Category: Media

De krant De Morgen dankt af. De verkoopscijfers van de krant nemen toe, maar dat hoeft niet gepaard te gaan met een verbetering van de inhoud. Commercieel gezien is er nood aan een krant met een beperkte inhoud waarvoor zo weinig mogelijk personeel nodig is, terwijl toch voldoende verkocht wordt. Bij De Morgen moeten verschillende journalisten verdwijnen. Wie zich uitsprak tegen de herstructurering stond bovenaan het lijstje. Ook vakbondsmilitanten worden afgedankt.

Natuurlijk is De Morgen al lang geen socialistische krant meer. Integendeel, de afgelopen jaren kon je er steeds meer uithalen naar de “conservatieve” vakbonden lezen. Onder leiding van Yves Desmet werd De Morgen onder paars een weinig verdoken regeringskrant. De afgelopen jaren kende de krant qua verkoopscijfers een opmars. Er werd geprobeerd een breder publiek aan te spreken door meer nadruk te leggen op human interest en allerhande commerciële campagnes (zoals de verspreiding van boeken, CD’s,…).

Blijkbaar wil de directie van De Morgen op dat pad verder gaan en zijn er daartoe teveel journalisten. Eind vorig jaar werd een herstructureringsplan bekend gemaakt, nu volgden de namen van wie moet vertrekken. 15 werknemers moeten weg, twee doen dat vrijwillig. Onder de journalisten die weg moeten bevinden zich de kritische sportjournalist Hans Vandeweghe, columnist Bernard Dewulf, onderzoeksjournalist Georges Timmerman, fotograaf Filip Claus,… De journalisten stellen dat er een afrekening is met diegenen die zich kritisch opstelden tegen de herstructurering. Georges Timmerman en Hans Vandeweghe bijvoorbeeld zijn vakbondsafgevaardigden. Er zijn drie beschermde werknemers die met ontslag worden bedreigd.

De anti-syndicale houding van de directie laat zich blijkbaar ook voelen in de redactionele lijn van de krant. Dit weekend zochten we in de krant tevergeefs naar een verslag van de Europese vakbondsbetoging in Brussel. 50.000 betogers in de hoofdstad volstaan blijkbaar niet om enige aandacht te krijgen in De Morgen. Of laat de directie niet toe dat er over syndicale acties wordt geschreven? Worden journalisten die dat wel doen toegevoegd aan de zwarte lijst van wie weg moet?

Met deze ontslagenronde neemt De Morgen definitief afscheid van haar verleden als arbeiderskrant. Er was al lang niets socialistisch meer aan de krant en inhoudelijk werd ook steeds meer afstand genomen van de arbeidersbeweging. Nu vertaalt zich dat ook in een anti-syndicale opstelling van de directie tegenover vakbondsmilitanten in het eigen bedrijf. De inhoud van de krant zal wellicht steeds meer lijken op de onlineversie: berichten van Belga die worden overgenomen – soms zonder enige controle van wat er in het bericht staat. We zien op zowat alle nieuwssites exact dezelfde berichten verschijnen met enkel een andere opmaak van de site. De “content” (inhoud) is blijkbaar slechts een detail voor nieuwssites…

De verschraling van het medialandschap is geen positieve zaak. Wij ergeren ons vaak aan De Morgen, de ontslagenronde zal dat enkel nog versterken. Tegenover de eenheidsworst van de traditionele media is er meer dan ooit nood aan onze eigen media: eigen kranten, sites,… waarbij we vanuit het standpunt van de arbeidersbeweging kunnen berichten.

We publiceren hieronder enkele reacties die we in kranten lazen.

[box type=”shadow” align=”alignright” width=”100″]

Hoe de media werken…

Vlak na de anti-NSV betoging belde VTM om een interview te doen over de betoging. Wij zegden hen dat we met een groep aan het station stonden, maar de ploeg wilde niet naar daar komen. Om het standpunt van de geweldloze betogers aan bod te kunnen laten komen, moest ik naar de plaats van de rellen komen om met een politiewagen op de achtergrond te spreken. De eerste vraag over het doel van de betoging en onze politieke boodschap werd volledig weg gelaten. Enkel een klein stukje werd wel gebruikt: dat over de problemen achteraf.

