Your cart is currently empty!
Tag: Charleroi
-
Sluiting Caterpillar Gosselies: vechten voor het behoud van alle jobs!
Verzet tegen deze sociale ramp door te strijden voor de nationalisatie onder arbeiderscontrole
In tegenstelling tot wat de directie van Caterpillar beloofde, heeft de zware herstructurering van de site in Gosselies in 2013 de toekomst ervan niet veilig gesteld. De arbeiders stemden toen onder meer in met meer flexibiliteit en een slechtere verloning. Ondertussen verloren 1.331 mensen hun job in 2014. Toch wordt nu de volledige sluiting van de site aangekondigd. Dit bedreigt 2.200 jobs op rechtstreekse wijze en met de indirecte jobs erbij gaat het om 8.000 werkenden en hun gezinnen. En dit in Charleroi, een stad en regio die al hard getroffen werd door bedrijfssluitingen en economische rampspoed.
Caterpillar betaalde de afgelopen tien jaar amper 3% belastingen in België, een pak minder dan het officiële tarief van 34%. Het bedrijf gebruikte zijn filialen, onder meer in Zwitserland, om de boekhouding op te smukken en vervolgens steun te vragen aan de Belgische overheid. Caterpillar kreeg miljoenen euro’s aan fiscale cadeaus en publieke subsidies. In 2015 maakte Caterpillar meer dan 2 miljard winst. De aandeelhouders kregen 1,6 miljard aan dividenden. Wat is het resultaat hiervan?
De afgelopen jaren rechtvaardigden alle gevestigde partijen het fiscaal cadeaubeleid voor de grote bedrijven met het argument dat het jobs zou opleveren. We zien eens te meer wat daarvan aan is. Het enige wat voor de multinationals telt is: ‘pakken wat we kunnen en trek je plan.’
Bij het uitbreken van de economische crisis werden verschillende banken gered en door de overheden overgenomen (de schulden werden overgedragen aan de gemeenschap) omdat er anders een ‘systeemcrisis’ dreigde. Voor de bevolking van Charleroi betekent de sluiting van Caterpillar ook een systeemcrisis. De hele gemeenschap wordt verzwakt door deze beslissing.
We kunnen ons inbeelden dat de arbeiders onder de huidige voorwaarden fatalistisch zijn en vooral willen gaan voor een goed sociaal plan met een zo hoog mogelijke vertrekpremie. We mogen echter niet vergeten dat de RVA sinds 2013 vertrekpremies beschouwt als een inkomen waardoor er geen werkloosheidsuitkering uitbetaald wordt. De regering mag dan wel weigeren om de 700 miljoen euro aan onbetaalde belastingen te innen van multinationals die de door de Europese Commissie onwettig bevonden Excess Profit Rulings gebruikten, maar als het aankomt op het belasten van vertrekpremies zal de regering niet aarzelen. Door de zesde staatshervorming worden vertrekpremies overigens zwaarder belast. Vanaf 1 januari van dit jaar kan er bij de bepaling van het tarief geen rekening meer gehouden worden met regionale belastingverminderingen.
Een krachtsverhouding opbouwen
Het volstaat om in de regio van Charleroi rond te kijken om te zien hoeveel tekorten er zijn en welk potentieel er is met alle achtergelaten productiemiddelen die niet winstgevend genoeg zijn voor de werkgevers. Laat ons die productiemiddelen nationaliseren en duizenden jobs garanderen waarbij de know-how van het personeel in Gosselies kan gebruikt worden om machines, motoren en andere mechanische samenstellingen te bouwen.
De arbeiders kunnen de site van Caterpillar bezetten om er het zenuwcentrum van hun strijd voor het behoud van alle jobs van te maken waarbij dit gekoppeld wordt aan de eis van nationalisatie van het bedrijf onder controle van het personeel. Regelmatige personeelsvergaderingen bieden een uitstekende kans om collectief te discussiëren over een ernstig en offensief actieplan, gekoppeld aan de algemene strijd tegen het besparingsbeleid en de patronale agressie.
