Het groene einde van SLP. Allemaal links-liberalen?

De links-liberale partij van Geert Lambert komt op haar eindpunt met een opslorping door Groen! Na het kartel met SP.a is Groen! de tweede partner voor de links-liberalen. Nu wordt niet voor een kartel gekozen, er bleef niet genoeg van SLP over om een kartel te rechtvaardigen. Zelfs van wat rest, stapt een deel niet over naar Groen! De fusie met Groen! maakt meteen duidelijk dat beide gevestigde “linkse” partijen in Vlaanderen geen enkel probleem hebben met een links-(?) liberale partij die onder meer pleit voor het optrekken van de pensioenleeftijd.

De Volksunie van destijds heeft intussen in alle traditionele partijen haar volgelingen achtergelaten. Eén restant kent een tijdelijk succes als onafhankelijke conservatieve nationalistische partij, de N-VA rond Bart De Wever. Het andere restant dat uit de splitsing van de VU kwam, is minder succesvol gebleken. Kopstuk Bert Anciaux koos eerder eieren voor zijn geld en werd “anders-socialist”. De term “socialisme” blijft moeilijk liggen voor Anciaux, maar voor een carrière moet je soms flexibel kunnen zijn. De vroegere Spiritisten veranderden van naam tot Vl.Pro en minder dan een jaar geleden tot SLP (Sociaal-Liberale Partij) waarmee onafhankelijk naar de kiezer werd getrokken. Ondanks een groot budget en media-aandacht werd slechts 1% gehaald, onvoldoende om als traditionele partij te overleven.

Het failliet van de SLP is tevens het failliet van de “links-liberale” visie – de tijdelijke opmars van het Nederlandse D66 is op dit ogenblik niet zozeer aan die partij zelf toe te schrijven, maar eerder aan het falen van alle andere traditionele partijen in Nederland. In een periode van economische groei kan een dergelijke visie nog sympathiek overkomen, maar bij een crisis moet wel kleur worden bekend. Dan blijkt dat de progressieve aspecten op ethisch vlak niet volstaan om effectief sociaal te zijn. Het einde van de SLP zou eigenlijk tot nadenken moeten stemmen bij zowel SP.a als Groen. In beide partijen was er amper enig probleem met een samenwerking met de links-liberalen, zelf hadden beide partijen de afgelopen jaren grotendeels de liberale logica omarmd en overgenomen. Diegenen die dachten dat Groen op dat vlak “linkser” was dan SP.a, worden nu geconfronteerd met de realiteit.

De discussie over de opslorping van SLP door Groen was grotendeels beperkt tot vragen als wat er met het partijhoofdkwartier van SLP zou gebeuren en andere praktische beslommeringen. Bij SLP steunde 70% de fusie, bij Groen was dat 76%. De jongeren van SLP kondigden aan “onafhankelijk” verder te gaan, in Gent steunden ze recent nog de opname van het extreem-rechtse NSV in het PFK. Een vergrootglas is niet overbodig om naar “linkse” elementen in L² te zoeken.

Wat ons vooral opviel, was de grote bereidheid bij Groen om de links-liberalen van Lambert in hun rangen op te nemen. Op de persconferentie achteraf werden door Van Besien en Lambert de overeenkomsten benadrukt, het ging daarbij om de “ongebonden houding” en de visie op thema’s als “duurzaamheid” en “diversiteit”. De stemtesten zouden aangetoond hebben dat “beide programma’s inhoudelijk nauw bij elkaar aansluiten”, aldus Van Besien. Het liberalisme van Lambert is geen probleem voor 76% van de Groenen. Lambert probeerde eventuele tegenkantingen af te vlakken: “wij zijn geen die hard kapitalisten. Wij staan voor groei, maar op een duurzame manier. We willen het ecologische verzoenen met het economische.”

Het gebrek aan enig verzet van omvang bij de Groenen is pijnlijk voor wie van deze partij een links antwoord op de crisis verwacht. Op een ogenblik dat er massaal wordt afgedankt, dat ook in eigen land de kloof tussen rijk en arm onhoudbaar wordt en dat het milieuprobleem een anti-kapitalistisch antwoord vereist, zal de linkerzijde er met flauwe links-liberale vaagheden niets van bakken. We hebben nood aan een andere linkerzijde die resoluut kant kiest tegen het liberalisme en tegen het kapitalisme en die kiest voor socialistische antwoorden. Geen links-liberalisme, maar links-socialisme!