Geert Cool
[/box]

Op de meeste nieuwssites werd traditioneel gewoon het bericht van Belga overgenomen. Vreemd overigens dat dit bericht het heeft over 600 anti-NSV betogers en 400 NSV’ers, terwijl de politie spreekt over 700 anti-NSV betogers. Over de aantallen zullen we niet al te diep ingaan, wij hebben beide betogingen gezien en denken dat 1.000 en 300 een realistische inschatting is.

De regionale editie van Het Nieuwsblad neemt het algemene Belgaverslag over (zie dit artikel), maar voegt er ook nog een specifiek artikel aan toe over de rellen achteraf: Rellen na ontbinding NSV-optocht en tegenbetoging schrijft de krant.

In een aantal edities van De Morgen verscheen een artikel over de betogingen onder de weinig samenvattende titel “Zowel extreem rechtse als linkse jongeren schoppen rel in Leuven.” De Morgen geeft de politiecijfers over het aantal aanwezigen op de anti-NSV betoging: 700. De krant meldt terecht dat Blokbuster voor en tijdens de betoging opriep tot een geweldloze actie en dat we niet opgezet waren met het geweld. Jan Vlegels van Blokbuster wordt aan het woord gelaten. Verder meldt de krant terecht dat er ook bij de NSV-betoging problemen waren.

Op het late nieuws van VTM werd verslag uitgebracht van de rellen, en werd Geert Cool van Blokbuster aan het woord gelaten om duidelijk te maken dat de betoging zelf geweldloos verliep. Het stuk over de doelstellingen van de anti-NSV betoging werd niet uitgezonden.

Klik hier om het video filmpje te bekijken

De aankondiging van de actiedag voor koopkracht op 6 oktober is niet onopgemerkt voorbijgegaan in de media. Zowat alle kranten waren er snel bij om te stellen dat het ABVV een algemene staking had uitgeroepen. De Franstalige krant La Dernière Heure slaagde er in om op 17 september te titelen “België lam gelegd” met een foto van betogers, en dat reeds drie weken voor de staking zelf!

Door Jean Peltier

De artikels zelf brachten slechts gedeeltelijk de visie van de vakbonden. Na een periode van aanhoudende ondermijning van de koopkracht, wordt het steeds moeilijker om te doen alsof er geen koopkrachtprobleem is. Wel werd onmiddellijk overgegaan tot het openen van de kranten voor reacties van tegenstanders van de acties: VLD-voorzitter Somers en Unizo-topman Van Eetvelt doken overal op om te wijzen op het “onverantwoorde” karakter van de actiedag. De Morgen publiceerde een artikel van 456 woorden, waarin het evenveel ruimte bood aan het standpunt van het patronaat als dat van het ABVV (telkens zo’n 180 woorden).

Toen Herwig Jorissen van de Metaalbond van het ABVV verklaarde dat hij zich tegen de actiedag verzet, was dit in verschillende kranten goed voor een groter artikel dan de aankondiging van de actiedag zelf…

De traditionele media hebben een traditie van negatieve artikels over stakingsacties en de arbeidersbeweging. Ten tijde van het Generatiepact drie jaar geleden, werd het ABVV en nadien ook het ACV een “conservatieve” opstelling verweten omdat ze protesteerden tegen de aanvallen op het brugpensioen.

