VLD progressief? Een kwakkel of een slechte grap?

Na de duidelijke nederlaag van zijn partij in de gemeenteraadsverkiezingen kwam VLD-voorzitter Somers tevoorschijn met een "operatie herstel van het stemmenaantal". Na jarenlang te hebben geprobeerd om via paljassen als Coveliers en Dedecker te vissen in de vijver van de Vlaams Blok-stemmers, vindt reclamejongen Slangen dat men het over een andere boeg moet gooien.

Anja Deschoemacker

Voortaan wordt de eis van de beperking van de werkloosheidsuitkeringen in de tijd "progressief" genoemd, evenals de afschaffing van de progressieve belastingen (waarbij je een hoger percentage betaalt naarmate je een hoger inkomen hebt) en de invoering van een zogenaamde "fair tax", waarbij slechts twee belastingtarieven zouden bestaan (naast het nultarief). Moest de politiek van de VLD – en van alle gevestigde partijen sinds het neoliberale eenheidsdenken ingang vond in de jaren ’90 – niet zo’n tragische gevolgen hebben (het faillissement van Sabena, de massale ontslagen en toekomstige sluiting van VW-Vorst, om er maar enkele te noemen), zou je bij de uitspraken van Somers over de grond moeten rollen van het lachen!

Nu heeft de Belgische politiek altijd wel een absurd trekje gehad, maar dit is er ver over. De VLD blijft immers gewoon zichzelf, namelijk een asociale neoliberale partij met twee voorname doelstellingen: het verrijken van de heersende elite in wiens belangen ze regeert en de persoonlijke verrijking van haar politiek personeel. Voor beide doelstellingen heeft ze kiezers nodig. En daarom doen de VLD-kopstukken nu alsof de beslissing van VW om de fabriek in Vorst te sluiten niet een doodnormaal gevolg is van de politiek die de VLD nastreeft.

Als het van de "progressieve" VLD zou afhangen, zouden de ontslagen VW-arbeiders enkele maanden hebben om een nieuwe job te vinden, daarna lonkt het OCMW. Geen excuses, het is immers "conservatief" om te proberen "vast te houden" aan de voorwaarden die vorige arbeidersstrijd aan de patroons heeft opgelegd. Voorwaarden die de werkenden moesten beschermen tegen de willekeur van het patronaat. In Franstalig België loopt voorlopig slechts één politicus rond die deze absurditeit propageert, namelijk Destexhe. Hij ziet het heil van Wallonië in loonsverlagingen en de afbouw van alle bescherming tegen ontslag en hij slaagt erin dit een "progressief programma" te noemen.

Ook het andere luik van het "denken" van Somers en co raakt kant noch wal. De SP.a zou een "conservatieve" partij zij, de PS en de vakbonden verdienen het etiket "oerconservatief". Indien dit het geval zou zijn, indien de sociaal-democratie en de vakbondstop echt een strategie hadden om onze sociale verworvenheden te behouden, dan zou de arbeidersbeweging zich vandaag niet in de situatie bevinden dat de strijd voor elke job in VW niet eens wordt overwogen.

Neen, laat ons ophouden met de spelletjes. VLD, SP.a en ook PS voeren een conservatieve politiek. Ze willen immers niet "vernieuwen", maar juist de klok terugdraaien. Voor hen is het "probleem" in België niet dat de armoede toeneemt, samen met de werkloosheid, maar dat het patronaat belemmerd wordt in haar lust naar winsten.

Deze partijen – en reken daar maar alle traditionele partijen bij, Vlaams Belang inbegrepen – rijden voor hun eigen (bank)rekening. De PS heeft dat overigens ook opnieuw duidelijk gemaakt met de aanhoudende corruptieschandalen, waarbij leden van die partij niet blijken te kunnen weerstaan aan de verleiding om de eigen zakken te vullen.

Wie voor de volgende verkiezingen een progressief alternatief wil – een alternatief dat de progressieve hervormingen uit het verleden wil behouden en versterken – zal CAP moeten uitbouwen.