Your cart is currently empty!
Tag: collectieve actie
-
Geen sociale vooruitgang zonder recht op collectieve actie
Het sociale ongenoegen is groot. Bij de noodcentrale 112 trekt het personeel aan de alarmbel. Het zorgpersoneel zit er volledig door. Personeel van de dienstencheques betoogde in Brussel. Pakjesbedrijven gebruiken slavenarbeid en zwartwerk. In zowat alle sectoren was er protest of de dreiging van protest nodig om zelfs maar de erg minimale loonsverhoging van 0,4% te bekomen. Eerder ontplofte het ongenoegen opnieuw bij Lidl. Zelfs bij de politie waren er acties, waaronder wegblokkades, wegens het uitblijven van loonsverhogingen. Om onze dalende koopkracht te stoppen, is strijd nodig. Het recht op collectieve actie, zonder het risico om daarbij boetes of veroordelingen op te lopen, is daar essentieel voor. We zullen onze rechten verdedigen door ze actief te gebruiken.
door een spoorwegarbeider
Vakbondsacties zijn niet crimineel
In 2018 werd de voorzitter van het Antwerpse ABVV Bruno Verlaeckt veroordeeld voor het organiseren van een piket met blokkade tijdens een nationale actiedag. Vervolgens werden 17 ABVV-vakbondsleden in Luik veroordeeld tot voorwaardelijke gevangenisstraffen met geldboetes omdat ze aanwezig waren bij een wegversperring tijdens de grote stakingsbewegingen van 2015. Ze werden al “de 17 van de brug van Cheratte” genoemd. In hoger beroep werd de veroordeling niet ingetrokken, maar zelfs nog opgetrokken met hogere boetes.
Deze veroordelingen zijn niet willekeurig. Het toont hoe we de afgelopen jaren een nieuwe periode van sociale conflicten zijn ingegaan. Justitie wordt gebruikt om het sociaal protest te stoppen. Dit gaat heel ver: in Gent kregen vakbondsmilitanten zelfs voor het uitdelen van pamfletten een GAS-boete! Vakbondsverantwoordelijken die veroordeeld worden omdat ze op de openbare weg staan tijdens een collectieve actie, dat gaat wel heel ver. Zoals het ABVV opmerkt, werd “hun aanwezigheid bij een actie op de openbare weg aangewend om hen te veroordelen wegens ‘kwaadwillige belemmering van het verkeer’ (Artikel 406 Strafwetboek).” Deze rechtspraak maakt het mogelijk om alle sociale bewegingen te veroordelen als die gebruik maken van actiemethoden als betogingen, zitacties of bijeenkomsten op de openbare weg.
Een recht bestaat maar voor zover het gebruikt wordt
De Belgische kapitalistische klasse is bijzonder goed georganiseerd wanneer het erom gaat haar juridische instrumenten in te zetten om de vakbonden te verzwakken. Dat zagen we al met de stelselmatige toename van het aantal deurwaarders aan piketten en nu met de veroordelingen van verantwoordelijken. Desnoods grijpen ze hiervoor terug naar 19e eeuwse regels, zoals het artikel over het kwaadwillig belemmeren van het verkeer. Evengoed worden er nieuwe regels opgemaakt, zoals die inzake de minimumdienst bij het spoor (zie hiernaast), Belgocontrol of in de gevangenissen. Als werkgevers en hun rechters spreken over een zogenaamd ‘nieuw evenwicht’ in het stakingsrecht, bedoelen ze dat ze dit recht van elke inhoud willen ontdoen.
CEO’s, aandeelhouders en hun politieke vertegenwoordigers moeten geen actie voeren om bediend te worden. In de salons van de macht worden hun portemonnees en andere belangen gediend. Voor hen rollen alle autoriteiten de rode loper uit. Protest ertegen wordt daarentegen aan banden gelegd: de overheden willen de regels bepalen over hoe en wanneer we tegen hen mogen protesteren. Dat is uiteraard niet ‘evenwichtig’, het is een ondemocratische beperking van het recht op collectieve actie.
De verschillende regeringen spreken graag over sociaal overleg, toch als ze hun onpopulaire voorstellen door onze strot willen rammen. Sociale vooruitgang was steeds het resultaat van krachtsverhoudingen in de samenleving. Die bouwen we op door ons te organiseren, te mobiliseren en desnoods te staken. Stakingen zijn onmisbaar om tot verandering te komen.
