Your cart is currently empty!
Tag: Middellandse Zee
-
Spanningen op Middellandse Zee: neen aan nationalisme en oorlog, neen aan gasboringen!
Gezamenlijke verklaring van Xekinima (ISA in Griekenland), Socialistisch Alternatief (ISA in Turkije) en NEDA (ISA in Cyprus)
De ontdekking van gas in de oostelijke zeebodem van de Middellandse Zee voegt een nieuwe factor toe aan de concurrentie tussen de heersende klassen van Griekenland, Turkije en Cyprus. De huidige crisis, die al maanden aan de gang is, is de ergste sinds de oorlog van 1974, zowel wat betreft de duur ervan als wat betreft de gevaren die ze met zich meebrengt.
De Griekse en Cypriotische regeringen hebben offshorepercelen aangewezen en contracten gesloten met grote oliemultinationals voor de exploratie en exploitatie van gas. Dit heeft de Turkse heersende klasse, die de enige grote belanghebbende partij in het gebied was, objectief gezien in economisch en geopolitiek opzicht in het nauw gedreven. Het regime van Erdogan moest krachtig reageren – maar dat was een factor die door de Griekse en Cypriotische regering volledig werd onderschat.
De reactie van de Turkse regering maakt daarentegen deel uit van haar neo-Ottomaanse aspiraties, die nu al enorme spanningen in de regio veroorzaken, zoals blijkt uit haar militaire interventie in Libië, daarvoor in Syrië, enzovoort.
Sinds de afkondiging van de EEZ (exclusieve economische zone) rond de Republiek Cyprus begeleiden Turkse oorlogsschepen enkele boorschepen in het oostelijke deel van de Middellandse Zee. De afkondiging van een EEZ tussen Griekenland en Egypte, naar aanleiding van de afkondiging van een EEZ tussen Turkije en Libië, werd gevolgd door de inzet van Turkse oorlogsschepen in de zee rond het eiland Kastelorizo, gevolgd door de inzet van Griekse oorlogsschepen als reactie daarop. Dagenlang stonden de twee vloten tegenover elkaar met hun ‘vingers aan de trekker’. Volgens de Duitse media (Die Welt) besprak Erdogan de mogelijkheid om een Grieks schip te laten zinken of een Grieks vliegtuig neer te schieten, maar werd hij tegengehouden door zijn generaals.
De oostelijke Middellandse Zee is momenteel de plaats van een van de grootste concentraties van zeemacht op de planeet: Amerikaanse, Franse en Russische vliegdekschepen en oorlogsschepen zijn er gestationeerd, naast de Griekse en Turkse strijdkrachten. De marine- en militaire oefeningen die daar plaatsvinden, onder de krachten die het anti-Turkse blok vormen en die Israël, Egypte en de Verenigde Arabische Emiraten omvatten, samen met Griekenland, Cyprus en Frankrijk, schetsen een beeld van de extreme spanning die er heerst.
De regeringen van Griekenland, Turkije en Cyprus gaan, ondanks het feit dat ze zwaar getroffen zijn door de Covid-19 pandemie en de economische crisis die erdoor verergerd en versneld is, een nieuwe wapenwedloop aan in plaats van geld uit te geven voor de gezondheid en voor de bescherming en welvaart van de bevolking.
Volgens de Duitse Frankfurter Allgemeine Zeitung heeft de Turkse regering de militaire uitgaven in 2019 verhoogd tot 20 miljard dollar, wat neerkomt op 7,8% van het Turkse BBP. Tegelijkertijd onderhandelt Griekenland over nieuwe grote wapenpakketten ter waarde van 10 miljard euro voor de komende jaren. De kleine Cypriotische economie bereidt zich, na de opheffing van het embargo door de VS, voor op de aankoop van nieuw, geavanceerder militair materieel.
