Your cart is currently empty!
Tag: democratische rechten
-
Internationale solidariteitscampagne tegen repressie in China en Hongkong
International Socialist Alternative lanceert een solidariteitscampagne tegen de onderdrukking in China en Hongkong. We eisen onder meer de vrijlating van ‘Longhair’ Leung Kwok-hung.
Video: Leung Kwok-hung toont zijn verzet als hij op 5 maart naar de gevangenis werd overgebracht
Sinds de massastrijd in Hongkong in 2019 is de situatie volledig veranderd. De dictatuur van Xi Jinping en de ‘Communistische’ Partij (CCP) heeft gereageerd met massale en ongekende onderdrukking van democratische rechten met als doel de beweging te vernietigen en elke toekomstige massastrijd in Hongkong en China te voorkomen.
In het kader van deze aanvallen op democratische rechten in Hongkong en toenemende onderdrukking in China, lanceert ISA de campagne ‘Solidariteit tegen repressie in China en Hongkong’. Het doel van deze campagne is om duidelijk te maken wat er echt gebeurt in China en Hongkong, alsook om solidariteit van gewone mensen te organiseren.Deze campagne zal verschillen van eerdere solidariteitsinitiatieven. International Socialist Alternative is actief in zowel China als Hongkong. Onze leden worden rechtstreeks bedreigd en getroffen door de repressie, waardoor dit een zeer concrete strijd wordt.
Onze solidariteitscampagne is gericht op de situatie van onderdrukte lagen in China en Hongkong: werkenden, jongeren, vrouwen en etnische minderheden. Als socialisten staan we diametraal tegenover de initiatieven van verschillende regeringen en kapitalistische belangengroepen die hun eigen agenda volgen. Zij kunnen niet spreken namens de onderdrukten en zijn uiteraard niet te vertrouwen op vlak van democratische rechten en de rechten van werkenden. Dit is in het bijzonder belangrijk in een tijdperk van een nieuwe Koude Oorlog tussen de heersers van de VS en China, waarbij beide partijen proberen de mondiale publieke opinie te manipuleren als onderdeel van hun imperialistische machtsstrijd.
Het doel van de campagne is om informatie te verspreiden, tussen te komen en solidariteit te organiseren. Solidariteit in praktische en onmiddellijke zin betekent steun betuigen aan de slachtoffers van staatsonderdrukking en informatie over hun situatie zo wijd mogelijk verspreiden. De campagne hoopt het bewustzijn in de vakbonds- en arbeidersbeweging wereldwijd te vergroten via resoluties, video’s, foto’s ter ondersteuning van de rechten van werknemers en democratische rechten in China en Hongkong.
Studenten en protesten
Veel protestacties zijn gepauzeerd door de corona-pandemie. Toch wil de campagne ‘Solidariteit tegen repressie in China en Hongkong’ zich voorbereiden op tussenkomsten bij stakersposten, protestwakes en bijeenkomsten voor politieke rechten in China en Hongkong.
De campagne kan een belangrijk publiek vinden onder studenten elders in de wereld. Er zijn bijna een miljoen studenten uit China en Hongkong ingeschreven aan internationale universiteiten. Voor de pandemie waren er in Groot-Brittannië alleen 120.000 Chinese studenten en in de VS 370.000.
Chinese en Aziatische studenten en migranten lopen in Westerse landen een groter risico op racistisch geweld. Dat komt onder meer door de racistische zondebokretoriek van politici als Donald Trump rond de pandemie, maar ook meer algemeen door de Koude Oorlog-retoriek door zowel Westerse regeringen als de nationalistische propaganda van het Chinese regime. De CCP organiseert nationalistische studentengroepen aan overzeese universiteiten, zowel om nationalistische propaganda te verspreiden als om eventuele oppositiesympathieën onder Chinese studenten te controleren. Dit maakt het voor studenten die kritisch staan tegenover het regime moeilijker om hun mening te uiten. Solidariteitscampagnes op campussen moeten daarom de kwesties van staatsrepressie en democratische rechten koppelen aan antiracistische initiatieven en eengemaakte strijd.
