Category: Media

De Europese actiedag van 14 november heeft in ons land niet zijn volledige potentieel benut. Ondanks de enorme woede en verontwaardiging die aanwezig is tegenover het Europees besparingsbeleid dat ons steeds dieper in crisis stort, werd er onvoldoende geïnformeerd en gemobiliseerd vanuit de vakbondsleiding om dit ongenoegen ook te kanaliseren. Toch waren er verschillende succesvolle solidariteitsacties, betogingen en stakingen in ons land. Reden genoeg voor de gevestigde media om nog maar eens hun anti-stakerspropaganda boven te halen en nieuwe pogingen te doen om communautaire verdeeldheid te zaaien onder de werkende bevolking.

Artikel door Jarmo Van Regemorter uit de december/januari-editie van ‘De Linkse Socialist’

Verdeel-en-heers

Alle gevestigde kranten en televisiejournaals konden er maar niet genoeg de nadruk op leggen dat het verschil in stakingen tussen Franstalig en Nederlandstalig België wel zeer groot was. De Gazet van Antwerpen ging zelfs zover om een edito te schrijven onder de titel “De FGTB heeft hier niets te zoeken.” Daarin zegt Paul Geudens dat “Waalse” stakingen moeten stoppen aan de grens, in dit geval de taalgrens (die Geudens wellicht liefst zou omgevormd zien tot een landsgrens). Alsof de Europese besparingsmaatregelen en de komende begroting enkel de Waalse arbeiders zullen treffen en er in Vlaanderen dus geen nood is om zich hiertegen te verzetten. Paul Geudens vraagt zich af waarom de Vlaamse ondernemer én werknemer het slachtoffer moeten worden van een “stakingsgeil” syndicaat in het zuiden van het land.

Dit is een typisch voorbeeld van een retoriek die erop gericht is te verdelen om te heersen. Vlaamse ondernemers en werknemers worden in één adem genoemd als gemeenschappelijke vijand van de Franstalige arbeidersklasse. Wie een blik werpt op de begroting van de regering-Di Rupo, zal al snel merken dat het conflict zich niet langs die lijnen moet ontwikkelen. Daarin worden immers de rijken en de grote bedrijven – of ze nu Vlaams, Brussels of Waals zijn – allemaal samen gespaard en de werknemers – eveneens Vlaams, Brussels én Waals – allemaal samen aangevallen. Het zou een grote vergissing zijn om de zaken voor te stellen als een Vlaamse homogene groep die tegengestelde belangen heeft aan de Franstalige homogene groep; hoewel Franstalige en Vlaamse arbeiders tegen elkaar opgezet worden, zijn het integendeel de Belgische en Europese ondernemers en hun politici die aanval na aanval op ons allemaal organiseren.

Kwaliteitsmedia?

In de zogenaamde kwaliteitspers was het al niet veel beter. Ook De Morgen en De Standaard beperkten zich tot een rondje vakbondsbashing en deden er alles aan om zogenaamde communautaire tegenstellingen in de verf te zetten. Stakende arbeiders en deelnemers aan solidariteitsacties werden in geen enkele krant aan het woord gelaten! We kregen enkel de afgezaagde en tot in den treure herhaalde argumenten te horen van verbitterde werkgeversorganisaties, rechtse eindredacties en misnoegde middenstanders. In De Morgen schreef Hugo Camps dat het schandalig is om te staken omdat de situatie in Griekenland en Spanje nog veel erger is. Vindt hij dan dat wij ook eerst moeten wachten tot we zover staan voor we in verzet moeten komen?

Wie wilde weten waarom er gestaakt werd en hoe de sfeer aan de piketten was, kon daar in de traditionele media helemaal niets over terugvinden. Het hele verhaal werd integendeel nog gekoppeld aan een opnieuw in vraag stellen van het stakingsrecht door SP.a: zij vinden dat ‘wilde stakingen’ aan banden moeten gelegd worden en vergeten daarbij dat staken een democratisch recht van werknemers is, niet van vakbonden.

Eigen media nodig

Tegenover deze giftige stroom van rechtse propaganda moeten we ons wapenen. In het zicht van de komende samenvallende verkiezingen in 2014, zal de rechtse propaganda en het zaaien van verdeeldheid door traditionele media niet verminderen; integendeel. We mogen ons daaraan niet laten vangen. Het opbouwen van een krachtig verzet tegen de bloeddorstige besparingen die ons te wachten staan, is een dringende noodzaak. Om dat tot een goed einde te brengen, zullen we niet alleen een eigen politiek instrument voor de werkende bevolking, maar ook eigen media moeten hebben.

