Geert Cool

LSP maakt deel uit van het Committee for a Workers’ International (CWI), een internationale organisatie met afdelingen in meer dan 35 landen op alle continenten.

De noodzaak aan een internationale organisatie komt voort uit de manier waarop het kapitalisme ontwikkeld is. Bij de discussie over de oprichting van de Eerste Internationale stelde Marx dat internationalisme een logisch gevolg is van de creatie van een wereldmarkt onder het kapitalisme. Friedrich Engels schreef reeds in 1847 in zijn "Beginselen van het communisme" hoe een revolutionaire beweging niet tot één land alleen kan beperkt blijven als we verandering willen bekomen.

Zeker in een periode van globalisering geldt dit des te meer. De onderlinge samenhang tussen verschillende bedrijven, landen en continenten is immers nog nooit zo groot geweest. Momenteel wordt de wereldeconomie gedomineerd door 37.000 bedrijven die 1/3 van de totale productiemiddelen ter wereld controleren.

Als we het kapitalisme willen bestrijden, zal dit enkel mogelijk zijn als er wereldwijd iets gedaan wordt tegen de greep van de kapitalisten die internationaal georganiseerd zijn. Daarom moeten ook wij ons internationaal organiseren om een tegenmacht te kunnen opbouwen die in staat is om fundamenteel te breken met het kapitalisme. Bovendien zien we meer en meer hoe gebeurtenissen een internationale impact hebben.

Zo werd op 15 februari 2003 wereldwijd betoogd door miljoenen mensen tegen de oorlogspolitiek van Bush en Blair. Dit leidde er zelfs toe dat in burgerlijke kranten werd gesproken van een nieuwe wereldmacht: de internationale "publieke opinie". Dat is correct tot op zekere hoogte, maar een opinie op zich zal niet volstaan om komaf te maken met het kapitalisme. Het is noodzakelijk dat we de arbeiders en jongeren internationaal organiseren en bewapenen met politieke ideeën en methoden waarmee effectief verandering kan worden afgedwongen.

Het CWI baseert zich op de historische ervaringen van de arbeidersbeweging om er lessen uit te trekken en vanuit dat collectieve geheugen vandaag sterker te staan in het analyseren van de wereldsituatie, om er zo efficiënter in te kunnen tussenkomen. Het volstaat immers niet om de wereldsituatie louter te analyseren, het komt erop aan de wereld te veranderen.

Het CWI bestaat uit nationale afdelingen die samen een politiek project uitwerken. Vandaar zijn er geregeld internationale vergaderingen. Om de 4 jaar is er een wereldcongres met verkozen vertegenwoordigers uit de nationale afdelingen, om discussies te voeren over de wereldsituatie en de werking van het CWI. Op die wereldcongressen wordt een internationale leiding, het Internationaal Uitvoerend Bestuur, verkozen. Die leiding komt jaarlijks samen om een weeklang intensief te discussiëren, wat nadien leidt tot discussies in de verschillende afdelingen en het plannen van onze activiteiten en tussenkomsten.

Met onze internationale organisatie zijn we er in de afgelopen jaren in geslaagd om vanuit een kleine kern afdelingen op te bouwen die in staat zijn om een rol te spelen in bewegingen. We beginnen geleidelijk aan een politieke factor te vormen waarmee gebouwd wordt aan een socialistisch alternatief op de miserie en armoede van het kapitalisme. Sluit aan bij het CWI!

Bij tussentijdse verkiezingen in het district Telegraph Hill in Lewisham behaalde de Socialist Party een belangrijke overwinning. Volgens de eerste cijfers behaalde onze kandidaat, Chris Flood, 590 stemmen en versloeg daarmee Labour die 490 stemmen haalde.

Chris wordt daarmee het vijfde gemeenteraadslid van de Socialist Party, en dat ondanks het meerderheidsstelsel waarbij enkel de grootste partij een gemeenteraadszetel verkozen krijgt bij een verkiezing. In Lewisham vervoegt hij Ian Page van de Socialist Party in de lokale raad.

