Your cart is currently empty!
Tag: besparingsbeleid
-
Besparingen werken niet! Cadeaus aan patronaat en rijken zorgt voor gat in de begroting.
Gebruik de rijkdom in het belang van de gemeenschap!
In maart was er verbazing en ongerustheid bij het politieke en economische establishment in België: er bleek een tekort van enkele miljarden euro in de federale begroting. Dat is het bilan van deze openlijk rechtse regering. Die van de partijen die de vorige regeringen onbekwaamheid verweten en die het hadden over een regering met ‘ernstige’ boekhouders. Een regering die een hard besparingsbeleid ging voeren om de ‘noodzakelijke’ hervormingen door te voeren. Het resultaat zien we nu: er zijn miljarden verdwenen. De oppositie kopt de bal van de onbekwaamheid terug naar minister Johan Van Overtveldt (N-VA). Het gaat echter niet zozeer om onbekwaamheid, maar wel om een foute politieke benadering. Het zijn de politieke keuzes die moeten veranderen.Artikel door Stéphane Delcros uit maandblad ‘De Linkse Socialist’ (die vandaag naar de abonnees vertrekt)
Hoe groot is het gat in de begroting nu eigenlijk? We zagen zowat alle mogelijke bedragen passeren. Er zou, met inbegrip van bijkomende uitgaven voor veiligheid en de vluchtelingencrisis, tot 4 miljard euro extra inspanning moeten geleverd worden tegen 2018. De federale regering probeerde haar leugens nog te rechtvaardigen met de stelling dat een aantal maatregelen zoals de tax shift zich nog niet laten voelen. Met een reeks boekhoudkundige operaties en ‘trucjes’ werd dit beperkt tot ‘maximum’ 1,5 miljard euro (toch op het ogenblik dat we dit schrijven). Het gaat slechts om manoeuvres om de werkelijkheid te verdoezelen; de vaststelling dat het beleid van besparingen voor ons en cadeaus voor de werkgevers niet leidt tot economische groei, integendeel. Een recente studie van de Gentse universiteit toont aan dat de economische groei bij ongewijzigd beleid tot na 2070 onder de 1% per jaar zal blijven. Het besparingsbeleid ondermijnt de economie!
Op 5 maart vatte De Tijd het als volgt samen: “Stilaan wordt duidelijk dat de regering met de miljarden aan belastingverlagingen voor bedrijven en werknemers eigenlijk geld heeft uitgegeven dat ze niet heeft. Met een tekort van ruim 10 miljard euro en een schuld van 107 procent van het bruto binnenlands product is er eigenlijk geen ruimte om extra geld uit te geven. Pas als de begroting onder controle is, kan een land zich zoiets veroorloven. De regering rekent erop dat de belastingverlagingen de economische groei een boost geven en zo meer belastinginkomsten in het laatje brengen, maar vooralsnog is daar weinig van te merken.” Een mooie aanzet tot analyse. Alleen werden er wel veel cadeaus aan de bedrijven gegeven terwijl de overgrote meerderheid van de bevolking niets kreeg. Integendeel: er was een indexsprong, verhoging van de BTW, aanvallen op de langdurig zieken, de Turteltaks, … Dit asociale beleid zal enkel verdergaan, tenzij we het massale verzet ertegen opnieuw op gang trekken.
De regering bespreekt de mogelijkheden om enkele miljarden te vinden. Zullen er nieuwe recepten gevonden worden? Komen er nieuwe besparingen? Wordt aan de sociale zekerheid geraakt? Mogelijk zal het politieke establishment nog eens overgaan tot een nieuwe fiscale regularisatie, worden de publieke uitgaven beperkt door de ‘modernisering’ van het staatsapparaat, komen er meer flexijobs, … De spanningen en openlijke conflicten in de regering nemen toe, zeker tussen CD&V en N-VA. Het is nochtans duidelijk dat alle regeringspartijen verantwoordelijk zijn voor het gevoerde beleid en dat er een grote eensgezindheid is over het principe dat de factuur eens te meer aan de werkenden en hun gezinnen gepresenteerd wordt.