De bevolking van alle drie de landen maakt zich grote zorgen. Ondanks de massale ‘patriottische propaganda’ in zowel Turkije als Griekenland, gelooft slechts 35% van de Turken en 46% van de Grieken dat hun landen in staat zijn een oorlog te voeren. Zelfs in Turkije, waar de publieke opinie “gewend” is aan de voortdurende oorlogsvoering van hun regering, is 60% tegen een oorlog met Griekenland en slechts 31% voor.
In Griekenland en Cyprus werden jarenlang illusies gewekt dat de EU en de NAVO zouden helpen om de decennialange crisis en de nationale spanningen te ontmijnen. Deze illusies worden nu doorprikt. Het wordt voor grote delen van de bevolking steeds duidelijker dat de landen van de NAVO en de EU hun eigen belangen dienen en eigenlijk vaak met elkaar in conflict zijn, zoals blijkt uit de verschillende houdingen van Frankrijk en Duitsland in de EU.
Echte tegenstrijdige materiële belangen in de regio in het kader van het kapitalisme kunnen niet met elkaar worden verzoend. Elke stap die de Griekse en de Grieks-Cypriotische heersende klasse versterkt, verzwakt de Turkse en Turks-Cypriotische heersende klasse en vice versa.
Maar wat voor de arbeidersklasse en de jongeren in Turkije, Griekenland en Cyprus duidelijk zou moeten zijn, is dat, hoezeer de heersende klasse ook bereid is om levens op te offeren in deze concurrentiestrijd, wij niets te winnen hebben. Noch van de gasboringen, noch van de winsten die zij genereren voor de multinationals en de lokale kapitalisten, noch van de claims op onbewoonde rotsachtige eilandjes in de Egeïsche Zee die alleen geostrategische belangen dienen in geval van oorlog, noch natuurlijk van de tweedeling van Cyprus die nog steeds voortduurt zonder dat er een echt vooruitzicht is op een oplossing.
Om al deze redenen zeggen wij samen:
- Wij zijn tegen de oorlog en het nationalisme dat zich in alle drie de landen ontwikkelt!
- Wij strijden tegen de aardgaswinningen die het milieu en de vrede opofferen ten gunste van de energiemultinationals.
- Wij roepen op tot een gezamenlijke strijd van arbeiders en jongeren in Griekenland, Turkije en Cyprus (noord en zuid) tegen het asociale en nationalistische beleid van de regeringen en de heersende klassen die zij dienen.
- Wij strijden voor de opbouw van massale politieke organisaties van arbeiders en jongeren die strijden voor de omverwerping van het kapitalisme in onze landen, tegen de imperialistische interventie, en voor het socialisme, zodat echte democratie en vrijheid kunnen gevestigd worden binnen een vrijwillige en op voet van gelijkheid opgezette socialistische federatie van niet alleen deze drie landen, maar van heel Europa.
-
De Middellandse Zee, massagraf van het kapitalisme
De recente drama’s op de Middellandse Zee bevestigen het falen van het huidige systeem om een antwoord te bieden op de crisissen die het zelf veroorzaakt. Oorlogen, economische ellende, klimaatveranderingen, politieke instabiliteit, afwezigheid van veiligheid en het niet respecteren van basisrechten zijn allemaal factoren die het aantal vluchtelingen doen toenemen. Hoe gaat het kapitalisme hiermee om en welk alternatief brengen wij naar voor?Artikel door Alain (Namen) uit maandblad ‘De Linkse Socialist’
Europese Unie: ‘elk voor zich’
Op 19 april kwam een boot op 220 kilometer van Lampedusa in Italië tot zinken waardoor ongeveer 800 mensen om het leven kwamen. Volgens Carlotta Sami, woordvoerder van het Hoge Commissariaat voor de Vluchtelingen, ging het om “de ergste massamoord ooit op de Middellandse Zee”. Die zee is stilaan de meest gevaarlijke vluchtroute ter wereld.
