Category: Werklozen

In de voorbije maanden werd vaak verwezen naar het succes van “het Oostendse model” voor werklozenbegeleiding. Dit model combineert intensieve opvolging en vorming van werklozen met sancties voor de ‘weigeraars’. Nu blijkt uit cijfers van socioloog Jan Hertogen dat dit model een stuk minder succesvol is dan gepretendeerd werd.

Jeroen

Oostende kent al lang een hoge werkloosheidsgraad, vooral laaggeschoolde jongeren raken er erg moeilijk aan de slag. Des te verwonderlijk waren dan ook de berichten dat de werkloosheid onder laaggeschoolde jongeren gedaald was met 68%. Dit werd toegedicht aan het zogenaamde “Oostendse model”. Dit model voorziet in een intensievere opvolging van openstaande vacatures en meer aandacht voor oriëntatiegesprekken, cursussen en opleidingen.

De realiteit bleek veel minder rooskleurig dan werd beweerd, zoals socioloog Jan Hertogen ontdekte. Ten eerste werd het model vooral gebruikt om jongeren te kunnen schorsen en ze op die manier uit de werkloosheidsstatistieken te krijgen. Daarnaast werd er ook gebruik gemaakt van andere creatieve oplossingen. Zo werden jongeren die een cursus volgden, geclassificeerd als “werkzoekenden in opleiding”. Hierdoor verdwenen ze uit de werkloosheidscijfers zonder dat ze werk gevonden hadden.

Dit is zonder meer één van de meest frappante voorbeelden van hoe politici de werkloosheidscijfers bewerken en vervormen om er beter uit te komen, maar het is zeker niet het enige. Arbeiders die verplicht op (brug)pensioen moeten na een herstructurering in hun bedrijf, komen bijvoorbeeld niet in de werkloosheidscijfers voor. Of er zijn ook de halftijdsen en interim-arbeiders die op zoek zijn naar een voltijdse job, terwijl ze moeten rondkomen met een laag en onzeker loon.

Op deze manier voert men de druk op jongeren en werklozen in het algemeen verder op. Het beeld wordt geschetst dat overal jobs te rapen zijn en dat werklozen parasiteren. Vervolgens gaat men jongeren stimuleren (lees: onder druk zetten) om een job te vinden. Hierdoor werden in 2006 in totaal 49.512 werklozen geschorst van hun uitkering. Ter vergelijking: dat is net geen 17 keer meer mensen zonder inkomen dan bij VW. Een sociaal drama zonder weerga.

Om schorsing en daaraan gekoppelde armoede te vermijden, moeten werklozen gelijk welke job aanvaarden tegen gelijk welk statuut. Dit betekent ultraflexibele, onderbetaalde jobs, die niet volstaan om een deftige levensstandaard mee op te bouwen. Zelfs interimjobs tellen in het jongerenwerkplan van VDB mee als “werk”. Zo wordt ook de druk opgevoerd op diegenen die vandaag wel al werk hebben, om de concurrentie aan te gaan, en langer te werken tegen een lager loon.

Er moet een halt toegeroepen worden aan alle onzekere en onderbetaalde nepjobs en er moet werk gemaakt worden van vaste jobs met een goed statuut. Dit zal enkel mogelijk zijn via een verregaande arbeidsherverdeling. Daarom verdedigen wij een 32-urenweek met bijkomende aanwervingen en zonder loonverlies.

De media bracht berichten over de werkloosheid die zowat in vrije val zou zijn. Het aantal niet-werkende werkzoekenden nam sterk af en de Vlaamse werkloosheid zakte onder het niveau van 7%. Dat beeld is echter bijzonder eenzijdig. Het klopt dat er minder werklozen zijn, maar betekent dat ook dat er meer jobs zijn?

De positieve ontwikkeling van de werkloosheidscijfers wordt verklaard door de goede economische situatie en door overheidsmaatregelen zoals bij het begeleiden van werklozen. Daar kunnen ook maatregelen zoals de dienstencheques aan worden toegevoegd die zorgen voor kleine jobs aan lage verloningen.

Het activeringsbeleid heeft in 2006 geleid tot meer schorsingen van werklozen. Wat natuurlijk handig is om de cijfers op te krikken… In 2006 werden meer dan 20.000 werklozen al dan niet tijdelijk geschorst, een stijging met 11% in vergelijking met 2005. Ook worden de periodes van schorsingen langer, één op de acht geschorste werkloze zit langer dan een jaar zonder uitkering. 5 tot 10% van de werklozen wordt dus geschorst. Minstens een gelijkaardig percentage wordt tewerkgesteld met dienstencheques. Resultaat: positieve cijfers over het dalende aantal werklozen.