De Linkse Socialist brengt iedere maand artikels, verslagen en interviews die wel vanuit het standpunt van de gewone bevolking spreken; het is een maandblad dat aan de kant van de arbeiders staat, en niet aan de kant van de Europese en Belgische burgerij, zoals de traditionele kranten. Steun het verder uitbouwen en verspreiden van onze eigen media en neem een abonnement!

Men wil ons laten geloven dat de gevestigde media objectieve informatie brengen. Die ‘objectiviteit’ is van twijfelachtig allooi. De staking van 30 januari bood daar nog eens een mooi voorbeeld van. Alle gevestigde media waren het eens: dit was een zinloze staking die enkel tot ongemak leidde en de crisis nog erger zou maken. De stakers zelf kwamen amper aan het woord.

Artikel door Daphné (Luik) uit de maarteditie van ‘De Linkse Socialist’

[box type=”shadow” align=”alignright” width=”100″]

‘Leven in mediastan’

Ook langs Nederlandstalige kant verscheen een interessant overzicht van hoe de media met de staking van 30 januari omgingen. Syndicalist Sven Naessens bundelde zijn bevindingen in een brochure ‘Leven in mediastan’. De pdf van deze brochure is vrij toegankelijk.

PDF van ‘Leven in mediastan’
[/box]

Langs Franstalige kant werd hierna op eenzelfde elan voortgegaan. Le Soir publiceerde een reeks over de “taboes van de Belgen”. Op 6 februari titelde de krant als onderdeel van deze reeks: “De werklozen zijn profiteurs”. De inhoud van het stuk kwam niet veel verder dan de titel, alle werklozen werden afgedaan als rijke luieriken die niet willen werken. Als illustratie bij het artikel stond een cartoon van een bruin gebrande werkloze in een Rolls Royce, sigaar in de mond, die van de RVA terug komt en meteen zijn volgende vakantie boekt. Het doel van dergelijke beeldvorming is duidelijk: het verdelen van de 99% van de bevolking.

In het artikel werd een voorbeeld gegeven van een gezin van werklozen dat 2.500 euro per maand zou krijgen. Dat werd gekoppeld aan de stelling dat de sociale fraude in 2010 goed was voor maar liefst 100 miljoen euro. Zelfs indien dat cijfer klopt, verbleekt het naast de fiscale fraude die in ons land wordt geschat op 16 tot 30 miljard euro per jaar. Dat scheelt een paar nulletjes, maar blijkbaar niet genoeg om door Le Soir uit de taboesfeer te worden gehaald.

De afgelopen maanden waren er meerdere herstructureringen bij mediabedrijven. Bij Belga verdwenen eind vorig jaar negen jobs en bij Concentra 25 (16 bij Gazet van Antwerpen en 9 bij Het Belang van Limburg). Ook bij de Franstalige media was er jobverlies. De overblijvende journalisten moeten met minder mensen evenveel artikels publiceren. Dit betekent een grotere werkdruk en minder tijd om zaken te bestuderen of informatie te analyseren. Hierdoor is de kwaliteit van de informatie steeds beperkter en is er meer ruimte voor kwakkels.

Midden februari kregen we daar nog enkele voorbeelden van. De Standaard titelde op 13 februari op haar voorpagina: “Moordenaar Kitty krijgt invaliditeitsuitkering”. Een dag later volgde op een binnenpagina een kleine rechtzetting: dit nieuws klopte niet. De bron, N-VA Kamerlid Nadia Sminate, had de foute informatie zelf uit een andere krant. De Tijd stelde op 8 februari op haar voorpagina dat het tijdskrediet de gemeenschap op tien jaar tijd 24 keer meer kost. Een dag later volgde, op een binnenpagina in een klein stukje, een rechtzetting: het cijfer klopte niet omdat een fout was gemaakt bij de omrekening naar de euro.

De grote mediagroepen in ons land zijn quasi volledig in handen van figuren die nauw verbonden zijn met de grote industriële en financiële groepen. Zo wordt de raad van bestuur van de groep Corelio, van onder meer De Standaard, voorgezeten door Thomas Leysen. Die was voorheen voorzitter van het Verbond van Belgische Ondernemingen. Ook De Morgen is in handen van een groep rond een grote ondernemer, Christian Van Thillo. Hoe kunnen we verwachten dat dergelijke media zouden ingaan tegen de belangen van hun broodheren? De publieke omroepen worden gedomineerd door een politieke raad van bestuur waarin de neoliberale politici erover waken dat het eenheidsdenken niet wordt doorbroken.

Tegenover de patronale greep op de media hebben we nood aan onze eigen media. Dat is een van de redenen waarom we deze krant en onze website uitbrengen. Steun ons daarin, neem een abonnement of plaats naar aanleiding van 1 mei een strijdbare groet in ons blad in het kader van onze traditionele ‘meigroeten’.