Het aantal doden op de Middellandse Zee neemt fors toe sinds Europa verantwoordelijk is voor reddingsoperaties en dit via het agentschap Frontex. In 2013 had Italië onder druk van de bevolking na verschillende drama’s beslist om een operatie onder de naam Mare Nostrum op te zetten om toezicht te houden en vluchtelingen vanop zee te redden. Met deze operatie werden 150.000 mensen gered op een jaar tijd. Tegelijk kwam er kritiek van de rechterzijde die overal in het zuiden van Europa inspeelt op de vluchtelingenstromen. In Italië verzetten onder meer de Lega Nord en de partij van Berlusconi maar ook de populisten van Beppe Grillo zich tegen Mare Nostrum. Ze wezen vooral op de kost ervan: 9 miljoen euro.
De Europese Unie heeft sindsdien een eigen reddingsoperatie opgezet onder de naam Triton. Maar deze operatie moet het met veel minder middelen doen: 2,9 miljoen euro. Voor de Europese Unie is het enige antwoord repressie en militarisering. De Europese Commissie besloot om oorlogsschepen naar de Libische kust te sturen en wil met operaties als Mos Maiorum migranten stoppen.
Tegelijk kwam de voorzitter van de Europese Commissie met het idee om de vluchtelingen te verdelen onder de verschillende landen op basis van quota die vastgesteld worden aan de hand van het aantal inwoners en economische paramaters. Maar dit voorstel botst op verzet van landen als Groot-Brittannië, Frankrijk en Polen.
Waarom vluchten mensen?
Er is doorheen de geschiedenis altijd sprake geweest van migratie. Er zijn daar verschillende redenen voor zoals de zoektocht naar voedsel of ecologische beperkingen. Vandaag is er vooral migratie als gevolg van de crisis van het systeem en de verschillende uitdrukkingen ervan.
De cijfers van het Hoge Commissariaat voor de Vluchtelingen bevestigen dit: in 2014 waren er in de geïndustrialiseerde landen 900.000 asielaanvragen of 45% meer dan in 2013. De herkomst van deze asielzoekers komt overeen met de brandhaarden van oorlog: 150.000 uit Syrië, 68.000 uit Irak, 60.000 uit Afghanistan en daarna volgen Servië en Eritrea.
Inzake opvang stonden Duitsland met 173.000 en de VS met 121.000 asielzoekers bovenaan de rangschikking. Maar dit zijn slechts erg gedeeltelijke cijfers. Rechtse partijen stellen vaak dat ‘wij niet alle problemen van de wereld kunnen opvangen.’ Maar het grootste aantal vluchtelingen komt nooit tot in Europa en raakt niet in de cijfers van asielaanvragen. De overgrote meerderheid van de vluchtelingen blijft in eigen land of in de buurlanden. Zo zijn er momenteel 1,5 miljoen Syrische vluchtelingen in Turkije.
Goedkope arbeidskrachten
Het patronaat maakt gebruik van de komst van migranten om de eigen verantwoordelijkheid voor de aanvallen op onze levensstandaard te verdoezelen. Allerhande populisten en extreemrechts spelen daar gretig op in. Recent werd dit nog duidelijk met het lokale succes van de antimigrantenbeweging Pegida in het Duitse Dresden. Het establishment werkt racisme in de hand, maar heeft tegelijk voldoende migratie nodig om de lonen naar beneden te halen.
Voor de werkgevers is de komst van goedkope arbeidskrachten immers interessant. Mensen die om het even welke voorwaarden aanvaarden, worden gebruikt om alle arbeidsvoorwaarden en lonen naar beneden te duwen. Zo stelde de Italiaanse minister van Binnenlandse Zaken Alfano voor om vluchtelingen gratis te laten werken voor de gemeentediensten.
Ons antwoord: solidariteit
Rechtse politici bij ons komen niet verder dan bijzonder asociale voorstellen. Denk maar aan het idee van staatssecretaris voor Asiel en Migratie Theo Francken (N-VA) om vluchtelingenboten te laten zinken voor ze kunnen vertrekken. Nadat de toegang over het land en via de lucht volledig afgesloten werd, wil de EU nu ook de route over zee volledig afblokken. Op de redenen waarom mensen moeten vluchten, wordt nooit een antwoord geboden.