We hebben nood aan een begroting die vertrekt van de belangen van de meerderheid van de bevolking. Dat kan door de beschikbare (en toenemende) middelen efficiënt in te zetten: voor het garanderen van de nodige infrastructuur, voor een beter functioneren van alle diensten aan de gemeenschap, voor de creatie van degelijke en goed betaalde jobs voor iedereen, voor betaalbare huisvesting, voor kwaliteitsvol onderwijs dat voor iedereen toegankelijk is, voor de ontwikkeling en toepassing van nieuwe technologie in het beschermen van ons milieu, voor het verbeteren van onze levenskwaliteit en het uitbreiden van onze vrije tijd in plaats van de rangen van de werklozen en OCMW-uitkeringstrekkers te laten aangroeien.
We moeten ons organiseren om een einde te maken aan deze regering van de rijken en aan het volledige besparingsbeleid. Laat ons opkomen voor een andere samenleving, een socialistische maatschappij!
-
Regering blijft besparen. Onze strijd doorzetten!
Met opnieuw meer dan 100.000 deelnemers was de nationale betoging tegen de brutale besparingsregering Michel I een overdonderend succes. Er werd duidelijk gemaakt dat verzet op de agenda blijft. Tegelijkertijd liet de regering duidelijk weten daar geen rekening mee te willen houden: ze heeft voor de confrontatiepolitiek gekozen en zal die blijven doorzetten. We zijn gewaarschuwd: als de werkende bevolking deze strijd wil winnen, zal ze van het opgebouwde elan gebruik moeten maken om door te gaan en de rechtse regering finaal op de knieën te dwingen.Door Jarmo (Antwerpen)
De indexsprong, verhoging van het inschrijvingsgeld, aanvallen op de pensioenen, … De regering-Michel heeft er in het eerste jaar van haar termijn geen gras over laten groeien. Gelukkig kunnen we van de georganiseerde arbeidersbeweging hetzelfde zeggen: het actieplan van vorig jaar was een schitterend voorbeeld van hoe het momentum opgebouwd kan worden om een regering te doen vallen. Jammer genoeg zwichtten de vakbondsleiders voor het idee dat met deze regering onderhandeld zou kunnen worden en werd onze strijd op een zijspoor gezet. Maar de betoging van 7 oktober maakte duidelijk dat de wil om verder te gaan nog zeer aanwezig is onder bredere lagen.
Dat zal nodig zijn ook. Ondanks het feit dat de aandacht van de media zich de afgelopen periode vooral op de terreurdreiging toespitste, heeft de regering het geweer niet van schouder veranderd: ze blijft haar brutaal besparingsbeleid op de meest arrogante wijze verdedigen. De omvang van de besparingen die we al door de strot geramd kregen, is enorm, maar er komt nog meer.
Met opnieuw begrotingstekorten van 113 miljoen euro dit jaar en 456 miljoen euro volgend jaar en een tax shift die volgens Eric Van Rompuy (CD&V) nog eens 3 miljard euro extra zal kosten, mag het duidelijk zijn dat we voor het behoud van elke verworvenheid zullen moeten vechten. Deze regering heeft immers al duidelijk aangetoond dat ze vastberaden is om elke eurocent bij de werkende bevolking te gaan halen. Een tweede indexsprong wordt steeds waarschijnlijker als we ons niet verzetten, de Vlaamse regering voorzag alvast geen verhoging van de middelen voor de indexering van de kinderbijslag.
Veel van de acties die deel uitmaakten van het huidige actieplan werden voor onbepaalde duur opgeschort omwille van de terreurdreiging. We begrijpen dat veiligheid een ernstige prioriteit is en dat er onder brede lagen van de bevolking een terechte angst is. Maar de regering stelt zich niet terughoudend op. Tijdens de hoogste terreurdreiging werd de mogelijke volledige privatisering van Proximus en Bpost bijvoorbeeld goedgekeurd. De MR diende op 20 november een wetsvoorstel in om het stakingsrecht met de grond gelijk te maken.
