Category: ABVV

Op dinsdag 31 mei vond een buitengewoon statutair congres van BBTK Brussel-Halle-Vilvoorde plaats. Dit congres moest BBTK-BHV terug op de sporen te zetten als een volwaardige afdeling. Sinds de perikelen rond Faust stond de afdeling onder curatele van BBTK-nationaal. Eén ding was duidelijk: de affaire-Faust was verre van verteerd. Het ging dan ook niet om enkele aanpassingen, maar om een volledig nieuw artikel 12 van de statuten waar het o.a. gaat over de rol van de voorzitter. De krachtlijnen van dit vernieuwde artikel 12 kan je lezen in het pamflet dat LSP aan de congresgangers uitdeelde.

Een correspondent

Het congres verliep verre van sereen, om niet te zeggen chaotisch: er werd al eens geroepen, gescholden en uitgefloten en een openlijke vijandigheid tegenover het vakbondsapparaat (én spijtig genoeg ook het wantrouwen tussen de verschillende sectoren) was voelbaar in de zaal. Het was overduidelijk uit de tussenkomsten dat het al misliep tijdens de voorbereidingen van het congres in de verschillende sectoren. Zo was het niet duidelijk of men persoonlijke amendementen op de dag zelf nog kon indienen of dat enkel die amendementen ter stemming lagen die besproken en gestemd waren in de voorbereidende vergaderingen van de aparte sectoren.

Het veranderen van artikel 12 zorgt er ook voor dat er nu heel wat ongerijmdheden in de rest van de statuten staan maar de amendementen die hier mee te maken hebben werden/worden weerhouden voor een werkgroep die zich daarmee moet bezighouden: de uiteindelijke correcties zouden dan op het statutair congres van 2006 gestemd worden. Door de reeds vernoemde onduidelijkheden (manipulaties?) tijdens de voorbereidingen verliep het congres zeer chaotisch: sommige stemmingen moesten verscheidene malen herdaan worden. Op sommige momenten was er een hoog Monty Python gehalte. Het congres moest normaal eindigen om 13u, het werd echter 14u30.

Uit de tussenkomsten van de afgevaardigden bleek alleszins dat de basis meer transparantie en syndicale democratie wenst. Het uiteindelijk resultaat van het congres was wel een overwinning voor de basis: de voorstellen van de secretarissen om de macht in hun handen te concentreren werden gedeeltelijk gecounterd. In plaats van het voorzitterschap enkel open te stellen voor secretarissen (zoals in de ontwerptekst) werd het principe dat ook miltanten hun kandidatuur kunnen stellen, gevrijwaard: "De kandidaten voor het voorzitterschap dienen ofwel deel uit te maken van het bestendig Secretariaat ofwel sinds ten minste 8 jaar een mandaat van vakbondsafgevaardigde te bekleden, en voorgedragen worden door hun sector." Verder werd ook een amendement gestemd dat het mogelijk maakt voor de diverse organen om zichzelf bijeen te roepen op initiatief van 1/3 van de leden van die organen. Dat is een stap vooruit in vergelijking met de oude statuten.

Op 17 juni vindt een tweede congres plaats voor de verkiezing van de voorzitter: gaan we dan een potje onderling gebakkelei tussen secretarissen mogen aanschouwen?

Op 31 mei en vrijdag 17 juni houdt de BBTK-BHV een uitzonderlijk statutair congres. Men stelt ons een statutenwijziging voor, in het bijzonder van artikel 12 en de oprichting van een nieuwe structuur, het « Coördinatiecomité van de afdeling ». Tijdens het tweede deel van het congres, voorzien voor 17 juni, zullen de kandidaten voor deze nieuwe structuur verkozen worden.

LSP-Pamflet

Zo eindigt de voogdij door BBTK-nationaal die was ingesteld na de onstatutaire en ondemocratische verwijdering van algemeen secretaris Albert Faust.

