Your cart is currently empty!
Tag: ABInbev
-
Coronahaard bij Inbev-Jupille leidt tot staking. “We worden opgeofferd voor de productie”
Er is een uitbraak van het coronavirus vastgesteld op de site van de multinational AB-Inbev in Jupille, in de buurt van Luik. Bij tien werknemers werd besmetting vastgesteld. Eén van hen, Carlo, bevindt zich momenteel tussen leven en dood. De boodschap van het management is eenvoudig: ‘het leven gaat door’. Afgelopen donderdag werd een staking uitgeroepen. De houding van de directie is onaanvaardbaar. Om het gebrek aan menselijkheid nogmaals te bevestigen, stuurde de directie zondagavond en deze ochtend een deurwaarder naar de stakingspost.
De woede op het piket was erg voelbaar deze morgen. “Er is geen menselijkheid meer, het gaat enkel om het geld. Dit is een miljardenbedrijf. Voor hen zijn we gewoon getallen. En onze kinderen, wat gebeurt er met hen als we dit zomaar laten passeren?” Onder de arbeiders is het algemeen geweten dat er al actie nodig was om de eerste veiligheidsmaatregelen op te leggen. Wat was de houding van de directie toen? “De personeelsmanager kwam naar buiten om ons te zeggen dat er in Italië wel gewerkt werd. Dat er doden vielen in Italië, was blijkbaar niet van belang. We worden opgeofferd voor de productie, dat is waar het om draait.” Toen veiligheidsmaatregelen geëist en afgedwongen werden, waren de grote directeurs uiteraard niet te bespeuren.
Een andere arbeider voegt hieraan toe: “De directie is niet menselijk, maar dat is niet nieuw. Er is in het algemeen een verslechtering van de werkomstandigheden. Op vlak van hygiëne en onderhoud wordt men steeds lakser. Dat was al voor Covid-19 zo. Vroeger waren er ernstige nazichten van de apparatuur. We namen daar echt de tijd voor. Nu wordt op alles bespaard. Alle budgetten en alle werktijd is heel sterk afgemeten.”
Bericht van de directie verstuurd naar de stakers Alle aanwezigen op de stakerspost zijn uiteraard verontwaardigd dat er een deurwaarder op hen afgestuurd wordt. Daarnaast voert de directie de druk op met sms-berichten maar ook telefoontjes. “De veilige terugkeer naar het werk is gegarandeerd. Alle testresultaten van donderdag zijn negatief. Wie niet werkt, wordt niet betaald. Laten we positief zijn en snel het werk hervatten om de toekomst van Jupille veilig te stellen door de strikte naleving van de Covid-19 maatregelen voort te zetten.” Dat is de boodschap van de directie. Het was echter door de staking dat er niet meer mensen besmet geraakten. Hoeveel zouden het er anders geweest zijn? 50? 100?
Op de stakerspost zijn er ook militanten van de PVDA aanwezig, waaronder parlementslid Raoul Hedebouw. We spraken met hem: “We zien hier dat het de grote bazen niets kan schelen. Sinds twee weken zijn er verontrustende berichten vanop de werkvloer. Daarnaast zien we dat het verzet van de arbeiders beantwoord wordt met deurwaarders. Dit is klassenjustitie.”
Het ABVV vereist het vertrek van de directie Human Resources en het hoofd van de veiligheidsafdeling. Patrick Rehan, regionaal secretaris van ABVV Horval, verklaarde in de media: “We hebben bewijs dat ze fouten maakten in het beheer van deze situatie. Deze mensen kunnen geen deel meer uitmaken van het bedrijf. We hebben geen vertrouwen meer. (…) Het management voert de druk op. Ze sms’en stakers om hen te vragen weer aan het werk te gaan. Maar we houden stand, we zullen niet toegeven.”
Stakers onder druk zetten om het werk te hervatten en het sturen van deurwaarders, zijn ernstige inbreuken op het stakingsrecht. Het toont hoe de bazen zich opstellen in de context van een gezondheids- en economische crisis. We moeten daartegen in verzet gaan en een krachtsverhouding opbouwen tegen elke aanval op de rechten van de werkenden. De zorgbetoging van het actienetwerk ‘De zorg in actie’ komende zondag in Brussel, kan een goede stap in die richting zijn. Afspraak komende zondag om 13u aan de Kunstberg in Brussel (naast het Centraal Station).