Eerder merkte Chris op: "De mensen die we bij het deur-aan-deur campagnevoeren spreken, zeggen ons vaak dat ze hun lokale gemeenteraadsleden niet kennen. Zowel nationaal als lokaal, gaat Labour er vanuit dat ze zonder enige inspanning wel op hun stemmen kan rekenen. Veel mensen hebben gezien wat Ian Page als raadslid van de Socialist Party heeft gedaan. Ian Page speelde een leidinggevende rol in de Save Lewisham Housing Campaign waarmee verhinderd werd dat de lokale gemeenteraad 7.500 flats en huizen verkocht."

Volledige resultaat:

• Socialist Party: 590 stemmen (32,7%)
• Labour: 490 (27,2%)
• LEAP (onafhankelijke campagne tegen onderwijsbesparingen): 350 (19,4%)
• Liberal Democrats: 155 (8,6%)
• Tories: 121 (6,7%)
• Greens: 88 (4,9%)

• UKIP: 9 (0,5%)

Conferentie van Britse afdeling van Internationaal Verzet

Mark Desgranges en Ken Douglas

Na de grote anti-Bush betoging in Londen hield International Socialist Resistance (ISR) vorig weekend een nationale conferentie. Meer dan 100 jongeren uit Engeland en Wales bediscussieerden de campagnes voor de komende periode en hoe ISR verder kan opgebouwd worden. Eén van de meest opmerkelijke sprekers op de conferentie was de onafhankelijke socialistische filmmaker Ken Loach (bekend van films als ‘Land and Freedom’).

ISR-organisator Clare James opende de conferentie: "Er waren zes grote nationale betogingen tegen de oorlog en een studentenbetoging tegen de verhoging van het inschrijvingsgeld. Het kapitalisme is enkel geïnteresseerd in de winst en dat gaat ten koste van ons onderwijs, onze levensomstandigheden en onze toekomst. Daarom moeten wij vechten voor onze toekomst."

Denise Dudley uit Melbourne (Australië) bracht verslag uit van de campagnes van Youth against the War in Melbourne waarmee scholierenstakingen werden georganiseerd. Die campagne kreeg de steun van een aantal vakbonden en linkte de strijd tegen de oorlog aan de strijd tegen armoede, werkloosheid en de nood van een alternatief op het kapitalisme.

Op de conferentie waren er veel scholieren en studenten die spraken over de omstandigheden waarin ze actief zijn en leven. Matthew Dobson, een student uit Swansea, vertelde hoe hij voor hij naar de unief ging verteld werd dat hij daar zou leren hoe het er aan toegaat in het echte leven. Hij zei dat dit klopt: studenten moeten schulden maken, jobs aannemen tegen een hongerloon en leven in slechte huisvesting. De studenten zijn terecht woedend tegenover Blair die voor hij aan de macht kwam in 1997 beloofde om van onderwijs een prioriteit te maken, maar sindsdien enkel bespaard heeft. Onder New Labour is het aantal studenten voor het eerst in de geschiedenis gedaald en als de regering haar plannen doorvoert zal studeren aan een top-universiteit ertoe leiden dat de studenten er 4.500 euro schulden voor moeten maken.

Michael Wainwright die actief is aan de Brunel universiteit zei dat de Socialist Students reeds aan meer dan 20 universiteiten actief zijn. Aan Brunel wordt strijd gevoerd om meer boeken en computers ter beschikking te hebben, de universiteit is immers geen top-universiteit waarvoor middelen beschikbaar zijn. In plaats van te investeren in onderwijs, bouwt de universiteit enkel een mogelijks winstgevende cafetaria naast de bibliotheek. Fiona Pashazadeh, een lid van ISR in Brighton, zei dat jongeren steeds langer thuis blijven wonen omdat ze het financieel niet aankunnen om alleen te gaan wonen. Als je 900 euro per maand voor een kleine flat moet betalen, is het niet evident.