De Linkse Socialistische Partij heeft Albert Faust nooit kritiekloos gevolgd. Verschillende malen waren we het oneens met hem. Niettemin hebben we steeds erkend dat Faust zich resoluut ter linkerzijde van het vakbondsapparaat bevond. In de jaren 70 heeft hij bijvoorbeeld een migrantencommissie opgericht, hij organiseerde solidariteitscampagnes met ontslagen vakbondsafgevaardigden, of dat nu bedienden waren of arbeiders. Het was ook Albert Faust die besliste de zetel van het VBO te bezetten ter verdediging van de vakbondsrechten, die de 13 van Clabecq steunde tijdens hun proces, die het Palestijnse volk steunde in haar strijd tegen de Israëlische bezetting en die op 1 mei feesten organiseerde waar heel links welkom was.

Albert was populair en liet zich niet afkopen. Om hem uit de weg te ruimen moest hij dus besmeurd en gebroken worden. In de maanden erna werden tientallen militanten, afgevaardigden, vrijgestelden en personeelsleden van BBTK-BHV eveneens uitgeschakeld. Zonder daarom de hele zaak uit te spitten, had men mogen verwachten van een vakbond die zichzelf en haar verleden respecteert, dat die minstens een balans zou opmaken van de periode onder voogdij door de situatie vandaag te vergelijken met die voorafgaand aan de voogdij. Helaas, niets daarvan.

Er is nochtans heel wat veranderd. De principeloze alliantie tegen Faust is uit elkaar gevallen. Thierry Nollet, voormalig secretaris van de sector Financiën, samen met zijn companen Christian Roland, Eric Vandersmissen, Hendrik Vermeersch en Jean-Marie Frissen één van de aanstokers tegen Faust, heeft intussen nieuwe beschuldigingen van geldverduistering geuit, deze keer tegen Christian Roland. Dat is uitgemond in het ontslag van Nollet. In tegenstelling tot Faust kreeg Nollet wel de kans zich te verdedigen voor het uitvoerend comité en hij is vertrokken met een stevige gouden handdruk, onderhandeld door zijn vader. Hij werkt nu als raadsman voor een patronaal sociaal secretariaat. Tijdens de voogdij hebben de PS en de SP.a opnieuw de controle verworven over BBTK-BHV. Het 1 mei-feest op het Rouppeplein, dat open stond voor iedereen, werd afgelast. Sindsdien moeten linkse militanten in BBTK-BHV zich koest houden. Het syndicale debat heeft plaats gemaakt voor persoonlijke aanvallen en zelfs bedreigingen.

Een congres dat niet beantwoordt aan de statuten

We moeten helaas vaststellen dat de organisatie zelf van dit congres reeds een aanslag is op de vakbondsdemocratie. Slechts 288 gemandateerden kunnen deelnemen. Artikel 2 van de statuten zegt nochtans in onbetwistbare bewoordingen dat « Het congres is samengesteld uit afgevaardigden van de vergaderingen van de beroepssectoren, naar rata van één afgevaardigde per 100 aangeslotenen, met dien verstande dat elke beroepssector recht heeft op één afgevaardigde in het Congres. » Aangezien BBTK-BHV meer dan 75.000 leden telt, veronderstelt dit een congres met minstens 700 afgevaardigden. Het valt te betwijfelen of iedere sector wel degelijk beroepsvergaderingen heeft georganiseerd voor dit congres. We hebben vastgesteld dat dit niet het geval was in alle sectoren. Wie heeft dan beslist over de mandaten? Het gaat hier over een statutair congres. Het minste dat men kan verwachten, is het naleven van de bestaande statuten tot hun vervanging door andere, bediscussieerd en gestemd op een statutair samengesteld congres. Per slot van rekening zou een congres een gelegenheid moeten zijn om een zoveel mogelijk leden te betrekken. Dat is helaas onmogelijk op een congres van 3 tot 4 uur. Men had dit congres kunnen aanwenden om werkgroepen te creëren zodat een maximaal aantal militanten actief betrokken worden en om samenwerking tussen militanten van verschillende sectoren te bevorderen. Die kans werd gemist.