-
Rechtse regering: grote bedrijven worden gepaaid, wij worden genaaid
“Regering paait AB InBev met verlaging roerende voorheffing,” titelde Trends.be afgelopen zaterdag. Met een verlaagde roerende voorheffing voor buitenlandse aandeelhouders wordt een poging ondernomen om de hoofdzetel van AB InBev in België te houden. Aandeelhouders van grote bedrijven worden gepaaid met fiscale cadeautjes met een opbod aan gunstregelingen. Ondertussen worden wij genaaid met de factuur ervan in een opbod aan besparingen.
Tegenover vluchtelingen stelt de N-VA zich stoer op, zelfs de minimale sociale zekerheid die er nu is moet afgebouwd worden. Liefst zag de partij zo weinig mogelijk vluchtelingen naar hier komen. Dit geldt blijkbaar niet algemeen. Fiscale ‘vluchtelingen’ zijn meer dan welkom. Voor hen wordt de rode loper uitgerold en kunnen er extraatjes van af, zij moeten niet kamperen in het Maximiliaanpark om aan een loket aan te schuiven. Meer nog, ze krijgen al cadeaus voor ze erom gevraagd hadden aangezien deze regering blijkbaar een preventieve sinterklaaspolitiek voor rijken voert. En wie zal deze rekening betalen? Misschien kan nog wat op de sociale zekerheid bespaard worden door een tweesporenbeleid inzake kinderbijslag in te voeren waarbij vluchtelingen, jongeren en werklozen met hun apart sociaal statuut minder krijgen?
Minister Van Overtveldt (N-VA) reageerde met de verlaagde roerende voorheffing voor buitenlandse aandeelhouders van AB InBev op het gerucht dat de hoofdzetel van het bedrijf wel eens naar Londen zou kunnen vertrekken. Een gerucht volstond om meteen een gunstmaatregel door te voeren. De Britse regering houdt geen roerende voorheffing in op dividenden van Britse bedrijven die aan Amerikaanse aandeelhouders uitbetaald worden. Aangezien de mogelijke overname van SABMiller deels zou betaald worden met aandelen van AB InBev is de roerende voorheffing op dividenden van belang voor de grootste aandeelhouders van SABMiller. Van Overtveldt wil daarom de roerende voorheffing verlagen van 15% tot 1,69%. Want stel je voor dat die miljardairs een ernstige bijdrage aan de gemeenschap zouden moeten doen. Om zeker te zijn dat gewone mensen met wat aandelen mee profiteren, wordt de grens op 2,5 miljoen euro aandelen gelegd.
Voor bedrijven als AB InBev is het mogelijk om fiscaal te shoppen en de meest gunstige regeling in Europa of elders te zoeken. Bovendien worden de gunstregelingen tegen elkaar uitgespeeld om ook elders steeds minder te moeten betalen. Gewone mensen kunnen dit niet. Wij worden nooit op dergelijke wijze ‘gepaaid’ door de regering. Ze verlagen nooit onze belastingen als reactie op het gerucht dat we wel eens naar een belastingparadijs zouden kunnen vertrekken. Integendeel, naarmate de belastingen die door grote bedrijven en rijke aandeelhouders betaald worden afnemen, moeten wij steeds meer betalen. Om hen te paaien, moeten ze ons naaien!
Volgens de N-VA-minister moet dit fiscaal cadeau het bedrijf in België houden en “jobs en groei creëren.” Niet dat AB InBev bij de vorige fiscale cadeaus overging tot het creëren van nieuwe jobs. Hoeveel jobs heeft de notionele intrestaftrek in ons land opgeleverd? Ook nu gaat het vooral om een fiscale constructie die los staat van de onderliggende productie en tewerkstelling. Er wordt geschermd met de onzekerheid onder de bevolking om nieuwe gunstregelingen voor de rijken en grote bedrijven door te voeren. En als er straks opnieuw bespaard moet worden, zullen wij de inspanningen moeten leveren met nog steeds hetzelfde argument dat dit jobs en groei zou creëren.
