2006 was geen goed jaar voor de verdedigers van een neoliberaal en conservatief beleid. De oorlogszuchtigen staan steeds meer geïsoleerd op internationaal vlak en ze bakken er niets van. Crisis en problemen, dat is het enige wat ze voortbrengen. In het eerste deel van ons jaaroverzicht over 2006 kijken we naar enkele opmerkelijke trends van het afgelopen jaar.
Het is moeilijk om één rechtse figuur uit te kiezen als "dé verliezer van 2006". Moeten we dan gaan voor Bush? Zijn voormalige Israëlische collega Sharon? Berlusconi? Tony Blair? Donald Rumsfeld? Pinochet? Allemaal kregen ze enkele opdoffers te verduren in de loop van het jaar.
De heersende klasse in Israël kende een opdoffer toen Ariël Sharon van het politieke toneel verdween na een zware hartaanval. Er volgde al snel een nieuwe opdoffer met de verkiezingsoverwinning van Hamas in Palestina. Dat zorgde voor het droogleggen van de Palestijnse gebieden en een ontwikkelende burgeroorlog. Dan maar eens proberen om een militaire overwinning te boeken, moeten ze gedacht hebben. De invasie in Libanon draaide echter niet bepaald uit op een succes voor het Israëlische establishment… De oorlog in Libanon werd een pijnlijke nederlaag voor Isrël. Het zorgt er meteen ook voor dat een aanval op Iran nog onwaarschijnlijker werd.
Bush haalde zich heel wat problemen op de hals in Irak, Afghanistan, Noord-Korea, Iran, Somalië, Libanon,… maar ook in eigen land waar zijn populariteit dit jaar vooral bleef dalen. Dat werd versterkt door bewegingen tegen het asociaal beleid, met onder meer grote acties van migrante arbeiders en zelfs een migrantenstaking op 1 mei. De prijs voor de oorlog tegen het terrorisme liep enorm op, het aantal slachtoffers eveneens: er vielen nu al meer Amerikaanse slachtoffers in de oorlog tegen het terrorisme dan bij de aanslagen op de WTC-Torens in 2001. De plannen van Bush en de neoconservatieven om de wereld na 11 september 2001 te veranderen, draaiden op niets uit. In eigen land leden de Republikeinen van Bush een nederlaag bij de parlementsverkiezingen, ze verloren hun meerderheid in beide kamers van het parlement.
De vrienden van Bush verging het niet veel beter. De Italiaanse charmezanger Silvio Berlusconi werd door de kiezers naar huis gestuurd om plaats te maken voor een zogenaamd "links" kabinet onder leiding van Prodi, een voormalig EU-bons die zeker geen linkse reputatie heeft en met een neoliberaal beleid de deur terug openzet voor een terugkeer van Berlusconi. De Hongaarse neoliberalen kregen te maken met een massaal protest toen al te openlijk werd toegegeven dat ze de bevolking steevast vanalles voorliegen.
Het is echter niet allemaal kommer en kwel voor de neoliberalen. Een taktiek waarvan de rechterzijde wel nog succesvol gebruik van kan maken, is de aloude verdeel-en-heers op basis van afkomst, religie, taal, nationaliteit, sekse,… Deze verdeeldheid wordt ten top gedreven, onder meer met de discussies over de beledigende cartoons over de islam. Die discussie ging niet over waarmee je kan lachen en waarmee niet. Het werd gezien als een verderzetting van de arrogantie van het imperialisme tegen bredere lagen van de bevolking in de moslimwereld. Een ander discussiepunt was dit van de hoofddoek voor moslimvrouwen, een discussie waar handig gebruik van wordt gemaakt door rechtse krachten. En dat zowel hier als onder de migrantenbevolking in Europa of door reactionaire krachten in de moslimwereld.
Na het triomfalisme van de jaren 1990 en de arrogantie na de aanslagen op de WTC-Torens in 2001, zagen we nu een periode van vernederingen en chaos voor de reactionaire imperialistische leiders. Hun pogingen om daar tegen in te gaan door tegen te spartelen, zullen niet volstaan.