Een recht bestaat slechts voor zover het wordt gebruikt. Anders blijft het een abstract concept op een stukje papier. Om onze collega’s te mobiliseren en hen ervan te overtuigen het stakingsrecht te verdedigen, moeten wij het instrument van de staking gebruiken om overwinningen te behalen. Het actieplan van het najaar van 2014 was bijvoorbeeld een groot succes, met een grote vakbondsbetoging (de grootste sinds 1986) en een provinciale stakingsreeks die momentum opbouwde naar de monumentale nationale algemene staking van 15 december. Helaas was er hierna twijfel en verdeeldheid onder de vakbondsleiders, waardoor de regering-Michel het initiatief terug in handen kon nemen. Maar het toonde het potentieel.
Meer koopkracht door meer loon!
De vakbonden kondigen acties aan tegen de explosie van prijsstijgingen, tegen de loonwet van 1996 die loonsverhogingen blokkeert en voor het recht om hiervoor actie te voeren. Om van de acties een succes te maken, worden de leden best zoveel mogelijk betrokken en is er een ernstig actieplan nodig. Telkens halverwege stoppen, ondermijnt de acties. Doorzetten zal in de praktijk duidelijk maken waarom ons stakingsrecht zo belangrijk is.
Als de burgerij het stakingsrecht aanvalt, wil het de capaciteit van verzet door de werkende klasse verzwakken. Tegelijk geven de bazen aan dat ze geen toegevingen willen doen. Traditioneel worden stakingen en betogingen gebruikt om druk te zetten zodat er via onderhandelingen zaken behaald worden. Dit wordt steeds moeilijker. Voor degelijke arbeidsvoorwaarden en ons deel van de door ons geproduceerde koek, volstaat het niet om druk uit te oefenen: we moeten ons richten tegen het volledige systeem.
Op 22 november was er in Gent een actie tegen de ‘vergassing van protest’ naar aanleiding van GAS-boetes voor syndicalisten die pamfletten uitdeelden. De actie werd gesteund door de drie vakbonden en heel veel organisaties, waaronder Campagne ROSA die ook al GAS-boetes kreeg voor protestacties. Op 6 december is er een nationale actiedag in gemeenschappelijk vakbondsfront gepland voor meer koopkracht en voor het recht op protest. Dat is een goede zaak.
Er is nood aan een nationale informatie- en actiecampagne om onze vakbondsrechten te verdedigen. We kunnen niet vertrouwen op de traditionele media om onze standpunten uit te leggen. Dit zijn dezelfde media die de stakers van de brug van Cheratte met laster en beschuldigingen in een kwaad daglicht stelden. We zullen zelf moeten informeren met algemene vergaderingen waar elke volgende stap wordt besproken en gestemd.
-
17 Luikse ABVV’ers in hoger beroep veroordeeld met hogere boetes
ABVV houdt personeelsvergaderingen om stakingsdag voor te bereiden
Ongeveer 200 mensen kwamen vandaag samen op de Place Saint Lambert in Luik. Er was een oproep van het ABVV voor een actie in het kader van de vervolging wegens de bezetting van de brug van Cheratte. 17 vakbondsleden, waaronder huidig ABVV-voorzitter Thierry Bodson, werden eerder door de strafrechter veroordeeld tot voorwaardelijke gevangenisstraffen van 15 dagen tot een maand en geldboetes van enkele honderden euro’s. Ze werden gestraft omdat ze deelnamen aan een wegblokkade tijdens de staking van 19 oktober 2015. Vandaag besliste het Hof van Beroep om de schandelijke uitspraak te bevestigen.
Het arrest stelt dat er sprake is van kwaadwillige belemmering van het verkeer, zoals bepaald in artikel 406 van het Strafwetboek. Dat is hetzelfde artikel dat ingeroepen werd om de Antwerpse ABVV-voorzitter Bruno Verlaeckt in 2019 te veroordelen. In beide gevallen waren het de vakbondsleiders die de zwaarste straffen kregen. Het doel is duidelijk: de mogelijkheid van vakbondsactie beperken. Het ABVV kondigde aan in cassatie te gaan en de zaak aanhangig te maken voor het Europees Hof voor de Rechten van de Mens in Straatsburg.
Tijdens de solidariteitsactie herinnerde Thierry Bodson eraan dat mobilisatie op straat essentieel is om tot verandering te komen. Dit zal niet anders zijn om de toepassing van artikel 406 tegen collectieve acties te stoppen en onze vakbondsrechten te beschermen.
