Category: Midden-Oosten en Noord-Afrika

Midden-Oosten

De brutale moord op de geestelijke leider van de Palestijns-Islamitische groepering Hamas, sjeik Ahmed Yassin, lokte een enorme woede uit, niet alleen bij de Palestijnen, maar ook mensen over de gehele Arabische wereld en daarbuiten waren met afschuw vervuld door het barbaarse optreden van het Israëlische regime. Israëls eerste minister Ariel Sharon had de aanslag vooraf gepland, en hield nauw toezicht op de uitvoering hiervan. Waarschuwend voor wraak, zei Hamas dat Sharon "de poorten van de hel" heeft geopend.

Jenny Brooks

De mogelijkheid van massale vergeldingsacties deed kapitalistische vertegenwoordigers over heel de wereld beven, wat ervoor zorgde dat velen Sharons daad veroordeelde. Ze vrezen voor een versnelde escalatie van het bloedvergieten, met een totaal uit de hand lopende situatie als gevolg. Hezbollah reageerde al door terug te schieten op zekere doelwitten, vanuit hun basissen ten zuiden van Libanon. Afgezien het VS imperialisme, het Israëlische regime en de Arabische elite op dit moment er volledig tegen gekant is, valt een escalatie van het conflict (wat kan leiden tot gewapende botsingen tussen Israel en andere Arabische landen) en zelfs oorlog niet volledig uit te sluiten.

Door deze aanslag te plegen, heeft de Israëlische staat het "ongeschreven verdrag" verbroken, wat inhield dat geen van beide kanten vooraanstaande oppositieleiders zouden elimineren. Deze moord zorgt ervoor dat het jachtseizoen op Israëlische ministers geopend is.

Hoe dan ook, het regime van de VS – dat voortdurend beweert een "oorlog tegen het terrorisme" te voeren – heeft geweigerd z’n vriendjes in de Israëlische regering te veroordelen voor deze laatste terreurdaad. Uiteindelijk volgt Israël het voorbeeld van deze grootmacht door deze moord unilateraal uit te voeren, zonder enige rekening te houden met de gevolgen ervan.

In de Bezette Gebieden worden dagelijks Palestijnen gedood, oftewel door gerichte aanvallen, oftewel lukraak. Deze recente gruweldaad zal een grote terugslag hebben, sinds het slachtoffer de meest invloedrijke Palestijn was die gedood werd sinds het begin van de drie en half jaar durende inftifada. 200.000 Palestijnen woonden de begrafenisplechtigheid bij, wat leidde tot de grootste politieke demonstratie in de geschiedenis van de Gazastrook.

In Israël zelf, riepen sommige Palestijnse leiders op voor een algemene staking van de Israëlische Palestijnen en een massamobilisatie om tegen de moord te protesteren. Een algemene staking is al onderweg in de Bezette Gebieden. Er waren ook woedende betogingen in de Bezette Gebieden en in vele Arabische landen, waaronder ook Irak. Arabische leiders waren eengezind in hun veroordeling van de moord. Dit onder de immense druk van hun eigen bevolking om actie te ondernemen als antwoord op deze provocatie.

De recente, gruwelijke, dubbele zelfmoordaanslag tegen joden in Ashdod – waar tien mensen om het leven kwamen – werd door Sharon als uitvlucht gebruikt om sjeik Yassins dood te rechtvaardigen. Aangezien de zelfmoordcommando’s uit de Gazastrook kwamen, die door omheiningen is afgebakend, hebben ze Israëls staatspropaganda (die beweert dat de nieuwe "veiligheidsmuur" verdere aanvallen zou verhinderen) beschadigd.

Sharon had ook andere motieven, gelinkt aan plannen om een scheiding tussen Israëlische en Palestijnse bewoonde gebieden op te leggen. Door middel van brutaal machtsvertoon, wil hij de toon zetten om zo te verhinderen dat Palestijnse milities de terugtrekking van Israëlische troepen uit grote delen van de Gazastrook als overwinning zouden opeisen.

