale betoging tegen racisme van 24 maart had ook een grote Nederlandstalige aanwezigheid.
Alt-Right in België
Leden van extreemrechtse organisaties als KVHV, NSV, maar ook van Jong N-VA vonden elkaar in de organisatie van de Francken-meetings aan de universiteiten. Het is van daaruit dat Schild & Vrienden is ontstaan. Leden van de hierboven vermelde groepen die een stap verder willen gaan, met ook fysieke acties, vonden elkaar en richtten een nieuwe groep op. Er volgde een zomerkamp in het klooster van de Maleizen, een priesterbroederschap die er bekend om staat reactionaire en negationistische geestelijken samen te brengen met rechtsradicale jongeren en neofascisten. Tijdens dat zomerkamp waren er onder meer gevechtstrainingen.
Schild & Vrienden liet zich onder meer opmerken toen leden een verkrachtingsmeme rondstuurden met de foto’s van twee linkse activisten aan de VUB. De boodschap was dat de komst van vluchtelingen leidt tot meer verkrachtingen. Extreemrechts ziet zich als een elite die de blanke identiteit verdedigt tegen alles wat ‘politiek correct’ zou zijn. De heersende ideeën zijn doorgaans die van de heersende klasse. Dat het politieke en economische toneel gedomineerd wordt door rijke, blanke mannen die voor een neoliberaal beleid staan, lijkt extreemrechts handig te vergeten.
Na de verkiezing van Trump in 2016 voelden alt-right figuren als Richard Spencer en Steve Bannon zich gesterkt voor een meer openlijk pleidooi voor een wereld van cultureel, lees: raciaal, gescheiden naties. Dat idee komt van het Franse Nouvelle Droite, dat de mosterd haalde bij het fascisme en het nazisme maar deze opvattingen onder druk van de krachtsverhoudingen een beetje bedekter bracht.
Door middel van internetfora zoals 4chan en met memes verspreidden Spencer en consoorten hun boodschap van een “blanke etnostaat”, misogynie, transfobie, islamofobie, … Duizenden Amerikanen die zich door de aanhoudende druk op hun levensstandaard tegen het establishment afkeerden, zagen in de boodschap van Spencer en co een manier om in te gaan tegen Hillary Clinton en miljardair Trump als president te verkiezen. In Europa proberen identitaire bewegingen hetzelfde te doen.
Het blijft echter niet bij internetactivisme: in 2017 probeerden leden van Génération Identitaire NGO’s te verhinderen om vluchtelingen te redden op de Middellandse Zee. De zelfverklaarde journaliste Lauren Southern, actief als haatpredikant op Youtube en onlangs nog de toegang tot Groot-Brittannië geweigerd, documenteerde dit. Diezelfde Lauren Southern was op 10 maart te gast op het congres van Jong Vlaams Belang, waar ze reclame maakte voor haar documentaire over de ‘plaasmoorden’ in Zuid-Afrika en opriep voor de haatmars van de NSV op 22 maart. Met die actie wordt het systeem dat leidt tot geweld niet in vraag gesteld. Het doel is om verdeeldheid en haat te stimuleren waarbij tot apartheid wordt opgeroepen.
Extreemrechts of anti-establishment?
Neofascistische clubjes zoals Schild & Vrienden winnen aan zelfvertrouwen. Hun fysieke geweld aan het Gravensteen in Gent kwam in het VTM Nieuws. Voorzitter Dries Van Langenhove kreeg in De Afspraak op Canvas een platform om zijn transfobie tentoon te spreiden. De Morgen deed een uitgebreid interview met hem waarop Siegfried Bracke liet weten een fan te zijn. Van Langenhove zag zijn kans schoon en begon meteen fondsen te werven in “vooraanstaande” service-clubs met een Vlaams-nationalistische achtergrond (Marnixkringen).
De anti-establishmentretoriek is van de pot gerukt. Er zijn verschillende leden van Jong N-VA bij betrokken, terwijl dit een regeringspartij is die hetzelfde besparingsbeleid voert als de vorige regeringen, maar dan aan een versneld tempo. Dat er financiële steun van bevriende ondernemers in de Marnixkringen komt, spreekt boekdelen.
Het elitaire racisme van extreemrechts staat helemaal niet haaks op wat delen van het establishment voorstellen. Zo voert de rechtse regering zelf een verdeel- en heersbeleid. Een economie gericht op het verrijken van een kleine toplaag die al misselijkmakend rijk is, legt de basis voor verdeeldheid en haat. Daarmee breken, vereist een economisch stelsel waarin de productie gecontroleerd en beheerd wordt door de werkenden en hun gezinnen. Een stelsel zonder imperialistische winstbelangen bij oorlogen die duizenden mensen op de vlucht jagen of de dood insturen.
Tegenover de verdeeldheid en de haat is er nood aan massale mobilisatie waarmee we onze eenheid benadrukken en een alternatief op het kapitalisme verdedigen. Daarmee kunnen we tevens verhinderen dat extreemrechts de haat van het internet naar de straten kan brengen.
“Links moet kiezen tussen open grenzen of een welvaartsstaat.” Eind januari greep Bart De Wever in een vrije tribune nogmaals terug naar het oude motto ‘verdelen om te heersen.’ Hij reageert op de kritiek van de oppositiepartijen en de duizenden betogers die solidair zijn met migranten. Zij doen het asielbeleid van deze regering af als onmenselijk en amoreel. De Wever antwoordt met de stelling dat zijn morele uitgangspositie vertrekt van het garanderen van de financiering van de Belgische sociale zekerheid. Wie gelooft dat?
Artikel door Nicolas Menoux, jongerenorganisator LSP
Er is momenteel een erg actueel dossier waarbij de sociale zekerheid onder vuur genomen wordt: de aanval op de pensioenen (zie ook pagina 5). De rechterzijde gaat onverminderd verder met de frontale aanvallen op onze levens- en arbeidsvoorwaarden. Op hetzelfde ogenblik wordt een brutaal beleid tegen vluchtelingen gevoerd waartegen steeds meer protest ontstaat (zie hiernaast). Rechts gaat voor de afbraak van de sociale zekerheid én aanvallen op migranten.
De belangen van de meerderheid van de bevolking verdedigen, kost te veel. De overheidsuitgaven moeten teruggedrongen worden en er wordt gezocht naar extra middelen voor de grote transfer naar de superrijken en de grote bedrijven. Met deze rechtse regering is er daarbij sinds 2014 geen enkel taboe meer: er wordt op alle terreinen aangevallen, de zwakheid van de oppositie maakt dit mee mogelijk. Vorige maand schreven we dat de regering geen enkele toegeving zal toen, tenzij ze zich in haar voortbestaan bedreigd voelt. Dat is een cruciale overweging voor al wie zich verzet tegen het huidige beleid.
Er moeten keuzes gemaakt worden, zegt De Wever. Maar waarom zouden we ons beperken tot de opties die hij voorstelt? Als het geld ontbreekt om een degelijk pensioen voor alle werkenden te financieren, voor massale aanwervingen in de gezondheidszorg en om een waardige zorg voor ouderen en patiënten te verzekeren, dan is dit omdat de middelen werden gebruikt om de private winsten te ondersteunen. Er stroomt voor 220 miljard euro door belastingparadijzen, er gaat ongeveer 28 miljard euro verloren door fiscale fraude (6 tot 7% van het BBP!). Het zijn niet de vluchtelingen die ellende en geweld ontvluchten en hier in onmogelijke onzekerheid leven die hiervoor verantwoordelijk zijn. Het zijn niet de migranten die bij Carrefour willen afdanken.
