Your cart is currently empty!
Tag: Namen
-
Namen: stadsbestuur onder druk na protest tegen bedelverbod
Op 29 juni besprak de gemeenteraad van Namen het voorstel om in de zomermaanden een bedelverbod in de binnenstad op te leggen. In 2014 was er ophef toen het gemeentebestuur met een gelijkaardig voorstel naar buiten trad maar teruggeroepen werd door de Raad van State. Drie jaar later blijft de meerderheid doorzetten met het idee om armoede te criminaliseren. Dit botste meteen op protest en mobilisatie.
Artikel door AOD, een sympathisant van LSP in Namen
Volgens het betreffende reglement zouden bedelaars nu ook de laatste manier om aan een beetje geld te geraken verliezen. Het voorstel werd met 25 tegen 15 gestemd: meerderheid tegen oppositie. Er volgde een protestactie op 7 juli en een ontmoeting tussen betogers en stadsbestuur op 10 juli.
Het stadsbestuur wilde de toegang tot de bespreking op de gemeenteraad beperken tot de woordvoerders van het protest, maar verschillende burgers en activisten van een koepel van organisaties (Lutte Solidarité Travail, Nuit Debout Namur, Réseau wallon de lutte contre la pauvreté, …) vonden een weg naar binnen om de bespreking bij te wonen.
Het voorstel van reglement werd verdedigd door de wel erg stille schepenen Anne Barzin (MR), Stéphanie Scailquin (CDH) en Philippe Noël (Ecolo, OCMW-voorzitter), maar vooral door de luidruchtige Maxime Prévot (CDH, burgemeester die zich laat vervangen en Waals begrotingsminister). Ze gebruikten verschillende argumenten die vooral dienden om de aandacht af te leiden.
Prévot stelde eerst en vooral dat het reglement moet toelaten om zogenaamd agressief gedrag van bepaalde bedelaars te bestrijden. Dat idee werd naar voor gebracht door verschillende politieverslagen na klachten door lokale handelaars. Dit argument is vreemd aangezien er al regels zijn die agressief gedrag op het openbare terrein verbieden. Het risico op geweld neemt overigens toe als mensen hun laatste bron om een beetje mens te zijn wordt afgenomen. Het reglement dreigt tot meer geweld te leiden in plaats van het te vermijden.
Een tweede argument kwam eveneens van Prévot. Hij stelde dat het reglement een einde zal maken aan de netwerken van bedelaars die actief zouden zijn in de stad. Op een interpellatie vanuit de zaal moest Prévot erkennen dat er nog geen enkele arrestatie in die zin plaatsvond in Namen. Prévot sprak zichzelf tegen en kon geen gegevens van de politie voorleggen die betrekking hebben op het bestaan van dergelijke netwerken. Toch aarzelt Prévot niet om zich bevoegdheden toe te eigenen die hij eigenlijk niet heeft om veiligheidsmaatregelen te nemen terwijl er geen informatie is over de feiten waartegen wordt opgetreden. Als er dergelijke netwerken zijn die bedelaars inzetten, zal het bedelverbod overigens de eerste slachtoffers van dergelijke netwerken criminaliseren in plaats van hen te helpen.
CDH en MR verzekerden dat het reglement er kwam na een democratisch beslissingsproces. Ze erkennen dat er geen gesprekken waren met de mensen die door deze maatregel geraakt worden: de bedelaars zelf. Het feit dat er op het einde van de vergadering beslist werd om een nieuwe werkgroep op te zetten met daarin ook vertegenwoordigers van de bedelaars, bevestigt dat er hier vooralsnog geen sprake van was.
Behalve over het bedelverbod werd er ook gediscussieerd over de jaarlijkse sluiting van de nachtopvang gedurende een maand: van 22 juli tot 22 augustus. Prévot verdedigde die sluiting met het argument van de jaarlijkse vakantie voor het personeel van de daklozenopvang. Prévot sprak zichzelf opnieuw tegen toen de aanwezigen vanuit de zaal opmerkten dat er voldoende gekwalificeerde burgers zonder werk zijn die het tekort aan personeel kunnen opvangen. Het beleid toont eens te meer een falen om een nochtans jaarlijks terugkerend gegeven te voorzien: de jaarlijkse vakantie.
