Blog

India wordt een "mirakel-economie" genoemd in de kapitalistische media. Het wordt aangenomen dat India, samen met China een stimulans zou betekenen voor de wereldeconomie. Dat, samen met de ‘vredesonderhandelingen’ met Pakistan, leidden ertoe dat de heersende BJP-partij aankondigde de algemene verkiezingen in India reeds in de lente te houden. Jagadish G Chandra van onze zusterorganisatie in India, Nieuw Socialistisch Alternatief, analyseerde de politieke situatie in het land op een meeting van het Wereld Sociaal Forum in Mumbai vandaag.

"Heel wat multinationals krijgen water in de mond als de opening van de Indische economie vermeld wordt. India biedt veel mogelijkheden voor een plundering. Zelfs indien slechts 10% van de 1,06 miljard inwoners 5.000 rupees per maand kunnen uitgeven, is dit nog een grote markt." (1 euro = 56 rupees)

"Zoals China, zal India een schijnbaar oneindige voorraad van goedkope arbeid kunnen leveren, waaronder ook kinderarbeid. Zowel de heersende BJP onder leiding van Vajpayee als Congress, dat geleid wordt door Sonia Ghandi, geloven dat India tegen 2020 een ontwikkeld kapitalistisch land kan worden. Ze baseren zich op het vooruitzicht van het aanhouden van de sterke buitenlandse handelsreserve, een ‘stabiele’ inflatie van 5 tot 6% en een economische groei van 7 tot 8%.

"Voor arbeiders en gewone mensen heft deze economische groei echter niets te bieden. Op dit Wereld Sociaal Forum worden honderden feiten naar voor gebracht over de problemen van armen in India. De helft van de kinderen in het land krijgen slechte voeding, om maar iets te noemen. Er zijn tekorten aan drinkbaar water, ziektes kunnen zich gemakkelijk verspreiden,… Het gemiddeld jaarlijks inkomen per persoon bedraagt 435 dollar, terwijl een land als een ‘ontwikkeld’ wordt beschouwd als het 725 dollar bedraagt. Dat komt overeen met 35.000 rupees, maar in de armste deelstaat van India, Bihar, is het BNP per inwoner slechts 7.500 rupees. Er zijn miljoenen mensen die leven met minder dan een dollar per dag.

"De nationale regering en deelregeringen gebruiken heel wat goocheltruuks om mensen net boven de armoedegrens te kunnen indelen. Eén van die ‘magische’ truuks bestaat erin dat men verklaart dat families met meer dan 5.000 rupees (minder dan 100 euro) boven de armoedegrens zitten. Onder de diktaten van het IMF en de Wereldbank worden miljoenen mensen afhankelijk gemaakt van voedselrantsoenen. En dat los van het feit of ze in West-Bengalen wonen waar er een zogenaamde ‘Communistische’ regering is, of in een andere deelstaat. De regeringen in heel het land gedragen zich als de schoothond van het imperialisme.

"Van de jaren 1960 tot 1980 was de Indische economie vooral regionaal georganiseerd. Vandaag is een het eerder gebaseerd op de verkoop van producten die in andere landen gemaakt worden. Alles is verkrijgbaar, maar de winsten van de verkoop gaan naar de imperialistische landen waar de multinationals gebaseerd zijn. De NGO’s stellen dat India moet gebruik maken van haar IT-economie en de kenniseconomie. Maar slechts twee of drie Indische bedrijven zijn genoteerd op de Nasdaq beurs. Indische IT-arbeiders zijn wel goed opgeleid, maar toch vooral goedkope arbeidskrachten. Hun loon bedraagt 10% van de Westerse lonen. Anderen zeggen dat de economie van "call centres" een stap vooruit zou betekenen. Een neef van mij werkt in zo’n telefoonbedrijf. Hij heeft de afgelopen 6 maanden geen daglicht gezien omdat hij constant nachtshifts erbij moet nemen en nadien te uitgeput is!