We staan voor een keuze: laten we ons verder pluimen en bedriegen door de heersende klasse en haar politieke vertegenwoordigers of bouwen we aan verzet van al wie uitgebuit wordt in een gezamenlijke strijd voor een politiek alternatief dat een einde maakt aan de tekorten, de asociale aanvallen en de verschillende vormen van discriminatie? Met zijn verdelende retoriek die racisme in de hand werkt, wil De Wever vooral een eengemaakte beweging tegen alle aspecten van het regeringsbeleid vermijden. Zo’n beweging is nodig, maar zal niet uit de lucht komen vallen. Het vergt voorbereiding. We moeten van alle kansen gebruik maken om stappen vooruit te zetten in onze strijd.
De strijd voor een waardig onthaal van migranten is onderdeel van het verzet tegen de aanvallen op onze levensvoorwaarden. De onzekere situatie van vluchtelingen leidt tot zwartwerk met bijzonder slechte lonen en voorwaarden. Dit zet druk op alle werkenden. Vandaag heeft 21,5% van de bevolking het al moeilijk om de eindjes aan elkaar te knopen. De heersende klasse speelt op die tekorten in met verdeeldheid: we worden tegen elkaar opgezet en onze eisen worden tegen elkaar uitgespeeld. In plaats van ons te laten verdelen, moeten we samen strijden voor een massaal plan van publieke investeringen in meer sociale huisvesting, onderwijs, zorg en degelijke jobs voor iedereen, los van afkomst, geboorteplaats of religie.
De extreme ongelijkheden en bijhorende tekorten zijn het resultaat van het kapitalistisch systeem. Het privébezit van de productiemiddelen leidt tot een gebrek aan middelen voor openbare diensten. Het leidt ook tot de plundering van de landen die mensen proberen te ontvluchten. Het is de bron van economische spanningen en oorlogen. We moeten dit economisch model omverwerpen. Vanuit onze eenheid en onze eisen komen we tot de discussie over welk type samenleving de overgrote meerderheid van de bevolking wil: werkenden die als citroenen uitgeperst worden, gepensioneerden in armoede, opgejaagde vluchtelingen, … De sleutelsectoren van de economie, waaronder de financiële sector, moeten in publieke handen komen zodat democratisch beheer en controle mogelijk wordt. Enkel dan kunnen we de bestaande rijkdommen en mogelijkheden richten op de noden van de meerderheid van de bevolking in plaats van de winsten van een kleine minderheid. Verdeeldheid op basis van racisme, seksisme, homofobie, … is een obstakel in de strijd voor de socialistische samenleving die zo broodnodig is.
Afspraken deze week:
donderdag 22 maart: 20u UFO St Pietersnieuwstraat GENT. Mars tegen racisme
zaterdag 24 maart: 14u Brussel Noord. BRUSSEL. Manifestatie tegen racisme
Het boek ‘Nieuw Rechts’ sluit naadloos aan bij het vorige boek van Ico Maly waarin hij de ideologische basis van N-VA onderzocht (zie onze bespreking). In dit boek bestudeert Maly de ontwikkeling van nieuw rechts, van de meme-oorlog in de verkiezingscampagne voor Trump tot de pogingen om ook in het reële leven – blijkbaar ‘meat life’ genoemd – een kracht uit te bouwen.
Door Geert Cool
De beschrijving van de campagnes voor en door Trump op sociale media is verhelderend. De opmars van nieuwe technologie heeft geleid tot een groot aantal algoritmes die bepalen wat we te zien krijgen als we ‘googelen’ maar ook wat we wel of niet te zien krijgen als we pakweg Facebook openen. De campagnes voor Trump hebben daar als geen ander op ingespeeld met een uitgekiende campagne om de eigen aanhangers, tot de meest extreme elementen, online betrokken te houden terwijl het andere kamp aan het twijfelen gebracht werd. “Algoritmisch populisme” is de omschrijving die Maly in dit boek aanbrengt. Er wordt een uitgebreide analyse gemaakt van de memes die een belangrijke rol spelen in het online activisme. Ook al blijft het een vreemd gegeven: conservatieven die over grote waarden en normen spreken, maar tegelijk te pas en te onpas de kikker ‘pepe the frog’ bovenhalen en ondertussen aan de ‘rode pillen’ zitten.
Natuurlijk volstaat het gebruik van algoritmes niet als verklaring waarom Trump gewonnen heeft: ook Clinton investeerde fors in het bespelen van sociale media. Maar het is wel indrukwekkend om de mechanismen en mogelijkheden te zien. Wat indien de algoritmes niet langer bepaald zouden worden door bedrijven die uit zijn op winst, maar als er democratische controle op wordt uitgeoefend in een systeem gericht op de behoeften van de meerderheid van de bevolking? Dit biedt enorme mogelijkheden voor een erg efficiënte democratische planning.
De auteur heeft uitstekend onderzoek gedaan naar de ontwikkeling van de ideologie van nieuw rechts: van de ‘nouvelle droite’ van De Benoist tot de hedendaagse online kopstukken als Bannon, Yiannopoulis, Spencer, … en de uitlopers in ons land bij zowel N-VA als de nevengroeperingen zoals KVHV en ‘Schild en Vriend.’ Hij vat hun ideologische positie samen als ‘antiverlichting.’ Een nadeel van die term is dat het laat uitschijnen dat het alternatief op nieuw rechts kan beperkt worden tot de ‘verlichtingsidealen,’ wat de discussie op een wel erg filosofisch terrein brengt dat ver af staat van het dagelijkse leven van de overgrote meerderheid van de bevolking die er de afgelopen decennia op achteruit ging. Waar Maly in zijn boek ‘De beschavingsoorlog’ (zie: onze bespreking) scherp antwoordt op diegenen die de discussie over diversiteit ‘culturaliseren’ en ontdoen van de sociaaleconomische context, lijkt de sociaaleconomische context hier in te grote mate te ontbreken. Het leidt tot een meer filosofische insteek die zeker interessant en belangrijk is, al was het maar om de achterliggende redeneringen en argumenten ten volle te begrijpen, maar het volstaat niet om de omvang van fenomenen als Trump te verklaren.
Terecht merkt Maly in zijn inleiding op dat er een crisis is van het “model van neoliberale globalisering” waarbij het idee van het einde van de geschiedenis failliet is. Hij zegt ook terecht dat de euforie van de jaren 1990 voorbij is. Voor alle duidelijkheid: dat was de euforie van het neoliberalisme na de val van de stalinistische dictaturen in het Oostblok, waarbij de kapitalisten van die val gebruik maakten om de nieuwe markten aan hun bewind te onderwerpen en om hun ideologische dominantie te versterken en op te voeren tegen de achtergrond van een grotere verwarring in de arbeidersbeweging met bijhorende stappen achteruit op vlak van organisatie en alternatieven. Met de economische recessie van 2007-08, het daaropvolgende opgedreven besparingsbeleid terwijl de ongelijkheid steeds grotere vormen aanneemt, raakt de autoriteit van het volledige establishment ondermijnd. Reactionair rechts kan daarop inspelen met snelle successen die niet gebaseerd zijn op reële bewegingen op straat, maar op een vacuüm dat ontstaat door de afwezigheid van sterke politieke alternatieven vanuit de arbeidersbeweging die organisatorisch en ideologisch nog niet hersteld is van de jaren 1990.