Centralisatie in handen van het apparaat

Een blik op de voorgestelde statutenwijzigingen doet het ergste vermoeden. Men stelt onder andere voor om alle militanten uit te sluiten van de post van Voorzitter. Men schrijft letterlijk: « de functie van Voorzitter is enkel toegankelijk voor verantwoordelijke secretarissen en bestendige secretarissen. De Voorzitter wordt door een statutair congres verkozen voor een periode van 4 jaar. » De voorzitter wordt dus nog wel verkozen door het congres, maar de keuze wordt beperkt tot de secretarissen. Hij wordt verkozen voor een periode van 4 jaar zonder mogelijkheid om hem terug te roepen. Alsof dat niet volstond voegt men eraan toe « De functies van Ondervoorzitter (men stelt er 3 voor) zijn enkel toegankelijk voor leden van het secretariaaat met uitzondering van de propagandisten. Zij worden door het Uitvoerend Comité verkozen voor een periode van 2 jaar met stilzwijgende verlenging mits het akkoord van het Secretariaat van Bestendigen. » Dat is niet niets inzake centralisatie, militanten en afgevaardigden uit de bedrijven zullen niet veel meer in de pap te brokken hebben.

Tenslotte, niet langer het Uitvoerend Comité, maar « Het volledig Secretariaat van Bestendigen beschikt over een beslissende en controlerende macht over onder andere aanwervingen, verplaatsingen, ontslagen, bevorderingen en loonsverhogingen van elk personeelslid. » Waarom die verandering? Vinden de secretarisssen het vervelend als militanten weten dat ze een veelvoud verdienen van het loon van de meerderheid van de leden? Dit is schrijnend, net nu steeds meer aandacht wordt geschonken aan de publicatie van het vermogen van politici en de lonen van bedrijfsleidingen. We hadden juist kunnen aaantonen dat de vakbonden geen schrik hebben om het loon van een secretaris te publiceren om alle verdenkingen uit de weg te ruimen.

In artikel 9 stelden de oude statuten « Het Uitvoerend Bureau stelt, onder andere, de bezoldigingen voor van de leden van het Secretariaat en van het personeeel van de organisatie en legt zijn voorstellen voor aan het Uitvoerend Comité! Dit Bureau is samengesteld uit de leden van het Secretariaat en uit 12 effectieve leden die worden verkozen door de vergaderingen van de beroepssectoren, in eventredigheid met het aantal aangeslotenen per sector; de samenstelling van het Bureau wordt geratifieerd door het Congres. » Het lijkt alsof het voorstel om een coördinatiecomité op te richten het uitvoerend bureau overbodig moet maken. Daarin zaten ook afgevaardigden van het terrein.

We roepen alle deelnemers aan dit congres op die ondemocratische statutenwijziging te verwerpen

Om LSP te contacteren: eric@lsp-mas.be of 02/345.61.81. LSP/MAS, PB 131, 1080 Molenbeek. www.socialisme.be

Op 21 mei is er op initiatief van de Beweging voor Syndicale Democratie (BVSD) een dag van discussie en muziek als huldebetoon aan de overleden vakbondsleider Albert Faust. De BVSD is een netwerk van strijdbare syndicalisten dat ontstond bij de woelige gebeurtenissen rond het ontslag van Faust uit het ABVV. Na het overlijden van Faust is de BVSD blijven bestaan en nu wordt een debat georganiseerd over de syndicale vrijheden gevolgd door een aantal optredens. Hieronder publiceren we de praktische informatie voor deze dag.

Zaterdag 21 mei, huldebetoon aan de militant Albert Faust

Georganiseerd door de BVSD (Beweging voor Syndicale Democratie) en Une Autre Chanson.

De dag vindt plaats in ‘Espace Senghor’, Chaussée de Wavre 366, Etterbeek (Bus 34-36 et métro: station Schuman).

Programma:

15u: Debat over de sociale strijd en de syndicale bewegingen

19u30: Optredens en korte toespraken met onder meer: Claude Semal, Tom Goldschmidt, Myriam Fuks, Lazare, Marco, Claudine, Laurent Horgnies, Michel Veevaete,…

Doorlopend: expositie, projecties van foto’s, drank en hapjes

Voor de eerste keer werd een interprofessioneel akkoord in België door een vakbond, het ABVV, verworpen. De inhoud van het akkoord zal echter toch toegepast worden: de regering heeft besloten het eenzijdig op te leggen.