Een aanval op één van ons, is een aanval op ons allen
Thierry Bodson deelde mee dat het Federaal Comité van het ABVV, dat vanmorgen in Luik bijeenkwam, oproept om morgen in alle ondernemingen personeelsvergaderingen te organiseren om de werknemers te informeren over en bewust te maken van de democratische en syndicale kwesties die in deze gerechtelijke beslissing aan de orde zijn. Die personeelsvergaderingen moeten ook een actiedag voorbereiden met een stakingsaankondiging van 24 uur. De datum en de details hiervan worden binnenkort meegedeeld. Zoals het ABVV opmerkt: alle sociale bewegingen moeten zich zorgen maken over deze uitspraak.
Het is uitstekend dat er meteen wordt gereageerd en opgeroepen tot actie. Hopelijk wordt dit het begin van een ernstige nationale campagne ter verdediging van het recht om collectieve actie te voeren en om onze vakbondsvrijheden te verdedigen. We moeten ervoor zorgen dat dit effectief het geval is. We zouden vandaag verder gestaan hebben indien er meteen na de veroordeling van de Antwerpse kameraden in 2019 of na de veroordeling van de Luikse vakbondsleden in eerste aanleg in december vorig jaar zo’n campagne was opgezet.
Tenslotte nog een woord van Silvio Marra, voormalig ABVV-delegee bij de Forges de Clabecq, die samen met 12 andere kameraden door de procureur van Nijvel beschuldigd werd van feiten die zich voordeden tijdens de strijd tegen de sluiting van de Forges de Clabecq (1997). Ter herinnering: alle verdachten in dit belangrijke proces werden in 2002 vrijgesproken. Hij zei ons vorig jaar na de veroordeling van de 17 vakbondsmensen: “Eerst en vooral kunnen we niet aanvaarden dat de politie, de openbare aanklagers en de rechtbanken zich moeien met sociale conflicten. Dit proces is een gelegenheid om het debat over het recht van werkenden om het niet eens te zijn met hun baas nieuw leven in te blazen. De patroons hebben maar één ding voor ogen: de uitbuiting van de werkenden opvoeren om meer winst te maken. Het stakingsrecht is geen recht dat ergens beschreven is in een ‘burgerlijk wetboek’ of in weet-ik-veel-welk wetboek. Het stakingsrecht bestaat omdat er sociale klassen met tegengestelde belangen zijn. Dit is het recht om kapitalistische uitbuiting aan te vechten. Het kan alleen leven in de harten van de duizenden syndicale afgevaardigden die verkozen zijn in de bedrijven en onder de drie miljoen vakbondsleden, als zij doorheen discussies en de ervaring van sociale strijd hun bewustzijn ontwikkelen. Als de werkende klasse haar kracht ontdekt en gebruikt, zullen rechtbanken, openbare aanklagers en repressieve krachten niet veel gewicht in de schaal leggen.”
- Lees ook : 17 vakbondsleden veroordeeld in Luik. Grote campagne nodig om stakingsrecht te verdedigen! (3 december 2020)
-
ABVV in actie voor recht op collectief protest
Vandaag was er in Luik een nieuwe actiedag ter verdediging van syndicale rechten en het recht op collectieve actie. Aanleiding is de rechtszaak tegen 17 verantwoordelijken en militanten van het ABVV die vervolgd worden wegens hun deelname aan een staking met wegblokkade. In eerste aanleg werden ze veroordeeld, maar ze gingen in beroep. De beroepsprocedure is nu bezig.
Terugblik op de feiten
Aan de basis van de procedure ligt een wegblokkade tijdens de staking van 19 oktober 2015. Bij die staking was er een enorme antistakingspropaganda in de gevestigde media. Dit werd door het gerecht aangegrepen om 17 syndicalisten te vervolgen wegens “kwaadwillige belemmering van het verkeer.” Het deed dit na een klacht door het ziekenhuis CHC Hermalle.