Die elementen komen in het boek van Maly slechts zijdelings aan bod. Hij merkt op dat het succes van nieuw rechts toe te schrijven is aan enerzijds een “samenspel tussen de politiek-economische en technologische dynamiek” en anderzijds de “nieuwe rechtse metapolitieke strijd van de laatste decennia.” (p.155) Verder in het boek stelt Maly: “Als we na vijftig jaar Nieuw Rechtse metapolitiek de balans opmaken, dan kunnen we er niet omheen dat hun ideeënstrijd voor een alternatieve moderniteit succesvol is geweest.” (p 241) Dat is als verklaring voor het succes van reactionair rechts te beperkt: er wordt immers niet zozeer vertrokken van de sociaaleconomische context en de krachtsverhoudingen tussen de sociale klassen, maar vooral van een ‘ideeënstrijd.’ Ideeën komen echter niet uit de lucht gevallen: ze zijn het resultaat van een specifieke maatschappelijke context.
Terecht ziet Maly in de betoging van alt-right en co in Charlottesville in augustus 2017 (zie: ons artikel hierover) een keerpunt. Na de verkiezing van Trump was er een toename van extreemrechts geweld en van pogingen om alt-right ook op straat te organiseren. De betoging in Charlottesville onder de slogan ‘Unite the Right’ moest daar het orgelpunt van worden. Er was een angstaanjagende betoging met 6.000 aanwezigen waarbij er dodelijk geweld was tegen antifascisten. Het leidde tot een golf van verontwaardiging en grote antifascistische betogingen in de dagen erna, zo waren er in Boston bijvoorbeeld 40.000 betogers. De ‘zweep van de contrarevolutie’ leidde tot een belangrijke beweging. De actieve mobilisatie tegen de poging van reactionair rechts om zich op straat te manifesteren, stopte niet alleen die poging maar bracht alt-right ook online in de problemen en zorgde voor verdeeldheid onder reactionair rechts. Dat is een belangrijke vaststelling voor elke discussie over antifascistische tactieken en methoden.
De nadruk in het boek ‘Nieuw Rechts’ ligt op de VS, maar het bekijkt het fenomeen terecht in een internationale context. Er hadden tal van voorbeelden ontwikkeld kunnen worden – denk maar aan het trollenleger van de hindoenationalistische BJP in India (zie dit artikel hierover) – maar dat zou wellicht te ver geleid hebben. De pagina’s over België zijn uiteraard bijzonder interessant. Ook hier probeert reactionair rechts zich te organiseren op het internet en ook hier spelen memes een rol. Het is vanuit een Facebookpagina dat de groep ‘Schild en Vriend’ ontstond, een poging om reactionair rechts in het reële leven te organiseren en tegelijk de online campagnes – waaronder haatcampagnes – te coördineren. Het brengt leden van N-VA en VB bijeen en de groep ontstond uit de universiteitsmeetings die Theo Francken (N-VA) hield. De Trumpiaanse methoden op sociale media zijn overigens sterk aanwezig bij Francken en enkele andere partijgenoten van hem. Ook ideologisch haalt De Wever de mosterd regelmatig bij nieuw rechtse filosofen. De gelijkenissen zijn frappant.
Het gevaar van groepen als ‘Schild en Vriend’ is dat ze zich in het reële leven gaan organiseren, naar het model van Génération Identitaire in Frankrijk. Stappen in die richting moeten we meteen beantwoorden met verzet. Acties tegen de haatboodschap van reactionair rechts tegen migranten of nog tegen transgenders (zoals de uitspraken van KVHV’er en S&V’er Van Langenhove naar aanleiding van Bo Van Spilbeeck) kunnen daaraan bijdragen. Ook het antifeminisme van Nieuw Rechts (p140-141) is aanwezig in deze kringen. De column van N-VA’er Joachim Pohlmann in De Morgen brengt regelmatig voorbeelden van typisch nieuw-rechtse redeneringen en standpunten. Verdeeldheid is de core business van reactionair rechts en we beantwoorden dat best met eengemaakt verzet tegen zowel verdeeldheid als het asociaal beleid.
‘Nieuw Rechts’ van Ico Maly is een belangrijk boek om een beter zicht te hebben op zowel de ideeën als de methoden van ‘nieuw’ rechts (dat helemaal niet zo nieuw is, vandaar dat wij eerder spreken over reactionair rechts). Het is nuttige lectuur om de strijd tegen extreemrechts en tegen alle vormen van verdeeldheid en bijhorende haatcampagnes te voeren en te versterken. Kortom, een aanrader voor alle antifascisten!
Vorig weekend kwam Siegfried Bracke uit de kast als fan van Dries Van Langenhove, oprichter van Schild & Vrienden. Dat dit studentenclubje een week eerder een actie voor mensenrechten aanviel in de stad waar hij gemeenteraadslid is, deert de kamervoorzitter niet. Het hoeft echter nauwelijks te verbazen: de banden tussen extreemrechts en een aantal leden van N-VA zijn opmerkelijk nauw.
Artikel vanop blokbuster.be
Met onder andere Vlaams volksvertegenwoordiger Karim van Overmeire en Jurgen Ceder haalde de partij een aantal jaar geleden een lading voormalige Vlaams Blokkers binnen. Je zou nog kunnen denken dat die ex-VB’ers tot inkeer gekomen zijn. Dat kan echter niet gezegd worden van jonge N-VA’ers die uitdrukkelijk betrokken zijn bij aangebrande donkerbruine Vlaamse verenigingen. De vorig jaar overleden Dylan Vandersnickt, ex-ondervoorzitter van Jong N-VA, was ook lid van NSV en Schild & Vrienden, met in zijn zog figuren als Jan Vanhove of Stijn Everaert. Vanuit deze extreemrechtse hoek werden seksistische berichten verstuurd en memes naar leden van COMAC, en werden personeelsleden van de Ugent bedreigd naar aanleiding van de Women’s Strike in 2017. Verder waren ze recent betrokken bij de eerder genoemde aanval op een actie voor mensenrechten.
De banden tussen NSV, KVHV en neofascistische groeperingen is al langer duidelijk. Zo onderhouden beiden nauwe contacten met Blocco Studentesco, de studentenbeweging van de zelfverklaarde ‘fascisten van het derde millenium’ Casa Pound. KVHV nodigde ex-KKK’er David Duke uit voor een meeting en NSV poetste in 2015 haar Russo-fascisme nog eens bij door Alexander Dugin uit te nodigen op een colloquium. Op betogingen van NSV wordt helemaal duidelijk in welke vijver de vereniging vist. De onfrisse lieden van Blood&Honour, N-SA, Voorpost of NVU tekenen steeds present. De afgelopen jaren waren er ook leden van Jong N-VA aanwezig. Binnen NSV dat traditioneel dienst deed als kweekvijver van het Vlaams Belang zitten immers een aantal N-VA’ers. Dit betekent niet dat NSV opgeschoven is en niet langer extreemrechts zou zijn, het wijst er integendeel op dat een aantal jonge N-VA’ers zelf behoorlijk geradicaliseerd zijn.
Dat jonge leden van de grootste Vlaamse partij samen met veroordeelde terroristen van Blood&Honour marcheren, zou normaal gezien tot enige zenuwachtigheid bij de partijtop moeten leiden. Maar dat blijkt niet het geval te zijn.
Ze kunnen bij de N-VA-leiding nochtans niet beweren dat ze van niets weten. Wouter Jambon, zoon van minister van Binnenlandse Zaken Jan Jambon, en voormalig lid van het praesidium van KVHV Antwerpen steekt naar verluidt zijn sympathieën voor het nazisme niet onder stoelen of banken. Apache.be publiceerde recent een artikel waarin het melding maakt van zoon Jambon op ‘zwarte cantussen’ (waar nazistische liederen werden gezongen). Volgens een anoniem naar de media gestuurde mail uit KVHV-kringen (met onder meer mails die zouden verstuurd zijn door KVHV’er en VB’er Robin Vandenberghe) die wij onder ogen kregen, wil Jambon junior daar wel eens voordragen uit Mein Kampf. Terwijl minister Jambon naar eigen zeggen radicalisering wil bestrijden, loopt er in zijn eigen huis een geradicaliseerde extremist rond. De minister was zelf overigens ook één van de geadresseerden van de anonieme mail waarin onder meer over zijn zoon werd bericht.