Door Libië plat te bombarderen hebben de Europese landen er de voorwaarden gecreëerd voor een burgeroorlog. Krijgsheren en andere maffiosi halen er onder meer inkomsten uit mensenhandel. Hetzelfde zien we in Irak en Afghanistan. De burgeroorlog in Syrië versterkt de problemen. We moeten ons verzetten tegen alle oorlogen en imperialistische interventies. Deze creëren immers enkel meer ellende. Massamobilisatie van onderuit om de arbeids- en levensvoorwaarden te verbeteren is de enige uitweg. Dit vereist ook een breuk met het neoliberale besparingsbeleid, zowel bij ons als in de rest van de wereld.
Het besparingsbeleid leidt tot een hoge menselijke tol. Om te besparen werd het Italiaanse programma Mare Nostrum gestopt waardoor duizenden doden vielen. Door ons te organiseren en samen te strijden voor alle werkenden en hun gezinnen, kunnen we ingaan tegen de besparingslogica maar ook tegen alle pogingen om ons te verdelen en tegen elkaar uit te spelen.
De aanwezigheid van mensen-zonder-papieren op de vakbondsacties van de afgelopen maanden was alvast een goede stap in de richting van een grotere eenheid in onze strijd. We hebben nood aan een andere samenleving zodat echt vrij verkeer van mensen mogelijk is en iedereen de kans heeft om een degelijk leven uit te bouwen in zijn land van herkomst.
-
Dodelijk drama op Middellandse Zee. De menselijke kost van financiële besparingen
Artikel door ControCorrente, onze Italiaanse zusterorganisatie
Bij de zoveelste boot vol vluchtelingen die in de Middellandse Zee zonk, liep de dodentol op tot 800 à 900. Het vestigde wereldwijd de aandacht op de menselijke tragedie op enkele kilometers van de kust van Europa. Het laatste incident vond plaats in de nacht van zaterdag op zondag 18-19 april. Ondanks het apocalyptische karakter ervan is dit bloedbad niet eens zo ongewoon. Het is slechtst de laatste in een lange reeks van tragedies met duizenden slachtoffers, vooral jongeren uit Afrika en het Midden-Oosten op de vlucht voor oorlogen en de vernietigingen waar het kapitalisme voor staat.Het ‘gewone’ karakter van deze tragedie blijkt uit het feit dat in 2014 alleen al meer dan 3.000 mensen om het leven kwamen. Ter vergelijking, bij de ramp met de Titanic vielen er 1.500 doden. De Middellandse Zee is volgens de Verenigde Naties de meest dodelijke ‘route’ ter wereld. Terwijl de lijken nog uit de zee gehaald werden en miljoenen mensen geschokt waren door de tragedie, kwam er al nieuws van nieuwe bloedbaden onder vluchtelingen. Zo was er een incident voor de kust van het Griekse Rhodos waarbij honderd vluchtelingen die vanuit Turkije de oversteek wilden maken om het leven kwamen. Het gaat om gezichtsloze nummers waarachter jonge levens schuilen, jonge mensen die hun door armoede en oorlog gekenmerkte landen achterlaten.
Deze tragedies hebben miljoenen mensen in heel de wereld geraakt. Zeker in Italië raakt dit veel mensen. Voor hen staat de Middellandse Zee doorgaans voor het strand en de uitstapjes met het gezin. Tegelijk kunnen deze rampen de roep versterken voor een sluiting van de grenzen. In een context van besparingen en een gebrek aan middelen voor de gewone bevolking, kan de anti-migrantenretoriek van bijvoorbeeld de Lega Nord een zekere impact hebben. Deze retoriek wordt ook versterkt door de media.
Zoals verwacht waren de vooraanstaande rechtse politici er snel bij om gebruik te maken van de situatie om over zichzelf te spreken en over zich te laten spreken. Ze brachten hun commentaren op de gebeurtenissen en verdedigden de meest onmogelijke ‘oplossingen’. Het ging onder meer om de leider van de Lega Nord, Salvini, maar ook Georgia Meloni van Fretalli d’Italia, een rechtse afsplitsing van de partij van Berlusconi, of nog de ‘radicale’ Nichi Vendola.