Guy Van Sinoy

Bij de aankondiging dat het ABVV het akkoord verworpen had, kwam de burgerij af met extreem grote woorden: “Het ABBV grijpt het patronaat naar de keel” (L’Écho, 8/2/05). Het ACV en het ACLVB keurden het akkoord goed. Ze durfden het echter niet te ondertekenen zonder het ABVV en vroegen de regering om het akkoord op te leggen met haar gezag. De regering haastte zich enkele dagen later om dat ook te doen.

Een akkoord dat moest worden weggestemd

Het akkoord voorzag een loon-stijging van maximum 4,5% (indexering – zo’n 3,3% – en stijgingen van het barema – 0,5% per jaar – hierbij inbegrepen). Een norm van 4,5% is in feite een reële loonsdaling per geproduceerde eenheid, gezien de productiviteitsstijging (1 à 1,5% per jaar).

Het project voorzag ook dat het maximaal aantal overuren van 65 naar 130 ging. De regering gaf een cadeau van 250 miljoen euro aan het patronaat om het akkoord gemakkelijker door te voeren. Zo’n akkoord aanvaarden, is zichzelf de das omdoen nog voor het begin van de onderhandelingen over de collectieve arbeidsovereenkomsten in de sectoren. De vakbondsbetoging van 21 december in Brussel, 50.000 mensen, toonde dat de militanten aan de basis dit akkoord niet wilden.

Communautaire breuk?

Het ACV heeft het project goedgekeurd met 74,8%, het ACLVB met 67%. Het ABVV heeft het verworpen met 52% (67% stemden tegen in Wallonië, 55% tegen in Brussel, 52% van de Vlamingen stemden voor). Onmiddellijk spraken de media over een “communautaire breuk” binnen het ABVV. Als het erom gaat de arbeiders te verdelen, mist de pers – in dienst van de burgerij – niks!

In het nationaal comité van het ABVV hebben de centrales 2/3 van de mandaten in handen en de intergewestelijken 1/3. Het gewicht van de centrales weegt dus meer door, en dan vooral het gewicht van de grootste centrales. BBTK heeft het akkoord verworpen met 98%, CMB (metaal) met een 2/3 meerderheid. De Algemene Centrale heeft voor gestemd, maar erg nipt: in Antwerpen en Gent werd het IPA verworpen.

Het ACOD heeft voor gestemd met 80%, de textiel en het transport met 100%. De Centrale van de Horeca: 50% voor en 49% tegen. Bij het ACV heeft de LBC, de grootste centrale, tegen gestemd, net zoals de CNE (de arbeiders aan Franstalige kant). CNE en LBC omvatten de non-profit sector, die momenteel in opstand komt. De ACV-federaties van Luik, Verviers, Bergen, Waals-Brabant en Charleroi hebben tegen gestemd. Antwerpen heeft tegen gestemd met 100%. In Limburg was er een fel verzet.

Als de regering het akkoord oplegt, komt dat dan op hetzelfde neer als wanneer het zou ondertekend zijn? Helemaal niet. De norm van 4,5% is niet meer dan een indicatie. Anders gezegd: het is wettelijk toegestaan om in de sectoriële arbeidsovereenkomsten boven de norm te gaan. Als het akkoord aangenomen zou worden door de vakbonden, zou deze norm nog steeds indicatief zijn. Maar in de mate dat de vakbonden het aanvaard hebben, zouden ze moreel verplicht zijn om de sectoriële arbeidsovereenkomsten te respecteren. Deze norm van 4,5% heeft dus weinig gewicht, zeker voor de centrales die er massief tegen gestemd hebben.

Niemand twijfelde eraan dat de Minister van Werk Freya Van den Bossche (SP.a) – die het akkoord “fantastisch” vond – het verplicht zou opleggen als het door de vakbonden verworpen werd. Het duurt nu al een hele tijd dat politici van de SP.a (Vandenbroucke, Vande Lanotte, Luc Van den Bossche,…) het openlijk en cynisch opnemen tegen de arbeidersbeweging.