"De groei in de IT en de 8% groei in de economie heeft geen impact op de meerderheid van de bevolking in het land. De grootste industrie van het land is de filmindustrie in Bollywood. Er is ook een groeiende TV-industrie, die massaal soaps en opera’s produceren. Hun boodschap is dat de economie vooruitgaat en dat we dus allemaal vooruit gaan. Dit is vergelijkbaar met de jaren ’70 toen de strijd voor voedsel, kledij en onderdak veel voorkwamen in Indische films wat ook niet aangepast was aan de realiteit.

"De Congress partij heeft gedurende 50 jaar het land bestuurd na de onafhankelijkheid, met uitzondering van een periode van 18 maanden. De BJP wachtte al die tijd om de macht te grijpen op basis van ongenoegen tegenover het beleid van Congress. De BJP gebruikte slogans die linkser overkwamen dan Congress, zoals rond de landhervormingen en de noodzaak dat de economie ten dienste van de bevolking zou staan. Ze verborgen echter één woord in die laatste zin, eigenlijk zeiden ze dat de economie ten dienste van de rijke bevolking zou moeten staan…

"Vandaag is de BJP niet verschillend van Congress op economisch vlak, het verdedigt even goed de belangen van de Indische kapitalisten. Het privatiseringsbeleid en de neo-liberale maatregelen worden even goed doorgevoerd door de nationale BJP-regering als door lokale Congress-regeringen in deelstaten als Karnataka of Delhi. De BJP gebruikt een verschillend masker tegenover verschillende doelgroepen. Het is een communalistische Hindoe partij, waarbij zelfs fascistische methoden gebruikt worden in Gujarat en Punjab.

"De arbeiders zijn tegen het communalisme van de BJP. De BJP heeft nu verkiezingen uitgeroepen die zullen plaatsvinden binnen twee à vier maanden. De communistische partijen – CPI en CPI(M) – voeren campagne voor een ‘seculier front’ met Congress tegen de BJP. Het is een herhaling van de stalinistische theorie van allianties met de ‘progressieve burgerij’. Zij zeggen: ‘we weten dat het economisch beleid van Congress slecht is, maar zij zijn tenminste niet religieus.’

"De CPI en CPI(M) zijn mee verantwoordelijk voor het feit dat de BJP aan de macht kon komen. Het kon dit vermijden tijdens de regering van VP Singh in de jaren ’90 waarin ook BJP-ministers zaten. Maar die regering werd gesteund door beide CP’s. Dit gaf een grotere legitimiteit aan de BJP. De regering voerde een aanwervingsstop in voor ambtenaren en overheidspersoneel. Publieke jobs bij de spoorwegen, de post,… vormden voordien nochtans de belangrijkste bron van werkgelegenheid. VP Singh, die in de jaren 1980 minister van financies was in de regering van Rajiv Ghandi, verliet Congress en werd door de ‘communistische’ partijen gezien als de redder van de seculiere krachten in India.

"Slechts enkele dagen geleden, kwam het tot een breuk tussen de BJP en de DMK partij in Tamil Nadhu. De DMK werd hierop door CPI(M) leider Har Kish Singh een ‘nieuwe progressieve kracht’ genoemd… Multinationals beschouwen de deelstaat West-Bengalen waar de CPI(M) de regering vormt, een veilig oord is voor hun activiteiten. De communistische regering heeft een stakingsvrije zone ingevoerd in Calcutta en andere steden. Deze communistische partijen hebben aangetoond dat ze zelf niet kunnen hervormd worden.

"Hoe kunnen we dan vooruit gaan? Vorig jaar op 21 mei gingen 50 miljoen Indiërs in staking tegen het neo-liberalisme, privatiseringen en het beleid van de Wereldhandelsorganisatie. Een vakbondsleider in Calcutta zei: ‘De voorbije jaren hebben we geen echte rol gespeeld. We maakten het enkel gemakkelijker om de beslissingen van het management aan de arbeiders op te leggen.’ Deze vakbondsmilitanten en de groei van oppositiegevoelens kunnen een nieuwe weg aanbieden om te bouwen aan een arbeidersalternatief. Met Nieuw Socialistisch Alternatief roepen we op voor een massale arbeiderspartij gebaseerd op strijdbare vakbonden en de arme landloze boeren. Bij de komende verkiezingen zal dit onze boodschap zijn: er zal bij die verkiezing geen arbeidersalternatief zijn en de verkiezingen zullen niets veranderen."