Daniela Santanchè, een van de meest rechtse aanhangers van Berlusconi, suggereerde dat we alle vluchtelingenboten maar op zee tot zinken moeten brengen. Het toonde de onmenselijkheid van deze rechtse politica. Tegelijk vervallen we niet in de val van diegenen die zich beperkten tot harde kritiek op Santanchè om het niet over hun eigen verantwoordelijkheid te moeten hebben. De regeringspartijen en een groot deel van de oppositie hebben jarenlang het Europese beleid verdedigd, met inbegrip van de bombardementen op Libië in 2011. Dit beleid heeft bijgedragen tot de huidige situatie.
De vernietiging van het regime van Khadaffi door een militaire interventie onder leiding van Frankrijk en Groot-Brittannië, volledig gesteund door de Italiaanse president Napolitano en ‘kritisch’ door Berlusconi, maakte een einde aan de territoriale integriteit van Libië en verzwakte de akkoorden tussen de vroegere Libische autoriteiten en het westen om de migratiestromen te controleren.
Er is niet langer een staatsapparaat in Libië. In plaats daarvan zijn er politieke entiteiten die elkaar niet erkennen maar bekampen in de context van een complexe mozaïek van clans en stammen met daar nog enkele jihadistische groepen tussenin. De Libische kust is bezaaid met grote gevangenenkampen met tienduizenden mensen uit Nigeria, Ethiopië, Eritrea, Somalië, Ghana en Soedan. Zij leven in vreselijke armoede en in semi-slavernij. Ze worden behandeld als handelswaar voor mensenhandelaars en nog meer voor de criminele organisaties achter de mensenhandelaars. De vluchtelingen betalen duizenden euro om naar Europa te komen. Dat is gemakkelijke winst voor de criminele organisaties die met deze vluchtelingen bovendien de EU kunnen chanteren. Het zorgt ervoor dat er meer vluchtelingen uit Libië vertrekken. De komende maanden kan het aantal vluchtelingen nog verder toenemen.
Volgens schattingen van NGO’s die in Libië actief zijn, staan er meer dan een miljoen vluchtelingen te wachten op een oversteek naar Europa via Italië. Eens de zomer ingezet is, zal de frequentie van de overtochten wellicht enkel toenemen.
Het bloedbad van 18-19 april zal de geschiedenis ingaan als een voorspelde en vermijdbare tragedie/
Wat was Mare Nostrum?
Toen op 3 oktober 2013 op enkele kilometers van Lampedusa een boot zonk waarbij 366 mensen omkwamen, leidde een golf van protest en nationale en international politieke druk ertoe dat de regering onder leiding van Enrico Letta tussenkwam om gelijkaardige incidenten te vermijden. De regering besloot om Operatie Mare Nostrum op te starten, een militaire en humanitaire missie met als voornaamste doel om bijstand op zee te geven en vluchtelingen te redden.
Op een jaar tijd waren er ongeveer 558 interventies waardoor meer dan honderdduizend vluchtelingen in veiligheid werden gebracht en ongeveer 30.000 levens werden gered. De operatie kostte 114 miljoen euro of 9,5 miljoen per maand. Ondanks het succes ervan werd de operatie afgeblazen. Het was een van de vele besparingen op de publieke uitgaven. De operatie werd vervangen door het Europese Frontex Plus en Triton. Deze operaties van maar liefst 29 landen hadden samen een begroting van slechts 2,9 miljoen euro per maand of een derde van Mare Nostrum voorheen.
Operatie Triton had andere doelstellingen dan Mare Nostrum. Het doel was grenscontrole en er was enkel bijstand op zee indien de boten op minder dan 30 mijl van de Italiaanse kust waren verwijderd. Gil Arias Fernandez, directeur van Frontex, Mare Nostrum en Triton, legde uit dat het voornaamste doel van Triton grenscontrole was terwijl de Italiaanse operatie gericht was op het redden van vluchtelingen.