Dank zij zijn verbale uithalen, kan Elio Di Rupo de PS nog het imago geven van een moderne linkse partij. Maar dit is slechts schone schijn. Di Rupo is net terug uit Porto Allegre, waar hij zich voor de vorm is gaan tonen, om vervolgens onmiddellijk groen licht te geven aan Verhofstadt om de inhoud van het akkoord toe te passen. SP.a en PS zijn de beste garantie voor de politiek van de burgerij. Zij die stemmen voor deze partijen omdat ze denken dat dit het minste kwaad is, doen zichzelf de das om. De arbeiders hebben nood aan een nieuwe partij. LSP wil hieraan deelnemen door de uitbouw van een strijdbare arbeidersbeweging. Aansluiten bij onze partij is het beste middel om hieraan mee te werken.

Albert Faust, voormalig algemeen secretaris van de BBTK in Brussel Halle Vilvoorde en voormalig voorzitter van het ABVV in Brussel is vorige zondag op 59-jarige leeftijd overleden en dit als gevolg van een ongeneeslijke ziekte.

Voor LSP/MAS, Guy Van Sinoy

Albert Faust heeft gedurende vele jaren belangrijke posities ingenomen op het syndicaal, sociaal en politiek terrein: in de jaren ’70 zette hij een commissie van migrante arbeiders op, solidariteitsacties tegen het ontslag van delegees (zowel bedienden als werklieden), de bezetting van de zetel van het VBO, het organiseren van 1-Meifeesten van het ABVV los van de PS, het ondersteunen van het Palestijnse volk, campagnes tegen racisme en fascisme, steun aan de 13 van Clabecq, campagne voor het syndicaliseren en het verdedigen van de arbeiders zonder papieren,…

In juli 2002 werd hij op een onstatutaire wijze uit zijn syndicale verantwoordelijkheden ontzet en op onregelmatige wijze ontslagen door de nationale BBTK-voorzitter Christian Roland. De verwijdering uit zijn functie ging in tegen de statuten omdat Faust verkozen was door een congres waarbij enkel het congres van de leden bevoegd was om hem af te zetten. Het ontslag was onregelmatig omdat Faust tewerkgesteld was bij de Brusselse BBTK en dus niet kon ontslagen worden door BBTK Nationaal aangezien die laatste instantie niet zijn werkgever was.

Om deze operatie mogelijk te maken, moesten voor Christian Roland 2 voorwaarden vervuld zijn: groen licht van de nationale ABVV-leiding (aangezien Faust ook interprofessioneel voorzitter was van het Brusselse ABVV) en een zekere steun binnen BBTK Brussel, Halle, Vilvoorde. Die steun vond hij onder een aantal BBTK-secretarissen die een onprincipiële coalitie vormden: enerzijds een aantal carrièristen die tot alles bereid waren, anderzijds een aantal medestanders van de PVDA die dachten linkser te zijn dan Faust. Het groene licht van het ABVV werd eigenlijk al gegeven door Mia De Vits toen deze bij haar verkiezing als ABVV-voorzitter stelde de strijd te zullen aangaan binnen de vakbond tegen "extreem-links en extreem-rechts". De echte bedoeling voor ABVV-nationaal was het terug in handen nemen van het Brusselse ABVV nadat deze zich te onafhankelijk had opgesteld tegenover de PS.

Albert Faust werd door de tandem De Vits/Roland beschuldigd van financieel wanbeheer. Het werd hem erg moeilijk gemaakt door zijn aanklagers aangezien bvb Christian Roland op een persconferentie niet aarzelde om delen van de boekhouding aan de media te bezorgen. Dit waren echter gedeeltelijke stukken die bovendien niet controleerbaar waren, maar die gebruikt werden om schijnbaar te bewijzen dat Faust verantwoordelijk was voor financieel wanbeheer. Het spreekwoord zegt: "Er is geen rook zonder vuur". Eenmaal deze documenten (echte documenten, gedeeltelijke en zelfs ronduit valse documenten) in de media verschenen, zorgde dit voor onrust onder de vakbondsleden. Bovendien werd het onmogelijk voor Albert om zich te verdedigen toen hij getroffen werd door een zware ziekte.

Voor het syndicaal apparaat was het noodzakelijk om het gerucht te lanceren dat Faust verantwoordelijk was voor financieel wanbeheer. Er was geen andere wijze om hem te discrediteren aangezien zijn militante houding als syndicaal verantwoordelijke hem erg populair maakte bij de honderden militanten van BBTK-Brussel en andere centrales.

