Veel van onze lezers, sympatisanten en leden zullen zich afvragen waarop ze nu volgende zondag moeten stemmen. Voor de regionale verkiezingen komt LSP immers enkel op in Oost-Vlaanderen. Wij vinden de verkiezingen van 13 juni belangrijk als een moment dat je met een bredere groep mensen over politiek kunt praten. We zouden het echter onverstandig vinden voor een socialistische organisatie om daarop alle pijlen te verschieten, daarvoor alle energie en fondsen te verbruiken. Het ware gevecht zal immers volgen na de verkiezingen.
Uitvoerend bestuur van LSP/MAS
Gelijk welke Vlaamse regering aan de macht zal komen, of Verhofstadt daarna premier blijft of niet, of er eerst een maandenlange politieke crisis komt of niet,… de volgende regering zal een algemeen besparingsplan proberen door te drukken. De Belgische burgerij wordt ongeduldig. Door de opeenvolgende verkiezingen kon ze slechts mondjesmaat de structurele maatregelen doorvoeren die ze wou om haar concurrentiepositie tegenover de andere burgerijen te versterken.
Pas op, er is al veel gebeurd in de laatste jaren en Paars is de burgerij zeer gedienstig geweest, zoals de CVP-regeringen voor haar. En is het niet zo dat de klungelende VLD veel van haar maatregelen er niet had doorgekregen zonder de ervaren beheerders van SP.A en PS? Werklozen worden nu gecontroleerd door de RVA, wat het patronaat al jaren eist. In de bouw is de 10-urendag een officiële realiteit geworden – een eerste dijkbreuk. Kort daarop volgde de land- en tuinbouwsector, waarin nu het ganse jaar seizoensarbeid toegelaten is, een paradijs voor de bazen, een nachtmerrie voor de mensen die hierin tewerkgesteld worden. Als het van Frank Vandenbroucke en Vande Lanotte (SP.A) afhangt, zal dat beleid van “versoepeling van de arbeidsmarkt” worden verder gezet. Feitelijk gaat het om de afbouw van alle rechten van de arbeiders, in de eerste plaats het recht op werkzekerheid en op leefbare arbeidsvoorwaarden zoals een vast uurrooster. Rechten waarvoor de generaties voor ons met bloed hebben betaald. SP.A stemmen kan op geen enkele manier nuttig zijn. Is er echt nog iemand die gelooft dat de SP.A de afbraak zal tegengaan? Vandenbroucke en Vande Lanotte zijn de afgelopen jaren net de architecten van die afbraak geweest en ze hebben nu al verklaard dat ze na de verkiezingen in een hogere versnelling willen gaan.
En wat valt er over Groen! te vertellen? Dat ze op hun lijsten plaats vrijmaken voor “andersglobalisten” is niet meer dan window dressing, show. Ze zijn te vergelijken met de migranten op de lijsten van de VLD: ze werven stemmen voor een partij die meer dan duidelijk heeft laten blijken hun belangen niet te zullen verdedigen. Niet alleen ondersteunden ze het paarsgroene project in al haar neoliberale facetten, ze lieten ook o.a. de wapenleveringen aan Nepal passeren. Ze hebben niet gebroken met de regering toen die de Amerikaanse wapentransporten voor de oorlog in Irak toeliet. Ze hebben geen informatie gelost toen ze op de hoogte werden gesteld van de situatie in Kleine Brogel. Ze hebben op vlak van voedselveiligheid dezelfde doofpotoperaties toegepast. En zo kunnen we nog wel even doorgaan. Waar ligt de garantie dat Groen! dat niet meer zou doen? LSP beschouwt het als een betreurenswaardige fout van de “andersglobalistische” onafhankelijke kandidaten om zich voor deze hypocriete recuperatie te laten misbruiken. Stemmen op Groen! is voor de werkende bevolking en voor linkse mensen een totaal nutteloze stem. Meer nog: het verdwijnen van Groen! zou een grotere ruimte laten voor een echt progressieve partij, een nieuwe arbeiderspartij.
