Category: ABVV

Het ABVV hield op 8 en 9 juni een tweedaags statutair congres. Het werd vooral een opvolgingscongres. Hiermee is het overgangstijdperk na het vertrek van Mia DeVits afgesloten. Na twee jaar het ABVV geleid te hebben, gaan de "overgangsfiguren" Xavier Verboven en Andre Mordant met pensioen. Rudy De Leeuw werd verkozen tot nieuwe voorzitter en Anne Demelenne tot nieuwe algemeen secretaris. Ook het Federaal Secretariaat werd herbevestigd in haar mandaat, met Eddy Van Lancker als nieuwkomer.

Door een ABVV-delegee

De eerste dag werd er gedebatteerd over de verschillende resoluties die werden voorgelegd aan het congres. Opvallend hierbij was de beperkte inbreng en discussie vanuit de zaal. Het feit dat alle amendementen reeds op voorhand bediscussieerd en aangenomen of verworpen waren in het ABVV-bureau was daar waarschijnlijk niet vreemd aan.

De meeste resoluties waren ook vrij voorspelbaar en het centrale uitgangspunt was dat ze ‘haalbaar’ moesten zijn. De onderwerpen die het meest leven bij de militanten en delegees werden echter niet of slecht zijdelings behandeld. De relatie tot de SP.a en de PS, het verwerpen van de loonnorm en het behoud van de index, zijn allemaal zaken die in het najaar op de agenda staan. Duidelijke resoluties en standpunten hierover hadden nu al kunnen zorgen voor een mobiliserend effect in de herfst.

Het ABVV verbindt zich er wel toe om de strijd van de sans papiers op te nemen en het congres stelde nogmaals dat er voor leden en militanten van extreem-rechts geen plaats is in de vakbond. Het ABVV gaat ook een campagne opzetten om de syndicale vrijheden en het stakingsrecht te vrijwaren.

De tweede dag werd er door Xavier Verboven en André Mordant uitgebreid teruggeblikt naar de afgelopen periode en de zaal bracht hen uitgebreid hulde. Ondanks het staande applaus waren er bij veel delegees gemengde gevoelens.

Verboven noemde de afwijzing door de basis van het IPA-ontwerpakkoord in 2005 een ‘persoonlijke ontgoocheling’. Er werd ingegaan op de recente strijd tegen het Generatiepact en vooral verwezen naar de ABVV-staking van 7 oktober. Ook de gemeenschappelijke betoging van 28 oktober werd vermeld. Dat tienduizenden militanten en delegees in de dagen en weken nadien een veel grotere ‘ontgoocheling’ opliepen dan Xavier Verboven kwam echter niet aan bod. Het stopzetten van de mobilisatie tegen het Generatiepact werd niet uitgelegd.

Met Rudy De Leeuw kiest het ABVV voor een consensusfiguur aan de top. Een vertrouweling van Mia De Vits, die omwille van zijn nieuwe positie ontslag nam als SP.a-gemeenteraadslid in Denderleeuw. Wat De Leeuw als nieuwe ABVV-voorzitter waard is, zal vrij vlug blijken in de komende maanden. Er staat immers heel wat te gebeuren, met onder meer de discussies rond de lonen.

De voorzitters van o.a. de Algemene Centrale en de Voeding spraken zich op het congres uit tegen de superwinsten van bedrijven en de loonstijgingen van topmanagers in een periode waarin het patronaat iedereen een loonmatiging wil opdringen. De onderhandelingen over een nieuw Interprofessioneel Akkoord lijken zeer moeilijk te worden. Het VBO en Unizo proberen al maanden in de pers een agenda op te leggen van loonmatiging en verdere flexibilisering. De bedrijven herstructureren en ontslaan om de winsten nog verder op te drijven.

Tegen die achtergrond is er meer dan ooit nood aan een ééngemaakt ABVV dat mobiliseert en de strijd aangaat op basis van een offensief eisenprogramma. Raadpleging en mobilisatie van de basis moeten centraal staan om nieuwe ontgoochelingen, zoals bij het stopzetten van de acties tegen het Generatiepact, te voorkomen.

5-6 mei. congres Vlaams ABVV

Op 5 en 6 mei houdt het Vlaams ABVV een congres in Blankenberge. Onder de titel “Weer werk“ gaat de ontwerptekst voor dit congres in op de huidige economische situatie en de arbeidsmarkt. Er wordt voorzichtig geprobeerd om enkele alternatieven naar voor te schuiven. Maar dit blijken steevast uitschuivers te zijn.

