Tag: aanslagen Parijs november 2015

De terreur van ISIS in Parijs op vrijdag 13 november vormde een van de ergste aanslagen in Franrkijk sinds de Tweede Wereldoorlog. De aanslagen van tien maand geleden bij Charlie Hebdo en een joodse supermarkt leidden tot een schok en woede. Vandaag waren de mensen opnieuw verbijsterd, de enorme dodentol en het willekeurige karakter versterkten dit. Jongeren die zichzelf op een vrijdagavond willen amuseren, waren het belangrijkste doelwit.

Standpunt door Jenny Brooks, Socialist Party (Engeland en Wales)

Het was de vierde terreuraanslag die aan ISIS werd toegeschreven op amper twee weken tijd. Eerder kwamen 224 mensen om het leven toen een Russisch vliegtuig werd neergehaald en er waren ook zelfmoordaanslagen in Beiroet en Bagdad waarbij samen 61 mensen omkwamen.

ISIS richt zich tegen gelijk welk land of gemeenschap die ingaat tegen het bestaan en groei van de groepering, ook andere moslims zijn een doelwit. Na de recente aanslagen op Fransen en Russen, werd verklaard dat zij een doelwit waren omdat beide landen luchtaanvallen op ISIS in Syrië uitvoeren. In deze gevallen werden gewone mensen willekeurig afgeslacht omwille van het optreden van hun regeringen die slechts de belangen van de heersende klassen verdedigen.

De Franse president François Hollande reageerde op de aanslagen in Parijs door de noodtoestand uit te roepen en met een nieuwe bommencampagne op de door ISIS gecontroleerde stad Raqqa in Syrië. De hoogtechnologische bommenwerpers richten massale bloedbaden aan op zowel burgers als ISIS-strijders. Dit zal terreuraanslagen in het westen niet stoppen.

Het was het militaire antwoord van George W Bush op de aanslagen van 11 september 2001 – de zogenaamde ‘oorlog tegen terreur’ – dat leidde tot de huidige rampzalige situatie in Afghanistan en Irak. Het legde de basis voor de conflicten waarop ISIS kon ontstaan en groeien in Irak en Syrië.

Toen de Syrische president Assad in 2011 met een revolte tegen zijn dictatuur werd geconfronteerd, trok hij de kaart van sectaire verdeeldheid in een poging van ‘verdelen om te heersen’. De westerse machten waren tegen Assad gekant, maar waren ook gealarmeerd door de zogenaamde ‘Arabische lente’ die hun marionettenregimes bedreigde. Samen met de bondgenoten van de reactionaire golfstaten werd financiële en militaire steun gegeven aan jihadistische oppositiegroepen tegen Assad. Het maakte het voor ISIS mogelijk om te groeien op basis van de sectaire verdeeldheid en het lot van de Soennitische bevolking in Syrië en Irak. ISIS controleert momenteel een grondgebied dat even groot is als Groot-Brittannië.

De aanhoudende bombardementen door westerse imperialistische machten (en door de troepen van Assad) leverden meer recruten op voor groepen als ISIS. Foto’s en videobeelden van getroffen kinderen gaan de hele regio en wereld rond. En toch blijven de meeste gevestigde politici en commentatoren – deze week zelfs vervoegd door de doorgaans erg kritische journalist Patrick Cockburn – verklaren dat ISIS enkel door meer militaire operaties zal verslagen worden.

De Britse premier Cameron deelt dit standpunt en zoekt al langer naar een mogelijkheid tot Britse deelname aan de bombardementen in Syrië. Eerder werd hij gehinderd door verdeeldheid onder de heersende klasse over de te volgen strategie. Het leidde tot een vernederende nederlaag voor Cameron in het Britse parlement in 2013. Toen werd geen groen licht gegeven voor een aanval op de troepen van Assad. Maar in september volgde een aanval met drones om twee Britse jihadisten in Syrië uit te schakelen en na de aanslagen in Parijs zal Cameron er alles aan doen om een militaire operatie in Syrië door te duwen.

Jeremy Corbyn sprak zich uit tegen een bombardement op Syrië. Hij stelde terecht dat dit zal leiden tot meer geweld en terreur. Hij stelde ook dat we vragen moeten stellen zoals: “Wie bewapent ISIS, wie zorgt voor veilige plaatsen voor ISIS? Om daarop te antwoorden, moet je vragen stellen over de wapens die iedereen in deze regio verkocht.”