De meest radicale elementen uit Jong N-VA, KVHV en NSV lijken elkaar te hebben gevonden in Schild & Vrienden. Dries Van Langenhove mag dan wel beweren 900 leden te tellen, in werkelijkheid verenigt Schild en Vrienden een 40-tal mensen uit voornoemde studentenclubs die na de verzwakking van NSV (dat zich onder meer door aanhoudend protest niet breder kon organiseren) een vehikel zochten om op activistischer (lees gewelddadiger) manier naar buiten te treden. De zomeruniversiteit van Dries’ troepen vond plaats in het klooster van de Maleizen, thuishaven van priesterbroederschap Pius X, een netwerk dat reactionaire en negationistische geestelijken, rechts radicale jongeren en neofascisten als Stijn Calle, Kris Roman en Sam Freson bijeen brengt. (voor meer info zie artikel Apache)
Hieronder de foto’s van Apache.be met Kris Roman die eerst met een wapen poseert en vervolgens met onder meer Theo Francken. Roman beweert dat hij geen neonazi is. Alleszins was hij betrokken bij neonazistische groeperingen als N-SA en Nation. Tussendoor was hij samen met onder meer Wouter Jambon actief voor de ‘mars voor het gezin’ waarmee in 2015 in Antwerpen betoogd werd tegen onder meer de Gay Pride die op hetzelfde ogenblik plaatsvond (en waar partijgenoten van Wouter Jambon een eigen delegatie vormden… qua spreidstand kan dat tellen!)
De prominente rol van jonge N-VA-leden binnen het netwerk van extreemrechts in Vlaanderen wordt niet door iedereen binnen die partij op prijs gesteld. Zo kregen we een mail van een N-VA’er die zich beklaagde en ons waarschuwde voor extreemrechtse elementen in zijn partij.
De N-VA-top treedt niet op tegen de eigen radicaliserende leden die in neofascistisch vaarwater terechtkomen. Erger nog: een staatssecretaris die bewust vluchtelingen dehumaniseert en uitlevert aan martelende dictators of een minister van financiën die Berbers omschrijft als schaapherders stimuleren net het racisme waar groepen als Schild & Vrienden op inspelen om nog een stap verder te gaan. Voorzitter De Wever liet uitschijnen dat vluchtelingen de sociale zekerheid uithollen, terwijl zijn regeringen een beleid voeren dat enkel op de belangen van de grote aandeelhouders gericht is waarbij de sociale zekerheid wordt ondermijnd én de vluchtelingen worden gecriminaliseerd.
Het huidige asociale beleid heeft racisme nodig om verdeeldheid te zaaien en de aandacht af te leiden van het gevoerde beleid. Zo worden aanvallen op de pensioenen ondergesneeuwd in nieuwe debatten over de hoofddoek. De gevestigde media gaan daar opmerkelijk mak in mee. Twee dagen nadat de campagne ROSA in Gent 1.200 feministen op de been bracht, brengt De Morgen liever een interview met Van Langenhove. Zo wordt extreemrechts verder genormaliseerd.
Massamobilisatie kan het tij keren. Telkens extreemrechts manifesteert, moeten we reageren door een veelvoud aan mensen op straat te brengen. Racistische vooroordelen zullen we enkel bestrijden door in te gaan tegen de oorzaken van tekorten en sociale ellende: het beleid dat bij ons bespaart om cadeaus aan de superrijken te geven. Dat beleid is eigen aan het kapitalisme. N-VA stelt zich op als ‘rebels’ of ‘anders’, terwijl het slaafse uitvoerders zijn van het beleid dat door de grote kapitalisten geëist wordt.
Door mobilisatie voor strijdbare acties hebben we ertoe bijgedragen dat NSV zich niet breder kon organiseren waardoor het vandaag herleid is tot een kleinere groepering. Onder meer via de banden met jonge N-VA’ers slaagt de NSV er wel in om het thema van zijn betoging op de politieke agenda van zowel VB als N-VA te plaatsen. NSV wil op 22 maart een pro-apartheidsbetoging houden in Gent. 25 jaar na de val van de apartheid is dat waanzin. Er vallen jaarlijks ongeveer 18.000 doden door geweld in het bijzonder ongelijke Zuid-Afrika, extreemrechts komt op straat om enkel de 70 blanke boeren onder die 18.000 doden te herdenken. N-VA gaat daar probleemloos in mee.
Betoog mee op 22 maart in Gent in de Mars tegen Racisme. Daarmee zullen we duidelijk maken dat een boodschap van verdeeldheid en haat niet welkom is. We zullen tevens de ruimte voor de haatmars van extreemrechts beperken door zelf de straten in te nemen. Twee dagen later nemen we ook deel aan de nationale manifestatie tegen racisme in Brussel.
We verwijderden twee namen uit dit artikel van mensen die reageerden die ze niet (langer) met S&V in verband willen gebracht worden. Uiteraard juichen we dat toe. Moest hun mededeling daaromtrent foutief blijken te zijn, zal de mail die ze ons daarover stuurden meteen openbaar gepubliceerd worden.
Extreemrechtse jongeren gingen vorige week in Gent over tot vandalisme om een actie voor mensenrechten te saboteren. De Morgen vond het nodig om meteen de woordvoerder van dit groepje neofascisten uitgebreid te interviewen. Kamervoorzitter Bracke (N-VA) vindt het interview “heerlijk.” (foto door Jean-Marie)
Vorige week waren er in Gent verschillende acties die elk een verschillend soort mediabelangstelling genoten. Er was een actie van politiek vandalisme door een tiental leden van de neofascistische groupuscule ‘Schild en Vrienden’ waarbij actievoerders bedreigd werden en spandoeken beschadigd. Er was een optocht van 160 extreemrechtse aanhangers van Voorpost tegen een moskee en voor gesloten grenzen. Een groep Nederlanders stak de grens over om de sluiting van de grenzen te eisen. En er was een mars tegen seksisme met 1200 aanwezigen.
Artikel overgenomen vanop blokbuster.be
Schild en Vrienden werd uitgenodigd voor een interview in de zaterdageditie van De Morgen. Voorpost haalde het VTM Nieuws en verschillende kranten. De grootste betoging daarentegen moest het doen met een klein artikel in Het Nieuwsblad. Wie enkel de gevestigde media volgt, zou kunnen denken dat enkel extreemrechts actie voert. Met 1200 aanwezigen was de mars tegen seksisme nochtans de grootste betoging die dit jaar al plaatsvond in Gent en bovendien is het rond een thema dat onder bredere lagen van de bevolking een grotere rol is gaan spelen: de strijd tegen seksisme.
Bij De Morgen oordeelde men het nuttig om Dries Van Langenhove op te voeren. Dat is de woordvoerder van ‘Schild en Vrienden’. Om hem even te situeren: eind 2015 deed hij een reeks vormingen voor de Vlaams Belang Jongeren, hij was betrokken bij provocatie-acties tegen stakersposten aan het station Gent St Pieters, hij zette ‘Schild en Vrienden’ op naar aanleiding van de meetings van Theo Francken aan de universiteiten, zijn rechtse studentenclub KVHV liet zich opmerken met homofobie, hij kwam op nationale televisie met zijn transfobie naar aanleiding van het nieuws over Bo Van Spilbeeck, hij nam een goede week geleden het voortouw in een op voorhand geplande daad van politiek vandalisme tegen een actie voor mensenrechten. Dat De Morgen deze figuur een uitgebreid interview aanbiedt, zegt natuurlijk veel over de sensatiezucht van die krant.