In 2013 gaf een peiling van LaLibre/RTBF aan dat 43% van de Belgische bevolking voorstander was van de “nationalisering/regionalisering om bedreigde activiteiten verder te zetten” (36% in Vlaanderen, 52% in Brussel en 53% in Wallonië). Die cijfers tonen het potentieel voor een massale nationale campagne voor de nationalisatie van bedrijven die tot collectieve afdankingen overgaan. Sindsdien is de woede tegen patronale agressie en de politiek om de werkenden en jongeren voor de crisis te laten opdraaien enkel toegenomen. Ongetwijfeld zorgt deze nieuwe aankondiging van een sluiting voor een golf van verontwaardiging in Charleroi en elders.
De komende dagen moet er een betoging van de arbeiders van Caterpillar in Charleroi komen zodat de arbeiders uit de hele regio kunnen deelnemen en hun solidariteit betuigen terwijl de autoriteiten voor hun verantwoordelijkheid geplaatst worden. In aansluiting op deze betoging kunnen de arbeiders van Caterpillar naar andere bedrijven trekken om mee te mobiliseren naar de grote vakbondsbetoging van 29 september. Zoals de delegees van ACOD LRB (Lokale en Regionale Besturen) in Brussel vragen in hun solidariteitsmotie, moeten de arbeiders van Caterpillar op 29 september de betoging openen zodat de solidariteit van alle werkenden in het land getoond wordt.
-
Goed opgevolgde staking in Charleroi
De staking van maandag 23 november werd goed opgevolgd in Charleroi. Het toonde de bereidheid om de strijd tegen het besparingsbeleid van de rechtse regering verder te zetten. Er was een goede aanwezigheid aan verschillende stakersposten. Dat maakte duidelijk dat de werkenden zich niet laten intimideren door het angstklimaat dat de regering en de media instandhouden en versterken na de vreselijke aanslagen in Parijs.Door Ben (Charleroi)
Veel delegees aan de piketten stelden duidelijk dat we niet aan de angst mogen toegeven omdat het net het besparingsbeleid en de asociale maatregelen van de verschillende regeringen zijn die de afgelopen decennia hebben geleid tot het creëren van terroristen. De massale werkloosheid, zeker onder jongeren, het gebrek aan toekomstperspectieven en het tekort aan middelen voor openbare diensten, het zijn allemaal elementen die mensen naar de rand van de samenleving duwen, naar kleine criminaliteit of erger, zoals we vandaag merken.
Andere discussies gingen over de vraag hoe het actieplan moet verdergezet worden en welke strategie er nodig is om een einde te maken aan de besparingen en de rechtse regering. Velen stelden dat een 24-urenstaking die niet voorbereid wordt niet zou volstaan. Als we ons daartoe zouden beperken, dreigen we bovendien moeite te hebben om collega’s te overtuigen om mee te doen.
Dat is waarom veel delegees stelden dat er een actieplan van langere duur moet besproken worden. Sommigen hadden het over een staking van 3 of 5 opeenvolgende dagen, anderen stelden dat er een staking ‘tot de finish’ moet komen. Onze militanten namen deel aan deze discussies en stelden dat het onmiddellijk lanceren van een staking ‘tot de finish’ riskant is, het zou misschien goed onthaald worden door een minderheid van erg strijdbare delegees, maar we zouden mogelijk de steun van andere militanten verliezen en een kloof creëren tussen strijdbare delegaties en brede lagen van de bevolking die wel bereid zijn om aan de strijd deel te nemen. Dat is waarom we het idee naar voor brachten van een opbouwend actieplan met betogingen en stakingen.
-
Interview: Antoine Thioux, ABVV-Jongeren Charleroi
“Wie strijdt kan verliezen. Wie niet strijdt, is al verloren”
Op de actiedag tegen de aanvallen op de werklozen van 10 maart was er in Charleroi een mooie groep jongeren. We vroegen de verantwoordelijke van de ABVV-Jongeren hoe ze dat gedaan hadden.“In de opbouw van de ABVV-jongeren in Charleroi proberen we zoveel mogelijk in de hogescholen en scholen aanwezig te zijn, onder meer door tussenkomsten in de klassen rond sociale thema’s waarbij we steeds proberen om een politiek perspectief van wat gebeurt naar voor te brengen. We maken altijd het verband tussen het werk dat jongeren te wachten staat en de sociale en economische omstandigheden, het kapitalisme en de gevolgen daarvan op het leven van jongeren.