Per-Ake Westerlund is algemeen secretaris van Rättvisepartiet Socialisterna en neemt deel aan het WSF in India. Hij sprak er met N.M. Muthappa, algemeen secretaris van een vakbond van textielarbeiders in Bangalore en Parjssban (algemeen secretaris), Shankarananayanan (ondervoorzitter), en Umapathy (voorzitter) van de vakbond in een elektriciteitsbedrijf.

Als je verder kijkt dan wat de NGO’s en linkse ‘celebrities’ op het Wereld Sociaal Forum in Mumbai aanbieden, kun je heel wat leren van de wereldwijde arbeidersstrijd. Op onze stand werden vooral benaderd door groepen arbeiders uit India die deelnamen aan ‘dharammas’ (stakingen en protestacties). In Bangalore worden de textielarbeiders geconfronteerd met zware repressie.

N.M. Muthappa is algemeen-secretaris van de vakbond van textielarbeiders in Bangalore en zei: "We zijn met 500.000 textielarbeiders in Bangalore en werken in bijzonder slechte omstandigheden. 70% van ons heeft geen propere toiletten of veilig drinkwater. Officieel duurt een arbeidsdag 8 uur, maar in realiteit is het 10 tot 12 uur met slechts één overuur dat betaald wordt. Daarom hebben we onze eigen vakbond gevormd."

De vakbond werd in 1996 gevormd en telt nu 25.000 leden. 97% van die leden zijn vrouwen, net zoals alle leden van de leiding van de vakbond met uitzondering van Muthappa. Hij zegt: "Men recruteert vrouwelijke arbeiders op het platteland om in de textiel te komen werken in snel groeiende steden als Bangalore. Daar worden ze enorm uitgebuit door de patroons. De meesten leven in kleine kamers met soms nog 5 andere arbeiders. De lonen liggen tussen de 700 en 2.500 rupees per maand, terwijl het minimumloon in Karnataka 2.100 rupees is" (1 euro= 58 rupees, Bangalore is de hoofdstad van de deelstaat Karnataka).

"Bovenop de slechte omstandigheden en lage lonen, worden de arbeiders geconfronteerd met seksuele intimiteiten op het werk van de opzichters en de managers. De vrouwen worden gezien alsof ze minder waarde hebben dan mannelijke arbeiders. De meesten hebben geen onderwijs gevolgd en hun eigen families hebben hen uitgestoten nadat ze verhuisden. Nadat ze 5 jaar gewerkt hebben, wordt hen 15 dagen extra loon gegeven. Maar zelfs die belofte wordt niet gehouden door de patroons, die hen ontslaan net voordat de vijf jaar voorbij zijn. Dat maakt vakbondswerk nog moeilijker.

"In oktober 2003 kondigde het bedrijf NJIP Leather India aan dat het haar fabriek in Bangalore zou sluiten en enkel in Delhi en Chennai (Madras) zou verderwerken. De arbeiders werden onmiddellijk ontslagen en kregen geen vergoeding. Op 10 oktober organiseerden we een dharamma, een staking gedurende 4 uur buiten de fabriek. We nodigden de media uit en iedereen die ons steunde. De arbeiders in Chennai betuigden hun steun.

"Ondanks het feit dat de fabriek zal sluiten, was het een succes. Alle arbeiders krijgen een vergoeding. 128 van de 138 arbeiders kregen een nieuwe job. Intussen is een fonds opgezet om arbeiders te helpen als hun bedrijf gesloten wordt.

“Dudiyora Horaata (het CWI in India) steunde ons in de staking en was de enige politieke organisatie die solidariteit organiseerde."