We mogen deze regering in geen geval het idee geven dat we zouden meestappen in een ‘nationale eenheid’ waarbij sociale vrede met het geweer tegen het hoofd afgedwongen wordt. Het momentum van de voorbije periode mag in geen geval verloren gaan; er moet zo snel mogelijk verdergegaan worden met ons verzet. Een regering als Michel I zal elke zwakheid of terughoudendheid aangrijpen om een nog agressievere houding tegenover de arbeidersbeweging aan te nemen.
Er moet opnieuw aangeknoopt worden met personeelsvergaderingen en discussies over de besparingsmaatregelen. Terreur en aanslagen mogen absoluut niet als vrijgeleide dienen om de arbeidersklasse nog maar eens de prijs te laten betalen. De besparingsmaatregelen zullen bovendien de problemen rond radicalisering en terrorisme enkel versterken.
Strijd blijft nodig, het actieplan eind 2014 deed de regering wankelen. Daar moeten we bij aansluiten door onze acties terug op te bouwen, bijvoorbeeld te beginnen met algemene vergaderingen op de werkvloer en regionale betogingen om grotere acties en stakingen voor te bereiden. Deze regering uitzitten, is geen optie. Dan zal ze onze levensstandaard steeds verder ondermijnen om de winsten van de grote bedrijven op te krikken. De inzet van onze acties is de val van deze regering en het volledige besparingsbeleid. Doorheen onze acties bouwen aan een politiek alternatief van de arbeidersbeweging is nodig om dit terrein niet aan rechts over te laten.
-
Rechtse Thatcheriaanse regering zoekt harde confrontatie op
“Dit is de regering die ik wilde”, stelde Bart De Wever tevreden. De volledige plannen zijn nog niet bekend, maar wat al geweten is gaat ver. Deze rechtse regering gaat een pak verder dan alle vorige regeringen bijeen. De aanvallen gaan verder dan het Generatiepact, het Globaal Plan en het St Annaplan, vorige aanvallen waartegen hard actie werd gevoerd. De vraag die zich dan ook meteen opwerpt is hoe we dit kunnen stoppen?
Pensioenen onder vuur
Voor de begroting van dit of volgend jaar zal dit wellicht weinig impact hebben, maar de rechtse regering moet persé heilige huisjes slopen. De verhoging van de pensioenleeftijd in 2025 tot 66 jaar en in 2030 tot 67 jaar is daar een voorbeeld van. Deze partijen willen duidelijk maken dat hun besparingsbeleid niet alleen voor de komende vijf jaar geldt, maar ook voor daarna. Tegelijk wordt de mogelijkheid van vervroegd pensioen verder beperkt, de minimumleeftijd voor vervroegd pensioen gaat naar 63 jaar. Het vroegere brugpensioen kan vanaf 2015 nog maar vanaf 62 jaar (en 60 bij collectieve maatregelen zoals een sociaal bloedbad). Voor de berekening van de ambtenarenpensioenen blijft voorlopig de regel dat de laatste 10 jaren in rekening worden genomen, wel zal het voor nieuwe ambtenaren langer duren om een volwaardige loopbaan op de teller te hebben.
Deze aanvallen op de pensioenrechten gaan verder dan wat met bijvoorbeeld het Generatiepact werd opgelegd. Daartegen werd massaal actie gevoerd, onder meer met het argument dat het niet opgaat om ouderen langer aan de slag te houden op een ogenblik dat veel jongeren geen werk vinden. Nu gaat de regering dus nog een stap verder en wordt ook de bijzonder symbolische pensioenleeftijd opgetrokken. Alsof het met de huidige werkdruk mogelijk is voor verplegend personeel om tot 67 patiënten op te heffen, voor leraars om nog voeling met jongeren te hebben of voor wie zware handenarbeid verricht om dit vol te houden. Het optrekken van de pensioenleeftijd is een harde provocatie die een hard antwoord vereist.
