Category: Partijnieuws

De verkiezing van een nieuwe algemeen secretaris in Britse vakbonden gebeurt door een stemming onder de leden. In de grootste vakbond bij de openbare sector, UNISON, was er ook een socialistische kandidaat. Roger Bannister van de Socialist Party was één van de drie kandidaten en behaalde 17% (41.406 stemmen). De huidige algemeen secretaris, Dave Prentis, won de verkiezingen met 76%. Een derde kandidaat, Jon Rogers (een lid van de Labour Party die gesteund werd door zowat alle andere linkse organisaties) behaalde 7,5%. We spraken met Roger Bannister.

Interview verschenen op socialistparty.org.uk

Wat denk je van het resultaat bij de verkiezingen voor de algemeen secretaris?

Het resultaat toont het effect van het feit dat Dave Prentis de uitgaande algemeen secretaris was. Hij slaagde erin zijn stemmenaantal te verhogen, ook omdat de linkse stemmenaantallen lager waren dan de gecombineerde anti-establishment stemmen bij de vorige verkiezingen. (In 2000 haalde Prentis 55,9% en Roger Bannister 31,6%).

Bij de vorige verkiezingen was Prentis niet de uitgaande algemeen secretaris, hij was slechts de favoriete kandidaat van de bureaucratie. Het gewicht van de controle over de bureaucratie is duidelijk tot uiting gekomen in het huidige resultaat.

De verkiezingen hebben ook aangetoond dat er een wijziging is in het beleid van de vakbondsleiding. Er was met name een andere toon van discussiëren. Dave Prentis viel mij en de andere kandidaat, van de ‘United Left’ (Verenigd Links), aan omdat we gevaarlijke extremisten zouden zijn. Desalniettemin moest hij bij deze verkiezingen echter een linkse retoriek aannemen. Hij stelde dat hij voorstander is van acties in de gemeenten tegenover het beleid van New Labour.

De voorbije maanden en zeker in de campagne heeft Prentis een reeks uitspraken gedaan die ingaan tegen New Labour. Dat geeft aan dat hij aanvoelt dat er een ongenoegen leeft onder de leden tegenover de huidige regering. Daar heeft hij op ingespeeld en de huidige campagne was daar een goede gelegenheid toe. Moest hij dit niet gedaan hebben, zou hij minder steun gekregen hebben.

Moest Prentis gewoon openlijk de regering gesteund hebben en opgeroepen hebben om geen vakbondsacties te ondernemen, zou zijn uitslag lager geweest zijn. Het zou hem immers vervreemd hebben van een brede laag van activisten in de vakbond.

De kwestie van de Labour Party is ook van belang voor het resultaat van Jon Rogers van ‘Verenigd Links’. Die linkse alliantie heeft een dubbelzinnig standpunt over Labour en roept bijvoorbeeld niet op om de banden tussen de vakbond en de partij te verbreken. Op tal van campagnemeetings stelde Jon Rogers dat hij een lid is van Labour en riep hij op om een soort hervorming van die partij door te voeren. Dat punt is wellicht het belangrijkste waarom Rogers een relatief lage score behaalde: 18.306 stemmen of 7,5%.

Prentis moest zich een links imago aanmeten voor deze verkiezingen. Denk je dat hij echt bereid is om acties te ondernemen, ook tegen een Labour-regering? Zal hij bij een eventuele nieuwe Labour-regering die nieuwe aanvallen doorvoert, overgaan tot acties?

Ik kan daar moeilijk voorspellingen rond doen. Het zou logisch zijn dat hij minder hard wordt in zijn oppositie tegen de regering. Anderzijds wordt er in vakbondskringen veel gesteld dat een derde regeerperiode voor Blair problematisch zal worden, zeker voor vakbondsmilitanten en in het bijzonder in de openbare sector.