Een ABVV-lid

De tekst voor het congres vertrekt van de vraag of er morgen nog voldoende werk zal zijn en hoe er moet worden gereageerd op de toenemende concurrentie op wereldvlak. Het Vlaams ABVV spreekt zich daarbij uit tegen de zogenaamde oplossing van loonkostenverlagingen (lees: cadeaus aan het patronaat). Tot zo ver zijn we het eens met de ontwerptekst. Maar dat is slechts de eerste paragraaf van de inleiding…

Het is goed dat nagedacht wordt over alternatieven en dat is noodzakelijk om een offensief antwoord te kunnen bieden op de aanhoudende neoliberale aanvallen op de arbeids- en loonsomstandigheden. Maar het volstaat niet om dat alternatief te omschrijven als een “slimme economie die investeert in vernieuwing“ en met “gelijke arbeidskansen“.

Patronale logica biedt geen alternatief

Het Vlaams ABVV stelt in de ontwerptekst vast dat er vandaag steeds meer concurrentie is. Bedrijven gaan op zoek naar meer marktaandeel, en dat op wereldvlak. Daartoe eist het patronaat een daling van de loonkosten (zowel onze directe als indirecte lonen).

Als reactie daarop stelt de ontwerptekst: “Concurreren door (ongeremd) inleveren is voor ons geen optie, omdat we niet willen meedoen aan een neerwaartse spiraal. Dat is overigens ook niet realistisch: wij kunnen onmogelijk concurreren door onze lonen x keer omlaag te brengen. Marktaandeel voor een product verwerft men trouwens niet alleen met prijs, maar ook met inhoud. En aantrekkelijkheid van een regio voor investeerders verkrijgt men niet alleen op basis van kosten, maar ook van voorzieningen, creativiteit, kwaliteit en competentie.”

“Ongeremd” inleveren is dus geen optie? Hoeveel mag ingeleverd worden zonder dat dit ongeremd is? Waarom wordt bij de bespreking van de patronale argumentatie over de concurrentiekracht geen enkele keer verwezen naar de recordwinsten en de lonen van de topmanagers in publieke en private ondernemingen? Het probleem van de ontwerptekst is dat vertrokken wordt van een patronale logica: hoe kunnen de winsten op peil worden gehouden?

Dat staat mijlenver af van de doelstellingen van het ABVV. Zelfs indien het enkel maar op papier bestaat, is het altijd nuttig om eens te verwijzen naar de beginselverklaring van het ABVV. Daar staat nog steeds in dat het ABVV opkomt voor een “klassenloze maatschappij”, “door een volledige omvorming van de maatschappij”. Daarbij wordt zelfs verwezen naar een systeem van arbeidersdemocratie, waarin de arbeiders beslissen over de economische productie. Vandaag zoekt de ontwerptekst van het Vlaams ABVV naar methoden om de winsten op peil te houden zonder te raken aan de lonen van de werknemers. Bijgevolg komt men tot een vage tekst die handelt over een “gebrek aan investeringen”, de nood aan meer onderzoek en ontwikkeling door bedrijven, de nood aan een meer exportgerichte visie,…

Werk voor iedereen?

Het probleem van de werkloosheid is belangrijk. Hoe reageert het Vlaams ABVV daarop? Zal de eis van een 32-urenweek zonder loonsverlies en met bijkomende aanwervingen het voorwerp vormen van een offensieve vakbondscampagne? Als we de ontwerptekst lezen, vrezen we ervoor. Nergens is er sprake van arbeidsduurvermindering. Neen, er zou een “mobilisatie van alle actoren rond werkgelegenheid” nodig zijn. Via “afspraken” moet er op “verschillende niveaus” een “dynamiek” tot stand komen. We lezen in de tekst veel dure stadhuiswoorden uit de Wetstraat, maar geen concrete voorstellen. Steunt het Vlaams ABVV nog steeds de eis van arbeidsduurvermindering? En zoja, waarom wordt daar geen actiepunt van gemaakt?

Tegen publiek-private samenwerking in de openbare diensten!

Opvallend feit in de tekst van het Vlaams ABVV is dat er geen standpunt wordt ingenomen tegen Publiek-Private Samenwerkingsprojecten (PPS) in de openbare diensten. Er wordt enkel geëist dat er een “wettelijk kader“ komt waarbinnen dergelijke projecten worden “toegestaan“. Als de tekst zich uitspreekt over liberaliseringen, wordt dit beperkt tot de watersector. Waarom ontbreken andere sectoren?