Zondagochtend trokken een vijftigtal syndicalisten en activisten na een oproep van het Actiecomité Europa naar de lokalen van de Franstalige openbare zender RTBF om te protesteren tegen de wijze waarop de staking in de media werd afgebroken. Voor, tijdens en na de staking waren alle gevestigde media het roerend eens: de staking was een fout, was niet nuttig en zou toch niets opleveren.

Verslag en foto’s door Nico M (Brussel)

De regering houdt vast aan de essentie van de aanvallen, maar voerde in de dagen na de algemene staking toch enkele aanpassingen door. Dat maakt op zich duidelijk dat de staking wel degelijk iets heeft opgeleverd. Het toont meteen op welke manier we de regering tot toegevingen kunnen dwingen: door in de bedrijven en op straat actie te voeren en de economie stil te leggen.

De algemene staking maakte ook duidelijk wat de rol van de gevestigde media is. In sociale conflicten verdedigen die media de neoliberale politiek van de traditionele partijen die ten dienste van het patronaat, de aandeelhouders en de rijken staan.

De actie zondag protesteerde ook tegen de schandalige karikatuur van werklozen in de krant Le Soir. Die krant publiceerde een dossier onder de titel “Werklozen zijn profiteurs”. Op de actie werd geprotesteerd tegen het feit dat werklozen als fraudeurs of profiteurs worden bestempeld, terwijl ze vaak amper kunnen rondkomen.

Tijdens de algemene staking werd duidelijk welk vacuüm er ook op mediavlak is. De grote groepen die de dagbladen controleren, hebben de media grotendeels in handen en gebruiken deze positie om de ideologie van de heersende klasse te verspreiden. Er is nood aan een eigen media, massamedia die zich bewust aan de kant van de arbeiders, de jongeren en hun gezinnen plaatsen en die ingaan tegen het heersende discours. We nodigen de lezers van deze site ook uit om een abonnement te nemen op ons maandblad ‘De Linkse Socialist’, een maandblad dat wel aan de kant van de arbeiders en hun strijd staat.

Artikel uit de zomereditie van ‘De Linkse Socialist’

Bij zowat iedere staking bij het openbaar vervoer is het opnieuw prijs: de media halen uit naar de stakers die de reizigers zouden “gijzelen” of toch minstens “pesten”. Deze benadering in de media is dezelfde langs beide kanten van de taalgrens, bij een staking van het personeel van de TEC (tegenhanger van De Lijn) stelde de krant La Meuse dat werd gestaakt omdat de chauffeurs dat leuk vinden.

In geen enkele berichtgeving komt aan bod wat de problemen zijn die aan de basis van de acties liggen. Het gebrek aan noemenswaardige repliek vanwege de vakbonden zorgt ervoor dat ook steeds meer reizigers met de dominante retoriek in de media mee zijn. Dat leidt tot verwarring of oproepen om acties te voeren die de reizigers geen “pijn” doen.

Wij denken dat het noodzakelijk is dat de vakbonden weerwoord bieden en duidelijk maken waarom het personeel en de reizigers dezelfde belangen hebben tegenover directies en regeringen die korte termijn winst willen maken in de plaats van openbare diensten aan te bieden.

Het afschaffen van treinen en het sluiten van loketten en stopplaatsen zijn onderdelen van het beleid van de directie waarmee niet alleen de reizigers maar ook het personeel worden gepest. Zowel bij de NMBS als bij De Lijn doet de directie er alles aan om het pesten zo efficiënt mogelijk te organiseren: de uitgaven voor consultants nemen een ongeziene omvang aan.

Het idee van acties als een betaalstaking (waarbij reizigers niet betalen) heeft beperkingen. De directie kan dit tegen het personeel gebruiken, het blijft immers een individuele actie van een chauffeur of de loketbediende en treinbegeleider die kan worden geïnterpreteerd als werkweigering of zelfs diefstal. Door het grote aantal abonnementen is het effect bovendien beperkt. Tenslotte voelt de directie niet de druk van buitenaf wegens het wegvallen van een deel van het openbaar transport.

Wat wel moet worden aangepakt, is de groeiende tendens van bedrijven om werknemers die als gevolg van een stakingsactie niet op hun werk geraken te verplichten om een dag verlof te nemen. Afwezigheid als gevolg van een staking elders, zou algemeen als geval van “overmacht” moeten worden erkend en bijgevolg als betaalde werkdag gelden, zelfs indien de betrokkene niet op zijn werk geraakt. Dat zou een onderdeel van een vakbondscampagne voor het stakingsrecht moeten vormen.