Dringende actie
Om nieuwe rampen te vermijden, is er nood aan een internationaal plan van bijstand in internationale wateren en desnoods op Libisch gebied op zee. Alle mensen moeten hulp krijgen. Geen enkele politieke overweging rond migratie kan voorbijgaan aan het elementaire gegeven dat iedereen hulp moet krijgen.
Het Italiaanse establishment wil niet de volledige kost van een nieuwe operatie zoals Mare Nostrum dragen. Er wordt Europese steun gevraagd. Anderzijds is het duidelijk dat deze kosten niet moeten betaald worden door nog meer besparingen op sociale zekerheid of belastingen die de gewone werkenden en de middenklasse treffen. Nu vraagt de Europese Unie steeds aan dezelfde mensen, de gewone bevolking, om alle inspanningen te leveren.
Alle voorstellen van de Italiaanse en Europese politici zijn geen echte oplossingen. Ze hebben het over steun aan de ‘legitieme’ regering in Tobruk, het sturen van vredestroepen naar Libië, een zeeblokkade op de Middellandse Zee, het openen van asielcentra in Libië of nog het laten zinken van boten onder VN-mandaat. Er wordt geen enkel antwoord geboden op het vluchtelingenprobleem.
Schijnheilige reacties na de tragedies, met onder meer herdenkingen of staatsbegrafenissen, zullen het leven of de waardigheid van de slachtoffers op de Middellandse Zee niet terugbrengen. De lege woorden van de politici stonden de afgelopen jaren al in schril contrast met de spontane en belangeloze solidariteit en hulp van de bevolking van Lampedusa, Catania en Palermo. Zij gaven het scherpst mogelijke antwoord op de politici die de tragedie op cynische wijze wensen uit te spelen. Maar de solidariteit van de Italiaanse bevolking zal niet volstaan om rampen te vermijden.
Conclusie
Er is een onmiddellijk problem met duizenden mensen die dreigen om te komen. Dit kan enkel door alle mogelijke middelen te mobiliseren. Beslissingen die gevolgen hebben voor vluchtelingen moeten genomen worden door vertegenwoordigers van de gewone bevolking en niet door rijke politici die enkel hun eigen belangen verdedigen.
Het volstaat niet om de gevolgen van het probleem aan te pakken, de kern ervan moet aangepakt worden. In het kader van een kapitalistische economie met speculatie op de prijzen van grondstoffen, breed verspreide armoede en conflicten die versterkt worden door het westerse imperialisme (waaronder ook dat van Italië), is massale migratie onvermijdelijk. Het is onmogelijk om Europa volledig af te sluiten, er moet integendeel een politieke oplossing komen.
Een samenleving zonder armoede, uitbuiting en oorlog is de enige basis waarop elke mens de mogelijkheid heeft om een waardig leven te leiden in eigen land zonder have en goed te moeten achterlaten en zonder de mogelijk rampzalige gevolgen van het vluchten. Zo’n samenleving zonder armoede, uitbuiting en oorlog is een socialistische maatschappij.
Een eerste stap in de richting van zo’n samenleving bestaat uit het verwerpen van een beleid dat steeds op onze kap bespaart terwijl het wel voldoende middelen vindt om buitenlandse militaire operaties te organiseren die bijdragen aan de massale vluchtelingenstroom.
-
Betoging tegen zoveelste dodelijke asieldrama op Middellandse Zee
Gisteren waren er ongeveer 1.000 betogers in Brussel op een betoging naar aanleiding van het zoveelste dodelijke drama op de Middellandse Zee. Het vluchtelingenprobleem neemt steeds grotere vormen aan. Velen zijn geschokt door de drama’s en eisen maatregelen. De mobilisatie gisteren in Brussel was daar een uitdrukking van. Hieronder foto’s door PPICS.
