Your cart is currently empty!
Tag: Maggie De Block
-
Keer het besparingsbeleid de rug toe!
Foto: Collectif Krasnyi Het zorgpersoneel van het Brusselse Sint-Pietersziekenhuis voerde afgelopen weekend een opmerkelijke actie. Tijdens het bezoek van premier Wilmès aan het ziekenhuis vormden ze een protesthaag waarbij ze hun rug toonden aan Wilmès. De beelden hiervan gingen de wereld rond. Het zorgpersoneel voert al langer actie voor meer middelen, meer collega’s en betere arbeidsvoorwaarden. De bestaande tekorten zijn door de huidige gezondheidscrisis enkel nog scherper in de verf gezet.
Minister De Block herleidde het protest tot de twee KB’s die ze de voorbije weken opstelde. Met die Koninklijke Besluiten wordt het statuut van het personeel ondermijnd en wordt de mogelijkheid van opeising van personeel ingevoerd. Rond het opeisen van productielijnen voor medische apparatuur en beschermingsmateriaal, bleef de regering bijzonder stil. Dat was niet mogelijk. Maar personeel uit de zorg opeisen? Dat is blijkbaar geen probleem. Het ongenoegen over die KB’s is terecht groot, maar dacht de minister nu echt dat het ongenoegen zich daartoe beperkt?
De actiegroep ‘La Santé en Lutte’ (De Zorg in Actie) stelde een maand geleden reeds dat het hardwerkende zorgpersoneel eerst alle aandacht aan de zorg zal geven, maar dat nadien de rekening gepresenteerd wordt. De jarenlange besparingspolitiek heeft de sector heel veel pijn gedaan: het personeel heeft het moeilijk en moet steeds flexibeler werken, de kwaliteit van de zorg lijdt onder het gebrek aan middelen en tot wat de oprukkende commercialisering leidt zien we in de woonzorgcentra. De huidige crisis heeft al die problemen nog uitvergroot.
De steun voor het gevoerde corona-beleid neemt snel af. Het is belangrijk dat de arbeidersbeweging daar richting aan geeft met collectief protest en offensieve eisen. Veiligheid op het werk en bescherming van onze gezondheid zijn zaken waar de arbeidersbeweging altijd voor is opgekomen. We mogen het ongenoegen niet overlaten aan rechtse politici en al zeker niet aan extreemrechtse haatzaaiers. Dan krijgen we immers nog meer van hetzelfde besparingsbeleid dat ons zo slecht voorbereid liet op deze pandemie.
Het zorgpersoneel heeft veel krediet opgebouwd door met een enorme inzet de zorgcrisis aan te pakken. De solidariteit onder de bevolking is erg groot. Laten we die solidariteit verder activeren door samen meer publieke middelen te eisen voor een zorgsector onder democratische controle van het personeel en de gemeenschap. Een eerste afspraak is de grote zorgbetoging die na de zomer gepland is. Neem aan die betoging deel om samen met strijdbaar zorgpersoneel het besparingsbeleid de rug toe te keren en ons te organiseren in de strijd voor een beleid dat vertrekt van de noden van de bevolking.
-
Afghanen protesteren tegen onmenselijk asielbeleid
De afgelopen maanden waren er tal van protestacties door mensen-zonder-papieren die dreigen uitgewezen te worden naar Afghanistan, een land in oorlog. Staatssecretaris Maggie De Block voert met de steun van de volledige regering een bijzonder repressief asielbeleid.Het terugsturen van mensen naar een oorlogsgebied zonder toekomst wordt goedgepraat met het argument dat de buurlanden een nog hoger percentage van Afghaanse vluchtelingen terugsturen.
Asielbeleid wordt herleid tot een mathematische discussie waarin willekeur overheerst. Aan de redenen waarom mensen vluchten, wordt niets gedaan. Integendeel, de Belgische regering blijft investeren in een militaire betrokkenheid in Afghanistan. De neokoloniale plunderpolitiek wordt geen halt toegeroepen.
Wie uiteindelijk alles achterlaat in de zoektocht naar een betere toekomst krijgt het deksel op de neus. Goedkoop zwartwerk wordt uitgespeeld om alle lonen en arbeidsvoorwaarden naar beneden te trekken. Wie niet zo ver geraakt, moet het stellen met liefdadigheid en een staatssecretaris van armoedebestrijding, eveneens Maggie De Block, die niet verder komt dan toiletzakjes uitdelen aan daklozen.