LSP/MAS heeft niet altijd alle standpunten van Albert Faust gedeeld, maar heeft zich zonder enige reserves uitgesproken tegen zijn bureaucratische verwijdering die wees op een draai naar rechts binnen de vakbond en het begin van een nieuwe heksenjacht. In de maanden na de verwijdering van Albert Faust zijn tientallen militanten, delegees, vrijgestelden en personeelsleden van BBTK Brussel-Halle-Vilvoorde geëlimineerd. De verantwoordelijken voor de schade die hierbij aangericht is, zouden de conclusie moeten trekken van hun destructief beleid in de vakbond en ontslag nemen.

LSP/MAS brengt hulde aan Albert Faust omdat hij een voorvechter van de arbeidersbeweging was en een syndicaal verantwoordelijke zoals er nog weinig zijn. Tenslotte willen we onze vriendschappelijke groet overbrengen aan alle militanten die zich verzet hebben tegen de bureaucratische eliminatie van Faust en die opkomen voor een strijdbaar en democratisch syndicalisme.

Voormalig vakbondsleider Albert Faust is op 59-jarige leeftijd overleden. Faust stond jarenlang aan het hoofd van de BBTK in Brussel en speelde een belangrijke rol in het Brusselse ABVV. In 2002 werd hij door de nationale ABVV-leiding aan de kant gezet bij wat een politieke afrekening was. De afgelopen maanden was de gezondheid van Faust sterk achteruitgegaan.

Faust was een linkse militant die verschillende decennia geëngageerd was. In zijn jonge jaren was hij lid van communistische organisaties en hij heeft zich tot aan zijn dood beschouwd als zijnde een communist, waarbij hij duidelijk maakte voorstander te zijn van een democratisch socialisme. Reeds lange tijd geleden brak hij met zijn vroegere stalinistische opvattingen.

Het was onder zijn impuls dat de BBTK en het ABVV in Brussel linkse standpunten ingenomen hebben. Zo organiseerde het Brusselse ABVV op 1 mei telkens een groot feest dat open stond voor iedereen en waarbij alle organisaties die deel uitmaken van de arbeidersbeweging een stand konden opzetten om hun ideeën naar voor te brengen. Bij de verkiezingen van 1999 nodigde het regionaal bestuur van BBTK-BHV (dat uitvoerend bestuur vormt de leiding van de BBTK tussen twee congressen in, er zitten 144 leden in) alle politieke partijen uit die zichzelf links noemen om hun kandidaten voor te stellen (PS, SP, Ecolo, Agalev, PVDA, Parti communiste)

BBTK-Brussel werd mee onder impuls van Faust een erg dynamische vakbond die veel actie voerde en vooruitgang kende met een groei tot meer dan 80.000 leden. We kunnen nog toevoegen dat het onder impuls van Faust was dat er binnen het ABVV 25 jaar geleden een commissie van migrante arbeiders opgericht werd, en dat bij de strijd voor de regularisatie van de sans-papiers honderden van die "illegale" vluchtelingen lid werden van BBTK-Brussel. Of dat Albert Faust opgeroepen had tot solidariteit met de beschuldigden in het proces Clabecq, waarbij hij wel duidelijk maakte dat hij het niet noodzakelijk eens was met alles dat gebeurd was tijdens de strijd tegen de sluiting van Forges de Clabecq.

Er kunnen meer voorbeelden gegeven worden die allemaal duidelijk maken dat Albert Faust terecht één van de meest gerespecteerde linkse vakbondsleiders in dit land was. Het woelige ontslag dat hem werd opgelegd door de nationale vakbondsleiding was een afrekening met de politieke standpunten van Faust. LSP protesteerde dan ook tegen dit ontslag. Met het overlijden van Albert Faust verliest de syndicale linkerzijde één van haar bekendste voorvechters.

Uit onze archieven

> LSP over "de zaak Faust" in 2002

> D’Orazio en Marra over de "zaak Faust"

> Interview met Faust

"Ik zal het ABVV niet laten gebruiken of misbruiken om politieke doeleinden te realiseren (…)”, schreeuwde Mia De Vits van alle daken toen ze in juni 2002 voorzitster werd van het ABVV. Minder dan 2 jaar later, in volle campagne voor de sociale verkiezingen, laat ze het ABVV in de steek om carrière te kunnen maken in het Europese parlement… En dat op de SP.a-lijst van haar vriend Frank Vandenbroucke, die onlangs een nieuwe aanval lanceerde op de werklozen.