Lees ook: Pensioenen onbetaalbaar? Een leugen
Indexsprong en gemeenschapsdienst voor werklozen
De erg lage inflatie en zelfs deflatie op dit ogenblik maakt dat een indexatie van de lonen er nog niet direct zit aan te komen. Maar dat betekent niet dat een indexsprong, zelfs met de beperkte aanpassingen die er zouden komen voor de laagste lonen, minder hard zal zijn. De regering gaat er zelf van uit dat dit de bedrijven 2,6 miljard euro oplevert. Een bedrag dat eigenlijk aan de werkenden toekwam wordt aan de werkgevers gegeven. Sommigen klagen hard over communautaire transfers maar organiseren zelf veel grotere transfers van de werkende bevolking naar de rijksten. Een indexsprong is een aanval op onze koopkracht.
Dat N-VA op dat vlak verder wil gaan, bleek uit een voorstel dat het wellicht niet gehaald heeft (zoals opgemerkt zijn de definitieve teksten nog niet bekend). Vorige week stelden de neoliberale Vlaams-nationalisten immers voor om het minimumloon voor jongeren naar beneden te halen. VOKA juichte en voegde er aan toe dat de maatregel best veralgemeend kan worden. Mogelijk zal deze maatregel van een directe verlaging van de lonen het niet halen, maar een indexsprong komt uiteindelijk op hetzelfde neer: minder reëel loon voor evenveel werken.
Als de werkenden aangepakt worden, mogen de uitkeringstrekkers niet achterblijven. Neen, de enige discriminatie die deze regering aanvaardt is deze voor de rijksten. Die moeten we gerust laten en met steeds meer cadeaus paaien. Voor de werklozen hebben de liberalen hun zin niet volledig gekregen, er komt immers geen beperking van de werkloosheidsuitkering in de tijd. Maar er moest een heilig huisje sneuvelen en dus wordt verplichte gemeenschapsdienst van twee halve dagen per week ingevoerd voor langdurig werklozen. Duizenden werklozen kunnen voortaan door onder meer de steden en gemeenten ingeschakeld worden. Het kan de lokale overheden toelaten om het reguliere personeel te vervangen door deze dwangarbeiders die niet voor een regulier loon werken, maar voor hun armoedige uitkering. Als er toch werk is voor deze werklozen, waarom krijgen ze dan geen degelijke job aan degelijke voorwaarden aangeboden?
Lees ook: Geen indexsprong, maar herstel van de volledige index
Van echte jobs naar dwangarbeidAnnualisering van de arbeidstijd
Wat de omvang van dit voorstel zal zijn, is nog niet bekend. Maar verschillende media wijzen op het voorstel van de annualisering van de arbeidstijd. Dat betekent dat de arbeidstijd niet langer per dag en per week wordt bekeken, maar per jaar. De ene week 60 uur werken en de volgende 20 betekent dat gemiddeld 40 uur wordt gewerkt en is dan perfect legaal. Het is een vorm van doorgedreven flexibiliteit waarbij werkenden als citroenen volledig kunnen uitgeperst worden. En dat uiteraard tot aan hun 67ste.
Cadeaus voor patronaat
“We nemen, maar we geven meer terug”, aldus De Wever. Dat klopt, alleen vertelt De Wever er niet bij dat bij ons gepakt wordt om aan het patronaat te geven. Er wordt bijna 8 miljard bespaard in de sociale zekerheid, onder meer de uitgaven voor de gezondheidszorg worden afgeremd en het brugpensioen afgebouwd. Het afremmen van de uitgaven voor de gezondheidszorg zal de bestaande tekorten verder versterken, een kwart van de ziekenhuizen is bedreigd door een tekort aan middelen. Er wordt gezegd dat we een deel zullen terugkrijgen via onder meer een hogere forfaitaire beroepskost in de personenbelasting, maar dat zal niet opwegen tegen wat we extra moeten betalen voor gezondheidszorg, brandstof en tabak (met opnieuw hogere accijnzen) en de vele andere besparingsmaatregelen op zowel federaal als regionaal en lokaal niveau.
