De kracht van de neoliberale kopieermachine

Grijsgedraaid. Zo ziet de sociaal-economische plaat van de N-VA eruit. Een reeks oude voorstellen worden eens te meer gerecycleerd in een liberaal geheel van aanvallen op de werkende bevolking om dit vervolgens voor te stellen als ‘verandering’ en ‘vooruitgang’. Verandering betekent voor ons achteruitgang (lagere lonen, lagere uitkeringen, minder sociale zekerheid, minder openbare diensten) om de vooruitgang van een kleine minderheid te financieren.

In een poging om de negatieve mediaberichten van de afgelopen weken te keren, kwam de N-VA met haar sociaal-economische voorstellen op de proppen. Exacte teksten hebben we nog niet gezien, maar de voorstellen kabbelen verder op wat de partij bij eerdere verkiezingen voorstelde. Zo wordt gepleit voor de afschaffing van de indexering van de lonen, beperking van de werkloosheidsuitkering in de tijd, 45 jaar werken voor een normaal pensioen, algemene bevriezing van alle uitgaven,… Kortom een overzicht van alle eerder opgeworpen neoliberale besparingsvoorstellen waarbij wij moeten inleveren op lonen, uitkeringen en sociale bescherming om extra miljarden aan het patronaat te geven.

Hoe de dissidente ex-N-VA’er Nick Mouton erbij komt om in de media te verklaren dat de congresteksten “een sterkere sociale koers” laten opmerken dan in de eerdere versies, ontgaat ons volkomen. Het doet de vraag opwerpen of en hoe het nog asocialer kan.

De basis voor het N-VA-programma is een forse besparing van 14 miljard euro in Vlaanderen door na een opsplitsing van zowat alle bevoegdheden alle uitgaven te bevriezen. Dat betekent dat zelfs geen aanpassing aan de index gebeurt en dat bijgevolg op alles wordt bespaard. Volgens De Wever wil zijn partij “werken weer lonend maken”. Hij zegt er niet bij voor wie het lonend zou zijn, maar blijkbaar niet voor de werkenden. De hoogste lonen zouden minder belast worden en ook de bedrijven zouden minder belastingen moeten betalen. Het tarief van de vennootschapsbelasting wil N-VA verminderen van 33,99 naar 27%. Dat is vooral voor KMO’s bedoeld, grotere bedrijven betalen sowieso al een pak minder dan 33,99%.

Voor onze lonen ziet de ‘verandering’ die de N-VA in petto heeft er niet goed uit. De partij is voor de afschaffing van de index en all-inakkoorden voor twee jaar, waarbij geen nationale akkoorden worden gesloten. Het interprofessioneel overleg, waarbij sterkere sectoren toegevingen kunnen bekomen die ook voor zwakkere sectoren gelden, heeft voor N-VA afgedaan. Als er al overkoepelende akkoorden in een sector zijn, wil N-VA dat bedrijven daar van kunnen afwijken met een ‘opt-out clausule’. Kortom, sociaal overleg wordt volledig afgebouwd. Tegelijk wil de N-VA rechtstreeks aan de indirecte lonen knabbelen door 3,7 miljard euro te besparen op de zogenaamde werkgeversbijdragen.

Een afbouw van de sociale zekerheid, openbare diensten en ondermijning van onze lonen. Dat is wat de N-VA onder ‘verandering’ verstaat. In werkelijkheid gaat het om een versneld opvoeren van de asociale maatregelen die vandaag ook door de regeringspartijen worden genomen. Voor de N-VA gaan de aanvallen op onze levensstandaard niet snel genoeg. Het is niet verwonderlijk dat de liberalen meteen reageerden met de stelling dat hun voorstellen door de blauwe collega’s van N-VA werden gekopieerd. Ze hebben gelijk, maar wie nu juist van wie kopieert is na het veelvuldige over en weer gekopieer niet meer helemaal duidelijk.

Tegenover deze eenheidsworst van neoliberalisme met enkel discussie over het tempo van de aanvallen en besparingen, is er nood aan een alternatief dat vertrekt vanuit de belangen van de werkenden en hun gezinnen. Een sociaal-economisch beleid dat de behoeften aan een degelijke jobs, huisvesting, openbare diensten, onderwijs,… centraal stelt.