Guy Van Sinoy

Het haastige vertrek van De Vits is een gelegenheid om terug te komen op haar syndicale carrière. 30 jaar geleden kwam ze als universitair binnen op het studiebureau van het ABVV. Ze heeft heel haar carrière in het apparaat meegedraaid, is nooit vakbondsdelegee geweest of kandidaat voor de sociale verkiezingen. Ze heeft nooit een staking of een piket georganiseerd.

3 jaar geleden, toen Michel Nollet nog voorzitter was van het ABVV, maakte hij bekend dat De Vits hem zou “opvolgen”. Zoals in alle dynastieën, zeker? De kwestie was zelfs nog niet ter sprake gebracht op de instanties van het ABVV. Aangezien ze de enige kandidaat was, werd ze ambtshalve voorzitter, zonder enige stemming. Meteen al kondigde ze haar streven aan om te vechten “tegen extreem-links en extreem-rechts”. Enkele weken later ging ze scherp in het offensief tegen ABVV-Brussel om zo Albert Faust en Anne-Marie Appelmans te liquideren (beiden waren gekant tegen de Vits omdat ze weigerden de CAO’s te regionaliseren). Om nog maar eens een bocht naar rechts te nemen, en haar militanten de nieuwe anti-sociale maatregelen door de strot te rammen, moest het vakbondsapparaat zich ontdoen van haar eigen linkervleugel.

Mia De Vits probeerde haar vertrek goed te praten door beroep te doen op de zogezegde “vijandigheid van de Waalse Intergewestelijke tegen de modernisering” en het “macho-gedrag van het ABVV”. In het algemeen worden de vakbondsapparaten, van zowel ABVV als ACV, minder democratisch en laten ze weinig plaats over voor vrouwen. De strijd voor syndicale democratie is er ook een om vrouwen beter te vertegenwoordigen, op alle niveaus.

Maar men kan niet in naam van het “feminisme” de posities van Mia De Vits of Margaret Thatcher goedkeuren. De pseudo-“modernisering” verbergt de wens van bepaalde ABVV-verantwoordelijken om de vakbond om te vormen tot een dienstverlenende organisatie met plaatselijke kantoren, om zo te kunnen concurreren met die van het ACV-netwerk. Zo’n bocht duidt op het feit dat men een einde wil stellen aan het strijdsyndicalisme en probeert de macht van de Vakcentrales (BBTK, CMB, ACOD, Algemene Centrale) te beperken ten voordele van de Gewestelijke afdelingen van het ABVV (die meer op dienstverlening zijn gericht).

Dit is slechts een van de redenen waarom De Vits haar steun van de Vakcentrales heeft verloren. De verantwoordelijken van het ABVV houden de schijn hoog, juist tot aan de sociale verkiezingen. Maar daarna zal het gevecht tussen de Vakcentrales en de Gewesten weer hernomen worden.

LSP-MAS en haar vakbondsmilitanten verdedigen de eenheid van het ABVV, het democratisch strijdsyndicalisme, een vakbond die de arbeiders informeert, mobiliseert en klaarmaakt voor de strijd, waar elke verantwoordelijke verkozen wordt en afzetbaar is, en waarvan het loon niet groter is dan dat van de gemiddelde arbeider. Sluit aan om met ons die strijd te voeren.

DE ENKELE MAANDEN die ons scheiden van de verkiezingen zijn wellicht slechts een voorsmaakje van wat er na de verkiezingen zal gebeuren, en nu al reageert het vakbondsapparaat verdeeld. Het resultaat van de regionale verkiezingen zal een effect hebben op de strijdbaarheid van de vakbonden. In Vlaanderen zitten de 4 belangrijkste partijen nek aan nek in de peilingen (VLD, CD&V-NVA, SP.a-Spirit, Vlaams Blok), met het nieuwe kartel CD&V-NVA – met een nationalistische en soms zelfs separatistische ondertoon – op kop.