Over de begeleiding van werklozen door private bedrijven, stelt de tekst dat het ABVV daar bedenkingen bij heeft. Er wordt voorgesteld om dit experiment te evalueren. “Pas als de evaluatie positief is, kan er sprake zijn van verlenging van dit experiment.“ Opnieuw geen eis die radicaal ingaat tegen deze privatisering langs de achterdeur.

Dat is immers allemaal ondergeschikt aan het doel van het optrekken van de activiteitsgraad. De tekst stelt onder de tussentitel “standpunt” letterlijk: “Het optrekken van de activiteitsgraad is nodig om ons goedwerkend sociaal zekerheidssysteem betaalbaar, en de pensioenen en andere uitkeringen op peil te houden.” Dat lijkt een exacte kopie van de argumentatie van regering en patronaat voor hun Generatiepact! Wat doet dit vandaag in een ABVV-tekst? Is de argumentatie van de beweging tegen het Generatiepact nu reeds vergeten?

“Werken aan competenties”

Onder die titel gaat een deel van de ontwerptekst in op onder meer het onderwijs. Er wordt van uitgegaan dat de concurrentiepositie veilig kan gesteld worden op basis van de competenties van de werknemers. Bijgevolg is het onderwijs belangrijk en zeker de “aansluiting van het onderwijs op de arbeidsmarkt”.

Er wordt wel geprobeerd om de Vlaamse ABVV-leden in het onderwijs niet teveel voor de borst te stoten. Zo wordt gesteld dat een “structuurhervorming” nodig is in het onderwijs. Worden meer middelen geëist? En dit op basis van een onderwijsbeweging ondersteund door andere sectoren? Neen, de structuurhervorming beperkt zich tot de melding dat het onderwijs “niet selectief mag zijn, maar alle talenten moet ontwikkelen.” OK, maar hoe gaan we dat afdwingen?

Weerwerk nodig tegen standpunt ABVV-top

Tegenover de standpunten van de ABVV-top in de ontwerptekst “Weer Werk“ is effectief weerwerk nodig. We mogen dit niet zomaar laten passeren op een applauscongres.

Het is nodig dat er werk gemaakt wordt van een alternatief standpunt waarin wordt vertrokken van de belangen van de werknemers en waarin echte oplossingen worden aangereikt: een 32-urenweek zonder loonverlies, geen privatiseringen, meer overheidsmiddelen voor onderwijs,…

In de strijd rond deze eisen kunnen we de vakbeweging versterken en tegelijk bouwen aan een socialistisch alternatief.

Het ABVV kondigde officieel aan wat de meeste militanten al wisten: de beweging tegen het Generatiepact wordt stopgezet. De “landing” is officieel. Om dit enigszins goed te praten, stelt de ABVV-leiding dat de stakingsacties in oktober heel wat “verbeteringen” hebben opgeleverd. Geen verbeteringen voor de arbeiders en hun gezinnen, maar verbeteringen “aan de regeringsmaatregelen”.

Het ABVV stelt dat er geen draagvlak meer is voor een nationale staking tegen het regeringsbeleid. Er komen nog beperkte acties in een aantal sectoren of bedrijven “om de druk op de werkgevers vol te houden”.

Tevens wordt nu plots relatief positief gesproken over het Generatiepact. Nochtans kwam er vorige week nog een standpunt van de ABVV- en ACV-vrouwen die aanklagen dat door het Generatiepact 71% van de vrouwen niet langer toegang zal hebben tot brugpensioen. De kwestie van gelijkgestelde periodes en de definitie van zware beroepen blijft een belangrijke kwestie volgens ABVV en ACV. Maar er worden geen acties meer georganiseerd.

Dat er geen draagvlak bestaat voor de acties is een complete verdraaiing van wat er gebeurd is. Na de succesvolle stakingsacties op 7 en 28 oktober werd door de basis verwacht dat er op de betoging van 28 oktober nog een actieplan zou worden afgekondigd. Dat actieplan kwam er niet. Of toch wel, een maand na de betoging van 28 oktober werden enkele acties aangekondigd om de beweging volledig uit te doven.

Dat het actieplan van begin december een “uitdoofscenario” was zoals wij dat schreven, wordt nu bevestigd. ABVV stelt dat er geen draagvlak is voor verdere stakingsacties en legt zich in de praktijk neer bij het Generatiepact.

Deze tamme houding en het falen om het potentieel van de beweging tegen het Generatiepact te benutten, verzwakt de positie van de vakbonden in de discussies over de loonmatiging en de index. Regering en patronaat willen rond die punten immers al direct een nieuwe aanval lanceren. De zwakte van de vakbondsleiding, zet hen aan tot agressie.