Maar zulke opeisingen worden niet verhinderd, en in plaats van steun voor Hamas te beperken, krijgt Hamas meer aanzien onder de Palestijne bevolking. Gebrek aan leiderschap van de Palestijnse Authoriteit (rond figuren zoals Arafat) doen de steun voor acties van groepering zoals Hamas enkel toenemen. De wurggreep van het Israëlische leger op steden in de Westelijke Jordaanoever (dat quasi alle controle van de Palestijne Authoriteit in deze gebieden heeft vernietigd) herhaalt zich nu in de Gazastrook als gevolg van de militaire aanvallen, wat de basis legt voor onderlinge strijd tussen politieke en militaire leiders van de Palestijnen.

Dit betekent dat Sharons plan, indien het wordt voortgezet, niet alleen het isolement van Palestijnen in de verarmde gebieden (waaruit vele aanvallen op Israël worden beraamd) zal versterken, maar ook de beroering in deze enclaves zal drastisch toenemen voor diegenen die er in opgesloten zijn.

Hamas riep alle Islamitische groeping over heel de wereld op tot vergelding van de moord. Weer opnieuw heeft het VS imperialisme en Israël de kans op terroristische aanslagen verhoogd, voornamelijk in Israël maar ook in de Verenigde Staten en wereldwijd.

Socialisten veroordelen deze brutale moord, niet vanuit het standpunt van vertegenwoordigers in de regering die hun kapitalistische eigenbelangen verdedigen, maar vanuit het standpunt van de gewelddadig onderdrukte Palestijnen in de Bezette Gebieden, alsook vanuit die van de werkende klasse in Israël en internationaal. Zij betalen een hoge tol voor het toenemende geweld.

De Israëlische luchtmacht voerde vorige week bombardementen uit op Palestijnse kampen op Syrisch grondgebied. Dit was een wraakactie voor de aanslag van de Islamistische Jihad op een Israëlisch-Arabisch restaurant in Haifa waarbij 19 mensen omkwamen.

De Israëlische regering beschuldigt president Bashar al-Assad en diens regering in Syrië van het geven van steun en het toelaten van het "internationale terrorisme".

Die beschuldiging wordt gedeeld door de regering van Bush die campagne voert tegen Syrië. Een aantal vertegenwoordigers van de regering beargumenteren reeds langere tijd dat de massavernietigingswapens van Saddam Hoessein niet werden gevonden omdat deze werden overgebracht naar Syrië voor de VS-invasie van Irak plaatsvond. Na de Israëlische aanval aarzelde de VS-regering niet om te zeggen dat Syrië "aan de verkeerde kant" staat in de "oorlog tegen het terrorisme".

Onder druk van het oorlogszuchtige Witte Huis ging Syrië eerder dit jaar over tot het tijdelijk sluiten van de kantoren van de Jihad en Hamas in Damascus. Het blijkt nu ook dat het door Israël aangevallen "trainingskamp" eigenlijk een verlaten kamp van het door Syrië gesteunde Popular Front for the Liberation of Palestine was.

Op de VN-Veiligheidsraad na de aanval ging de VS in het verweer tegen een resolutie die kritisch was ten aanzien van de Israëlische actie. De VS is nog steeds de belangrijkste financier van Israël waarbij het ieder jaar miljarden dollars economische en militaire steun geeft.

George Bush is bezorgd dat Sharon’s regering een escalatie van het conflict riskeert door de Palestijnse president Arafat in ballingschap te sturen, of door hem zelfs te vermoorden zoals door een aantal hardliners wordt voorgesteld. De belegerde president Arafat wordt nu in zijn hoofdkwartier in Ramallah omgeven door internationale sympathisanten die optreden als ‘menselijke schilden’.

De repressie in de Palestijnse gebieden door het Israëlisch leger gaat intussen voort en ook de bouw van het "veiligheidshekken" gaat verder waardoor Palestijns grondgebied door Israël wordt in beslag genomen.

Dit maakt het bijzonder ironisch als Sharon beweert acties te moeten ondernemen omdat de Palestijnse Autoriteit van Arafat geen acties onderneemt tegen Palestijnse milities terwijl het Israëlisch leger de meeste Palestijnse steden en dorpen controleert, waaronder ook Jenin van waar de laatste zelfmoordaanslag werd georganiseerd.

Ondanks de enorme veiligheidsmaatregelen en de militaire macht, toont de aanslag in Haifa aan dat de repressie van de Israëlische leger de Palestijnse aanvallen niet stopt en bovendien de sociale voorwaarden creëert voor het verderzetten van bomaanslagen.