Terroristen van ‘eigen kweek’

De terroristen in Parijs kwamen uit Frankrijk en België, het waren terroristen ‘van eigen kweek’. Zoals David Gardner in de Financial Times opmerkte: “Zelfs indien de overgrote meerderheid van de soennitische moslims vijandig staat tegenover ISIS, beschikken de jihadisten over twee grote recruteringsterreinen: wanhopige vluchtelingen aan de grenzen van Syrië en misnoegde moslims in Europa.”

Frankrijk heeft de grootste moslimbevolking van West-Europa en kende het grootste aantal Syrië-strijders (meer dan 1500) van Europa. Veel migrantenjongeren in Frankrijk wonen in grote woonblokken in de voorsteden. Er is veel discriminatie, een enorme vervreemding en tot 40% werkloosheid. Ook in België is er een grote werkloosheidsgraad in delen van Brussel.

Het zijn deze ongelijkheid, racisme, oorlogen en gebrek aan kansen onder het kapitalisme die ruimte creëren voor de rechtse islamitische ‘radicalisering’. Het Franse CPDSI, een centrum voor preventie van radicalisering, schat dat 80% van de Franse burgers met ‘radicale islamitische’ opvattingen uit gezinnen komen die niet bepaald religieus waren.

ISIS kan in Europa inspelen op legitieme woede en problemen, zeker onder jonge moslims. ISIS probeert gemeenschappen te verdelen met religieus fanatisme en door het gebruik van terreur. Daarmee wil het de eigen steun uitbouwen. De aanslagen zetten rechtse en extreemrechtse politici aan tot meer racisme tegen moslims en vluchtelingen. Dat versterkt het ongenoegen onder migranten en het levert ISIS een grotere ingang op. Het is een reactionair opbod.

De terreurdreiging stoppen

Het is voor de imperialistische machten niet mogelijk om ISIS volledig te vernietigen op militaire basis. Een verzwakking met militaire aanvallen zal niet vermijden dat er nieuwe jihadistische en sectaire groepen ontstaan, dat zien we vandaag al doorheen de wereld.

ISIS stoppen, kan alleen door de arbeidersklasse en de armen op het platteland in Irak en Syrië. Zij moeten bouwen aan een eengemaakte, niet-sectaire strijd tegen alle lokale reactionaire krachten, tegen alle vormen van onderdrukking, maar ook tegen reactionaire krachten die van buitenaf tussenkomen.

De terreuraanslagen zullen niet stoppen door de sterkere ‘veiligheidsmaatregelen’ van de westerse regeringen. Het aantal potentiële doelwitten is daar veel te groot voor. Nieuwe mogelijkheden voor het leger en politie om controle uit te oefenen, zullen bovendien vroeg of laat gebruikt worden tegen arbeidersprotest.

De Franse noodtoestand met een verbod op grote betogingen kwam president Hollande goed uit. Het ongenoegen onder de Franse bevolking groeide omwille van het asociale beleid en de steun voor de president zakte steeds verder weg.

Na de aanslagen kwamen vooral rechts en extreemrechts aan bod met hun voorstellen en hun pogingen om politiek profijt te halen uit de terreur. Linkse standpunten waren amper hoorbaar. Nochtans stellen deze nieuwe aanslagen de noodzaak van een socialistisch alternatief.

De arbeidersbeweging moet een eigen klassenstandpunt naar voor brengen, een standpunt dat los staat van de belangen en de hypocrisie van de kapitalistische regeringen en de heersende klassen. We moeten opkomen voor arbeiderseenheid en acties tegen terreur, oorlogen en het kapitalisme zelf. Dit kapitalisme wordt gekenmerkt door een groeiende ongelijkheid en is niet in staat om te voorzien in de behoeften van de overgrote meerderheid van de bevolking.

Stappen naar de socialistische omvorming van de samenleving zijn niet alleen wenselijk, het is een kwestie van leven of dood. Het beste antwoord op de gebeurtenissen in Parijs is het versterken van arbeidersorganisaties en socialistische ideeën waar de Socialist Party net zoals andere afdelingen van het CWI (Committee for a Workers’ International) voor opkomt.

Na de aanslagen op Charlie Hebdo in januari was er veel discussie over de aanpak van religieuze radicalisering onder jonge moslims. Ook vanuit ons land trokken honderden jongeren naar Syrië om mee te strijden. Dit is geen grote groep en ze genieten geen brede steun, maar er zijn jongeren die zich tot terrorisme aangetrokken voelen. Hoe daarop reageren? Om dit debat verder te voeren, vind je hieronder een artikel dat we in april publiceerden.