Xavier Verboven heeft gelijk als hij stelt dat iedere aanval op de index een “oorlogsverklaring” zal zijn. Maar na het falen van de leiding bij de discussies over het IPA en het Generatiepact, zal ook veel kritischer gereageerd worden tegenover de vakbondsleiding.

Op maandag 17 oktober was er in Hasselt een ABVV-meeting met zo’n 270 aanwezigen. Er werd benadrukt dat de regering haar nota een ‘Generatiepact’ noemt, alsof er een conflict is tussen ouderen en jongeren. Dat klopt niet. Heel wat oudere werknemers zeggen dat ze op pensioen willen gaan om jongeren een job te geven.

Vorige zaterdag heeft het ABVV een duidelijk signaal gegeven aan de SP.a met een actie aan het partijcongres in Limburg. Het ABVV maakte duidelijk dat het tegen de regeringsnota is. Op de meeting was er een optimistische sfeer om samen met het ACV in actie te komen.

De staking van 7 oktober heeft gewogen op de onderhandelingen. Er zijn een aantal zaken afgedwongen: de pensioenmalus is uit het voorstel, er is gewerkt aan de fiscale discriminatie,…

Er zijn echter nog een reeks slechte punten die blijven. Zo zal de brugpensioenleeftijd wellicht volledig naar 60 gaan met een loopbaanvereiste van 40 jaar. De welvaartsvastheid komt er pas in 2008. De tewerkstellingscel bij een herstructurering is geen keuze meer, maar een verplichting met sancties. Het voltijds tijdskrediet wordt beperkt tot een jaar, dit kan wel langer voor studies en voor het opvoeden van kinderen.

De tussenkomsten en de reacties van de zaal waren heel strijdbaar. Iemand van het ACOD stelde dat het de verantwoordelijkheid van de patroons is om vaste banen te voorzien. Hij had kritiek op starbanen en andere methoden om mensen maar 1 jaar aan het werk te krijgen. Er zijn geen banen gecreëerd door lastenverlagingen, het zijn enkel cadeaus aan het patronaat. We moeten de multimiljonairs aanpakken en een vermogensbelasting vragen.

Iemand van de textiel zei dat er inderdaad goede en slechte zaken in de nota staan, maar de tekst blijft onaanvaardbaar. We hebben een actieplan nodig die kan leiden tot een regeringsval. De actiebereidheid is groot, de noodzaak van een verdere staking werd naar voor gebracht. Er was echter ook wat schrik omdat de media het ABVV in een bijzonder slecht daglicht plaatst. Er is ook de vrees voor deurwaarders en het gebrek aan politieke partners.

Op 17 oktober was er een opnieuw een open militantenvergadering van het ABVV in Aalst. Op de agenda stonden een evaluatie van de algemene staking van 7 oktober en korte bespreking over wat er volgende weken en maanden te gebeuren staat.

Jan Van Olmen

Er werd eerst en vooral sterk uitgehaald naar de uitlatingen van Yves Desmet in De Morgen, men stelde terecht dat het schandalig is hoe het ABVV en de staking in deze “kwaliteitskrant” door het slijk werd gehaald. Verder ook opnieuw sterke uitspraken over de SP.A :” We worden in de steek gelaten door onze bevoorrechte partner …. Er zijn diepe wonden geslagen.” Ook de verdeeldheid binnen het ACV werd aan de orde gesteld, alhoewel zowel vanuit de zaal als vanaop het podium werd gesteld dat men de basis van het ACV niet moet aanpakken, maar de top.

De staking was een succes, ook in Zuid-Oost Vlaanderen en lokaal is het ABVV dan ook versterkt uit de strijd gekomen, tientallen mensen die nog niet gesyndiceerd waren of bij het ACV zaten, werden lid van het ABVV.

Maar nogmaals werd inderdaad gesteld dat de SP.A en het ABVV meer dan ooit andere richtingen uitgaan. De nood aan een politiek alternatief dringt zich op. In een ongewoon heftige toespraak stelde Chris Vandewijngaerde dat “de SP.A is gekaapt door neoliberalen en de kiezers binnen het ABVV de frisse Freya’s en vlotte Vandenbrouckes kotsbeu zijn”

De tussenkomsten in de zaal waren bijzonder strijdbaar, temeer omdat ook verschillende LSP-militanten hun mening naar voor brachten. We gaven het voorbeeld van de Linkspartei in Duitsland dat qua politiek alternatief kan tellen en stelden ook dat binnen het ACV, in het bijzonder binnen ACV-metaal, transport en de LBC, de actiebereidheid de afgelopen weken is gegroeid en blijft groeien. Dit tegen de zin van een aantal bureaucraten die de regeringsvoorstellen willen ondersteunen. Het publiek liet uitschijnen dat bondgenoten in de strijd welkom zijn en dat men nu geen nood heeft aan politieke spelletjes en machtskwesties, ook niet binnen het ABVV.