Er moet dringend gebroken worden met het besparingsbeleid dat leidt tot een steeds grotere kloof tussen de rijken aan de top en de meerderheid van de bevolking. In de plaats daarvan is er een beleid nodig dat de meerderheid van de bevolking ‘paait’. Dit kan enkel indien we de controle op de sleutelsectoren van de economie uit handen van die kleine minderheid van rijke aandeelhouders en andere speculanten halen en deze onder publieke controle en bezit plaatsen zodat een democratische planning mogelijk wordt. Het zou de basis vormen waarop een einde kan gemaakt worden aan de groeiende tekorten op vlak van huisvesting, onderwijs, gezondheidszorg, … Een massaal plan van publieke investeringen zou bovendien jobs creëren.
-
Brazilië: arbeider ABInBev omgekomen door gebrek aan veiligheidsmaatregelen op de werkvloer
Op 1 februari kwam een 25-jarige arbeider die net vader ging worden om het leven. De arbeider werd het slachtoffer van de hebzucht en de arrogantie van AmBev, onderdeel van de Anheuser-Busch InBev groep, dat zich ook uit in een onverantwoorde houding tegenover de veiligheid en de gezondheid van het personeel.
Fabiano Cleito Silva was amper 25 jaar. Hij stond op het punt te trouwen en zou vader worden. Maar daar wordt doorkruist door een tragisch ongeval. Fabiano werkte als contractueel voor Ambev, een onderdeel van de ABInBev groep die actief is in meer dan 23 landen en onder meer merken als Budweiser, Brahma, Skol, Antártica, Boemia en Guaraná Antártica produceert.
De jonge arbeider moest het systeem van bliksemafleiders herstellen op een hoogte van zowat 12 meter. Hij viel en werd daarbij wel gered, maar hij herstelde niet van zijn verwondingen. Drie uur later overleed hij.
Er volgde een onderzoek door leden van het veiligheidscomité waarbij duidelijk werd dat een reeks van onregelmatigheden hadden bijgedragen tot dit tragische ongeval.
Zo ontbrak de staat van dienst van de stalen kabel die gebruikt wordt om de arbeiders vast te klikken. Het dak is in een erg slechte staat. De verantwoordelijken waren op de hoogte van de risico’s, maar gaven toch opdracht om de herstellingen door te voeren.
Er waren geen veiligheidsinspecteurs aanwezig en de procedures voor dit soort opdrachten werden niet nageleefd. Er kwam toelating van een ingenieur op het hoofdkwartier van InBev zonder rekening te houden met de gevaren.
Het gebrek aan veiligheidsmaatregelen bij de vestiging van AmBev in Jacarei (in de deelstaat São Paulo) is niet nieuw. Er waren al tientallen ernstige ongevallen en honderden anderen hadden al te kampen met arbeidsgerelateerde ziektes.
We eisen dat de publieke autoriteiten die verantwoordelijk zijn, het parket en het ministerie van arbeid, een ernstig onderzoek doen om de verantwoordelijken voor dit dodelijk ongeval aan te duiden. We eisen dat er maatregelen worden genomen om de arbeidsvoorwaarden te verbeteren zodat dergelijke ongevallen niet meer kunnen plaatsvinden.
-
Bij Bayer en Inbev is het gelukt – Ook bij Carrefour kan het de directie dwingen om op haar plan terug te komen!
De directie van Carrefour heeft met haar “reddingsplan” iedereen met verstomming geslagen. Als het van haar af hangt, gaan tegen 30 juni 21 vestigingen dicht en worden minstens 1.672 werknemers collectief ontslagen. Het personeel van de resterende hypermarkten zou worden overgeheveld naar een minder gunstig paritair comité. Gedurende meerdere jaren worden de lonen bevroren, inclusief de index, hetgeen onwettig is. Premies voor late uren en weekendwerk worden naar beneden herzien, het betaald kwartier afgeschaft, evenals de vakantiedagen eigen aan het bedrijf. Het hoeft echter niet van de directie af te hangen. Ook bij Chemiereus Bayer en bij bierbrouwer Inbev trachtten de directies de werknemers te chanteren. In beide gevallen moesten ze uiteindelijk hun plannen intrekken.