Op het einde van het interview vroeg ik N.M. Muthappa waarom hij een eigen vakbond opgezet had.

"Ik begon dit werk in 1996, nadat ik drie maanden in de textiel had gewerkt. De communistische partijen, de CPI en de CPM, hebben allebei vakbonden, maar we wilden niet bij hen aansluiten.

"Omwille van problemen om activiteiten in de fabrieken zelf te organiseren, hebben 23 regionale comités. We discussiëren daar ook over de nood aan een nieuw politiek alternatief. In de lokale verkiezingen, binnen drie jaar, willen we 70 kandidaten naar voor brengen, allemaal vrouwen. Ons programma is: voor een minimumloon, gelijke rechten voor mannen en vrouwen, en we voeren campagne tegen geweld tegen vrouwen. We hebben 25.000 leden in 60 fabrieken. We willen een eigen optocht organiseren op 1 mei waar we tijdens de dag met 5.000 willen zijn en met 10.000 na de werkuren."

Elektriciteitswerkers uitgesloten

Ik sprak ook met Parjssban (algemeen secretaris), Shankarananayanan (ondervoorzitter), en Umapathy (voorzitter) van de General Electric workers’ union (vakbond van arbeiders uit de elektriciteitssector), die uitlegt dat in het algemene Elektriciteitsbedrijf in Hosur sinds 3 september 136 arbeiders het slachtoffer zijn van een lock-out.

“We werkten allemaal in Hosur sinds het begin van het bedrijf in 1981. Het bedrijf produceert verlengdraden, stopcontacten,… in 1992 waren er 268 werknemer toen de Franse eigenaar, Alstom, het bedrijf verkocht aan General Electric. GE verhoogde onmiddellijk het aantal tijdelijke jobs en onderaannemers. Hun strategie was erop gericht om de druk te verhogen zodat de arbeiders ander werk zouden zoeken.

"In 1992 presenteerden we een eisenbundel rond de herziening van de lonen. Eén jaar later, op 25 maart 1993, werden de onderhandelingen gestopt. In plaats van onderhandelingen werd door het bedrijf een overzicht van regels aangeboden. Daarin stond o.a. de toename van de productiviteit (met 100%, 500% en 40% in verschillende delen van de fabriek), maar zonder een verschil in het aantal arbeiders. Wij gingen uiteindelijk akkoord met een verlenging van de arbeidsdag met een half uur.

"Het bedrijf ging niet in op dat voorstel en stelde een loonsverhoging voor van 975 rupees per maand, niet eens een derde van wat de andere bedrijven aanbieden. Ons loon is 9.300 Rupees per maand en dat na 23 jaar te hebben gewerkt in het bedrijf! Op 27 maart werd de penningmeester van onze vakbond ontslagen en in juli werd nog een leidinggevend vakbondslid aan de deur gezet.

"De druppel die de emmer deed overlopen was het ontslag van de vakbondssecretaris Parjssban samen met 6 andere arbeiders. Ze behoorden tot een groep van 12 arbeiders die door het bedrijf opgelegd werden om te verhuizen naar de fabriek in Delhi. Wij trokken naar de rechtbank tegen die ‘transfer’.

"We gingen dezelfde dag in staking. Er was een Dharamma gedurende 14 dagen. Daarop werden we uit het bedrijf gedreven door de patroon die de hulp kreeg van de rechtbanken en de politie. Daarvoor had het bedrijf al de elektriciteit en het water afgesloten en konden we de toiletten niet meer gebruiken.

"Het is moeilijk om te overleven sinds de patroon alle arbeiders de toegang weigerde op 3 september. We hebben geen geld voor voedsel, onderwijs of de huur van ons huis. Op 11 september organiseerden we een hongerstaking gedurende één dag. We zijn allemaal ouder dan 40 jaar en vinden moeilijk een andere job. Onze zaak is nog hangende voor de rechtbank. Nu gebruikt het bedrijf onderaannemers om de productie draaiende te houden. We organiseren steunacties en solidariteitsacties vanuit de vakbonden en lokale organisaties."