De stakingsactie van 7 oktober 2005 was een groot succes met honderdduizenden stakers en een deelname van veel ACV-militanten ondanks de oproep van de ACV-leiding die naar buiten kwam met “10 redenen om niet te staken”. De artikels over deze staking waren veelal goed verstopte korte stukjes. Verschillende kranten maakten duidelijk dat zij voorstander waren van het Generatiepact. Als er toch moest erkend worden dat het protest ertegen op een brede steun kon rekenen, lazen we dat “stakingspiketten het land blokkeerden”. Dat honderdduizenden arbeiders vrijwillig in staking gingen, drong niet door tot de journalisten voor wie een staking enkel kan slagen als enkele forse vakbondsmilitanten de toegang tot een bedrijf afzetten. De Franstalige krant La Meuse slaagde erin om meteen tot de essentie van de staking door te dringen: “Het ABVV zet het wereldkampioenschap ping-pong op de helling”, een stakingspiket had enkele uren de werkzaamheden aan de zaal waar de ping-pong wedstrijden zouden plaatsvinden, geblokkeerd.

Linkse kranten of media zijn zo goed als verdwenen. De vakbonden beschikken zelf amper over enige media-instrumenten zoals kranten of websites waar het standpunt van de werkenden en hun gezinnen aan bod komen.

Dat gebrek aan onze eigen media versterkt het belang van militante kranten zoals Socialistisch Links dat niet enkel informatie wil bieden over strijdbewegingen, maar ook voorstellen doet inzake eisen en strategie. Met onze website bieden we dagelijks berichtgeving. Aarzel niet om dit te ondersteunen. Ons maandblad is beperkt op het vlak van omvang, frequentie en oplage, maar we kiezen wel duidelijk kant: deze van de arbeiders, werklozen en alle onderdrukten. We gebruiken al onze energie om onze gezamenlijke strijd te verdedigen en te versterken.

Neem een abonnement op Socialistisch Links

Neem vandaag nog een abonnement en krijg ons oktobernummer volgende week toegestuurd! Stort 12 euro op 001-3907596-27 van ‘Socialist Press’ met vermelding "abonnement” voor een gewoon abonnement, of 25 euro voor een steunabonnement.

De staking op de luchthaven van Zaventem kon op de gewoonlijke reacties van de journalisten van De Morgen rekenen. Gisteren nog stelde het editoriaal van die krant dat het stakingsrecht zijn waarde verliest als het “buiten proportie” wordt gebruikt. Zodra er wordt gestaakt, is dat echter al “buiten proportie” voor de schrijvers van de voormalige socialistische krant. Vandaag – na de staking – verschijnt echter plots een artikel waaruit enige sympathie blijkt voor de stakers. Komt er een bocht aan?

We vermoeden dat het geen teken is van een bocht bij De Morgen, maar eerder een toevallige uitschuiver die toe te schrijven is aan de zomerperiode vol komkommers, maar zonder veel binnenlands nieuws. Na alle uithalen tegenover de stakers en de uitgebreide analyses over de “overlast” die de acties veroorzaakten, werd vandaag plots ruimte gevonden om het eens te hebben over de problemen waarmee het bagagepersoneel in Zaventem wordt geconfronteerd. Jammer dat dit tijdens de stakingsacties geen punt van actualiteit bleek te zijn voor zowat alle media.

De journalist van De Morgen lijkt oprecht geschokt te zijn en titelt: “De dwangarbeiders van de luchthaven”. Er wordt vastgesteld dat een vlucht lossen al snel betekent dat zo’n 2 tot 3 ton bagage moet worden gelost met een team van drie personen. Een ploeg doet makkelijk zeven tot acht vluchten per dag. Het is dan ook niet verwonderlijk dat het veel werknemers hoog zit dat er een aanhoudend personeelstekort is waardoor de werkdruk maar blijft toenemen.

Er wordt zelfs een arbeider van Flightcare aan het woord gelaten die tegen het voorstel van de directie stemde: “Omdat ik niet geloof dat de directie haar beloftes zal nakomen. Dat heeft ze in het verleden nog nooit gedaan.” Het argument – gedeeld door De Morgen – dat de stakers egoïsten zijn die enkel aan zichzelf denken, werd eveneens weerlegd: “Als we enkel aan onszelf dachten, waren we nu nog aan het staken. (…) We zijn fier op wat we doen. Daarom werken we ons dag in, dag uit te pletter. Maar genoeg is genoeg. De rekker moest ooit breken.” Waarom hebben we dit standpunt – dat breed gedragen wordt door de arbeiders van Aviapartner en Flightcare – nog niet eerder aan bod gelaten in de media?