Groene thema’s zijn uiteraard belangrijk, maar je kunt daarbij niet om de vaststelling heen dat het kapitalistisch productiesysteem niet alleen sociaal, maar ook ecologisch onverantwoord is. Verbeteringen op milieu-vlak binnen dit systeem dat in de eerste plaats hongert om steeds meer winst kunnen slechts een druppel op de hete plaat zijn. Slechts een systeem dat vertrekt vanuit de reële behoeften van de meerderheid van de wereldbevolking – werkenden, arme boeren en de verpauperde bevolking in de grote steden – kan een milieuvriendelijke productie hoog in haar vaandel voeren. Zij zijn juist de mensen die immers het hardst getroffen worden door de miserie die milieuverontreiniging en verstoring van natuurlijke evenwichten met zich mee brengt. De eigenaar van de verbrandingsoven woont immers meestal niet vlak in de buurt. De bouwpromotoren die bouwen in overstromingsgebieden evenmin.
En dan zijn er nog de kleine lijsten. LSP is niet a priori gekant tegen iedere samenwerking met de PvdA, ook niet in verkiezingen. Hoewel veel van hun eisen op het eerste zicht gelijklopend zijn met de onze, kunnen we vandaag echter niet oproepen om op de PvdA te stemmen. Zeker niet nu die partij teruggrijpt naar de stalinistische traditie van zuiveringen met de uitsluiting van enkele voormalige kaders die moeten opdraaien voor het debacle met Resist tijdens de federale verkiezingen van vorig jaar. We geloven niet dat een versterking van die stalinistische organisatie ook een versterking van links tot gevolg zou hebben. Tussen het socialisme en de totalitaire stalinistische systemen vloeit een rivier van bloed, aangericht door deze laatsten. “Maar dat ligt toch allemaal in het verleden, kan links niet met een schone lei beginnen”, zullen veel mensen opmerken. Het is echter niet alleen zo dat wij geen vertrouwen hebben in mensen die vandaag nog Stalin en diens programma en methodes verheerlijken, maar die ideeën over het verleden hebben wel degelijk een impact op de strijd van vandaag. Om maar een aantal belangrijke gebeurtenissen van de laatste decennia op te sommen waarbij socialisten en marxisten regelrecht tegenover de PvdA-standpunten stonden, waardoor eengemaakte strijd met hen niet mogelijk was: de brutale onderdrukking van de studentenopstand in Tien An’men; de gewelddadige onderdrukking van Kosovo door Milosevic; de steun van de PvdA aan figuren als Saddam Hoessein; de kritiekloze steun van de PvdA aan Kabila Sr. en vandaag nog steeds aan Kabila Jr. die hier in België de kolonisten is komen huldigen.
Het is niet enkel op vlak van internationale gebeurtenissen dat het stalinistische ideeëngoed van de PvdA samenwerking vaak onmogelijk maakt. Hun kritiekloze steun aan de burgerij van ieder klein land dat onder aanval ligt van de grote imperialistische mogendheden, zelfs als die burgerij haar eigen arbeidersklasse genadeloos onderdrukt en uitbuit (Saddam, Milosevic,…) leidde er in België ook toe dat de PvdA bij de vorige verkiezingen scheep ging met de AEL van Abou Jahjah. De lijst Resist zocht op geen enkele manier aansluiting bij de Belgische arbeidersklasse, de eisen waren eenzijdig gericht op het opheffen van de discriminatie van migranten. Het programma ging nog verder met voorstellen om de scheiding tussen Belgen en migranten nog te versterken door bijvoorbeeld de eis voor islamscholen. Een eis voor positieve discriminatie is een eis om de armoede en de werkloosheid te verdelen, terwijl de doelstelling juist moet zijn om het werk en de rijkdom te verdelen. LSP vecht voor volledige tewerkstelling, voor mannen en vrouwen; Belgen, migranten en mensen zonder papieren; jongeren en ouderen;… Het enige programma dat daaraan tegemoet komt, is de massale creatie van tewerkstelling in diensten waaraan vandaag een schrijnend gebrek is en een arbeidsduurvermindering met behoud van loon en met bijkomende aanwervingen.
