Your cart is currently empty!
Tag: dakloosheid
-
Project daklozenzorg in Gent uitbesteed aan G4S Care. Actie nodig voor publieke zorg!
Actie aan de Gentse gemeenteraad op 25 februari. Foto: Jean-Marie Versyp Een leegstaand gebouw in Gent (Vesalius) wordt tijdelijk gebruikt om daklozen en nieuwkomers op te vangen. Via tendering werd een opdracht uitgeschreven die vanuit sociaal oogpunt eigenlijk onhaalbaar was. G4SCare haalde het contract binnen. Het is niet de eerste keer dat G4SCare zich in de zorgsector inwerkt, maar hiermee is een volgende stap naar commercialisering gezet. Deze keer zijn SP.a en Groen de handelaars bij de uitverkoop. In hun verkiezingsprogramma spraken deze partijen zich uit tegen commercialisering van de zorg. Die voornemens zijn ze wel heel snel vergeten!
Artikel door Wouter (Gent) uit maandblad ‘De Linkse Socialist’
Het is meer dan ooit nodig dat de samenleving en in het bijzonder de sociaal werkers reageren. Want zelfs het zogenaamd ‘progressieve’ stadsbestuur verkoopt sociaal werk aan privéaandeelhouders. De winsten voor de privé komen uit publieke middelen van en voor de bevolking. Het is diefstal ten koste van de armsten.
Op initiatief van Sociaal Werk ActieNetwerk (SWAN) en Hart boven Hard, gesteund door onder meer LSP, protesteerden op 25 februari aan de Gentse gemeenteraad een 200-tal sociaal werkers en gebruikers van de zorg tegen deze commercialisering. Zij toonden aan dat deze evolutie niet gedragen is door het middenveld van sociaal werkers. Dat staat haaks op wat Tine Heyse (Groen) beweert.
Eerder werd in Gent al geprobeerd om het sociaal werk te commercialiseren. Zo heeft men tijdelijke opvang voor vluchtelingen georganiseerd in een oude gevangenis op het water. Ook toen werd G4SCare ingeschakeld. Daar zagen we dat G4SCare een wel erg minimale dienst aanbood. Er waren tal van vrijwilligers en personeelsleden van de stad nodig om tot een beetje menswaardige hulp te komen.
Een dergelijke uitbesteding betekent dat de overheid (en dus de belastingbetaler) tweemaal betaalt: G4S keert een deel van de opbrengst via publieke middelen uit aan aandeelhouders (internationaal ging het om 334 miljoen euro in 2018) en daarnaast is er extra inzet nodig van hulpverleners, ook betaald door de gemeenschap. Er is een gelijkaardige situatie bij het Forensisch Psychiatrisch Centrum in Gent. Sinds de start van dat centrum in 2016 is een winst van 1.274.201 euro gerealiseerd, maar de hulp aan geïnterneerden is onvoldoende. Deze middelen waren beter gebruikt ten dienste van de samenleving!
We spreken beter niet over privatisering, maar over commercialisering. Want de huidige tekorten in het sociale veld van privé vzw’s zijn reeds groot met lange wachtlijsten en beperkt personeel voor grote opdrachten (onder meer door portefeuillefinanciering). Sinds 2008 hebben de crisis van het kapitalisme en het bijhorende besparingsbeleid meer mensen in de ellende geduwd. Het stopzetten van de commercialisering van zorg is nodig, maar er is meer algemeen een oplossing nodig voor de fundamentele tekorten.
Sociaal Werk ActieNetwerk kan een grote rol spelen in deze strijd. Op de werkvloer zien sociaal werkers immers de toenemende problemen. Is de PVDA bereid deze offensieve strijd zelf te activeren? Met drie verkozenen in de Gentse gemeenteraad heeft de PVDA veel potentieel maar ook een verantwoordelijkheid.
Er is momenteel twijfel over actie om de toekenning aan G4SCare terug te draaien. Wel is er een draagvlak om de tendering te stoppen. Dit is een eerste goede stap. Zo wordt ingegaan tegen Groen, dat verklaarde dat er “geen andere mogelijkheid” is. Nu schrijft het stadsbestuur projecten uit die gepaste hulp onmogelijk maken. Hulpverleningsorganisaties tekenen niet in op deze projecten, waardoor er ruimte is voor onder meer G4SCare. Organisaties worden op deze manier tegen elkaar uitgespeeld in een race to the bottom.
Ons verzet tegen tendering kunnen we best meteen koppelen aan een offensieve strijd voor publieke basisdiensten met garantie op hulp en preventie van sociale problemen. Dit kan democratisch georganiseerd worden met basiswerkers en hulpgebruikers. Sociaal werkers en ervaringsdeskundigen discussiëren momenteel in het Gentse en smeden banden om dit kracht bij te zetten. Solidariteit is nodig!