Een aanzienlijk deel van de vakbondsbureaucratie realiseert zich dat er tegenover de volgende regering meer acties zullen komen dan voorheen. Voor hen is het echter een kwestie van overleven. Het zal interessant worden om te zien hoe Prentis na de verkiezingen reageert op verschillende thema’s. Dat geldt natuurlijk ook voor de algemene secretarissen van andere vakbonden en andere vakbondsleiders.

Op dit ogenblik wachten we nog op de resultaten van een referendum over het organiseren van acties rond de pensioenen. Indien er een meerderheid in UNISON voor stakingsacties is en deze staking op 23 maart effectief plaatsvindt, dan stelt zich de vraag wat de oproep zal zijn na de staking indien de regering verder aanvallen doorvoert tegenover de pensioenen.

Hoe moet de vakbond reageren als de regering geen toegevingen doet?

De sleutel tot succes in de strijd voor onze pensioenen is het bereiken van eenheid tussen de arbeiders van alle openbare diensten en alle vakbonden in de openbare diensten. Ik denk dat er een meerderheid van de leden voor de acties zal gestemd hebben. Er is onder de leden een grote bezorgdheid omtrent de pensioenen en velen willen niet dat hun pensioenen het voorwerp zijn van een politiek spelletje van de regering.

Ik ben er dus vrij gerust in dat er een meerderheid voor stakingsacties zal zijn. De acties op 23 maart zullen ondersteund worden door UNISON in de sector van de lokale autoriteiten en door de PCS onder de ambtenaren. De belangrijkste vraag zal zijn wat er gebeurt na 23 maart want ik denk niet dat de regering zomaar zal toegeven.

Andere vakbonden beginnen ook de discussie over de pensioenen te voeren. In andere delen van UNISON is er discussie, in de lerarenvakbond NUT is er momenteel een raadpleging van de leden. Er zou midden april een nieuwe actiedag komen waarin ook andere vakbonden betrokken zijn. Zo’n nieuwe actiedag zou dus wel eens een grotere betrokkenheid kunnen zien dan bij de acties op 23 maart.

Blair denkt dat hij rond deze kwestie eens kan tonen hoe hard hij is tegenover de vakbonden. Hij ziet de vakbonden echter slechts als een drukkingsgroep zoals er zoveel zijn. Er is echter een groot verschil tussen drukkingsgroepen en grote delen van de arbeidersklasse die zich op het politieke terrein begeven. Blair zal de komende maanden misschien wel tot dat inzicht gedwongen worden…

Wat was de rol van de leden van de Socialist Party en andere aanhangers in je campagne?

Ik wil eerst en vooral de leden van de partij en aanhangers bedanken voor hun enorme inzet bij deze verkiezingen. Het is de eerste keer dat ik deelnam aan zo’n verkiezing zonder de steun van een breder links eenheidsorgaan.

Het feit dat we vanuit zo’n positie erin geslaagd zijn om een hoger stemmenaantal te behalen dan de kandidaat van de ‘brede linkse eenheid’ (United Left), toont aan dat we toch heel wat bereikt hebben. Veel kameraden hebben een enorme inspanning geleverd om pamfletten te verspreiden en met UNISON-leden te discussiëren.

Het resultaat is goed, zeker gezien het feit dat Prentis als uitgaande algemeen secretaris deelnam aan deze verkiezingen. In april komt een volgende belangrijke verkiezing, ditmaal voor de samenstelling van het Nationaal Uitvoerend Bestuur. De leden van de Socialist Party die momenteel in dat nationaal leidinggevend orgaan zitten, stellen zich opnieuw kandidaat en we willen ook proberen om een aantal andere kameraden, waaronder Glenn Kelly en Nancy Taaffe vanuit Londen, verkozen te krijgen.

Ik hoop dat het werk en de steun die er voor deze verkiezingscampagne was, ook herhaald wordt bij de campagne voor de kameraden die opkomen bij de verkiezingen voor het Nationaal Uitvoerend Bestuur. Vanuit die positie kunnen we onze steun in de vakbond verder ontwikkelen en die ook aanwenden doorheen onze vertegenwoordiging in de leiding van de vakbond.