Om de positieve cijfers verder te ondersteunen, wordt er op gewezen dat dit een internationaal fenomeen is. In Duitsland was er de grootste daling sinds de eenmaking van Duitsland in 1990, wordt ons triomfantelijk gemeld. Voor het eerst sinds 2002 daalde de werkloosheidsgraad er zelfs onder de 10%. Dat er honderdduizenden Duitsers slechts een “mini”-job hebben, wordt er niet bij verteld. Bijna 10% van de Duitse werkenden zijn arm. 42% van de 15-30 jarigen die werken hebben een contract van korte duur. Er is een superflexibilisering doorgevoerd met onder meer de zogenaamde 1 euro jobs: werken voor een werkloosheidsuitkering met een extra “loon” van 1 euro per uur! Zo kunnen de werkloosheidscijfers inderdaad dalen.

Dat wordt ook steeds meer de realiteit in ons land. Gisteren verscheen een interessante lezersbrief in De Standaard als reactie op de berichtgeving rond de dalende werkloosheidscijfers. Hieronder vind je enkele uittreksels.

“,,Aantal werklozen in vrije val”, schreef De Standaard afgelopen donderdag. Maar cijfers zeggen niet alles. Zo kan ik stilaan een boek schrijven over de negatieve ervaringen van mijn zoon bij het zoeken naar een baan.

“Omscholing zegt u? Pc-technicus wordt ook beschouwd als een knelpuntberoep. Hij is er ver mee geraakt.”

In deze lezersbrief worden enkele pijnpunten bijzonder concreet blootgelegd…

De sociale uitkeringen voor werklozen, gepensioneerden of mensen met een invaliditeitsuitkering dalen bijzonder snel in vergelijking met de gemiddelde lonen. Waar in 1980 een invaliditeitsuitkering 44,5% van een gemiddeld loon bedroeg, was dit in 2005 nog slechts 31,7%. Vooral werklozen verliezen echter fors in vergelijking met de gemiddelde lonen.

SP.a-kopstuk Johan Vande Lanotte verklaarde dat de SP.a de werkloosheidsuitkering voor jongeren wil beperken.Wie na zes maanden geen werk heeft, moet een opleiding volgen. Hiermee bereidt de SP.a nogmaals het terrein voor op verdere aanvallen op de werklozen. Eerder deed zijn partij hetzelfde met de brugpensioenen toen Freya Van Den Bossche haar nota ‘Actief Ouder Worden’ lanceerde. Dat was de voorloper van het Generatiepact en de voorstellen gingen nog heel wat verder dan wat er uiteindelijk is doorgekomen.

Nu is de SP.a zich aan het voorbereiden op een aanval op de werklozen. Het eerdere voorstel van de VLD om de werkloosheidsuitkering in de tijd te beperken (een voorstel dat onder meer gesteund wordt door het VB), werd afgeschoten door de vakbonden. De voorstellen van Johan Vande Lanotte gaan echter in dezelfde richting. Hij wil een repressievere aanpak om jongeren te dwingen tot slecht betaalde jobs.

Alle traditionele partijen zijn het dus eens over de noodzaak om de werklozen aan te pakken. Nochtans is de positie van werklozen er de afgelopen jaren zeker niet op verbeterd. Integendeel. In 1980 bedroeg een werkloosheidsuitkering gemiddeld 45,7% van een gemiddeld loon. In 2005 was dat nog 27%. In plaats van zowat de helft van een gemiddeld loon, krijgen werklozen dus nog een kwart van een gemiddeld loon.

Het is dan ook niet moeilijk dat de armoedecijfers onder uitkeringstrekkers oplopen. Zo’n 32% van de werklozen leeft officieel in armoede. Onder gepensioneerden gaat het om ruim 20%. Een verdere ondermijning van de sociale uitkeringen zal enkel leiden tot meer armoede en miserie.

In plaats van het criminaliseren van werklozen of het dwingen van jongeren tot het aannemen van superflexibele slecht betaalde rotjobs, zou er beter werk gemaakt worden van echt werk voor iedereen. Verhofstadt beweert dat hij zijn belofte van 200.000 nieuwe jobs zal waarmaken. Hij vertelt echter niet hoeveel degelijke jobs er verloren zijn gegaan en hoeveel van de nieuwe jobs flexibele laagbetaalde jobs zijn. In 2001 waren volgens de Nationale Arbeidsraad 80% van de nieuwe jobs laagbetaald, tijdelijk en/of deeltijds…

De dalende sociale uitkeringen maken een deel uit van de aanvallen op de levensstandaard van de arbeiders en hun gezinnen. Er wordt beweerd dat een goede werkloosheidsuitkering er toe zou leiden dat meer werklozen geen job willen aannemen omdat ze dan amper meer verdienen. Het klopt uiteraard dat er heel wat laag betaalde jobs zijn, maar dat probleem zal niet aangepakt worden door werklozen verder op zwart zaad te zetten.