Een dag eerder verklaarde De Morgen: “Als de publieke opinie staking als stalking ervaart, ondergraaft dat het draagvlak voor een veel bredere tegenmacht”. Toen was het begrip beperkt tot een vorm van medelijden: “we willen best aannemen dat de mensen die in Zaventem de bagage afhandelen, geen leven hebben.” Je voelt de “maar” zo komen. En effectief: “In het gros van de bedrijven hebben velen die evenveel of zelfs meer druk ervaren niet eens de ultieme keuze waar werknemers bij spoor en luchtvaart wel af en toe naar grijpen. Ze hebben niet zo’n machtige tool die hun protest direct voelbaar maakt in de samenleving.” En dus moet het stakingsrecht maar beperkt worden. Dit is natuurlijk een cirkelredenering met de typische neoliberale “race to the bottom”. In sommige landen is er geen stakingsrecht, dus moeten we uit “solidariteit” met die arbeiders ook hier het stakingsrecht maar beperken.

Deze logica zien we ook op het vlak van de lonen: die moeten hier naar beneden omdat elders goedkoper wordt gewerkt. Vandaag wil Adidas een aantal Chinese vestigingen sluiten omdat “de loonkost” te hoog is. Na China volgen andere lageloonlanden en de vraag is dan: waar eindigt deze spiraal naar beneden?

Alleszins niet op de redactie van De Morgen. In naam van solidariteit en verzet tegen een “wild kapitalisme” wordt daar opgeroepen om vooral niet tot actie over te gaan. Die passiviteit is volgens de krant nodig om krachten op te doen om ooit wel eens iets te doen “voor die vele overgestreste werknemers die geen andere keuze meer hebben dan voort te werken en te zwijgen.” Wat en hoe daar iets tegen kan worden gedaan, laat de krant uiteraard in het midden. Alleszins moet het iets zijn waarbij geen reizigers worden gestoord. Een "staking" waarbij gewerkt wordt bijvoorbeeld.

Het is bizar dat een krant tijdens de acties van het personeel enkel oog heeft voor de “hinder” en zich zelfs uitspreekt tegen de staking (en bij uitbreiding het stakingsrecht op de helling wil plaatsen), om dan pas na afloop na te gaan waarom eigenlijk actie werd gevoerd.

Gisteren werd actie gevoerd voor meer koopkracht met betogingen in Antwerpen en Luik. Dat lijkt voor heel wat media naar goede gewoonte een uitstekende gelegenheid te zijn om de mening te vragen van een patroonsorganisatie. Waarom zou je de eisen van de betogers aan bod laten komen, als je het patronaat kan laten verklaren dat die acties toch nutteloos zijn?

Het is niet verwonderlijk dat uit de enquête van Humo en de VRT-Nieuwsredactie blijkt dat slechts een minderheid (45%) meent dat de media correct omgaat met de berichtgeving rond koopkracht. Onder de betogers van gisteren zal dat aantal inmiddels nog een pak hoger liggen. Want wat hoorden ze als eerste bericht op de radio toen ze na de betoging thuiskwamen? Dat de acties voor meer koopkracht nutteloos zouden zijn.

De patroonsfederatie Agoria heeft makkelijk spreken en moet niet overgaan tot het mobiliseren van zo’n 30.000 betogers om in de media te komen. We zouden het overigens nog wel eens willen zien: een patroonsfederatie die zoveel volk op de been kan brengen. Voor de patroons is betogen echter demagogisch, net zoals vakbonden op zich en loonsverhogingen ten tijde van Daens voor het patronaat “demagogisch” waren. Ook toen gold het argument dat ook de ondernemingen kampen met stijgende prijzen, een verhoogde energiefactuur en bovendien stijgende lonen. Volgens Agoria zal dit haar leden (bedrijven uit de technologische industrie) 250 miljoen euro kosten. Hoeveel winst deze bedrijven maken, werd niet meegedeeld.