Hoe moet de linkerzijde zich nu organiseren in de vakbond?

Het zal belangrijk zijn dat we nadenken hoe we de linkerzijde in de vakbond kunnen organiseren. In juni vorig jaar trokken wij ons terug uit de ‘United Left’ na een langdurig intern debat binnen dat orgaan. Dat was geen gemakkelijke stap. Ik zal nu niet terugkomen op de redenen voor die stap, maar de huidige verkiezingen hebben wel aangetoond dat we gelijk hadden. Er is aangetoond dat de United Left geen blijvende basis heeft opgebouwd onder de leden of zelfs onder de militanten van de vakbond.

De onafhankelijken in de ‘United Left’ zullen nu hun strategie moeten herzien. Het volstaat niet om die strategie te beperken tot het achterna hollen van een andere linkse organisatie, de SWP. De zwakke uitslag voor Jon Rogers maakt dat er een ernstige discussie nodig is.

Wij zijn steeds voorstander geweest van een echt brede en niet-sectaire linkse eenheid in de vakbond om een maximale oppositie te kunnen voeren tegen de rechterzijde en te kunnen opkomen voor linkse socialistische standpunten in de vakbond. Daartoe moeten we georganiseerd zijn. United Left is niet het orgaan waarlangs dit zal gebeuren. We moeten dan ook een discussie aangaan met welmenende linkse activisten over verdere stappen.

Sri Lanka: USP na de tsunami

De United Socialist Party in Sri Lanka is bijzonder snel tussengekomen nadat het land getroffen werd door de tsunami. In het oosten kwamen de kameraden in Pottuvil tussen om afgelegen gebieden te bereiken, waarbij tientallen families werden gered. Een groep kameraden trok ook naar het Tamilgebied om daar hulp te verlenen en een beter zicht te krijgen op de situatie. Zo bereikte onze delegatie als eerste het vissersdorp Mullathivu dat volledig weggeveegd was, er waren geen tekenen van leven overgebleven. Onder de sympathisanten van de USP zijn er tal van slachtoffers en vermisten. In totaal weten we reeds dat 86 sympathisanten vermist zijn. De USP is zowel actief op het vlak van het organiseren van directe steun en eerste hulp, als het opzetten van politieke campagnes om een weg vooruit aan te bieden.

Solidariteitscampagne op volle toeren

Onmiddellijk na de ramp in Zuidoost-Azië werd snel gereageerd door leden van het CWI om solidariteit te organiseren. Zo vertrok er binnen de paar dagen een pakket met waterzuiverende tabletten naar Sri Lanka, betaald door Joe Higgins, het parlementslid van de Socialist Party in Ierland. Op scholen, bedrijven,… werd geld opgehaald om steun te verlenen aan de kameraden in Sri Lanka. In Oostenrijk maakten de kameraden gebruik van hun banden met luchtvaartpersoneel (die vorig jaar stakingsacties hadden ondernomen) om op korte termijn een aantal vitale goederen naar Sri Lanka op te sturen. Een scholier in Hamburg haalde op zijn school meer dan 400 euro op en op het congres van Elevkampanjen in Zweden werd 2.500 euro opgehaald. In België haalden we met LSP/MAS reeds meer dan 1.000 euro op, wat volledig overgemaakt wordt aan de USP.

Het Comité voor een Arbeidersinternationale (CWI), dat over afdelingen in 36 landen beschikt en waarvan LSP/MAS de afdeling in België is, heeft in de derde week van november een vergadering van het Internationaal Uitvoerend Comité gehouden. De afgevaardigden, afkomstig uit alle continenten, discussieerden over de politieke en economische wereldsituatie en werkten perspectieven voor de meest waarschijnlijke ontwikkelingen uit.