Colin Ray uit Sheffield vertelde hoe hij nooit gedacht had dat de acties tegen de oorlog zo groot zouden zijn, hij herinnerde hoe ze in Sheffield vorige winter in de koude campagne voerden voor een scholierenstaking op Dag X. Toen duizenden scholieren effectief in actie kwamen op Dag X was het duidelijk dat het idee van ISR voor die scholierenstakingen opgenomen werd door erg brede lagen van de scholieren. Colin zei: "Wij hadden de ideeën en die werden overgenomen". Hij riep de jongeren op om ook de Socialist Party te vervoegen om een politiek alternatief op het kapitalistisch systeem op te bouwen.

Brian Cahill bracht verslag uit van de campagnes van Socialist Youth in Ierland. Die jongerenbeweging (de Ierse afdeling van Internationaal Verzet) was erg actief in de strijd tegen de gehate huisvuilbelasting waartegen campagne wordt gevoerd. Brian legde uit hoe ook een relatief kleine organisatie een enorme impact kan hebben en dat het daarom belangrijk is om Internationaal Verzet uit te bouwen om ook een dergelijk effect elders te kunnen hebben.

Ken Loach: nood aan een politiek verlengstuk

De onafhankelijke filmmaker en socialist, Ken Loach, bekend van films als ‘Land and Freedom’ (over de Spaanse revolutie) en Sweet Sixteen, was een opvallende spreker op de conferentie. Hij zei dat de conferentie op een belangrijk ogenblik kwam, vlak na de grootste betoging ooit op een weekdag (de betoging tegen de komst van Bush).

Loach zei dat de historische betogingen niet mogen onderschat worden. De media stelde dat de helft van de bevolking Bush zou verwelkomen bij zijn bezoek, maar waar waren deze mensen? Waar waren de mensen met VS-vlaggen om Bush welkom te heten?

Ken Loach benadrukte dat de oorlog enorm veel zaken duidelijk gemaakt heeft, nooit eerder was een imperialistische oorlog zo openlijk imperialistisch. Blair en Gordon Brown zijn leugenaars en de enige oppositie die ze krijgen komt van de anti-oorlogsbeweging.

Betogingen op zich volstaan echter niet. Er is geen enkel perspectief dat New Labour kan hervormd worden. De partij is verbonden met het kapitalisme en de globalisering en de zoektocht naar winst, de goedkoopste arbeid, de goedkoopste grondstoffen en olie. Dat is de drijvende kracht achter het buitenlands beleid van Bush en Blair.

Loach stelde dat er nood is een aan open coalitie met een socialistische kern, waarbij het van cruciaal belang is dat deze gesteund wordt door de vakbonden, een nieuwe partij zal er enkel komen met vakbondssteun.

ISR opbouwen in de scholen, universiteiten en werkplaatsen

Op de ISR-conferentie waren er ook discussies in kleinere groepen. Chaminda Jayanetti uit Lewisham bracht verslag uit van de discussie over racisme en extreem-rechts: "De meerderheid van de stemmen voor de BNP komen voort uit frustratie tegenover het kapitalistisch beleid. De mensen zouden niet openstaan voor racisme als ze in deftige huizen wonen en financiële zekerheid hebben." Op de discussie over onderwijs werd beslist om campagne te voeren tegen de privatiseringsvoorstellen in scholen en jeugdfaciliteiten. Ook werd een resolutie aangenomen die zich uitspreekt tegen de discriminatie van holebi’s.

Een discussie over lage lonen en het opzetten van vakbonden op de werkplaatsen kon op veel enthousiasme rekenen. Veel jongeren doen bijjobs om rond te komen en staan veelal volledig los van de vakbonden. In Australië is er een campagne ‘Unite’ waaraan we meewerken en die gericht is op het introduceren van vakbondsrechten bij precaire jobs in de horeca en andere plaatsen waar het niet evident is om een syndicale werking op te zetten.