In de komende maanden hoopt ‘Solidariteit tegen repressie in China en Hongkong’ samen met ISA-afdelingen een reeks online bijeenkomsten te coördineren in verschillende delen van de wereld en in verschillende talen. De campagne is bezig met het samenstellen van een campagnepakket met pamfletten, een modelresolutie voor vakbondsafdelingen en andere campagne-instrumenten om solidariteitsacties op te bouwen.
Laat ‘Longhair’ Leung Kwok-hung vrij!

Leung Kwok-hung (centraal) betuigde in 2015 zijn solidariteit met de verkiezingscampagne van Socialist Action (ISA in Hongkong) Een cruciaal onderdeel van ons solidariteitswerk is aandacht voor de zaak van de gevangen genomen voormalige Hongkongse parlementair ‘Longhair’ Leung Kwok-hung. Samen met meer dan veertig andere kandidaten voor de inmiddels ontbonden Wetgevende Raad (Legco) van de stad, wordt hij vastgehouden op beschuldiging van subversieve activiteiten in het kader van de nationale veiligheidswet. Op die beschuldiging staat maximaal een levenslange gevangenisstraf.
We eisen de vrijlating van alle politieke gevangenen in Hongkong, zelfs indien we van de meeste hun politieke mening absoluut niet delen. De wijze waarop zij aangepakt worden, is immers een schijnvertoning. Sommige van de beschuldigden hebben slechts een kleine rol gespeeld in de massale strijd en jonge betogers stonden zeer sceptisch tegenover de compromisbereidheid van sommige van deze politieke leiders. Deze politieke meningsverschillen hebben geen invloed op onze oproep tot hun onmiddellijke vrijlating. We besteden speciale aandacht aan ‘Longhair’ als één van de bekendste protestfiguren van Hongkong. Hij is bovendien de enige linkse vertegenwoordiger onder de meest prominente leiders van de democratische beweging. Longhair heeft zich steeds actief ingezet voor de belangen van de werkenden in China en Hongkong, voor de rechten van vrouwen, LGBTQI+-mensen en vluchtelingen. Hij verzet zich uitdrukkelijk tegen het VS-imperialisme. Het is overigens vreselijk om te zien hoe sommige linkse mensen op sociale media op afgrijselijke wijze de massaprotesten in Hongkong afdoen als een door de VS gestuurde ‘kleurenrevolutie’ (waarbij gelijkaardige argumenten worden gebruikt rond Myanmar of Xinjiang) en blind blijven voor de wrede repressie vandaag.
De campagne ‘Solidariteit tegen repressie in China en Hongkong’ wil internationale solidariteit voor de vrijlating van ‘Longhair’ coördineren. Activisten in verschillende landen kunnen korte solidariteitsberichten schrijven waarin ze vermelden van waar ze komen. Stuur deze berichten naar ons (zie hieronder). Er zijn strikte regels voor de post van gevangenen en daarom moet dit zorgvuldig worden gecoördineerd: schrijf geen politieke slogans of eisen, anders wordt de brief door de bewakers vernietigd, maar je kan wel over actuele zaken schrijven. Het is belangrijk dat je geen andere persoonlijke gegevens vermeldt behalve je naam. Gebruik alleen een zwarte of blauwe pen en gewoon papier zonder versieringen.
Afdelingen en studentenverenigingen kunnen ook een spandoek maken met de slogan “Free political prisoners in Hong Kong.” Vraag het publiek te tekenen en korte groeten op het spandoek te schrijven. Deze spandoeken kunnen worden gebruikt voor fotoboodschappen en via onze campagne naar ‘Lang Haar’ en andere gevangenen worden gestuurd.

Leung Kwok-hung op een actie tegen Trump in 2016 De achtergrond
In juni 2020 legde China’s dictator Xi Jinping een nationale veiligheidswet op aan Hongkong met draconische straffen. Op beschuldigingen van “subversie” en “separatisme” staat levenslange gevangenisstraf of zelfs uitlevering om terecht te staan op het vasteland van China, waar nog steeds de doodstraf geldt voor dergelijke misdrijven.
Het doel is om de massastrijd voor democratie in Hongkong de kop in te drukken en moeizaam verworven democratische rechten af te schaffen: vrijheid van meningsuiting, vrijheid van vergadering, het recht om politieke partijen op te richten en zich verkiesbaar te stellen, vakbondsrechten met inbegrip van het recht om te staken. Al deze zaken zijn verboden in China. Hongkong was ooit de uitzondering, waaraan Xi nu een einde wil maken. Twee vakbondsleiders uit Hongkong worden onder meer vastgehouden en beschuldigd van subversieve activiteiten.