Vincent Devaux

Tweede ambtstermijn voor Bush

De actualiteit wordt vooral gedomineerd door de Amerikaanse verkiezingen. Bush werd herverkozen, ondanks het feit dat hij ongetwijfeld de meest gehate VS-president sinds lang is. Maar hoewel hij de verkiezingen heeft gewonnen, is zijn steun afgebrokkeld en staat hij mijlenver van de 90% steun die hij in peilingen kreeg na de aanslagen van 11 september.

Kerry stelde geen enkel alternatief voor op de politiek van Bush. De “allesbehalve Bush”- campagne is er enkel in geslaagd de steun voor Ralph Nader (- 1%) in te perken, de enige kandidaat die een programma voorstelde dat de belangen van de onderdrukte en uitgebuite lagen verdedigde.

Een groot deel van de stemmen zijn niet uitgebracht op basis van de buitenlandse politiek (Irak) en zelfs niet de binnenlandse politiek, maar veeleer op basis van traditionele morele waarden, door Bush naar voor gebracht met de hulp van de evangelisten. De onzekerheid over de politieke lijn in het tweede mandaat van Bush is nu verleden tijd. We stellen vast dat hij zijn agressieve politiek zal verderzetten. Hij heeft reeds verklaard dat hij een defensiebudget van 2.200 miljard $ wil tot in 2008, evenals een verdere belastingsverlaging op de winsten.

Wereldeconomie aangevoerd door de VS en China op losse schroeven

Bush zal rekening moeten houden met een begrotingstekort en een kolossaal handelstekort. De financiering van die schuld gebeurt via de uitgifte van kasbons. Drie kwart van de investeringen in kasbons door buitenlandse banken komt uit Azië, vooral China en Japan. Als de groei in de VS in 2004 4,4% bedroeg, is dat deels te wijten aan de voortdurende verlaging van de rentevoeten (van 6,25 naar 1,25% in enkele jaren), wat aanzette tot overconsumptie en leidde tot het ontstaan van een immobiliën-zeepbel. De belastingsverlaging – voor de rijksten – in het begin van zijn eerste legislatuur en de oorlog in Irak, waardoor de zakken van de wapenproducenten gevuld werden, ondersteunde eveneens de groei.

De daling van de waarde van de dollar stelde Bush in staat de V S – schuld kunstmatig te verminderen en tegelijkertijd gemakkelijker naar het buitenland te exporteren – en dus met andere woorden de crisis te exporteren. Maar deze ontwaarding van de dollar ondermijnt het vertrouwen van de investeerders die beginnen mikken op andere deviezen, zoals de euro.

De belangrijke economische groei in China gedurende de laatste jaren (met een jaarlijkse groei rond de 9%) kan haar karakter van groeiende ongelijkheid tussen de verschillende Chinese provincies niet verbergen. Het binnenland, vooral plattelandsgebied, blijft zeer arm.

De centrale macht probeert de opening van de Chinese economie naar het kapitalisme te controleren om de implosie te vermijden die toesloeg in Rusland na de transitie. Maar de Chinese economie, door zijn politiek van export van goederen en import van energie en grondstoffen, is zeer gevoelig voor de Amerikaanse economie en voor veranderingen in de rentevoeten: een verhoging van de rentevoet zal impact hebben op de Chinese groei. Anderzijds vertraagt China de investeringen in de VS-schuld, ondanks het feit dat de massale aankoop van Amerikaanse staatsbons de groei in de VS toelaat en dus ook de Chinese export naar de VS, omdat ze ook haar investeringen in de energiesector wil diversifiëren om haar bevoorrading te verzekeren.

Deze twee economieën zijn sterk verbonden en gelden vandaag als de motor van de wereldeconomie, maar ze houden zichzelf kunstmatig recht en kunnen elk moment als een kaartenhuisje ineenstorten. We waren de laatste maanden getuige van een stijging van de petroleumprijs tot boven de 45$ per vat. Dit was te wijten aan een combinatie van enerzijds een stijgende consumptie en anderzijds aan de instabiliteit van de meeste producerende landen: Irak dat zijn oude productie niet kan herstellen, politieke instabiliteit in Venezuela, herhaalde stakingen in Nigeria, de Joekos-affaire,…

Bovendien werden de laatste jaren zeer weinig nieuwe oliebronnen gevonden en de huidige installaties zijn niet voldoende ontwikkeld – experten denken dat 15 jaar nodig zal zijn om de situatie te herstellen.