De discussie eindigde met enkele kleine stapjes vooruit. Zo werd beslist om de nachtopvang toch twee weken open te houden in de sluitingsmaand. Op voorstel van de aanwezigen in de zaal komt er een nieuwe werkgroep met vier extra personen, vertegenwoordigers van de activisten en de bedelaars, om een nieuw reglement uit te werken. Het huidige bedelverbod zal gedurende een maand in een afgezwakte vorm opgelegd worden: op bepaalde plaatsen wordt het toegelaten om te bedelen in de periode dat de nachtopvang dicht is.
Ondanks die beperkte stappen vooruit, kwam er helaas geen afschaffing van het voorstel. Er komt ook geen nieuw debat over de voorstellen op een uitzonderlijke gemeenteraad. Om de afschaffing te bekomen, volgden er acties aan het Waals parlement en in de binnenstad.
“Poor washing”
Het is niet verrassend dat het hypocriete reglement betrekking heeft op de periode van 1 juli tot en met 30 september: dit is niet alleen de vakantieperiode, het omvat ook de solden. Het doel is duidelijk: armoede wegstoppen zodat het de toeristen niet afschrikt. De meerderheid van het Namense bestuur wil de stad omvormen tot een toeristisch centrum. Dit omvat een commercieel centrum met grote merken die amper belastingen betalen maar ook prestigeprojecten die de bevolking heel wat centen zullen kosten. Met prestigeprojecten zullen de onderliggende problemen niet verdwijnen en komen er geen jobs of sociale huisvesting bij.
Armoede is algemeen probleem
Armoede is geen misdrijf. Het feit dat mensen geen andere uitweg zien dan bedelen, is een gevolg van het neoliberale beleid dat decennialang gevoerd werd door verschillende regeringen. De gewone mensen worden kaalgeplukt door het besparingsbeleid in dienst van de superrijken. Het feit dat er bedelaars zijn, is een uiting van een kapitalisme in crisis en een rampzalig beleid.Er is nood aan een socialistisch beleid dat vertrekt van de behoeften en noden van de bevolking, niet die van de banken en de winstcijfers. Enkel dan kunnen we een einde maken aan armoede en dus ook aan het bestaan van bedelaars. Er is nood aan actie op straat om in te gaan tegen de ondemocratische instellingen waar de machthebbers onder elkaar bedisselen wat ze ons opleggen. Terwijl er maatregelen genomen worden om bedelaars te criminaliseren, worden de superrijken ongemoeid gelaten. De ongelijkheid is nochtans erg groot in ons land: de 20% rijksten zijn goed voor 60% van het nationaal patrimonium terwijl de 20% armsten slechts 0,2% bezitten.
Enkele grote huiseigenaars weten niet wat gedaan met het vele geld dat ze verdienen. Ze blijven de rijkdom opstapelen terwijl de gewone werkenden gebukt gaan onder besparingen die hard aankomen. In Namen wordt dit beleid gevoerd door een meerderheid van CDH, MR en Ecolo. Bij het begin van de legislatuur werden deze maatregelen aangekondigd: 14,5% besparen op de uitgaven voor de werking van de stad, niet vervangen van stadspersoneel dat op pensioen gaat waardoor123 jobs verdwijnen, verminderen van de bijdrage aan het OCMW, verminderen van subsidies aan vzw’s met 10%, verhoging van de gemeentebelasting, verhoging van de afvaltaks, …
Samen strijden!
Tegenover dit rampzalige asociale beleid is er nood aan strijd. De Namense afdeling van LSP steunt het protest tegen de besparingen en tegen de discriminatie die de armsten treft. We stellen voor om antibesparingscomités op te zetten om de sociale afbraak actief te bestrijden. Samen staan we immers sterker.