Een delegee van ABVV-textiel keurde het generatiepact namens zijn centrale af en stelde dat er nood is aan een strijdbaar vakbondsfront aan de basis.

De poppen gingen pas echt a an het dansen toen de lokale SP.A’er Dylan Casar op een zielige manier de rechtse politiek van zijn partij wou goedpraten. Uit de reacties die daarop uit de zaal opstegen bleek echter dat die vlieger niet opging. Hij stelde o.a. dat er “toch er toch ook positieve dingen in het generatiepact stonden” en had zelfs het lef te zeggen dat we hem met meer respect moesten bejegenen! Antwoord uit de zaal: respect moet je verdienen!

Algemeen kunnen we besluiten dat het generatiepact door het ABVV en door delen van het ACV (oa LBC) verworpen wordt, dat de actiebereidheid aan de basis groot is en dat de vakbondstop ook onder druk zal blijven staan om acties uit te voeren. Dit werd ook in Aalst gezegd, waar men het voorbeeld gaf om te werken met lokale acties en betogingen, die in een staking kunnen uitmonden.

Om 10 uur was er een ABVV-betoging in Aalst met ruim 500 militanten. Dit was misschien niet de grote toeloop maar je moet er rekening mee houden dat in vele bedrijven de piketten moesten bemand blijven. Een niet onbelangrijk deel van de betoging bestond uit de piketten van Industriezone 3 in Erembodegem waar de blokkade om 5u ‘s morgens was ingezet en die naar de betoging toe tegen 10u opgeheven werd.

Bart Van der Biest

Er waren ook enkele ACV’ers van VPK in volledig groen ornaat aanwezig. Om de betoging te openen hield Chris Van De Wijgaert, de gewestelijk secretaris van ABVV Zuid-Oost Vlaanderen, een strijdbare speech en eindigde die met een geestdriftige “Leve het socialisme!”. Dit hebben we in vele jaren niet meer gehoord op een Aalsterse vakbondsbetoging.

LSP nam met een kleine delegatie (zowel studenten als werknemers waaronder enkele delegees) met o.a. de traditionele Blokbustervestjes en een CWI-vlag deel aan de betoging. We verspreidden ook ons pamflet onder de betogers én de mensen op straat. We hoorden heel wat positieve reacties over onze slogan “Haal het geld uit de rijke zakken.”. Om ons blad verkocht te krijgen moesten we niet echt moeite doen: de mensen kwamen er zelf om vragen. In totaal verkochten we rond de 35 bladen aan ABVV-militanten op de meeting op woensdag en de betoging samen. Toen de betoging de gebouwen van het ACV passeerde werd er extra veel lawaai gemaakt: niet om het ACV vijandig te bejegenen (zoals in sommige kranten vermeld stond) maar om hen op te roepen zich bij de strijd aan te sluiten. Nadien werd er dan in het Volkshuis een goede frisse pint gedronken op het succes van de staking.

Gisteravond was er in Gent ook een betoging van het ABVV gekoppeld aan de algemene staking dezelfde dag. Er waren heel wat vakbondsmilitanten en leden. LSP was ook aanwezig met een delegatie. We verspreidden er ons pamflet en verkochten stickers en kranten. Op ons spandoek stond een oproep voor strijdbare en democratische vakbonden. We publiceren enkele foto’s.

Fotoreportage door Jonas Van Vossole

Op maandagavond 26 september vond in het ABVV-gebouw op de Vrijdagmarkt te Gent een massaal bijgewoonde interprofessionele militantenraad plaats. Rudy De Leeuw, federaal secretaris, bracht er voor een volgepakte zaal, verslag uit van de standpunten ingenomen door het ABVV naar aanleiding van de regeringsnota over de eindeloopbaan, pensioenen en financiering sociale zekerheid. Hij presenteerde er de 11 punten die het ABVV in de onderhandelingen naar voor zou brengen.