Een degelijke uitkering voor wie het nodig heeft, kan pas afgedwongen worden als het gekoppeld wordt aan de strijd voor degelijke jobs aan goede lonen. Beide elementen zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden. Een daling van de uitkeringen kan leiden tot een daling van de lonen. Dat is bijvoorbeeld hoe in Duitsland gewerkt wordt met de zogenaamde 1 euro-jobs. Werklozen moeten er werken en krijgen in ruil daarvoor hun werkloosheidsuitkering vermeerderd met 1 euro loon per uur… Dat zet verdere druk op de andere lonen. Omgekeerd zetten loonsdalingen druk op de uitkeringen. Met het argument dat werklozen niet zullen willen werken als de uitkering niet zoveel onder de laagste lonen ligt, worden de uitkeringen aangepakt.

De negatieve spiraal van dalende koopkracht, druk op de lonen en de uitkeringen, moet gestopt worden door een gezamenlijk verzet van werkenden, werklozen, gepensioneerden,…

Harde aanpak van de werklozen biedt geen oplossing

Afgelopen zomer haalde Vlaams minister Vandenbroucke nogmaals zwaar uit naar de werklozen. "Er moet een omslag komen in het denken. Werklozen hebben rechten én plichten", zo stelde de SP.a-kopman.

Luc Janssens

Zowat de helft van de jonge werklozen heeft geen diploma secundair onderwijs. 20% van de jongeren heeft een jaar na het afstuderen nog steeds geen werk. Redenen genoeg voor Vandenbroucke om ook het onderwijs verantwoordelijk te stellen. De minister wil projecten opzetten om bedrijven uit de logistiek en de auto-assemblage nauw te laten samenwerken met scholen en opleidingscentra. Ook wil hij een opleidingsplan om werknemers uit de horeca bij te scholen, zodat deze in het laagseizoen niet thuis zitten.

Het onderwijs moet volgens Vandenbroucke beter afgestemd worden op de bedrijfswereld. Rond iedere grote autofabriek wil hij een netwerk van beroepsopleidingen afgestemd op de specifieke noden van het bedrijf. In feite stelt hij voor om interne opleidingen in bedrijven over te dragen aan het onderwijs.

Nochtans staat er tegenover dit cadeau aan de bedrijven geen enkele wederdienst of garantie. Welke kansen hebben jongeren na het doorlopen van hun stages in het bedrijf? Stel je maar eens voor dat je een opleiding krijgt die aansluit bij VW-Vorst en het bedrijf beslist dan toch om af te danken of zelfs om te sluiten. Wat zou het resultaat geweest zijn van een opleiding die aansloot bij het inmiddels gesloten Renault-Vilvoorde?

Dat is voor de minister echter geen probleem. Het waren toch de werklozen die plichten hebben en de bedrijven die rechten hadden? Voor het patronaat zou het wel gemakkelijk zijn om een kant-en-klaar leger werklozen te hebben dat onmiddellijk inzetbaar is. Als er een plaats vrijkomt, zal de VDAB hen wel dwingen om de job tegen gelijk welke voorwaarden aan te pakken.

Daarnaast moeten we ons natuurlijk ook de vraag stellen of het de taak van het onderwijs is om enkel en alleen een opleiding te bieden in functie van enkele bedrijven, of als het daarentegen ook nodig is om een algemene vorming van jongeren tot kritische volwassenen aan te bieden? In dit geval is het motto wellicht: "hoe onkritischer, hoe beter".

Als de opleidingen niet volstaan, volgt een harde aanpak. Het grote voorbeeld daarbij is tegenwoordig de aanpak van de VDAB in Oostende, niet toevallig de thuisbasis van SP.a-voorzitter Johan Vande Lanotte. De jongerenwerkloosheid daalde er op korte tijd met 37%. Hoe kwam dit? Jongeren werden er bestookt met SMS’jes of e-mails met werkaanbiedingen. Er werden tal van opleidingen opgestart en er werd een aantal schorsingen doorgevoerd.