De Afghaanse vluchtelingen zijn hun strijd beginnen organiseren en hielden een voettocht naar Bergen, de woonplaats van premier Di Rupo. Hierna volgde een tocht naar Gent waarbij ook langs het bijzonder onveilige en gevaarlijke Merchtem, de thuisbasis van De Block, werd gepasseerd. Telkens konden de Afghanen op een brede solidariteit en steun rekenen.
In plaats van de verantwoordelijken voor de crisis aan te pakken, schuift de regering de gevolgen ervan af op de kap van de bevolking, te beginnen met de migranten en de werklozen. Maar we zijn allemaal, zowel mensen met als zonder papieren, slachtoffer van hetzelfde beleid: de neoliberale besparingsagenda. In onze strijd tegen het asociale asielbeleid verdedigen wij de noodzaak van eengemaakte strijd van de volledige arbeidersbeweging gekoppeld aan internationale solidariteit met de massastrijd in de landen van afkomst om een einde te maken aan de redenen die mensen ertoe brengen om hun leven te riskeren in de zoektocht naar een betere toekomst.
-
Het blauwe luchtfabriekje
Afgelopen weekend kwam Open Vld bijeen voor een congres. Alle media focusten op de populariteit van Maggie De Block, voor de gelegenheid zelfs in de kwaliteitsmedia omgedoopt tot ‘Mega Maggie’. De liberale voorzitster Gwendolyn Rutten wist wat haar te doen stond, als een schaduw aan De Block kleven. Inhoudelijk werd al evenzeer weg gedroomd. “We leven in een geweldige tijd. Een tijd met steeds minder grenzen en meer mogelijkheden”, klonk het. Van welke planeet komen Mega Maggie en co?
Op een ogenblik dat armoede en werkloosheid uitbreiding kennen als een olievlek is daar bij de liberalen niet veel van te merken. Een door de media opgeklopte populariteit van een liberaal staatsecretaris volstaat om op bijna hysterische wijze het optimisme te verkondigen. Daarmee wordt meteen de aandacht afgeleid van enkele bijzonder asociale voorstellen die tegenwoordig door neoliberalen onderling worden uitgewisseld dat het een lieve lust is. Dwangarbeid voor werklozen, rechtspersoonlijkheid voor vakbonden, grondige ondermijning van de index,… Het enige debat onder liberalen van diverse slag, van N-VA tot Open Vld, is hoe ver wordt gegaan met de asociale agenda.
Het is opvallend dat de Open Vld als traditionele verdediger van het liberalisme en het kapitalisme midden in een van de diepste crises ooit van hun systeem, doet alsof er geen vuiltje aan de lucht is. “We leven in een geweldige tijd”, verklaren de propagandisten van het systeem in crisis. “Een tijd met steeds meer mogelijkheden”, schreeuwen ze op een ogenblik dat zelfs Oxfam waarschuwt dat het huidige Europese besparingsbeleid leidt tot een aangroei van het aantal armen op het continent van 121 tot 146 miljoen. Dat de ongelijkheid ook in ons land een nooit geziene omvang aanneemt, hebben de liberalen als verdedigers van de rijksten niet eens opgemerkt. We verwijzen opnieuw naar Oxfam dat opmerkte dat de 30% armste Belgen tussen 1990 en 2009 hun aandeel in het totale netto-inkomen zagen afnemen van 11,2% tot 8,3%, terwijl de 10% rijksten hun aandeel zagen stijgen van 27,3% tot 31,9%. De 10% rijksten zijn goed voor bijna de helft van het vermogen. Oxfam vraagt “de Europese lidstaten om aan een nieuw economisch en sociaal model te werken.”
Voor de liberalen hoeft dat uiteraard niet. Neen, zij gaan na hoe de rijksten nog rijker kunnen worden. Dat willen ze door onze lonen naar beneden te halen met een hervorming van de index. De index volledig afschaffen, zoals de blauwe collega’s van N-VA, wil Open Vld niet. Maar wat is het verschil tussen een afgeschafte en een totaal ondermijnde index? Het resultaat blijft hetzelfde: onze lonen blijven hangen terwijl de prijzen stijgen en dus daalt onze reële koopkracht.