Aan wie wordt dan wel gegeven? De bedrijven krijgen meteen 1 miljard euro en met de indexsprong wordt nog eens 2,6 miljard cadeau gedaan. En het houdt niet op. De regering wil zoals eerder aangekondigd de werkgeversbijdragen op het loon verminderen van 33% tot 25%. Naargelang de berekeningen zou dat tot 5 miljard euro kosten.
Van de veel besproken meerwaardetaks op aandelen waar CD&V op aandrong is niets meer terug te vinden. De stelling dat ook de grootste vermorgens moeten bijdragen dient vooral voor de retoriek. Een beperkte hogere transactietaks op het verhandelen van aandelen en de belofte dat structuren in belastingparadijzen harder zullen aangepakt worden (met welk personeel dacht de regering dat te doen?), moeten de schijn van evenwichtigheid redden. Maar de essentie blijft overeind: “deze regering rijdt voor de rijken”, zoals ACV-voorzitter Leemans opmerkte.
Het verzet organiseren
De maatregelen die al bekend zijn, vormen een grote provocatie voor de werkenden en hun gezinnen. Dat de ongerustheid groot was, na de maatregelen van de Vlaamse regering was dat niet verwonderlijk, bleek al in de goede opkomst voor de syndicale bijeenkomst van 23 september. Ook onder jongeren zijn de eerste acties al op gang getrokken met na eerste scholierenacties in Gent een goede opkomst voor een nationale studentenbetoging en druk om de strijd verder te organiseren met een democratische betrokkenheid van onderuit waarbij het verzet niet beperkt wordt tot enkel de verhoging van de inschrijvingsgelden. In de socioculturele sector kreeg de oproep Hart boven Hard een brede weerklank.
In een pamflet dat onder meer op de syndicale meeting stelden we dat het stoppen van de aanvallen “krachtsverhoudingen en een massabeweging vereisen. De regering zal niet alle munitie ineens verschieten, maar in de tijd gespreide aanvalsgolven plannen. Als we wachten tot alle details gekend zijn, komen we te laat. Maar alleen met de overtuigden in actie gaan, zonder de tijd te nemen om collega’s voor te bereiden en te betrekken bij het bepalen van de acties, is eveneens fout.
“Iedereen is nodig, ook wie bij een andere vakbond is of bij geen enkele. Niet door hen van alles te verwijten, maar door samen de moeilijkheden te overstijgen, kunnen we hen winnen voor gezamenlijke strijd. De rechtse regering zal om ons te verdelen maatregelen nemen die de ene regio harder treffen dan de andere. Veel Vlaamse arbeiders zijn net zo hard tegen het rechtse beleid als hun Waalse en Brussselse collega’s, andere hebben zich schromelijk vergist. We willen hen niet isoleren, maar argumenten aanreiken waarmee ze ook hun gemeenschap kunnen overtuigen. Solidariteitsbezoeken kunnen wonderen verrichten.
“Waarom geen informatiecampagne, met degelijke argumentatie, pamfletten en affiches om collega’s op de werkvloer aan te spreken en te motiveren. Liefst met een concreet ordewoord zodat we gezamenlijk reageren en niet alle richtingen tegelijk uitgaan. Dat kan een nationale betoging of meerdere provinciale betogingen en meetings zijn om de strijdvaardigheid te meten. We kunnen er algemene vergaderingen tijdens de werkuren op de werkvloer aankondigen. Daar kan dan een actieplan ter discussie worden voorgelegd, met provinciale beurtstakingen en betogingen die uitmonden in een nationale 24 of 48 urenstaking. Als de regering tegen dan nog niet toegegeven heeft of gevallen is, kan een week later op algemene vergaderingen op de werkvloer de idee van een dagelijks hernieuwbare staking worden voorgelegd, gestemd en georganiseerd.”