---

 

 

Eenheid nodig tussen migranten en Belgische werkende bevolking tegen verdeel-en-heerspolitiek

Artikel door Els Deschoemacker uit maandblad ‘De Linkse Socialist’ in april 2015.

Sinds de aanslag op Charlie Hebdo zijn kranten volgeschreven over de toenemende religieuze radicalisering onder jonge moslims en welk gevaar dit betekent voor de samenleving. Onder alarmfase drie werd extra politie en zelfs het leger ingezet. Ondertussen broeden de verschillende regeringen op zogenaamde deradicaliseringsprogramma’s in scholen, families, moskeeën, …

Meer repressie brengt geen veiligheid

Nu wordt de focus nog gelegd op de strijd tegen religieuze radicalisering. Maar de waarschuwing van de veiligheidsdiensten dat ook de andere vormen van radicalisering niet mogen vergeten worden, is een teken aan de wand. Net als na de terreuraanslagen op de WTC-torens op 11 september 2001 en andere terreuraanslagen in Groot-Brittannië of nog in Madrid, kunnen we ons eraan verwachten dat de publieke schrik voor terreur wordt aangegrepen om meer middelen te voorzien voor staatscontrole en veiligheid. In onze regering trekt zeker de N-VA volop deze kaart en zal ze er niet voor terugdeinzen om de grotere controle en repressiemogelijkheden ook in te zetten tegen de protestbeweging tegen haar antisociaal besparingsbeleid. Onder het mom van veiligheid wordt dan elke vorm van verzet de mond gesnoerd of beperkt in haar bewegingsvrijheid. Bij de volgende begrotingscontrole wil de N-VA alvast verder besparen op onze sociale zekerheid, om meer middelen in te zetten voor de “veiligheidsdepartementen” Binnenlandse Zaken en Defensie.

Het is een illusie dat ons dat meer veiligheid zal brengen. Natuurlijk moeten we de ontwikkeling van het religieuze fanatisme onder moslimjongeren serieus nemen. Bewegingen zoals IS en Al Qaeda zijn een ernstige bedreiging, ook voor de linkse beweging. Ze misbruiken het ongenoegen onder jongeren en voeren een blinde terreur, waarvan vooral de werkende bevolking de eerste slachtoffers zijn en waarmee gemeenschappen nog meer tegen elkaar opgezet worden. In het Midden-Oosten, maar ook hier, kan dit de werkende bevolking verdelen en versterkt het de islamofobie, die ook gepropageerd wordt door extreemrechts.

De pogingen van de regering om de invloed van groepen als IS en Al Qaeda tegen te gaan, en deze vorm van radicalisering te voorkomen, te deradicaliseren of te isoleren, zijn gedoemd om te mislukken. Een maatschappelijke orde die haar geloofwaardigheid en dus ook haar gezag verliest over steeds grotere delen van de bevolking, omdat ze deze bevolking geen menswaardige toekomst kan garanderen, kan daar niet in slagen. Ze zal slechts symptomen bestrijden, maar zal nooit de voedingsbodem kunnen wegnemen.

Individuele oplossingen voor maatschappelijke problemen

Alle pistes om te “deradicaliseren” vertrekken van de idee dat deze jongeren heropgevoed moeten worden. Op school moeten “signalen” vroeger opgevangen worden, waardoor op tijd kan “ingegrepen” worden. Met deze jongeren moet dan gepraat worden, hoewel in de middelen voor dit soort omkadering in de scholen de afgelopen jaren systematische gesnoeid werd. Idem dito voor wat betreft middelen voor straathoekwerk. Ook op het internet willen ze tegengewicht bieden aan de radicale propaganda van IS. Hoe ze dit zullen doen, is een raadsel. Hen de zogenaamde “democratische westerse” waarden voorstellen, waarvan deze jongeren zich net gedegouteerd afkeren?

De VS en co vielen onder het mom van democratische waarden Irak en Afghanistan binnen. Er werd in Irak een regime geïnstalleerd dat de sjiiettische bevolking opzette tegen de soennitische bevolking. Deze discriminatie maakte het mogelijk voor IS om een basis op te bouwen onder de soennieten. Maar ook hier hebben de zogenaamde democratische westerse waarden de jongeren niet veel soelaas gebracht. In toenemende mate worden migranten gediscrimeerd. Ze groeien op in verarmde wijken, krijgen onderwijs in ondergefinancieerde ghettoscholen, vallen uit de boot op de arbeids- en huizenmarkt. Zelfs in de dienstenchequesector wordt massaal gediscrimineerd.