Daarnaast is er nood aan een campagne om het personeel en de reizigers te informeren en te mobiliseren tegen alle aanvallen op de dienstverlening. Dat omvat ook het gebrekkig materieel en de arbeidsomstandigheden van het personeel. Gemotiveerd personeel dat met degelijk materieel een degelijke dienstverlening kan aanbieden, dat is wat ons vandaag ontzegd wordt door de marktlogica van directies en regeringen.

Overgenomen vanop libreparcours.blogspot.com

De media zijn spoormannen, en meer algemeen de arbeidersbeweging, weinig genegen. Dit valt des te meer op tijdens een sociaal conflict. Er wordt nauwelijks bericht over de problemen die aan de basis liggen. In extreme gevallen brengt men veredelde verkeersinformatie. Aan een hoog tempo spuit de pers weinig gefundeerde kritiek. Dat de burgerlijke pers zelden de kant kiest van arbeiders in strijd is natuurlijk niet nieuw. Alleen gebeurt dit onder een aura van ‘onafhankelijkheid’ en gaat het er in als zoete koek. En dit zonder noemenswaardige repliek. We beschikken niet meer over een volwaardige arbeiderspers. Hoog tijd dat de vakbonden de handschoen opnemen en iedere verbale aanval van weerwoord dienen.

De Standaard becijferde op 23 mei 2011 dat de spoorwegen elke Belg maandelijks 25 euro kosten. De loonlastenverlagingen die de afgelopen jaren werden toegekend, kosten elke Belg maandelijks bijna 100 euro. In tegenstelling tot de overheidsdotatie aan de NMBS staat hier niets tegenover, zelfs geen bijkomende tewerkstelling. De Standaard gaat hierbij volledig voorbij aan het feit dat dit geen discussie is over geld, maar over hoe we als maatschappij het transport van zowel reizigers als goederen organiseren. Het spoor is daarbij een evidente keuze. De NMBS vervoert jaarlijks 210 miljoen reizigers. De ‘publieke’ organisatie van het verspreid vervoer alleen al houdt dagelijks 80.000 vrachtwagens van de baan. Dit komt evenwel steeds meer onder druk te staan. Sinds de liberalisering wordt het vrachtvervoer per spoor bestempeld als een louter commerciële activiteit waar geen overheidsmiddelen meer tegenover staan.

Daarnaast vond de auteur Bart Brinckman het nodig te beweren dat we reizigers ‘pesten’. We nemen het net op voor de reizigers als we ons verzetten tegen het besparingsplan bij Mobility. Onze belangen liggen erg dicht bij die van de reizigers. Brinckman staat maar achter het stakingsrecht zolang we er geen beroep op doen. Hij haalt ook enkele clichés aan. Ons statuut zou verouderd zijn, op wat dat dan wel zou moeten betekenen, gaat hij niet in. We zouden bij de minste oprisping staken, terwijl er gezien de omstandigheden net weinig gestaakt wordt. Van de term ‘gijzelen’ blijven we dit keer gespaard, maar aan ‘saboteren’ ontsnappen we niet. Dat terwijl de goodwill van het personeel de boel net overeind houdt, ondanks alles.

De Morgen ‘berekende’ op 24 mei 2011 dat het spoorwegpersoneel “elke drie weken staakt”. Verderop in het artikel wordt duidelijk dat het slechts gaat om een gemiddelde, maar de toon is gezet. In 2010 ging het spoor slechts één keer volledig plat. De andere keren ging het veelal om lokale of spontane acties. Er wordt compleet voorbij gegaan aan de al jaren aanslepende problemen die aan de basis van deze acties liggen. Andere stakingen kwamen er na regelrechte aanvallen op personeel en reizigers. Er werd bijvoorbeeld actie gevoerd tegen de afbouw van de loketten en de toeslag op internationale biljetten. Sinds de liberalisering wordt het internationale reizigersverkeer beschouwd als een commerciële activiteit en in die redenering moet men betalen voor de ‘service’ aan een loket. Als we actie voeren tegen het gebrek aan investeringen in veiligheid en voor het automatische remsysteem ETCS hebben ook reizigers daar baat bij.

Zoals bij elke actie hamert De Morgen erop dat we de reizigers treffen. Gelukkig krijgt Jos Digneffe even de kans erop te wijzen dat de hinder groter zal zijn als de directie haar plannen doorvoert. Dit door de afbouw van service: afschaffen van treinen en het sluiten van loketten en stopplaatsen.