Bij de discussie over de opbouw van ISR waren er verslagen uit heel het land. Vanuit Coventry werd gezegd hoe met een lokale nieuwsbrief de leden en sympathisanten meer kunnen betrokken worden. In Bristol worden geregeld kleinere acties gedaan met nadien vergaderingen om zo een bredere laag actief te krijgen. De komende periode willen we het aantal actieve leden versterken door ISR bekend te maken en lokaal actief te zijn.

De conferentie werd afgesloten door Martin Crook uit Nottingham die zei dat de gebeurtenissen van het afgelopen jaar de mythe doorbroken hebben dat jongeren apatisch en passief zouden zijn. Jongeren speelden een belangrijke rol in de anti-oorlogsbeweging met de scholierenstakingen, de studentenbetoging tegen het inschrijvingsgeld en in tal van andere campagnes. Het kapitalisme zaait haat en verdeling in heel de wereld, maar de ideeën van het socialisme en van klassenstrijd kunnen de arbeiders en jongeren verenigen. ISR kan daar een belangrijke rol in spelen door jongeren te overtuigen dat er nood is aan een andere samenleving, een socialistische samenleving.

Waarom werd een boek gemaakt over de oorlog in Vietnam?

Ik sprak op Socialisme 2003 in Londen, ons vormingsweekend, over de oorlog in Vietnam en zag dat er een enorme interesse was in deze oorlog en de effecten ervan op jongeren en arbeiders.

Hierna werd me gevraagd een kort overzicht te schrijven van de oorlog, maar eens ik begon met wat onderzoek en het schrijven, was het duidelijk dat er meer nodig was dan een brochure. Dit boek is het resultaat ervan.

Wat was de impact van de Vietnam-oorlog op bevolking toen?

Het is niet mogelijk om de enorme effecten van de Vietnam-oorlog op mijn generatie te overdrijven. Jongeren kwamen al in beweging tegen wat zij aanzagen als het onmenselijke kapitalistische systeem, ook al werd dat systeem toen niet geconfronteerd met dezelfde economische problemen als vandaag.

De economische groei na 1945 was nog niet tot een einde gekomen. Studenten kwamen echter naar voor in landen als Frankrijk, Duitsland en Groot-Brittannië om zich te verzetten tegen het kapitalisme: tegen de vervreemding en de uitbuiting van de arbeiders en de bevolking in Azië, Afrika en Latijns Amerika.

Dit werd gecombineerd met een enorme honger naar verandering, wat door velen werd gekoppeld aan de nood va een andere samenleving waarbij komaf gemaakt wordt met het kapitalisme om een socialistische samenleving door te voeren.

De jaren ’60 werden gekenmerkt door een opstand van een hele generatie, waaronder ook diegenen van een middenklasse achtergrond en zelfs een aantal zonen en dochters van lagen uit de heersende klasse, zeker als ze bevrijd werden van de impact van hun ouders terwijl ze studeerden aan de universiteiten en hogescholen.

Dit was een barometer voor het groeiende ongenoegen in de samenleving in het algemeen en onder de arbeiders in het bijzonder. Het kwam tot uiting in de oppositie van de vakbonden tegen de patroons, hun systeem en de pro-kapitalistische maatregelen die genomen werden door de Labour-regering van Harold Wilson die aan de macht was van 1964 tot 1970.

Daarenboven zagen we de barbarij van het VS-imperialisme in haar poging om een nederlaag toe te brengen aan de strijd van de Vietnamese arbeiders en boeren voor nationale bevrijding van de uitbuiting van het kapitalisme en het grootgrondbezit.

De oorlog zorgde voor een enorme ontwikkeling van het bewustzijn waarbij duizenden, tienduizenden en uiteindelijk miljoenen mensen zich niet enkel uitspraken tegen het VS-imperialisme, maar ook socialistische en revolutionaire conclusies trokken over de natuur van het kapitalisme en imperialisme. Dat leidde tot grote strijdbewegingen op straat, zowel in Europa als in de VS zelf.