Met haar standpunt weerlegt Agoria wel het argument dat eerder door het VBO naar voor werd gebracht, met name dat er geen koopkrachtprobleem zou zijn. Maar terwijl de prijsstijgingen worden erkend, probeert Agoria tegelijk te ontkennen dat dit gevolgen heeft voor de werkenden. Zo wordt verwezen naar de grootste indexaanpassing van de laatste 25 jaar die er zit aan te komen op 1 juli: dan komt er een aanpassing met 4%. Het feit dat dit achterop loopt tegenover de reële prijsstijgingen en bovendien nog een onderschatting is door maatregelen als de gezondheidsindex, wordt handig onder tafel geveegd.

Volgens Paul Soete “klopt het dus niet dat er geen koopkrachtverhoging is”. De patroonsvertegenwoordiger stelde overigens dat er in Antwerpen een “vakbondsopbod” was waardoor er werd gestaakt bij Opel en Atlas Copco, “tegen het ordewoord van de nationale vakbondsleiders in”. Dat is een opvallende uitspraak. Blijkbaar zijn bepaalde ordewoorden van bepaalde nationale vakbondsleiders eerder gecommuniceerd met het patronaat dan met de basis?

Agoria beweert dat de acties nutteloos zijn en haalt daarmee alle media. De werkenden of uitkeringstrekkers weten echter beter. Zij hebben geen dure studies nodig om te weten dat hun koopkracht afneemt en dat er dringend iets aan moet worden gedaan. Met cijfers wordt geprobeerd om verwarring te zaaien. Dat is overigens niet beperkt tot de koopkracht. Vandaag titelt De Standaard “Vlaming verliest geloof in België”, terwijl de VRT op basis van dezelfde studie en cijfers schrijft: “Vlaanderen dan toch niet geradicaliseerd”. Wie gelooft deze media nog?

De berichtgeving over de betoging en de overdreven aandacht voor het patronale standpunt wijst op het belang van eigen arbeidersmedia. Met deze website en met ons maandblad Socialistisch Links willen we daar een bescheiden bijdrage toe leveren. Steun ons daarin door ons maandblad te kopen op de koopkrachtacties of door meteen een abonnement (en waarom geen steunabonnement) te nemen

De druk op journalisten is erg groot. Ze moeten op korte tijd hun kranten en websites vullen. Daarbij is er een opvallende tendens naar steeds meer eenheidsworst. Nieuwssites brengen exact dezelfde artikels in een andere lay-out. Voor echte journalistiek is er amper nog ruimte. Met de anti-NSV betoging werden we nogmaals met onze neus op deze feiten gedrukt.

De meeste online edities van de kranten namen na de anti-NSV betoging het verslag van Belga gewoon over. De titels verschilden wel. Zo was de titel op de site van De Morgen en Het Laatste Nieuws “Linkse en rechtse studenten knokken in Gent”. De vele vreedzame betogers zullen zich wellicht afgevraagd hebben over welke betogers ze het eigenlijk hadden.

De lokale televisie AVS bracht een verslag van de betoging en liet daarbij ook de anti-NSV betogers aan het woord. Ook de lokale krant De Gentenaar was aanwezig op de betoging en bracht een verslag uit. Daarin lazen we onder meer dat de politie wel klachten binnenkreeg van omwonenden, maar “ironisch genoeg gingen de enige klachten over… het lawaai van de politiehelikopter.”

Andere journalisten konden niet zo kort op de bal spelen en moesten zich gaan informeren om een beeld te krijgen op wat er gebeurde. Met drie verschillende betogingen en problemen in de Overpoortstraat wordt het dan al snel te ingewikkeld. Ook loopt het fout als er naar info wordt gezocht.