In de zomerperiode is er bovendien heel wat tijdelijke tewerkstelling in een kuststad zoals Oostende, waar toerisme en horeca niet onbelangrijk zijn. Er is ook het aircobedrijf Daikin dat iedere zomer zowat 500 tijdelijke werknemers aanneemt om pieken op te vangen. Een tijdelijke daling van de jongerenwerkloosheid in de zomer is dan ook niet zo uitzonderlijk. Maar wat gebeurt er daarna? De verantwoordelijke van de Oostendse VDAB stelde hierover: "De interimkantoren zijn niet onze vijanden, maar onze partners." En er wordt ook uitgekeken naar mogelijkheden om via dienstencheques schoonmakers tewerk te stellen. Ook in Oostende zijn het de werklozen die plichten hebben en de patroons rechten.

Moesten de politici echt bekommerd zijn om de hoge werkloosheid, zou het al een stap vooruit zijn om bedrijven te verplichten vaste contracten aan te bieden, te stoppen met het privatiseren van overheidsdiensten en het beschikbare werk te verdelen door het invoeren van een 32-urenweek, zonder loonverlies en met bijkomende aanwervingen. Waarom niet het werk verdelen, in plaats van de werkloosheid?

Werkloosheid was vroeger meestal tijdelijk en uitkeringen waren een vorm van zekerheid om deze periode door te komen. Door de ontwikkeling van het kapitalisme nam de werkloosheid toe tot op een punt waar het een structureel probleem is geworden. De werkloosheid en de duur ervan nemen toe. Veel mensen zitten erin vast.

Marie Christelbach

Toch zien we dat de voorwaarden om een uitkering te krijgen steeds strenger worden. Werklozen worden steeds meer verantwoordelijk gesteld voor hun werkloosheid. Wie geen werk vindt, zal wel niet hard genoeg gezocht hebben. Dat is de logica die gehanteerd wordt door de controle-instanties. Alsof het de schuld van de werklozen is dat er onvoldoende nieuwe jobs bijkomen. Het waren niet de werklozen die beloofden om 200.000 nieuwe jobs te creëren…

Voor veel werklozen betekent hun situatie niet enkel een financieel, maar ook een sociaal probleem. Wie uitgesloten wordt van werk en een werkomgeving, krijgt vaak te maken met problemen zoals depressies, tekort aan zelfvertrouwen,… Voor velen zorgt een job ook voor wat structuur in het leven. Bovendien zorgt de financiële situatie van werklozen ervoor dat er weinig mogelijkheden zijn op het vlak van ontspanning.

Werkloosheid leidt dan ook vaak tot sociaal isolement, wat nog versterkt wordt door de uithalen van politici en patroons tegen de werklozen. Nochtans maakt het patronaat handig gebruik van de voordelen die de regering aanbiedt bij de tewerkstelling van langdurig werklozen. Via programma’s zoals Activa krijgen de patroons een aantal maanden serieuze kortingen op nieuwe werknemers. En daarna kunnen die uiteraard gemakkelijk weer op straat worden gezet.

De economische crisis en de versterking van de positie van het patronaat, zorgen ervoor dat de arbeiders en hun gezinnen – dus ook de werklozen – klappen krijgen om de stijging van de winsten te financieren. De vele ‘herstructurerinen’ en ‘rationalisaties’ in de bedrijven zorgen bovendien voor een constante aanvoer van nieuwe werklozen.

VLD-voorzitter Bart Somers lanceerde recent opnieuw het voorstel om werkloosheidsuitkeringen in tijd te beperken om op die manier de druk op werklozen verder op te voeren. Somers wil met dit thema naar de verkiezingen.

Zijn voorstel werd eerder door zowat alle liberalen gesteund: Spirit, NVA, Unizo, VBO,… Allemaal deden ze reeds voorstellen in deze richting. Ook het Vlaams Belang, dat stil is rond deze kwestie, liet eerder al weten dat het voorstanders is van een beperking van de werkloosheidsuitkering in de tijd. In een congrestekst uit 1993 klonk het nog zo: “De eerste drie maanden ontvangt een werkloze 75% van zijn laatst verdiende loon. Nadien vermindert dat elke maand met 5%. Tot de bodem is bereikt”.

SP.a-voorzitter Vande Lanotte is tegen het voorstel van Somers. Hij stelt dat men geen jaren moet wachten om werklozen te schorsen, maar dat dit meteen kan als niet aan alle voorwaarden voldaan is. In zijn thuisstad Oostende wordt het voorbeeld gegeven op het vlak van schorsingen. Bij de striktere “begeleiding” van 100 jonge werklozen, werden er 13 geschorst. Die verdwijnen uit het werkloosheidscijfer en moeten maar zien te overleven van een leefloon van het OCMW. De meeste jongeren volgen nu echter opleidingen. Wellicht om nadien… andere opleidingen te volgen!