Wat zijn de verschillen tussen Vietnam en Irak vandaag?

Het meest evidente verschil is dat de Vietnamezen vochten vanuit de jungle en dat het verzet vooral bestond uit boeren in de landelijke gebieden, terwijl de Irakezen vanuit de steden zich verzetten tegen de VS aangezien Irak enorm verstedelijkt is.

Er zijn echter ook een aantal belangrijke gelijkenissen tussen wat vandaag in Irak gebeurt en Vietnam waar de VS geleidelijk aan in een rampzalige toestand terecht kwam. De VS komt vandaag in Irak ook enorm in de problemen en het is mogelijk dat ze net zoals in Vietnam in 1975, na een oorlog die 30 jaar duurde, zullen verplicht zijn om de troepen terug te trekken. Een aantal kapitalistische commentatoren betwisten dit en stellen dat Vietnam de steun kreeg van twee grootmachten, Rusland en China, die geplande economieën waren gedomineerd door een bureaucratische elite, en dat het verzet verenigd was in één bevrijdingsorganisatie, het National Liberation Front (NLF, later bekend als de Viet Cong). Ik denk dat dit echter verkeerd is.

De VS wordt enorm gehaat door een meerderheid van de Irakese bevolking die hen zien als brutale buitenlandse uitbuiters, dit loopt gelijk met hoe de VS gezien werd in Vietnam 30 jaar geleden. Het klopt dat de Irakese bevolking niet verenigd is in één verzetsorganisatie en verdeeld is langs etnische en religieuze lijnen, tussen de Sjietische meerderheid, de Soennieten, de Koerden, Turkmenen, … Maar die zien allemaal de VS als de "vijand" (behalve de Koerden misschien die in een aantal plaatsen de interventie van de VS toejuichten).

Zelfs de Sjieten komen in oppositie tegen de VS. De Soennieten gaan al langer de confrontatie aan met de VS-troepen en zelfs als deze oppositie beperkt blijft tot de zogenaamde ‘Soennietische driehoek’ – Tikrit, Fallujah, … – zal de VS niet in staat zijn om het te onderdrukken. Als reactie op het neerhalen van een aantal helicopters, heeft de VS bombardementen uitgevoerd zoals in Vietnam om wraak te nemen op de bevolking van Fallujah.

Het stijgend aantal doden onder de VS-troepen vertoont ook veel gelijkenissen met het begin van de Vietnam-oorlog. Er zijn al meer slachtoffers gevallen sinds Bush de ‘overwinning’ uitriep dan in de eigenlijke ‘oorlog’. Dit leidt in de VS zelf tot enorme consternatie, vergelijkbaar met de reacties op de Vietnam-oorlog.

De media in de VS staat vol van verhalen van families die hun echtgenoot, vader, zoon, … verloren in Irak en in de opiniepeilingen zien we dat Bush sneller achteruit gaat dan president Johnson bij het begin van de oorlog in Vietnam. De geschiedenis herhaalt zich nooit op eenzelfde manier, maar als de VS gaat voor een lange periode van bezetting, zullen ze met hetzelfde lot geconfronteerd worden als in Vietnam.

Is het niet mogelijk dat de VS een uitweg vindt in Irak door de macht over te dragen aan een lokaal bestuur, iets wat niet gebeurde in Vietnam?

Het beleid van ‘Irakisering’ is toch een echo van het beleid van de VS in Vietnam toen geprobeerd werd het bestuur te ‘Vietnamiseren’. Nu al worden diegenen die in Irak meewerken met de VS gezien als verraders en zelfs als de VS niet meer fysiek aanwezig zou zijn, zou dit niet veranderen.

Irak is een broeihaard van Arabisch nationalisme en de Arabische wereld kan eenzelfde steun verlenen aan de Irakese oppositiekrachten als China en Rusland destijds aan het NLF.

Welk effect had de oorlog in Vietnam destijds op jongeren?