De reportage over het aantal ziektedagen bij De Lijn in De Standaard van 24 mei 2011 was een verademing. Hierin kreeg het personeel de kans (anoniem) te reageren op het verwijt op jaarbasis gemiddeld 18 dagen ‘ziek’ te zijn. De besparing van 2010 hield o.a. een aanwervingsstop in, 300 chauffeurs werden niet vervangen. Hierdoor kan het personeel in de provincies Vlaams Brabant en Oost Vlaanderen moeilijk verlof opnemen. De werkdruk nam dus toe, ook al door het gebrek aan pauzes door de vertragingen in het drukke verkeer. Ook agressies trekken het cijfer omhoog. Vele chauffeurs hebben rugklachten, wat vaak een langdurig herstel betekent. Een chauffeur die medisch afgekeurd wordt, blijft tot hij gereclasseerd is ‘ziek’. Bij inname van bepaalde medicatie, zoals slaapmiddelen, is rijden verboden.

We roepen de vakbonden op om werk te maken van het vertolken van het standpunt van het personeel in de pers. Een eerste suggestie: duidelijk maken dat wanbeheer en legale diefstal van publieke middelen aan de basis liggen van de verliezen van de NMBS Groep. Het kan toch niet onmogelijk zijn om hier iemand voltijds op te zetten?

Artikel door Jarmo (Antwerpen)

De politieke berichtgeving in de traditionele media laat ons toe om quasi dagelijks de bestelling van Bart De Wever in frituur “Het Draakske” te volgen of om mee te zijn met de zwemgewoonten van Elio Di Rupo. Dat zou op zich nog onschuldig kunnen zijn als er ook inhoudelijke berichtgeving en politieke analyses aangeboden werden. Maar daar kun je lang naar zoeken in de Belgische kranten en nieuwsuitzendingen.

Alle media brachten tot in den treure de persoonlijke vete tussen De Wever en Di Rupo en ieder element in hun persoonlijke contact werd uitvergroot. Tegelijk was het zoeken om informatie te vinden over de ideeën die achter de voorstellen van de verschillende partijen zitten. Inhoudelijke analyses en commentaren moeten steeds meer wijken voor berichtgeving over de verwijten die in het rond vliegen.

Wellicht horen we amper iets over de inhoudelijke voorstellen omdat alle traditionele partijen het eens zijn over het voeren van een besparingsbeleid, de nuances moeten eerder worden gezocht in het ritme van deze besparingen en de niveau’s waar ze worden doorgevoerd. De neoliberale consensus onder de traditionele partijen is ook aanwezig in de media en dat komt de politici goed uit. Het biedt hen de ruimte om zich volledig te concentreren op hun imago met De Wever in de rol van de man die voet bij stuk houdt. Dat imago is immers de beste voorbereiding op een nieuwe verkiezingsoverwinning. Met het beschrijven van de voorstellen voor de grootste besparingsronde in decennia zal niet veel electoraal voordeel te rapen vallen.

Eenzijdige berichtgeving is iets wat alle syndicalisten kennen. Bij de actiedag tegen het IPA op 4 maart was er bijna enkel aandacht voor de “hinder” die werd veroorzaakt bij de paar tientallen shoppers die twee uur lang niet in de geblokkeerde winkels op de Antwerpse Meir binnen raakten. Dat volstond voor de kranten en nieuwsuitzendingen om de actie te verwerpen en als onverantwoord te bestempelen. Hetzelfde met de betoging van 24 maart: alle aandacht ging naar de “verkeershinder” en het parkoers van de betoging kreeg meer aandacht dan de eisen van de betogers.

De media kiezen steeds een kant. Ze verdedigen de traditionele partijen en het patronaat in de aanvallen op de werkende bevolking. Daartoe wordt niet geaarzeld om in de plaats van genuanceerde berichtgeving te gaan voor tendentieuze propaganda.

Wij zijn het daar niet mee eens en willen dat ook werkende mensen een stem hebben in de media. Maar daartoe moeten we aan eigen media werken. Dit maandblad is daar een onderdeel van. Het stelt ons in staat om een tegengif te bieden tegen de stroom van desinformatie waarmee we dagelijks geconfronteerd worden.

Over de humor van de groep Neveneffecten lopen de meningen zoals bij ieder komisch programma uiteen. Maar in het nieuwe programma ‘Basta’ op één werden wel een aantal politiek relevante punten gemaakt. De vier ‘neveneffecten’ slaagden er in om een verzonnen nieuwsitem bovenaan de kranten en nieuwssites te krijgen. De boodschap is duidelijk: geloof niet zomaar wat de traditionele media u voorschotelen!