-
Namen: laten we deze regering begraven als we onze openbare diensten willen redden
Ook in Namen waren het de cipiers en het spoorpersoneel die de toon zetten. Eens te meer waren ze talrijk aanwezig op hun piketten van in de vroege uurtjes. De militanten willen zich niet meer laten doen door de regering die de rijken dient en die de werkomstandigheden en openbare diensten afbreekt. Ze waren allemaal heel duidelijk dat die strijd eenheid vereist en dat is waarom de spoorarbeiders, net zoals de dag voordien, aanwezig waren op het piket aan de gevangenis. Nadien hebben ze de bijeenkomst van de andere sectoren van het ACOD aan het stadhuis vervoegd.Het gemeentepersoneel, vele leerkrachten, maar ook werknemers van TEC (De Lijn in het Waalse Gewest) en vele anderen hebben een duidelijk signaal gegeven: als we willen dat onze openbare diensten overleven, moeten we deze regering begraven.Door Emily (Namen)
Later op de dag vond er een betoging plaats die eindigde aan de zetel van de Waalse regering. Ondertussen belegden de spoormannen en -vrouwen een Algemene Vergadering. Een student die zijn solidariteit wou betuigen speelde vanuit een openstaand raam venster de Internationale, waarna hij opnieuw zijn studies aanvatte: het was een mooi teken van steun in een context waarin alle traditionele media de beweging afkeuren en vooral kwaadspreken in plaats van zich te informeren. Nu er een algemeen akkoord is over de noodzaak van de val van de regering, wordt er duchtig gediscussieerd over de vraag of we daartoe in staat zijn en hoe we dat best aanpakken.
Delen van het antwoord op die vragen werden gegeven tijdens het uitgebreide regionale comité van het ABVV die deze lange dag afrondde. In elke interventie werd herhaald dat het noodzakelijk is diegenen die het voorbeeld tonen (de cipiers en de spoorarbeiders) op een concrete manier te ondersteunen. 37 dagen staking vanwege de cipiers begint zowel financieel als moreel onnoemelijk zwaar te worden. In het licht van de tranen die die ochtend vloeiden, zal elke steun, inderdaad, noodzakelijk zijn.
De werknemers van het openbare vervoer (NMBS en TEC) vervolgen de beweging nu woensdag en waterwegen zullen ook geblokkeerd worden. De afgevaardigde hebben ook onderstreept dat het niet voldoende is enkel op te roepen voor een staking, maar dat zo’n staking ook echt opgebouwd en georganiseerd moet worden op de werkvloer.
Tenslotte hebben de centrales van de private sector hun solidariteit uitgesproken: wij zijn allemaal gebruikers van de openbare diensten en wat er vandaag gebeurt in de openbare diensten zal morgen gebeuren in de privé. De delegatie van de Dolomies uit Marche-les-Dames (mijnbouwbedrijf) heeft ook voorgesteld om binnenkort een solidariteitsactie met de stakers in de openbare diensten te organiseren, bijvoorbeeld door hun piketten te gaan versterken.
De volgende belangrijke stap is de 24e juni. Maar alvorens we daar zijn, zullen er acties en stakingen voortgezet worden tegen deze regering van de rijken. Zoals we dat gewoon zijn, zal de LSP in Charleroi volop participeren aan die mobilisaties om de beweging voort te stuwen tot aan de val van de regering en de val van het hele besparingsbeleid. De maat is vol, de strijd zal hard zijn, maar welke andere keuze rest er ons?!
-
Namen. Protest tegen criminalisering armen
De gevestigde partijen doen niets aan de oprukkende armoede. Terwijl een op vier Waalse kinderen onder de armoedegrens leeft, keert het establishment zich niet tegen de redenen waarom er armoede is maar tegen de armen zelf. Na Luik en Charleroi wil nu ook de stad Namen een bedelverbod invoeren in het stadscentrum. Alsof armoede en bedelarij zo zullen verdwijnen. Het is een nieuwe stap in het criminaliseren van armen. Tegelijk stappen dezelfde partijen mee in een besparingslogica die de armoede verder doet toenemen. Opmerkelijk detail: in Namen werd het voorstel mee gesteund door de groenen van Ecolo die er samen met CDH en MR tot de meerderheid behoren.