In feite zijn alle traditionele partijen het roerend eens: het probleem zijn de werklozen en niet de werkloosheid op zich. Door de werklozen aan te pakken, wordt de armoede versterkt en verhoogt ook de druk op de lonen van wie wel werk heeft. Werkgevers krijgen ondanks de miljarden aan lastenverlagingen, waar anderen voor hebben gewerkt, geen enkele verplichting opgelegd van de overheid om bijkomende banen te scheppen. Werklozen, echter, worden voor hun beperkte uitkering – waar ze in de meeste gevallen zelf bijdragen voor hebben betaald – in toenemende mate vanuit allerlei hoeken aangevallen en verantwoordelijk gesteld voor hun werkloosheid.

Wij zijn het niet eens met die logica. In plaats van de werklozen moet de werkloosheid worden aangepakt. Dat kan door een vermindering van de wekelijkse arbeidsduur tot 32 uur, zonder loonsverlies en met bijkomende aanwervingen. Waarom zouden we immers niet het werk verdelen in plaats van de werkloosheid?

Ook in België gaat de VDAB nu in zee met twee Nederlandse private bedrijven om langdurig werklozen te begeleiden. De privatisering van de werklozenbegeleiding was in Nederland reeds omstreden omdat bleek dat meer werd betaald per werkloze zonder noemenswaardig succes bij het vinden van nieuwe jobs. Het lijkt erop dat een aantal bedrijven forse winsten maken op de rug van de werklozen en op de rekening van de belastingbetalers.

De VDAB gaat in zee met twee Nederlandse reïntegratiebedrijven, Alexander Calder en Agens. Die moeten langdurig werklozen begeleiden. Beide bedrijven bestaan nog niet in Vlaanderen en liggen in Nederland onder vuur omdat de begeleiding van de bedrijven niet tot resultaten leidt. Alexander Calder moet in Gent en Limburg 1.025 werklozen begeleiden. Agens zal in Antwerpen 605 werklozen begeleiden. De twee bedrijven krijgen daar samen 4 miljoen euro voor, of zo’n 2.450 euro per werkloze.

Deze maatregel komt er op aansturen van Vlaams minister van onderwijs en werk Frank Vandenbroucke (SP.a) die stelt dat de VDAB over onvoldoende middelen en mensen beschikt om werklozen individueel te begeleiden. Bijgevolg kan een deel van de begeleiding worden uitbesteed aan privé-bedrijven.

In Nederland werd de begeleiding van werklozen al grotendeels geprivatiseerd onder de regeringen Kok I en II. Het gevolg is echter dat de overheid er meer betaald per begeleidingstraject (3.500 euro in 1998 tegenover 4.700 euro eind 2004) terwijl de kwaliteit van de dienstverlening er niet beter op geworden is. De bedoeling van de privatisering was overigens niet zozeer om meer mensen aan het werk te krijgen, maar wel om te besparen op de werkloosheidsuitkeringen. De sector van de werklozenbegeleiding had in Nederland twee jaar geleden al een jaaromzet van 770 miljoen euro.

Ook in Duitsland blijkt de hervorming van de werklozenbegeleiding duurder uit te vallen. Met de doorvoering van de hervorming van de werkloosheidsuitkering werd niet enkel een lagere uitkering ingevoerd van 345 euro per maand (en 331 euro per maand in Oost-Duitsland). Er werd ook begonnen met een private werklozenbegeleiding. Er zijn ook speciale bureaus opgezet die werklozen "uitlenen" aan bedrijven. Uit een onderzoek blijkt nu dat werklozen gemiddeld een maand langer werkloos zijn en bovendien 5.700 euro meer kosten per persoon.

Het is logisch dat bedrijven meer tijd en energie steken in het begeleiden van mensen die gemakkelijker aan een job raken. Er zal bovendien een nog sterkere druk uitgeoefend worden om gelijk welke job te aanvaarden. Een werkloze die werk vindt, verhoogt immers de winstmarges. In een land als Australië dat ooit model stond voor de privatisering van de werklozenbegeleiding is de overheid bezig de werking van de markt aan banden te leggen o.a omdat om de één of andere niet te voorziene reden het maken van winst belangrijker was voor ondernemingen dan het goed begeleiden van werklozen tot duurzame werkgelegenheid.

