Op de betoging in Bergen spraken we met tal van betogers. We proberen hier enkele reacties samen te vatten om een beeld te geven van wat leefde in de onderbuik van de betoging.
Daniel is militant van het ABVV, Laurent van het ACV. Ze discussiëren samen en kwamen ook samen naar de betoging. Ze komen beiden uit Boussu en kennen elkaar al heel lang. Ze zijn ervan overtuigd dat we verenigd sterker staan in de strijd.
Daniel: “Het is tijd dat we iets doen, de kloof tussen rijken en armen blijft maar toenemen…”
Laurent: “En de regering wil…”
Daniel: “We moeten opkomen tegen diegenen die er dik inzitten, genre Reynders en alle politici, de baas van Belgacom en Electrabel. Op het ogenblik van de liberalisering werd ons gezegd dat het minder duur zou worden. Dat is een leugen, de prijzen nemen toch toe.”
Laurent: “Wie kan nog geld opzij zetten? In de index hebben we vandaag breedbeeldschermen en dat soort zaken? Waarom? En waarom benzine niet?”
Daniel: “Op het werk is het ook zo. Iedereen is nerveus en prikkelbaar omdat de druk toeneemt en we hebben daarnaast allemaal onze eigen problemen. Hoe kunnen we de eindjes aan mekaar knopen, waarom moet net nu het dak lekken waardoor we het moeten herstellen,… Dat heeft een impact op de werksfeer. We beginnen de dag als we op ons tandvlees zitten en we eindigen het op onze knieën. Het verandert nu wel een beetje. Onze baas heeft de druk voor vandaag wel gevoeld, terwijl hij met de betoging van 15 december niets van onze bekommernissen wou horen.”
Marc: “Ik werk in een steengroeve. Ik kom naar hier om onze stem te laten horen en het liefst zo luid mogelijk. Hopelijk zal er hierna echt verandering komen. We moeten allemaal samen in staking gaan. Betogingen zijn goed, maar volstaan niet om iets af te dwingen. De mobilisatie is zeker goed, we hebben er allemaal genoeg van!”
Onder de betogers merkten we ook enkele studenten op. François is een student die beelden komt maken van de betoging voor een schoolproject.
”Ik zou anders ook gekomen zijn, ook al zou dat met de examens misschien moeilijk zijn geweest. De huidige situatie doet ons vrezen voor de toekomst, ook al is het moeilijk om een exact beeld te krijgen van wat er gebeurt en wat er wordt gezegd. Ik heb er mijn twijfels bij dat de media een correct beeld brengen. Mijn vader werkt bij Duferco en ik weet dat het moeilijk is. Ik ben gevoelig voor de situatie van de arbeidersklasse vandaag, daarom ben ik hier op de betoging.”
Johan en Mélissa: “We zijn (nog) niet gesyndiceerd, maar kwamen de betoging toevallig tegen. De eisen raken ons, dus stappen we mee op. We willen verandering. De voedselprijzen slaan op hol. En ook de huisvesting is veel te duur. Als je werkloos bent, moet je voor een huurcontract soms een borg vinden die wel werkt, dat is niet makkelijk…”