Tijdens China’s Nationale Volkscongres (NPC) in maart 2021 legde de dictatuur Hongkong nieuwe kiesregels op. Deze regels vervangen de semi-gekozen Wetgevende Raad door een “verbeterde” Wetgevende Raad – beperkter, autoritairder, en met de meeste leden benoemd door een commissie onder controle van de dictatuur. Het zal voor geen enkele echte oppositiegroepering nog mogelijk zijn om aan verkiezingen deel te nemen. Alleen stromannen van de CCP zullen zetelen. Het voorheen relatief open verkiezingssysteem gebruiken als platform om campagne te voeren voor arbeidersrechten en tegen het kapitalisme, zoals ISA deed in 2011 en 2015, is nu onmogelijk. De meeste Hongkongers zullen de verkiezingen waarschijnlijk boycotten op basis van deze veranderingen.
Het regime van Xi leidt tegelijkertijd de zwaarste repressie in China sinds het neerslaan van de massale democratiebeweging in 1989. Arbeidersprotesten in China worden stelselmatig aangevallen door de politie, activisten verdwijnen en worden gemarteld. Er is een monsterlijke hightech politiestaat die het Orwelliaanse niveau overschrijdt. Minderheden, in het bijzonder moslims, gaan gebukt onder onmenselijke repressie, racistische wetten en massale opsluiting.
Xi Jinping’s plan is om voor het leven te regeren. De contrarevolutie in Hongkong wordt gedreven door de behoefte van zijn dictatuur om alle oppositie onder de massa’s in China uit te roeien en niet alleen in Hongkong. De massale strijd van 2019 in Hongkong voor democratie en tegen politiegeweld bracht miljoenen op de been. Er bestond geen enkele twijfel over dat de ultrakapitalistische regering van Hongkong, die door Peking was aangesteld, geen echte sociale basis had. Zij kon alleen blijven regeren omdat zij werd gesteund door de enorme politiestaat van China.
Wereldwijde schokgolven
De strijd in Hongkong inspireerde mensen over de hele wereld en veroorzaakte een crisis voor Xi’s totalitaire systeem. Het was een ramp voor de public relations en het ondermijnde China’s pogingen om zich internationaal voor te stellen als een ‘zachte macht’. De CCP vreesde dat het “politieke virus” van Hongkong zich naar het vasteland zou verspreiden en de zwaar uitgebuite Chinese arbeidersklasse ertoe zou aanzetten de weg van de klassenstrijd in te slaan. De levensstandaard en de arbeidsomstandigheden van de arbeiders in China zijn in de wereldwijde economische crisis achteruitgegaan, terwijl het op de belangen van big business gerichte beleid van de CCP elke week vijf nieuwe dollarmiljardairs voortbrengt.
De massale strijd in Hongkong was een voorbeeld van ongelooflijk verzet en onverschrokkenheid tegen een schijnbaar almachtige dictatuur. Het regime van Xi wil dit voorbeeld van rebellie voor de ogen van de hele wereld uitroeien. Hongkong is ook een cruciale frontlinie geworden in de aanzwellende Koude Oorlog tussen het Chinese imperialisme en het VS/Westerse imperialisme. Xi Jinping’s wurging van de democratische rechten in Hongkong is bedoeld als een demonstratie van de macht van zijn regime in weerwil van het ‘democratische’ Westen.
De campagne ‘Solidariteit tegen repressie in China en Hongkong’ steunt geen van beide partijen in dit conflict. Wij geloven niet dat één van deze regimes werkelijk voor democratische rechten staat. Hun acties en beleid zijn gebaseerd op hun geostrategische belangen: een gewetenloos gevecht om markten, goedkope arbeid en grondstoffen. Het conflict tussen de VS en China heeft absoluut niets te maken met “democratie” en “mensenrechten” zoals de ene partij beweert, of “patriottisme” en “nationale veiligheid” zoals beide partijen beweren.