Verslag vanuit Mumbai door onze correspondent ter plaatse, Kevin Simpson, Mumbai, 18 januari

De meeste deelnemers kwamen uit de armste regio’s van India en andere Aziatische landen als Pakistan, Zuid-Korea, Tibet en de Filippijnen. De plaats van het gebeuren is een terrein van NESCO in Mumbai (de naam van de stad Bombay). Iedere dag worden in stoffige wegen op het terrein gevuld met duizenden deelnemers die protesteren en betogen rond hun eigen problemen en condities. Dalits, etnische minderheden uit landelijke gebieden, gehandicapten, vrouwengroepen,… allemaal protesteerden ze al. Er waren ook enkele honderden vakbondsmilitanten aanwezig die vertellen over de verschrikkelijke voorwaarden waaronder ze werken als gevolg van de uitbuiting door grote multinationals en lokale kapitalisten.

WSF programma onvoldoende

Jammer genoeg zullen velen die op zoek zijn naar een antwoord bij de organisatoren van het WSF en de sprekers op de verschillende meetings geen programma vinden voor een effectieve strijd tegen massale werkloosheid, armoede en discriminatie. Desondanks gingen duizenden activisten, arbeiders en jongeren op zoek naar antwoorden in de duizenden informele discussies waarbij ervaringen uitgewisseld werden in een poging om een strategie te ontwikkeling die op succesvolle wijze ingaat tegen hun slechte levensomstandigheden.

Op het WSF is er een gedrukt overzicht van meetings waarbij dit overzicht meer dan 200 bladzijden telt, en letterlijk duizenden meetings aankondigt voor het 6-dagen durende Forum. Maar zelfs meetings die voorzien zijn op 20.000 aanwezigen, hebben slechts een paar honderd aanwezigen. Dit komt vooral omdat veel van de vergaderingen niet aantrekkelijk zijn voor de aanwezigen en geen antwoord bieden op de problemen waarmee zij geconfronteerd worden.

De grotere meetings hebben telkens minstens 10 sprekers die de aanwezigen aanspreken met termen die niet begrepen worden door de aanwezige arbeiders, boeren en jongeren. Veel grote meetings worden gedomineerd door politieke activisten, NGO-leiders en een kleine laag van mensen die op zoek zijn naar een manier om te vechten tegen de condities waarin ze leven. Intussen gaat de "betoging van betogingen" buiten de meetings gewoon verder.

Nood aan een socialistisch antwoord

Zoals V. Prakash, de voorzitter van de United Labour Federation, aan CWI-leden zei: "De officiële debatten wisselen enkel de klachten uit van verschillende sectoren die geconfronteerd worden met uitbuiting. Als de aanwezigen vragen: ‘hoe kunnen we dingen veranderen’, antwoorden de officiële sprekers enkel met de opmerking dat ze zich naar het volgende debat moeten haasten. Zo’n bijeenkomst van het WSF kan geen ideologisch antwoord bieden en de nodige banden smeden van basismilitanten die opkomen tegen de voorwaarden die door dit systeem worden opgelegd."

Op een meeting van de belangrijkste linkse partijen, waar ook de Italiaanse PRC-leider Bertinotti sprak, naast vertegenwoordigers van de CPI en de CPI(M) uit India, was er geen enkele spreker die naar voor bracht voor welk soort samenleving men opkomt. De woorden ‘socialisme’ en ‘communisme’ kwamen niet over hun lippen. Bertinotti ging nog het verst: "We hebben een nieuwe politiek nodig en een nieuwe beweging voor de nieuwe situatie". De spreker van de CPI feliciteerde de linkse partijen omdat ze aanwezig waren op deze gebeurtenis en zo "decennia lang wantrouwen tegenover elkaar" achter zich lieten. Ze gaf echter niet aan op basis van welk programma of gemeenschappelijk akkoord dit vertrouwen is opgebouwd, vooral omdat dit niet bestaat.