Een Deense toerist was omgekomen nadat een dokter niet tijdig in het ziekenhuis geraakte. Het ziekenhuis had niet voorzien in een opgevorderde dienstverlening en de prestatiegeneeskunde verhinderde het inzetten van een andere dokter. Maar het ziekenhuis wilde de verantwoordelijkheid doorschuiven naar de protesterende syndicalisten en de file die gepaard ging met de wegblokkade. Dat er toen dagelijks files waren op die plaats als gevolg van de bouwwerf van het ziekenhuis, werd gemakshalve even vergeten. Om het verhaal compleet te maken, moet nog opgemerkt worden dat er bij controle van die bouwwerf Indische arbeiders werden aangetroffen die in containers op de werf woonden en uitgebuit werden. De directie van dit ziekenhuis diende dus klacht in tegen syndicalisten.
In eerste aanleg besliste de rechter dat de syndicalisten niet verantwoordelijk waren voor het overlijden van de Deense toerist. Ook de aanklacht wegens beschadiging van het wegdek werd verworpen. Enkel de wegblokkade zelf leverde een veroordeling op.
Protest nodig
Gedurende de procedure in eerste aanleg waren er verschillende acties. Eerder was er ook een actie toen de beroepsprocedure werd ingeleid. Vandaag werd opnieuw geprotesteerd door honderden vakbondsmilitanten uit Luik, maar ook uit de rest van het land. Het is duidelijk dat het gaat om een ernstige aanval op het recht op collectief protest.
Onze rechten zijn afgedwongen door ervoor te strijden. Dat is hoe we ze ook zullen verdedigen. Een informatiecampagne met mobilisaties is noodzakelijk. Op de actie van 10 december vorig jaar werd een campagne aangekondigd. Het protest vandaag bood een uitstekende kans om deze campagne te lanceren. Helaas was daar nog geen sprake van. We mogen hier niet te lang mee wachten: als dit passeert, dreigt het een precedent te worden waardoor op straat komen bijzonder moeilijk wordt.
Een aanval op één van ons, is een aanval op ons allen. Op basis van solidariteit en een strijdbare campagne kan een krachtsverhouding opgebouwd worden, waar ook de rechters niet aan voorbij kunnen.
- Lees hier een reactie door Silvio Marra op de vervolging van de 17 ABVV’ers (gepubliceerd in december 2020)
-
17 vakbondsleden veroordeeld in Luik. Grote campagne nodig om stakingsrecht te verdedigen!
Op 1 december organiseerde het ABVV enkele werkonderbrekingen om de veroordeling van 17 vakbondsleden wegens “kwaadwillige belemmering van het verkeer” aan te klagen. Die veroordeling is een ondubbelzinnige aanval op de vakbondsrechten en een gevaarlijk precedent voor alle sociale bewegingen.
Terugblik op de feiten
De veroordeling op 23 november is een aanval op het democratische recht op collectieve actie. De rechtbank van Luik heeft 17 ABVV-leden, waaronder huidig voorzitter Thierry Bodson, veroordeeld wegens deelname aan een wegblokkade in het kader van de staking van 19 oktober 2015. Deze staking gaf aanleiding tot een enorme golf van antistakingspropaganda in de gevestigde media. De 17 werden veroordeeld tot gevangenisstraffen met uitstel en relatief zware boetes. Ze werden veroordeeld wegens “kwaadwillige belemmering van het verkeer.” Andere aanklachten werden ingetrokken.
Het ziekenhuis CHC Hermalle diende meteen na de staking klacht in wegens doodslag. Een Deense toerist had een operatie niet overleefd. Het ziekenhuis schreef dit toe aan de wegblokkade waardoor een dokter niet tijdig in het ziekenhuis geraakte. Dat het ziekenhuis niet in een opgevorderde dienstverlening had voorzien, werd niet in de discussie aangebracht. Dat de prestatiegeneeskunde het inzetten van een andere dokter verhinderde was ook geen punt (en in het weinig waarschijnlijk geval dat er geen enkele andere dokter in de regio was die de ingreep kon doen, werd dit schrijnende tekort in de gezondheidszorg ook al niet uitgespit). Dat er op die plaats dagelijks verkeersopstoppingen zijn, of er nu een staking is of niet, werd evenmin aangehaald. Er waren daar dagelijks files door een bouwwerf van het ziekenhuis. Op 19 oktober 2015 ontdekten de stakers overigens dat er voor die bouwwerf Indische arbeiders werden ingezet die in containers op de werf woonden en uitgebuit werden.