Aan de gemeenteraad van Namen werd gisteren actie gevoerd tegen het bedelverbod. Er waren een 60-tal aanwezigen. Het initiatief voor de actie ging uit van de Linkse Socialistische Partij en de linkse formatie Véga, er waren ook militanten van andere linkse organisaties aanwezig. De centrale boodschap van de actie: ‘Pak de armoede aan, niet de armen’.
-
Namen. Actie om armoede aan te pakken in plaats van de armen
De stad Namen overweegt een reglement om het bedelen aan banden te leggen in druk bezochte delen van de stad. Het komt erop neer dat de stad de bedelaars uit de binnenstad weg wil. De verklaringen van de burgemeester kwamen enkele dagen na mediaberichten over de sterke toename van het aantal mensen dat van het OCMW afhankelijk is. Het gebrek aan werk en het toenemende aantal uitsluitingen van de werkloosheidsuitkeringen gaat gepaard met repressie tegen de armen. Om daartegen te protesteren was er afgelopen donderdag een protestactie aan de gemeenteraad.
Verschillende organisaties namen deel aan dat protest. Naast LSP en ALS waren er ook de Mouvement VEGA, Réseau Wallon de Lutte contre la Pauvreté, Luttes Solidarités Travail (LST), de Jeunes Organisés Combatifs (JOC), MG, PTB en niet-georganiseerde activisten aanwezig.
Hieronder een video van CanalC met interviews van vertegenwoordigers van Luttes Solidarités Travail en van LSP. En daarna enkele foto’s door Daniel uit Charleroi.
Fotos door Daniel (Charleroi)
-
Onderwijs. Ongenoegen onder studenten neemt toe
Volgens een recente studie van Itinera is de afname van kwaliteit aan de universiteiten en hogescholen in ons land de schuld van de studenten. Die zijn met te veel om hogere studies aan te vatten en het ontbreekt hen soms aan motivatie of talent om te slagen.
Dergelijke opmerkingen stellen het recht op degelijk, gratis en toegankelijk hoger onderwijs in vraag. Er zijn heel wat rechten afgedwongen op basis van strijd door de arbeidersbeweging. Nu worden die in vraag gesteld. En dat terwijl er nog heel wat verbetering noodzakelijk is, het Belgische schoolsysteem blinkt uit in het reproduceren van sociale ongelijkheid. Als er te veel studenten in de auditoria zitten, is dat niet het probleem maar een symptoom van een onderliggend probleem. Niet het aantal jongeren dat wil studeren, is het probleem, maar wel het jarenlange chronische gebrek aan publieke investeringen.
Langs Franstalige kant is er een nieuw decreet-Marcourt. Dat zal geen verbetering brengen. Het hoger onderwijs wordt gefinancierd met een gesloten enveloppe: het bedrag blijft gelijk terwijl het aantal studenten de afgelopen jaren toenam. Tussen 1991 en 2010 is de subsidie per student hierdoor met 10% afgenomen. In plaats van te stellen dat er te veel studenten zijn, moeten we opkomen voor het recht op degelijk onderwijs en dus voor meer publieke middelen.
Er zijn tal van voorbeelden die aangeven tot wat de tekorten leiden. De Hogeschool Albert Jacquard (HEAJ) in Namen werd onder voogdij van minister Marcourt geplaatst na wanbeheer. Het kwam al snel tot drastische maatregelen: afdankingen onder het personeel waardoor sommige groepen plots met dubbel zoveel in de les zaten, de cafetaria werd omgevormd tot een auditorium, studenten moesten zelf opdraaien voor kosten voor materieel en uitstappen waar ze het nut niet van inzagen. Aan de Luikse universiteit kwam de raad van bestuur met een “stabiliteitsplan” waarmee het personeel wordt afgebouwd. Het gebrek aan investeringen zorgt er bovendien voor dat bestaande problemen met de infrastructuur enkel erger worden (te kleine auditoria, gebouwen die te weinig of te veel verwarmd worden, …).
De studenten organiseren zich om het recht op degelijk en toegankelijk hoger onderwijs af te dwingen. Er zijn hier en daar de eerste kiemen van verzet, deze zullen ongetwijfeld verder ontwikkelen. Sinds het begin van het jaar waren er bijvoorbeeld verschillende algemene vergaderingen aan de HEAJ in Namen. Op 29 oktober was er een studentenstaking waarbij meer dan 400 studenten, doorgaans voor het eerst in hun leven, betoogden. Een derde van alle studenten nam aan de actie deel en de studentenstaking ging gepaard met een werkonderbreking door het personeel gedurende een uur.