Ook de staalproductie op wereldvlak staat onder druk van de Chinese vraag. Die stijging van de grondstoffenprijzen heeft onmiddellijke gevolgen voor de prijs van consumptiegoederen en beperkt de koopkracht van de bevolking, zelfs in producerende landen als Irak en Nigeria, die ruwe olie exporteren, maar geraffineerde producten moeten importeren.

Het kapitalisme draagt de oorlog in zich zoals een wolk de storm in zich draagt. (Jaurès)

De Amerikanen beschikken niet over de middelen om hun ambitie als politieman van de wereld waar te maken. Als ze zeggen dat de verovering van Falluja een overwinning is, weliswaar ten koste van 200.000 mensen die door het geweld de stad zijn ontvlucht, dan is het duidelijk dat het eerder een nederlaang is en dat het verzet steeds beter georganiseerd is. Het risico op een burgeroorlog is ook niet uitgesloten als de Soennieten niet vertegenwoordigd zijn in het parlement. De oorlogspolitiek van de regering Bush is verantwoordelijk voor de hervatting van de wapenwedloop. Noord-Korea en Iran, die bezig zijn met het ontwikkelen van kernwapens, staan onder druk van het westen.

Een militaire interventie in Iran is niet uitgesloten maar er zijn veel obstakels. Iran heeft verschillende contracten voor de levering van aardgas aan landen zoals China en nauwe economische banden met o.a Rusland. Iran is in volle economische groei, wat niet het geval is met Irak na een oorlog en meer dan 10 jaar embargo. Iran heeft ook een bevolking die 3 keer groter is en qua oppervlakte is het zelfs 4 keer groter dan Irak. Een militaire interventie is dus moeilijker dan in Irak. De regering Bush moet ook rekening houden met het groeiend ongenoegen binnen het Amerikaanse leger en de bevolking. Een interventie in Noord-Korea kan uitmonden in een regionale oorlog door de nabijheid van Zuid-Korea en China.

Een verhoging van de klassenstrijd

In Nigeria zijn er al 7 algemene stakingen tegen de verhoging van de olieprijzen geweest sinds het einde van de militaire dicatuur. Sinds Obasanjo in 1999 aan de macht is gekomen, voert hij een harde politiek van privatisering en liberalisering van openbare diensten.

In China is er een toename van de sociale strijd. In Wanzhou is er een betoging geweest van 40 à 50.000 mensen nadat een arbeider was neergeknuppeld door een overheidsfunctionaris. In een textielbedrijf dat werd geprivatiseerd, is er een staking geweest van 7 weken. 7.000 mensen protesteerden tegen de ontslagen en de nieuwe arbeidsomstandigheden, iets wat sinds 1949 niet meer is gebeurd. Er was ook een bezetting van een dam door 40 à 100.000 boeren nadat een betoger was gedood. De politie had geen andere keuze dan zich terug te trekken.

In Latijns-Amerika gebruiken de meeste regeringen een anti-liberale retoriek. In Colombia was er de verkiezingsoverwinning van een sociaal-democraat na meer dan 100 jaar van conservatieve presidenten. Dat is een teken dat het bewustzijn in Latijns-Amerika is gestegen. Op hetzelfde moment zien we echter de beperkingen van al die regeringen die niet willen breken met het kapitalisme.