Sommigen zullen zich afvragen waarom ze destijds voor de redding van De Morgen opgekomen zijn. Anderen dan weer niet: Siegfried Bracke was ten tijde van de redding van de Morgen nog een SP’er, maar ondertussen is hij N-VA’er en vond hij het interview met de neofascist Van Langenhove “heerlijk uitdagend.” De Kamervoorzitter, logebroeder en prominente N-VA’er heeft naar eigen zeggen slechts hier en daar een meningsverschil met een oersconservatieve katholieke neofascist die ook door VB-voorzitter Van Grieken “bewonderd” wordt (De Standaard noteerde vandaag dat de Vlaams Belanger Schild en Vrienden “bewondert” en het “knap vindt hoe ze propaganda voeren en jongeren verenigen.”) Het is niet omdat Van Langenhove vormingen gaf aan de Vlaams Belang Jongeren dat de neofascistische groep ‘Schild en Vrienden’ zich tot die partij beperkt: er zitten ook jonge N-VA’ers in deze kringen. Dat Bracke een interview met Van Langenhove als “mooi” en een “mustread” omschrijft, geeft aan dat N-VA-kopstukken hun jonge leden die in kringen van Schild & Vrienden zitten geen haarbreed in de weg leggen. Er wordt integendeel geprobeerd om deze neofascistische groupuscule op te vrijen.
Het is opmerkelijk dat er niet meer reactie komt op het feit dat een parlementsvoorzitter zo enthousiast is over een groepering van haatzaaiende extremisten die de provocatie steeds meer laten overgaan in gespierde acties van vandalisme en intimidatie. Deze politieke hooligans de hand boven het hoofd houden en aanmoedigen, zoals Bracke doet, zal hun zelfvertrouwen enkel versterken en leiden tot meer geweld. In plaats van de eigen jongeren die daarin meestappen op de vingers te tikken, worden ze aangemoedigd door Bracke, De Wever en Francken.
Extreemrechtse provocaties en geweld kunnen gestopt worden door grote tegenmobilisaties die duidelijk maken dat de steun voor deze neofascisten onder bredere lagen van de bevolking uiterst minimaal is. Door in onze mobilisaties een sociaal programma van jobs, huisvesting en openbare diensten te verdedigen, gaan we in tegen de verdeeldheid die door de extreemrechtse haatzaaiers wordt gestimuleerd. Op 22 maart is er in Gent een mars tegen racisme naar aanleiding van de derde extreemrechtse actie in die stad op een maand tijd. Dan wil NSV (Nationalistische Studentenvereniging) betogen voor apartheid in Zuid-Afrika. Doe mee met de mars tegen racisme op 22 maart. Afspraak om 20u aan de UFO, St Pietersnieuwstraat.
Geweld door Schild & Vrienden, groep mee opgezet door Jong N-VA’ers. Reageert N-VA tegen politiek geweld door eigen jongeren?
Foto: Jean-MarieOp zaterdag 3 maart voerden onder andere Belmundo en Vluchtelingenwerk Vlaanderen een actie aan het Gentse Gravensteen met de eis om de mensenrechten te respecteren. Ze hielden drie keer een ludieke bestorming van het fort, dat voor de gelegenheid Fort Europa moest voorstellen en was behangen met spandoeken. Mensenrechten zijn blijkbaar een doorn in het oog voor Schild & Vrienden en leden van KVHV, NSV! en Jong N-VA. Zij intimideerden actievoerders, dreigden met geweld en vernielden materiaal. Na eensgezinde tegenstand van de aanwezige actievoerders maakten ze zich uit de voeten.
Schild en Vrienden is het extreemrechtse haatclubje rond Dries Vanlangenhove, die onlangs in de media kwam met zijn transfobe uitspraken. Dat ze niet vies zijn van intimidatie wisten we al: eerder stuurden leden van Jong N-VA, NSV! en KVHV seksistische commentaren en verkrachtingsmemes rond naar personeelsleden van de Ugent. Nu gaan ze een stapje verder en vallen ze onder de vlag van Schild en Vrienden fysiek acties aan.
In een klimaat waar Theo Francken mensen zonder verpinken kan uitleveren aan martelende dictaturen, N-VA collega Jambon zonder pardon razzia’s kan uitvoeren op culturele organisaties en dodelijke ongevallen louter afgedaan worden als zelfgezochte onvoorzichtigheden, is het niet verwonderlijk dat groepjes als ‘Schild en Vrienden’ aan zelfvertrouwen winnen. Gewapend met het voorbeeld van hun Amerikaanse alt-right collega’s proberen ze hun racisme in daden om te zetten en elke kritische stem via intimidatie het zwijgen op te leggen.
De alt-right beweging kreeg echter een enorme klap toen het bij provocaties op straat te ver ging. Nadat er een dode viel in Charlottesville afgelopen zomer volgenden massale betogingen en acties waardoor extreemrechts terug in de verdrukking kwam. Grote mobilisaties zijn nodig om extreemrechts te marginaliseren en het zelfvertrouwen te ontnemen. Als we extreemrechts met tak en wortel willen uitroeien, moeten we van die mobilisatie gebruik maken om de discussie aan te gaan over het programma waarmee we een antwoord bieden op de voedingsbodem van haatgroepen als ‘Schild en Vrienden.’
Door de werkende klasse te verdelen tussen Vlamingen en migranten (of werkenden en niet-werkenden, vrouwen en mannen etc.) wil deze regering de aandacht afleiden van de echte breuklijn. Die tussen de 99,9% werkenden, studenten, gepensioneerden en werkzoekenden die besparing na besparing moeten slikken, en het minieme aantal bedrijfsleiders en aandeelhouders dat door de regering op hun wenken worden bediend. Terwijl bespaard wordt op onderwijs, gezondheidszorg, pensioenen, … passeerde in 2016 221 miljard euro door belastingparadijzen. Dat is niet allemaal fraude, maar het geeft wel een idee van de enorme middelen die er zijn.
Het zijn niet de vluchtelingen die de sociale zekerheid ondermijnen, het zijn de werkgevers en hun politieke marionetten in de rechtse regering. Zij hollen de sociale zekerheid uit om de middelen ervan cadeau te doen aan de speculanten en grote aandeelhouders. N-VA voorzitter De Wever beweert dat we moeten kiezen tussen vluchtelingen menswaardig opvangen of de sociale zekerheid overeind houden, maar hij voert een beleid dat zowel ingaat tegen de sociale zekerheid als tegen de vluchtelingen. De Wever en Francken proberen verdeeldheid en racisme te stimuleren om er electoraal voordeel uit te halen om daarmee de grote bedrijven nog meer van dienst te kunnen te zijn. Hun verdelende retoriek wordt steeds erger, hun jongeren voelen zich hierdoor gesterkt en gaan over tot fysiek geweld.
Het is hoog tijd om dit een halt toe te roepen. Racisme kunnen we het beste bestrijden door op te komen voor een programma dat alle werkenden en jongeren verenigt, los van hun afkomst. Het betekent opkomen voor degelijke jobs aan goede lonen, betaalbare huisvesting, uitgebouwde openbare diensten, een menswaardige pensioenleeftijd, … Niet de vluchtelingen maar de rechtse regering vallen al die zaken aan.