Bart Vandersteene

De hoge opkomst drukt natuurlijk uit dat er in de komende dagen en weken veel op het spel staat voor de werkenden en hun gezinnen. Maar de aankondiging van een mogelijke 24-urenstaking op 7 oktober zal zeker geholpen hebben bij de mobilisatie. De sfeer was strijdbaar en vastberaden. Iedereen begreep waar het over ging en dat een stakingsactie absoluut noodzakelijk is om de aanval op onze pensioenen en onze sociale zekerheid tegen te gaan.

De kameraden die vanuit de zaal het woord namen brachten stuk voor stuk belangrijke elementen aan de discussie. Een eerste spreker vroeg zich af waarom de socialisten in een regering zitten die enkel liberale maatregelen neemt. Hij refereerde naar Luc Vanneste (kabinetchef van Freya Vandebossche en oud-secretaris ABVV Textiel) die vorig jaar op een vergelijkbare bijeenkomst beweerde dat er geen sprake was dat de brugpensioenleeftijd zou worden opgetrokken. De spreker maakte de bemerking dat die uitspraak wellicht gold als een zoethoudertje om de vakbonden te sussen net voor de onderhandelingen over een Interprofessioneel Akkoord en de CAO’s in de sectoren.

Andere militanten gingen in op de de situatie in de openbare diensten, die in de nota evenzeer aangevallen worden. Er werd gesproken over de nood aan arbeidsduurvermindering als enige oplossing voor de werkloosheid, over de nood aan een vermogensbelasting om de sociale zekerheid te financieren enz. Eén spreker reageerde op het ondermijnen van de werk-en loonvoorwaarden door het gebruik van interimarbeid. Hij gaf het voorbeeld van Fina waar een werknemer ploegbaas werd in een situatie waar hij enkel via contracten van bepaalde duur had gewerkt. Velen spraken vanuit hun persoonlijke ervaring over de problematiek van de eindeloopbaan. Verschillende spreker gingen ook in op de politieke discussie over welk soort samenleving we wensen, hoe we de basis van onze sociale zekerheid kunnen beschermen.

LSP-militant Kristof Bruyland kreeg een krachtig applaus wanneer hij terecht een aantal pijnpunten naar voor bracht. Kristof wees op de noodzaak om deze stakingsactie niet gewoon te benutten om wat stoom af te laten. Maar om op basis van een uitgewerkt actieplan de militanten en leden voor te bereiden op een confrontatie met de regering. Geen enkele partij in de regering verdedigt de standpunten van de vakbonden. Om het 11-puntenplan van het ABVV af te dwingen zal het misschien noodzakelijk zijn om de staking aan te gaan tot de regering ten val komt. Hiermee gaf hij duidelijk uitdrukking aan gevoel dat leefde in de zaal dat eens we de strijd aangaan, we ze ook goed moeten voorbereiden en eerlijk zijn over tot waar het ons kan leiden.

Uit het antwoord van Rudy De Leeuw viel duidelijk op te maken dat de leiding van het ABVV onder druk staat van haar basis om tot actie over te gaan. Maar tegelijkertijd kan je tussen de regels ook al lezen hoe ze eventueel bereid zijn om compromissen te sluiten. Hij stelde dat het ABVV de regering vandaag 1 op 10 gaf en dat dit, zoals op school, duidelijk onvoldoende is. Hij zei dat er telkens opnieuw zal geëvalueerd worden. De vraag is dan ook of de ABVV leiding bereid zal zijn om de reging te delibereren vanaf een 4 op 10. Of ze belangrijke punten uit de afbraaknota van Van den Bossche zullen slikken om op andere punten tijdelijk zaken te behouden. De basis lijkt alvast aandachtig de ontwikkelingen te volgen en leek niet bereid tot enig compromis.

Maandagavond vond in Antwerpen een meeting plaats van de verschillende ABVV-centrales om te discussiëren over de aanvallen op het brugpensioen. Zo’n 400 militanten zorgden voor een overvolle zaal in het Bondsgebouw. Xavier Verboven kwam de voorstellen van minister Van den Bossche voorstellen om de militanten te informeren. Het werd een rumoerige bijeenkomst waarbij in de tussenkomsten vanuit de zaal een enorme strijdbaarheid bleek.

Geert Cool

De Antwerpse bijeenkomst van militanten uit de verschillende centrales van het ABVV was opvallend. Het was jaren geleden dat een dergelijke meeting werd georganiseerd, wellicht sinds de acties tegen het Globaal Plan in 1993. Het was een uitstekende gelegenheid om samen te discussiëren. En zoals vanuit de zaal naar voor gebracht werd, kan het misschien een precedent zijn om voortaan bij beslissingen eveneens een dergelijke vergadering bijeen te roepen.