Op Radio 1 was er bijvoorbeeld een debat over de NSV waarbij niet eens contact werd opgenomen met de organisatoren van de anti-NSV betoging. In de plaats daarvan werd een vertegenwoordiger van een studentengroep aan het woord gelaten die kwam uitleggen waarom zij niet aan de anti-NSV betoging hadden deelgenomen. Als Radio 1 eens wil weten waarom wij pakweg niet naar de IJzerwake trekken, mogen ze ons steeds bellen. Ook zijn we steeds bereid om onze commentaar te komen leveren bij de ontwikkelingen in de voetbalcompetitie (ook al zijn de meningen daarover bij ons nogal verdeeld).

De Morgen nam wel contact op met Blokbuster, maar slaagde er toch niet in om een correct verslag te brengen. Zo lezen we in het artikel: “De betoging van de Nationalistische Studentenvereniging (NSV) is een jaarlijkse traditie in Gent. De linkse tegenbetoging – dit jaar georganiseerd door Blokbuster en Actief Linkse Studenten – is dat evenzeer.” Dit klopt al niet. De NSV-betoging vindt niet ieder jaar in Gent plaats, maar afwisselend in Gent, Leuven en Antwerpen. Volgend jaar wordt het Leuven. De krant gaat in op de sensatie: een record aantal arrestaties en wilde betogers die gewapenderhand cafés dreigen te bestormen. Het werd levendig beschreven, maar duidelijk niet op basis van eigen waarnemingen. De journalist stelt dat er “tussen de 250 à 300 (volgens de politie) en 1.200 (volgens de organisatoren) tegenbetogers” waren. Nogmaals wordt in de fout gegaan, de politie had het over een 1000-tal tegenbetogers en de journalist verwart het zwarte blok met de andere tegenbetoging. Eén blik op de foto’s van de anti-NSV betoging volstaat om vast te stellen dat er meer dan 250 aanwezigen waren. Een foutje is snel gepubliceerd.

Dit soort artikels wordt steeds meer de norm in de media. Dat komt mee door een gebrek aan journalisten waardoor er amper ruimte is voor eigen berichtgeving. De berichten van Belga bepalen wat nieuws is en wat niet. Deze berichten worden letterlijk overgenomen op alle nieuwssites die exact hetzelfde aanbod brengen en waarrond de volgende dag in de krant nog een aantal artikels worden geschreven. Een neoliberale medialogica betekent dat niet het verspreiden van nieuws centraal staat, maar het maken van winst. Dat kan het makkelijkste door de ruimte tussen de advertenties met zo weinig mogelijk middelen in te vullen.

Wij denken dat er meer middelen nodig zijn om nieuws te brengen. Er moet ruimte zijn voor echte berichtgeving in plaats van het kopiëren en overnemen van dezelfde berichten. Die eenheidsworst wordt versterkt door het proces van concentratie in de mediasector met nog slechts enkele spelers. Zo blijven er in realiteit nog slechts zo’n drie krantengroepen over. De laatste titel van een dagblad dat er bij kwam was ‘Het Nieuwsblad’. Intussen bestaat die krant ook al enkele decennia. De kapitalistische logica zorgt ervoor dat er steeds minder middelen zijn voor echte journalistiek. De zogenaamde “vrije” markt levert ons een steeds beperktere journalistiek op.

Voor een degelijke journalistiek zijn middelen nodig. Om een degelijk verslag te kunnen brengen van bijvoorbeeld een anti-NSV betoging is het aangewezen om op die betoging aanwezig te zijn. De beste verslagen die we zagen, kwamen inderdaad van journalisten die ter plekke waren. Voor lokale media is dat natuurlijk iets makkelijker, maar de nationale media heeft er blijkbaar niet meer voldoende middelen voor. Zo stuurde De Morgen enkele jaren geleden meestal nog een verslaggever (wat geen garantie was op een correct artikel), maar is dat nu zo goed als uitgesloten. Om daarmee te breken, moeten we ingaan tegen de neoliberale marktlogica die het medialandschap vandaag domineert. Nieuws is een commercieel product. Als we dat niet aanvaarden, moeten we de kapitalistische logica verwerpen.