Op de dag van de voorlaatste verkiezingen twee jaar geleden besloten de ‘neveneffecten’ een test te doen met de media. Ze produceerden een totaal van de pot gerukt persbericht over hoe lang de kiezers in het kieshokje verbleven. Er werd een niet-bestaand onderzoeksbureau in het leven geroepen en de cijfers werden ter plekke verzonnen: we deden er 1,8 keer zo lang over als bij vorige verkiezingen en vrouwen bleven langer in het stemhokje dan mannen. Er werd een pittig feitje aan toegevoegd: een vrouw deed er maar liefst 14 minuten over om te stemmen.

De reacties van de media waren overweldigend. Het persbericht werd overal opgenomen als groot nieuws, de fictieve bejaarde vrouw die 14 minuten lang twijfelde in het kieshokje haalde zelfs de voorpagina van ‘Het Laatste Nieuws’. Het bericht op zich haalde zowat alle media, inclusief de zogenaamde ‘kwaliteitsmedia’.

Het programma ‘Basta’ liet hierover Nick Davies aan het woord. Davies is journalist bij The Guardian en auteur van het boek ‘Flat Earth News’ (in het Nederlands vertaald als ‘Gebakken Lucht’, lees hier een recensie van dit boek op onze site). Die stelde dat journalisten omwille van de tijdsdruk amper nog enige bronnen controleren. Hierdoor staan de traditionele media vol halve waarheden en hele leugens, als het maar goed gebracht wordt.

Dat werd bevestigd door het onderzoek van de ‘Neveneffecten’. Die slaagden er in de media berichten te laten overnemen die totaal verzonnen waren. Van de tijd dat we in het kieshokje over het verband tussen seksuele activiteiten en kiesgedrag. Deze laatste ‘studie’ werd ontmaskerd in de media. Maar bij de laatste verkiezingen, vorig jaar, haalden de Neveneffecten al opnieuw de media met een verzonnen bericht over het feit dat kledingkeuze het stemgedrag zou verraden.

De reacties op de mediakritiek klonken een pak minder luid dan de valse berichtgeving die werd overgenomen. Wat vonden de kranten van ‘Basta’? De Morgen hield het op de vaststelling dat de wijze waarop Mobistar werd beetgenomen "hilarisch" was…

Opvallend is dat het zo lang duurde vooraleer de valse berichten werden ontmaskerd. Eveneens opvallend is de vaststelling dat inhoudsloze fait divers zonder enig probleem de media halen, terwijl pakweg persberichten van een partij als LSP als niet relevant worden beschouwd door dezelfde media. ‘Een socialistisch antwoord op de crisis? Geef ons liever nietszeggende cijfers met een vleugje seks. Dat verkoopt beter.’ Dat is de inhoud van de traditionele media vandaag. Alleszins maakt deze stunt duidelijk waarom er nood is aan onze eigen alternatieve media waar wel de tijd wordt genomen om kritische standpunten in te nemen.

Hieronder een uittreksel uit het programma dat maandagavond werd uitgezonden.

Vraag van de maand

Wat doorgaans als “links” wordt beschouwd, haalt in de verkiezingen in Vlaanderen nog met moeite 20%. Dit doet verschillende commentatoren besluiten dat de Vlaming nu eenmaal rechts, conservatief en Vlaamsgezind is.

Er wordt van uit gegaan dat electorale steun voor partijen ook betekent dat het programma van die partijen wordt gesteund. Dat is alleszins niet het geval voor de 13% kiezers van N-VA die aangeven dat ze terugwillen naar een unitair België. Bij de verkiezingen van 2009 waren de belangrijkste thema’s die het stemgedrag bepaalden: de financiële crisis (32%), sociale zekerheid (23%) en werkloosheid (11%). Voor slechts 8% was de staatshervorming het belangrijkste thema. Langs Franstalige kant duiken dezelfde thema’s op: financiële crisis (39%), sociale zekerheid (14%) en werkloosheid (14%). Slechts 27% van de N-VA kiezers vond de staatshervorming een belangrijk thema, onder de kiezers van VB en LDD bedraagt dat amper 6%. (1) De bekommernissen onder bredere lagen van de bevolking zijn dezelfde in de verschillende delen van het land.

Na dertig jaar besparingspolitiek is de autoriteit van de kapitalistische instellingen ondermijnd, ook die van de politieke instrumenten. Dat heeft geleid tot een zoektocht naar alternatieven met een grotere electorale onstabiliteit. Er was een opmars van de VLD en het Vlaams Belang. Op bepaalde ogenblikken ook van Groen en Lijst-Dedecker. Waar het Vlaams Belang in 2004 nog goed was voor 24%, strandt de partij in de peilingen nu onder de 10%. LDD zou vandaag nog niet in de buurt van de kiesdrempel komen, maar was volgens peilingen begin 2009 nog de tweede partij met 16,6%. In diezelfde peiling begin 2009 sprong N-VA net boven de kiesdrempel.