Xavier Verboven ging in op de geplande aanvallen op het brugpensioen. Hij stelde dat het voor het ABVV onaanvaardbaar is dat er slechts een brugpensioen mogelijk zou zijn na een loopbaan van 40 jaar. De voorstellen in de nota ‘Actief Ouder Worden’ van de minister van tewerkstelling en arbeid, Freya Van den Bossche (die Verboven niet bij naam vernoemde), zijn volgens Verboven onaanvaardbaar. Hij stelde echter dat er nu moet afgewacht worden wat de uiteindelijke voorstellen zullen zijn die half september zullen worden voorgesteld door de regering. Pas op het Federaal Comité van het ABVV op 20 september zullen die voorstellen bekeken worden en zal worden nagegaan wat de reactie van het ABVV zal zijn.

Verboven stelde dat het voor het ABVV belangrijk is dat de discussies over de eindeloopbaan, de financiering van de sociale zekerheid en de welvaartvastheid van de pensioenen samen worden behandeld. Hij stelde dat er effectief een probleem is voor de financiering van de sociale zekerheid door de gestegen uitgaven voor de werkloosheidsuitkeringen en de gezondheidszorg, naast een daling in de inkomsten door de bijdrageverlagingen voor de patroons. Als alternatief stelde hij de algemene sociale bijdrage voorop. Daarbij liet hij zich ook uitgesproken positief uit over de voorstellen van minister Demotte (PS) en stelde hij dat verder druk wordt gezet op de "politieke partners", de SP.A en de PS. Dat de "onaanvaardbare" voorstellen inzake de brugpensioenen van een SP.A-minister komen, leek hem wel te ontgaan…

Na de toespraak van Verboven was er ruimte voor een aantal tussenkomsten van ABVV-militanten in de zaal. Daar werd gebruik van gemaakt voor een reeks kritische opmerkingen. Een eerste tussenkomst ging in op het feit dat beter zou gediscussieerd worden over tewerkstelling. De 200.000 beloofde jobs hebben we nog niet gezien, integendeel. Daar zou moeten over gesproken worden, in plaats van een discussie over de afbraak van sociale verworvenheden. Tevens werd gewaarschuwd om met deze onderhandelingen niet opnieuw de mist in te gaan zoals met het Interprofessioneel Akkoord toen het onderhandelde voorstel werd weggestemd door de ABVV-basis.

Een delegee van Degussa stelde dat het uitstekend is dat het ABVV een speciale editie van haar blad ‘De Nieuwe Werker’ heeft gemaakt over de brugpensioenen. Maar zo waarschuwde hij, op bepaalde punten wordt de deur open gelaten voor onaanvaardbare toegevingen. Het principe van langer werken, wordt niet verworpen waardoor er onduidelijkheid is hoe ver de ABVV-leiding bereid is te gaan. Waar zal de grens gelegd worden? Hij stelde dat de grens van 25 jaar zoals die nu bestaat, moet behouden blijven. Dezelfde vraag werd ook in andere tussenkomsten herhaald, maar niet beantwoord door Verboven. De delegee vroeg ook naar een actieplan.

Een delegee van Bayer vroeg om ook een bijeenkomst van alle militanten te organiseren als er een beslissing zal worden genomen. Hij stelde tevens dat er nood is aan een actieplan met een duidelijk eisenplatform. Dat zou moeten ingaan op de noodzaak van het behoud en de verbetering van het brugpensioen, een arbeidsduurvermindering en het behoud van de financiering van de sociale zekerheid. De ABVV-leiding moet lessen trekken uit de IPA-onderhandelingen. Toen was er onder druk van de basis een uitstekende betoging met meer dan 50.000 deelnemers op 21 december 2004, maar er volgde geen gezamenlijke actie van de verschillende sectoren. Er ontbrak een actieplan waardoor de verschillende sectoren er alleen voor stonden en er uiteindelijk een loonnorm door de regering werd opgelegd zonder gezamenlijk verzet vanuit de vakbond.

Uit de vergadering bleek de actiebereidheid van de basis waarbij een herhaling van de discussies rond de loonnorm niet aanvaardbaar is. De leiding zal hier conclusies uit moeten trekken en mag niet aarzelen om te werken aan een actieplan. Ook het LSP-pamflet dat verspreid werd aan de bijeenkomst ging daar dieper op in en werd positief onthaald. Heel wat kritieken vanuit de zaal waren reeds opgenomen in ons pamflet en we willen de discussies met vakbondsmilitanten en delegees verder zetten om samen de druk op te voeren zodat de afbraak van het brugpensioen en de ondermijning van de sociale zekerheid kan worden gestopt!