Ook het gezin wordt ingeschakeld tegen radicalisering. Nadat een aantal moslimmeisjes vertrokken naar Syrië, wil men in Groot-Brittannië de moeders aansporen om met hun dochters te praten. Alsof deze moeders niet reeds alles deden wat in hun macht lag om een radicalisering van hun dochters tegen te gaan.

Als dit alles niet helpt, wordt beroep gedaan op populistische stoere taal, zoals de Rotterdamse burgemeester doet, en op repressie. “Rot maar op jongens”, voor jullie is er geen plaats. De Antwerpse N-VA burgemeester De Wever kan zich daar goed in vinden. Het hele land paraat, het leger ingeschakeld. Criminele en radicaliserende jongeren de nationaliteit ontnemen als dit kan, of opvolgen en opsluiten in speciale units in de gevangenis.

Stoere taal, die een zekere weerklank vindt, want de schrik zit erin en niemand zit te wachten op een terreuraanslag waarvan doorgaans vooral gewone mensen het slachtoffers zijn en waarna andere vormen van radicalisering zich kunnen versterken, onder meer van extreemrechts. Het is een retoriek en een beleid dat polarisering verder in de hand werkt en net het tegenovergestelde van deradicalisering teweegbrengt.

Een botsing van culturen of een maatschappij in verval die dringend toe is aan verandering?

Zolang de instabiliteit in het Midden-Oosten en Noord-Afrika blijft voortduren, de torenhoge werkloosheid en discriminatie in Europa en elders miljoenen jongeren systematisch uit het arbeidsproces en het maatschappelijk leven stoot en armoede en gebrek aan perspectief hun deel blijft, zullen jongeren blijven zoeken naar een weg uit dit moeras.

Ze keren zich weliswaar af van de ene onderdrukkende maatschappij om soelaas te zoeken bij een andere, op zijn zachtst gezegd zeer wrede onderdrukker. Maar die beweert wel op te komen voor hun rechten. Het is te vergelijken met een extreme vorm van identiteitspolitiek die bepaalde groepen, bij gebrek aan een algemeen maatschappelijk alternatief, op zichzelf doet terugplooien. Men kan zoveel deradicaliserings- of inburgeringsprojecten voorstellen als men wil, een maatschappijmodel waarin migranten op een dergelijke schaal achteruitgestoken en gedicrimineerd worden, kan nu eenmaal niet als alternatief model voorgeschoteld worden aan diezelfde migranten!

Internationale context speelt radicaliserende rol

De internationale context en het oneindige lijden en bijna uitzichtloze bestaan van de arme massa’s in het Midden-Oosten spelen een zeer belangrijke, zelfs doorslaggevende rol in het radicaliseringsproces van vele moslimjongeren. De massa’s in het Midden-Oosten moeten overleven in opbrekende nationale staten, onder dictatoriale regimes die dikwijls gesteund worden door het Westen, die de verdeel-en-heerspolitiek in stand houden en op hun beurt aanleiding geven tot de sectaire conflicten van vandaag.

Er is het belangrijke en onder het kapitalisme onoplosbare Palestijns/Israëlische conflict, waar de opeenvolgende oorlogen de omstandigheden voor de Palestijnen helemaal onleefbaar maakten. De verkiezingsoverwinning van Netanyahu op basis van een verderzetting van een harde Israëlische lijn tegenover de Palestijnen belooft niet veel goeds. Maar vooral het mislukken van de revolutionaire bewegingen in het Midden-Oosten laat een enorm vacuüm achter waarin groepen als IS ruimte krijgen om hun barbaarse ideologie te verspreiden en op te leggen. Het Iraaks/Syrische conflict breidt steeds verder uit, sinds enkele maanden krijgt IS ook delen van Libië in zijn greep. De terreuraanslag in Tunesië toont dat IS ook daar recruteert onder geschoolde jongeren die geen enkel perspectief hebben op een degelijke job of leven.

Tegen tereur en haat, solidariteit en socialisme!

(De)radicalisering is een zeer complex gegeven, een gevolg van onderdrukking, de verdeel-en-heerspolitiek van het imperialisme en de regimes waarop het steunt.