Het klopt dat de zogenaamde “linkse” partijen amper aan bod komen. Dat heeft vooral te maken met het feit dat SP.a en Groen zich niet bepaald links of strijdbaar opstellen. Vandaag stappen ze volledig mee in de positie van De Wever en de N-VA, waarom dan niet meteen voor het origineel stemmen? Waar maakt de officiële linkerzijde nog een verschil? Van wanneer dateert hun laatste ideologische stuiptrekking die niet van neoliberale inslag was? Links is niet meer links en dat biedt meer ruimte aan rechts.

Het verschil tussen Vlaanderen en Wallonië en Brussel is niet toe te schrijven aan “culturele” verschillen met een “verrechtsing” in Vlaanderen. Vlaanderen onderscheidt zich niet zozeer door een opmars van rechts maar wel door de zwakte van links. De media spelen daar natuurlijk op in waardoor een rechts neoliberaal standpunt de norm wordt. Dit is vooral een ontwikkeling aan de top van de samenleving. Onder bredere lagen wordt vooral wakker gelegen van de crisis, de sociale zekerheid en de werkloosheid. En daar heeft rechts geen antwoorden op.

(1) Cijfers uit “De stemmen van het volk. Een analyse van het kiesgedag in Vlaanderen en Wallonië op 7 juni 2009”. Door Kris Deschouwer, Pascal Delwit, Marc Hooghe, Stefaan Walgrave

De standpunten van Paul Geudens in Gazet van Antwerpen blinken al enige tijd uit door hun wel bijzonder onkritische benadering van Bart De Wever. Al maandenlang kan Geudens niet genoeg krijgen van zijn grote held. Wie een kritisch geluid laat horen, wordt meteen met de vinger gewezen. Een voorzichtige en erg late reactie van Rudy De Leeuw (ABVV) was voldoende om hem de raad te geven naar China of Noord-Korea te verhuizen.

Het ABVV heeft lange tijd niets gezegd over de regeringsvorming en ook op het programma van N-VA kwam er amper enig antwoord. Nochtans werd daarin een harde patronale agenda verdedigd, een agenda waarmee een meerderheid van de bevolking het niet bepaald beter zal hebben. Een afbouw van de sociale zekerheid zal in alle delen van het land negatieve gevolgen hebben voor de arbeiders en hun gezinnen.

Toch bleef het ABVV zwijgen, wellicht om de politieke “partners” van SP.a en PS niet voor het hoofd te stoten. De Leeuw: “We hebben de politici in alle discretie laten onderhandelen.” De “politieke partners” stappen mee in de logica van de N-VA. De grootste discussiepunten gaan niet over de miljardenbesparing van de komende jaren en al evenmin over de sociale bescherming van de werkenden en uitkeringstrekkers. Daarover zijn de “partners” het blijkbaar eens met N-VA. Hoe een front van SP.a met PS aangevuld met de Groenen dan plots een “links front” zou kunnen worden dat een alternatief biedt op De Wever en co, is ons niet duidelijk. Zelfs De Deyn (BBTK) moest erkennen dat zijn partij “op cruciale momenten De Wever volgt.”

Het ABVV verspreidt nu een folder waarin het asociale karakter van de nota van De Wever wordt uitgelegd. Er wordt zedig gezwegen over de positie van PS en SP.a en de bereidheid van die partijen om grote delen van deze asociale maatregelen te aanvaarden. De vraag naar een politiek verlengstuk voor de syndicale eisen en bekommernissen wordt niet opgelost door enkel naar N-VA uit te halen…

Alleszins was het ABVV-standpunt voor Paul Geudens voldoende om in de Gazet van Antwerpen hard uit te halen naar Rudy De Leeuw. Geudens doet dat weinig subtiel. Hij stelt dat De Leeuw het verkiezingsresultaat niet heeft begrepen en beter zou zwijgen. Enkel De Wever mag spreken, als het van Geudens afhangt. En Vlaamse partijen oproepen om “met de Franstaligen te collaboreren” kan al helemaal niet. Met termen als “collaboreren” haalt Geudens de oorlogsretoriek terug boven. Dat wordt aangevuld met een vleugje Koude Oorlog retoriek. De Leeuw krijgt de raad mee “te verhuizen naar Noord-Korea of China. Daar kan hij zijn ideologische en autocratische lusten botvieren.” Waarom Geudens schrijft dat “De Leeuw natuurlijk standpunten mag verdedigen die hij meent te moeten verdedigen”, is ons niet duidelijk. Als De Leeuw een standpunt inneemt, moet hij immers meteen gedeporteerd worden naar China…