Dit, samen met hun ondemocratische organisatorische principes – zij eisen in samenwerkingsverbanden steeds dat de samenstellende delen niet langer hun eigen programma mogen verdedigen, bijvoorbeeld – maakt dat wij niet kunnen oproepen om deze partij te steunen. Hun stalinistische principes zijn een obstakel voor de uitbouw van een nieuwe linkse stroming die zich baseert op een democratisch socialisme. Het stalinisme krijg je aan de straatstenen niet verkocht – en dat is terecht zo!
Maar op wie dan stemmen? Voor Europa en voor de regionale verkiezingen in Oost-Vlaanderen uiteraard op LSP. Voor de regionale verkiezingen in Limburg eventueel op de lijst Sta Op, hoewel het onzeker is welke toekomst deze lijst biedt. Sta Op is een recent initiatief van enkele oud SP.a leden, personen die voor het eerst politiek actief worden en enkele figuren uit het oude LEEF netwerk. Het is echter heel onduidelijk in welke richting deze lijst in de toekomst zal ontwikkelen. LSP werd gepolst of we een kandidaat op die lijst wilden plaatsen. We weigerden echter omdat er helemaal geen tijd werd genomen om de politieke discussie over het project te voeren en over welke weg men zou opgaan na de verkiezingen. Elders kunnen we geen stemadvies geven omdat iedere stem, ook voor SP.A en Groen!, er een verloren stem is, een stem voor een neo-liberaal saneringsbeleid. Er is geen korte weg. De arbeidersbeweging moet politiek opnieuw worden opgebouwd. Op basis van massale bewegingen zullen nieuwe initiatieven genomen worden die kunnen evolueren in de richting van het opzetten van een nieuwe arbeiderspartij. LSP en andere kleine revolutionaire partijen kunnen en moeten daar een rol in spelen, maar zullen daar wellicht niet de kern van vormen.
Vandaag wordt de beste garantie voor de uitbouw van een sterker links geboden door de uitbouw van LSP, met campagnes als Internationaal Verzet, Blokbuster, Actief Linkse Studenten,… Overal waar LSP haar krachten versterkt, heeft dat een onmiddellijke invloed op het aantal mensen, vandaag nog steeds vooral jongeren, dat reëel in actie komt tegen het rechtse beleid op lokaal, nationaal of internationaal vlak. In Gent staan de vuilniszakkencampagne, het aangehouden verzet tegen het Vlaams Blok en het NSV, de antikapitalistische jongerenmars van oktober ’01, een massale opkomst van 10.000 mensen op de dag dat de oorlog tegen Irak begon, en nog veel meer op onze conto. In Antwerpen hebben we in maart de jarenlange linkse passiviteit inzake de strijd tegen het Vlaams Blok verbroken met een succesvolle anti-NSV-betoging. In Leuven is de traditie van betogen tegen het NSV door ons gevestigd. Op syndicaal vlak was LSP betrokken bij ieder initiatief dat links probeerde te versterken, onder meer in de Beweging voor Vakbondsvernieuwing (rond D’Orazio) en de Beweging Voor Syndicale Democratie (rond Faust). In de jongste sociale verkiezingen hebben leden van LSP daarvan de vruchten geplukt. Waar we aanwezig zijn, hebben we effect. De uitbouw van een actieve socialistische organisatie, die gevestigd is op fundamenteel democratische politieke en organisatorische principes, is de beste garantie dat socialistische ideeën opnieuw een massa-aanhang zullen verwerven. Engageer je en zorg er samen met ons voor dat bij een volgende verkiezingsslag ook in jouw regio een linkse lijst bestaat die het waard is om op te stemmen en campagne voor te voeren.