Zoals ik al zei, had het een enorm effect. Er waren veel jongeren die in actie kwamen tegen de horror van de VS-oorlog en velen kwamen tot socialistische en marxistische conclusies.

Veel van die jongeren speelden een belangrijke rol in het versterken van de arbeidersbeweging. Een aantal van hen werden trotskisten, zeker in Groot-Brittannië, waar die jongeren een sterke beweging bouwden rond Militant (de voorloper van de Socialist Party) die op deze basis in staat was om de strijd van het gemeentebestuur van Liverpool tussen 1983 en 1987 te leiden en ook een leidinggevende rol speelde in de strijd tegen de Poll Tax, een beweging die leidde tot de val van de ‘Iron Lady’, Thatcher, die toen een vooraanstaande figuur was van de kapitalistische reactionairen.

Welke lessen kunnen we vandaag trekken uit Vietnam?

Er zijn veel lessen en in het boek komt dit uitgebreid aan bod. Het belangrijkste is dat los van de omvang van de militaire machine, massavernietigingswapens, napalm, … dit niet volstaat om een heel land aan de ketenen van het VS-imperialisme te binden. De VS probeerde dit in Vietnam en nu opnieuw in Irak.

De Vietnam-oorlog leidde tot enorm grote betogingen in Europa en de VS, zo wordt vermeld in het boek dat op één dag in 1969 zo’n 36 miljoen mensen wereldwijd deelnamen aan anti-oorlogsacties.

Het was niet enkel de heroïsche strijd van de Vietnamezen, maar ook een opstand van de Amerikanen die leidde tot een nederlaag van de heersende klasse van de VS in Vietnam. We mogen niet vergeten dat de belangrijkste slachtoffers van de Vietnam-oorlog gewone mensen waren aan beide zijden. Miljoenen arbeiders en boeren in Vietnam, Laos en Cambodja hadden te lijden onder de oorlog, en het waren de zonen en dochters van arbeiders in de VS die sneuvelden in de jungle van Vietnam.

Cheney, Bush, Rumsfeld en de rest van de bende die de VS-regering controleert en een ‘eindeloze oorlog’ wil voeren, slaagden er samen met de zonen en dochters van de rijken in om te vermijden dat ze militaire dienst moesten doen. Zij mogen echter niet verward worden met de jongeren die bewust opkwamen tegen de oorlog en probeerden om militaire dienst te vermijden.

Wat waren de wereldwijde gevolgen van de Vietnam-oorlog en hoe kun je dat vergelijken met de huidige situatie in Irak?

De Vietnam-oorlog was de langste oorlog van de 20ste eeuw en strekte zich uit over 30 jaar. Het valt te betwijfelen of ooit een klein land zo’n effect gehad heeft als vietnam. De Vietnamese bevolking heeft een belangrijk hoofdstuk geschreven in de strijd van onderdrukte bevolkingen tegen de barbarij van het kapitalisme en imperialisme. Vietnam staat in het bewustzijn gegrift van iedereen die het meegemaakt heeft en heeft een blijvende indruk gemaakt o.a. met het zogenaamde ‘Vietnam-syndroom’ onder de Amerikaanse bevolking, iets waar ook Bush niet kan doorbreken. Bovendien ging het gepaard met massale bewegingen, zoals we die ook gezien hebben tijdens de oorlog in Irak.

De belangrijkste les die we naar voor brengen in het boek is dat zolang het kapitalisme en imperialisme blijft bestaan, er nieuwe Vietnams en Iraks zullen ontstaan (denk maar aan Colombia, de guerilla strijd in Aceh in Indonesië, …). Enkel een nieuwe, jonge en politiek gewapende arbeidersbeweging met socialistische en marxistische standpunten die de arbeiders mobiliseert om verandering te bekomen, kan een herhaling van deze gebeurtenissen voorkomen.