De Standaard schrijft vandaag terecht dat de “genuanceerde versie van ‘Doe de Stemtest’” op VRT discussie uitlokt. De verantwoordelijke redacteur Kris Hoflack stelt dat werd gekozen voor een “breed spectrum, met name: alle partijen die in alle provincies lijsten indienen”. Tiens, waarom kan CAP dan niet in de Stemtest?

De Standaard schrijft letterlijk: “Intussen is ook veel gediscussieerd over welke partijen in de stemtest worden opgenomen en welke niet. Uiteindelijk is gekozen voor een ‘breed spectrum’, met name: alle partijen die in alle provincies lijsten indienen. ‘Omdat het journalistiek onverantwoord zou zijn om de nieuwe partij van Jean-Marie Dedecker uit te sluiten’, stelt Hoflack.

Maar volgens Hoflack moet ergens de grens worden getrokken. Hij benadrukt dat de VRT-nieuwsdienst, ondanks de krappere budgettaire mogelijkheden, grote inspanningen levert om een zo volledig en gedifferentieerd mogelijk verkiezingsaanbod te brengen.”

Er moet dus ergens een grens getrokken worden en zelfs indien CAP aan de andere kant van de grens komt, wordt het uitgesloten. CAP dient in alle provincies lijsten in en voldoet dus aan de voorwaarden die werden genoemd door Hoflack. Blijkbaar is hij niet consequent met de grens die hij trekt.

In een e-mail aan een CAP-kandidaat stelde de hoofdredacteur het duidelijker: CAP heeft volgens de VRT onvoldoende nieuwswaarde en met de andere partijen wordt een voldoende “representatief product” aangeboden. Wat een verschil met Nederland of Frankrijk waar alle partijen aan bod komen op televisie. In Frankrijk is er zelfs een regel die bepaalt dat bij de presidentsverkiezingen alle kandidaten evenveel aan bod moeten komen! Daar zijn het niet de journalisten die bepalen of een partij “nieuwswaarde” heeft of “representatief” is. Neen, dat oordeel wordt er aan de kiezers overgelaten…

Uiteraard volstaan regels niet om een eerlijk beeld te krijgen in de media en de beste manier om een nieuwe formatie echt bekend te maken, is door die formatie aan de basis uit te bouwen. Maar de schandalige houding die de VRT inneemt tegenover CAP en de weigering om deze formatie in de Stemtest op te nemen, tart alles.

Dat de verkiezingen er aan zitten te komen, wordt ook duidelijk op het beeldscherm. Wie dacht dat de politici naar de studio’s trokken voor diepgaande debatten komt echter bedrogen uit. In de ‘Debby en Nancy’-show op Eén zaten Yves Leterme en Johan Vande Lanotte afgelopen weekend wat te keuvelen over wie ze op een verlaten eiland zouden toelaten.

Uit deze verkiezingsstunt kunnen we onthouden dat Leterme aan Vande Lanotte toegeeft als die liever 20 jaargangen van het blootblad Playboy zou meenemen dan de Bijbel. Vande Lanotte gaf dan weer toe aan Leterme als die liever de paus op een verlaten eiland zou aanvaarden dan Fidel Castro. Wie nu nog niet weet op wie te stemmen, kunnen we geen ongelijk geven.

Tijdens de uitzending kwamen we politiek gezien niets te weten, maar daar ging het natuurlijk niet om. Bij gebrek aan fundamentele politieke meningsverschillen tussen de traditionele politici, is het logisch dat er meer aandacht is voor “de mens achter de politicus”. Wat heeft Leterme met zijn geit? Kiest Vande Lanotte voor Inge Vervotte of Freya Van Den Bossche? Dat soort discussiepunten moet aangename televisie opleveren en het levert de politici in kwestie een uitzonderlijke zendtijd aan.