Wie werkloos is of een leefloon krijgt, moet voor Open Vld na een jaar enkele dagen per week gemeenschapswerk doen. In plaats van echte jobs te creëren, gaat de Open Vld voluit voor de dwangarbeid die in Nederland werd ingevoerd en die ook Liesbeth Homans in Antwerpen wil doorvoeren. Langs de ene kant wordt de dienstverlening afgebouwd door te knippen in de overheidsuitgaven en door af te danken, langs de andere kant worden dwangarbeiders binnen gehaald die beperktere diensten moeten garanderen en in ruil daarvoor een uitkering krijgen. Het zet meteen de toon voor de algemene arbeids- en loonsvoorwaarden. Zeker indien de liberalen daar bovenop nog eens “flexi-jobs” willen invoeren, jobs waarvan naar Duits voorbeeld vooral het loon ‘mini’ is.
Protest tegen deze asociale agenda vermijden, willen de liberalen doen door de vakbonden aan banden te leggen. De partij pleit ervoor om de bonden rechtspersoonlijkheid op te leggen waardoor de vakbonden aansprakelijk kunnen gesteld worden, bijvoorbeeld bij stakingen. Wat vindt de liberale vakbond ACLVB hiervan? Tenslotte worden nog wat directe cadeaus aan de rijksten gegeven: minder belastingen door een vlaktaks met twee tarieven en enkele obligate miljarden aan lastenverlagingen.
De neoliberale recepten werden dus nog eens uit de kast gehaald. De Open Vld heeft er de afgelopen jaren alles aan gedaan om niet te moeten uitleggen van waar de crisis kwam of om te verklaren waarom het neoliberale model heeft gefaald. Neen, een herkauwde versie van de oude mislukte recepten wordt opnieuw opgediend en voorgesteld als iets ‘vernieuwend’. Met een vleugje show erbij, Mega Maggie featuring ‘da joenk’ Verhofstadt, lijken ze er voorlopig mee weg te komen.
Uiteraard was er naar liberale traditie ruimte voor heel wat diverse standpunten. Patrick Dewael pleitte voor een sterker toezicht op het recht op privacy, de medewerker van Louis Michel bleek vergeten te zijn om hierover een reeks afzwakkende amendementen in te dienen op het congres. De partij verwierp het enthousiasme van onder meer Eurolobbyist Phillipe De Backer voor schaliegas. Er werd voor een federale kieskring gekozen. Maar in essentie wordt gekozen voor meer van hetzelfde neoliberale beleid. Hoe dit de afgelopen jaren heeft geleid tot economische, sociale en politieke crisis kunnen de liberalen niet verklaren en dus wordt erover gezwegen. De oproep tot een ‘politieke lente’ is gedoemd om te mislukken. Open Vld blijft immers krampachtig vasthouden aan de recepten van een systeem in herfst.
-
Stop het onmenselijke uitwijzingsbeleid
Niemand vlucht voor zijn of haar plezier. Kapitalisme leidt tot vluchtelingentragedie
De afgelopen tien jaar kwamen naar schatting 3.300 vluchtelingen om het leven toen ze via het Italiaanse eiland Lampedusa Europa hoopten te bereiken. Maar ook wie er wel geraakt, botst op tal van problemen om die wanhopige zoektocht naar een beter leven en een toekomst goed af te sluiten. Dat ondervond ook de jonge loodgieter Navid Sharifi uit Wielsbeke. Hij moest afscheid nemen van zijn vriendin, vrienden en zijn job om in Afghanistan in onzekerheid ondergedompeld te worden.
Artikel door Jarmo Van Regemorter dat in de novembereditie van ‘De Linkse Socialist’ zal verschijnen
Wielsbeekse loodgieter moet naar Afganistan…
Volgens minister van Migratie en Asielbeleid, Maggie De Block (Open Vld), is het asielbeleid in België niet asociaal: van alle Afghaanse vluchtelingen in ons land kreeg 56% immers bescherming tijdens de afgelopen jaren. Navid zal zich wel afgevraagd hebben waarom een perfecte integratie en vast werk niet voldoen om bij die 56% te horen. Hij zal ook wel niet begrepen hebben hoe Maggie De Block erin slaagt het lot dat ze hem toebedeelt als ‘niet asociaal’ te omschrijven. De minister ziet enkel de cijfers en niet de menselijke drama’s die er achter schuilgaan.