“In de groep die we nu uitgebouwd hebben zijn er studenten die we eerst tegenkwamen toen ze in het eerste jaar zaten, vervolgens in het tweede jaar en inmiddels in het derde jaar. Het is een werk van langere adem dat volgens mij toelaat om een zeker bewustzijn en begrip te ontwikkelen. En uiteraard is er de ‘hervorming’ van de inschakelingsuitkering zelf, een afbraak van de sociale bescherming voor jongeren, die een mobiliserend effect had. Als jongeren politiek actief worden, is er vaak een specifiek element uit de actualiteit die hen daartoe aanzet, een feit of ontwikkeling die tot verzet aanzet en die aanleiding geeft voor een bredere militante betrokkenheid.”
Hoe functioneren de ABVV-Jongeren?
“In Charleroi hebben de ABVV-Jongeren een algemene vergadering die openstaat voor alle leden. We werken daar met het principe van één stem per lid, waardoor we collectieve beslissingen nemen over onze politieke standpunten, artikels, persberichten, acties, maar ook over een deel van de dagelijkse taken van de voltijdse jongerenverantwoordelijken van het ABVV. Die verantwoordelijken moeten in dienst van de beweging staan en niet omgekeerd. Het is belangrijk dat de militanten zien wat de verantwoordelijken doen en hoe die werken, zodat ze opmerkingen kunnen geven. Dat maakt een groepsdynamiek mogelijk waarbij beslissingen collectief gedragen worden en er een echte democratische werking is.
“Aanvankelijk waren we niet talrijk, we hadden telkens 5 of 6 aanwezigen op een goede tiental actieve militanten. Door onze mobilisaties en onder meer de deelname aan de mobilisatie naar 10 maart kwamen er nieuwe militanten bij. Het gaat om jongeren die geïnteresseerd zijn door onze dynamiek, die op de hoogte gehouden willen worden over wat we doen en eens willen zien hoe we werken.”
Hoe zullen jullie zich verder uitbouwen onder jongeren? Wat zijn jullie perspectieven?
“Het werk gaat door, de actie van 10 maart volstond niet om de maatregel te stoppen. We zagen op die actiedag de kracht van de vakbeweging. De mobilisaties waren relatief goed, maar als we niet willen dat die maatregel vanaf 1 januari 2015 wordt toegepast, dan zullen meer acties nodig zijn. Met de ABVV-Jongeren van Charleroi hebben we direct na de betoging een vergadering gehouden, onder meer met de studenten die op de betoging waren en die een groep op hun hogeschool hebben opgezet die zich al gauw solidair met ABVV-Jongeren verklaarde. Op die vergadering hebben we besproken hoe we verder kunnen gaan.
“We hebben ons als doel gesteld om een grotere groep te mobiliseren voor de Europese betoging van 4 april waarbij we het verband leggen tussen het kapitalisme, het besparingsbeleid in Europa en de asociale maatregelen in eigen land met onder meer de aanval op de inschakelingsuitkering. We verdelen pamfletten aan scholen en hogescholen en willen na 1 mei een debat organiseren over jongeren en precaire jobs. Op 1 mei willen we zoveel mogelijk jongeren op de been brengen om de andere centrales ook duidelijk te maken dat de strijd tegen de aanval op de werklozen moet doorgaan.”
http://jeunesfgtbcharleroi.com/
-
Charleroi, een voorbeeld van socialistisch beleid? Of toch niet…
Is het lokale beleid langs Franstalige kant anders?
Als je onder ‘socialisme’ het beleid van de Parti Socialiste verstaat, dan is Charleroi misschien een voorbeeld. Maar als we naar dat beleid kijken, stellen we vast dat het in de verste verten niets met socialisme te maken heeft. Als er nu een burgemeester van een andere partij aan de macht was, zou dit niet veel aan het beleid veranderen. Zelfs niet aan de rechtse ideologische basis van dat beleid.
De afgelopen zes maanden was senator en PS-voorzitter Paul Magnette ook actief als burgemeester van Charleroi. Sommigen zeggen dat te vroeg is om te oordelen over het beleid, maar ook tijdens zijn korte passage in de federale regering zagen we al zijn kwaliteiten inzake neoliberaal ‘pragmatisme’. Het lokale beleid in Charleroi lijkt dat beeld te bevestigen.