Internationalisme van de werkende klasse
Onze campagne is erop gericht mensen bewust te maken van wat er werkelijk gebeurt in China en Hongkong. Dit is gebaseerd op onze interactie met arbeiders, jonge socialisten en activisten in China en Hongkong. Een fundamentele zwakte van de massale strijd in Hongkong was het onvermogen om ondanks ongelooflijke heldenmoed de beweging naar China te verspreiden en vooral de arbeidersklasse aan te spreken. Dit zou een duidelijker programma hebben vereist, gebaseerd op internationalisme in plaats van nationalisme/regionalisme en inzicht in de rol van het kapitalisme als integraal onderdeel van het totalitaire systeem in China/Hongkong.
Hoewel we eisen dat er een einde komt aan alle repressie en dat alle politieke gevangenen vrij worden gelaten, zal onze campagne vooral gericht zijn op diegenen die opkomen voor de rechten van de arbeiders en diegenen die democratische strijd koppelen aan de strijd tegen het intrinsiek ondemocratische systeem van het kapitalisme en het imperialisme.
In Myanmar, Thailand, Hong Kong, Xinjiang, en in de VS en andere “democratieën”, zijn echte democratische rechten nooit toegekend door de heersende klassen. Ze zijn steeds afgedwongen – en verdedigd – door massastrijd voor systeemverandering.
Om te beginnen, kan je solidariteit tonen met de strijd voor democratische rechten in Hongkong, China en de rest van de wereld door ons te liken en te volgen op Facebook en Twitter. Je kan deelnemen aan de online solidariteitsbijeenkomsten die we de komende weken in jouw taal/tijdzone zullen houden. Je kan onze modelmotie aanpassen en in jouw vakbondsafdeling voorstellen. Je kan een spreker van de campagne uitnodigen in jouw ISA-afdeling. Als je weet hebt van solidariteitsacties voor democratische rechten in Hongkong/China, laat het ons weten zodat we kunnen helpen.
- Solidarity Against Repression in China & Hong Kong op Facebook
- Solidarity Against Repression in China & Hong Kong op Twitter
- Stuur Engelstalige solidariteitsbrieven naar Longhair Leung Kwok-hung: PO Box n° 72622, Kowloon Central Post Office, Hong Kong
-
50 jaar geleden: toen de democratische rechten in Québec opgeschort werden

Québec en de crisis van oktober 1970
Op 16 oktober 1970 vaardigde de liberale premier van Canada, Pierre Trudeau, de War Measures Act uit. Het was de eerste keer dat deze wet in vredestijd werd gebruikt. Québec werd overspoeld met 6.000 gewapende troepen. De wet schortte de democratische rechten op, stond censuur toe en gaf de politie toestemming om zonder bevelschrift mensen te fouilleren en te arresteren.
Door Martin LeBrun, Socialist Alternative (Canada)
De aanleiding was de ontvoering van de Britse diplomaat James Cross door het Québec Bevrijdingsfront (FLQ) op 5 oktober. Toen de regering weigerde de gevangengenomen FLQ-leden vrij te laten en de ontvoerders wandelen stuurden, ontvoerde de FLQ op 10 oktober de minister van Arbeid van Québec, Pierre Laporte.
De wet stelde dat deze alleen van kracht kon zijn “tijdens oorlog, invasie of opstand.” De regeringen van Québec en Canada beweerden dat ze geconfronteerd werden met een opstand.
Het Québec Bevrijdingsfront telde ongeveer 30 leden en was een linkse nationalistische terroristische organisatie, opgericht in 1963, die het bombarderen van symbolen van het federalisme zag als een middel om het Québecse nationalisme te bevorderen. Bij de aanslagen vielen één dode, 20 gewonden en de meeste FLQ-leden belandden in de gevangenis. Ontvoering werd een nieuwe tactiek. Na de ontvoeringen kwamen een paar duizend mensen bijeen ter ondersteuning van de FLQ-slogans. Dit kan amper een opstand genoemd worden.
Meer dan 3.000 huizen en gebouwen werden doorzocht, en 497 mensen werden vastgehouden. De gevangenen werden gemiddeld een week vastgehouden, vaak zonder contact met de buitenwereld, en ze kregen geen toegang tot een advocaat of tot hun familie. De persvrijheid stopte tijdens de crisis, waarbij de Royal Canadian Mountain Police (RCMP) redacteurs intimideerde en prominente journalisten ondervroeg en vasthield. Sommige van de gearresteerden waren sympathisanten van het FLQ, maar velen waren gewoon vakbondsleden, journalisten, kunstenaars en schrijvers. Slechts 18 personen werden uiteindelijk voor iets veroordeeld.