Niet-gouvernementele organisaties

Het WSF wordt gedomineerd door leden van Niet-gouvernementele organisaties (NGO’s). Terwijl er in de NGO’s veel toegewijde activisten zijn, spelen de NGO-leiders een negatieve rol in de arbeidersbeweging in Azië. Met Westerse steun hebben ze een hele laag van potentiële activisten afgeleid met de belofte van jobs en een persoonlijke oplossing voor hun problemen. Terwijl de NGO’s veel nuttig materiaal produceren met cijfers over de verschrikkelijke condities waarin de arbeiders en arme boeren er leven, betekenen ze in de praktijk een hindernis voor het organiseren van een vastberaden strijd ertegen. Jammer genoeg zijn er veel NGO-leiders die vroeger goede vakbondsmilitanten waren, vandaag in een positie terecht gekomen dat ze een groot budget van hun organisatie controleren en op die wijze corrupt worden.

Het waren de NGO’s die de meeste mensen meebrachten en veelal betaald hebben voor de aanwezigheid. Het staat vast dat velen van de duizenden aanwezigen meegebracht werden, maar niet wisten naar welk soort gebeurtenis ze gingen en zeker niet de bedoeling hadden om mee te discussiëren. Veel NGO-leiders mobiliseerden hun "leden" enkel om hun eigen belang aan te tonen en te concurreren met andere NGO’s op het WSF… In een aantal gevallen maakten NGO’s miljoenen rupees winst door de contracten om het WSF van goederen en diensten te voorzien…

Onder de afgevaardigden zijn er echter duizenden die op zoek gaan naar antwoorden voor hun problemen. Veel van de jongeren beschouwen zichzelf als zijnde louter tegen het neo-liberalisme en globalisering, en hebben vragen over de mogelijkheid van een "humaner" kapitalisme. Maar anderen zijn bewust anti-kapitalistisch en zoeken naar socialistische ideeën.

Het Committee for a Workers’ International (CWI) brengt een alternatief naar voor

Het Committee for a Workers’ International is op het WSF aanwezig met leden uit India, Sri Lanka, Rusland, Australia, Oostenrijk, Groot-Brittannië en Zweden. We verspreidden zo’n 40.000 pamfletten (in het Engels, Tamil en Hindi) waarin we uitleggen waarom socialisme een alternatief vormt. We zijn de enige politieke groep die dat soort materiaal heeft geproduceerd voor deze gebeurtenis.

Vandaag verkochten we op 1 meeting alleen 121 nummers van ons Indisch blad ‘Dudiyora Horaata’ (Arbeidersstrijd), vooral aan arme boeren uit Karnataka in India. Veel arbeiders en jongeren waren enthousiast over ons materiaal en namen deel aan levendige discussies. Het jarenlange verraad van de communistische partijen in India heeft ertoe geleid dat een laag jongeren op zoek gaat naar anti-kapitalistische en socialistische ideeën in de vorm van een nieuwe partij.

Op een CWI-meeting die we vandaag organiseerden over de politieke situatie in Sri Lanka, met sprekers van de United Socialist Party (zusterpartij van de LSP in Sri Lanka), sloten twee arbeiders uit Tamil Nadhu uit het zuiden van India aan bij onze organisatie, Nieuw Socialistische Alternatief. Eén van hen zei hoe zijn moeder in het Tamil-gebied in Sri Lanka was geboren en dan verhuisde naar Tamil Nadhu, omwille van de burgeroorlog hadden ze sinds 1978 geen contact met hun familie! De kameraad zei: "Al sinds dan lijden we onder de onderdrukking van de Tamil-bevolking ginder. We sluiten bij jullie aan omdat we revolutie willen in Sri Lanka én India."

Het zijn zo’n arbeiders en jongeren aan wie wij onze politieke uitleg willen doen en onze campagnes naar voor brengen die we voeren tegen de kapitalistische uitbuiting en onderdrukking in Azië en elders in de wereld.