De aanvallen op de levenscondities van de arbeiders zorgen ervoor dat de arbeiders op straat komen, soms met honderdduizenden zoals in Italië. In Groot-Brittanië heeft de vakbond van de brandweermannen gebroken met de Labour Party, omdat die partij een asociaal beleid voert. Duitsland, dat zonder twijfel de ergste aanvallen heeft gezien, kende de zogenaamde Maandagbetogingen (tegen de plannen Hartz IV). Er wordt ook gewerkt aan een nieuw electoraal initiatief, wat de start kan zijn van een nieuwe arbeiderspartij. In Nederland heeft het Poldermodel, gebaseerd op een goede verstandhouding tussen de sociale partners, haar limieten getoond. De manifestatie van 9 oktober bracht tussen de 200.000 en 300.000 mensen op de been. In Polen – met een werkloosheid tussen de 20 en de 30% – heeft de bevolking niet veel illusies meer in de verbeteringen die de toetreding tot de Europese Unie zou brengen.

Overal in de wereld zien we een stijging van de politieke instabiliteit en een toename van de spanningen tussen de verschillende economische blokken, een verrotting van de samenleving op alle plaatsen waar het imperialisme actief is en een militaire escalatie. Alleen een verandering van de samenleving, gedragen door een toename van de klassenstrijd, kan een einde maken aan de barbarij.

We kunnen opgelucht melden dat de United Socialist Party (USP) na een enorme inspanning om alle getroffen kameraden terug te vinden, alle kameraden levend terug gevonden heeft. Ook kregen we bericht vanuit India dat geen kameraden van Dudiyora Horaata zijn omgekomen. Ook de kameraden in de Parti Socialis Malaysia waarmee onze organisatie contact heeft, hebben gemeld dat er geen dodelijke slachtoffers zijn onder haar leden. De Linkse Socialistische Partij en het Committee for a Workers’ International zijn bijzonder opgelucht, maar de nood aan hulp blijft en we organiseren concrete solidariteit voor de kameraden die dakloos of gewond zijn.

Het antwoord op de oproepen tot solidariteit vormen wereldwijd een uitdrukking van een enorme menselijkheid en internationale solidariteit onder de miljoenen mensen die onmiddellijk reageren met bijdragen. Dat staat in een schril contrast met de trage en beperkte reacties van een aantal van de regeringen van rijke landen zoals de VS of Groot-Brittannië.

Het gevoel van getroffenheid maakt plaats voor woede, zeker nu duidelijk wordt dat er een gebrek aan waarschuwingssystemen was waardoor heel wat minder slachtoffers zouden gevallen zijn. Er is ook woede tegenover het falen van de regionale regeringen die tekort schieten bij de reddingoperaties. Nochtans is er jarenlang genoeg geld geweest voor het leger.

United Socialist Party in Sri Lanka

Het CWI is opgelucht door het nieuws dat na enorme inspanningen van kameraden van de United Socialist Party om haar leden te localiseren, gebleken is dat geen dodelijke slachtoffers gevallen zijn onder USP-leden. De tsunami heeft een regio van Sri Lanka getroffen waar heel wat van onze leden wonen en werken. Een leiddinggevende kameraad in Galle, kameraad Piyatilake, was dagenlang vermist en we vreesden het ergste. Zijn werkplaats vlakbij een busstation, was compleet vernield en twee mensen die samen werkten met Piyatilake zijn omgekomen. De kameraad zelf werd zwaar gewond terug gevonden in bevond zich in een ziekenhuis. Op dit ogenblik is hij naar huis teruggekeerd om te herstellen.

Meer dan 25 leden van de USP en hun families in het zuiden en oosten van het eiland zijn dakloos, waarbij de meesten tijdelijk verblijven in opvangkampen waar er dringend nood is aan water, voeding, kleding en geneesmiddelen. Heel wat partijleden hebben dichte familieleden verloren. Zowat alle kameraden hebben een tekort aan drinkbaar water en er is een dreiging van diarree en andere ziektes in de getroffen regio’s.

We roepen al onze leden en sympathisanten op om hulp te verlenen aan de kameraden van de USP. De partij zelf organiseert de bescherming van haar leden en sympathisanten op het eiland. Er kunnen online financiële giften overgemaakt worden aan het CWI (zie onderaan). Daarmee sturen we waterzuiveringsmiddelen en geneesmiddelen naar Sri Lanka. We zijn ook aan het zien hoe we het snelst kleding kunnen bezorgen en andere middelen om te voorzien in onderdak en voeding voor de kameraden.