-
Voetgangerstunnel afgesloten om daklozen te verjagen. St-Gillis strijdt tegen armen in plaats van armoede
Midden april vestigden zich 20 tot 30 personen in een voetgangerstunnel onder het spoor aan de Veeartsenstraat in de Brusselse gemeente Sint-Gillis. Daar werd toen niet op gereageerd. Op 8 juni werden deze daklozen door de politie ‘uitgezet.’ Het weinige wat ze hadden, werd op het stort gegooid. Infrabel liet de toegang tot de voetgangerstunnel blokkeren met tralies. Dat gebeurde op vraag van de gemeente. Een beetje later volgden bovenop de tralies blauwe dekzeilen.
Door Mario en Esméralda (Brussel)
De tunnel laat toe om het ongeveer 100 meter brede sporencomplex tussen Anderlecht en Sint-Gillis te kruisen. Het autoverkeer wordt gescheiden van het zachte verkeer (voetgangers en fietsers). Volgens de oriëntatienota van de Zuidwijk uit 2012 is deze voetgangerstunnel slecht uitgerust omwille van een gebrek aan verlichting en gebrekkig onderhoud. Het bleef voor fietsers en voetgangers echter een belangrijk alternatief op de autotunnels die in de ochtendspits goed zijn voor 470 voertuigen per uur en in de avondspits zelfs 1.010 voertuigen per uur. De beslissing van de gemeente Sint-Gillis om daklozen te verjagen, treft niet alleen deze daklozen maar leidt ook tot een gevaarlijke verkeerssituatie voor fietsers en voetgangers.
Een 14-jarige jongen die langs de tunnel fietst om rugby te gaan spelen, zei: “Wat moet ik nu doen? Er zijn hier evenveel auto’s als op een snelweg. Ik begrijp het niet, die mensen hebben me nooit lastiggevallen.” Een vader stelde: “Ik passeerde meerdere keren per week door de tunnel en had nooit een probleem met de mensen die er leefden. Integendeel, ze groeten me steeds. Het is echt een schande!”
Daklozen verjagen omdat het de netheid zou bedreigen, is een verrassende keuze voor een gemeente die zich tot ‘Gastvrije Gemeente’ liet uitroepen. Jammer genoeg is het geen alleenstaand geval in Sint-Gillis en de andere gemeenten van het Brusselse gewest. Meer en meer komt de strijd tegen dakloosheid erop neer dat daklozen uit publieke ruimtes worden verjaagd. Het is nochtans niet evident voor daklozen om een andere plaats te vinden. Het beleid om daklozen te verjagen komt op verschillende manieren tot uiting: het verwijderen van een bank die gebruikt wordt om op te slapen, andere banken die vervangen worden door individuele zitplaatsen gescheiden met een metalen afsluiting waardoor je niet kunt liggen, het plaatsen van tralies rond grasvelden om de toegang voor daklozen onmogelijk te maken (Marcel Broodthaersplein) of het plaatsen van tralies om de toegang tot een tunnel te sluiten. Zal dit een einde maken aan dakloosheid? Neen, er is al enkele jaren een forse toename. Het aantal daklozen is tussen 2008 en 2016 verdubbeld volgens verschillende tellingen. In 2017 werd helaas een verdere stijging vastgesteld.
Het is evident dat deze stijging verband houdt met de algemene verarming van de bevolking en de verschillende besparingsmaatregelen die de armsten nog meer tot onzekerheid veroordelen. Werklozen verliezen het recht op hun uitkering, mensen vinden geen betaalbare huisvesting door het ontbreken van politieke wil om sociale woningen te creëren.
Er zijn naar schatting 800 leegstaande woningen in Sint-Gillis. Speculanten laten gebouwen verloederen. Sinds 2012 werden 476 eigenaars gesanctioneerd, maar de gemeente weigert gebruik te maken van het recht toegekend door de wet-Onkelinx uit 1993 waarmee de leegstaande gebouwen kunnen opgeëist worden door de gemeente. Die 476 wooneenheden werden niet in beslag genomen om ze om te vormen tot kwaliteitsvolle sociale woningen, opvang voor daklozen, vluchthuizen voor vrouwen of LGBTQI+ jongeren die uit huis gejaagd zijn, of zelfs om een gebouw ter beschikking te stellen van mensen-zonder-papieren zodat de gemeente niet alleen in woorden maar ook in daden gastvrij is.