Leterme en Vande Lanotte proberen beide een profiel aan te meten van degelijke bestuurders die zich op ernstige wijze met het staatsbelang bezig houden. We wisten natuurlijk al langer dan vandaag dat imago voor traditionele politici belangrijker is dan de inhoud. Dat werd nu nogmaals bevestigd.

Wat doe je als politicus als je eigenlijk weinig te zeggen hebt aan de meerderheid van de bevolking (tenzij dat ze zullen moeten besparen)? Dan probeer je een reddingsboei te vinden in de media. In een show optreden en daar wat de clown uithangen, is altijd goed voor het imago. Dat moeten Yves Leterme en Johan Vande Lanotte hebben gedacht toen ze deelnamen aan de ‘Debby en Nancy’-show. Let op: geen kwaad woord over Debby en Nancy hoor. Maar Yves en Johan stonden er wat ons betreft toch met hun broek op de enkels te genieten van de media-aandacht en de prime time TV-kijkers.

Hoog tijd voor een andere politiek!

In De Morgen staat vandaag een standpunt over de betoging van vorige zaterdag. De teneur van het artikel wordt samengevat in het besluit: “Twee weken na het uitbreken van het sociale drama bij VW-Vorst lijkt de solidariteit in de rest van de samenleving ver te zoeken”. Vreemde conclusie na een optocht met 25.000 aanwezigen…

DM-journalist Johan Corthouts stelt dat de opkomst van de betoging een tegenvaller was. Aanvankelijk was er sprake van mogelijk 30.000 tot 50.000 betogers, terwijl het er uiteindelijk iets minder waren. Volgens de vakbonden 25.000, volgens de politie 15.000. Volgens Corthouts ging het om de arbeiders van VW-Vorst, toeleveranciers en andere metaalbedrijven.

Het is nogal gemakkelijk om te stellen dat er geen sprake was van sectoroverschrijdende solidariteit door te verwijzen naar het aantal betogers. De dagen voor de betoging werd heel hard campagne gevoerd tegen de betoging. De VW-directie trok zelfs naar de premier om met vage beloftes “positief” nieuws te kunnen brengen.

De regering was maar al te bereid om direct al toegevingen te doen aan de directie en alles in het werk te stellen om te besparen op onze lonen. Daarnaast werd gesteld dat de ontslagen arbeiders onmiddellijk terug aan de slag zouden kunnen bij andere bedrijven.

In De Morgen stelt Corthouts terecht dat dit allemaal onzeker is: de komst van de Audi A1 staat niet vast (net zomin als de verkoopcijfers van dat model), alternatieve jobs die aangeboden worden zijn ook niet zeker (en bovendien dreigt sowieso een loonsvermindering, van de Ford-arbeiders die na het ontslag in 2003 werk vonden, moet 81% het met een lager loon doen). Bovendien leiden alternatieve jobs enkel naar een verplaatsing van het probleem: andere arbeiders maken dan geen kans op die jobs en blijven langer in de werkloosheid zitten.

Het is dus duidelijk dat de toekomst van de arbeiders van VW-Vorst en de toeleveranciers onzeker blijft. Het is belangrijk om de eenzijdig positieve berichtgeving in de media te doorprikken, maar wat dat betreft moeten we ook niet bepaald op De Morgen rekenen. Zaterdag nog titelde deze krant “Drieduizend werknemers blijven in Vorst om Audi A1 te bouwen.” Dat klinkt al helemaal anders dan wat Corthouts nu schrijft.

Ondanks de actieve demobilisatie, was er een sterke aanwezigheid op de betoging. Het klopt dat er meer kon uitgehaald worden met een betere campagne gedragen door alle geledingen van de vakbonden, maar op een zaterdagochtend 25.000 betogers op de been krijgen is zeker niet slecht. Er waren delegaties uit alle sectoren uit heel het land. De solidariteit was er dus wel degelijk.