Politiek antwoord

Terwijl de USP vooral bezig is om het overleven van haar leden te organiseren, zal de partij ook zo snel mogelijk een politiek antwoord naar voor brengen met posters, pamfletten en ander materiaal. De kameraden willen daarbij duidelijk maken waar de verantwoordelijkheid ligt voor de enorme gevolgen van de ramp en het gebrekkige antwoord van de regering. Er zal een eisenplatform opgesteld worden om aan te geven hoe moet geantwoord worden.

Een aantal van de elementen van ons politiek antwoord zijn reeds aan bod gekomen op deze site. Andere elementen zullen verder ontwikkeld worden naarmate de partij in staat is om een vollediger zicht te krijgen op de situatie. Daarbij zal het belangrijk zijn om de eenheid tussen de arbeiders en armen op het eiland te versterken en ieder conflict op etnische basis te vermijden. Zeker op een ogenblik dat de middelen schaars zijn, vormt dat immers een reëel risico.

Sri Lanka was nog niet hersteld van een 20-jaar durende burgeroorlog waarbij enorme vernielingen werden aangericht in het noorden van het eiland en waarbij heel wat slachtoffers vielen. Er was een vooruitzicht op heropbouw, zelfs indien dit beperkt was onder het huidig systeem. Vandaag is de economie van het land en de bevolking teruggeworpen naar extreme armoede, tekorten en een grote onzekerheid.

Blijvende oplossing kan enkel door strijd voor een socialistische regering

Voor een volledig en snel herstel, zijn dringend middelen nodig. De Wereldbank en het IMF hebben jarenlang de lokale bevolking op droog brood gezet met haar neo-liberale dictaten. Het kapitalisme is niet in staat gebleken om te investeren in middelen om de bevolking te beschermen. Alle buitenlandse schulden van het land moeten onmiddellijk afgeschaft worden en niet louter uitgesteld.

De heropbouw moet gebeuren onder controle van verkozen comités van arbeiders en armen om te garanderen dat er een maximale bescherming is van diegenen die dit het meest nodig hebben, los van hun nationaliteit, godsdienst of politieke voorkeur. Voor een blijvende oplossing voor de problemen van de arbeiders en armen in Sri Lanka is de socialistische omvorming van de samenleving noodzakelijk door het vestigen van een regering op socialistische basis.

De United Socialist Party in Sri Lanka zal haar inspanningen versterken om een stevige arbeiderspartij op te bouwen gebaseerd op een socialistisch programma. Wij willen de kameraden van de USP steunen op een ogenblik dat ze dit enorm nodig hebben.

Jouw hulp

We roepen op om in de eerste volle week van januari zoveel mogelijk financiële steun op te halen. Op 10 januari vertrekt een team van USP-kameraden opnieuw vanuit Colombo om naar de hardst getroffen regio’s te gaan en daar mee te helpen aan de meest dringende hulp die nodig is.

Er is reeds een pakket met water-zuiverende tabletten vertrokken naar Sri Lanka. Dit werd betaald door ons Ierse parlementslid Joe Higgins en kostte zo’n 400 euro. Met dat soort relatief kleine bedragen kunnen we enorm belangrijke bijdrage leveren om te voorzien in de meest dringende behoeften van de kameraden in Sri Lanka.

Financiële bijdragen kunnen overgemaakt worden op de volgende wijzen:

> Online op de website van het CWI (voor wie beschikt over Visa of andere middelen om online geld te geven). Schrijf als vermelding ‘Campaign Sri Lanka’.

> Door over te schrijven op het rekeningnummer 001-2260393-78 van LSP met vermelding ‘Sri Lanka’.

Alle bijdragen worden integraal aangewend voor concrete en directe hulp in Sri Lanka. Aarzel dus niet en toon je solidariteit.