Laten we samen strijden tegen extreemrechts en zijn verdeel-en-heers politiek. De eerste afspraak is op donderdag 22 maart in Gent op een betoging tegen een geplande pro-apartheidsmars (25 jaar na de val van de apartheid!) van de extreemrechtse studentenclub NSV (gelinkt aan het Vlaams Belang, maar met ook leden van N-VA erin betrokken).
We vroegen Pascal Debruyne (Vluchtelingenwerk Vlaanderen) wat er exact gebeurd was:
Een migrant op weg naar Calais die van een politiecontrole op de snelwegparking van Jabbeke probeerde te vluchten, is overleden na een aanrijding. De repressieve aanpak van vluchtelingen leidt opnieuw tot doden. Waar dit 20 jaar geleden nog tot het ontslag van de toenmalige minister van Binnenlandse Zaken Tobback leidde bij de dood van Semira Adamu, maakt de huidige minister Jambon er zich van af dat “dit soort ongevallen niet te vermijden” is. Vluchtelingen als ‘collataral dammage’ in een reactionair opbod?
De regering voert een offensief tegen vluchtelingen. Razzia’s in het Maximiliaanpark in Brussel, de mogelijkheid van huisbetreding zonder gerechtelijk bevel bij mensen-zonder-papieren, criminalisering van solidariteit met vluchtelingen, …. De afgelopen weken werd ook meer nadruk gelegd op repressie tegen vluchtelingen die zo snel mogelijk ons land proberen door te steken. Er werd zelfs geprobeerd om de onveilige situaties op snelwegparkings aan de vakbonden in de transportsector toe te schrijven, terwijl vakbondsmilitanten al jaren opkomen voor zowel meer veiligheid op die parkings als een menswaardige behandeling van alle migranten.
Deze week is er in Jabbeke een dode gevallen. Een migrant probeerde een politiecontrole te ontvluchten en stak de snelweg over. De vluchteling van Ethiopische afkomst werd gegrepen door een wagen en kwam om het leven. Een tragische gebeurtenis die meteen geminimaliseerd werd door de regering. Minister Jambon had het over een “spijtig voorval” waarde politie “geen enkele schuld” aan heeft. Hij stelde zelfs: “Iedereen weet dat over een autosnelweg lopen gevaarlijk is.” Enig medeleven, laat staan vragen over de repressieve aanpak, was er niet bij. “Dit soort ongevallen is niet te vermijden,” stelde Jambon waarmee meteen duidelijk is dat er niets zal ondernomen worden om meer doden te vermijden.
De repressie gaat zo ver dat er verzet komt uit het establishment zelf: onderzoeksrechters hebben bedenkingen bij de woonstbetredingen, grondwetspecialisten betwisten de mogelijkheid, … Ook mensenrechtenorganisaties als Amnesty International spreken zich uit tegen het terugsturen van vluchtelingen naar Soedan. Dat alles wordt door de N-VA afgedaan als linkse propaganda, terwijl de partij bij monde van voorzitter De Wever nu ook expliciet het Vlaams Belang achterna loopt met de stelling dat de keuze beperkt is tot sociale zekerheid of vluchtelingen menswaardig opvangen. Dat niet de vluchtelingen maar de N-VA en co zelf de sociale zekerheid afbouwen en ondermijnen, wordt er uiteraard niet bijgezegd.
Er is een groeiende beweging van actief verzet tegen het repressieve beleid dat vluchtelingen herleidt tot anonieme overlast waarbij niet op een dode meer of minder wordt gekeken. Die opstelling beperkt zich niet tot de allerzwaksten in de samenleving: vandaag zijn het vluchtelingen, morgen werklozen en gepensioneerden en daarna alle gewone werkenden. De arrogante neerbuigendheid van deze regering in de discussie over de pensioenen is daar een indicatie van. Het repressieve beleid tegen vluchtelingen beantwoorden we best met eengemaakt verzet tegen het volledige asociale beleid van deze regering.
-> Bouw mee aan de acties: er komt een nationale betoging op 25 februari. Meer info volgt spoedig.
Betoging tegen het bezoek van Francken aan de Antwerpse universiteit eind 2017.
Francken moet blijven, anders zorgt N-VA voor een regeringscrisis. De boodschap van De Wever afgelopen weekend was duidelijk: van ontslag is er geen sprake en de kritiek op Francken moet stoppen. Theo Francken lag niet onder vuur omwille van zijn asociaal asielbeleid, maar omdat hij erover gelogen had. Dat werd door CD&V, Open Vld en MR aangegrepen om even te blaffen tegen N-VA, evenwel zonder te bijten. Ze willen immers geen discussie voeren over het asielbeleid zelf.
Wie heeft de grootste rode knop?
Het geblaf vanuit de andere regeringspartijen werd door De Wever beantwoord met luider geblaf. In de Zevende Dag verklaarde Ivo Belet dat Francken beter ontslag had genomen. Zijn CD&V-partijgenoot Eric Van Rompuy, altijd van de partij als er gestookt wordt, omschreef premier Michel als de “handpop van N-VA” en verweet de N-VA verantwoordelijk te zijn voor een “verziekt politiek klimaat,” onder meer door “populistische tweets.” Noch Belet, noch Van Rompuy stellen de CD&V-deelname aan deze regering in vraag. Daarover laten ze hun voorzitter oordelen… Wouter Beke maakte eerder duidelijk dat CD&V niet gaat voor het ontslag van Francken.
Eerder waren er bijzonder giftige tweets waarin de voorzitters van de regeringspartijen al vechtend over de straat rolden. De Wever deed er nu nog schepje bovenop door te dreigen met de val van de regering. Het doet wat denken aan de Amerikaanse president Trump die op de nieuwjaarsboodschap van zijn Noord-Koreaanse tegenhanger, door hem omschreven als ‘raketman’, reageerde met de stelling dat hij zelf een grotere rode knop heeft om kernwapens te activeren. Een systeem in crisis brengt politieke leiders voort die zichzelf omschrijven als ‘stabiele genieën’ en ondertussen op Twitter kibbelen over wie de grootste rode knop heeft.
Leugens en chantage, maar over neoliberaal besparingsbeleid zijn ze het eens
Als Francken met zijn leugens en De Wever met zijn chantage wegkomen, is het omdat alle regeringspartijen het eigenlijk eens zijn over het beleid waarover gelogen wordt. De voorbije jaren is er hard geraakt aan de levensstandaard van de meerderheid van de bevolking: indexsprong, verhoging pensioenleeftijd, afbouw vervroegd pensioen, opvoeren flexibele (en dus onzekere) jobs, extra taksen op van alles en nog wat (van suiker tot energie en brandstof), … Om dat soort maatregelen door te voeren, is er amper discussie in de regering. Daarover zijn ze het allemaal eens. Wie er op basis van feiten en cijfers vragen bij stelt, wordt door premier Michel onverbiddelijk weggezet als een leugenaar. Dat gebeurde voor de kerstvakantie nog toen tienduizenden vakbondsleden betoogden tegen de nieuwe aanvallen op de pensioenen.
De gevestigde partijen willen geen kiescampagne waarin het asielbeleid centraal staat. Ze vrezen dat dit de N-VA met het imago van zorgvuldig ‘opgekuist racisme’ ten goede zou komen. Het gaat hier echter enkel over imago’s en beeldvorming: ook over het asociale asielbeleid zijn ze het allemaal eens. Dat bevestigde Louis Tobback (SP.a): “Veel van wat Theo Francken doet, zou ik ook doen.” Daarmee vatte hij de zwakte van de oppositie samen. Wie een beetje verder terugkijkt, weet dat Tobback ook effectief veel van wat Francken doet heeft gedaan. Hij moest als minister ontslag nemen toen zijn repressief asielbeleid tot een dode had geleid, met name Semira Adamu. De enige kritiek van Tobback op Francken luidt als volgt: “Hij geniet er te veel van.”