Er moeten dringend concrete maatregelen genomen worden om de toegang tot huisvesting mogelijk te maken. Het volstaat niet om slechts hier en daar een kleine maatregel door te voeren bij een acuut probleem en dakloosheid zal helemaal niet bestreden worden door de daklozen uit de publieke ruimte te verjagen. De hoge huurprijzen moeten verdwijnen. Dat kan door een radicaal publiek investeringsplan om in Sint-Gillis alleen al 3.000 nieuwe sociale wooneenheden te creëren en zo een einde te maken aan de eindeloze wachtlijsten.
-
“Armoede is geen individuele keuze, maar resultaat van asociaal beleid”
Foto: Jean-Marie Versyp Het jarenlange besparingsbeleid leidt tot sociale problemen. In de koude winterperiode valt het bestaan van een groeiend daklozenleger op. Media spelen daarop in. Zo zendt Vier een realityprogramma uit waarin vijf Antwerpse daklozen elk 10.000 euro krijgen om uit de problemen te geraken: ‘project Axel’. Emotie en drama gegarandeerd! Maar hoe staat het ondertussen met het armoedebeleid? We spraken met een sociaal werker.
“Een probleem met ‘project Axel’ is dat dakloosheid geïndividualiseerd wordt: vijf uitverkorenen krijgen elk 10.000 euro en vervolgens zien we hoe met geld en een cameraploeg veel deuren opengaan. Dit is geen sociaal experiment, maar een vorm van entertainment waarbij de privacy van vijf mensen afgekocht wordt.
“Het is opmerkelijk dat schepen Duchateau (N-VA) dit programma toejuicht omdat het een realistisch beeld van dakloosheid zou brengen, terwijl zijn beleid er net op gericht is om daklozen zoveel mogelijk uit het straatbeeld te houden. Dat gebeurt zowel door het sociaal werk te ‘hervormen’ (lees: door er steeds meer ‘politiewerk’ van te maken) als door rechtstreekse straffen als GAS-boetes voor daklozen.
“Maar het idee is natuurlijk wel interessant: met geld en een intensieve begeleiding is het effectief mogelijk om daklozen uit de problemen te halen. Dat is ook het principe van ‘Housing First’: onvoorwaardelijk een woning en begeleiding aanbieden. In Antwerpen werd deze methode op kleine schaal toegepast, maar vorig jaar is het afgeschaft.
“Het programma biedt geen realistisch beeld van dakloosheid. Zo wordt niet ingegaan op de redenen van armoede en dakloosheid. Het gebrek aan sociale huisvesting, de krapte van betaalbare huisvesting op de privémarkt en stijgende prijzen voor onder meer energie zorgen ervoor dat de problemen toenemen. Het asociale beleid van deze regering draagt daar actief aan bij. In 2016 waren er in Vlaanderen elke week 80 tot 250 uithuiszettingen, sinds het uitbreken van de crisis neemt dit aantal sterk toe.
“Er is dringend nood aan meer sociale huisvesting, maar daar wil de regering niet van weten. In Antwerpen is er zelfs uitdrukkelijk beslist om niet te investeren in extra sociale huisvesting. Er staan 33.000 mensen op de wachtlijst, terwijl er in totaal 20.000 sociale wooneenheden zijn. Een verdubbeling zou dus nog niet volstaan. Door op Vlaams niveau de huurwaarborg van twee op drie maanden te brengen, verhoogt de N-VA de drempel om te huren. Ook wordt het moeilijker om via het OCMW een huurwaarborg te krijgen.
“Het beste antwoord op armoede is een degelijk inkomen. In plaats van werkloosheid te bestrijden, voert het beleid al jarenlang een jacht op werklozen. De beperking van de wachtuitkering in de tijd, ingevoerd door de vorige regering, draagt bijvoorbeeld bij tot een sterke toename van het aantal leefloners. In de eerste helft van 2017 waren er 8,4% meer leefloners dan een jaar voordien. Ondanks cijfers die dit tegenspreken, wijt de N-VA deze toename aan een ‘toestroom van vluchtelingen.’ Daarmee gaat de N-VA voor verdeeldheid onder wie uit de boot valt.
“Dit beleid legt de basis voor nog grotere sociale problemen. Een vierde van de huidige leefloners is jonger dan 25 jaar. In Antwerpen groeit één kind op vier in een gezin in armoede op, wat een niet in te halen achterstand oplevert. Het armoedebeleid vandaag is een grote flop: in plaats van armoede aan te pakken, worden de armen bestreden. Armoede is geen individuele keuze en vereist dan ook collectieve, structurele maatregelen: werk, huisvesting, middelen voor begeleiding, openbare diensten, … Dat gaat regelrecht in tegen het beleid van de rechtse regering.”