Misschien zullen sommigen denken dat Magnette toch een erg linkse retoriek naar voor brengt. Dat bleek nog tijdens het laatste PS-congres toen hij een scherpe kritiek op het rechtse beleid van de EU bracht en pleitte voor een ‘socialistische’ six pack aan maatregelen. Dat discours wordt aangegrepen door zowel de PS als de rechterzijde om de partij een links imago aan te meten. Maar de kloof tussen woorden en daden is zo groot dat er ruimte genoeg is voor een stevige portie hypocrisie.
Lokaal neoliberaal beleid
Magnette probeert Charleroi op de kaart te zetten als de ‘vriendelijke stad’, een verwijzing naar de luchthaven van Charleroi die als reclameslogan ‘the friendly airport’ hanteert. Net zoals de luchthaven en de arbeidsvoorwaarden die daar schering en inslag zijn, is het beleid niet ‘vriendelijk’ voor iedereen. Alleszins niet voor de lokale inwoners.
De voormalige schepen van financiën, CDH’er Antoine Tanzilli, vatte de situatie van de stad als volgt samen: “Charleroi is een arme stad waar arme mensen wonen.” Zijn ‘oplossing’: “We moeten inwoners met een hoger inkomen aantrekken”. Dat is waar de ploeg van Magnette nu op inzet: de stad moet een imago krijgen dat aantrekkelijk is voor mensen met een hoger inkomen.
Het beleid daartoe is hetzelfde als in zowat alle steden in ons land. Het stadscentrum wordt gerenoveerd met enkele prestigeprojecten – zoals galerijen van luxewinkels op linkeroever. De armoede en de armste gezinnen worden uit de binnenstad verdreven om ze in de periferie van de stad te laten stikken. Ze moeten weg uit de binnenstad om plaats te maken voor rijkere gezinnen. Als dat lukt, kunnen de huurprijzen stijgen zodat er nog rijkere mensen kunnen aangetrokken worden. De stad is erg ‘vriendelijk’ voor wie geld heeft. Erg socialistisch is dit typisch neoliberale beleid niet bepaald.
Het nieuwe gemeentereglement dat bedelen verbiedt, is een nieuw voorbeeld van het asociale beleid in Charleroi. Vanaf 15 september zal bedelen enkel tussen 8 en 18u toegelaten zijn, op maandag in Charleroi, op dinsdag in Gilly, op woensdag in Marchienne-au-Pont en Monceau-sur-Sambre, op donderdag in Mont-sur-Marchienne, op vrijdag in Gosselies en Jumet en op zaterdag in Couillet. Op zondag is bedelen verboden. Indien bedelaars zich niet aan het reglement houden, wordt het geld dat ze die dag bijeen kregen afgenomen. Bij herhaling volgt een gevangenisstraf. In plaats van de armoede te bestrijden, worden armen met repressie uit het stadscentrum verdreven.
Gelukkig werd hiertegen gereageerd, onder meer door het ABVV van Charleroi en tal van andere organisaties. Er waren protestacties op 2 en 24 juni, de dag waarop het gemeentereglement zou gestemd worden indien het ABVV geen protestbrief naar de 51 gemeenteraadsleden had gestuurd. Het protest heeft ertoe geleid dat de stemming naar 2 september is uitgesteld, maar de meerderheid wil het reglement absoluut goedgekeurd krijgen.
In de zakenkrant Echo haalde Magnette hard uit naar de kritiek op het reglement. “Ik ben woedend op bepaalde kritiek van bobo’s, die mensen die ons vanuit hun mooie wijken uitleggen dat we de armoede moeten aanpakken in plaats van de armen. Alsof we daar nog niet aan gedacht hebben.” Hij legt verder uit dat Charleroi hard werkt om het probleem bij de wortels aan te pakken, met begeleiding van mensen die problemen kennen. Magnette voegde er evenwel aan toe: “Als dat niet volstaat, zijn er hardere maatregelen nodig.”