Buiten Québec deed het RCMP een inval in de huizen en kantoren van linkse activisten. Krantenredacties in heel Canada werden gewaarschuwd om het manifest van het FLQ niet te publiceren. De deelstaat British Columbia gaf een bevel om eender welke opvoeder te ontslaan die “het beleid van het FLQ” bepleitte, zonder te specificeren wat met dit ‘beleid’ bedoeld werd.
Alleen de Nieuwe Democratische Partij (NDP) stemde tegen de wet, waarbij Tommy Douglas er terecht op wees dat de regering “een voorhamer gebruikt om een pinda te kraken.” Elke grote Engelse krant in Canada steunde de noodwet. De media in Québec waren verdeeld. De meeste Frans-Canadezen waren tegen de methoden van het FLQ. De vakbonden van Québec en de Parti Quebecois (PQ) riepen op tot de intrekking van de wet.
Laporte werd vermoord teruggevonden, zijn moordenaars werden opgepakt en gevangen gezet. Cross werd vrijgelaten en zijn ontvoerders vlogen naar Cuba. De War Measures Act en de troepen in Québec bleven in voege tot april 1971, maanden na de ‘noodtoestand’.
Betekenis
Trudeau, de “kampioen van de burgerlijke vrijheden”, deed het meest in de moderne tijd om de burgerrechten te verpletteren. De crisis van oktober 1970 toonde de ondemocratische kern van de Canadese regering aan. Waarom gebruikte Trudeau een “voorhamer”? Er was niet alleen ongerustheid over het FLQ, maar evenzeer voor de bredere en verregaandere ‘Stille Revolutie’. Dat was een nationalistische en klassenbeweging die Québec omvormde van de meest rechtse en religieus geïnspireerde deel van Canada tot het meest linkse.
In de jaren 1960 waren er internationaal toenemende anti-koloniale, arbeiders- en sociale protestbewegingen, ook in Québec. Eind jaren zestig werd het terrorisme populair onder linkse en nationalistische studenten en intellectuelen. Dit was een ramp, omdat het kleine groepen in de plaats stelde van democratische massabewegingen en onvermijdelijk leidde tot zowel meer repressie als vijandigheid van het volk tegen de tactiek, en vaak ook tegen de ideologie achter de tactiek.
Na bijna 20 jaar van de koppige katholieke en rechtse premier Duplessis, wonnen de liberalen de verkiezingen van 1960 en werden ze door veel strijd verplicht om veranderingen teweeg te brengen. Er was een explosie van het aantal vakbondsleden en enkele van de meest militante syndicale strijdbewegingen van Noord-Amerika. Deze ‘Stille Revolutie’ scheidde Kerk en Staat, inclusief het beëindigen van religieus onderwijs. De financiering van scholen werd vervijfvoudigd, Hydro-Quebec werd genationaliseerd en er kwamen algemeen toegankelijke gezondheidszorg en een provinciaal pensioenplan.
In 1970 richten de grote vakbondsfederaties – de Fédération des travailleurs et travailleuses du Québec (FTQ), Confédération des syndicats nationaux (CSN) en Centrale des syndicats du Québec (CEQ) het Front d’action politique (FRAP) op dat in de richting van een massale arbeiderspartij kon gaan. De autoritaire burgemeester van Montreal, Jean Drapeau, gebruikte de crisis van oktober om de FRAP te besmeuren. Alles werd in het werk gesteld op de FRAP te associëren met het FLQ, wat de PQ (Parti Québecquois) hielp om de onafhankelijkheidsbeweging te domineren. In 1972 vormden de vakbonden een gemeenschappelijk front met een staking waaraan 200.000 werkenden deelnamen. De werkenden wonnen een aanzienlijke verhoging van het minimumloon, betaald zwangerschapsverlof en kinderopvang.
Het waren de massabewegingen van de arbeiders die verandering brachten in Québec, niet een kleine groep terroristen. De arbeidersklasse is nog niet klaar om haar stempel op de geschiedenis van Québec te drukken.