De privatisering van de werklozenbegeleiding zal ook hier leiden tot misbruiken en zakkenvullerij door de betrokken bedrijven, terwijl de werklozen zullen geraakt worden door een repressievere aanpak waarbij ze verder zullen gecriminaliseerd worden. Vandenbroucke toont aan wiens belangen hij verdedigt: die van de patroons die hun winsten willen vergroten op de rug van de werklozen! In plaats van de werklozen aan te pakken, zou Vandenbroucke beter eens de werkloosheid aanpakken!

De RVA heeft reeds 600 schorsingen uitgevoerd tegen werklozen sinds de invoering van de wet Vandenbroucke. We spraken met Didier Brissa, animator van de Werkenden zonder Werk van het ABVV Luik-Huy-Waremme.

Jean Peltier

“Hoe staat het vandaag met de jacht op werklozen ?”

Didier: “Wat er vandaag gebeurt is slechts een beginpunt: nu worden de werklozen onder de dertig jaar opgeroepen. 80% van de opgeroepen werklozen werden aanvaard na de contoles, de andere kregen een “contract”, waar een resem verplichtingen aan verbonden zijn (bewijs van werk zoeken en vorming) alvorens een tweede controle 4 maand later. 600 jonge werklozen kregen reeds een sanctie d.w.z. een schorsing van één maand omdat ze niet kwamen opdagen op de controle. Velen van hen zitten met problemen (analfabetisme, schulden, enz.) en de sancties van de RVA gaan hen niet uit de problemen helpen! In de komende maanden zal de RVA de werklozen tussen de dertig en de veertig oproepen, om daarna de 40 tot 50 jarigen uit te nodigen. En het aantal sancties zal ook toenemen. In België zijn er momenteel per openstaande vacature 25 werklozen, 1 voor 32 Waalse werklozen, 1 voor 45 in Luik en 1 voor 121 in La Louvière! Zelfs indien elke werkloze zich inschrijft in tien interimbureaus, zal dat niet meer werk scheppen! De jacht op werklozen, daarentegen, kost jaarlijks 130 miljoen euro. Met dat geld kan men werk creëren voor de helft van de jongeren die jaarlijks werkloos op de arbeidsmarkt komen.”

Wat is de reactie van de vakbonden?

Didier: “ Gezien de verschillen tussen Vlaanderen en Wallonië (zowel op vlak van het aantal werklozen in verhouding tot de bevolking als het aantal jaren werkloosheid per werkloze ligt in Wallonië twee maal hoger als in Vlaanderen), hebben de vakbonden op federaal niveau geen eengemaakt antwoord (*). Meer nog, de campagne van de ministers, liberale als socialistische, tegen de ‘sociale fraude’ heeft een reële impact, wat het moeilijk maakt de actieven te mobiliseren tegen de jacht op werklozen.

Onze comités informeren de leden per brief, organiseren vergaderingen en mobiliseren aan de doplokalen, maar het is niet evident om de werklozen zelf te mobiliseren. Velen onder hen denken dat ze niet geviseerd worden omdat ze gezinshoofd of alleenstaand zijn (wat vanuit het standpunt van de RVA verkeerd is), vele anderen voelen zich al jaren overgelaten aan hun lot en zeggen dat betogen niet veel meer uithaalt. We hebben enkele aanpassingen op de procedure kunnen afdwingen: de werklozen worden op hun woord geloofd wanneer ze tijdens een gesprek bij de RVA hun inspanningen naar voor brengen en de vakbonden hebben inzage in het dossier van de werkloze om met hun verdediging te kunnen helpen. Maar we blijven ons volledig verzetten tegen de jacht op werklozen en eisen dat de wet Vandenbroucke ingetrokken wordt.”

(*) Noot van de redactie. Wij denken niet dat het gebrek aan een gemeenschappelijk antwoord veroorzaakt wordt door de regionale verschillen op het vlak van het aantal werklozen, maar wel door het feit dat de vakbondsleiding dit blijkbaar niet wenst te organiseren.

Jongerenmars voor werk

Een jaar geleden lanceerden we de oproep om een nieuwe Jongerenmars voor Werk te organiseren. Blokbuster, de antiracistische campagne van de LSP, nodigde de jongerenorganisaties van ABVV en ACV uit om die in het najaar van 2004 te organiseren. Uiteindelijk kwam er een akkoord over een Jongerenmars op 19 maart 2005. Volgens de bonden was dit nodig om meer tijd te nemen voor de mobilisatie.