Vorige maandag (op 3 november) werden in Ierland nog eens 6 activisten gevangen gezet omdat ze campagne voerden tegen de dure vuilzakken en deelnamen aan een actie tegen de nieuwe dubbele belasting op huisvuil. De 6 werden voor drie weken veroordeeld en tot een geldboete van 1.500 Euro per persoon.

Onder de gearresteerden bevinden zich Fionn Ryder en Dave Murphy. Fionn en Dave zijn beiden lid van Socialist Youth (de Ierse afdeling van International Socialist Resistance) en de Socialist Party. Fionn is een 24-jarige postman en lid van de Civil and Public Services Union (CPSU). Dave is een 19-jarige student aan het University College Dublin (UCD). Dave is kandidaat bij de verkiezingen van studentenvertegenwoordigers in de UCD, de eerste kandidaat in de geschiedenis van de unief die vanuit de gevangenis wil verkozen worden…

ISR spreekt zich uit tegen de gevangenzetting van alle activisten die opkwamen tegen de dure vuilzakken, maar omdat Fionn en Dave de jongsten zijn, is het nuttig om hen zeker een solidariteitsbericht te sturen om te tonen dat tal van jongeren achter hun strijd staan en het waarderen dat ze opkomen tegen de aanvallen op de levensstandaard van de arbeiders en jongeren.

Joe Higgins verklaarde over de recente gevangenzettingen in het Ierse parlement: "De regering van de Taoiseach (benaming van de titel van Ierse premier) heeft alle standaarden van een beschaafde samenleving omgedraaid. De onschuldige belastingbetalers, die heel hun leven belastingen betalen en nu gepensioneerd zijn, worden vervolgd en gevangen genomen omdat de Taoiseach de rechtbanken wil gebruiken om nieuwe belastingen op te leggen, maar de miljonairs en bankiers die massale fraude organiseren, gaan vrijuit."

De rechtbanken proberen samen met het Ierse establishment om de actievoerders te intimideren om de beweging tegen hun asociaal beleid te breken. De regering voerde een dubbelen belasting in waarbij de meerderheid van de bevolking reeds betaald voor de openbare diensten via hun PAYE (Pay as You Earn) belasting en nu nog eens een bijkomende belasting zouden moeten betalen voor de afvalophaling.

Dit beleid leidt tot een begrijpelijke woede in veel arbeidersbuurten. De Socialist Party nam deel aan het opzetten van campagnes tegen dit beleid en verdedigde de idee van een niet-betalingscampagne. Dit idee kreeg een positieve respons in tal van arbeiderswijken en velen nemen deel aan de niet-betalingscampagne.

Lokale raden beslisten om enkel het afval op te halen van wie betaalde en de rest te laten stikken. Dat werd gezien als een poging om de massale niet-betalingscampagne te breken. De campagne stelde daarom dat alle vuilzakken moesten opgehaald worden, of anders geen enkele. Daarom werden blokkades georganiseerd van de vuilkar in verschillende delen van Dublin. Veel vuilnismannen staan erg sympathiek tegenover de campagne. De lokale raden daarentegen beslisten om mensen op te pakken, voor het gerecht te brengen en hen in de gevangenis te droppen.

Dat is de manier waarop de regering reageert op mensen die niet akkoord gaan met haar asociaal beleid. Ze criminaliseren gewone belastingbetalers om hen te discrediteren en anderen te waarschuwen om zich alleszins niet te verzetten tegen onrechtvaardige maatregelen. Ondanks die intimidatie steunt 37% van de bevolking van Dublin de taktieken van de campagne. Dat aantal is hoger dan het percentage dat de regering vandaag nog steunt.

We willen duidelijk maken dat niet enkel de bevolking van Dublin niet akkoord gaat met het Ierse establishment en vragen jongeren om hun steun te betuigen met de gevangen genomen actievoerders. Schrijf een bericht naar Fionn en Dave (in het Engels) via freedaveandfionn@hotmail.com (stuur een kopie naar info@socialisme.be) en de berichten worden hen bezorgd.