Breken met het asociale asielbeleid dat mensen veroordeelt tot oorlog, foltering en extreme uitbuiting hier, is niet evident. Het vereist een breuk met het kapitalisme waarin de concentratie van rijkdom bij een kleine elite gepaard gaat met groeiende ellende en bijhorende tegenstellingen onder de rest van de bevolking, neokoloniale plunderingen en de gevolgen daarvan, … Een sociaal asielbeleid moet vertrekken van maatregelen die ertoe leiden dat mensen niet meer hoeven te vluchten en van maatregelen die ervoor zorgen dat migranten hier niet uitgespeeld kunnen worden tegen andere werkenden. Zo’n breuk met de winstlogica van het kapitalisme is echter niet aan de gevestigde politici besteed.
Francken is betrapt op een leugen. Hij is daarmee eerder de regel dan de uitzondering in deze regering. Zo wordt met grote trom verwezen naar de nieuwe jobs, zonder erbij te zeggen dat er amper voltijdse degelijke jobs bijkomen. Ook dit zal Michel wellicht goedpraten als “onvolledige informatie” in plaats van leugens? Er wordt gezegd dat we er allemaal op vooruit gaan, terwijl cijfers aangeven dat de reële koopkracht en de reële lonen in ons land achterop lopen tegenover de buurlanden (vandaar wellicht dat we niets meer horen van die ‘loonhandicap’ waar ze vroeger zoveel over spraken?). Gisteren nog in Het Nieuwsblad: “Maar liefst 1 op 20 Belgen kan zijn huis niet genoeg verwarmen. Dat blijkt uit cijfers van Eurostat. Slechts acht Europese landen doen het slechter.” Deze regering heeft ons voorgelogen over onze pensioenen, lonen, openbare diensten, … Zoals Gwendolyn Rutten zegt: “Wie de waarheid één keer geweld aandoet, zal ook de volgende keer in vraag gesteld worden.” Of Wouter Beke: “Over alles wat nu gezegd wordt, zijn we niet meer zeker of het waar is of niet.” Het besparingsbeleid treft de meerderheid van de bevolking en gaat gepaard met het bewust zaaien van verdeeldheid, waarbij niet op een leugentje meer of minder wordt gekeken.
Als de regering hiermee wegkomt, is het door de zwakte van de oppositie. De parlementaire oppositie beperkt zich grotendeels tot opmerkingen over de leugens van Francken en ze benadrukt het belang van een onderzoek naar de situatie in Soedan, ongetwijfeld een onderzoek door de eigen parlementaire kringen. Het feit dat de regering al vechtend over straat rolt, moet aangegrepen worden om actief te mobiliseren tegen alle asociale maatregelen – of de regering er nu over gelogen heeft of niet. De pensioenbetoging voor de kerstvakantie toonde het potentieel. Hierop verder bouwen aan een actieve oppositie op straat die gaat voor het einde van het besparingsbeleid, is de uitdaging. Wij koppelen dat aan de noodzaak van een alternatief op het kapitalisme: een socialistische samenleving stelt de noden en behoeften van de meerderheid van de bevolking centraal in plaats van de winsten van enkelen.
[divider]
Ondertussen in Soedan
Afgelopen weekend waren er overal in Soedan protestacties tegen de hoge broodprijzen. De autoriteiten hebben dit protest repressief de kop ingedrukt: kranten werden in beslag genomen, een prominente oppositieleider opgepakt en bij het politiegeweld op betogers viel in Geneina een dode. De broodprijzen stegen sterk nadat de regering als onderdeel van een neoliberaal programma besliste om vanaf dit jaar, in opvolging van de aanbevelingen van het IMF, geen subsidies meer te geven voor brood. Enkele jaren geleden was er al massaal protest toen de brandstofprijzen stegen. Volgens Amnesty International vielen er in 2013 maar liefst 185 doden bij repressie tegen het protest. Dit verlamde het protest, maar nu zijn er de eerste tekenen van een hernieuwde beweging. In september 2017 waren er ook al studentenacties.
Het Vlaams Legioen marcheert in Brussel voor vertrek naar het Oostfront met de Waffen-SS. Foto: Amsab
Tollenaere minstens tot voor kort actief als bestuurslid van N-VA Turnhout
Onder N-VA-leden is er blijkbaar een wel erg grote spreidstand als het over het jodendom gaat. Terwijl Antwerps schepen Van Campenhout in de verklaring van Trump over Jeruzalem een kans zag om zijn steun aan het zionisme te verklaren, kwam partijmilitant en voormalig bestuurslid van N-VA Turnhout, Jan Tollenaere, in het VRT-programma ‘Kinderen van de Collaboratie’ gore antisemitische praat verkopen. Even overvleugelde hij Vlaams Blokster Ledy Broeckx in dat programma als felste verdediger van de nazistische ideologie. Een doorwinterde fasciste als Broeckx overtreffen op dat vlak, is niet evident…
Door Geert Cool
Eerder deze maand liet Antwerps N-VA-schepen Ludo Van Campenhout zich via ‘Joods Actueel’ positief uit over de beslissing van Trump om Jeruzalem als hoofdstad van Israël te erkennen. Hij voegde eraan toe dat hij mee zou vieren in Jeruzalem. De partijtop kondigde aan dat dit geen partijstandpunt was, maar was ondertussen ongetwijfeld niet kwaad op de strakker aangehaalde banden met de conservatieve kringen rond ‘Joods Actueel’ in Antwerpen. Er werd aangekondigd dat de schepen op de vingers zou getikt worden, een diplomatische formule om te zeggen dat er niet zal opgetreden worden.
“Ik ben niet voor de joden, zoals ik ook niet voor de negers was”
De VNV was duidelijk: “Duitsland moet de oorlog winnen.”
N-VA probeert zich in Antwerpen op te werpen als de politieke bondgenoot van zionistische strekkingen. Dat botst regelmatig met het verleden van de partij. In het programma ‘Kinderen van de collaboratie’ bijvoorbeeld bracht Jan Tollenaere, de zoon van VNV-kopstuk en SS’er Reimond Tollenaere, wellicht de grofste antisemitische uitspraken die de afgelopen jaren op de nationale televisie te horen waren: “Ik vind het nare mensen. Ik heb er veel gekend in mijn professioneel leven als profiteurs, als parasieten ook, die dingen afnamen.”
Een complete verrassing is dit niet. Eerder dit jaar vond De Standaard het opportuun om een uitgebreid interview met Jan Tollenaere te publiceren. Daarin vertelt het verre familielid van Geert Bourgeois niet alleen dat hij zich thuis voelt in de N-VA, maar ook dat hij het lastig heeft met de “diabolisering van Hitler.” Meer nog: “Ik kan me niet indenken dat Hitler een crimineel was. Hij vocht en liet anderen vechten, voor een ideaal. Op sociaal vlak heeft hij veel verwezenlijkt. Wellicht gaat het om een mix van boosaardigheid en grootheidswaan.” De omvang van de holocaust trekt Tollenaere in twijfel. Vandaag is Tollenaere naar eigen zeggen een “democraat, of toch met mate.” “We moeten praten, niet vechten. Maar soms komt mijn elitaire kant boven. Als ik zie wat hier tegenwoordig allemaal rondloopt, ook in de Kempen. Hebben we dan geen leider nodig die zegt: “Jongens, zo moet het”?” Nog iets duidelijker: “Ik ben niet voor de joden, zoals ik ook niet voor de negers was.”