Dit zal ook duidelijk beginnen worden voor de Israëlische bevolking die al een grote economische prijs betaalt voor de oorlog. Een aantal Israëlische soldaten weigert zelfs op te treden in de bezette gebieden.

Wat vandaag ontbreekt, is een grote socialistische beweging die ingaat tegen de rechtse regering in Israël en het kapitalistische systeem waar die regering een vertegenwoordiger van is.

Israël is vastbesloten Yasser Arafat te "verwijderen". Ehud Olmert (woordvoerder van de eerste minister) geeft toe dat er reeds verschillende pogingen zijn ondernomen om Arafat te kidnappen. De voorbije weken gingen zelfs stemmen op om Arafat te vermoorden.

Micha Teller

Israëls belangrijkste financier en wapenleverancier – de VS – maakte oorspronkelijk enkele kanttekeningen bij de plannen om Arafat te vermoorden. Alhoewel de Bush-administratie telkens weigerde te praten met Arafat, omschreef Colin Powell de Israëlische plannen als "storend" en "contraproductief" voor de wegenkaart.

Powell begrijpt dat de verwijdering van – of moord op – Arafat een enorme reactie zou teweegbrengen onder de Arabische massa’s en onder moslims over de hele wereld. Het zou ook de huidige "zwakke" positie van de VS in Irak en hun pogingen om het Iraans regime te kapen verder ondermijnen. Bovendien kan Arafats autoriteit in zo’n situatie enkel blijven groeien en zijn de kansen op een staakt-het-vuren vanwege Hamas en Jihad nihil.

Ondanks het feit dat Arafat de "Israël-marionet" Aboe Mazen onlangs heeft overtroffen in een machtsstrijd, wordt Arafat gezien als deel van de rijke Palestijnse elite die nooit in staat is geweest de Palestijnse massa’s enige onafhankelijkheid te brengen. In een ruzie vorige week binnen de Palestijnse regering noemde de Minister van Binnenlandse Zaken Arafat "de meest incompetente revolutionaire leider ooit".

De VS mag dan druk uitoefenen om de waanzin enigszins te temperen, de VS maalt er niet om dat het Israëlisch leger de repressie opvoert in de bezette gebieden.

Binnen de Israëlische regering is er een beperkte "links-liberale" oppositie. Dit toont aan dat er binnen de Israëlische burgerij stemmen opgaan, die het gevaar inzien van het huidige beleid. Maar fundamenteel verandert dit niets, aangezien het leger gewoon doorgaat met de aanvallen op de Palestijnse massa’s. Geen enkele Knesset-partij is het daarmee oneens. De gevolgen zijn bekend – het is de voedingsbodem voor de wanhopige, nergens toe leidende zelfmoordaanslagen op Israëlische arbeiders.

Ondertussen lijdt de Israëlische arbeidersklasse onder de langste en hardste recessie die het land ooit heeft gekend. De aanvallen van de neoliberale regering op sociale zekerheid en tewerkstelling nemen elke dag toe. In 2004 zou er opnieuw voor 10 miljard Shekel moeten worden bespaard (+/- 300 miljoen euro).

Het is duidelijk dat de wegenkaart een totale mislukking is. Iedere poging om op kapitalistische basis vrede "in kaart" te brengen, is mislukt. De 10 jaar die zijn verstreken sinds de Oslo-vredesakkoorden, waren 10 jaar van oorlog, armoede en terreur.

De Israëlische zusterpartij van de LSP (Maavak socialisti) vertelt ons dat de Palestijnen in penibelere situaties leven dan voordien. De Israëli’s anderzijds leven nog altijd niet in de veiligheid waarop ze hoopten. De bezetting van de Palestijnse gebieden kostte in de afgelopen jaren aan zo’n 700 Israëli’s het leven.

Kapitalistische Israëlische politici en de Palestijnse elite zijn enkel bereid hun eigen belangen veilig te stellen en dat met alle mogelijke middelen. De Palestijnse en de Israëlische massa’s zijn daar het slachtoffer van. In het Midden-Oosten heb je vandaag noch jobs, noch vrede. Enkel een beweging gewapend met een socialistisch programma kan daar een alternatief bieden. Socialistische samenwerkingsverbanden zijn in staat om een einde te maken aan de huidige impasse. Meer dan ergens anders luidt daar de regel: "socialisme of barbarij!"