De aanklacht wegens verantwoordelijkheid voor dit overlijden werd geseponeerd. De aanklacht rond beschadiging van het wegdek werd eveneens niet weerhouden. Uiteindelijk bleef enkel de wegblokkade zelf over. Aanwezigheid op deze wegblokkade volstond voor een veroordeling wegens ‘kwaadwillige belemmering van het verkeer’. Het is dezelfde basis waarop Antwerps ABVV-voorzitter Bruno Verlaeckt eerder werd veroordeeld naar aanleiding van een staking in 2016. Klassenjustitie kent geen taalkundige grenzen in het veroordelen van syndicalisten…
Verontrustende ontwikkeling
In 1997 hadden vakbondsmilitanten van de Forges de Clabecq ook een snelweg geblokkeerd, beelden die inmiddels symbool staan voor strijdsyndicalisme. De rechtbank van Nijvel oordeelde dat de betoging deel uitmaakte van de uitoefening van het stakingsrecht.
Sindsdien is er een duidelijk evolutie van de rechtspraak, vooral na de buitengewone beweging van het najaar van 2014. In die beweging toonde de arbeidersbeweging haar kracht. Dit actieplan verliep in drie fasen die telkens opbouwden naar de volgende stap. Er was de grootste vakbondsbetoging sinds 1986, gevolgd door provinciale stakingen die opbouwden naar de nationale algemene staking van 15 december waarmee het land werd platgelegd. De bazen waren net zo bang als de werkenden enthousiast waren. De vakbondsleiders besloten echter om niet meteen een tweede actieplan te lanceren om de regering ten val te brengen. Hierdoor kon deze regering overeind klauteren .
De bazen en hun politieke vertegenwoordigers hadden een les geleerd. Sindsdien is het veel gebruikelijker om gerechtelijke stappen te ondernemen om het stakingsrecht aan banden te leggen. Nu lekte in La Dernière Heure uit dat de Franstalige liberalen van MR werken aan een wetsvoorstel dat het stakingsrecht moet ‘omkaderen’. Daarin zouden blokkades niet langer toegestaan worden. Als het van de liberalen en de bazen afhangt, komt er ook rechtspersoonlijkheid voor de vakbonden. Dat is een oude eis van rechts en extreemrechts die erop gericht is om vakbonden zelf te kunnen veroordelen voor elke hinder als gevolg van een staking. Anders gezegd: staken mag enkel nog als niemand er iets van merkt.
Antwoord nodig dat aangepast is aan de inzet
De werkonderbrekingen van het ABVV op 1 december waren het eerste algemene ordewoord sinds het begin van de pandemie. Er waren nochtans aanleidingen genoeg, onder meer rond de gezondheidsmaatregelen op de werkplekken of het eenmaken van strijd tegen bazen die de gezondheidsvoorschriften niet of laks naleefden. Denk maar aan AB Inbev waar een tiental dagen moest gestaakt worden om nieuwe maatregelen te nemen nadat meer dan tien arbeiders besmet waren geraakt. De nationale betoging van de militante actiegroep ‘De Zorg in Actie’ op 13 september werd evenmin aangegrepen voor een nationale mobilisatie door de vakbonden. Nochtans moet amper iemand nog overtuigd worden van de relevantie van de eisen van het zorgpersoneel.
De nieuwe aanval op het stakingsrecht mag niet zomaar passeren. Het gaat niet enkel om deze ene veroordeling, maar om het recht op collectieve actie van ons allemaal. Een ernstige nationale campagne tegen deze politieke veroordeling is nodig. Het recht op collectieve actie zullen we niet behouden door er enkel over te spreken of te schrijven op sociale media: we moeten gebruik maken van onze rechten om ze te behouden. Om bredere lagen van de werkenden mee in actie te krijgen, moeten de komende acties goed voorbereid en opgebouwd worden. Een informatiecampagne gericht op mobilisaties, inclusief stakingen, mag niet op zich laten wachten.
Er is een nieuwe actiedag op 10 december, de internationale dag van de mensenrechten. Op die dag zal het ABVV beroep indienen tegen de veroordeling en komen er verschillende acties tegen de aanval op het stakingsrecht. Dat kan een goed startpunt zijn voor een informatiecampagne die opbouwt naar breed gedragen acties van de volledige arbeidersbeweging.
Het zijn onzekere tijden, maar één ding weten we al: de bazen en hun politieke marionetten zullen proberen ons de kosten van de gezondheidscrisis en de economische crisis te laten dragen. Het verdedigen van ons stakingsrecht is een absolute prioriteit en dit zal niet gebeuren met symbolische acties alleen.