Vincent Devaux

In Wallonië ligt de PS op kop, gevolgd door de liberale MR. CDH (christen-democraten) en Ecolo (groenen) verliezen nog enkele pluimen. Er kan nog veel gebeuren voor de verkiezingen, zoals de recente actualiteit aangaf. De "vergeetachtigheid" van Daniel Ducarme en Richard Fourneaux (MR) over hun belastingen is koren op de molen voor extreem-rechts, zonder dan nog te rekenen met de chaos bij de VLD en de giftige aanvallen tussen CDH en MR. In Wallonië houdt de PS voorlopig stand. In elk geval zullen de economische crisis en de maatregelen van de regering een druk aan de basis van de vakbonden ontwikkelen.

Communautaire spanningen

De spanningen worden nu al duidelijk tussen de Nederlandstalige en Franstalige vleugel van de socialistische vakbond. Syndicale verantwoordelijken van het Franstalige FGTB beklagen zich, onder druk van de basis, over de ruimte die Mia De Vits hen laat om zich te distanciëren van de maatregelen van SP.a-PS in de regering. Het gerucht dat De Vits zou plaatsnemen op een Europese SP.a-lijst is een uitdrukking van de toenemende spanningen binnen de vakbond.

Een mogelijk vertrek van De Vits kan misschien tijdelijk de spanningen temperen, maar uiteindelijk zijn die afhankelijk van de verdere ontwikkeling van de sociale en economische situatie. De tegenstellingen tussen de basis en de vakbondstop zullen naar voor komen op het moment dat de regering maatregelen neemt om haar schade tegenover de buurlanden – waar er reeds massale besparinsprogramma’s werden doorgeduwd – in te halen.

In tegenstelling tot het verleden bevinden we ons niet meer in de situatie van een almachtige christen-democratie, waarbij die steunde op haar christelijke vakbondsvleu-gel om haar politiek door te voeren.

ACV: handen vrij

Het ABVV is in haar bureaucratische leiding verbonden met de SP.a van Stevaert, vertegenwoordiger van het "Blairisme", en wil geen stokken in de wielen steken van de sociaal-democratische vrienden in de regering. We moeten dus niet van het ABVV verwachten dat het de strijd zal beginnen. Het ACV/CSC, daarentegen, heeft de handen meer vrij om zich te verzetten tegen de aanvallen van de regering, die in alle hevigheid zullen losbarsten in het najaar.

De maatregelen van Vandenbroucke tegen de werklozen werden langs de kant van het Franstalige FGTB onderworpen aan een lange reeks kritieken, vooral met de bedoeling om druk te zetten op de PS. Op verschillende plaatsen in Wallonië en Brussel hebben er al acties van het FGTB plaatsgevonden tegen de maatregelen van Vandenbroucke. Een dergelijke reactie was er nog niet langs Nederlandstalige kant.

Tegelijkertijd zien we vandaag een grotere strijdbaarheid bij de christelijke vakbond. In de non-profit waren er de verschillende acties en betogingen van de LBC. Het mislukken van de onderhandelingen tussen de vakbonden, CGSP (ACOD) en CSC (ACV), en Christian Dupont (PS), de Franstalige minister van Openbaar Ambt, over de lonen van de leerkrachten tot in 2010 zou ook kunnen leiden tot stakingen in het onderwijs in maart.

Delen van het Franstalige FGTB hebben duidelijk blijk gegeven dat ze genoeg hebben van de slaafse volgzaamheid van de vakbondstop tegenover de sociaal-democratie. Het is niet uitgesloten dat er zich een ongelijke sociale strijd ontwikkelt langs Franstalige en Nederlandstalige kant.

De sociale omstandigheden in Wallonië, waar de werkloosheid vandaag al veel hoger ligt, en de meer verankerde tradities van syndicale strijd kunnen tot meer vrijgevochten bewegingen – bewegingen die de vakbondsbureaucratie ontsnappen – leiden dan in Vlaanderen. Doorheen die strijd, ook al is dit perspectief niet met 100% zekerheid te voorspellen, is het niet uitgesloten dat we gaan naar een splitsing van het socialistische vakbondsapparaat.