Zoals de arbeidersklasse nood heeft aan eenheid om de strijd te kunnen voeren tegen besparingen, voor een degelijke levensstandaard en een andere samenleving – gaat eenheid in tegen het belang van de kapitalistische klasse, die alle mogelijke middelen zal blijven aanwenden om deze eenheid te voorkomen. In woorden spreekt ze dan wel regelmatig over verdraagzaamheid. Ook verdedigt ze het recht op economische migratie voor zover het zorgt voor voldoende aanvoer van arbeidskrachten om de winsten te garanderen. Maar tegelijk voert het establishment een beleid gericht op het verdelen van de werkende bevolking.

Niet zo anders als de anti-islamgroep Pegida focust ook de regering met haar “deradicaliseringsplannen” op de individuele moslimjongeren en hun onmiddellijke omgeving als school en familie. Niet religie op zich, maar de context waarin die bestaat, maakt van een bepaalde interpretatie van een religie een gevaarlijke maatschappelijke kracht, hetzij in het westen, hetzij in het Midden-Oosten.

Tegenover onderdrukking en verdeel-en-heers, moeten wij solidariteit en socialisme plaatsen. Een programma waarmee een systeem bestreden kan worden dat aanleiding geeft en een voedingsbodem creëert voor dit soort van bewegingen. Een programma dat erop gericht is alle onderdrukten te verenigen, los van afkomst of religie, om de enorme rijkdom en mogelijkheden die aanwezig zijn, in te zetten voor de meerderheid van de bevolking, in plaats van het verrijken van een elite, hier of elders.

Verklaring door Gauche Révolutionnaire, onze Franse zusterorganisatie

Parijs werd eens te meer getroffen door vreselijk geweld. Er vielen meer dan 120 doden en tientallen gewonden op plaatsen waar werkenden en jongeren op een vrijdagavond verzamelen: het voetbalstadion, de zaal Bataclan, verschillende cafés in de 10^de en 11^de districten. De barbaarse terroristen wilden zoveel mogelijk mensen willekeurig neerschieten, eens te meer waren onschuldige mensen het slachtoffer. De aanslagen gebeurden in arbeidersbuurten van Parijs met een erg diverse bevolking. Zij lijden onder deze tragedie.

Niets kan deze aanslagen rechtvaardigen. Er waren op dezelfde vrijdag aanslagen in Parijs, Bagdad en Nigeria. Een dag eerder was er een aanslag op een markt in Beiroet. In Ankara was er op 10 oktober een aanslag, eerder waren er aanslagen in Tunesië. Wij treuren om onze broers en zussen, werkenden, jongeren, werklozen, alleenstaande ouders, gepensioneerden, los van hun achtergrond of afkomst.

Laffe aanslagen

We veroordelen deze aanslagen en de lafheid die er achter zit. Onschuldige mensen koelbloedig executeren getuigt van een extreemrechtse ideologie, wat ook de ingeroepen religieuze of andere excuses zijn. De terroristen van ISIS namen de verantwoordelijkheid voor de aanslagen op. Ze slagen er niet in om steun te krijgen onder gelijk welk deel van de bevolking, al zeker niet onder moslims. Ze hanteren dan maar methoden die doen denken aan fascistische groepen, dictaturen en bezettingslegers. Terreur is een politiek wapen dat tot doel heeft om eenheid onder werkenden te vermijden, om passiviteit op basis van angst te creëren, om racisme te versterken. We laten ons niet intimideren, we laten ons niet verdelen!

Eenheid van werkenden en jongeren tegen racisme en barbarij

De methode van willekeurige terreuraanslagen toont het ware karakter van ISIS, dit is een bende plunderaars en criminelen. ISIS is het resultaat van de chaos waarin Irak werd gestort door vernietigende oorlogen gestart door westerse regeringen en de willekeurige bombardementen op Syrië en Irak onder het mom van de ‘oorlog tegen terreur’.

Door willekeurig toe te slaan in arbeidersbuurten van Parijs speelt ISIS een bijzonder reactionaire rol. Moslims zullen een zware prijs betalen voor de nieuwe golf van islamofobie, intolerantie en racisme die na deze aanslagen zal volgen. Bovendien zorgen de aanslagen voor een rechtvaardiging van repressie die ook kan ingezet worden tegen acties van de werkenden en jongeren, te beginnen met het uitroepen van een ‘noodtoestand’ waarbij ook vakbondsbetogingen kunnen verboden worden.