Nikei De Pooter

Met de oproep voor de Jongerenmars wilden we antwoorden op concrete noden in de samenleving. We wilden een idee geven van hoe we ons kunnen verzetten tegen de groeiende jongerenwerkloosheid, de toename van interimarbeid, de aanvallen op de werklozen en de ondermijning van onze arbeidscondities.

Het patronaat en de regering hebben een breed offensief ingezet tegen de verworvenheden van arbeiders en jongeren. Enerzijds hebben we de aanvallen op de (vooral jonge) werklozen, waarbij er met schorsing wordt gedreigd. Zo wil de regering druk uitoefenen op de werklozen, zodat ze niets anders kunnen dan slecht betaalde en flexibele jobs aanvaarden. Anderzijds zien we dat het patronaat de arbeiders harder wil laten werken voor minder geld om hun winsten veilig te stellen.

Voor de Jongerenmars op 19 maart wordt er intens gewerkt door lokale Jongerenmarscomités met de vakbondsjongeren en verschillende linkse en jongerenorganisaties. De LSP stimuleerde ook waar mogelijk de oprichting van specifieke comités van werklozen, vakbondsmilitanten, scholieren,… om in hun eigen omgeving de mobilisatie te organiseren. Jammer genoeg was het nationale materiaal van de vakbonden maar anderhalve maand op voorhand beschikbaar, waarbij de nationale vakbondsleiding vooral probeerde om een radicaal karakter van de mars te vermijden (uit het niets doken plots de jongerenorganisaties van de asociale regeringspartijen op de affiche op…).

In de jaren ’80 waren de Jongerenmarsen gebaseerd op een maandenlange mobilisatie van de vakbonden in de bedrijven, scholen en wijken, waar lokale comités werden opgericht die over een langere periode aan de basis mobiliseerden.

We roepen iedereen op om mee in het blok van de LSP op te stappen en zo samen met ons ervoor te zorgen dat deze Jongerenmars geen karnavalstoet wordt, die door de traditionele partijen gerecupereerd kan worden. Het zou een dynamische en strijdbare mars moeten zijn. Opgebouwd rond een aantal concrete eisen: pak de werkloosheid aan, niet de werklozen; geen onzekere klusjes, maar vaste jobs aan een degelijk loon; 32- urenweek zonder loonverlies, met evenredige aanwervingen.

Ook na de Jongerenmars zullen deze kwesties aan de orde blijven. Doorheen de campagne ontstond er een zekere dynamiek, waarbij we het verzet tegen de asociale politiek van de regering en het patronaat zijn beginnen te organiseren. De Jongerenmars is de eerste stap, maar mag zeker niet het eindpunt zijn. We moeten verder bouwen aan een linkse oppositie binnen de vakbonden, een politiek verlengstuk voor de strijdbewegingen en een revolutionaire stroming in de bedrijven en de maatschappij.

Daarom roepen we iedereen op om samen met ons stap voor stap een krachtsverhouding uit te bouwen en aan te sluiten bij LSP, de linkse socialisten!

Op 11 februari vindt in Turnhout een gezamenlijke actie plaats van Blokbuster, ACV-Jongeren, ABVV-Jongeren en de KAJ om te protesteren tegen de groeiende werkloosheid. Deze actie vindt plaats in het kader van de mobilisatie naar de nationale Jongerenmars voor Werk op 19 maart in Brussel. In de aanloop naar die jongerenmars wordt gezamenlijk campagne gevoerd en is er ook een gezamenlijke actie. Hieronder publiceren we de tekst van het pamflet.

BETOGING VRIJDAG 11 FEBRUARI 14U – GROTE MARKT DOOR “TURNHOUT-DOPLAND”

SINDS ENKELE MAANDEN is in de regio Turnhout een jongerenmarscomité bezig met de lokale mobilisatie voor 19 maart. Dat is meer dan nodig: in Turnhout bedraagt de officiële werkloosheid boven de 12%. De tewerkstelling in eigen streek neemt zienderogen af. Voor de schoolverlaters is er weinig werk. Is er dan wel werk, dan hebben we geen vaak perspectief op een vaste job. We doen de ene na de andere onderbetaalde interimjob. Laat ons niet bij de pakken blijven zitten! Laat ons samen vechten voor een toekomst, laat ons samen van de jongerenmars een succes maken. Contacteer ons en mobiliseer mee op je school, werkplaats, hogeschool, … en betoog mee op 11 februari. Voor een toekomst zullen we moeten vechten!

ZA 19 MAART – BRUSSEL 13U – JONGERENMARS VOOR WERK, GELIJKHEID EN GRATIS ONDERWIJS

WERK

ONZE EISEN:

Geen jacht op werklozen!