Ondertussen werd in verschillende media het verhaal van Navid in Afghanistan al gebracht. Hij kan er bij niemand terecht, zijn oom weigert hem op te vangen als gevolg van een jarenlange familievete. Die vete werd trouwens net als argument aangehaald om Navid terug te sturen. Zo wordt een jonge twintiger die voor zichzelf een toekomst uitbouwt in België teruggestuurd naar een land waar hij dagelijks gevaar loopt en geen contacten heeft.
… een veilig land met een toekomst voor jonge Afghanen?
Maggie De Block beweert dat ze geen ‘Romeinse keizerin’ is die op basis van willekeur haar duim omhoog of omlaag steekt bij het al dan niet toekennen van een verblijfsvergunning. Volgens haar wordt de toekenning gegeven of geweigerd op basis van een objectieve en grondige analyse van de veiligheidssituatie in Afghanistan en het gevaar dat de betrokkene in kwestie al dan niet loopt. Wie ‘geen gevaar’ loopt, moet onherroepelijk terug.
Zo ook de 22-jarige Aref, die na vier geweigerde asielaanvragen ‘vrijwillig’ terugkeerde. Hij slaagde er niet in een toekomst in België uit te bouwen, grotendeels omwille van het (gebrek aan) asielbeleid in ons land. Na vier jaar in het Noordstation in Brussel geslapen te hebben en geen uitzicht te krijgen op enige verbetering in zijn situatie – zelfs niet op de toestemming om hier te blijven – keerde hij dan maar onverrichterzake terug. Hij werd bij terugkomst in Afghanistan vermoord. Wellicht gebeurde dat omdat hij weigerde zich bij een islamistische terreurmilitie aan te sluiten.
Terwijl de overheid er alles aan doet om in het oog van de publieke opinie jonge Belgen te verhinderen naar Syrië te trekken, worden jonge Afghanen gedwongen om terug te gaan naar een situatie waar ze een weigering om tot een militie toe te treden met de dood moeten bekopen. Hoe haalt de Belgische overheid het in haar hoofd zelfs maar te poneren dat de situatie in Afghanistan enigszins veilig zou kunnen zijn, als ze in 2012 zelf 113 miljoen euro spendeerde aan de militaire operatie in dat land? We kunnen ons overigens afvragen wat we allemaal voor de Afghaanse vluchtelingen in ons land zouden kunnen doen met dat geld. Die vraag wordt door Maggie De Block echter niet gesteld. Zij vertrekt eerder vanuit de perverse retoriek dat wie een situatie, mede door de Belgische overheid gecreëerd, ontvlucht, niet aan de poorten van fort Europa moet komen aankloppen. Als je in Afghanistan geboren wordt, heb je pech. Door Belgische F-16s gebombardeerd worden, geeft je niet het recht je land te ontvluchten en in België een toekomst te zoeken.
Stop Fort Europa!
Overal ter wereld sterven dagelijks mensen op zoek naar een menselijker lot. Vorige maand nog overleden in één klap 200 vluchtelingen aan de kust van Lampedusa. Dat zijn de menselijke tragedies waar het Europese asielbeleid concreet toe leidt. De afgelopen 20 jaar stierven er zo bijna 20.000 mensen. Politici betuigen hun medeleven in de media en gaan vervolgens door met het militariseren van de EU-grenzen. Momenteel wordt zelfs onderzoek gedaan naar de mogelijkheid om drones in te zetten om vluchtelingen op te sporen.
We leven in een kapitalistisch systeem dat dagelijks miljoenen mensen tot de hartverscheurende beslissing dwingt om hun hele hebben en houden en al hun menselijke relaties achter te laten in de strijd om te overleven. Daarom verdedigt LSP de eis van een regularisatie – niemand is illegaal! Het etiket ‘illegaal’ wordt immers niet enkel gebruikt om mensen uit te wijzen, maar ook om via zwartwerk en uitbuiting een neerwaartse druk op de lonen van iedereen te zetten.