Niet onze oorlog

De gevestigde politici zijn van het Front National tot de PS verenigd in hun oorlogstaal. Het is een oorlog die zij begonnen, maar waarvoor de gewone mensen nu de prijs betalen. Dit is niet onze oorlog. Deze regering blijft het regime van de Turkse president Erdogan steunen, dezelfde Erdogan die jarenlang ISIS ondersteunde door de terroristen vrije doorgang over de grenzen te verlenen terwijl dezelfde grenzen gesloten werden voor de mensen van Kobane, een Koerdische stad in het noorden van Syrië waar de bevolking zich succesvol verzet heeft tegen ISIS. Dezelfde Erdorgan bombardeert steden in Turks Koerdistan, terwijl het de Koerden zijn die de Iraakse stad Sinjar bevrijd hebben van ISIS.

De Europese regeringen blijven de regimes van Quatar en Saoedi-Arabië steunen, ze verkopen hen wapens terwijl deze regimes groepen als ISIS ondersteund hebben en momenteel betrokken zijn bij massale moorden in Jemen.

Neen aan extreemrechts

De regering-Hollande wil geen massale solidariteitsbeweging en wordt daarin gesteund door het FN en de Republikeinen. Het gevolg van de ‘noodtoestand’ is dat solidariteitsbetogingen zoals die na de aanslagen op Charlie Hebdo in januari kunnen vermeden worden. Het kan ook leiden tot een verbod op acties, zoals de stakingen tegen de afdankingen in de ziekenhuizen van Parijs of bij Air France. De noodtoestand voorziet in een “algemeen of specifiek verbod op bijeenkomsten die provocatief kunnen zijn of de openbare orde kunnen verstoren.” Het geeft de autoriteiten toelating om “gelijk welke maatregelen te nemen om de controle op de media en alle publicaties te verzekeren.” We kunnen deze beperkingen op onze rechten en activiteiten niet aanvaarden. De enigen die er voordeel uit halen zijn de patroons van de grote bedrijven, aandeelhouders en politici die hun beleid hiermee kunnen verderzetten terwijl deze maatregelen geen enkel obstakel vormen voor terroristen.

De organisaties van de arbeidersbeweging, vakbonden, partijen, campagnegroepen, … moeten zich verenigen in hun verzet tegen oorlog en tegen het moorddadige beleid van het kapitalisme en zijn oorlogen voor olie en winst.

De armoede waartoe steeds grotere delen van de bevolking veroordeeld worden, kunnen leiden tot wanhoop en verwarring waarop reactionairen en diegenen die ons verdelen op inspelen. Het beleid in het Midden-Oosten en Afrika zal enkel tot meer chaos leiden. De gevolgen hiervan zijn vreselijk voor de gewone werkenden die een hoge prijs betalen, terwijl politici de situatie aangrijpen om hun oorlogen verder te rechtvaardigen. Terreurgroepen gaan over tot plunderingen en organiseren algemene wanhoop die wordt gebruikt om zelfmoordterroristen uit te sturen, terwijl de leiders van de terreurgroepen zelf in paleizen leven. Meer oorlog zal enkel tot meer terrorisme leiden.

We moeten ingaan tegen dit systeem dat een militaire, economische en sociale oorlog voert tegen de meerderheid van de bevolking om de winsten van een kleine elite die veilig beschermd wordt te verdedigen. Wij worden geconfronteerd met terreur, dood, wanhoop en angst. We nemen dit niet langer, we mogen de racisten, extreemrechts en reactionairen niet laten winnen.

We laten ons niet intimideren en verdelen, we blijven strijden voor een tolerante samenleving op basis van samenwerking. Dit kan enkel in een samenleving die bevrijd is van kapitalisme en uitbuiting, een democratisch socialistische samenleving. Hiertoe is er nood aan een massale en eengemaakte strijd van werkenden en jongeren, los van afkomst, huidskleur, religieuze overtuiging of niet, … voor een degelijk leven voor iedereen in een samenleving die een einde maakt aan economische en sociale armoede waarop religieuze en politieke reactionaire krachten kunnen groeien.

We treuren om de vele onschuldige doden en gewonden. Deze gebeurtenissen maken ons kwaad en versterken onze vastberadenheid om in te gaan tegen dit onmenselijke systeem en de chaos die het creëert.