200.000 volwaardige jobs in plaats van 200.000 schorsingen

Geen nepjobs! Vast en volwaardig werk voor iedereen

Herwaardering van de uitkeringen: volwaardige indexering van de uitkeringen in plaats van een loonstop

GRATIS ONDERWIJS

ONZE EISEN:

Kosteloos en degelijk onderwijs: voor een volledige

Herfinanciering van het onderwijs op alle niveaus

Geen aanvallen op het statuut van leerkrachten

GELIJKHEID

ONZE EISEN:

Verdeel het werk zonder loonsverlies, i.p.v. meer overuren

Voor gratis en degelijke kinderopvang (maar niet als excuus om de flexibiliteit op te drijven!)

Gelijk loon voor gelijk werk

Actiekalender

wo 26 jan actie aan de dop vanaf 8u30, De Warande, Turnhout

wo 26 jan scholierenbijeenkomst 14u00, Elcker-Ik, Otterstraat 109, Turnhout

vr 28 jan werklozenbijeenkomst 10u00, ACV, Turnhout

do 3 feb info-avond 19u30, ABVV, Grote Markt 48, Turnhout

vr 11 feb betoging voor werk 14u00, Grote Markt, Turnhout

di 15 feb info-avond 19u30, ACV, Stationsplein 2, Geel

do 17 feb info-avond 19u30, ACV, Kerkstraat 32, Herentals

INSCHRIJVEN JONGERENMARS:

Elke jongere, georganiseerd of niet, kan gratis mee met de bus naar Brussel! Schrijf je in vóór 17 maart bij ACV-Jongeren: 014/40.30.41

VERTREKPLAATSEN: Turnhout: Begijnhof – Herentals: Netepark – Lille: Carpoolparking – Geel: HIK – Rijkevorsel: kerk – Beerse: kerk – Mol: ALMA – precieze vertrekuren (in de voormiddag) worden nog meegedeeld!

Op donderdag 2 december zal het personeel van de RVA staken omdat de regering haar beloftes over de gelijkschakeling van de lonen niet nakomt. Een groot deel van het personeel gelooft ook niet in het activeringsbeleid van de regering terwijl de regering daar wél 3,5 miljoen euro voor over heeft.

Karel Mortier

Jan Vandeputte hoofdafgevaardigde van het ACOD stelde in De Morgen van 29/11: ‘’Het RVA-personeel heeft zo zijn bedenkingen bij de activeringspolitiek, een project dat volgens hen geen enkele kans van slagen heeft en puur demagogisch is. De medewerkers weten dat er geen werk is voor deze groep en dat de hele operatie is bedoeld om de druk op de werklozen op te voeren zodat ze om het even welke job aannemen. Vaak gaat het dan om banen in het kader van de dienstenchequesregeling. De werkloze wil liever volwaardig werk met een toekomstperspectief. Maar de RVA-medewerker moet hem in de richting van dat nepstatuut dwingen en anders dreigen dat de werkloze zijn uitkering verliest.’’

Het was bij de aanvang van dit project al duidelijk dat het niet zozeer de bedoeling van de regering was om werklozen aan een volwaardige job te helpen met een zeker toekomstperspectief maar dat ze nieuw en goedkoop personeel zochten voor al hun nepbanen en dat ze vooral wilden besparen op de werkloosheidsuitkeringen. De RVA moest het vuile werk opknappen voor Vandenbroucke. Uit een aantal interne documenten van o.a het kabinet van Vandenbroucke waar de krant De Tijd de hand kon opleggen bleek al dat de regering, via de RVA, tegen 2007 30 000 werklozen hun uitkering wil afnemen nog voor ze één werkloze hadden gecontroleerd. Die schorsingen moeten druk uitoefenen op de overige werklozen zodat ze niet anders kunnen dan slecht betaalde en flexibele jobs te aanvaarden. Op die manier zal de concurrentie op de arbeidsmarkt ook toenemen wat de lonen en arbeidsvoorwaarden onder druk zal zetten.

Daarom hebben we met LSP de voorbije weken en maanden campagne gevoerd aan de doplokalen en kantoren van de RVA tegen dit beleid. Het feit dat nu ook personeel van de RVA publiekelijk stelt dat het activeringsbeleid van de paarse regering ‘’pure demagogie” is, is een opsteker voor de mensen die zich ter controle bij de RVA moeten aanbieden en een nederlaag voor de regering. Het personeel stelt door te staken dat de regering de werkloosheid moet aanpakken en niet de werklozen.