Een vaak gebruikt argument is dat we ‘niet alle leed ter wereld kunnen opvangen’. Wij stellen echter niet voor om dat leed in stand te houden, maar juist om het te stoppen door de neokoloniale plunderpolitiek een halt toe te roepen. Niemand vlucht voor zijn of haar plezier, het is een uitdrukking van wanhoop als gevolg van ontbering en/of oorlog. Om de grote multinationals en imperialistische krijgsheren die daarvoor verantwoordelijk zijn te stoppen, is een complete breuk met het kapitalisme nodig. Enkel in een democratisch socialistische samenleving kan met dit barbaarse systeem van uitbuiting, repressie en willekeurige terdoodveroordeling komaf gemaakt worden.
Droombestemming Afghanistan?
Als we Maggie De Block over Afghanistan mogen geloven, zouden we bijna naar het reisbureau stappen om er onze volgende droomvakantie te plannen. Blijkbaar zijn de minister en haar diensten vergeten dat het land al meer dan een decennium lang het strijdtoneel vormt van een uitgerekt gevecht tussen de legers van de westerse mogendheden en de Taliban. Hoe veilig is het land waarnaar De Block onschuldige jonge loodgieters stuurt nu eigenlijk echt?
De Taliban is allesbehalve verdwenen uit Afghanistan. Zij blijven een dagelijkse strijd voeren tegen de aanwezigheid van ‘ongelovigen’ en tegen het marionettenbewind van president Hamid Karzai. Zij opereren voornamelijk vanuit het Pakistaanse grensgebied. Dagelijks sneuvelen daarbij onschuldige burgers en ISAF-soldaten (International Security Assistance Force, de beveiligingsmacht die door de NAVO werd opgezet). De Taliban heeft zich in Pakistan versterkt en kan op elk ogenblik in ieder deel van dat land eens te meer toeslaan.
Bovendien stellen de regionale Afghaanse bestuurders zich opnieuw meer en meer op als onafhankelijke krijgsheren die zich weinig aantrekken van het centrale gezag. Ze doen er alles aan om zichzelf te verrijken, voeren onderling strijd tegen elkaar, en onderdrukken de lokale bevolkingen daarbij.
Als men stelt dat Afghanistan voor de modale bevolking een gevangenis is, is dat waarschijnlijk geen eerlijke stelling. In een gevangenis mag je immers bijvoorbeeld nog naar muziek luisteren. Dat is in Afghanistan niet het geval. Door de stijgende invloed van de Taliban is er geen muziek, geen functionerend rechtssysteem, hebben vrouwen niet het recht om naar buiten te gaan, is er geen onderwijs voor meisjes en controleert de religieuze politie de lengte van je baard. Het is het traditionele beeld van Afghanistan onder controle van de Taliban, dat in steeds grotere mate opnieuw werkelijkheid wordt in grote delen van het land.
De westerse interventie in Afghanistan heeft een vergelijkbaar effect gehad als de Sovjet-invasie in de jaren ’80: het land werd tot een schroothoop herleid waardoor er een vacuüm ontstond waar de Taliban gebruik van kon maken. De Taliban die groot gemaakt werd door militaire interventies terroriseert vandaag de bevolking. Dat zet mensen aan om het land te ontvluchten, vorig jaar alleen sloegen 2,6 miljoen Afghanen op de vlucht. De afgelopen tien jaar werden 5,7 miljoen vluchtelingen teruggestuurd. Deze enorme vluchtelingenstromen zorgen voor heel wat logistieke problemen. Bovendien zijn de teruggestuurde vluchtelingen een belangrijk doelwit van de Taliban. Zij verdenken hen ervan rijk geworden te zijn in Europa en ontvoeren hen in ruil voor losgeld.
Die zonnige relaxvakantie kunnen we dus maar beter uitstellen tot er komaf is gemaakt met het moorddadige regime in Afghanistan en de buitenlandse krijgsheren (zoals minister De Crem) die de oorlog en de barbarij blijven aanwakkeren. Ondertussen kunnen we ons concentreren op de strijd tegen de onmenselijke uitwijzingen van onschuldige slachtoffers van de Taliban en tegen de Belgische interventie in Afghanistan.