Welk alternatief?
In ons pamflet stelden we nog: “De algemene stakingen van 1993, van 2005 en van 30 januari 2012 waren er niet op gericht de regering te doen vallen. Ieder mogelijk alternatief leek toen nog rechtser dan de zittende regering. Dat argument is nu van de baan. Maar het betekent nog niet dat de vakbeweging zich in de armen moet gooien van de tripartite of de alternatieve coalities in Brussel en Wallonië. Die blijven wel van de symbolen af, maar hun strategie is die van de vorige federale regering: besparingen waarvan de scherpe kantjes zijn afgevijld in de hoop erger te voorkomen.
“Waar dat toe leidt weten we nu. Bij veel werknemers heeft dat de idee gevoed dat besparen de enige mogelijkheid is, bij de patroons de lust opgewekt naar nog meer. In plaats van erger te voorkomen heeft men zo de rode loper uitgerold voor de rechtse coalitie. De federatie Wallonië-Brussel bespaart de komende twee jaar 300 miljoen € in het onderwijs, dat is proportioneel meer dan Vlaanderen. Bovendien worden de eerste twee jaren slechts 1 op de 5 vertrekkende ambtenaren vervangen, 1 op 3 de volgende jaren. Dat is geen alternatief.
“We moeten integendeel strijden voor een programma dat de reële behoeften vervult van de overgrote meerderheid van de bevolking, niet het winstbejag van een handvol superrijken.”
- Volledig herstel van de index, vrije loonsonderhandelingen en een minimumloon van 15€ bruto/uur
- Geen ondermijning van de arbeidscontracten door onderaanneming, interim of andere precaire banen. Geen annualisering van de arbeidstijd
- Handen af van het statuut van de openbare ambtenaren, geen afbouw van de openbare diensten, geen privatisering en liberalisering, insourcing in plaats van outsourcing
- Herstel brugpensioen, handen af van het vervroegd pensioen en eindeloopbaansystemen met ADV
- Geen verhoging pensioenleeftijd. Optrekken van de pensioenen tot minimum 75% van het laatst verdiende loon met een minimum van 1500€ per maand
- Stop jacht op werklozen, geen degressiviteit, geen gemeenschapsdienst, maar volledige tewerkstelling door een veralgemeende arbeidsduurverkorting tot 32u/week zonder loonverlies
De patroons vinden dit onbetaalbaar. We hebben nochtans nog nooit zoveel rijkdom geproduceerd als vandaag. Niet de middelen, maar de politieke wil ontbreekt. Ook LSP wil rechtvaardiger fiscaliteit, maar kapitaalbezitters en huiseigenaars zullen de toegenomen fiscale druk doorrekenen aan consumenten, werknemers of huurders. Enkel de nationalisatie van de sleutelsectoren van de economie onder democratische controle door de gemeenschap biedt daaraan garanties. We willen een einde aan dit voorbij gestreefd systeem van privaat bezit en winstbejag en een modern democratisch socialisme met vrij gebruik van kennis en middelen ten behoeve van allen.
-
Brusselse actie aan de lokalen van de MR
Op hetzelfde ogenblik als er in Luik actie werd gevoerd voor de lokalen van de liberale MR van Charles Michel, was er ook in Brussel een gelijkaardige actie van CADM (comité voor de opheffing van de derdewereldschulden), JOC, JAC en ALS. Ook hier trokken we met enkele tientallen betogers naar de kantoren van de MR.Verslag door Maxime (Brussel)
We trokken naar de lokalen van de MR om de liberale partij te waarschuwen. Als die op federaal vlak een asociaal beleid wil voeren, wat toch de vooruitzichten zijn op dit ogenblik, dan zal het daarbij onvermijdelijk op verzet van de vakbonden, sociale en politieke organisaties botsen.