Collaborateurs bij N-VA
Jan Tollenaere schreef een stuk in de N-VA nieuwsbrief in Turnhout in januari 2008. In 2011 werd hij bevestigd als bestuurslid.
Jan Tollenaere voelt zich niet alleen thuis bij N-VA, hij speelde er een actieve rol. In Turnhout zat hij tot minstens enkele jaren geleden in het lokale bestuur van de partij en schreef hij regelmatig in de lokale nieuwsbrief van N-VA Turnhout. (zie afbeelding hiernaast uit januari 2008)
Dit is geen alleenstaand geval. Begin 2017 was er ophef toen een Gents N-VA-gemeenteraadslid en kabinetsmedewerkster van Geert Bourgeois zich wel erg lovend uitliet over een bijeenkomst ter ere van Vlaamse Oostfrontstrijders en vooral over een toespraak door Oswald Van Ooteghem die met het Vlaams Legioen aan het Oostfront vocht. Ook Van Ooteghem was actief in de N-VA. Nog eerder trokken N-VA-kopstukken Ben Weyts en Theo Francken naar een feestje van Bob Maes, tijdens de oorlog actief als VNV’er en erna in de Vlaamse Militanten Orde (VMO).
Als er vanuit N-VA officieel afstand wordt genomen van de collaboratie, dan gebeurt dit steeds voorzichtig. De partijtop beseft dat gelieerd worden aan de collaboratie stemmen kan kosten, maar moet tegelijk rekening houden met partijmilitanten als Jan Tollenaere. Het leidt tot een enorm grote spreidstand die deze week wel erg duidelijk werd: van het Trumpiaanse zionisme van Van Campenhout tot het brutale antisemitisme van Tollenaere. Zou er in die beruchte communautaire frigo van N-VA nog plaats zijn om ook de discussie over collaboratie en jodenvervolging toe te voegen?
Update: Nadat dit artikel verscheen, raakte bekend dat Jan Tollenaere en N-VA in onderling overleg beslisten dat hij zijn partijkaart zou inleveren. De vraag blijft natuurlijk waarom dit niet gebeurde na het interview met De Standaard van 27 oktober 2017 (zie enkele uitspraken uit dat interview in het artikel hierboven).
Bart Maddens, Vlaams-nationaal academicus en kritisch geestesgenoot van de N-VA, die in de bres springt voor de Catalaanse nationalist Puigdemont. Peter De Roover, N-VA-Kamerfractieleider, die op 1 oktober het referendum over onafhankelijkheid live mag becommentariëren tijdens het VRT-nieuws vanuit Barcelona. Foto’s van de rechtse nationalist Puigdemont etend aan tafel bij N-VA’er Lorin Parys thuis, na zijn vlucht uit Catalonië. Je zou voor minder de kriebels krijgen van zoveel “rechts nationalisme”.
Artikel door Peter Delsing uit maandblad ‘De Linkse Socialist’
Maar de beweging in Catalonië is een tegenstrijdig fenomeen. Een breuklijn tussen economische klassen met tegengestelde belangen loopt dwars door het streven naar onafhankelijkheid. Aan de ene kant staan Puigdemont en zijn elitaire medestanders, die rechts en pro-besparingen zijn. Brede lagen van de Catalaanse massa’s aan de basis van de nationale beweging, echter, zien onafhankelijkheid als een manier om te breken met de neoliberale achteruitgang en de repressie van de regering-Rajoy. Puigdemont en de PDeCAT riepen onder immense druk van de werkenden en jongeren op straat de onafhankelijkheid uit. Daarvoor was hun positie altijd geweest: de fiscale bijdrage van Catalonië aan de centrale regering heronderhandelen.
Ondertussen stemde de Catalaanse burgerij met haar voeten tegen onafhankelijkheid, door zetels van bedrijven te delokaliseren naar de Spaanse staat. Ze vrezen de sociale gevolgen van de massabeweging rond zelfbeschikking en nationale rechten, die historisch links is en sociale eisen kan beginnen stellen. De Catalaanse bankiers en industriëlen huiveren voor een quasi-revolutionaire stemming die in zo’n situatie kan ontwikkelen. Als Puigdemont vandaag stelt dat hij “tegen een eenzijdige onafhankelijkheidsverklaring is,” dan vervoegt hij zijn broodheren van de Catalaanse burgerij en komt hij terug tot zijn oorspronkelijke standpunt. Karl Marx wees er al op dat de burgerij sinds 1848 meer schrik had van de massa van loontrekkenden achter zich, dan voor de feodale reactie van de koningen!
Deze sociale achtergrond toont aan hoe hypocriet de houding is van de N-VA. Aan de basis is de beweging in Catalonië een sociale en antifascistische beweging. De N-VA is hard neoliberaal. Haar parlementsleden en ministers steken hun sympathie voor een meer autoritair beleid niet onder stoelen of banken. De nationale beweging in Catalonië gebruikt aan de basis de methode van algemene stakingen en massale betogingen: de methodes van de arbeidersbeweging. De N-VA werpt zich op als anti-stakerspartij. Samen met de regering-Michel houdt ze niet op om het stakingsrecht aan te vallen, zoals bij de NMBS. Maar in Catalonië mag er wel gestaakt worden, zolang het maar om nationale en niet om sociale rechten gaat? De hypocrisie van de rechtse nationalisten druipt eraf.
De Wever en co. hebben zich op de Catalaanse zaak van hun “vriend” Puigdemont geworpen, mede om hun gebrek aan communautaire daadkracht in België te verdoezelen. De voorwaarde om een hard besparingsbeleid te kunnen voeren, was dat de “staatshervorming” de ijskast in moest. Voor die verlokking van een zware aanval op de werkende klasse en haar rechten is de N-VA geplooid. Bovendien botst ze op het feit dat de belangrijkste klassen in België, de kapitalistische en de arbeidersklasse, beiden in meerderheid tegen een opsplitsing van het land zijn.
De Belgische burgerij was enkel bereid de kleinburgerlijke elementen van de N-VA – dat meer de kleinere KMO-bazen, de advocaten, vrije beroepen en misnoegde rechtse intellectuelen vertegenwoordigt – de macht toe te vertrouwen als de communautaire agenda van tafel verdween en plaats ruimde voor een Thatcheriaans beleid. Daarbij zou ze zien hoe lang zo’n provocatie tegen de arbeidersbeweging zou duren en ondertussen de meerwinsten incasseren.
De N-VA maakt een communautaire spreidstand omdat voor de kleinburgerij de grote burgerij dienen doorgaans voorgaat op de eigen, irreële politieke fantasmen. In de werkelijkheid zijn de N-VA en Puigdemont tegen een progressieve meerderheid die zelfbeschikking zou kunnen gebruiken, zoals in Catalonië, om met strijdbare methodes van massastrijd de winstpolitiek af te werpen. Daarvoor zouden de linkse formaties in Catalonië een programma naar voren dienen te brengen dat de nationaal-democratische rechten onmiddellijk koppelt aan de strijd voor socialistische eisen. Democratische nationalisatie van de sleutelsectoren, gekoppeld aan een oproep naar de Spaanse en Europese werkenden om dat voorbeeld te volgen, zou de krachtsverhoudingen tussen de klassen in Catalonië, Spanje en op het hele continent drastisch kunnen wijzigen.
Het boek ‘Nieuw Rechts’ sluit naadloos aan bij het vorige boek van Ico Maly waarin hij de ideologische basis van N-VA onderzocht (zie onze bespreking). In dit boek bestudeert Maly de ontwikkeling van nieuw rechts, van de meme-oorlog in de verkiezingscampagne voor Trump tot de pogingen om ook in het reële leven – blijkbaar ‘meat life’ genoemd – een kracht uit te bouwen.