-
Middellandse Zee wordt kerkhof van vluchtelingen
De afgelopen week kwamen honderden vluchtelingen om toen ze in gammele bootjes vanuit Libië de Middellandse Zee probeerden over te steken. In dezelfde week redde de Italiaanse kustwacht naar eigen zeggen 10.000 andere vluchtelingen vanop zee.
Artikel door Simon Carter
Vorig jaar kwamen naar schatting 3.500 mensen om het leven toen ze via de Middellandse Zee oorlog, vervolging of armoede uit hun land probeerden te ontvluchten op zoek naar een toekomst in Europa. Dat cijfer zal in 2015 overtroffen worden. Er werd bespaard op de reddingsoperaties: het goedkopere Triton-programma trad dit jaar in werking. Onder meer de Britse regering weigerde bij te dragen aan dit programma met het argument dat een reddingsprogramma vluchtelingen zou aanzetten om de gevaarlijke overtocht te maken. De wanhoop onder de vluchtelingen is echter zo groot dat ze hun leven riskeren. Er is geen legale route naar Europa voor deze mensen. Er is geen mogelijkheid om in Noord-Afrika asiel aan te vragen en dus is een overtocht de enige optie voor velen.
In Europa wordt gesproken van een massale vluchtelingenstroom, terwijl amper 1% van de vluchtelingen wereldwijd naar Europa komt. Toch is het Europese beleid gericht op het criminaliseren van vluchtelingen en het militariseren van de grenzen. Het aantal bootvluchtelingen neemt toe als gevolg van de brutale sectaire burgeroorlogen in Syrië, Irak, Somalië en Afghanistan. Veel jonge mannen uit Eritrea vluchten om aan de verplichte legerdienst te ontsnappen, een legerdienst die ook door Westerse media als slavernij wordt omschreven.
Geschokt door de dodentol beloofden Europese politieke leiders nu om maatregelen te nemen tegen mensenhandelaars. Tegelijk blijven ze oproepen tot het afsluiten van Fort Europa. Gevestigde politici kunnen hun handen niet zomaar in onschuld wassen. Westerse militaire interventies in het Midden-Oosten en sub-Sahara Afrika hebben geleid tot politieke instabiliteit en versterken sectair geweld. Ze zorgen bovendien voor een verdere verstoring van de lokale economie in deze landen.
In 2011 kwamen miljoenen arme mensen, werkenden en jongeren, in verzet. Er was een golf van opstanden in het Midden-Oosten tegen de armoede en het gebrek aan democratische rechten. In sommige landen zorgde deze ‘Arabische lente’ ervoor dat rotte door het imperialisme gesteunde dictaturen verdwenen, dat was in Tunesië en Egypte het geval. Een gelijkaardige beweging ontwikkelde zich tegen onder meer de dictaturen van Khadaffi in Libië en Assad in Syrië.
Bij gebrek aan een massaal socialistisch alternatief dat vanuit een onafhankelijke arbeiderskracht naar voor werd gebracht, liepen de revoluties vast en kon de contrarevolutie met hulp van het imperialisme een stap vooruit zetten. Dit leidde weinig verrassend tot een nachtmerrie voor miljoenen mensen die op de vlucht gingen, de meerderheid in eigen land of eigen regio. Deze mensen werden overgeleverd aan machtige en meedogenloze mensenhandelaars.
Die vluchtelingen die tot in Europa geraken, worden daar vaak geconfronteerd met een onzekere en onveilige toekomst. Velen eindigen in overbevolkte en soms gewelddadige vluchtelingencentra of kampen in Griekenland, Italië en elders.
Voormalige sociaaldemocratische partijen hebben een volledig kapitalistische koers aangenomen. Hierdoor zijn er geen grote partijen die het lot van asielzoekers opnemen en ingaan tegen de vele leugens die dagelijks door de media naar voor worden gebracht. Het verdedigen van asielzoekers is onderdeel van de strijd tegen het besparingsbeleid en voor een socialistisch alternatief. Een socialistische samenleving is nodig zodat mensen niet meer gedwongen worden om alles achter te laten en hun leven te riskeren op zoek naar iets van een toekomst.