Het is straf dat Magnette tegenstanders afdoet als ‘bobo’s’ (bourgeois bohémien) terwijl hij zelf meer dan 10.000 euro in de maand trekt. Maar los van de verwijten en de vorm van argumentatie, is het nuttig om te kijken naar het werk dat Magnette verricht. Dan stellen we bijvoorbeeld vast dat senator Magnette voor het Europese besparingsverdrag stemde. Dat verdrag zal nog meer mensen tot onzekerheid veroordelen. Magnette en zijn ploeg hebben moeite om hun rechtse maatregelen te verkopen als een linkse politiek. Echte socialisten keren zich niet tegen de armen, maar tegen de armoede. Er zijn middelen genoeg om armoede aan te pakken. Het aantal miljonairs in dit land is van 77.000 in 2011 toegenomen tot 82.000 in 2012. Waarom moeten de bedelaars dan aangepakt worden? In een land met zoveel rijkdom is het onaanvaardbaar om zoveel armoede te zien.
In plaats van de armen steeds opnieuw aan te pakken en verder in de put te duwen, wordt het tijd dat de rijken worden aangepakt. Of beter gezegd: die kleine minderheid van superrijken. Het verband tussen beide fenomen – groeiend vermogen van een kleine groep superrijken en dalende levensstandaard voor de meerderheid van de bevolking – wordt maar al te vaak toegedekt of genegeerd. Willen we een samenleving waar een kleine minderheid zich kan blijven verrijken op de kap van de rest van de samenleving en waar alle instellingen bereidwillig die kleine minderheid op alle mogelijke manieren proberen te dienen? Of willen we een samenleving waar iedereen kan genieten van de rijkdommen die de werkenden in ons land produceren?
Foto’s van de protestactie afgelopen maandag
-
Charleroi. Corrupt stadsbestuur onder vuur.
Het gerecht heeft klaarblijkelijk gewacht tot na de gemeenteraadsverkiezingen om op te treden tegen het stadsbestuur van Charleroi. Burgemeester Van Gompel (PS) werd opgepakt op verdenking van valsheid in geschrifte, gebruik van valse stukken en oplichting. Hij zit nu in de gevangenis. Zijn ontslag als burgemeester werd gevolgd door het ontslag van het volledig schepencollege.
Daarmee is de politieke crisis in Charleroi compleet. Elio Di Rupo probeerde de meubelen te redden door de liberalen van de MR en de christen-democraten van cdH te vragen om onmiddellijk deel te nemen aan het nieuwe bestuur. Vanaf januari zullen die partijen sowieso deel uitmaken van het bestuur, aangezien na de gemeenteraadsverkiezingen van 8 oktober een coalitie moest worden gevormd.
De arrestatie van Van Gompel zorgt bovendien voor een bijkomend probleem. De PS in Charleroi beschikt nu immers over zowat niemand die hem als burgemeester zou kunnen opvolgen. Van Gompel moest de lokale PS-afdeling naar de hand van Di Rupo zetten, maar laat zijn partij nu stuurloos achter.
Het aantal schandalen met fraude en corruptie in Charleroi is stilaan niet meer te tellen. Het jarenlange besparingsbeleid en het tekort aan middelen zorgt ervoor dat zowat de volledige politieke top zich inschakelt in een logica van vriendjespolitiek en fraude. Als dit op dit ogenblik allemaal door PS’ers gebeurt, komt dit niet door een fundamenteel verschil tussen de PS en andere traditionele partijen maar enkel door de machtsbasis van de PS in Charleroi. De andere traditionele partijen waren overigens voorzichtig in hun kritieken op de PS in Charleroi omdat ze allemaal aan het rekenen sloegen en hoopten om na een verkiezingsnederlaag van de PS met die partij in een coalitie te kunnen treden om zo deel te nemen aan de macht.
De nieuwe arrestatie en de politieke crisis in Charleroi hebben een vreemde timing. Waarom gebeurde dit twee weken na de gemeenteraadsverkiezingen? Was de informatie een maand geleden nog niet bekend bij het gerecht, of werd gevreesd dat een gerechtelijk optreden politieke gevolgen zou gehad hebben?
Het is duidelijk dat er nood is aan een politiek alternatief. Extreem-rechts kan dat niet aanbieden. Het FN haalde zowat 10% in Charleroi, wat een teken aan de wand is. Dat resultaat is geen gevolg van een consequente oppositie aan de basis, het is eerder een passieve tegenstem. Het zal er echter op aankomen om tegen de corrupte traditionele partijen in te bouwen aan een echte oppositie, die actief betrokken is in strijdbewegingen en democratisch georganiseerd is.