> PDF
[box type=”shadow” align=”alignright” width=”100″]
Uit onze archieven
- 2007: 900 jobs bij Carrefour bedreigd
- 2007: het voorbeeld van Wal-Mart
- 2008: sluiting GB’s was besparingsoperatie
- 2008: Carrefour zet Brugs personeel in de solden
- 2008: Patronale agressie en onverantwoord politieoptreden bij Carrefour Sint-Pieters-Leeuw
- 2008: deurwaarders ingezet tegen stakersposten
- 2008: Mechelse rechter weigert tussenkomst in conflict Carrefour
- 2008: het belang van het conflict bij Carrefour
- 2009: Carrefour moet zich neerleggen bij stakingsrecht
[/box]De argumenten van de directie zijn vals
Het belangrijkste argument van de directie van Carrefour is het verlies aan marktaandeel. In 2001 bedroeg dat nog 33%, nu minder dan 25%. Er worden daar tal van redenen voor gegeven. De groep zou geen duidelijke strategie hebben gehad, de Franse directie zou de concurrentie van Colruyt hebben onderschat, het personeel zou te duur zijn, de formule van hypermarkten met voeding en niet-voeding zou gepasseerd zijn en de directie zou fouten hebben begaan door de verkoop van de gebouwen en het uitbesteden van logistiek en informatica. Sommige van die redenen zijn onbetwistbaar. Niet voor niets eisen de vakbonden van de directie een commercieel project. De verkoop van gebouwen en het uitbesteden van logistiek en informatica brengt op korte termijn geld in kas, maar drijft na verloop van tijd enkel de kosten op.
Er is echter één constante in het beleid bij Carrefour: het personeel draait voor alles en nog wat op. De laatste jaren werden een hele reeks besparingsrondes doorgevoerd. Het personeelsbestand is tussen 2004 en 2008 teruggelopen van 17.400 naar 14.650. Om de kosten te drukken verwaarloost de directie de dienstverlening aan de klanten. De winkels liggen er vaak vuil bij, aan de kassa’s staan lange wachtrijen, de rekken zijn soms rommelig en wie beroep wil doen op het overbevraagde personeel heeft een flinke portie geduld nodig. Resultaat: na verloop van tijd blijven klanten weg. Bovendien heeft Carrefour talloze vestigingen gesloten (16 in 2007) en doorverkocht aan zelfstandigen. Tenslotte heeft de keten in Brugge een pilootproject opgestart. Dat bestaat erin het personeel niet langer onder te brengen onder het paritair comité 312 voor supermarkten, maar onder PC202.01 voor kruidenierszaken, een besparing op de loonkosten van 25%!
Zo slecht gaat het trouwens niet met Carrefour, na Wall-Mart de grootste winkelketen wereldwijd. Hoewel de winst in het crisisjaar 2009 daalde met 70%, ook al omwille van meer dan een miljard euro aan “herstructureringslasten”, bedroeg de nettowinst nog steeds 385 miljoen euro (1,27 miljard euro in 2008). De bijdrage van Carrefour België daarin bedroeg 66 miljoen euro. Eind december vorig jaar, net voor ze haar plannen bekend maakte, heeft de directie echter de spaarpot van Carrefour België ten belope van een miljard euro overgeheveld naar een speciaal daarvoor opgezet zusterbedrijf. GMR, het moederbedrijf van Carrefour, beschikt hier in België trouwens nog over een coördinatiecentrum dat in 2008 381 miljoen euro winst boekte, waarop welgeteld 33.225 euro aan belastingen betaald werden. Dat komt neer op een belastingtarief van 0,008 %!
Is er niets meer aan te doen?