Een kleine delegatie werd binnen ontvangen. De verantwoordelijken van de MR stelden dat ze er als liberalen op zullen toezien dat het beleid van de volgende regering ‘sociaal’ zal zijn. De MR is ervan overtuigd dat een verlaging van de lonen en uitkeringen werk zal creëren en uiteindelijk geen asociale maatregel zou zijn. Moesten neoliberale cadeaus effectief werk creëren, dan was de werkloosheid de afgelopen jaren niet zo sterk toegenomen.
Maar de liberalen waren uiteraard overtuigd van hun dogma’s dat meer cadeaus aan het patronaat en harde maatregelen tegen de gewone bevolking uiteindelijk in het belang van de werkenden en hun koopkracht is.
We moeten een front van verzet voorbereiden tegen de plannen van de kamikazeregering. Met dergelijke eerste acties kunnen we mee de toon zetten en de roep naar een front van verzet luider laten weerklinken.
-
Luik. Actie tegen besparingsbeleid voor het kantoor van de MR
Gisteravond was er aan de kantoren van de liberale MR in Luik een protestactie tegen de besparingsplannen die door de Zweedse coalitiepartijen op tafel worden gelegd. De actie ging in tegen het besparingsbeleid in het algemeen, maar ook specifiek tegen de concrete maatregelen die op alle niveaus al genomen zijn. Zo wordt op regionaal vlak een nieuwe besparing in het onderwijs en op de ambtenaren gepland. Er werd ook ingegaan tegen de besparingen van de vorige regering, met onder meer de aanvallen op de werklozen.De oproep voor de actie kwam van de nieuwe Alliantie voor Alternatieven op de Besparingen (in het Frans: Alliance pour des Alternatives à l’Austérité of AAA). In deze alliantie zitten diverse organisaties uit het Luikse. De actie kreeg de steun van Attac-Luik, CADTM (comité voor de opheffing van de derdewerldschulden), het waakzaamheidscomité van sociale werkers, het Centre Poly-Culturel Résistance, de Actief Linkse Studenten, de Fédération des Résistances, ABVV-Jongeren uit Verviers, de Jeunes Organisés et Combattifs (JOC, tegenhanger van KAJ) uit Luik, SAP, LSP, het netwerk tegen artikel 63§2 (tegen de aanvallen op werklozen) en Rispote.cte.
Er waren bijna 200 aanwezigen op de actie. Verschillende mensen namen het woord om in te gaan tegen de besparingsmaatregelen. “We willen de mensen duidelijk maken dat de geplande maatregelen van de toekomstige regering niet onvermijdelijk zijn, maar dat het ideologische keuzes zijn,” verklaarde Thierry Müller van Riposte.cte en het netwerk tegen artikel 63§2. Zoals het mobilisatiepamflet voor de actie het stelde, werd nog nooit zoveel rijkdom geproduceerd als vandaag, maar was ze ook nog nooit zo slecht verdeeld. De 10% rijksten bezitten 44% van de nationale rijkdom terwijl 15% onder de armoedegrens leeft (en zonder sociale zekerheid zou 42% onder de armoedegrens vallen). Anderzijds wordt wel 20% van de publieke uitgaven vrijgemaakt om intrest op de staatsschuld te betalen. De werkloosheidsuitkeringen zijn amper goed voor 3% van de publieke uitgaven. Maar toch wordt daar op bespaard.
Verschillende sprekers verdedigden de noodzaak van een offensief actieplan van de vakbonden om het verzet tegen de besparingen te organiseren. Het overlegsyndicalisme moet plaats maken voor strijdsyndicalisme.
Na een reeks tussenkomsten van verschillende sprekers van de ondersteunende organisaties, volgde een algemene vergadering om te spreken om toekomstige acties van de AAA. Het was niet de laatste keer dat deze alliantie van zich zal laten horen… Het is nog maar het begin van de strijd!
