“Het is dringend”, met die woorden vatte de regionaal secretaris van het ABVV het gevoel op de koopkrachtbetoging in Bergen samen. De problemen zijn talrijk, de woede is daar, het was zelfs af en toe moeilijk voor de sprekers van ABVV en ACV om zich verstaanbaar te maken. De woede werd luidruchtig geuit op de betoging.
De regionaal secretaris van het ABVV maakte een stand van zaken op, wat gepaard ging met uitroepen van heel wat aanwezige militanten. “De loonsverhogingen gaan volledig naar de prijsverhogingen. We hebben er genoeg van om de aandeelhouders van Electrabel rijker te maken. We hebben er genoeg van dat de inkomens uit kapitaal niet belast worden. Telkens een euro aan de kleine man wordt gegeven, krijgen de groten er 3. Diegenen die ons regeren, zullen moeten luisteren.” Het zijn maar enkele van de uitspraken van de regionaal secretaris.
De federaal secretaris van ACV Bergen-La Louvière nam vervolgens het woord: “Het gaat hier over een strijd tegen het kwade. En dat kwade is het neoliberalisme”. Hij vervolgde met een veroordeling van het misprijzen van de media en het patronaat tegenover de ongerustheid inzake de koopkracht. Op een bepaald ogenblik moest de spreker even zwijgen, niet omdat hij buiten adem was, maar wel om te wachten tot de syndicale militanten buiten adem waren. De reacties waren immers overweldigend toen de ACV-spreker stelde “dat die heren en dames van de politieke wereld beter eens een maand zouden proberen te leven met onze lonen”. Het verschil tussen de reële wereld en die van de politici die “perfect” lijkt, is bijzonder groot en was het voorwerp van heel wat discussies tijdens de betoging.
De spreker vervolgde met een antwoord op een aantal cijfers die de afgelopen dagen zijn naar voor gebracht als “antwoord” op de beweging voor koopkracht. Hij stelde: “We hebben in maart de grootste inflatie gekend sinds het midden van de jaren ’80. Als we onze consumptie moeten aanpassen, moeten we dan op klompen lopen in plaats van schoenen? De index volstaat niet. Heel wat prijzen gingen omhoog en we wachten in sommige sectoren al maanden opdat onze lonen de index zouden volgen. Diegenen met de laagste lonen voelen de minste prijsstijging hard aan.”
De regeringspolitiek kreeg het hard te verduren. Nochtans was het ook hier opvallend dat de MR als schietschijf werd gebruikt, terwijl de regeringspartners van PS en CDH er opvallend makkelijk van afkwamen. “We horen zeggen dat er geen geld meer is. Voor de kleine man! Er zijn immers ook de fiscale cadeaus. De grote bedrijven verdienen fortuinen met onder meer de notionele intrestaftrek. Wij moeten ons opofferen voor de luxe van anderen.”
Hierna volgende verschillende delegees van ABVV en ACV die duidelijk maakten dat werkenden amper rond komen met hun loon. “Als we niets doen, dan zijn we binnenkort allemaal daklozen.” Of nog: “Na de werklozen en de gepensioneerden is het aan de werkenden om arm te worden, maar toch zijn het de werkenden die alle inspanningen moeten doen.” Wat een tegenstelling met de lonen van de topmanagers: “Tot 4 miljoen euro, dat is het loon van arbeiders als die 220 jaar werkt”. Een ABVV-delegee gaf een openlijke kritiek op de regering: “In dit land hebben we een rechtse regering. Die bereidt een tweede Generatiepact voor en nieuwe maatregelen tegen de werklozen op een ogenblik dat de OCMW’s het al niet aankunnen.” Tegenover een premier die zich beroept op 800.000 kiezers, verklaarde een ACV-delegee: “De vakbonden vertegenwoordigen geen 800.000 kiezers, ze vertegenwoordigen miljoenen arbeiders.”