Dat is de reactie die men hier en daar al te horen krijgt. De Linkse Socialistische Partij is het daar niet mee eens. Toen de directie bij Bayer eind vorig jaar de arbeiders 10% wou doen inleveren kopte de Gazet van Antwerpen: inleveren of sluiten! Zowel de Bayer-directie als het Antwerpse chemiepatronaat als de Vlaamse regering klaagden steen en been over de “onverantwoorde houding van de vakbondsdelegaties”. Die weigerden een minuut langer te werken en een eurocent in te leveren. Op de werkvloer legden ze uit dat iedere minuut langer werken, de job van een collega zou kosten en dat iedere eurocent inleveren door de baas zou aangegrepen worden om onze ontslagpremies te betalen. Ze hielden 25 personeelsvergaderingen, sloten iedereen aaneen, zochten de collega’s van andere chemiebedrijven op en namen contact op met hun Duitse collega’s. Uiteindelijk moest Bayer het volledige plan intrekken en een nieuwe investering beloven.
Bij Inbev blokkeerden de bonden wekenlang het bedrijf. Doordat ze de publieke opinie achter zich hadden en bovendien konden steunen op de solidariteit van hun collega Inbev-arbeiders in Nederland, Luxemburg, Duitsland en zelfs Brazilië, kon de directie niet anders dan haar volledige plan intrekken. Dat is ook bij Carrefour mogelijk. De publieke opinie staat nu al duidelijk aan de kant van de werknemers. De klanten hebben doorgaans begrip. Collega werknemers in andere winkelketens weten maar al te goed dat als de condities bij Carrefour achteruit gaan, die van hen zullen volgen. Het potentieel is enorm, maar net als bij Bayer en Inbev is een bewuste strategie vereist om het tenvolle te benutten.
De spontane stakingen en de staking vandaag illustreren de actiebereidheid van het personeel. Daarmee is aangetoond dat we de directie geen vrije loop zullen laten. We moeten ons echter voorbereiden op een conflict dat weken en maanden kan aanslepen. Waarom geen nationale stakingsdag en betoging ruim vooraf, een maand of zelfs zes weken, aankondigen. We zouden aan iedere kassa bij Carrefour en wie weet bij de collega’s in andere ketens pamfletten met deze oproep kunnen mee geven. Bij Carrefour zouden we om het uur, misschien om de twee uur, via de officiële micro aan de kassa toelichting kunnen geven en een oproep tot solidariteit houden met het personeel. We zouden de winkels kunnen tooien met spandoeken, affiches en vlaggen. We zouden 6 weken lang al werkend onze collega’s en onze klanten kunnen motiveren tot actieve deelname. Wij denken dat een massale betoging van honderdduizend werknemers in solidariteit met het personeel van Carrefour niet alleen mogelijk is, maar ook nodig om de directie op haar beslissing te doen terug komen.
Als een lokale directie het zou wagen onze spandoeken, affiches en vlaggen te verwijderen, of onze pamfletten in beslag te nemen of ons de micro te ontzeggen, kunnen we onmiddelijk in staking gaan. Toen de patroon bij Inbev dreigde beroep te doen op deurwaarders om de blokkades te breken, dreigden de werknemers prompt met een algemene staking. Uiteindelijk besloot de directie geen beroep te doen op dwangsommen en deurwaarders en trok ze haar volledige plan in. Laat ons hetzelfde doen!
Internationale solidariteit
Niet alleen in België, maar zowat overal in Europa en erbuiten staan werknemers klaar om in actie te gaan. Overal zien we stakingen en betogingen omdat de werknemers niet bereid zijn op te draaien voor de gevolgen van een financiële crisis waarvan de verantwoordelijken niet bij ons, maar bij de bankiers en de speculanten gezocht moeten worden. Waarom niet vragen aan de collega’s van Carrefour in Frankrijk en elders om diezefde dag symbolische werkonderbrekingen te organiseren uit solidariteit met de werknemers in België.
Oproep aan de klanten
Wij roepen de klanten van Carrefour op hun solidariteit met het personeel voortdurend te benadrukken. Dat kan aan de piketten, maar ook in de winkels door het personeel, ook aan de kassa een woord van moed in te spreken. Laat ons niet bedrijf per bedrijf de strijd voeren, maar het conflict bij Carrefour aangrijpen om onze strijd te veralgemenen.
- Respect voor de werknemers
- Volledige intrekking van het plan van de directie
- Voor het behoud van iedere job
- Geen afbouw van onze sociale verworvenheden