De actievoerders protesteerden tegen de slechte omstandigheden op de hogeschool en ze gaven aan dat ze een voorbeeld van strijd willen stellen voor andere hogescholen en universiteiten. Er zijn in zowat alle steden gelijkaardige voorbeelden. In Brussel voeren de studenten van de ULB actie tegen de hervorming van het bestuur aan de universiteit. In Luik was er een betoging van hogeschoolstudenten en is er ongenoegen aan de universiteit. In Antwerpen waren er acties aan de AP Hogeschool. Door deze eerste acties worden de beste tradities van strijd opnieuw opgebouwd. Dat vraagt enige tijd om te zien hoe we ons best organiseren, welke eisen we stellen, …
Onder meer aan de ULB brachten we met de Actief Linkse Studenten onze expertise naar voor inzake het opmaken van een actieplan en de eisen die we stellen. Dat werd positief onthaald door een steeds grotere groep studenten die radicaliseert en actief wil deelnemen aan studentenstrijd. Het gebeurt vaak nog onder de oppervlakte en er wordt weinig aandacht aan geschonken, maar het verzet bouwt zich op. We horen van ver reeds de eerste signalen dat de vulkaan van ongenoegen zal uitbarsten. De gevolgen van het jarenlange gebrek aan investeringen en de eerste directe besparingen voeden de woede. Met LSP en ALS willen we het potentieel van die energie kanaliseren in een voorbeeldige strijd waarmee we de besparingen effectief kunnen stoppen. Als wij er niet voor zorgen, komt er geen einde aan hun besparingstunnel.
-
Armoede rukt op, politiek antwoord nodig!
Op 17 oktober hield het Waalse Netwerk tegen Armoede RWLP (Réseau wallon de Lutte contre la Pauvreté) een actiedag waarbij in Namen op straat werd gekomen. Er was een betoging gevolgd door getuigenissen en een fakkeltocht. LSP nam samen met ALS aan de actiedag deel.De dag van strijd tegen armoede had verschillende doelstellingen. Enerzijds was het de bedoeling om verschillende organisaties die dagelijks met mensen in armoede of onzekerheid werken samen te brengen. Anderzijds werd ook geprobeerd om breed te mobiliseren om de aandacht te vestigen op het enorme probleem van armoede in ons land.
Als we de armoedecijfers bekijken, zou je verwachten dat de strijd tegen armoede een centraal thema voor de verkiezingscampagnes wordt. Oxfam voorspelt dat het aantal Europese armen door het besparingsbeleid met 25 miljoen zal toenemen tegen 2025. Dan zouden 146 miljoen Europeanen in armoede leven. Waar 0,002% van de Europese bevolking superrijk is, leeft 25% in armoede. Met 15.000 jobs die dit jaar alleen al in ons land met collectieve afdankingen verloren gingen, ziet het er niet goed uit voor heel wat gezinnen.
Toch gaan de gevestigde politici blindelings verder met hun asociale beleid. Twee maatregelen die bijzonder hard aankomen voor wie het al moeilijk heeft, zijn de versnelde daling van de werkloosheidsuitkeringen en de jacht op de werklozen waarbij duizenden mensen dreigen geschorst te worden waarna ze enkel nog bij het OCMW terechtkunnen voor een leefloon. De OCMW’s klagen nu al over een gebrek aan middelen om de maatschappelijke tekorten op te vangen.
Op de actie van 17 oktober in Namen waren we met een delegatie van LSP en de Actief Linkse Studenten aanwezig met een 30-tal jongeren. We vormden een strijdbare delegatie in de fakkeltocht. Onze slogans werden positief onthaald door omstaanders en aanwezigen op de actie. We zullen actief en met de volledige arbeidersbeweging de strijd tegen werkloosheid en armoede moeten aangaan, zoniet dreigt een steeds groter deel van de bevolking in miserie terecht te komen.