Verzet tegen de asociale agenda van N-VA en andere neoliberalen wordt door Geudens gelijk gesteld met “dromen en ijveren voor een terugkeer naar het unitaire België van de 19de eeuw waar het Nederlands officieel niet bestond.” Dat is een platte leugen om de echte discussie uit de weg te gaan: wat willen we met onze sociale zekerheid, hoe antwoorden we op de crisis, wat doen we tegen de hoge werkloosheid? Voor Geudens is dat misschien niet belangrijk, maar bij iedere verkiezing de afgelopen jaren waren dat wel de thema’s die door de kiezers werden aangegeven als de belangrijkste.

Het ABVV moet antwoorden naar voor brengen rond die thema’s en moet zich verzetten tegen de besparingsmachine die door N-VA op gang wordt getrokken en waarin De Wever kan rekenen op de steun van zowel PS, SP.a als Ecolo en Groen. Dit zal niet gebeuren met illusies in Gennez en Di Rupo, maar door onverwijld en onverkort een informatie- en mobilisatiecampagne op te starten om de levensstandaard van de werkenden en hun gezinnen te verdedigen tegenover de pogingen van de kapitalisten, speculanten en hun politieke vertegenwoordigers om ons voor hun crisis te laten betalen.

LSP bracht deze week de eerste editie van haar vernieuwd maandblad uit, voortaan met de naam “Linkse Socialist” en “Lutte Socialiste”. LSP neemt een bewuste beslissing om in tijden van internet en verschraling van de media net een andere richting uit te gaan met het uitbreiden van haar papieren krant tot 16 pagina’s en met kleur op voor- en achterpagina. We doen dit niet omdat we persé tegendraads willen zijn, maar wel omdat er meer dan ooit nood is aan media vanuit de arbeidersbeweging.

Artikel door Geert Cool, hoofdredacteur van maandblad De Linkse Socialist

Vandaag beperken de traditionele media zich al ettelijke jaren tot dezelfde neoliberale eenheidsworst. Ruimte voor kritische visies is er amper, nieuwssites beperken zich tot het overnemen van de berichten van persbureaus. Op televisie krijgen we enkel voorgekauwd nieuws te zien dat vooral niet diepgravend mag zijn. De media moeten winst opleveren op de nieuwsmarkt. Intussen wordt probleemloos uitgehaald naar stakers, werklozen, gepensioneerden,… De arbeiders van Bayer hebben dit ondervonden. Toen zij weigerden om een aanval op hun arbeidsomstandigheden en lonen te aanvaarden, werden ze door de traditionele media quasi eensluidend bestempeld als “profiteurs”.

Tegen de stroom van traditionele desinformatie in hebben we nood aan onze eigen media die berichten en analyseren vanuit een actieve betrokkenheid. We kiezen de kant van de arbeiders en hun gezinnen, de meerderheid van de bevolking. We geven ruimte aan verslagen en artikels vanuit de arbeidersbeweging en proberen tegelijk een weg vooruit aan te bieden. De crisis van het kapitalisme leidt tot een groeiende openheid voor socialistische ideeën. Uit een peiling in 27 landen blijkt dat 23% een “ander economisch systeem” verkiest boven het kapitalisme. De openheid voor een socialistisch antwoord op de crisis willen we aangrijpen om uitgebreider te kunnen berichten, ook rond thema‘s en zaken waarvoor er voorheen geen ruimte genoeg was in deze krant.

Naast ons maandblad publiceren we een dagelijks geactualiseerde website, wat mogelijkheden biedt om snel verslagen, informatie en analyses te brengen. Maar we investeren ook in ons maandblad omdat we de discussie op straat willen aangaan met wie strijd voert, zich vragen stelt bij het huidige systeem of sympathie heeft voor een socialistisch alternatief op het kapitalisme.

We hopen dat de vaste lezers deze verbetering van ons maandblad weten te appreciëren, uiteraard loopt hun abonnement gewoon verder. Nieuwe lezers hopen we te overtuigen om vaste lezers te worden door een abonnement te nemen. Dat kan door te kiezen voor een maandelijkse permanente opdracht van 2, 5 (of meer) euro of door 20 euro te storten voor 12 nummers (of 30 euro steun) op 001-3907596-27 met vermelding "abonnement". Met de uitbreiding van ons blad, verhogen we de prijs. Dat is de eerste stijging in 13 jaar en we hopen opnieuw lange tijd dezelfde prijs te kunnen aanhouden. Aarzel niet om zelf mee te werken aan de verdere verbetering van deze krant, contacteer ons via redactie@socialisme.be.