Op 17 juni had het tweede Buitengewoon Statutair Congres (BSC) van BBTK Brussel-Halle-Vilvoorde plaats in aanwezigheid van de kopstukken van BBTK nationaal, waaronder Christian Roland. Op het eerste BSC werd het beruchte artikel 12 van de statuten veranderd in vrij chaotische omstandigheden en nu was het de beurt om die statutenwijziging concreet in te vullen door de verkiezing van een nieuwe voorzitter.

Een correspondent vanop het BBTK-congres

Dit congres verliep al veel minder chaotisch dan het vorige maar qua surrealisme stond het nog een trapje hoger. Dat deze twee congressen vlug-vlug in elkaar geflanst waren, was overduidelijk. Zo was er ook onduidelijkheid over de bestuursperiode van de nieuwe voorzitter: werd hij verkozen voor 1 jaar (tot aan het regulier statutair congres van 2006) of voor 4 jaar? Uiteindelijk werd er door een grote meerderheid van de afgevaardigden gestemd voor een ‘stageperiode’ van 1 jaar: een jaar is lang genoeg om te evalueren of men de goede weg uitgaat.

Er was keuze tussen 2 kandidaten: Jean-Marie Frissen en Eric Van der Smissen: twee protagonisten in de affaire Faust. Zoals iemand in een tussenkomst zei, werd deze verkiezing her en der in de wandelgangen genoemd als de keuze tussen "de krokodil en de slang" of tussen "de pest en de cholera."

Maar de totale absurditeit sloeg toe toen beide kandidaten hun intentieverklaring gaven: het werd een "spelletje elkaar langs links passeren". De grote woorden werden niet geschuwd en meerdere malen benadrukt: klassenstrijd, strijdsyndicalisme, transparantie, syndicale democratie…Het werd helemaal mottig als men begon te verwijzen naar Faust "die ook zijn goede kanten had." Over de doden niets dan goed zeker?… zeker als je carrière er van afhangt!

Deze platvloerse vertoning maakte echter 1 ding duidelijk: dat men met een uitgesproken linkse basis te maken heeft waar ‘syndicale realpolitiek’ (in de praktijk meegaan in de neoliberale afbraaklogica) à la De Vits (die haar natuurlijke SP.A-stal heeft vervoegd in het Europarlement) geen verf pakt. Het nationale ABVV mocht het dan ook verschillende keren ontgelden als té rechts en niet bereid om mobilisaties te organiseren ter verdediging van de verworven rechten. Ook werd er gesteld dat er een einde moest komen aan de heksenjachten en men terug de rangen moest sluiten om de slagkracht van BBTK BHV te herstellen. Zo’n wapenstilstand komt natuurlijk enkel ten goede aan de grafdelvers van Faust aangezien al diegenen die uitgesloten en vervolgd zijn in nasleep van de affaire Faust, dit ook blijven… Zo is het vrij comfortabel om op te roepen tot "vergeven en vergeten."

De kers op de taart kwam van Eric Van der Smissen die toegaf dat het nieuwe artikel 12 (waarvan beide kandidaten toch de grote pleitbezorgers waren) te veel macht in handen van de secretarissen centraliseerde… Als voorzitter zou hij de hervormingen wat terugschroeven door ervoor te zorgen dat er terug meer evenwicht zou komen in de diverse organen (door de vertegenwoordiging van de delegees op te trekken om zo tot een pariteit te komen) Je moet maar durven…

Na deze operette was het dan de beurt aan de basis om de knoop door te hakken. Het was vooraf al duidelijk dat er niet echt een ‘favoriet’ was. De uitslag van de stemming was als volgt: Eric Van der Smissen 105 stemmen, Frissen 126 stemmen en 19 onthoudingen. De ongezouten uitspraken van Eric Van der Smissen over de problematiek van het BBTK-personeel op het Rouppeplein werd duidelijk afgekeurd door de afgevaardigden (met het nodige tumult in de zaal) en heeft hem waarschijnlijk ook tal van stemmen gekost. Frissen toonde zich de meester door over heikele punten te zwijgen…en werd dan ook verkozen tot de nieuwe voorzitter.

Een ding is duidelijk: de linkerzijde binnen BBTK BHV heeft nu een jaar de tijd om zich te organiseren en een strategie te plannen om tegen het volgende statutair congres van 2006 een geloofwaardig links alternatief naar voor te brengen.